• มือใหม่หัดขับ
• บทเรียนเล็กๆของน้องเฟิร์น
• รักเธอมากมาย
• บทเรียนเล็กๆของน้องภัทร
• แด่ผู้หญิงที่แสนวิเศษของผม
• แด่เธอ... ลูก ADHD ของพ่อ
• ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับงานสำรวจและผลิตปิโตรเลียม
• งานสำรวจและผลิตปิโตรเลียมที่เพื่อนๆฝากบอกต่อ
• FAQ - คำถามที่พบบ่อย
• ประสบการณ์สอบข้อเขียนและสัมภาษณ์ที่เพื่อนๆนำมาแบ่งปันกัน
• การเขียน CV Resume Cover letter และเคล็ดลับในห้องสัมภาษณ์
• ห้องสมุดการขุดเจาะสำรวจปิโตรเลียมเบื้องต้น
• บันทึก(ไม่)ประจำวัน
• บริหารจัดการเมีย(ให้อยู่หมัด)
• หน้าแรก

ผมเคยนั่งจินตนาการว่า - ไอเดียจากพวกเรากันเอง ใครคิดยังไง มาออกความเห็นกันได้นะ ผมเคยนั่งจินตนาการว่า ไม่แน่นะ นานๆไปอาจจะมีซักวันที่พี่หาสปอนเซอร์ทำรายการวิทยุ สนทนากันเรื่องความรู้ทั้งในและนอกวงการ ตอบปัญหา อัพเดทอะไรต่างๆ นานา แบบนี้ไปเลย อาทิตย์ละวันก็ได้ แล้วก็อย่าลืมถ่ายทอดสดผ่านอินเตอร์เน็ตด้วยล่ะ ผมคนหนึ่งล่ะจะฟัง แล้วใครจะมาเป็นสปอนเซอร์ให้ดีล่ะเนี่ย โดย: ขอคิดด้วยคน IP: 1.20.0.159 วันที่: 30 พฤษภาคม 2556 เวลา:12:23:21 น. ======================= คิดๆอยู่นะครับ แต่คงไม่ถึงกับเป็นวิทยุครับ ตอนแรกคิดเป็นว่า meeting เดือนล่ะหน หาคอนโดฯใครสักคน พี่กะจนขนเบียร์มาสักสามสี่ลัง เม้าส์มอยกันชิวๆ แต่กลัวจะชิวกันจนถึงเช้า 555 แต่ก็จะไม่แฟร์กับพวกต่างจังหวัด และ น้องๆผู้หญิงอาจจะไม่สะดวกมาร่วมด้วย อีกไอเดียนึง คือใช้ IT ช่วย คือมันทำคล้ายๆ คุยโต้ตอบออกสดทางเน็ทได้ นัดผ่านบล๊อก จัดเป็นช่วงเปิดให้ call in เข้ามา แบบจัดรายการวิทยุ ไอเดียนี้ท่าจะดี แต่กำลังหา freeware ที่เหมาะสมหน่อย ใครมีอะไรแนะนำก็ยินดีครับ หรืออีกที ก็จัดไปทัวร์ไปทำบุญตามวัดต่างๆ หรือ บ้านเด็กกำพร้า เลี้ยงหมาแมว ไปสอนหนังสือเด็กตามสลัม ร่วมกับโครงการครูข้างถนนอะไรพวกนั้น แต่แฮ่ๆ ไอเดียดี แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนเอาด้วยไหม ไหนๆพวกเราก็กลุ่มใหญ่ใจอาสากันแล้ว ก็น่าจะทำอะไรที่เป็นประโยชน์กับสังคมได้บ้าง คิดๆอยู่ ใครมีไอเดียอะไรก็คุยกันได้นะ ========================= มีน้องคนหนึ่งเสนอไอเดียว่าใช้ skype เพราะเป็น voice call คุยได้ทีล่ะหลายๆคน ผมก็ว่าโอเคนะ เคยใช้ skype คุยกับเพื่อนอยู่บ้าง เสียงก็ดี ใช้ได้ นัดเวลากันแล้วก็ออนไลน์ แต่ต้องการ DJ 555 หรือ พีธีกรลูกคู่ มีใครอาสามั่งครับ ... แต่ของเป็น voice call เท่านั้นนะครับ ไม่เปิดกล้อง เขิน อิอิ   Create Date : 30 พฤษภาคม 2556     Last Update : 8 มิถุนายน 2556 11:03:57 น. Counter : 1926 Pageviews.   19 comment Share Tweet

การคำนวนปริมาตรซีเมนต์หลุมน้ำมันอย่างง่ายๆ มีน้องคนนึงจะไปสอบข้อเขียน+สัมภาษณ์งานซีเมนต์ ได้ข่าววงในมาว่าจะมีการให้คำนวนปริมาตรซีเมนต์หลุมแบบพื้นๆ ถามมา ก็ตอบไป ไหนๆลงทุนทำคำตอบแล้ว ก็เลยมามาแปะไว้ที่นี่ซะ เผื่อมีคนถามมาอีก อิอิ ภาพมันเล็กไปหน่อย ต้อง double คลิ๊กนะ มันจะขยายใหญ่ขึ้น   Create Date : 12 พฤษภาคม 2556     Last Update : 12 พฤษภาคม 2556 17:39:09 น. Counter : 2484 Pageviews.   29 comment Share Tweet

ประกาศ ประกาศ โปรดฟังซ้ำ ใครเขียนโน้ตนี้มาแปะไว้บนโต๊ะผมเที่ยงนี้ รายงานตัวด้วย ไปออกกำลังกายตอนเที่ยง กลับมาที่โต๊ะ ตะกี้นี้เอง เจอโน้ตแปะไว้ จริงๆก็ลงชื่อไว้นะ (แต่ผมตัดออกไป) ลอง search ในรายชื่อคนในบ.ก็ไม่มี สงสัยสะกดผิด ... ปลื้มซะ ... ขอบคุณครับ พี่นกแค่ชี้ทางเล็กๆน้อยๆ น้องทำได้ด้วยตัวเองมากกว่าครับ ตั้งใจทำงานนะจ๊ะ พี่นก ปล. ... จะเคืองกันอีตรงมาเรียกน้านี่แหละ ... (ฮ่า)   Create Date : 07 พฤษภาคม 2556     Last Update : 7 พฤษภาคม 2556 13:41:36 น. Counter : 2809 Pageviews.   32 comment Share Tweet

สิ่งที่ผมเรียนรู้จากการทำงานสนามในการสำรวจและผลิตปิโตรเลียม สองสามวันก่อนสงกรานต์ ผมได้มีโอกาส 2 - 3 หนในการไปสอนเรื่องการขุดเจาะให้กับน้องๆใหม่ในบ. ก็เลยมีการอารัมภบทกันนิดๆหน่อยๆก่อนเข้าเรื่อง เป็นการส่งผ่านประสบการณ์การทำงานจากรุ่นสู่รุ่น ที่ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาวิชาการทำงานเท่าไร แต่เป็นสิ่งที่เรียกว่า soft skill เสียมากกว่า ก็เลยถือโอกาสนี้เอามาแบ่งปันต่อในบล๊อกด้วย (ตามเคย หากินกันง่ายๆแบบนี้แหละ อิอิ) ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนว่า บริบทการทำงานสมัยผม (25 ปีก่อน) กับสมัยนี้ต่างกันพอสมควรนะครับ บางเรื่องที่สมัยผมเห็นว่าเป็นทักษะเป็น soft skill ที่สำคัญ สมัยนี้อาจจะเห็นว่าไม่สำคัญก็ได้ มาดูเป็นเรื่องๆกันดีกว่าว่าอะไรที่สมัยผมแตกต่างไปจากสมัยนี้อย่างมีนัยสำคัญ(ในสายตาผม) คน - อย่างแรกเลย สำคัญมาก อุตสหกรรมสำรวจและผลิตปิโตรฯเมื่อราวๆ 60-70 ปีก่อนที่ไม่ใช่อุตฯที่หรูและคนแยกกันเข้า เป็นงานสนามที่ไม่ต่างกับงานเหมืองแร่ งานป่าไม้ ที่เต็มไปด้วยอันตราย ห่างไกล ลำบากลำบน ดังนั้น ช่างฝีมือ วิศวกร ที่หลงหรือจำใจเข้าไปทำงานสนามประเภทนี้จึงเป็นประเภทที่ ไม่มีที่จะไป หรือ แม้กระทั่งเป็นพวกที่ไม่ใช่วิศวกร ไม่ใช่ช่างอะไรเลย ไปกวาดๆเอามาจากข้างๆถนนในเทกซัสในโอกลาโฮมา แล้วเอามาเป็นกุลี(roustabout) แล้วก็อยู่รอดพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆจนเป็น company man เป็น supt เป็นโน้นเป็นนี่ ประสบการณ์โดยแท้ ซึ่งก็คือพวกที่มาเป็นบิ๊กๆในสนามสมัย 25 ปีก่อน (ที่ผมเข้าววงการนี่เอง) ลักษณะคนพวกนี้จะมั่นใจในตัวเองสูงมากๆ ประสบการณ์ช่ำชอง ในสภาพแวดล้อมที่เคยชิน เช่น แท่นเดิมๆ เครื่องยนต์ และ วิธีการเจาะเดิมๆในถิ่นเดิมๆ แต่พอให้ไปเจาะที่อื่น แท่นตัวอื่น เครื่องรุ่นอื่น ในที่อื่น ก็จะเดี้ยง เพราะไม่มีพื้นฐานวิชาการวิศวกรรม หรือ พื้นฐานช่าง ในสมัยนี้คนที่เป็นรุ่น supt เป็น company man แบบที่ผมเคยเจอ หมดรุ่นหมดอายุขัยไปแล้ว รุ่นที่มาเป็น supt เป็น company man ก็จะเริ่มมีการศึกษามีวุฒิมีปริญญากันเยอะพอสมควร การสื่อสาร - อย่างที่สองนี่สำคัญเช่นกัน สมัยผมมีฮ.ลงไปที่แท่นอาทิตย์ล่ะ 1 ลำ ขนคนไป ขนคนกลับ ส่งจม.เป็น air mail (เขียนใส่กระดาษบางๆที่พับแล้วเป็นซองในตัว ลองกูเกิลดู เผื่อจะมีให้เห็นบ้าง เด็กๆสมัยใหม่คงไม่เคยเห็น) ถึงบ้านได้เดือนล่ะ 4 ฉบับ (7วันถึง)รับจากบ้าน ถ้าไม่พลาดเที่ยวฮ.ก็ได้แค่เดือนล่ะ 4 ฉบับเหมือนกัน ในฮ.มีหนังสือพิมพ์ 2-3 ฉบับ วีดีโอโป๊ 7 ม้วน กับหนังฝรั่ง 7 ม้วน เก็บไว้ห้อง ompany man มีโค้วต้าเบิกให้ดูวันล่ะเรื่องที่ห้องสันทนาการรวม และ อะไหล่ที่จำเป็นขนาดเบาๆเช่นแผนวงจรรวมนิดๆหน่อยๆ ทุกวันจะต้องเข้าคิวคุยสื่อสารรายงานทางวิทยุกับคนของบ. รายงานความคืบหน้าของงาน ขอความช่วยเหลือที่ต้องการ(มักไม่ได้ ฮ่าๆ) หมดเวลาสื่อสารแล้วก็ ตัวคนเดียวไป solo รับผิดชอบงานตัวเองไปกับลูกน้อง 4-5 คน (สมัยนั้นผมเป็นวิศวกรสนามให้กับบ.serviceขาใหญ่รายหนึ่ง) แค่นี้แหละครับที่แตกต่างอย่างมีนัยะสำคัญในสายตาผม แต่ก็เป็นบ่อเกิดของสิ่งที่ผมเรียนรู้และมีค่าต่อการทำงานของผมตลอดมา กล้าตัดสินใจ - เป็นเรื่องที่สำคัญมากๆอันเนื่องมาจาก 2 ปัจจัยข้างต้น คือ คนที่ผมทำงานด้วยนั้นทั้งลูกค้า (company man, mud eng, นักธรณี, ฯลฯ) และลูกน้องตัวเอง แก่คราวพ่อคราวลุง ประสบการณ์ไม่ต้องพูดถึง ผมเป็นแค่เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่ถือปริญญาเข้ามาทำงาน โดนอัดโดนลองของสารพัด จากเด็กไทยกระจอกๆความมั่นใจระดับกลางๆ ต้องพัฒนาระดับความมั่นใจแบบเร่งด่วนแต่ต้องอยู่บนพื้นฐานทางวิศวกรรมที่ร่ำเรียนมา(ทั้งจากสถาบันฯและจาก training school ของบ.)ที่ต้องแน่นปั๊ก เข้าต่อกรกับรุ่นลายครามพวกนั้น อันเป็นที่มาของความเชื่อส่วนตัวของผมในการทำงานภาคสนามที่ว่า "ราคาของการไม่กล้าตัดสินใจ หรือ ตัดสินใจช้า จะแพงกว่าราคาของการตัดสินใจที่ผิด" ใครจะไม่เห็นด้วยกับผม ก็ไม่ว่า แต่ถ้าโตมาและทำงานมาในสภาพแวดล้อม 2 อย่าง อย่างที่ผมเจอมา ไม่มีตัวช่วยใดๆทั้งสิ้น ต้องตัดสินในณ.เวลานั้น และ ต้องเด็ดขาด ไม่ใช่ เออๆ เอ๋อๆ ให้ลูกค้าและลูกน้องเห็นว่า เฮ้ย มันไม่ชัวร์นี่หว่า (ถึงจริงๆลึกๆจะอย่างนั้นก็ตาม ต้องเก็บอาการครับ) ทำให้เห็นได้ชัดเมื่อเปรียบเทียบกับสมัยนี้ที่การสื่อสารดีมาก มีปัญหานิดๆหน่อยๆวิศวกรรุ่นหลังๆ วิ่งเข้าหาคอมฯ ต่ออีเมล์ โทรฯมือถือ(ถ้าอยู่แท่นบก) desk top remote control ต่อสายตรง Houston หรือ ต่อ expert network ของบ.ตัวเองได้อย่างทันที ไม่กล้าที่จะตัดสินใจ ตัดสินใจช้า แต่เดี๋ยวก่อน ไม่โทษเด็กนะครับ โทษระบบครับ ถ้าผมเป็นเด็กสมัยนี้ ผมก็ทำแบบนั้น เพราะถ้าไม่ติดต่อตัวช่วย อาจหาญตัดสินใจอะไรไป ถ้าถูกก็โดนว่ากร่างบ้าง over confidence บ้าง ถ้าตัดสินใจผิด ไม่ต้องพูดถึง เละเป็นโจ๊กกกกก หลายๆครั้งที่ผมรู้สึกว่า ไม่ต้องใช้วิศวกรก็ได้นี่นา เพราะการสื่อสารมันดีขนาดที่คนที่ Houston สามารถเห็นหน้าจอเดียวกัน remote สั่งงานได้ เห็นสภาพแวดล้อมจากกล้องความละเอียดสูง ก็หาเด็กเกรด 12 (ม.6) ที่ใช้เครื่องเคราพวกนี้เป็น พูดฟังภาษาอังกฤษได้ก็ลงมาทำงานได้ มีปัญหาอะไร จะอธิบายอะไรให้กับลูกค้า ก็ให้วีดีโอคอนฯ(VDO conference)กับ supt ในเมืองเอา ลูกค้า นักธรณี ฯลฯ ก็จบตรีจบโทฯทั้งนั้น ไม่ต้องไปลุยไปคุยกับโคแนนยอดคนเถื่อนที่ไหน นี่คือปัญหาหนึ่งในวงการเราที่เด็กเดี๋ยวนี้โตช้า(ไม่ว่าฝั่งบ.น้ำมันหรือบ.service รากของปัญหาไม่ต่างกันเลย) แต่กลับกัน บ.ต่างๆจะไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ได้ จะให้มาลูกทุ่งๆคาวบอยแบบผมสมัย 25 ปีก่อนก็ไม่ได้ เพราะต้นทุนความเสียหายถ้าตัดสินใจผิดมันสูง จะให้มา solo บินเดียวข้ามาคนเดียว ก็คงจะเสี่ยงไป ผมกำลังจะบอกว่า เหรียญมีสองด้านเสมอครับ ถ้าจะเอาอีกด้าน ก็ต้องรับผลอีกด้านให้ได้ ถ้าไม่เชื่อนะ ลองถามหรือให้วิศวกรเด็กๆเดี๋ยวนี้ให้ทำอะไรที่แตกต่างหรือขัดแย้งนิดๆหน่อยๆจากที่เคยๆทำอยู่อย่างไม่มีสาระสำคัญอะไรเท่าไร คำตอบที่ได้รับ มักจะเป็นทำนองว่า "เดี๋ยวขอโทรฯหรือถามที่ฝั่งก่อน" กล้าที่จะขอโทษและรับผิด - อันนี้เป็นผลพวงจากข้อแรกที่ต้องเด็ดขาดในการตัดสินใจ เป็นความงดงามของวัฒนธรรมในงานสนามสมัยผม คล้ายๆ sportmanship spirit (น้ำใจนักกีฬา) จะเรียกว่า Oil man spirit ก็ไม่น่าเกลียดเท่าไร เป็นลักษณะที่พูดตรงๆว่า ผมหาได้ยากได้ตัวคนไทยในอาชีพของพวกผม ผมทำงานมา 25+ ปี ได้ยินคนไทยพูดว่า "I am sorry. I was wrong" ไม่กี่คน ไม่ใช่แปลว่าคนไทยเก่ง ไม่เคยทำผิด แต่ผิดแล้วเราแถ อ้างโน้นอ้างนี่ ครับ ส่วนทำไมพวกเราถึงเป็นแบบนี้กันผมไม่ขอวิจารณ์ครับ เรื่องมันยาว เท้าความไปหลายยุคหลายสมัย (ฮ่าๆ) ผมล่ะคนหนึ่งที่ไม่กลัวและไม่อายที่จะพูดต่อหน้าที่ประชุมว่า "I was wrong" ถ้าผมตัดสินใจในเรื่องงานผิดไปจริงๆ เพราะ ... 1. ถ้าผมผิดจริง การรับผิดไม่ได้ทำให้ผมมีความเชื่อถือน้อยลง ลองคิดดีๆนะครับ ระหว่างคนที่ผิดแล้วรับผิด กับ คนที่ผิดแล้วแถ คนส่วนใหญ่ก็พอทราบเลาๆแต่อาจจะไม่ชัดลงไป ผมก็จะเป็นคนสีเทาๆในเรื่องนั้นไป แล้วคุณว่าในระยะยาว ผมยังจะได้รับความเชื่อถือในเรื่องนั้นและเรื่องอื่นๆอีกไหม 2. ถ้ามีคนคอยจ้องจะโซ้ยหรือซักผมให้จนมุม เขาก็ไม่ต้องมาถามโน้นนี่ลงละเอียดให้มันเรื่องยาวปานปลาย ผมก็ไม่ต้องมาตอบอะไรที่ผมไม่อยากจะตอบ 3. ถ้ามีคนกระหน่ำยำผมกลางที่ประชุม คุณคิดว่าใครที่ได้บทพระเอก ใครรับบทผู้ร้าย ... จริงไหมครับ ... ก็ผมรับไปแล้วว่าผมตัดสินใจผิด แล้วจะแก้ไข ใครมายำผมต่อ คนนั้นก็ได้บทผู้ร้ายไป คนในที่ประชุมเขาก็โตๆกัน ดูออกว่าใครเป็นลูกผู้ชาย ใครไม่เป็นลูกผู้ชาย เล่ามายืดยาวเพียงเพื่อจะบอกแค่นี้แหละว่านี่เป็นบทเรียนที่ผมได้เรียนรู้อย่างสำคัญมากๆในชีวิตวิศวกรสนามนอกชายฝั่ง และจะบอกให้ด้วยว่าผมจ่ายค่าบทเรียน 2 บทของผมด้วยราคาแพงมากๆ แต่ผมเอามาบอกพวกคุณฟรีๆเลยนะครับ ย้ำอีกที ... 1. "ราคาของการไม่กล้าตัดสินใจ หรือ ตัดสินใจช้า จะแพงกว่าราคาของการตัดสินใจที่ผิด" 2. เมื่อตัดสินใจผิดไปแล้ว อย่ากลัวที่จะพูดว่า "I was wrong" ให้พูดออกมาอย่างหนักแน่นและจริงใจเสมอ พี่นก ...   Create Date : 15 เมษายน 2556     Last Update : 15 เมษายน 2556 22:06:56 น. Counter : 3139 Pageviews.   31 comment Share Tweet

อาจจะถึงล้านคลิ๊กเร็วกว่าที่คิดเพราะมีคนมาช่วยโปรโมท เอาไปทำมาหากิน(ไม่น่าเลย ขอกันดีๆก็ให้อยู่แล้ว) ผมไม่ได้ว่าอะไรเขาหรอกนะครับ บล๊อกผมเป็นพื้นที่กลาง เปิดให้เพื่อนๆน้องๆที่มีฝันร่วมกันมาแบ่งปันกัน ไม่มีเจตนาที่จะใช้ทำมาหากินแต่อย่างใด มีหลายที่ที่เอาลิงค์บล๊อกฯไปอ้างอิง สำเนาไปโพสต์ซ้ำ ซึ่งผมไม่ว่าอะไร แถมยินดีที่ได้เผยแพร่ แต่โดยมากแล้วเป็นเว็บหรือบล๊อกที่ไม่ได้ทำมาหากิน คือ จิตอาสาสาธารณะช่วยๆกันเหมือนๆกัน แต่กรณีนี้เกรงใจก็แต่น้องๆที่มาแบ่งปันกันไว้จะเข้าใจผิดว่าผมมีส่วนร่วมกับเว็บไซด์แห่งนี้ที่เอาจิตอาสาแบ่งปันของพวกเราไปใช้ในการอ้างอิงเพื่อขายสินค้าและบริการ ไม่อยากจะให้พวกเราท้อถอยในการแบ่งปันนะครับ ต่อให้เขาเอาเจตนาดี จิตตารมณ์บริสุทธิ์ของเราไปทำมาหากิน ก็ถือเสียว่าเราก็ได้บุญได้กุศลตามเจตนาของเราแต่ต้นอยู่แล้ว อย่าท้อถอยในการทำความดีนะครับ ... พี่นก ... ปล. ขอบคุณน้องตะวันที่แวะมาบอก =============================== //sheetthai.com/index.php/topic,5213.0.html เขาทำเป็นธุรกิจแล้วนะคะพี่นก บางอย่างเหมือนเขาจะเอามาจากบล๊อคพี่เลยค่ะ โดย : ตะวัน วันที่: 15 เมษายน 2556 เวลา: 12:44:44 น. =============================== Sheetthai.com //sheetthai.com/index.php/topic,5213.0.html แต่นี่ก็ไม่ใช่หนแรกที่บล๊อกเล็กๆของคนตัวเล็กๆอย่างของผมถูกเอาไปอ้างอิง เอาไปใช้ อย่างผิดวัตถุประสงค์(พูดง่ายๆคือ เอาไปใช้ทำมาหากิน) ข้างล่างนี้โดนอย่างจัง โดยช่องหลายสี ไม่อยากบอกว่าช่องอะไร ดูกันเอาเอง บังเอิญมากๆ ... 2 ชีวิตที่ราคาไม่เท่ากัน - ออกอากาศช่อง x (จะ 2 ปีแล้วเพิ่งเห็น) ยืนยันอีกทีว่า ไม่ได้ติดใจเอาความอะไร แค่เสียความรู้สึกนิดๆ เรื่องแบบนี้ ในสังคม(อดีต)นักเลงบ้านนอกอย่างพวกผมน่ะ ขอกันกินยังมากกว่านี้เยอะ   Create Date : 15 เมษายน 2556     Last Update : 16 เมษายน 2556 10:09:57 น. Counter : 2011 Pageviews.   15 comment Share Tweet

แด่ ... ลูกที่กล้าฝันของพ่อ

• Nong Fern Daddy
• Webmaster - BlogGang