|
|
เรื่องสั้น : นิราศสุขาวดี
นิราศสุขาวดี
ชีวิตของผู้คนในเมืองใหญ่ ไม่ว่าจะที่ไหนก็เป็นเหมือนกันหมดทุกที่ จากที่บ้านไปที่ทำงานในตอนเช้า ถ้าเร่งออกจากบ้านตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ ก็สบายไป ชีวิตโตในรถเป็นเรื่องปกติ
เด็กๆ ถูกอุ้มให้มาล้างหน้าแปรงฟันตั้งแต่ยังไม่ลืมตา แถมยังถูกยัดเยียดให้แต่งตัวกินข้าวแล้วแต่แม่ของตัวเองจะกรุณา ทั้งซีเรียลเทใส่นม ทั้งข้าวคลุกไข่ต้ม ขนมปังหมูแฮม ข้าวเหนียวหมูปิ้ง โจ๊กหมูใส่ไข่ แล้วแต่ว่าบ้านไหนจะสรรหามาให้ลูกๆ ได้กินเพิ่มพลังในตอนเช้าตรู่แบบนี้
ด้วยความสามาถที่ฉันมีฐานะทางทุนทรัพย์อันน้อยนิด ประกอบกับการให้เงินสนับสนุนจากทางธนาคาร ที่ให้กู้ได้ไม่เกินสามสิบเท่าของเงินเดือน ก็ได้มาแค่บ้านหลังน้อยๆ แถบชานเมือง การเดินทางไปมาค่อนข้างลำบาก แต่อยู่ๆ ไปก็เริ่มชินกับสิ่งที่ต้องผจญในทุกวี่ทุกวัน
นั่งอยู่บนรถเมล์ก็มองไปที่รถหรูๆ หรือรถเก่าๆ ที่ร่วมใช้กันบนท้องถนน เหตุใดคนเราถึงต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ
มีคนเคยบอกว่า ทำในสิ่งที่อยากจะทำ แต่เมื่อจะทำจริงๆ กลับทำไม่ได้
หุหุ มันน่าเจ็บใจจริงจริ๊ง ผับผ่าสิเอ๊า
หลากหลายรูปแบบในการเดินทาง หลายหลายวิธีการในการไปให้ถึงจุดหมายปลายทางยกตัวอย่างเช่น
รถไฟ อะแน่นอนฉันเคยใช้บริการเพราะราคาค่อนข้างถูก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะตรงเวลาและสะดวกปลอดภัยนะคุณ รถไฟเที่ยวเช้าๆ
หากใครเคยใช้บริการจะรู้ว่าไม่เคยมาตรงเวลา ไม่เคยทำให้ฉันไปทำงานได้ทัน ทั้งๆ ที่รางก็มีอยู่ที่เดิม แต่สาเหตุที่ล่าช้าเพราะต้องรอสับราง ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน รางก็อยู่ตรงนั้น จะสับจะหั่นกันไปถึงไหน น่าเบื่อจริงๆ เชียว
เรือเมล์ นี่ก็อีกเช่นกัน เรือมีทั้งในแม่น้ำและลำคลองเรือด่วนแบบด่วนเสมอ ด่วนพิเศษ ด่วนที่สุด มาหลากหลายให้เราได้ใช้บริการ เรือด่วนในแม่น้ำไม่เท่าไรนัก นั่งสบายรับลมเพราะเรือค่อนข้างใหญ่และปลอดภัย
หากเป็นเรือที่ให้บริการในลำคลองเช่นคลองแสนแสบ แสบแสนเปรียบแม้นชื่อคลอง อ้าวไม่ใช่อะไรหรอก นะ เข็ดจนตายไม่เอาอีกแล้ว จะอะไรนะเหรอคะก็พี่ท่านแล่นกันกระจายน้ำกระเจิง แล้วน้ำในลำคลองแสนแสบก็แสบสมชื่อ ทั้งดำทั้งเหม็นเน่ากลิ่นคลุ้งไปหมด ถ้าหากเลือกได้ฉันก็ไม่คิดจะใช้บริการท่านแน่นอน แต่ก็ต้องทำใจเพราะมันต้องรีบเดินทางแข่งกับเวลา
ถ้าไม่ไปเรือด่วนแสบแสนในคลองแสนแสบ จากอโศกไปราชดำเนินในเวลาไม่ถึงชั่วโมงคงทำได้ยากและยากมากๆ แทนที่จะมีน้ำฝอยๆ เย็นๆ ฟุ้งกระจายมาโดนใบหน้า ก็กลายมาเป็นน้ำดำๆ กระเซ็นซ่านมาโดนใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางประทิวผิว แถมเสื้อผ้าก็เป็นจุดด่างดำลบเลือนริ้วรอยไม่ได้ ไปพบลูกค้าก็ต้องหน้าดำเป็นด่าง เพราะละอองน้ำในคลองแสบแสบ หุหุ ไม่ต้องใช้การ์นิเย่ แต่ใช้กานิแย่ในการบำรุงผิวไปก่อนเถอะคงได้สิวเม็ดโป้งมาเป็นหลักฐานการใช้บริการเป็นทิวแถว พี่อ้อยสมูทไหนก็ช่วยไม่ได้แน่ๆ งานนี้
รถไฟฟ้า เป็นอีกทางเลือกที่คนในเมืองหลวงต้องใช้บริการ แม้ว่ามันจะแพงไปสักนิดกับค่าบริการ หากซื้อตั๋วเดือนก็ลดราคาไปได้เยอะ ใครเคยใช้บริการบ่อยๆ ก็น่าจะรู้ๆ กันดีอยู่ จากสถานีปลายทาง หมอชิตไปสถานีปลายทางอ่อนนุช ใช้เวลาไม่นานมาก รวดเร็วทันใจ มาตรงเวลา แต่ก็นะผู้คนมันล้นหลามกันจนต้องเบียดเสียดแนบชิด
ไม่รู้ว่ามาจากเป็นใครมาจากไหน มาเบียดกันทั้งๆ ที่ไม่เคยรูจักสนิทสนม แต่ก็ต้องมาประคองกันยืนไปบนตัวรถที่มีพื้นที่จะกัดจำเขี่ย แออัดกันเป็นปลากระป๋องปุ้มปุ้ยตราสามแม่ครัว น้ำลายหยดสามแหมะ ทั้งลอยฟ้าใต้ดินครบถ้วนกระบวนความ ลงมาก็โพสท่าเก็กหล่อฮังก๋วย เพราะเอวเคล็ดเอวครากกันเป็นทิวแถว
รถเมล์ เป็นรถสาธารณะที่คลาสสิคที่สุดในโลกยากจะหาใดเปรียบ ไปไหนมาไหนสะดวกจริงจริ๊ง จากปริมณฑลแห่งรักเข้ามาในเมืองย่านบางรักกลางกรุง หรือจะออกไปแถบชานไหนก็ว่ากันไป แต่คงไม่ต้องการไปบางพลัดแน่นอน เพราะกลัวจะต้องไปหย่าทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แต่ง ทุกสายรถเมล์เลือกได้ตามแต่จะเดินทาง ข้อดีของรถเมล์ก็อย่างที่บอกไปได้ทุกที่ที่อยากจะไป แต่ข้อเสียมีมากมายหลากหลาย
โดยเฉพาะรถร่วมบขส. แม่เจ้าโว๊ย ซิ่งไม่บังยะบันยั้งชั่งใจใดๆ ทั้งสิ้น พี่ท่านคงทะเลาะกับคนที่บ้านมา เบรกทีหัวทิ่มหัวตำ แถมทิ้งโค้งหักศอกกันจนเหลือจะยึดติดไว้ได้ ต่อให้ใช้กาวสามเอ็มที่ว่าคงทนเหนียวหนึบ หรือกาวตราช้างติดแน่นทนนาน ถ้าคุณไม่แน่จริง สาธุเถอะจ้า ตายมานักต่อนักแล้ว
จากประสบการณ์ที่ฉันเคยนั่งรถเมล์มาก่อน หุหุ ไม่อยากจะคุยเพราะไม่ได้โม้ สายแปดแป๊ดปู๊ด เป็นรถที่นั่ง แล้วต้องสวดมนต์ไปตลอดทาง พ่อเจ้าประคุณ ซิ่งแหลกแหกสะบัด ปาดซ้ายป้ายขวา
ฉันกำลังสงสัยว่าพี่ พขร.จะนึกว่ากำลังขับรถคันเท่ารถมอเตอร์ไซด์ เล่นเอาฉันที่นั่งอยู่เบาะท้ายรถและอีกสองคนที่นั่งข้างๆ กันกระเด็นกลิ้งกุ๊กๆ เป็นไก่ตาแตกไปหน้ารถทำลังกาหน้าสองรอบลังกาหลังอีกหนึ่งรอบพร้อมบิดเกลียวอีกหนึ่งหน ลงมานั่งแอ้งแม้งอยู่ข้างๆ พี่ พขร. เล่นเอาต้องจอดป้ายหน้า โรงพยาบาลพญาไทย ใส่ใจมากกว่าที่คุณคิดเลยก็แล้วกัน
ฉันกำลังสงสัยว่า พี่พขร.เธอคงมีเอี่ยวเป็นหุ้นส่วนโรงพยาบาลแน่ๆ เลยคุณๆ ขา เพราะถ้าพี่ท่านไม่ขับรถแบบนั้น พญาไหนๆ ก็ไม่มีทางได้เงินค่ารักษาจากฉันแน่นอน แบบนี้ไปฟ้อง สคบ.ได้หรือเปล่านะ เห็นเค้ากลังลังฮิตๆ กันเรื่องร้องเรียนให้คุ้มครองผู้บริโภค สงสัยต้องเอากลับไปพิจารณาเป็นประเด็นแรกๆ ของการยื่นฟ้องศาลปกครองแล้วสิเนี๊ยะฉัน
มินิบัส นี่ก็อีกหนึ่งทางเลือก ที่ฉันไม่อยากจะเลือก เพราะหากว่าฉันต้องไปยืนบนนั้นฉันคงต้องลงมาร่างกายผิดรูป เพราะมันชั่งเตี้ยจนต้องก้มคอ ถึงจะราคาถูกกว่ารถเมล์ไปไม่กี่บาททำให้ประหยักเศษเหรียญในกระเป๋าไปได้บ้าง ฉันก็ไม่ยินดีให้พี่ท่านมานำเสนอบริการถ้าไม่รีบร้อนจริงๆ เจ้าอย่าหวังเลย
ถึงต่อให้มีคนมากมายเต็มรถ น้อง พกง.ก็ยังตะโกนเรียก ฟายเพ่ควาย เพ่ฟายมั๊ย แล้วถ้าฉันเดินไปขึ้นบนรถสีเขียวคันที่ว่านั่น คุณว่าฉันจะเป็นน้องฟายกับเขาหรือเปล่าล่ะ น่าคิดเหมือนกันเน๊อะ
หมดหรือยังรถสาธารณะ อะยังๆๆ มีอีกหนึ่งทางเลือก
รถตู้ นี่ อินแทรนด์ที่สุดแล้วในตอนนี้ มีให้เลือกมากมายหลายหลาย ทั้งด่วนไม่ด่วนโทล์เวย์สเตชั่น หรือพื้นราบปราบหน้ากลอง ใช้ได้ทุกที่ แต่อย่าหวังว่าช่วงเวลาอันรีบเร่งพี่ท่าจะรีบให้คุณหรอกนะคะ เมินซะเถอะ เพราะพี่ท่านจะลาก ลากยิ่งกว่าพี่มินิ ลากยิ่งกว่ารถไฟ และลากมากมายจนต้องขอลงก่อนทั้งๆ ที่จ่ายค่าโดยสารไปเรียบร้อยแล้ว
ฉันเคยขึ้นรถตู้จากอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิหรือที่ฝรั่งมักเรียกกันว่า Victory monument แต่ฉันมักเรียกว่าวิคทอรี่น้องมอยเหม็น ไปแถวๆ ปากทางลาดมะพร้าวพี่ท่านก็ลากยาว จอดคาป้ายรอคนมาขึ้น แถมยังพูดกับพวกฉันที่นั่งสะบัดร้อนสะบัดหนาวกันอยู่ทั้งคันรถว่า
เพ่ต้องเข้าใจพวกผมนะเพ่น้ำมันมันแพงคนก็ไม่มีให้ตีรถเปล่าๆ ไปผมก็ไม่คุ้มเห็นใจพวกผมเถอะนะพี่นะ
ในใจฉันก็เห็นใจอยู่หรอกน้องเอ๊ย แต่ตอนนี้เพ่เองก็กำลังจะแย่แล้วน้อง ปั่นป่วนไปหมดทั้งท้อง ตั้งสมาธิก็แล้ว สวดมนต์ก็แล้วน้องก็ยังไปไปลาดมะพร้าวให้พี่อยู่ดี แล้วนี่ที่พี่หวังว่าจะได้ไปสู่แดนสุขาวดีมันจะได้ไปตอนไหนกันล่ะน้องรถตู้
สักพักก็มีแม่ลูกอ่อนอุ้มลูกของเธอมานั่งข้างๆ ฉัน ดูเหมือนเด็กกำลังร้องไห้โยเย ท่าจะหิวนม แถมคงจะง่วงนอนแต่ต้องมาเดินทางไปโน่นมานี่ สักพักเด็กก็ร้องบอกแม่ว่า
แม่ป๋มปวกฉี่
ทนหน่อยสิลูก แม่ของเด็กบอกอย่างนั้นแต่ท่าทางเจ้าหนูน้อยจะทนไม่ไหว
แม่ไม่ไหวแล้ว
แม่ของเด็กตัดสินใจบอกเพ่รถตู้ให้จอดข้างทางให้เธอหน่อยเพราะลูกชายเธอใกล้จะไปสุขาวดีอยู่รอมร่อแล้ว
เพ่รถตู้ก็ไม่ใส่ใจทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ลากยาวรอคนที่ป้ายรถเมล์อยู่ได้ตั้งนานสองนานแถมยังบ่นกลับอีกว่า
เพ่จะให้ผมจอดได้ไง ผมรีบไปส่งผู้โดยสารนะนี่ไว้ไปลงป้ายหน้าแล้วกัน
อ้าวร้อนเลยฉัน ที่เมื่อกี้เพ่ยังบอกว่าเห็นใจผมหน่อยผมน้ำมันแพงผู้โดยสารมีน้อยแล้วไหงตอนนี้พอแม่ลูกคู่นั้นขึ้นมาคนเต็มเพ่แกจะซิ่งทะลุโลกอะไร
เด็กไม่ยอมฟังอะไรหรอกคะ ฉี่ตรงประตูรถนั่นเลย ฉันเองก็อยากจะทำแบบเด็กคนนั้นแทบขาดใจ เพราะตัวเองก็ทนแทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ฝนก็ตก รถก็ติด ถ้าฝนไม่ตก บอกแล้วว่าเจ้าอย่าหวังว่าจะได้เงินจากคนประหยัดแบบฉันไปได้หรอก
กว่าจะถึงปากทางลาดมะพร้าวที่มีห้างใหญ่รอฉันอยู่ ฉันก็ขนลุกขนพอง นั่งบีบหนีบขาอย่าหมายว่าจะพูดคุยกับใคร อย่าหวังว่าจะมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปาก เพราะสมาธิที่กำลังจะแตกซ่านของฉันมันต้องพยายามเก็บรวบรวมไว้สำหรับการกลั่นใจ ในการเดินกระมิดกระเมียนเป็นนางสาวไทยขาไข้วกันไปมาเมื่อถึงยังห้างนั้นจะวิ่งก็ไม่ได้ จะเดินก็ไม่ออก จุดมุงหายคือดินแดนสุขาวดี แต่กว่าฉันจะพาตัวเองมาถึงแดนสุขาวดีก็เลยเอาฉันหน้าซีดหน้าเหลือง
ปิดประตูได้ ปุ๊บ หย่อนก้นลงปั๊ป
โอ้ว พระเจ้า!!!
โอ้ว สุดยอด!!!
โอ้ว สวรรค์!!!
Oh yes!!!
Oh No!!!
ฉันไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเปรียบเปรย อีกแล้ว โลกนี้ช่างน่าพิรมย์ยิ่งนัก ที่สุดของที่สุดใครเอาอะไรมากแลกก็ไม่ยอม สุดๆ ไปเลยเพ่ (ขอเอาคำของนักร้องวงบุญคุณปูดำมาใช้หน่อยเถอะนะ)
คุณเคยเป็นแบบฉันไหมคะ ถ้าเคยลองมาแลกความเห็นกันหน่อยสิคะ
ว่าใครเคยทรมานกับการหาดินแดนสุขวดีแบบฉันบ้าง
ไม่บอกกันก็ไม่รู้จริงไหมเอ่ย
เอิ๊กๆๆๆ
... จบ ..
| Create Date : 24 กรกฎาคม 2551 |
| Last Update : 24 กรกฎาคม 2551 10:15:54 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 342 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ปทุมธานี Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
|
|
|
|
|
|
|
