BlogGang.com : : okasuma - 1 เดือน 1 สัปดาห์

The O World

Group Blog

All Blogs

1 เดือน 1 สัปดาห์

1 เดือน 1 สัปดาห์ กับชีวิตคนทำงานเต็มตัว
1 เดือน 1 สัปดาห์ กับเกมเก้าอี้ดนตรีตอนเช้า
1 เดือน 1 สัปดาห์ กับสภาพตลาดบนรถเมล์
1 เดือน 1 สัปดาห์ กับถ่ายทอดสดกรีฑาในตอนเย็น
1 เดือน 1 สัปดาห์ กับสภาพสวยเช้าโทรมเย็น

หลายคนพอเริ่มทำงานครั้งแรกก็มักจะบรรยายเรื่องเกี่ยวกับที่ทำงาน เพื่อนร่วมงาน หรืองานของตัวเอง แต่นั่นมันธรรมดาไปสำหรับชีวิตการทำงานที่นี่ 1 เดือน 1 สัปดาห์ที่ผ่านมาต้องตื่นตั้งแต่ก่อน 7โมงเช้า ทั้งๆ ที่เข้างานตอน 10 โมง มันก็เป็นเรื่องธรรมดาเหมือนชีวิตคนในกรุงเทพฯ แต่ที่ต่างกันคือสภาพของผู้ร่วมเดินทางมากกว่า เราจะเจอคนประเภทต่างๆ มากมายที่อาจหาได้ในกรุงเทพฯ เมื่อ 10 ปีก่อน

นางพญาเปรต: เป็นจำพวกที่หุ่นสวย รูปร่างดี ไม่ได้อ้วน ไม่ได้ต้องการพื้นที่ในการยืนมากมาย แต่เธอก็จะกางมือ 180 องศาเพื่อยึดเหล็กสองข้างไว้ ประหนึ่งว่า ที่นั่งละแวกนี้ของข้า ใครอย่ามาแหยม ทั้งๆ ที่ยังมีคนอีกที่มากที่อัดอยู่หน้าประตู แต่เจ๊แกก็ไม่สน จะจองที่นั่งซะอย่างใครจะทำไม

พวกขาที่สาม: ต่างจากมือที่สามยังไง ต่างกันตรงที่ว่าพวกนี้ไม่ได้สร้างความแตกแยกให้ใคร แต่จะช่วยแก้ปัญหา โดยการสอดขาของเขา มาระหว่างขาของคนสองคนที่เกรงใจกันอยู่ นึกออกไหมเวลาที่มีคนลุกออกแล้วคนสองคนยืนอยู่แถวนั้น ด้วยความเกรงใจก็จะมองหน้ากันแล้วพูดกันทางสายตาว่า “เชิญนั่งค่ะ” แต่ยังคุยกันไม่จบดี ขาที่สามก็สอดมาระหว่างกลางแล้วลงไปนั่งหน้าตาเฉย แล้วมองหน้าเราด้วยอาการที่ว่า “ก็โง่เอง มัวแต่ไม่นั่งกันอยู่ได้” ซึ่งระยะเวลาที่เกิดขึ้นกินเวลาไม่ถึง 5 วินาที พวกขาที่สามสี่ห้าหกนี้มีให้เห็นทั่วไป

เด็กประถมวัย: อย่าเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเด็กจริงๆ แต่มันเป็นจำพวกคนที่ทำให้เราย้อนนึกไปถึงสมัยเด็กๆ ที่มักจะเล่นเกมเก้าอี้ดนตรีกันในช่วงเวลากิจกรรม ช่วงเวลาเช้าๆ บนรถเมล์ก็เป็นกิจกรรมของเด็กประถมวัย (น้อย-มาก) ทั้งหลาย พอรถเมล์ประกาศ “สถานี....ถึงแล้ว” (สถานีนี้คนลงเยอะมาก) มันเหมือนกับคุณครูปิดวิทยุเพื่อให้เด็กแย่งเก้าอี้กัน สิ้นเสียงประกาศทุกคนจะมองซ้ายมองขวา ดูว่ามีใครลุกบ้างแล้วจะสอดขาไปนั่งทันที อาการนี้มีให้เห็นทั่วไปในยามเช้า ในรถเมล์ทุกสาย ถ้านั่งเก้าอี้ตัวเดียวกันมันต้องมีคนออก แน่นอนว่ามันเหมือนเกมเก้าอี้ดนตรีจริงๆ ตรงที่ไม่มีใครยอมแพ้ ไม่มีใครยอมลุก สุดท้ายก็ทะเลาะกัน อย่างกับในตลาดสด

นักกรีฑาระยะสั้น: เป็นโชคดีที่บริษัทอยู่เกือบต้นสาย เวลากลับบ้านเลยมีที่นั่งไม่ต้องแย่งกับใคร หลายเรื่องทีเกิดขึ้นเลยกลายเป็นเรื่องขำไป ถัดจากบริษัทมาหนึ่งป้ายเป็นป้ายที่คนขึ้นเยอะมาก มันก็เป็นเรื่องปกติถ้าคนจะแย่งกันขึ้นรถ (ถ้าไม่แย่งกันสิแปลก) แต่พอขึ้นรถได้แล้วทุกคนจะวิ่งๆๆๆๆ (วิ่งบนรถ) เพื่อจองที่นั่งกัน ถ้าเราต้องขึ้นป้ายนั้นคงไม่ขำ แต่นี่เป็นคนดู ดูอยู่ทุกวัน ยิ่งดูยิ่งขำ จะวิ่ง จะแย่งอะไรกันขนาดนั้น ไม่แปลกใจที่คนจีนเป็นนักกีฬาเหรียญทอง เพราะชีวิตประจำวันฝึกฝนกันอย่างหนักหน่วงอย่างงี้นี่เอง

พวกมือไม่ยาวแต่สาวทัน: แน่นอนว่าใครมือยาวสาวได้สาวเอาใช้ไม่ได้กับที่นี่ เพราะสาวที่นี่เขาไม่สาวที่นั่งกัน แต่เข้าเหวี่ยงกระเป๋าจองที่นั่งกันเลย ทั้งๆ ที่ที่นั่งอยู่ข้างหน้าเรา แต่เพราะแรงโน้มถ่วงของโลกที่ดึงดูดก้นเราไม่เท่ากับความแรง เร็ว และแม่นยำของกระเป๋าที่โยนมาในระยะ 3 เมตร ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเก้าอี้แท้ๆ กลับไม่ได้นั่ง แรกๆ ก็งงกับการกระทำแบบนี้ ทำไมไม่มีใครตำหนิเลยเหรอ แต่พอมองๆ ไปมันเป็นเรื่องปกติที่สาวที่นี่ (รวมทั้งผู้ชาย) ถือกระเป๋ากันทุกคนที่แท้ก็เพื่อประเด็นนี้นี่เอง

พวกมือยาวแต่ไม่ยื่น: อย่าคิดว่าเป็นพวกที่ต่างจากด้านบน พวกนี้เป็นพวกที่มือไม่ถือของ มีที่ยืนอย่างมั่งคง แต่ไม่คิดจะยื่นมือออกไปช่วยคนอื่นรับเงินส่งให้คนเก็บเงิน แล้วคนที่ต้องช่วยกลับเป็นคนที่ถือของพะรุงพะรัง การช่วยส่งเงินเนี่ยจะทำให้กล้ามแขนเข้าขึ้นกันเหรอไง ถึงได้เมินเฉยไม่มีน้ำใจกันอย่างงี้

สุภาพบุรุษกางเกง M3: มันไม่ใช่กางเกงยี่ห้อ M3 แต่มันเป็นกางเกงที่ติดกาว M3 (คุณภาพสูงกว่า 3M) ไม่ว่าคุณจะแก่ หัวจะหงอก หลังจะค่อมแค่ไหน ผมก็ลุกให้คุณไม่ได้เพราะกางเกงผมติดกาวคุณภาพดีไว้ คนที่นี่แน่ว่าบ้านเรา เพราะเขาไม่ต้องแกล้งนอน ไม่ต้องแกล้งมองไม่เห็น ก็มอง ก็เห็นอยู่ แต่ไม่ลุกเสียอย่างใครจะทำไม

เงาะป่า: อาจเป็นเพราะคนเหล่านั้นลำตัวชุบด้วยทองแล้วซ่อนรูปอย่างเงาะเป่า เราเลยไม่อาจมองจากภายนอกได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ไปโดนหรือสัมผัสคนเหล่านั้นจะรู้ได้ทันทีว่าคนนี้แหละสังข์ทองผู้ซ่อนร่างในคราบคนธรรมดา เพียงเพราะรถเบรกแล้วไปสัมผัสถูกเธอ หรือแม้แขนกระทบโดยไม่ตั้งใจ เธอก็จะร้องจิ๊ จ๊ะ ขึ้นมาทันที ราวกับกลัวว่าเกร็ดทองที่เคลือบกลายจะหลุดลอกออกไป จริงๆ เธอน่าจะลอกทองในกายไปขายแล้วซื้อรถมาขับเอง จะได้ไม่ต้องมานั่งเบียดบนรถเมล์อย่างนี้

ลูกอาเสี่ยร้านสเตอริโอ: จริงๆ ร้านป๊าแกอาจจะไม่ใช่ร้านสเตอริโอเต็มตัว อาจขายปนๆ กันระหว่างสเตอริโอกับโทรศัพท์มือถือ ก็รู้ว่ามีมือถือใช้ ไม่ต้องโชว์โดยการเปิดเพลงดังลั่นก็ได้ เพราะสไตล์การฟังเพลงของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ที่สำคัญมันหนวกหู ไม่ฟังเพลงซะ 15 นาทีจะลงแดงมั๊ย ถ้าคนจำนวนพวกนี้เพิ่มมากขึ้น มันเป็นโอกาสทางการค้าที่ดีที่จะเอาหูฟังขึ้นมาขายบนรถ เผื่อใครรำคาญจะได้ซื้อไปบริจาคให้ลูกอาเสี่ยเหล่านั้น

นี่เป็นเพียงคนส่วนใหญ่จำพวกหนึ่งที่เจอมาตลอด 1 เดือน 1 สัปดาห์ที่ผ่านมา มันอาจดูเกินจริงในความรู้สึกใครที่ได้อ่าน แต่สำหรับความรู้สึกของคนไทยที่นี่ที่ได้รู้จักกัน ไม่มีใครคิดต่างกันไปเท่าไหร่ เรื่องพวกนี้ทำให้หงุดหงิดใจได้เสมอ แต่หงุดหงิดไปก็เท่านั้นเพราะมันคงแก้อะไรไม่ได้ ทำได้ก็แค่มองให้เป็นเรื่องขำๆ

สำหรับใครที่อยู่เมืองนี้แล้วได้ดูโฆษณาใน ICS เกี่ยวกับเรื่องการขึ้นรถเมล์ รถแท็กซี่ ลงบันไดเลื่อนในรถไฟใต้ดิน การแสดงความมีน้ำใจ ไม่รู้จะมีใครคิดเหมือนกันหรือเปล่าว่ามัน FAKE สิ้นดี อยากจะคิดว่ามันเป็นการรณรงค์ แต่ทำไมไม่ออกอากาศในช่องทั่วไป แต่กลับออกอากาศเฉพาะช่องภาษาอังกฤษที่มีแต่คนต่างชาติดู อย่างงี้จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมคนได้จริงเหรอ!!!

ถ้ามี สคบ. ที่นี่ โฆษณานี้จะโดนถอดออกไหมเนี่ย!!!

Create Date : 29 พฤษภาคม 2551

Last Update : 1 มิถุนายน 2551 23:15:40 น.

2 comments

Counter : 382 Pageviews.