แวะมาทักทาย เป็นเด็กวงฯเหมือนกันเลย ^__^+ อ่านแล้วนึกถึงวัยเด็ก ยังดีที่เครื่องที่ฉันเป่าไม่ใหญ่อย่างของคุณ ไม่งั้นคงเดินไปเป็นลมไป
จะตามอ่านต่อไปค่ะ เรื่องนี้โดนใจฉันจริงๆ

คุณภัทร

คุณเป่าอะไรคะ เดาว่าคาริเนท หรือไม่ก็ทรัมแปต ถ้าไม่ใหญ่อย่างซูซ่าโฟน

เพราะเป็นเครื่องดนตรีที่ฮ๊อตที่สุดใครๆ ก็อยากเป่า ยกเว้นฮอร์น เพราะปีบปากจนปวดแก้มไปหมด

ฉันเล่นทรัมเป็ดค่ะ ตอนฉันหัดมันไม่ได้ฮิตเลยค่ะ แต่ก็ไม่มีทางเลือกเท่าไหร่ ที่ฮ๊อตจริงๆต้องเป็นพวกfluteหรือsax แต่ฉันก็ไม่มีวาสนาต่อมันค่ะ แต่เล่นไปนานๆเราก็รักของเราจริงไหมคะคุณ ^__^+

ทรัมเป็ดก็บีบปากจนเมื่อยเหมือนกันค่ะ แถมต้องเล่นนำตลอด เป่าไม่หยุดและต้องเป่าดังๆ เล่นเสร็จฉันแทบหมดลมทุกที

ส่วนของฉัน เป่าตอดค่ะ ตอดไปเรื่อยๆ ไม่เป่าทั้งเพลง ไม่บีบปาก แต่หมดลมหายใจเหมือนกัน

กว่าจะเป่าได้แทบขาดใจ

เพื่อนสนิทฉันก็เล่นทูบ้าค่ะ เธอบ่นเหมือนที่คุณเขียนเลย
วันนึงที่เราซ้อมแถวกันมีน้องผู้หญิงเดินผ่านแล้วพากันชี้เธอว่า นี่เธอดูสิๆพี่คนนี้เขาบึกบึนจัง... ไม่รู้จะสงสารหรือฮาเธอดี
ตอนที่โรงเรียนซื้อทูบ้าตัวใหม่ให้เธอซึ่งใหญ่มากจนฉันไม่สามารถยกได้ เธอโอดครวญกับอาจาย์อยู่นานว่าเธอเป็นผู้หญิงนะ แต่ในที่สุดก็ยกเดินเล่นได้สบาย -__-"
พูดเรื่องพวกนี้ทีไรแล้วคุยได้ไม่หยุดจริงๆนะเนี่ย ^^

คุณภัทร

เค้าว่ากันว่าคนที่คุยเรื่องเก่าๆ นี่ก็คือคนที่สูงอายุแล้ว

ฉันก็ยอมรับค่ะ ว่าเวลาคุยเรื่องเก่าๆ จะสนุกมากๆ

เมื่อสองเดือนก่อนฉันกลับไปพบเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันตั้งแต่เรียนจบชั่น ม.3 เราคุยกะนตั้งแต่ 4โมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน (แอบจิบไปด้วยเล็กๆ)

คุยตั้งแต่เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องซ้อมดนตรี วีรกรรมของแต่ละคน บางเรื่องฉํนก็ลืมไปแล้ว พอเธอพูดถึงก็ทำให้นึกขึ้นได้

แฟนของเธอแซวพวกฉันว่า ตั้งแต่ที่นั่งฟังพี่ๆ คุยกันมาไม่เห็นคุยเรื่องอื่นนอกจากเรื่องเก่าๆ

เพื่อนฉันเธอไม่เปลี่ยนเลยค่ะ รูปร่างหน้าตายังเหมือนเดิมเพิ่มมาแต่รอยตีนกาเล็กๆ ที่หางตา แต่ฉันสิ เป็นใหญ่เป็นโตเหลือเกิน

พอคุยกันเรื่องดนตรี เธอก็หยิบเอาฟลุ๊ตออกมาแล้วถามว่ายังเป่าได้หรือเปล่า จริงๆ จะเรียกว่าฟลุ๊ต ก็คงไม่ได้ แต่เป็นเครื่องดนตรีที่เวลาเป่าต้องเป่าแบบเดียวกับฟลุ๊ต คือใช้ริมฝีปากเป่าลมให้ผ่านเข้าไป มันเป็นท่อเหล็กกลมๆ มีรูให้กดปิดช่องลม

ฉันมองแล้วก็ลองขยับๆ ดูในที่สุดก็รื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆ ได้ เป่าออกมาเป็นเพลงได้ แต่ไม่พริ้วเหมือนเมื่อสมัยยังเด็ก นิ้วของฉันแข็งไปหมดแล้วค่ะ

เธอถามว่ายังจำเพลงเก่าๆ ที่เคยเล่นได้หรือเปล้า ฉันตอบไปคำเดียวเลย จำบ่อล่าย เธอขำฉันใหญ่บอกว่าแก่แล้วก็ขี้ลืม

ฉันก็บอกว่า ให้เอาเบสมาสิจะเล่นให้ฟัง กาลครั้งนั้นก็เลยต้องหยิยกีต้าร์ออกมาแล้วก็เลยร้องรำทำเพลง(โบราณสมัยยังรุ่นๆ)

เราสองคนนั่งกันที่หน้าบ้านของเธอยุงหามกันไปหลายตัว

พอคุยเรื่องนี้จบฉันก็เลยคิดอยากเขียนเรื่องเกี่ยวกับสมัยอดีต เหมือนอิงชีวิตจริง แต่ก็แต่งเติมอะไรบางอย่างลงไปบ้าง ก็เลยกลายมาเป็นเรื่องนี้หละค่ะ

คุณภัทรมีเรื่องอะไรสนุกๆ เล่าให้ฉันได้อ่านบ้างหือเปล่าคะ ถ้ามีเล่าสู่กันฟังบ้างก็คงจะดี เพราะฉันก็หลงๆ ลืมๆ เรื่อราวในอดีตบางเรื่องไปบ้างแล้่วเหมือนกัน

อ้าวคุยเรื่องเก่าแล้วสูงอายุเลยเหรอคะ อย่างนี้เปลี่ยนเรื่องค่ะเปลี่ยนเรื่อง ฉันยังอ่อนค่ะ ไม่ยอมรับ อิอิ

ฉันไม่ได้เขียนblog หรือนิยานค่ะ เลยไม่รู้ว่าจะเล่าให้คุณฟังได้อย่างไร ขอเป็นคนอ่านอย่างเดิมคงจะเหมาะกับฉันมากกว่า

เพื่อนที่เล่นดนตรีด้วยกันมาคือเพื่อนสนิทที่สุดของฉันค่ะ ทุกวันนี้ยังไปมาหาสู่กันอย่างเหนียวแน่น ส่วนวีรกรรมคงมีไม่น้อยกว่าคุณเท่าไหร่ เพียงแต่ว่าสิ่งที่พวกฉันทำมักออกแนวบ้าบอไร้สาระไปซะมากกว่า เรียกได้ว่าพวกเรารวมตัวกันเมื่อไหร่ฮาอย่างเดียวค่ะ แย่งกันพูดแย่งกันเผาไม่มีเหลือ

เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไปนะคะ อ่านแล้วเหมือนเห็นชีวิตวัยเด็กอีกครั้ง รู้สึกดีมากๆเลยค่ะคุณ

แหม่ นึกว่าจะได้อ่านเรื่องของคุณบ้าง

อดเลยฉัน

ไม่เป็นไรค่ะ แค่แวะมาคุยก็ดีใจแล้ว

ขอบคุณคะ