Bloggang.com : Naphak_bee - ประสบการณ์คลอดหนูมน

ประสบการณ์คลอดหนูมน

2 ส.ค. 54 เวลา 10.42 น. เป็นวันที่แม่ให้กำเนิด “หนูมน” หรือ ด.ญ. มนชญา ษณศานติวงศ์
แม่รู้สึกเจ็บท้องตั้งแต่ตอนเย็นของวันที่ 1 เจ็บแค่ครั้งเดียวแล้วก็หายไป แม่เลยยังไม่ไปหาหมอ แต่พอตอนดึกประมาณ ตี 1 แม่ลุกมาเข้าห้องน้ำแล้วเห็นเลือดซึมออกมา แม่เริ่มรู้แล้วว่าแม่จะได้เห็นหน้าหนูเร็วๆ นี้แล้ว (ตื่นเต้นจัง) แล้วแม่ก็กลับมานอน แต่ก็นอนไม่ค่อยหลับ เพราะรู้สึกปวดตรงบั้นเอว และคืนนั้นทั้งคืนแม่เข้าห้องน้ำบ่อยมาก ทุกครั้งก็เห็นเลือดติดกระดาษทิชชู จนกระทั่งตอนเช้าแม่อาบน้ำ แต่งตัว ยังคิดว่าจะไปทำงานก่อนดีมั้ย คงยังไม่คลอดหรอก ตอนเย็นค่อยไปหาหมอก็ได้ แต่ก็เตรียมกระเป๋าเผื่อไว้ ระหว่างทางก็คอยสังเกตว่าเจ็บท้องถี่รึป่าว พอขับรถใกล้จะถึงหน้าที่ทำงาน ก็เริ่มรู้สึกว่าเจ็บทุกๆ 20 นาทีแล้วอ่ะ ยังไงก็ไปหาหมอก่อนละกันนะวันนั้นเป็นวันที่คุณพ่อมีนัดศาล เนื่องจากคิดว่าแม่จะคลอดตามกำหนดหรือไม่ก็คลอดประมาณอีก 1 อาทิตย์ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์พ่อมีนัดทุกวัน พ่อเลยไปส่งแม่ที่ตึกคลอดก่อนไปศาล คุณพ่อคิดว่ายังไงก็คงไม่คลอดก่อนเที่ยงแน่นอน คิดว่ายังไงพ่อก็กลับมาทัน
เมื่อไปถึงตึกคลอดหมอถามแม่ว่ามีน้ำเดินมั้ย แม่บอกว่าไม่มี หมอเลยให้ขึ้นขาหยั่ง เพื่อเช็คน้ำเดิน พอแม่ถอดกางเกงในเท่านั้นแหละ น้ำร่วงมาเต็มขา แม่เลยบอกหมอว่าไม่ต้องเทสต์แล้วมั้งคะ ลักษณะนี้คงน้ำเดินชัวร์ แต่หมอก็ยังมิวายให้แม่ขึ้นขาหยั่งจนได้ (เหตุเพราะมี นศ.แพทย์) แม่ก็เลยโอเคๆ ถือว่าทำบุญละกัน
พอหมอเห็นว่าน้ำเดินแล้ว ก็ให้แม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวคลอด ให้พยาบาลจัดการบวชชี สวนเรียบร้อย รออาจารย์หมอ ระหว่างนั้นมีหมอมาดูเป็นระยะ คอยเช็คการเจ็บท้องเป็นระยะๆ พอประมาณ 9.00 อาจารย์หมอก็มาถึง ปรากฏว่าอาการเจ็บท้องอยู่ดีๆๆ ก็หายไปซะงั้น (เหมือนกลัวหมอ) หมอก็จัดการเอามือล้วงเข้าไป แถมยังบอกว่าไม่ต้องเกร็ง (คุณหมอคะ จะไม่ให้เกร็งได้ไง สุดๆ อ่ะ ) แล้วหมอก็บอกว่าลูกหัวยังลอยอยู่ คงไม่คลอดวันนี้แน่ อีกนาน (ในใจคิดว่าไม่คลอดวันนี้แล้วจะคลอดวันไหน น้ำเดินขนาดนี้แล้ว) แม่เลยถามหมอว่า “เอาไงดีคะคุณหมอ แล้วแต่คุณหมออ่ะค่ะ “ หมอบอกว่าจะคลอดเองมั้ย จะได้เร่งคลอดให้ แม่กำลังจะพยักหน้า แต่หมอดันพูดสวนมาว่า คุณคลอดเองไม่ได้หรอก ความดันคุณสูงมาก เชิงกรานเล็ก ลูกตัวใหญ่ คุณเจ็บ 2 ต่อแน่นอน (แล้วจะถามทำไม) แม่เห็นว่าอาจารย์หมอเป็นผู้เชี่ยวชาญ ก็เลยบอกว่าหมอเห็นว่าไง ก็ว่างั้นจะผ่าก็ผ่า เพราะแม่รู้มาว่าความดันสูงมากจะเบ่งคลอดลำบาก เลยตกลงว่าผ่าตัดคลอดละกัน หลังจากนั้นก็เริ่มขั้นตอนการผ่า คือบวชชีอีกรอบ (เพราะรอบแรกโกนข้างล่าง แล้วต้องผ่าตัดเลยต้องโกนข้างบนอีก) แล้วใส่สายปัสสาวะ (เจ็บมาก) จากนั้นก็เข็นเตียงไปอีกชั้นหนึ่ง (ความกลัวเริ่มมาเยือน เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยอยู่ในสภาพเตรียมผ่าตัดแบบนี้มาก่อน และไม่คิดว่าจะได้คลอดเร็วขนาดนี้ เหมือนทุกอย่างพร้อมหมด ทั้งหมอ ทั้งพยาบาล ดูไม่ติดขัดเลย (พี่โอ๋จะรู้ไหมเนี่ย ว่าลูกจะคลอดแล้ว)
เมื่อเตียงถูกเข็นไปยังห้องผ่าตัด ที่นั่นมีเจ้าหน้าที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ประหนึ่งว่าไม่ใช่ห้องผ่าตัด พอเปลี่ยนเตียงปุ๊ป วิสัญญีแพทย์หันมาพร้อมเข็ม (น่ากลัวมาก เร็วจัง ให้เตรียมตัวก่อนได้มั้ย) ไม่ทันไรก็มีเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งมาจับตัวแล้วบอกว่าคุณแม่ต้องงอตัวเยอะๆๆนะคะ เหมือนกุ้งอะคะ แม่ก็นึกไรไม่ออก เจ้าหน้าที่ก็จับขากับหลังให้อยู่ในลักษณะขดตัว ไม่กี่วินาทีก็รู้สึกมีเข็มมาที่มที่หลัง เจ็บมาก แถมตกใจ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกนอกจากนี้ แล้ววิสัญญีก็จับแม่นอน แล้วเอาอะไรต่อมิอะไรมาแปะเต็มตัวไปหมด แม่ได้แต่มองเพดานที่มีไฟ (เหมือนในละครเลย) ด้วยความกลัว ประกอบกับเคยอ่านเจอในอินเตอร์เนตว่ามีกรณีที่วางยาแล้วไม่สลบ เลยถามวิสัญญีว่าจะมีการเทสต์ก่อนมั้ยคะ ว่าชาแล้ว หมอวิสัญญีหัวเราะพร้อมกับบอกว่าเทสต์ค่ะ เทสต์แน่นอน ว่าแล้วก็เอาสำลีเปียกน้ำมาเทสต์ที่หน้าท้อง หรือหน้าขาไม่แน่ใจ พร้อมกับถามว่า ตรงนี้เย็นมั้ยคะ ตรงนั้นเย็นมั้ยคะ แม่ก็ตอบว่า มันก็เย็นเหมือนกันหมดอ่ะ แยกไม่ออกเลย ไม่ทันไรอาจารย์หมอก็เดินมาถึงเตียงพอดี (หมอมาเร็วจัง รอแป๊ปนึงได้มั้ย ให้หมอวิสัญญีเทสต์ก่อน) แต่ไม่ทันไรก็รู้สึกว่าหมอทำไรบางอย่างบนหน้าท้องแล้ว แต่ก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไร พยายามจะจับความรู้สึกว่าเจ็บหรือไม่ ก็ไม่รู้สึกไร เลยเลิกสนใจ ได้แต่ภาวนาขอให้ลูกแข็งแรง ปลอดภัย
สักพัก หมอวิสัญญีบอกว่า จะรู้สึกจุกๆ นึดนึงนะ เพราะคุณหมอจะดึงน้องออกมาแล้ว แม่ก็รอความรู้สึกนั้น มันจุกจริงๆๆ ด้วย แล้ว แล้วลูกล่ะ ทำไมไม่มีเสียงร้อง สักพักนึงก็ได้ยินเสียงร้องไห้จ้าเลย ดังลั่นมาก เลยถามหมอวิสัญญีว่าลูกแข็งแรงมั้ย ปกติดีมั้ย หมอวิสัญญีนิ่งไปนึดนึงแล้วบอกว่า ดูภายนอกแข็งแรงดีค่ะ (ตอบได้ดีมาก ..... จริงสิก็ยังไม่ได้ตรวจร่างกายนี่น่า ) แต่ก็รู้สึกโล่งอกระดับหนึ่ง สักพักพยาบาลก็อุ้มลูกมาให้แม่หอมแก้ม ตอนนั้นแม่รู้สึกงง อึ้ง ดีใจ หลากหลายอารมณ์เข้ามาประดังประเด ในใจคิดว่าเด็กคนนี้หรอ อยู่ในท้องเรามาตั้ง 9 เดือน เด็กคนที่ชอบดิ้นตอนเช้า ๆ เหมือนจะปลุกให้เราตื่น ตอนนั้นลูกตัวแดงมาก ผมดำปี๋ หัวฟู ปากแดง ตัวนิ่มมาก เป็นวินาทีแรกที่รู้สึกว่าเราเป็นแม่คนแล้ว เด็กคนนี้เป็นลูกเรา ออกมาจากท้องเราจริงๆ มหัศจรรย์มากๆ
หลังจากผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย แม่ก็ถูกเข็นไปอยู่ในห้องพักฟื้นเพื่อดูอาการประมาณเกือบชั่วโมง หลังจากนั้นพยาบาลก็เข็นไปที่ห้องพักที่แม่ได้จองไว้ พอออกมาหน้าห้องผ่าตัดก็ได้ยินเสียงพ่อของหนูมารอรับแม่พอดี พ่อคงตกใจที่แม่คลอดหนูเร็วมาก แต่ตอนนั้นพ่อยังไม่ได้เห็นหน้าหนู ต้องรอบ่าย 2 ก่อน ถึงเป็นเวลาเยี่ยมได้
ตอนบ่าย 2 คุณพ่อก็เดินไปดูหนูที่ห้องเด็ก ดูสีหน้าคุณพ่อตื่นเต้นมาก คุณพ่อบอกว่าช่วงเวลาที่หนูเกิด (ตั้งแต่เช้าถึงเที่ยง) มีผู้หญิงแค่คนเดียว เลยไม่ต้องกลัวว่าจะมีการสลับตัวเกิดขึ้น แล้วอีกอย่างหนูเป็นเด็กคนเดียวที่ผมดกมาก ไม่ต้องกลัวว่าพ่อกับแม่จะจำหนูไม่ได้ (ประมาณว่าหน้าตาดีมีเอกลักษณ์)
ตอนเย็นคุณพ่อกลับไปเอาของที่บ้าน ช่วงที่คุณพ่อไม่อยู่ พยาบาลได้พาหนูมาหาแม่ แล้วเอาหนูไว้กับแม่ ตอนนั้นขาแม่รู้สึกชาไปหมดเพราะยังไม่หมดฤทธิ์ยา ยังต้องนอนนิ่งๆ พยาบาลเลยจัดท่าให้แม่นอน แล้วเอาหนูมานอนข้างๆ แม่ พยาบาลบอกกับแม่ว่าหนูยังมองไม่เห็นต้องรออีก 1-2 อาทิตย์ ตอนนั้นหนูนอนในอ้อมกอดแม่ แม่รู้สึกอย่างไรบอกไม่ถูก รู้แต่ว่ารักหนูมาก อยากร้องไห้ตลอดเวลา ไม่คิดว่าการเป็นแม่คนจะรู้สึกรักใครคนหนึ่งได้มากขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าการมีลูกจะรู้สึกพิเศษเช่นนี้