Create Date : 19 มิถุนายน 2551 Last Update : 19 มิถุนายน 2551 21:31:03 น. Counter : 896 Pageviews.		15 comment
Share Tweet

จิ่วไจ้โกว สวรรค์บนดิน ตอนที่ 5

และแล้วเราก็โดยสารรถบัสกลับมาโรงแรมจิ่วไจ้โกว แต่ก่อนจะแยกย้ายกันพักผ่อน เราได้เดินทางไปโรงแรมแชงการีล่า เพื่อรับชมการแสดงโชว์ทิเบต ซึ่งการเดินทางไม่ถึง 5 นาที พวกเราเดินเข้าไปทางเข้าจะเห็นสาวงามชาวทิเบตหลายนางยืนเคาะกลองอยู่เพื่อสร้างอารมณ์ พร้อมได้รับแจกผ้าไหมสีขาวเพื่อให้เรานำไปคล้องให้กับนักแสดงที่ต้องตาถูกใจ แทนการคล้องพวงมาลัยแบบบ้านเรา
พอเริ่มการแสดง มีเสียงเหมือนเสียงสวดมนต์ทิเบตเป็นบทโหมโรง ก่อนที่จะเป็นการแสดงพื้นเมืองของชาวทิเบต ซึ่งได้ให้ผู้ชมขึ้นไปร่วมแจมการแสดงด้วย สร้างสีสันและเสียงเฮฮาได้พอสมควร ต่อด้วยการร้องเพลงของนักร้องชาย-หญิง คิดว่าน่าจะยอดนิยมของคนแถวนี้ เสียงดี ใช้ได้เลยทีเดียว ปิดท้ายด้วยการโชว์ชุดพื้นเมืองซึ่งมีหลากสีหลายแบบ หลายแนว สดใสมาก เมื่อชมการแสดงเสร็จก็ได้เวลาพักผ่อนกันก่อนเดินทางไปหวงหลงในวันต่อไป
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เราจะได้ไปหวงหลง ซึ่งเป็นที่คาดหวังของหลาย ๆ คน ซึ่งจากที่ค้นข้อมูลในผู้จัดการออนไลน์ โดยคุณวริษฐ์ ลิ้มทองกุล ที่ลงรายละเอียดของหวงหลงไว้ว่า...
ห่างออกไปจาก "จิ่วจ้ายโกว" ประมาณ 2 ชั่วโมงรถนั่ง ลึกขึ้นไปในหุบเขาทางตอนเหนือของมณฑลเสฉวน มี มังกร ตัวหนึ่งนอนทอดตัวลาดลงมาตามไหล่เขา ... มังกรตัวนี้มีชื่อว่า มังกรเหลือง (หวงหลง:黄龙)

มังกรเหลืองตัวนี้ไม่ได้เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตามความเชื่อของจีนหากแต่โบร่ำโบราณ ย้อนประวัติศาสตร์ไปได้ไกลถึงราว 6,000 ปีก่อน (ในปี ค.ศ.1987 มีการขุดพบสุสานแห่งหนึ่ง ณ มณฑลเหอหนาน ที่ภายในบรรจุรูปสลักมังกรและเสืออยู่) เป็นการยืนยันว่าชาวจีนมองมังกร หรือ สิ่งมีชีวิตที่มี หัวเป็นม้า เขาเป็นกวาง ตัวเป็นงู เกล็ดเป็นปลา กรงเล็บเป็นนกอินทรี คือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่โชคดีและมีอำนาจวิเศษ*

มีเทพนิยายโบราณของคนจีนเล่าว่า จักรพรรดิเหลือง ที่ชาวจีนนับถือกันว่าเป็นจักรพรรดิผู้เป็นบรรพบุรุษของ ชาวจีนทั้งปวง ได้ขี่มังกรขึ้นไปบนสวรรค์ ทั้งนี้ต่อมา ผู้ปกครองคนแรกที่นำมังกรเข้ามาเชื่อมโยงกับจักรพรรดิหรือหวงตี้ ก็คือ "หลิวปัง" ปฐมจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฮั่น

อ้างอิงจาก สื่อจี้ (史记:Records of Historian) หนังสือประวัติศาสตร์เล่มแรกๆ ของจีน ได้บันทึกไว้ว่า ก่อนที่มารดาของหลิวปังจะตั้งท้อง ได้ฝันเห็นเทพองค์หนึ่ง ทั้งนี้ ณ เวลานั้น ก็มีฟ้าแลบ-ฟ้าผ่าอยู่ภายนอก เมื่อบิดาของหลิวปังมองขึ้นไปภายนอก ก็พบว่ามีมังกรตัวหนึ่งลอยอยู่บนฟากฟ้า จากนั้น พระมารดาของหลิวปังก็ตั้งท้อง และคลอด "หลิวปัง" ผู้ให้กำเนิดหนึ่งในราชวงศ์อันยิ่งใหญ่ที่สุดของประวัติศาสตร์จีน และนับจากนั้น จักรพรรดิทุกพระองค์ในประวัติศาสตร์จีน ก็เรียกขานตัวเองว่า "บุตรที่แท้จริงแห่งมังกร"

ทุกอย่างที่เกี่ยวกับจักรพรรดิมีการนำมังกรเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นเครื่องแต่งกาย การแต่งห้อง เครื่องใช้ไม้สอย รวมไปถึง การออกแบบสุสาน

ทั้งนี้อิทธิพลของมังกรที่มีต่อคนจีนทั่วไปนั้น ก็นับว่ามีมหาศาล เนื่องจาก ชาวจีนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันก็ยังหลงเหลือความเชื่อที่ว่า "พญามังกร" เป็นผู้ดูแลแม่น้ำ ทะเลสาบ เป็นผู้ควบคุมเมฆและฝน ดังนั้นในพื้นที่ใดเมื่อเกิดสภาวะแล้งน้ำขึ้น ชาวจีนจึงไม่ได้ "แห่นางแมว ขอฝน" แบบคนอีสานบ้านเรา แต่จะเป็นการภาวนาต่อ "พญามังกร" แทน

แม่น้ำ ทะเลสาบ หมู่บ้าน ทะเลสาบ และสถานที่หลายๆ แห่งที่เกี่ยวข้องกับชาวจีนถูกตั้งชื่อตามมังกร ... "หวงหลง" หรือ หุบมังกรเหลือง นี้ก็เช่นเดียวกัน

แม้หวงหลงจะอยู่ห่างจาก "จิ่วจ้ายโกว" ไปเพียงไม่ถึงหนึ่งร้อยกิโลเมตร และมีความสวยงามระดับ "มรดกโลกทางธรรมชาติ (World Nature Heritage and Biosphere Reservation)" เช่นเดียวกับ "จิ่วจ้ายโกว" แต่เหล่าทัวร์จิ้มจุ่มมักจะมองข้ามหวงหลง โดยถือว่า หากมีเวลาเหลือค่อยไป

ทั้งนี้ หวงหลง จึงนับว่าเป็นตัวเลือกที่เหมาะไม่น้อย สำหรับนักท่องเที่ยวที่ค่อนข้างจะรักความสงบ และต้องการจะปลีกตัวออกมาจากความแออัดยัดเยียดหลังการเที่ยวจิ่วจ้ายโกว จุดเด่นของหวงหลงนั้นอยู่ที่ สระหินปูนนับร้อยๆ สระ (คล้ายๆ กับสระมรกต ที่ป่าเขานอจู้จี้ คลองท่อม จังหวัดกระบี่) ที่เป็นผลพวงมาจากการลาดเทของภูเขาที่มีจุดเริ่มต้นมาจากหุบเขาลึก ด้วยแร่ธาตุ และสีท้องฟ้าทำให้น้ำในสระเหล่านี้สะท้อนทำให้เกิดเหลือบสีอันมหัศจรรย์ ... ส่วนชื่อ "หวงหลง หรือ มังกรเหลือง" นั้นเราสันนิษฐานเอาว่าหากมองลงมาจากท้องฟ้า หินปูสีเหลืองและสระน้ำสีเขียว-ฟ้า คงได้ภาพที่ใกล้เคียงกับ มังกรเกล็ดสีเขียว-ฟ้า ที่ทอดตัวอยู่กลางหุบเขา

เส้นทางการชม และศึกษาธรรมชาติในหวงหลง มีระยะทางรวมเกือบสิบกิโลเมตร ทั้งนี้เนื่องจากอยู่ในพื้นที่อันมีระดับความสูงจากระดับน้ำทะเลราว 3,000-4,000 เมตร ด้วยความจำเป็นที่จะต้องเดินขึ้นเขา (จากจุดเริ่มไปยังสูงสุด) รวมกว่า 8 กิโลเมตร โดยเป็นเส้นทางขาขึ้นมากกว่า 4 กิโลเมตร และเส้นทางขาลงมากกว่า 3 กิโลเมตร ประกอบอากาศที่เบาบาง หวงหลงจึงนับได้ว่าเป็นเส้นทางที่หนักไม่น้อย โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่เพิ่งเหนื่อยล้ามาจากจิ่วจ้ายโกว

ใช้เวลาราว 4 ชั่วโมง เดินขึ้นไปถึงวัดสำคัญที่อยู่บนยอดเขา 2 แห่งด้วยกัน แห่งแรกคือ วัดกลาง (จงสื้อ:中寺) วัดสมัยราชวงศ์หมิงที่เป็นการผสมผสานตามความเชื่อของพุทธและเต๋า แห่งที่สองคือ วัดมังกรเหลืองโบราณ (หวงหลงกู่สื้อ:黄龙古寺) อันเป็นวัดเต๋า บนจุดสูงสุดของเทือกเขาหมินซาน (民山) ที่เป็นศูนย์กลางทางจิตใจของชาวเขาบริเวณนี้ตั้งแต่สมัยโบราณ

การได้ละเลียดไปกับ น้ำตก สระบอนไซ สระหลากสี ลมเย็นที่พัดพาเอาไอเย็น และ ทิวหมอกที่ระอยู่ตามทิวเขา ได้ออกแรงสักนิด ปล่อยใจให้ไหลไปกับกระแสน้ำ ให้เท้าทำงานของมันไปทีละก้าว ทีละก้าว ... แล้วจุดหมายก็ไม่นับว่าไกลเกิน

Tips@เที่ยว "หวงหลง"
- เตรียมร่างกายให้พร้อม สำหรับเด็กหรือผู้สูงอายุที่ไม่มั่นใจในสุขภาพอาจจะเช่าอ๊อกซิเจนถุงแบบสะพายไปเผื่อด้วย กรณีที่หายใจไม่ทัน (ค่าเช่าประมาณ 80 หยวน) แต่สำหรับคนหนุ่ม-คนสาว ก็ไม่ต้องเชื่อคำขู่ของไกด์หรือใคร เดินไปพักไปดีที่สุด
- สำหรับนักท่องเที่ยว ประเภท "ตีนไม่ติดดิน" ก็อาจจะเช่าเกี้ยว 2 คนหาม ขึ้น-ลง จากหวงหลงไป ด้วยราคาค่าเช่า ขาขึ้น 400 หยวน (2,000 บาท) และขาลง 220 หยวน (1,100 บาท) ... เห็นราคาแล้วยอมเหนื่อยดีกว่า!
- ห้องน้ำตามเส้นทางของหวงหลงนั้นคุณภาพดี และสะอาดมาก น่าที่สถานที่ท่องเที่ยวบ้านเราจะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
- วัดกลาง มีซุ้มขายแป้งทอดไส้ถั่วแดง อร่อยมาก!
- บริเวณใกล้เคียงของ วัดมังกรเหลืองโบราณ มีถ้ำหินงอก-หินย้อยเล็กๆ ทางลงค่อนข้างชันและภายในถ้ำค่อนข้างชื้น แต่ภายในมีหินงอกออกมาจากผนังคล้ายพระพุทธรูป มีการประดับไฟตกแต่งอย่างสวยงาม หากมีเวลาเหลือควรลงไปชม




ระหว่างทางที่เรานั่งรถบัสเดินทางไปหวงหลงนั้นมีหิมะโปรยปรายตลอดเส้นทาง จนคนขับรถชาวจีนต้องลงมาใส่โซ่ให้ล้อเพื่อไม่ให้ลื่น และระหว่างนั้นพวกเราก็เลยลงมาเก็บภาพถ่ายระหว่างทางกันซะ...เมื่อใส่โซ่ให้ล้อทั้งสี่เรียบร้อย ก็ได้เวลาเดินทางไปหวงหลงกันต่อ จนกระทั่งมาถึงความสูงประมาณ 4,700 เมตรจากระดับน้ำทะเล ก่อนถึงหวงหลง พวกเราก็ต้องตัดสินใจไม่เดินทางไปต่อ เพราะด้วยเส้นทางปิด และอันตรายเกินไปสำหรับรถใหญ่ที่จะแล่นเข้าไป ทำให้เราต้องพลาดโอกาสการชมความงามของที่นี่ที่ได้ชื่อว่าเป็นมรดกโลกทางธรรมชาติตามที่คุณวริษฐ์ ลิ้มทองกุล ได้เขียนบอกเอาไว้

แต่ที่ระดับความสูง 4,700 เมตรจากระดับน้ำทะเลที่มีหิมะปกคลุมขาวโพลนนั้น ก็มีสถูปที่มีธงหลากสีปลิวไสวปลอบใจเรา ให้เก็บภาพถ่ายไว้เป็นที่ระลึกแทน พวกเราบางคนไม่สามารถลงมาเดินได้ด้วยอาจเป็นเพราะความกดอากาศที่แปรเปลี่ยน ทำให้หายใจไม่สะดวก หรือที่นักเดินเขารู้จักโดยทั่วไปว่า โรคแพ้ที่สูง ซึ่งถือว่าเป็นอันตรายมาก หากขาดอากาศหายใจ และในคณะเรานี้มีเด็กเล็ก ๆ ร่วมขบวนด้วยถึง 3 คน โตหน่อยประมาณประถม 2 คน

พวกเราวกรถกลับเดินทางต่อไปยังประตูผ่าน เมืองซงพาน ซึ่งเดิมเคยเป็นเมืองหน้าด่าน และชายแดนที่ติดต่อระหว่างจีนกับทิเบต ในสมัยราชวงศ์ถังและกษัตริย์ซงจ้านกั้นปู้ของทิเบต แวะถ่ายรูป ประตูเมืองโบราณซงพาน และชมอนุสาวรีย์กษัตริย์ซงจ้านกั้นปู้ และมเหสี (องค์หญิงเหวินเฉิน) มีอายุกว่า 500 ปี ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกแล้ว ก็เลยมายังหมู่บ้านชาวพื้นเมืองชาวเชียงทิวทัศน์รอบแม่น้ำหมิ่นเจียงที่มีความสวยงาม ได้ชมวิถีชีวิตความเป็นอยู่ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ ได้ถ่ายรูปกับจามรี สัตว์เลี้ยงพื้นเมือง ซึ่งตอนนี้เป็นสัตว์เลี้ยงต้องห้ามของเมืองจีนเลยนะคะ เราเสียค่าถ่ายรูปคนละ 5 หยวน เพื่อให้ได้รูปถ่ายตอนขี่ตัวจามรีไว้เป็นที่ระลึก กับสัตว์ประเภทวัวที่ไม่มีในบ้านเรา
หลังจากนั้นก็เดินทางกลับมายังโรงแรม แล้วแยกย้ายกันไปถนนคนเดินเพื่อซื้อหาของฝากกัน และในวันพรุ่งนี้ก็คือวันสุดท้ายของทริปนี้ พวกเราได้เดินทางไปชมคริสตัลที่สวยงามมาก แต่ไม่มีปัญญาซื้อ แล้วแวะรับประทานอาหารกลางวันก่อนขึ้น hi way เดินทางไปเล่อซาน เพื่อล่องเรือชมหลวงพ่อโต พร้อมถ่ายรูปเป็นที่ระลึก เรามีเวลาไม่พอ หรือไม่ก็เค้าไม่ให้ทัวร์ขึ้นไปเดินรอบองค์พระ ก็เลยได้แต่เสียเงินล่องเรือถ่ายรูปกับหลวงพ่อโตเล่อซานแบบไกล ๆ ซึ่งถ้าดูในโปสการ์ดของเล่อซาน เราจะเห็นว่าบริเวณเล่อซานเมื่อถ่ายจากมุมไกลทั้งหมด จะเห็นเป็นองค์พระนอน ซึ่งเรื่องนี้ไกด์ไม่ได้อธิบายให้เราฟัง แต่ที่เคยมาแล้วคราวก่อนเค้ากระซิบบอกมา เมื่อชมองค์พระเล่อซานกันแล้ว ก็ขึ้นรถบัสเพื่อเดินทางสู่สนามบินเฉินตู ระหว่างทางไกด์ก็ปฏิบัติตามหน้าที่คือ พูดขออภัยหากทำอะไรผิดพลาดไป... จนกระทั่งมาถึงสนามบิน พวกเราได้ขึ้นเครื่องไฟลท์ TG 619 เพื่อกลับ สู่สนามบินสุวรรณภูมิ และเริ่มต้นการทำงานในวันต่อไป พร้อมภาพความประทับใจที่เต็มเอี้ยดติดใจกลับมาด้วย...