คำเตือน: ห้ามเข้ามาอ่าน ..ระวังจะเสียน้ำตา by:หวาน

เตือนแล้วน๊า แน๊..ยังไม่เชื่ออีก

หวานขอเล่าประสบการณ์ที่หวานได้มีโอกาศไปดูงานที่อาจารย์ประจำภาคของหวานบำบัดเด็กที่มีพฤติกรรมไม่ปกติ คือ น้องคนนี้เค้ามีพฤติกรรมไม่ไว้วางใจใคร ชอบหลบไปอยู่ตามมุมห้อง ประวัติน้องเค้า(น่าสงสารมาก) น้องโดนพ่อเลี้ยงข่มขืนเมื่อตอนอายุ 11 ปี บอกแม่ แม่ไม่เชื่อกลับว่า น้องโกหก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเมื่อน้องโดนข่มขืน ก็ไม่เคยบอกแม่อีกเลย เพราะแม่จะตี พออายุได้ 13 ปี มีแฟน แฟนติดยา ยกพวกมารุมข่มขืน อายุ14 ปี พ่อแม่บังคับให้ขายประเวณี จนอายุ 15 ปี ถูกส่งมาถึงมือพวกเรา กว่าจะมาถึงน้องก็บอบช้ำทั้งกายและใจ หวานจำได้ว่า เมื่อหวานกับอาจารย์เข้าไปในห้อง เจอน้องเค้า มีพฤติกรรม คือ น้องเค้าไม่สบตา หวาดระแวง กล้ามเนื้อมือเกร็ง เตรียมตัวที่จะต่อสู้ตลอดเวลา และคิดว่า เราจะทำร้าย เราซักถามประวัติน้องเค้าซักพักนึง รู้สึกว่า เค้าผ่อนคลายลง มีอาการหวาดระแวงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หวานจำได้คือ อาจารย์ลุกขึ้นไปกอดน้อง แรกๆ น้องดิ้น ขัดขืนเพียงเล็กน้อย ซักพักจึงยอมให้อาจารย์กอด หวานจำได้น้องเค้าร้องไห้และพูดว่า

น้อง: มันเป็นอ้อมกอดแรกในชีวิต ที่อบอุ่นที่สุดตั้งแต่เกิดมา

อาจารย์: ลูกจะได้รับอ้อมกอดแบบนี้จากพวกเราทุกคนที่นี่

หวานคิดว่า อ้อมกอดของอาจารย์คงอบอุ่นเหมือนแสงแดด ที่ละลายใจที่หนาวเหน็บแข็งและเย็นขนาดนั้นได้ และคงเป็นความจริงใจอีกนั่นแหละ ที่ทำให้ใจที่แข็งกระด้างรับรู้ได้

น้อง: คุณไม่ใช่แม่หนู แม่หนูยังไม่เคยกอดหนูเลย ทำให้หนูคิดว่า ไม่รู้จะเป็นคนดีไปทำไม แม่เป็นผู้สร้างยังทำลายเราเลย แล้วคนอื่นหล่ะ

อาจารย์: เรามีหัวใจดวงเดียวกัน ตอนที่เรากอดกันหัวใจเราเป็นดวงเดียวกัน เพราะอย่างนั้น หนูเจ็บเราก็เจ็บ เราเข้าใจ เรารักหนู มีอะไรระบายออกมา สิ่งที่หนูรู้สึกนั้น เราเข้าใจ

น้องเค้าระบายสิ่งที่อยู่ในใจทุกอย่างออกมา หวานไม่สามารถเล่าได้ เพราะมันเป็นความรู้สึกและในฐานะทางจรรยาบรรณในวิชาชีพ แต่หวานรู้สึกว่า เด็กผู้หญิงคนนึงต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยว อ้างว้าง แม้กระทั่งคนที่เค้าไว้ใจ รัก และเชื่อใจที่สุด ยังกระทำกับเค้าราวเป็นคนอื่น ไม่แปลกใจเลยที่เค้ามีพฤติกรรมแบบนี้ (ชีวิตของคุณ ทำให้เราต้อง..ร้องไห้)

น้อง: หนูอยากเป็นคนดี อยากเรียนหนังสือ อยากเป็นเหมือนคนอื่น หนูไม่รู้ว่าหนูจะได้มีโอกาศสัมผัสอะไรแบบนั้นมั้ย

อาจารย์: หนูทำได้ หนูเป็นคนดีของเรา แค่หนูคิดก็สำเร็จแล้ว

หวานเดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกที่เศร้า สงสาร และขอบคุณป๊าม๊าที่ทำให้หวานมีครอบครัวที่อบอุ่น อาจารย์ส่งน้องเค้าไปหน่วยงานที่ดูแลเด็กทางนี้เฉพาะ และน้องเค้าได้เรียนกศน. เมื่อวันแม่หวานเจอน้อง เค้ามาไหว้อาจารย์ พร้องกับร้องเพลงนี้ให้พวกเราฟัง



จำได้ว่าวันนั้น น้ำตามันไหลมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าเป็นความรู้สึกที่บรรยาไม่ถูก ทำให้หวานนึกถึงกลอนที่ติดในตึกภาควิชาหวาน
อันความกรุณาปราณี
จะมีใครบังคับก็หาไม่
หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ
จากฝากฟ้าสุราลัย...สู่แดนดิน

~ขอบคุณอะไรก็ตามที่มาดลใจให้หวานเลือกเรียนทางนี้ (แม้บรรดาญาติจะบอกว่า เรียนไปก็เท่านั้น ไม่เห็นเจริญใจเลย)แต่บางครั้งเค้าอาจลืมไปว่า สิ่งที่ได้กลับมามันมากกว่า เงินทอง และชื่อเสียง เพราะมันอยู่ที่ 'ใจ'

ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่เข้ามาอ่าน
~ขอให้ความสุขทุกอย่างบนโลกบังเกิดในใจคุณทุกคน~

Create Date : 05 กันยายน 2551 Last Update : 5 กันยายน 2551 11:26:19 น. Counter : 776 Pageviews.		12 comments
Share Tweet