It's not easy to be me
Group Blog
 
All blogs
 
จดหมาย

จากผลพวงของการเก็บหนังสือที่บรรดาปลวกมากัดแทะโลมหนังสือของฉัน

ทำให้ฉันพบจดหมายที่ไม่คิดว่าจะได้เจอและได้อ่านอีกครั้ง

มันเป็นจดหมายที่ฉันและเพื่อนคนหนึ่งเขียนถึงกันเมื่อครั้งที่ต้องแยกจากกันสมัยยังเรียน ม.ต้น

ฉันอ่านข้อความในนั้นแล้วก็ขำตัวเอง และขำเพื่อนของฉัน ทั้งๆ ที่เราสอคนบ้านอยู่ไม่ไกลกัน โรงเรียนก็ไม่ไกลกัน ยังจะเขียนจดหมายถึงกัน

อาจเพราะสมัยนั้นเรากำลังนิยมเขียนจดหมายก็เป็นได้ ใครมีจดหมายส่งมาที่บ้านก็จะดีใจ แล้วก็เอามาอวดเพื่อนๆ ว่านี่ไง คนนั้นคนนี้เขียนจดหมายมาถึงฉันแล้วนะ

ถ้าใครเคยอ่านนิยายที่ฉันเขียน คงจะขำ เพราะบางส่วนฉันก็แอบเอาชีวิตจริงๆ ของตัวเองเขียนลงไปในนิยายด้วย มีคนเคยบอกว่าเรื่องที่เราจะเขียนได้ดีที่สุดก็คือเรื่องใกล้ตัว และเรื่องใกล้ตัวที่สุด ก็คือเรื่องของตัวเอง เรื่องของครอบครัว และเรื่องเพื่อน

เพื่อนฉันที่เคยเรียนด้วยกัน ได้อ่านเรื่องที่ฉันเขียนแล้วก็ขำ บอกว่าฉันแอบเอาตัวจริงๆ ของเธอมาใส่ในตัวละคร ฉันก็ได้แต่ขำ และขำ แล้วก็ยืดตัวตรง เบ่งกล้าม(ที่ไม่เคยมี) แล้วตอบว่า

"เออใช่ มีอะไรหรือเปล่า"

ไม่มีคำตอบจากเพื่อน เพราะฉันเอาความอ้วนเข้าข่ม ตัวเท่ากุ้งตากแห้งหรือจะมากล้าสู้หมูขึ้นอึด อย่างฉัน

คุณรู้ไหม จดหมายฉบับนั้น ไปรษณีย์ตีตรา ลงวันที่ 5-4-27 พศ.2527 คร๊าบท่านคร๊าบ

ปี 27 ฉันกี่ขวบ ก็คงราวๆ 14 เห็นจะได้ คงจะปิดเทอมและกำลังจะขึ้น ม.2 เห็นๆ กันไปเลยว่าลงทะเบียนมาจริงๆ (นึกถึงภาพยนต์เรื่อง The letter ขึ้นมาทันทีเลยฉัน)




เนื้อในจดหมายคงไม่อาจเปิดเผยได้ทุกแผ่นเพราะเป็นการเล่าเรื่องราวต่างๆ ของเธอให้ฉันได้รับรู้

แต่การเขียนจดหมายแบบที่เอากระดาษมาต่อกันแล้วเขียนทับเพื่อให้รู้ว่าแผ่นไหนเป็นแผ่นแรก คุณเชื่อไหมว่าทุกวันนี้ฉันเองก็ยังเอามาเขียนสันแฟ้ม เป็นรูปเฉียงลงเวลาจัดแฟ้มเข้าตู้เก็บเอกสาร

จะบอกว่า ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ อะไรจะเปลี่ยนไป ทุกอย่างก็ยังคงเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี

อาจเพราะพ่อกับแม่มักบอกฉันเสมอๆ ว่าเก็บของให้เรียบร้อย เวลาจะหาอะไรจะได้หาง่ายๆ พวกฉันก็เลยซึมซับคำพูดเหล่านั้นมาจนทุกวันนี้

บางครั้งเก็บดีเกินไป เก็บจนหาไม่เจอเลยก็มี อย่างเช่นจดหมายฉบับนี้ ถูกเก็บอยู่ในกล่องเหล็กใส่ขนมปังแครกเกอร์ วางอยู่บนชั้นวางหนังสือด้านใน เพราะความที่อยู่ในกล่องเหล็ก ปลวกก็เลยไม่ได้แอ้ม ทั้งๆ ที่หนังสือโดยรอบโดยเล่นงานไปเกือบหมด

ยังขอบคุณที่ฉันยังเก็บความทรงจำบางส่วน แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวนิดๆ ของชีวิตในวัยเด็ก

และยังอมยิ้มเมื่อได้อ่าน ข้อความเหล่านั้น กี่ปีผ่านไปแล้วนะ 24 ปี ยังคงอยู่ แล้วต่อจากนี้ ก็จะถูกเก็บไว้ในตู้ลิ้นชัก เหล็กที่ถูกจัดใหม่อีกครั้ง







ฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ เจ้าของจดหมายจะเป็นอย่างไร เพราะเราไม่ได้พบหน้าตากันอักเลยตั้งแต่ฉันเรียนจบม.6

แต่จะบอกว่า 24 ปี ผ่านไป จดหมายเธอก็ยังอยู่นะเพื่อน จานน้อยตอนนี้กลายเป็นโอ่งไปแล้ว แล้วกบอย่างเธอจะกลายเป็นอึ่งหรือเปล่าน้อ

อิอิอิ

ปล. ถ้าเจ้าของ จม.อ่านเจอคงจับ ฉันตีหัวแตกแน่ๆ กร๊าก.......


Create Date : 27 กันยายน 2551
Last Update : 27 กันยายน 2551 13:25:40 น. 1 comments
Counter : 736 Pageviews.
Share

 
มีค่าต่อจิตใจอ่ะ


โดย: ชอบ IP: 110.168.146.153 วันที่: 24 มีนาคม 2555 เวลา:16:32:28 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

รันหณ์
Location :
ปทุมธานี Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]


ฉันคือฉัน
ฉันรักเสียงเพลง
ฉันรักสายลม
ฉันรักท้องฟ้า
ฉันรักอิสระ
ฉันคนไร้ราก
ผิงดาวยามไร้เดือน

คืนนี้ถ้าเธอหนาว ร่วมผิงดาวบนท้องฟ้า
จากรักจากศรัทธา....ของเรา

เป็นอะไรก็ได้มิใช่หรือ
แค่เป็นคนดีก็คงเีพียงพอ
[Add รันหณ์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.