ต่างรักตรงใจ by เมเปิ้ลสีขาว

ปกติจะไม่วิจารณ์นิยายถ้าไม่มี message ที่โดนใจพอที่จะมาเป็นประเด็นในการเขียน (ทั้งดีและไม่ดี) และพูดตรงๆ ว่า for some reasons, จะไม่วิจารณ์นิยายของสำนักพิมพ์ประมาณลูกกวาดๆ ทั้งหลาย แต่หลังจากนี้อาจจะมีวิจารณ์แบบนี้บ่อยขึ้น เนื่องจากรุ้งมีเวลาว่างที่ไม่สามารถเอาไปทำอย่างอื่นได้ จะนั่งเฉยๆ เวลาก็ผ่านไปช้า เรื่องนี้เลยถูกหวยซะเลยเนื่องจากเพิ่งได้อ่านเมื่อวาน

ประโยคนี้อาจจะทำให้ผู้เขียนช้ำใจก็ได้นะ เพราะว่ารุ้งอ่านเรื่องนี้ในร้านหนังสือในเวลา 2 ชม เพราะงั้นการเก็บรายละเอียดอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แต่ก็จะพยายามขุดความทรงจำออกมาให้ได้

เอาคำโปรยหลังปกไปดูก่อน (ได้มาจากในเวปแจ่ม น่าจะเป็นหลังปกด้วยแหละ)

Cozy... ร้านกาแฟเล็กๆ ใจกลางย่านธุรกิจแห่งนี้โดดเด่นด้วยบรรยากาศและสไตล์การตกแต่ง ทว่าสิ่งที่สร้างความประทับใจให้แก่ลูกค้ามากที่สุดกลับเป็นเจ้าของร้านที่ชื่อ ‘ปูรณ์’

และนั่นคือเหตุผลว่าเพราะอะไร ‘นวียา’ จึงมาร้านนี้ได้ทุกวี่วัน เธอรู้ว่ากาแฟที่เขาชงรสชาติเยี่ยม รู้ว่าขนมฝีมือเขาอร่อย และรู้ว่าเขามีรอยยิ้มอบอุ่นกว่าใคร หากนวียาก็พบว่าเพียงแค่นั้นเอง... ที่เธอรู้เกี่ยวกับตัวเขา เพราะเมื่อวันหนึ่งที่ Cozy หยุดพักกิจการอย่างไม่มีกำหนด เธอก็ไม่รู้เลยว่าช่วงเวลาดีๆ กับคนสำคัญของเธอจะคืนกลับมาเมื่อไหร่

ทว่านวียาก็ไม่ต้องรอนาน เพราะงานออกแบบฟรีแลนซ์ของเธอทำให้ได้พบเขาอีกครั้ง แต่ปูรณ์ไม่ใช่เจ้าของร้านกาแฟคนเดิมที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไป เมื่อเขากลายเป็นผู้บริหารของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่ยักษ์ ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาจึงไม่ใช่เพียงโต๊ะกาแฟกั้นดังเช่นที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเก้าอี้ว่างข้างกายเขามีหญิงสาวที่เพียบพร้อมกว่าเธอจับจองอยู่...

--------------------------------------------


ต่อไปนี้จะมี spoiled ใครยังไม่ได้อ่านแล้ววางแผนจะอ่านก็ไปอ่านก่อนแล้วค่อยมาอ่านนะจ๊ะ (วันหลังจะหาประโยคที่เป็น standard แล้วอ่านง่ายกว่านี้มาเตือนดีกว่า เขียนกี่ทีก็รู้สึกงงๆ ทุกที)

รุ้งบอกได้เลยว่าเรื่องนี้สนุก แล้วก็ถือว่าอยู่เหนือกว่า standard ของนิยายลูกกวาดทั่วๆ ไป แต่ที่รีวิวข้างล่างนี้ ถือว่าเป็นการรีวิวในเชิงติเพื่อก่อ เพราะฉะนั้น น่าจะมีติเยอะกว่าชม แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เรื่องนี้โอเคจริงๆ นะ ^^

เอาเรื่องย่อไปก่อนนะ

น้ำ (นางเอกเบอร์ 1) เจอปูรณ์ (พระเอกเบอร์ 1)ที่ร้านกาแฟของพระเอกที่เพิ่งเปิด แล้วก็ได้เป็นลูกค้าประจำจนกระทั่ง ร้านได้ปิดไปในวันหนึ่ง แต้ม (นางเอกเบอร์ 2)เพื่อนรักนางเอก1 ทำร้าน wedding ไปเจอพิท (พระเอกเบอร์ 2)ถือว่าเป็นน้องพระเอก1... ต้องบอกว่าเจอกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แถมมีปาปารัสซี่มาถ่ายแล้วเต้าข่าวว่าเป็นผู้หญิงคนใหม่ของพระเอก2 นางเอก2 ก็เลยต้องเข้าไปพัวพันกับพระเอก2 อย่างเสียไม่ได้ แล้วพระเอก2 ผู้เย็นชาก็พยายามเข้ามาสร้างสัมพันธ์แบบเย็นชา+เอาแต่ใจ แต่เนื่องจากนางร้าย มาชอบพระเอก2 แบบโรคจิตปิดมิดชิด ก็เลยหาเรื่องนางเอก2 แบบแรงๆ จนกระทั่งพระเอก2 ต้องมาดูแล อ้ออีกอย่างพระเอก2 ก็เข้าใจผิดว่าพระเอก1 ฆ่าแฟนเก่าของตัวเอง ก็เลยไม่ถูกกับพระเอก1 และทำตัวเย็นชาเหลวแหลก พระเอก1 เป็นพ่อพระ เลยจรลีไปเปิดร้านกาแฟดีกว่า แต่พ่อพระเอก2 อยากให้พระเอก2 ทำตัวดีขึ้นเลยขอให้พระเอก1 มาดัดนิสัย เอาเป็นว่าสุดท้ายพระเอก1 กะ พระเอก 2 เข้าใจกัน นางเอก 1 กะพระเอก 1 เข้าใจกัน แล้วนางเอก 2 กะ พระเอก 2 ก็เข้าใจกันละกัน แล้วนางร้ายก็ไม่เข้าคุกก็เข้าโรงบาลบ้า

ฟังจากเรื่องย่อแล้ว (หวังว่าคงจะเข้าใจ　ต้องขอโทษด้วยเพราะย่อเรื่องไม่เก่ง มันเลยออกมาประหลาดๆ เยี่ยงนี้) ก็จะพบว่า เป็นเรื่องที่มีสองส่วนที่ดำเนินไปในเวลาเดียวกัน แล้วก็ส่งผลกระทบต่อกันและกัน โดยทั้งสองเรื่องราวก็จะมีพระเอกนางเอกของแต่ละเรื่อง(ขอเรียกมันว่า"เรื่อง1" กับ "เรื่อง2"ละกัน)

พูดถึงภาพรวมๆ ธรรมดาก็แล้วกัน

เรื่องนี้มี element of plot ปกติ ไม่หวือหวาชะเวิบชะว๊าบ ก็ทำให้คนอ่านอ่านง่าย ไม่สับสนอะไรมากนัก เท่าที่อ่านก็มีแค่ flash back ตอนที่พูดถึงน้องนางร้ายตอนตายแค่นั้นเอง นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรซับซ้อน โดยส่วนตัวรุ้ง ในเชิงมุมมอง เรื่องนี้มักจะมองโดยมุมมองของนางเอกซะส่วนใหญ่ ตอนไหน point out ไปที่นางเอกคนไหน เรื่องก็จะมองผ่านนางเอกคนนั้น ทำให้เราไม่ค่อยเข้าใจพระเอกซักเท่าไหร่ แต่ว่า เรื่องนี้จะเน้นไปที่เหตุการณ์มากกว่าความคิดของตัวละคร เพราะงั้นถ้าเราจะไม่เข้าใจตัวละครไปบ้าง รุ้งก็ว่าโอเค

ในเชิงภาษาและการเล่าเรื่อง มันก็เข้าใจง่ายและเนียน เนียนหมายถึงไม่ค่อยเห็นตัวคนเขียนในเรื่องเท่าไหร่ ซึ่งรุ้งถูกใจตรงนี้แหละ นิยายลูกกวาดส่วนใหญ่ รุ้งมักจะเจอนักเขียนโผล่มาในเรื่องประจำทำให้สะดุดหัวทิ่มเสมอๆ

ปกติจะไม่พูดถึงข้อเสีย วันนี้ขอพูดมันในเชิงสร้างสรรค์เพื่อพัฒนาหน่อยละกัน รุ้งมองข้อเสียแบบใหญ่ๆ (จิ๊บๆ จ้อยๆ ไม่พูดถึงนะ) อยู่ 2 ข้อ

ข้อแรก เรื่องนี้จุดพีคต่ำไปหน่อย บิ้วอารมณ์คนอ่านได้น้อย ตรงนี้มันเกี่ยวกับคาแรกเตอร์ของตัวละครด้วย เกี่ยวกับพล็อตหลักบางส่วนด้วย เมื่อบิ้วคนอ่านได้น้อย ก็เลยไม่ได้เป็นที่น่าจดจำเท่าไหร่

ในเชิงของตัวละคร ค่อนข้าง mature ในตัวละครทุกตัว เพราะฉะนั้นความคิดและตัดสินใจของตัวละคร จะไม่ค่อยสร้างความขัดใจให้กับคนอ่าน พูดง่ายๆ ตัวละครทุกตัวฉลาด แต่ตัวละครกลมรึเปล่า รุ้งว่าไม่เชิง ตัวละครหลักๆ มันจะกลมได้ยากถ้าหากว่าเรื่องนั้น ไม่มี "การเรียนรู้" ของตัวละคร ซึ่งเรื่องนี้ขาดไปอย่างแรง และผลที่ร้ายแรงที่เกิดขึ้นก็คือ ทำให้จุดพีคต่ำ ไคล์แมกซ์ไม่บิ้วคนอ่านมากพอ

ถ้ามีการโต้แย้งว่า ตัวละคร mature อยู่แล้ว พอจุดพีคเลยไม่ขึ้นมากนักก็ไม่ได้ ถ้าตัวละคร mature อยู่แล้ว ณ ไคล์แมกซ์ ตัวละครต้อง mature กว่า การเรียนรู้ของตัวละครเป็นจุดสำคัญและเป็นจุดที่ง่ายที่สุดที่ทำให้เรื่องน่าจดจำ ถ้าอยากทำเรื่องให้อยู่ในใจคนอ่านนานๆ ต้องเลือกจุดใดจุดหนึ่งในนิยาย เจียมันให้แหลมเพื่อให้มันพุ่งมากระแทกใจคนอ่านให้ทะลุให้ได้ และ "การเรียนรู้" ของตัวละคร เป็น choice ที่ง่ายที่สุดและทรงพลังที่สุด

ข้อ 2 เป็นข้อที่ร้ายแรงที่สุดคือ "เรื่อง1" และ "เรื่อง2" ไม่สามารถ support กันได้เพียงพอที่จะเอามาอยู่เรื่องเดียวกัน ควรจะบอกว่า นิยายเรื่องนี้ เรื่องที่2 เด่นและสมบูรณ์กว่า "เรื่อง1" เยอะมาก ถ้าเป็นตามปกติ การเอา 2 เรื่องที่มีความสมบูรณ์ต่างกัน มาทับซ้อนเพื่อ support ซึ่งกันและกัน เป็นเรื่องปกติ เกิดขึ้นได้ แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ "เรื่อง1" ไม่เห็น support "เรื่อง2" ซักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้น พูดง่ายๆ ว่า พออ่านจบ รุ้งก็มีคำถามในใจว่า แล้วมี"เรื่อง1" มาทำไม แล้วมีพระเอก1 มาทำไม แล้วมีนางเอก1 มาทำไม ไม่ต้องมีก็ไม่ได้ทำให้เรื่องมันดีขึ้นหรือเลวลงซักเท่าไหร่นัก

อธืบายอีกทีก็คือ ถ้าตัด "เรื่อง1" ออกไป "เรื่อง2" สามารถ survive อยู่ได้โดยไม่ต้องมี "เรื่อง1" พูดให้ฟังง่ายๆ ลงในรายละเอียด ถ้าพระเอก1 ที่ต้องการไปกระตุ้นให้พระเอก2 เปลี่ยนแปลง ก็ไม่เห็นว่าจะทำอะไรได้ พระเอก2 มันเปลี่ยนเพราะนางเอก2 พูดง่ายๆ "เรื่อง1" ไม่ได้มีอิทธิพลใดใดกับ "เรื่อง2" เลย แม้กระทั่งตอนจบพระเอก2 ยังบอกพระเอก1 เลยว่า ไม่เห็นจำเป็นที่พระเอก1 ต้องมากระตุ้นใดใด เพราะเขาก็เปลี่ยนตัวเองได้อยู่แล้ว ขนาดตัวละครยังรู้สึก คนอ่านก็รู้สึกนะ

เรื่องนี้เป็นประเด็นสำคัญมาก บางคนอาจจะไม่ sense ว่า ทำไมสำคัญ อยากจะบอกว่าทุกอย่างในนิยายควรจะมี "จุดประสงค์" ที่หนักแน่นพอ

ทำไมต้องมี "จุดประสงค์" ที่หนักแน่นพอ

รุ้งจะ concern เสมอในเรื่องความเนียน ความราบรื่นในการอ่าน เพราะฉะนั้น อะไรที่ทำให้รุ้งอ่านๆ ไปแล้วสะดุดหัวทิ่ม รุ้งก็จะไม่ค่อยชอบ เช่น รุ้งจะพูดเสมอเรื่องการเอาความคิดเห็นของตัวผู้เขียนไปใส่ปาก หรือใส่หัวตัวละคร อ่านแล้วคนอ่านก็รู้ อันนี้ก็เหมือนกัน อ่านๆ ไปแล้วจะมีคำถามเกิดขึ้นในหัวตลอดเวลา อันนี้ก็จะทำให้อารมณ์ในการอ่านสะดุด แล้วมันจะอินยาก พอมันมีคำถามเกิดขึ้น การดึงอารมณ์กลับไปอินกับเรื่องมันก็ยาก

ดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่อง ควรจะมีความสัมพันธ์กัน มีอิทธิพลซึ่งกันและกัน (อย่างรุนแรง) ตัวละครทุกตัว เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ ต้องมีความสำคัญกับเนื้อเรื่อง หรือเป็นตัวฉุดดึงเรื่อง ให้ไปในทิศทางต่างๆ อันนี้ขอบอกว่าเป็นปัญหาเรื่องพล็อต วางพล็อตพลาดไปหน่อย แถมที่สำคัญ ในคำโปรยเหมือนกับว่าเรื่องนี้ เน้นไปที่ "เรื่อง1" ซึ่งอ่านๆ ไปมันก็ไม่ใช่ (รุ้งว่าเรื่อง2 น่าติดตามกว่าตั้งเยอะ)

เข้าใจไหมเนี่ย ^^"

สรุป รุ้งมองว่า คนอ่านเรื่องแนวลูกกวาด จะไม่ require อะไรมากมายกว่าเรื่องสนุก อ่านสบายคลายเครียด เพราะฉะนั้น แนะนำให้อ่านค่ะ เพราะเรื่องนี้ก็ลูกกวาดได้น่ารักใช้ได้

แต่ถ้าเราตัดความลูกกวาดออกไป เรื่องนี้ถือว่าซับซ้อนในเชิงเนื้อเรื่องเพราะมี 2 เรื่องทับซ้อนกันอยู่ (แม้ว่าจะไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่นัก)แต่ไม่ซับซ้อนในเชิงเทคนิค เพราะงั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่อ่านได้ง่ายๆ สบายๆ ไม่ซีเรียส ภาษาก็เนียนดี ไม่สะดุดอะไรตรงไหน ส่วนที่ติ เป็นส่วนในเชิงเทคนิคพอสมควรซึ่ง พูดตรงๆ ว่า เป็นจุดที่ปกปิดได้ถ้าหากว่ามีสิ่งอื่นมาทดแทน เพราะเหมือนที่บอกว่าส่วนใหญ่นักอ่านน่าจะต้องการอะไรลูกกวาดมากกว่าความสมบูรณ์ในเชิงเทคนิค (อธิบายง่ายๆ ว่าแม้เรื่องจะมีปัญหาทางพล็อตและเทคนิค แต่ถ้าเรื่องมันกุ๊กกิ๊กน่ารัก นางเอกพระเอกทำตัวได้น่าติดตาม คนอ่านก็อาจจะรู้สึกได้ว่า ไม่ซีเรียสกับปัญหาเพราะนักเขียนตอบสนองสิ่งที่คนอ่านต้องการอยู่แล้ว)เพราะงั้น รุ้งว่าเรื่องนี้โอเคค่ะ

ปล. เพิ่งรู้ว่ารู้จักคนเขียน ขอโต๊ดด้วย เค้าวิไปแล้ว T-T อย่าโกรธเค้าน้า

Create Date : 19 มิถุนายน 2552 Last Update : 21 มิถุนายน 2552 19:59:43 น. Counter : 2434 Pageviews.		4 comments
Share Tweet