BORN TO WRITE
|
|||||||||||||
เนเวอร์แลนด์บนดินแดนที่รกร้าง [Fall Out 3] Fall Out 3 เป็นเกม Action-RPG ของปี 2008 แบบ openworld ของค่าย Bethesda เจ้าของเดียวกับ Skyrim ที่โด่งดังนั่นแหละ ตัวเกมให้เราปรับแต่งตัวละครได้เอง และเลือกว่าจะทำดีหรือทำไม่ดี เลือกทำภารกิจหลักหรือเควสต์อื่นๆได้ตามใจชอบ มีการอัพเกรดทักษะของเราว่าจะเน้นไปทางสายไหน อะไรยังไง มีปรับเปลี่ยนมุมกล้องแบบ FPS หรือแบบมุมมองบุคคลที่สามก็ได้ ดังนั้นเลยอยากลองเขียนถึงเกมนี้ ด้วยการเล่าเรื่องของตัวละครในแบบของผมดูบ้างครับ  ผมชื่อ "PeterPan" ในดินแดนเนเวอร์แลนด์ที่รกร้าง กำลังปฏิบัติภารกิจช่วยเหลือคนในหมู่บ้าน Megaton บ้านหลังที่ผมอยู่ในปัจจุบัน "เด็กหลงทาง (Lost Boy)" อย่างผม... มาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกันนะ?  นี่คือโลกที่ผมอยู่ ดินแดนอันรกร้างที่แลดูหดหู่ ไร้ความหวัง  ตอนที่ผมออกมาเจอทิวทัศน์แบบนี้ครั้งแรก คุณนึกออกไหมครับ ว่าผมจะตกใจแค่ไหน สิ่งก่อสร้างที่ครั้งหนึ่งเอาไว้ใช้ทำอะไรก็ไม่แน่ใจ สิ่งก่อสร้างที่ใหญ่โตและทรุดโทรมนั่น ได้จู่โจมความรู้สึกผมจนตะลึงงัน มันทำให้ผมต้องตั้งคำถามต่อโลกที่ผมอาศัยอยู่  แล้วหลังจากที่ผมเดินได้ไม่นาน... ผมก็ต้องเจอกับ... สิ่งที่ว่ากันว่าเป็น "หนู" เท่าที่ผมเคยอ่านหนังสือของพ่อ หนูมันจะต้องตัวเล็กไม่ใช่หรือ? แต่นี่ตัวมันใหญ่ และพร้อมเขมือบผมทุกเวลา คนบนพื้นดินเขาเรียกกันว่า "Mole Rat" และเวลาหิว ผมก็ต้องกินมัน ...แม้จะต้องได้รับรังสีมาบ้างก็ตาม  โลกใบใหม่ที่ผมได้ออกมาเจอนี้ มีสัตว์ประหลาดอย่าง "วัวสองหัว" ...วัว มันไม่เหมือนกับในหนังสือที่ผมเคยอ่านเลยสักนิด ตกลงแล้วนี่มันคือโลกแบบไหนกันแน่?  ผมเคยได้ยินจากพ่อหรือพวกผู้ใหญ่ ว่าครั้งหนึ่งโลกเคยสวยงาม มีตึกรามบ้านช่องที่สะอาด ต้นไม้สูงให้ความร่มเย็น แต่แล้วสงครามครั้งใหญ่ก็อุบัติขึ้น สหรัฐ, จีน, โซเวียต และประเทศอื่นๆ ต่างก็ห่ำหั่นซึ่งกันและกัน ผลสุดท้ายจบลงด้วยระเบิดนิวเคลียร์ลูกใหญ่  ผู้คนพากันอพยพมาอยู่ในหลุมหลบภัยใต้ดิน และนี่คือบ้านของผม "หลุมหลบภัย 101" ดินแดนแห่งสรวงสวรรค์หากเทียบกับดินแดนรกร้างภายนอก  น่าแปลกที่ผมยังจำวันแรกที่เกิดได้ ผมจำได้ว่าเห็น "เจมส์" พ่อของผม ท่านเป็นทั้งหมอและนักวิทยาศาสตร์ เก่งสุดๆเลยละครับ ท่านตั้งชื่อผมว่า PeterPan ตามนิทานเด็กที่พ่อชอบ ผมไม่รู้ว่าทำไมพ่อถึงได้ตั้งชื่อนี้ จริงๆผมก็ไม่ค่อยได้เข้าใจพ่อเท่าไหร่ และผมก็จำได้อีกว่า... วันนั้นแม่ผมตาย  ชีวิตวัยเด็กในหลุม 101 อบอุ่นดีทีเดียว ผมมีเพื่อนสนิทชื่อ "อมาต้า" พ่อของเธอเป็น "ผู้ดูแล" และนี่ก็เป็นวันเกิดอายุครบเก้าขวบของผม ในงานเลี้ยงมีเพื่อนแสนเกรียนชื่อ "บุช" และหมอนั่นก็ขูดรีดขนมที่เป็นของขวัญของผม แต่ผมไม่ให้มันหรอก มันก็เลยไล่ต่อยผมซะ... ถ้าพ่อของอมาต้าไม่มาห้าม ผมคงน่วม และในเวลาต่อมา ผมก็จะเป็นฝ่ายฆ่าพ่อของเธอ... นั่นคือบาปที่ติดตัวผมมาตลอดจนถึงตอนนี้  พอโตขึ้น บุชขี้แกล้งก็ตั้งแก๊ง มันรังแกอมาต้าเพื่อนสนิท ดังนั้นผมก็เลยเข้าไปท้าต่อยกับพวกมัน สุดท้ายพวกมันก็เลิกลาไปเอง สะใจเป็นบ้าเลย อ้อ ตอนนั้นผมยังหัวเกรียนๆอยู่เลยครับ ท่าทางผมจะชอบทรงนั้นมากทีเดียว  เพราะเมื่อเวลาโตขึ้น ผมก็ยังชอบอะไรที่เกรียนๆอยู่ บางทีคงจะเป็นภาพลักษณ์ที่เอาไว้ใช้ข่มไอ้บ้าบุชกระมัง บางทีนะ... แต่นั่นคืออดีต ตอนนี้ผมอยู่ในดินแดนรกร้าง ที่ซึ่งผมอยากเรียกมันว่า "เนเวอร์แลนด์" คงเป็นการประชดประชันที่เจ็บปวด ผมเคยอ่านเรื่อง "ปีเตอร์แพน" ดินแดนเนเวอร์แลนด์เป็นดินแดนในฝัน แต่ที่นี่กลับดินแดนที่แห้งแล้งไม่ได้ชวนฝันเลยสักนิด เรื่องของเรื่องคือ วันดีคืนดีพ่อของผมก็หลบหนีออกจากหลุมหลบภัย เกิดเป็นเรื่องวุ่นวายยกใหญ่ อมาต้าเป็นคนเข้ามาบอกข่าวเรื่องนี้ และข่าวร้ายอีกเรื่องที่เธอนำมาให้คือ พวกผู้ดูแลกำลังมุ่งมา "จัดการกับผม" ดังนั้นผมจึงไม่มึทางเลือกนอกจากจะต้องหนี หนีออกจากสรวงสวรรค์น้อยๆ ออกไปสู่ "เนเวอร์แลนด์" อันสวยสดงดงาม  พวกผู้ดูแลเข้ามาจัดการผมตามที่อมาต้าว่า ผมจัดการผู้แลคนนั้น แล้วก็ขโมยทั้งชุดและกระบอง จบลงท้ายที่ผมเผลอลงมือฆ่าพ่อของอมาต้า เธอเหมือนจะโกรธผม ก่อนที่ผมจะออกจากหลุมหลบภัย ผมได้ชวนเธอไปด้วยกัน แต่เธอปฏิเสธ เธอคงจะแค้นผมไปตลอดทั้งชีวิตแน่ๆ... หมู่บ้านแรกที่ผมมาอยู่คือ Megaton ที่ซึ่งมีลูกระเบิดปรมาณูอยู่ตรงกลางหมู่บ้าน  และผมก็รับอาสาจะปลดมัน แม้จะไม่รู้วิธีเลยก็ตาม ในหมู่บ้านนี้ มีคนที่เปรียบเสมือนกับ "ทิงเกอร์เบล" ของผม เธอชื่อ "มอยร่า บราวน์"  เธอเป็นคนที่แนะนำสิ่งต่างๆให้ผม มอบชุดป้องกันใหม่ให้ผม และเธอยังมีข้าวของรวมถึงเงินที่ใช้แลกเปลี่ยนกับผมมากพอตัว เมื่อผมต้องออกมาใช้ชีวิตใน "เนเวอร์แลนด์" ผมก็ต้องเอาตัวรอดทุกวิธีทาง อาวุธมีกระสุนจำกัด ผมจึงต้องฝึกปรือฝีมือการต่อสู้ด้วยหมัดเอาไว้ด้วย และคนที่มอบงานให้ผมก็คือมอยร่า เธอทำให้ผมได้เงินก้อนแรก หลังจากนั้น...  ผมก็ต้องสู้กับพวก Raider มนุษย์ที่พร้อมจะขย้ำมนุษย์ด้วยกันทุกเมื่อ ผมไม่แคร์ว่าจะเป็นผู้หญิง ตราบใดที่ต้องเอาตัวรอด ทำอะไรได้ก็ต้องลงมือทำ  ผมต้องสู้กับตัวกลายพันธุ์น่าขยะแขยง บางครั้งผมก็ต้องใช้กำปั้นใส่สนับสู้กับพวกมันเพราะกระสุนใกล้หมด  บางครั้งผมก็ต้องเจอสัตว์ประหลาดที่มีกระดองแข็ง ตอนแรกสู้ไม่ค่อยได้ ต้องหนีไปต่อยไป แต่หลังๆผมดวลหมัดกับมันได้สบายๆ  ศัตรูที่น่ากลัวของผมคือ Super Mutant พวกมันคือมนุษย์กลายพันธุ์ร่างยักษ์ โหดร้ายทารุณ ตอนเจอกับมันครั้งแรก ผมต้องเผามันด้วยปืนไฟซึ่งฉกมาจากพวก Raider  นี่แน่ะ ไอ้ยักษ์เอ๊ย! ไปเป็นเนื้อย่างให้ Mole Rat เขมือบเล่นซะ!  แต่หลังๆผมไม่กลัวมันแล้ว เมื่อมีชุดเกราะที่ดีขึ้น ฝีมือการต่อสู้ก็ดีขึ้น ผมจึงสามารถต่อยกับพวกยักษ์ที่ใช้ไม้ติดตะปูเป็นอาวุธได้ แต่ถ้าเจอพวกใช้ปืน ผมก็ต้องใช้ปืนสู้!  นี่คือบิตเตอร์คัพ สาวงามที่ผมหลง ได้คุยกับเธอแล้วสนุกดี แต่หมู่บ้านเธอกำลังตกอยู่ในความเศร้า เพื่อนของเธอถูก Super Mutant จับตัวไป  ต้องไปช่วยคนจากพวก Super Mutant ที่น่ากลัวงั้นหรือ บางครั้งผมก็ไม่มั่นใจว่าจะทำได้ พวกมันบางตัวมีปืน "มินิกัน" ที่ยิงรัวได้ด้วย พูดง่ายๆคือ มันอาจเป็นงานหินก็ได้ ผมจึงต้องคิดหนัก แต่สุดท้ายผมก็อาสาไปช่วย ก่อนหน้านั้นผมได้คิดถึงเรื่องๆหนึ่ง  เมื่อสมัยวัยรุ่น พ่อสอนวิธียิงปืนเป็นครั้งแรก โดยใช้ปืนสี ไม่ใช่ปืนจริงๆ และเป้าก็คือแมลงสาบตัวใหญ่ มันดุใช้ได้เลยนะครับ แต่เนื่องจากมันอยู่ในคอก ผมเลยฝึกยิงได้ตามใจชอบ เรื่องที่ผมนึกขึ้นมาได้ สะกิดใจว่าทุกอย่างย่อมต้องมีครั้งแรก โลกนี้คือการเอาชีวิตรอด และถ้าอยากจะรอด ก็มีแต่ต้องแข็งแกร่งเท่านั้น เพราะอย่างนั้นผมจึงรับอาสาทำภารกิจเสี่ยงตายนี้ และหลังจากออกเดินทางไปช่วยเพื่อนของบิตเตอร์คัพ...  เมื่อผมเจอพวกยักษ์นั่น ผมก็แค่ยิง  ยิง!  ยิง!  แล้วก็ยิง!  ผมช่วย "เรด" คนสำคัญของหมู่บ้านของบิตเตอร์คัพได้สำเร็จ ใช่ ผมอาสาช่วยด้วยความยินดี แต่ผมก็ไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ท้องของผมยังต้องกิน กระสุนก็ต้องซื้อ ดังนั้น... ผมจึงต้องขอทวงรางวัลจากเรดเสียหน่อย ซึ่งเรดก็เข้าใจและให้เงินผม เป็นคนดีจริงๆ อา... เนเวอร์แลนด์ ผมยังเดินทางสำรวจโลกที่เหมือนกับฝัน (ร้าย) ใบนี้ไปเรื่อยๆ  ช่วยสาวที่ถูกพวก Super Mutant จับตัวในโบสถ์  ช่วยลูซี่ เวสท์ เอาจดหมายไปให้ครอบครัวเธอ ที่ Arefu  ก่อนที่จะพบว่าพ่อแม่เธอตายแล้ว แต่ยังมีน้องชายอีกคน ซึ่งตอนนี้หายตัวไปไหนไม่รู้ ผมรับอาสาตามหาน้องชายเธอ แค่ตอนนี้ผมยังตามหาไม่เจอ ไปอยู่ซะที่ไหนกันนะ...  ระหว่างทางผมได้พบเจอกับนักเดินทาง เหมือนกับผม  ได้เจออะไรที่บรรยายไม่ถูก... สมองคนในหุ่นงั้นหรือ?  ได้เจอกับหลุมหลบภัยหมายเลข 106  ผมนึกว่าข้างในจะเป็นแบบ "บ้าน" ที่จากมา แต่ว่ากลับรกร้าง สนิมเขรอะ มีผู้อาศัยที่เสียสติและเข้าโจมตีผม ดังนั้นจึงเลือกไม่ได้ นอกจากต้องสู้สุดกำลัง  ระหว่างทางผมยังต้องเจอกับ Raider ตลอด ผมขอยกให้พวกมันเป็น "โจรสลัด" แบบในเรื่อง "ปีเตอร์แพน" แล้วไหนล่ะ กัปตันฮุค? วันนึงผมจะได้เจอหัวหน้าของพวกนี้มั้ยนะ?  บางครั้งได้เจอกับเด็กน้อยที่ต้องสูญเสียพ่อแม่จริงๆ และมีคนใจดีรับเลี้ยงเธอ  บางครั้งได้เจอกับคนต้องการน้ำสะอาด น้ำที่ปราศจากรังสีซึ่งเป็นของหายาก ชายคนนี้ทำให้ผมนึกถึงบาปที่เคยก่อ... นึกถึงพ่อของอมาต้า ดังนั้น ผมจึงได้ขวดน้ำสะอาดทั้งที่มีแค่สามหรือสี่ขวดเท่านั้น... ให้ชายผู้น่าสงสารนี้ไปแบบฟรีๆ  บางครั้งผมก็ต้องเจอพวก "โจรสลัด" นอนตาย  และผมก็ต้องเอาของๆเธอ ทั้งเสื้อผ้าและข้าวของ เพื่อเอาไปขายแลกกับเงินหรือสิ่งของอย่างกระสุน "เนเวอร์แลนด์" ที่ผมอยู่มันเป็นแบบนี้แหละ ในเรื่อง "ปีเตอร์แพน" จะมีเด็กกลุ่มหนึ่งซึ่งปีเตอร์แพนเป็นหัวหน้ากลุ่ม กลุ่มนั้นมีชื่อว่า Lost Boys หรือเด็กหลงทาง ผมใยไม่ใช่เด็กหลงทาง ภารกิจหลักคือการตามหาพ่อ แต่ผมกลับใช้เวลาไปกับการเดินทาง ช่วยเหลือคนบ้าง สู้กับพวกยักษ์บ้าง สู้กับโจรบ้าง ผมกำลังทำอะไร?  พ่อที่เคยดูแลผมตั้งแต่ยังแบเบาะ ตอนที่ผมยังเดินเตาะแตะ  บางครั้งเมื่อมานั่งคิดดู บางทีผมอาจจะเป็น "เด็กหลงทาง" กำลังหลงสนุกกับดินแดนเนเวอร์แลนด์ และไม่กล้าที่จะเผชิญกับความจริง เพราะโลกที่เคยได้สัมผัสมาตั้งแต่เกิด มันได้พังลงนับตั้งแต่วันที่ได้ก้าวออกมาจาก "บ้าน"... จากหลุมหลบภัย 101 แล้ว และหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ "กู้กับระเบิด" ของมอยร่า อาจได้เวลาที่ผมต้องเผชิญหน้ากับภารกิจหลักของผมบ้างแล้ว คือการตามหาพ่อของผม!
|
หมาหัวโจก
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 18 คน [?] Group Blog All Blog
Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
