|
|
|
ขอเชิญบริจาคร่วมสร้าง "เวป papercraft สีขาวสำหรับเยาวชน" ครับ
สวัสดีครับ... ในที่สุดก้อได้โอกาสมาเขียน Blog เรื่องเล่าบอกต่อซะที.. คราวนี้ขอมีสาระกันซักนิดนะครับ..พี่น้อง
ก็เนื่องจากว่าพี่ๆ ที่เวปของ PlayFC.com ได้มีโครงการจะจัดทำเวปไซส์สีขาวเพื่อเยาวชนไทยขึ้นนะครับ
โดยมีจุดประสงค์หลักที่ว่า เพื่อเป็นการประกาศให้โลกรู้ว่า เมืองไทยเราเป็นเมืองคนมีน้ำใจดีงาม และยังมีดีในเรื่องของ papermodel และ papercraft ซึ่งเราได้เริ่มทำกิจกรรมนี้มานานหลายปีแล้ว และจะยังสร้างกิจกรรมดีๆ ต่อสังคมแบบนี้ต่อไป โดยที่จะมีการสร้างเป็นเวปไซต์สีขาว เพื่อเป็นสื่อกลางให้เยาวชนของชาติไทย และ ของโลก ได้เรียนรู้การอยู่ร่วมในสังคมอินเตอร์เน็ตที่เจริญทางจิตใจ
เวปไซต์ใหม่ที่จะได้พัฒนาขึ้นมานี้ จะมีสองรูปแบบ คือ
1. เวปไซต์ภาษา English
2. เวปไซต์ภาษา ไทย
โดย 2 เวปดังกล่าวจะเป็นเวปไซต์งานฝีมือทางกระดาษหรือ papercraft ที่เน้นกิจกรรม สีขาว มุ่งเน้นเรื่องดีงามทางสังคม มุ่งสอนสั่งให้เยาวชนรู้จักใช้มารยาททางสังคมที่ดี เพื่อให้เป็นทางเลือก ที่ชุมนุนสำหรับเยาวชนที่ต้องการอยู่ในสังคมอินเตอร์เน็ทที่แตกต่างจาก เวปไซต์อื่นๆบ้าง และจะมีการออกกิจกรรมเพื่อสังคมเป็นระยะๆ
จึงได้ขอมีส่วนร่วมช่วยในการประชาสัมพันธ์กิจกรรมดีๆ ที่จะได้มาร่วมกันจัดทำกันต่อไปนะครับ โดยขอเชิญชวนเพื่อนๆ ทุกคนที่มีความประสงค์ หรือต้องการสนับสนุนในการทำกิจกรรมนี้ร่วมบริจาคทุนทรัพย์มากน้อย ก็แล้วแต่กำลังความสามารถนะครับ เพื่อเป็นทุนในการก่อตั้งเวปเปเปอร์โมเดลสีขาว สำหรับเยาวชนและเพื่อนๆ ทุกคนที่จะได้เข้ามาเป็นต้นแบบของอีกหนึ่งกิจกรรมดีๆ นี้ต่อไปครับ 
หากเพื่อนๆ สนใจที่จะร่วมบริจาค สามารถสอบถามขอข้อมูลได้ที่ พี่วี Admin ของเวป PlayFC.com ได้นะครับที่คุณ วีรภัทร เกี่ยวสาน
เบอร์โทรศัพท์ 086-608-2188 หรือทาง e-mail : siamwebhit@gmail.com
หรืออ่านรายละเอียดได้จากเวป PlayFC.com ก็คลิ้ก link ได้ครับ
ขอบคุณครับ.. ....................................................................................................รู้จักเวปไซต์ PlayFC.com |
|
|
สวัสดีปีใหม่.. ไปไหว้พระมาครับ :)
สวัสดีครับ... สวัสดีปีใหม่กับเพื่อนๆ ใน Bloggang กันทุกคนด้วย คงไม่ช้าไปนะครับนี่
ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง คิดสิ่งใดสมปรารถนา เงินทองไหลมาเทมา เป็นที่รักของทุกๆ คนนะครับ (คำอวยพรมาตรฐานไทย)
ปีใหม่นี้ได้หยุดพักผ่อนกัน หายเหนื่อยกันบ้างไหม.. ปีใหม่ทุกปี ผมไม่เคยไปไหนเลย เต็มที่ก็เดินห้างตากแอร์ ดูหนังบ้าง เช่าหนังกลับมาดู หาหนังสือมานอนอ่านบ้าง
แต่ปีนี้โชคดีหน่อย ได้ไปเที่ยวเหมือนชาวบ้านเขา รู้สึกถึงความแตกต่างกับบ้านเรา และโลกกว้างเลยครับ
เห็นภาพปุ้บ.. เพื่อนๆ หลายคนก็ร้องอ๋อ.. เลยมั๊ง ผมได้ไปหัวหินครั้งที่ 2 ในชีวิต คราวนี้ได้ไปไหว้หลวงปู่ทวด ที่วัดห้วยมงคลด้วย
ขึ้นไปไหว้หลวงปู่ ดูใกล้ๆ แล้ว อลังการจริงๆ.. ปิดทองที่รูปหล่อ และเดินชมรอบๆ ฐาน
เดินลงมาถ่ายช้าง เดินลอดท้องช้าง แล้วโยนเหรียญใส่ปากช้างด้วย
ดูกันอีกทีบริเวณรอบหลวงปู่
บาตรใหญ่มีสลักพระรอบด้วย
จากนั้นช่วงเย็นจึงพากันไปหาอะไรกินกันริมหาดหัวหินครับ
มีที่นั่งชายหาดยาวสุดหาด เมื่อก่อนเล็กๆ เคยมานี่โล่งสุดตา เด๊๋ยวนี้ ต่างจากก่อนมาก (แอบถ่ายสาวๆ เขามาเล่นกันด้วย ..น่ารักจัง ไม่รู้ลูกใคร)
ตอนเย็นๆ แดดร่มๆ ลมแรงๆ นี่สบายจัง
ปิดท้ายด้วยภาพทะเลหัวหินยามเย็น เท่าที่กล้องในโทรศัพท์จะบันทึกได้
กับเศษทรากอารยธรรมที่ยังคงหลงเหลืออยู่
จบแล้วนะครับ.. ปีใหม่ได้เที่ยว 1 วัน นับว่าคุ้มแล้วครับ เมืองไทย มีที่สวยๆ ให้ไปแลอีกมากมาย สุดแล้วแต่จะไปกันไหม กับกำลังปัจจัยที่เป็นตัวผลักดันให้เราโบยบินออกไปตะแล็ตแต๊ดแต๋ด้วย
และขอขอบคุณพี่จิตรกับพี่แดง เจ้าของบ้านใจดี ที่ได้ชวนให้ผมได้ไปเที่ยวที่นี่ด้วย... ขอย้ำรับปีกระต่ายครับว่าทริปนี้...ฟรี (อิ..อิ อิ่มจังตังค์ครบ) พี่ๆ พาไปเที่ยว แถมพาไปกินริมหาดหัวหิน กลับมาน้ำหนักขึ้นเต็มๆ
ถ้าจะบอกว่าสวัสดีปีใหม่ คงไม่สายไปนะครับ 
| Create Date : 04 มกราคม 2554 | | |
| Last Update : 5 มกราคม 2554 9:59:08 น. |
| Counter : 410 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
เมื่อถึงวันที่ต้องกล่าวลา...ปฐมบทสู่ความปวดร้าว
"อาการแบบนี้หมอว่าต้องผ่าตัดแล้วนะ...."
เสียงของนายแพทย์คนที่ผมเล่าให้ฟังเมื่อคราวก่อนนั้น ยังดังก้องอยู่ในหัว...
แล้วยังไงล่ะ ? ... "
เมื่อคำตอบที่ได้รับนั้นมันสวนทางกับปัจจัยที่มีอยู่ และไม่สามารถจัดการจบปัญหานั้นได้
ไอ้ครั้นจะบากหน้าไปหยิบยืมใครเหรอ.. เมินเสียเถอะ หัวเด็ดตีนขาดกรูก้อไม่ไปขอหยิบยืมเงินใครเด็ดขาด
(ถ้าไม่คอขาดบาดตายจิงๆ)
เอาไงดีเนี่ย เจ็บขึ้นทุกวันๆ แล้วด้วย
เสียงบ่นของโดมผู้จองหอง ดังอุบอิบเหมือนเสียงแมงหวี่ตอมหูช้าง...
และก่อนที่คนป่วยแต่หยิ่งจะผลอยหลับไปตามสภาพอากาศที่ขมุกขมัว คล้ายฝนจะเทลงมารดหัว พลันแสงหนึ่งก็สว่างวาบลงมากลางกบาล ประหนึ่งเกิดอาเพศ !!
"เฮ้ย.... มีประกันสังคมอยู่นี่หว่า.."
แต่เหมือนหลอกให้อยากแล้วจากไป
แล้วผ่าตัดแบบนี้จะเบิกได้ไหมอ่ะ..?
ทำไมกรูเป็นคนคิดมากแบบนี้เนี่ย ดีใจได้แป๊บ เข้าอีหรอบเดิมอีกแระ..
ใจนั้นตำหนิตัวเองอยู่
จ้างมันเต๊อะ... ไปก่อนดีกว่า ไม่ไหวยังไงขอแม่เอาก้อได้.. 
ฟายเอ๊ย..นึกว่าแน่ ใจลึกๆ นั้นก็ยังเฝ้าตำหนิคนเก่งร่ำไป ..
ทำไมอ่ะ แม่กรูอ่ะ..! จะหยิ่งไปทำไมอ่ะ...
คิดได้ดังนั้นแล้ว.. ผมจึงอาบน้ำแต่งตัวทันใด ว่องไวปานกามนิตย์หนุ่ม ซ้อนมอเตอร์ไซค์วินออกปากซอย โบกรถเมล์ฟรีจากภาษีประชาชน โดยที่ความเจ็บปวดจากโรคร้ายนั้นยังคอยย้ำเตือนอยู่ทุกฝีเท้าที่ก้าวไป
ครับ.. ผมมายืนหน้าโรงพยาบาลที่ได้เสียค่าประกันสังคมอยู่แรมปี เหมือนเสี่ยอารมณ์หื่น ส่งเสียเด็กสาวให้เรียนจนจบแต่ไม่ได้เห็นแม้สิ่งที่หวังจะได้...
คราวนี้แหล่ะ.. ขอกรูถอนทุนคืนบ้างนะ..
ผมค่อยๆ ก้าวเท้าผ่านประตูเลื่อนอัตโนมัต ผ่านพนักงานร่างใหญ่ที่ยืนหน้าประตู พร้อมกับที่จมูกก็สัมผัสกับกลิ่นที่เป็นลักษณะเฉพาะของสถานที่..
สวัสดีค่ะ มาติดต่อเรื่องอะไรคะ.. มีประกันสังคมไม๊คะ ถ้ามีกรุณากรอกรายละเอียดลงเอกสารและขอบัตรประจำตัวประชาชนด้วยค่ะ
พนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์ติดต่อ ส่งเสียงสกัดผมไว้ก่อนที่จะเดินมั่วเข้าไปด้านใน
... ผมกรอกเอกสารพร้อมส่งบัตรประชาชนให้ ..โห พนักงานต้อนรับน่ารักอย่างกับพริตตี้ สมแล้วที่เป็นโรงพยาบาลดังด้านศัลยกรรมความงาม
สวยด้วยแพทย์ สวยที่... สวยตั้งแต่หัวยัน..... สโลแกนน่าจะยังงี้นะ ถ้าจำไม่ผิด
แล้ววันนี้มาพบหมอเรื่องอะไรคะ.. ต้องกรอกเพื่อแยกอาการ แล้วจัดให้พบแพทย์ชำนาญเฉพาะทางนะคะ
เธอพูดพร้อมส่งยิ้มหวาน อันเป็นสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปจากด่านหน้าของทุกสถานที่ ที่เราไปติดต่อ
น่ารักชิ....าย ใจนั้นชมไปไม่เกรงใจเจ้าของร่างเลย ดีใจจริงๆ ที่ทำประกันสังคมที่นี่ ผมยืนประหม่า พร้อมตอบเธอไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา  ...
..............................................................................
... เวลาผ่านไปได้ซักครู่ ผมโดนเรียกไปตรวจเลือด วัดความดัน ตรวจปัสสาวะ และไปนั่งรออยู่ในหลืบ ที่มีเก้าอี้เรียงกันเป็นตับ เพื่อรอเรียกพบแพทย์ผู้ชำนาญเฉพาะทาง
ถ้าคุยกันรู้เรื่องแล้ว ผ่าตัดวันนี้เลยจะได้ไหมนะ...
... ใจตั้งคำถามขึ้น หวังให้ได้คำตอบที่จะพาให้เจ้าของร่างนั้น พ้นจากความเจ็บปวดที่กำลังถาโถมมากขึ้นเรื่อยๆ ...
to be Continue
| Create Date : 16 พฤศจิกายน 2553 | | |
| Last Update : 17 พฤศจิกายน 2553 10:04:36 น. |
| Counter : 469 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
เมื่อถึงวันที่ต้องกล่าวลา...บทลำนำแห่งการลาจาก
"อาการแบบนี้หมอว่าต้องผ่าตัดแล้วนะ...."
เสียงของนายแพทย์ท่านหนึ่ง ที่รับรู้ถึงอาการของคนไข้ว่ามันถึงเวลาที่ต้องทำอะไรบ้างแล้ว
กับอาการป่วยนี้ดังขึ้น
เสียงนั้นก้องกังวาน ทำลายความเงียบในห้องตรวจโรคของโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง...
คนไข้เหรอ.. ก้อผมเอง นั่งใบ้พูดจาไม่ออก มองตาของผู้พูดเหมือนอยากให้พูดอีกครั้งว่าเมื่อกี้.. ผมฟังไม่ผิด
"นี่มันรุนแรงมากมายขนาดนั้นเลยเหรอครับ
ก็มันไม่แสดงอาการมาตั้งหลายปีแล้วนะครับ"
ผมถามกลับทันที เมื่อตั้งสติได้...
"ของแบบนี้มันไม่แน่นอนนะครับ มันเหมือนจะหายแต่จริงๆ แล้วมันกำลังบ่มเพาะอาการอยู่ภายใน ซึ่งจะไม่เหมือนกันในแต่ละเคสของผู้ป่วยแต่ละราย"
คุณหมอเจ้าของไข้ตอบให้คนไข้ที่นั่งนิ่งเหมือนรูปสลักให้รับรู้ถึงอาการป่วยของตนเอง....
ตัวผมนั่งนิ่งอยู่ไม่นานก็เอ่ยถามกลับไปด้วยเสียงเหมือนคนที่ไม่มั่นใจในตัวเอง
"ถ้าไม่ผ่าตัดแล้ว เรายังมีวิธีอื่นอีกไหมครับ?.."
"มีหน่ะ มีนะ.. แต่อาการของคุณไม่เบาเลย
ถ้าไม่ผ่าตัดแล้วหมอกลัวว่าจะไม่หายขาดหน่ะซิ"
คุณหมอตอบกลับมา ผมยิ่งอึ้งเข้าไปอีก
"แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายจะประมาณไหนอ่ะครับนี่"
เรื่องนี้แหล่ะที่ผมห่วงรองลงมาจากอาการป่วยของตัวเอง
"เรื่องค่าใช้จ่ายนะ เดี๋ยวคุณต้องไปคุยกับเคาน์เตอร์ด้านนอกนะ พอออกไปนั่งรอแล้วเขาจะคุยรายละเอียดให้ทราบเองนะ"
ผมยกมือไหว้คุณหมอ แล้วจึงเดินออกมาจากห้อง
"ค่อยๆ เดินนะเดี๋ยวอาการกำเริบขึ้นมาจะลำบาก"
เสียงคุณหมอแว่วตามหลังมา..
ผมค่อยๆ เดินอย่างระวัง พยายามเก็บอาการเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นในร่างกาย
เก็บสีหน้าที่จะบอกความรู้สึกของตนเองไม่ให้คนที่พบเห็นได้รับรู้...
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดที่ได้คุยกับคุณหมอเมื่อสักครู่ ให้แม่และแฟนที่มาด้วยกันด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย..
ก่อนจะไปนั่งรอเรียกชื่อที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล
ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วก่อนที่วันผ่าตัดจะมาถึง...
to be Continue
| Create Date : 18 ตุลาคม 2553 | | |
| Last Update : 18 ตุลาคม 2553 14:12:07 น. |
| Counter : 535 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
เมื่อถึงวันที่ต้องกล่าวลา...บทแห่งการพลัดพราก
"เราคงจะไปด้วยกันไม่ได้...."
ผมเอ่ยออกมาจากปากของตัวเอง โดยที่ไม่ได้คิดถึงผู้ฟังซักนิดว่าเขาจะคิดอย่างไร เห็นดีกับผมหรือไม่
...แต่ก็ได้บอกออกไปแล้ว
การที่เราได้รู้จักกัน อยู่ร่วมกันมา มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินทางมาได้ด้วยกันนานขนาดนี้
ผมเองทนไม่ได้กับความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้นในชีวิต จึงตัดสินใจลงไป และคงไม่สนุกแน่ถ้าจะเอ่ยคำนี้ถึงสองสามครั้ง
จึงรวมความกล้านำผู้ที่ต้องบอกเล่าความในนี้ให้ฟังที่มีถึง 3 มาอยู่ในวาทกาลเดียวกัน เมื่อพร้อมหน้ากันแล้ว จึงกล่าวประโยคข้างต้นนั้นออกไป
ด้วยเสียงที่แผ่วเบา และสายตาที่มองต่ำลง
"แล้วที่อยู่ด้วยกันมา 7-8 ปีนี่ไม่ได้มีความหมายกันบ้างเลยหรือ"
หนึ่งในสามนั้น สวนกลับมาทันที... ผมรู้สึกผิดทันใด
"แต่ถ้าเราไม่ตัดสินใจเสียแต่ตอนนี้ ต่อไปมันก็จะยิ่งแย่ไปอีกนะ"
ผมตอบกลับไป แต่สายตาก็ยังก้มต่ำเหมือนเดิม
"เห็นแก่ตัว"...
อีกเสียงของในสามนั้นตอกกลับทันควัน...
ความรู้สึกของผมในขณะนั้นยิ่งแย่ลงไปอีก
แต่เมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว และได้ทำมาถึงตอนนี้แล้ว จะให้ถอยกลับนั้น คงเป็นเรื่องที่ยากจะมาคิดแล้วในตอนนี้..
"เอาเถอะนะ.. จะว่าเลว เห็นแก่ตัวยังไงก็ตามใจ แต่เราคงไม่ทนกันต่อไปอีกแล้วนะ มันนานเกินไปแล้วที่จะมาหลบๆ ซ่อนๆ กันแบบนี้"
ผมกลั้นใจตอบกลับไป
"วันนี้ก็มากันพร้อมหน้าแล้ว ก็รู้ก็เห็นกันแล้ว ไอ้จะหวังให้เหมือนเดิมนั้น... คงไม่คิดแล้วนะ"
ผมยังหน้าด้านไถไป..
"จบกันแค่นี้แล้วกัน เราจะไปเริ่มใหม่ของเราเอง.. ใครจะคุยอะไรยังไง ก็เคลียร์กันเอาเองนะ"
ผมไม่รู้จะพูดหรือตอบคำถามใดอีก จึงตัดบทและพูดไป โดยที่สายตายังคงมองต่ำลงที่เดิม
ความเงียบงันเข้าครอบงำ ไม่มีแม้เสียงใดๆ ในขณะนั้น
ถึงแม้มันจะมี ก็คงไม่สามารถผ่านเข้าไปในโสตประสาทของผู้อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นได้
ผมกลั้นใจจากมาไม่เหลียวหลัง ออกมาอย่างไม่แยแส
โดยปล่อยให้เรื่องที่ตัวเองทำไปเมื่อซักครู่นั้น..
กลายเป็นความหลังที่พยายามจะลบมันให้หายไปจากชีวิต และกลายเป็นเพียงความทรงจำที่ต้องลืมไปตามเวลา....
ถึงจะดูเห็นแก่ตัว.. แต่เป็นเราที่ชั่วเองคนเดียว.. ยังดีกว่า...
to be Continue
| Create Date : 11 ตุลาคม 2553 | | |
| Last Update : 14 ตุลาคม 2553 18:50:27 น. |
| Counter : 506 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
... 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
