• ^_ Ma' - DiaRy _^
• ^_ Ma' - JaPaNeSe _^
• ^_ Ma' - Gallery _^
• ^_ Ma' - FicTioNs _^
• ^_ From Me 2 U _^

>|o...แจ้งให้ทราบ...o|< . . . . . . . . . .   Create Date : 28 พฤศจิกายน 2552     Last Update : 28 พฤศจิกายน 2552 4:38:20 น. Counter : 324 Pageviews.   Share Tweet

>|o...มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ...o|< ความฝัน...ใคร ๆ ก็มีใช่ไหม ความจริง...คือสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันแตกต่างกัน ราวนรกกับสวรรค์ ใคร ๆ ก็ใฝ่ฝัน อยากเป็นที่รักของทุกคน หลาย ๆ คนก็ฝัน อยากเป็นคนดัง อยากเป็นนักร้อง อยากเป็นดารา อยากเป็นคนสำคัญของใคร ๆ มันก็ไม่ผิดนี่ ที่ใครจะคิดอะไร แต่ความฝันของฉัน มันไม่ใช่ค่านิยม มันเป็นความต้องการของจิตใจ เป็นความกระหายของจิตวิญญาณ เป็นความรักและความสุขที่ได้ทำ ไม่ใช่แค่ตามกระแสอย่างที่ใครเข้าใจ มันผิดตรงไหนถ้าใจรักในหลายสิ่ง ผิดตรงไหนที่ฝันไปหลายอย่าง ทำไมนะต้องคิดว่าเราเป็นเหมือน "เด็กเล่นขายของ" เดี๋ยวนู่นเดี๋ยวนี่ เปลี่ยนไปเรื่อย เปล่าซะหน่อย ฉันก็มีจุดยืนของตัวเอง มีความตั้งใจและเป้าหมายในชีวิต ไม่ใช่ความไม่แน่นอน แต่เป็นความแน่นอนที่เป็นไปได้ยาก แน่นอนในความรู้สึก แต่ในความเป็นจริงกลับเลือนลาง สายเลือดนักดนตรีจาง ๆ แต่เข้มข้นซะยิ่งกว่าไครโอพรีซิปปิเตท พ่อบอกว่า ปู่เป็นนักดนตรีตัวจริง แต่พ่อไม่มีหัวด้านนี้เอง เลยไม่ได้รับถ่ายทอดอะไรมาเลย ปู่เราก็เก่งนะ ทำได้ทุกอย่าง เป็นหมอดู เป็นหมอรักษาโรค นี่สินะ ถึงเป็นที่รักของคนแถบนั้น แล้วทำไม ปู่อยากให้เราเป็นพยาบาล มันก็คือค่านิยมของคนสมัยก่อน "ค่านิยมความเป็นเสมียน" ปู่มักจะบอกเสมอว่า อยากให้เราเป็นพยาบาล เรามั่นใจว่ามันไม่ยากเกินจะทำ แต่มันไม่ใช่ความต้องการของเรา พ่อแม่เองก็เคยรบเร้า ทั้งคนรู้จัก (ที่ไม่รู้จะมายุ่งอะไรด้วย) เราเคยร้องไห้และพยายามอธิบาย ว่ามันไม่ใช่ตัวตนของเรา เราจะเลือกเดินทางนี้ก็ได้ แต่เราอาจจะไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต เรารักเสียงดนตรี รักการร้องเพลง อย่าถามเลยว่า มาเรียนสายวิทย์ทำไม เราไม่รู้เหมือนกัน แค่ตาม ๆ เขาไป ในใจคิดว่า "เรียนอะไรก็ได้" ในเมื่อพ่อแม่อยากให้เรียนทางนี้ ก้มาเรียนแล้วไง ไม่คิดเลยว่า มันจะฝืนความรู้สึกตัวเองขนาดนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันว่า เราจะฝืนความต้องการของพ่อแม่ เคยคิดว่า เราจะเรียนอะไรก็ได้ ที่พ่อแม่อยากให้เรียน ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครมาบังคับ ไม่เคยสนใจเลยว่าตัวเองต้องการอะไร แล้ววันนี้มันจะสายไปไหม ถ้าจะตามใจตัวเอง ทำในสิ่งที่ใจรักบ้าง ขอแค่ได้ทำบ้าง ไม่ใช่ทั้งหมด ขอแค่โอกาส...ได้ไหม แต่ก็ไม่ได้นึกถึงแค่ตัวเอง ยังยืนยันในความตั้งใจเดิม ว่าสักวันจะทำให้พ่อแม่สุขสบายแน่ สักวัน...จะหาความมั่นคงให้ตัวเองได้ รู้ดีว่าทางที่อยากจะไป หาความมั่นคงในชีวิตไม่ได้เลย ถึงได้ลังเล และไม่กล้าตัดสินใจ ใครก็ได้ ช่วยบอกที ควรทำยังไง ควรจะเชื่อในสิ่งไหนดี "ความฝัน" หรือ "ความจริง" ถ้าเลือกความฝัน ก็ต้องทิ้งความจริง ถ้าเลือกความจริง ก็ต้องทิ้งความฝัน มีสักทางไหม... ที่จะเลือกได้ทั้งสองทาง รู้ว่าจับปลาหลายมือก็มีแต่จะชวด ในเมื่อตัดสินใจเลือกสักตัวไม่ได้ ก็ยังปล่อยอะไรไม่ได้เหมือนกัน แต่ในวันนี้... ในมือก็ยังว่างเปล่า ไม่มีปลาสักตัว ไม่มีอะไรเลย ถ้ายังเคว้งคว้างอยู่อย่างนี้ คงต้องกลับบ้านมือเปล่า หรือว่าเราหวังสูงเกินไป ความทะเยอทะยานมันมากไปเหรอ แค่คิดว่าถ้าเอาดีไม่ได้ ก็ไม่เอา อึดอัด กดดัน สับสน คิดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรไปทางไหนดี ไม่ว่าทางไหนก็ลำบากพอกัน จะ "ลำบากกาย" หรือ "ลำบากใจ" อีกปีเดียว อีกปีเดียวที่จะตัดสินใจ มันไม่นานหรอกนะ แค่ปีเดียว อยากเปิดร้าน Bakery ไม่ได้เล่นขายของนะ ตั้งใจจริง ๆ ชอบจริง ๆ ไม่ได้อยากจะลอง ทำไมไม่เปิดโอกาสให้กันบ้าง "โอกาส" เราต้องการแค่นั้น อยากได้โอกาส อยากลองทำสักครั้ง มันจะได้รู้กันไป ว่าทำได้หรือเปล่า จะได้รู้ว่า มันจะไปได้ไหม แล้วทำไมไม่ให้กันบ้าง แค่โอกาส อยาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ได้แต่อยาก แต่ไม่ได้ลงมือทำอะไรสักอย่าง งี่เง่า ดื้อรั้น เอาแต่ใจ ไม่มีอะไรดีเลย สุดท้ายแล้วก็ยังอยากจะย้ำคำเดิม อยากร้องเพลง...ที่สุดเลย!!! เราอยากร้องเพลง ไม่ได้อยากจะดัง "ฉันปรารถนาในเสียงดนตรี มิใช่แสงไฟ" อยากถ่ายทอดอารมณ์ด้วยเสียงเพลง ถ่ายทอดตัวตนด้วยเสียงดนตรี มิใช่สร้างตัวตนจอมปลอม ฉาบด้วยท่วงทำนอง ไม่ได้ใฝ่ฝันอยากจะเป็น Superstar (แต่ถ้าได้อย่างงั้นก็ดีนะ ^ ^ ) แค่อยากจะทำ ในสิ่งที่ตัวเองรัก ขอแค่ได้ทำ ขอแค่โอกาส จะมีให้ฉันบ้างไหมนะ "โอกาส" สิ่งเดียวที่ไขว่คว้าหามาตลอดชีวิต และสิ่งเดียวที่ฉันไม่เคยได้รับ TT-TT ทุ ก ค รั้ ง ที่ เ ธ อ เ จ อ ะ เ จ อ เ รื่ อ ง ร า ว ที่ เ จ็ บ ช้ำ เ มื่ อ ท า ง ชี วิ ต ทำ เ ธ อ ใ ห้ ทุ ก ข์ ใ จ ฉั น ไ ด้ แ ต่ เ ศ ร้ า ซึ ม รู้ สึ ก ห่ ว ง ใ ย อ ย า ก ทำ ใ ห้ เ ธ อ พ้ น ทุ ก ข์ ท น ถ้ า แ ม้ ว่ า เ ธ อ ไ ด้ ฟั ง แ ล้ ว พ อ จ ะ ผ่ อ น ค ล า ย ใ ค ร ๆ ก็ เ ค ย เ จ็ บ ช้ำ ทุ ก ๆ ค น ฉั น ก็ เ ค ย เ สี ย ใ จ แ ล ะ เ ค ย สั บ ส น แ ต่ ยั ง ไ ง ไ ม่ น า น เ ดี๋ ย ว มั น ก็ ผ่ า น พ้ น ไ ป ค ง ยั ง มี ค ว า ม ห วั ง บ น เ ส้ น ท า ง ที่ มั น มื ด ม น ค ง จ ะ มี สั ก ห น ที่ ฟ้ า ใ ส ค ง จ ะ มี สั ก ค รั้ ง ที่ เ ป็ น ดั ง ที่ เ ธ อ ตั้ ง ใ จ อ ด ท น เ อ า ไ ว้ อ ย่ า ไ ป ย อ ม แ พ้ ไ ม่ รู้ จ ริ ง ๆ จ ะ ทำ ใ ห้ เ ธ อ ไ ด้ แ ค่ ไ ห น ยั ง ไ ง ก็ พ ร้ อ ม จ ะ ค อ ย ช่ ว ย ดู แ ล ทุ ก ข์ แ ล ะ สุ ข ด้ ว ย กั น ไ ม่ มี วั น เ ป ลี่ ย น แ ป ร จ ะ ค อ ย ดู แ ล ข้ า ง เ คี ย ง เ ธ อ ด้ ว ย หั ว ใ จ ค ง ยั ง มี ค ว า ม ห วั ง บ น เ ส้ น ท า ง ที่ มั น มื ด ม น ค ง จ ะ มี สั ก ห น ที่ ฟ้ า ใ ส ค ง จ ะ มี สั ก ค รั้ ง ที่ เ ป็ น ดั ง ที่ เ ธ อ ตั้ ง ใ จ อ ด ท น เ อ า ไ ว้ อ ย่ า ไ ป ย อ ม แ พ้ ! !   Create Date : 08 มีนาคม 2551     Last Update : 8 มีนาคม 2551 18:14:56 น. Counter : 193 Pageviews.   7 comment Share Tweet

>|o...เรื่องมันก็ นานมาแล้ว...o|< วันนี้มานั่งขุดเอาเรื่องเก่า ๆ ที่พิมพ์ไว้มาอ่าน อ่าน ๆ ไปแล้วอับอายตัวเองเหลือล้น ฝีมือการเขียนเรานี่มันช่าง... โอ๊ย!! แบบนี้จะเอาไปส่งสำนักพิมพ์ได้สักเรื่องไหมนี่ แล้ว...ที่สำคัญ มันยังไม่จบสักเรื่อง TT--TT ว่าแล้วก็บังเอิญไปเจอกับไดอารี่เมื่อสมัยยัง Hurt จะได้ว่าวันนั้นเน็ตเน่า เลย Up ไดอารี่ไม่ได้ ต้องมานั่งระบายใน Word ก่อนที่อกจะแตกตาย >x< อ่านแล้วมันจี๊ดใจ นึกย้อนไปแล้วก็เจ็บแปล๊บ ๆ อีกใจหนึ่งยังนึกขำ คิดอะไรของเราฟะนี่ ชีวิตยังอีกยาวไกล เข้าใจเถอะคับ คนอกหักมักมีจินตนาการที่เหนือธรรมชาติ คิดน้อยอกน้อยใจและพาลไปเรื่อยเปื่อย ประชดชีวิตต่าง ๆ นานา ด่าทอตัวเองสารพัด น้อยใจโชคชะตาฟ้าดิน แต่ลืมคิดไปว่า ที่ได้มีโอกาสมานั่งพิมพ์แตร๊ก ๆ ๆ อยู่นี่ มันก็ LUCKY เหลือล้นแล้วล่ะคร้าบบบบบ... หมดแรง...ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ฉันจะยืนไหวมั้ย จะไปสอบได้ไง...ด้วยสภาพแบบนี้? ฉันจะเอาอะไรไปสอบ...ว่างเปล่าขนาดนี้? แค่เธอไป...ก็เหมือนเอาทุกอย่างในชีวิตฉันไป ชีวิต...จิตใจ...และวิญญาณ เข้าใจแล้วว่าทำไมคนอกหักถึงฆ่าตัวตาย ก็มันทรมานขนาดนี้...ฉันยังไม่อยากทนเลย ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเข้ามาควบคุมทุกอย่างได้ไวขนาดนี้ เวลาแค่ 9 เดือน...ทำไมฉันต้องปักใจขนาดนี้ กับเวลาที่เรารักกันมา...มันยังไม่พอทำให้ฉันมีชีวิตออกมาเลย แต่เหมือนทั้งชีวิต...ฉันก็ยัดเยียดให้เธอไปอย่างง่ายดาย แล้วไม่คิดจะถอนคืน เหมือนเธอเอาทุกอย่างไปด้วย...แม้แต่ลมหายใจ ฉันก็รู้ว่ามันมากเกินไป...ที่ฉันเป็น ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจ...มันต้องมากขนาดนี้เหรอ แค่เธอคนเดียว...ที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้ผูกพันอย่างฉันนี่ แล้วทำไมฉันถึงทุ่มเทให้เธอขนาดนั้น ฉันน่ะน่าจะฉลาดกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? ฉันคนเดิม...หายไปไหน? ฉันไม่ใช่คนที่จะมาร้องไห้ฟูมฟาย...เพราะผู้ชายคนเดียวนี่ แต่เชื่อมั้ยล่ะ...ไม่มีใครทำให้ฉันร้องไห้ขนาดนี้ ตลอดเวลา 16 ปีที่ฉันอยู่กับชีวิตเดิม ๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยผิดหวัง ฉันก็ผ่านมันมาจนชินชา กับเรื่องแค่นี้...มันจะทำลายชีวิตฉันทั้งชีวิต? แค่เธอคนเดียว...จะฆ่าฉันได้ทั้งคน เหรอ?? เขาไม่รักแล้วทำไมไม่กลับมารักตัวเองล่ะ จะร้องไห้...ให้น้ำตามันแห้งเป็นเกลือรึไง? ถ้าร้องไห้...แล้วเขาจะกลับมามั้ย? จะร้องไห้...ก็สนใจคนรอบข้างบ้างสิ แค่ร้องไห้...มันคงไม่ตายหรอก แต่ที่มานั่งร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนแบบนี้...อีกหน่อยคงตายจริง ๆ ไม่ได้อยากทำตัวให้น่าสงสาร ยอมรับว่าอยากจะรั้งเธอไว้เหมือนกัน ยอมรับว่าถ้าเธอไปไกลว่านี้...ยิ่งเหมือนจะฆ่ากัน ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรคิดอะไรโง่ ๆ แบบนั้น ไม่ต้องห่วงหรอกนะ...ฉันยังไม่ตาย ตราบใดที่ยังมีสติครบถ้วน...ฉันก็จะมีชีวิตต่อไป ถึงมันจะเป็นชีวิตที่ไร้จิตใจ ฉันก็รู้ว่าควรจะสู้ต่อไป...เพื่ออนาคตที่ดีกว่าวันนี้ ฉันก็แค่ร้องไห้มากไป...แค่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ครั้งก่อน ๆ ฉันยังผ่านมันมาได้ และไม่เห็นต้องเสียใจ...ขนาดนี้ ครั้งนี้ฉันก็ต้องผ่านมันไปได้เหมือนกันสิ ยิ่งพูดก็เหมือนแค่ให้กำลังใจตัวเอง เหมือนแค่ปลอบใจตัวเอง รู้มั้ย...จริง ๆ แล้วฉันน่ะคิดว่า “ฉันทำไม่ได้หรอก... ให้นานกว่านี้...ฉันก็ยังลืมไม่ได้หรอก” มันฟังดูงมงายไปใช่มั้ย...ฉันก็คิดว่างั้นแหละ ก็เพราะเธอน่ะไม่เหมือนคนอื่น ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงยกทุกอย่างให้เธอขนาดนั้น ฉันเอาคุณค่าของตัวเองไปไว้ที่ไหนกัน ที่ผ่านมา...ถ้าเขาจากไป ฉันก็เจ็บ...ก็ร้องไห้...ก็เสียใจ แค่วันเดียว...ที่ฉันจะร้องไห้จริง ๆ หลังจากนั้นก็แค่...น้ำตาซึม แต่กับเธอ...มันไม่ใช่!!! แล้วจะให้ฉันลืมเธอง่าย ๆ อย่างเขาได้ไง วันนี้...ที่โรงเรียน ก็รู้สึกไม่อยากจะทำอะไร ฉันไม่เคยหมดอาลัยตายอยากขนาดนี้นะ ก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันมีผลกระทบกับเรื่องอื่น แต่ฉันห้ามตัวเองไม่ได้...มันทำไม่ได้!! อยู่กับเพื่อน...ฉันก็ทำเหมือนว่าเข้มแข็ง ฉันก็ยิ้ม...เหมือนว่าแค่นี้ฉันทนได้ แต่อยู่คนเดียว...ฉันก็บังคับตัวเองไม่ได้ทุกที อยู่ที่โรงเรียน...มันเป็นโลกที่ไม่เคยมีเธอ ฉันเคยอยู่มาได้...โดยไม่เคยมีเธออยู่ ฉันก็อยู่ได้...จนทุกวันนี้ แต่พอกลับมาบ้าน...มาเจอโลกที่เคยมีเธอ ฉันเคยอยู่โดยไม่มีเธอ...ฉันก็อยู่ได้ แต่นับตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาในชีวิต ฉันอยู่ไม่ได้...ถ้าวันนี้เธอจะไปจริง ๆ แค่ฉันกลับมาเจอสภาพเดิม ๆ ...คิดถึงเรื่องเดิม ๆ ฉันก็ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ไม่หยุด ฉันจะห้ามน้ำตาที่ไหลออกมายังไง วันนี้ฉันก็ห้ามมันไมได้ 16 ปีที่ผ่านมา...ฉันไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้เลย อย่างมากก็แค่...น้ำตาไหล ไม่นานก็หยุดไปเอง แต่นี่...ฉันหยุดไม่ได้ รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายเดี๋ยวนั้นเลย ขอโทษนะ...ที่ต้องเป็นเอามากขนาดนี้ ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย แต่ยิ่งพยายามไม่คิด...มันก็ยิ่งคิด ยิ่งคิด...น้ำตาก็ยิ่งไหล ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันแหละ เหนื่อยจนไม่อยากหายใจ ไม่รู้ฉันทำเข้าไปได้ไงขนาดนั้น? เธออยากจะรู้มั้ยล่ะ...ว่าเธอทำอะไรกับชีวิตฉันบ้าง ตั้งแต่วันนั้น...ฉันก็กลับบ้านร้องไห้ทุกวันเลย ไม่ได้จงใจ...แต่นึกอะไรไปแล้วน้ำตาก็ไหล แต่ฉันก็หยุดมันได้...เหมือนทุกครั้ง สัปดาห์นี้...แม่บอกว่าฉันทำตัวเหลวไหลมาก นอนดึก...ตื่นสาย...งานไม่เสร็จ แล้วก็ขาดเรียนแบบไร้เหตุผล ก็แค่ฉันไม่มีแรงจะไปเรียน...แค่นั้นเอง วันนี้...ฉันก็ไปเรียน ตอนสาย ๆ แต่กลับไม่มีเรื่องเรียนเข้าหัวเลย ก็มัวแต่คิดเรื่องเธออยู่ทั้งวัน...ไม่รู้อะไรนักหนา ตอนเย็น...ต้องช่วยกันจัดป้ายนิเทศน์ ฉันก็เป็นตัวแทนของห้องนะ...แต่มันทำไม่ไหว ก็ได้แค่...ไปช่วยอะไรนิดหน่อย ทำไมฉันปล่อยให้ตัวเองเป็นไปได้ขนาดนี้ ว่าจะกลับบ้านเร็ว...แต่เพราะมีงานคาบสุดท้าย กลับช้ากว่าที่ควรประมาณ 1 ชั่วโมง ไม่มีแรงจะเดิน...ไม่อยากจะทำอะไรเลย อยู่กับแม่...ต้องฝืนยิ้มก็เหนื่อยพอแล้ว พอพ่อไปรับที่ร้าน...แล้วมาอยู่บ้าน เปิดคอม...ฉันเปิดคอมทันที ทำไม? ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ฉันก็เปิดมาออน MSN ออนทำไม...ก็ฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นไงบ้าง ฉันอยากจะอยู่หน้าจอคอมตลอดด้วยซ้ำไป แค่อยากจะนั่งเฝ้าชื่อเธอในลิสต์...ได้แค่นั้นแหละ แต่วันนี้...ฉันจะทำเหมือนเดิมอยู่ทำไม ในเมื่อทุกอย่างมันกลายเป็นแค่อดีตไปแล้ว ออนเอ็มติด...ฉันเห็นเมล์เธอในลิสต์ทีไร มันก็ทำให้ฉันร้องไห้ได้ทุกที แต่ยิ่งฉันเห็น...คนคนนั้น ทำไมฉันถึงรู้สึก...จะเป็นจะตาย ขนาดนี้ แค่คิดว่าเราไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว แค่คิดว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว แค่คิดว่าเธอก็มีทางของเธอแล้ว แค่คิดว่าฉันยังหาทางออกไม่เจอเลย แค่คิดว่าเธอเองก็มีคนใหม่ แค่คิดว่าฉันยังปิดตัวเองอยู่เหมือนเดิม แค่คิดว่า...มันจะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิม แค่นี้ก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอ...สำหรับน้ำตาสายแรก ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ไม่เคยอกหัก...แล้วอยากจะอยู่คนเดียว ไม่เคยมีซักครั้ง...ที่อยากร้องไห้ตามลำพัง แต่ครั้งนี้...ฉันได้แต่ภาวนาว่า “อย่าให้มีใครมาเห็นตอนนี้เลย” อยู่บ้านคนเดียว...ก็ยิ่งได้ใจ อยากร้องเท่าไหร่ก็ร้องไป หยุดไม่ได้...ไม่รู้อะไรมากมายขนาดนั้น แล้วก็เผลอหลับไปเป็นพัก ๆ เอ็มหลุดไปตอนไหนก็ไม่รู้...ฉันก็ยังร้องไห้ไม่หยุดซักที ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร...ทำไมเป็นเอาขนาดนั้น ออนเอ็มไม่ติด...ก็ไปหาเรื่องนอนร้องไห้คนเดียว ขนาดคิดว่า “งานยังไม่ได้ทำเลย” ฉันก็ยังไม่เลิกร้องซักที แทนที่จะมาทำงานให้มันเสร็จ ๆ ไปก่อน แล้วคิดว่า “หนังสือก็ยังไม่ได้อ่าน” ถ้าเป็นแบบนี้...มันจะไหวได้ไง? แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดงมงายซะที ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย...ทำไมนะ ทำไม? แล้วฉันก็เข้าใจว่าทำไมคนอกหักถึงอยากตาย ก็อารมณ์แบบนี้...มันก็คิดได้ทุกอย่างแหละ ฉันก็เพิ่งเข้าใจ...ว่าความรักทำให้เรากลายเป็นคนโง่ คนอื่นจะไปรู้อะไร...ก็ลองมาเป็นฉันสิ ฉันก็รู้เหมือนกันว่าไม่ควรทำ...ไม่ควรคิด แต่บางที...มันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ วันที่สอบสุขฯ ฉันยังตอบได้เลย...ว่าแฟนมันไม่จำเป็น ฉันยังตอบอยู่เลย...ว่าอกหักไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทำไมคนถึงฆ่าตัวตายเพราะอกหัก... ฉันยังตอบได้เลย...ว่าคิดได้โง่มาก แล้ววันนี้...มันจะกลายเป็นฉันไปแล้วเหรอ? คิดบ้า ๆ น่า...แต่ฉันก็หยุดตัวเองไม่ได้ ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วก็หลับไป ไม่ได้การได้งานซักอย่าง ตื่นมาออนเอ็ม...ก็ร้องไห้ต่อ ตอนนี้ฉันไม่แรงแม้กระทั่งจะหายใจต่อไปแล้ว แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องแค่นี้หยุดชีวิตฉันหรอก ฉัน(คง)ต้องเข้มแข็งให้ได้...มากกว่านี้ ตีสี่ 11 นาที...ฉันยังไม่หยุดร้องซักที เธอมาทำอะไรกับชีวิตฉันนักหนา? ฉันทำไปได้ไง...ร้องไห้ทั้งคืน เมื่อก่อนเคยแต่คิดว่าจะทำ...แต่มันก็ทำไม่ได้จริง ๆ หรอก แต่วันนี้...ฉันไม่อยากจะทำแบบนี้เลย แต่กลับห้ามตัวเองไม่ให้ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันคืออะไร... แต่รู้ว่าเธอเอาชีวิตฉันไปทั้งชีวิตแล้ว ฉันรู้แต่ว่า...ฉันให้เธอไปหมดทุกอย่างแล้ว และมันก็เป็นธรรมดาที่ฉันจะทำใจไม่ได้ เมื่อรู้ว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉัน กลับกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าที่สุด...สำหรับบางคน ฉันไม่รู้ว่าจะหยุดร้องไห้อีกครั้งเมื่อไหร่ ถ้าเธอมาเป็นฉัน...เธอจะรู้ว่ามันทรมานมาก ฉันรู้ว่าไม่ควรปล่อยให้ตัวเองงมงายขนาดนี้ แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้ว...ฉันควรจะทำไง ควรจะทำยังไง...ให้มีชีวิตต่อไปได้ จะทำยังไง...ให้ผ่านพ้นวันพรุ่งนี้ไปได้ ฉันจะทำยังไง...ให้ได้อย่างที่เธอทำกับฉัน TT^TT 14 กันยายน 2550 4:43 น. "ยอมรับว่าจนถึงวันนี้...เราก็ยังทำไม่ได้ ความรู้สึกเดิม ๆ ไม่ได้หายไปไหน แค่หัวใจมันเริ่มชินชา ชินกับความเจ็บปวดแบบเดิม ๆ ที่ยังต้องเจอ เจออยู่ทุกวัน จากคำว่า 'แฟน' กลายเป็นแค่ 'เพื่อน' ฉันไม่ใช่นางฟ้า ฉันเป็นคนคนหนึ่ง เป็นผู้หญิง...มีหัวใจ ฉันยังทนไม่ได้หรอก ที่ต้องเห็นเธอรักเขามากกว่าฉัน ฉันเห็นแก่ตัว ฉันเป็นห่วงเธอ แต่ฉันก็หวงเธอด้วย ฉันไม่มีสิทธิ์ และฉันรู้ดีว่าสิทธิ์นั้นมันหมดไปตั้งนานแล้ว นานจนเธอคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าเราเคยรักกัน เธอคงลืมนึกไปใช่ไหม ว่าฉันต้องเจ็บปวดยังไง วันนี้เธอถึงยังมารั้งฉันไว้ เธอจะแสดงออกอย่างนั้นทำไม ในเมื่อฉันอยู่ตรงนี้...เธอก็ไม่เคยแคร์อยู่แล้ว พอฉันจะไปเธอก็ขอให้อยู่ แต่พอฉันอยู่ให้เธอ กลับเหมือนไม่เคยมีตัวตนในสายตา เธอจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร เป็นตัวตลกของเธอต่อไปใช่มั้ย แค่นี้เธอยังไม่สะใจพอหรือไง"   Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2551 22:32:16 น. Counter : 265 Pageviews.   6 comment Share Tweet

>|o...Valentine's Day...o|< รู้มั้ยว่าวันวาเลนไทน์...มีประวัติความเปนมายังไง? วันนี้ไม่อยากบ่นมากแล้ว...เด๋วจาหาว่าไร้สาระ เลยแอบขโมยเกร็ดสาระเล็กน้อยมาฝากกัน ถ้าอยากรู้เรื่องราวดี ๆ เกี่ยวกับวันวาเลนไทน์ก้อคลิกเลย!! //student.nu.ac.th/Hlin/History.html เอาล่ะ...แล้วเราก้อจาบ่นต่อแล้วนะ ขอบ่นหน่อยเหอะ ถึงผู้ชายที่เปนเจ้าของดอกไม้ทุกดอก ช็อกโกแลตทุกชิ้น ขอถามหน่อยว่าเรามีอะไรดี? ทำไมต้องเปนเรา? ห๊า!!! แต่ยังไงก้อขอบคุนละกัน...ไหน ๆ ก้อเอามาหั้ยกันแล้ว ก้อช่วยบอกหน่อยดิ่...ว่าคนอย่างเรามันมีดีตรงไหน? เพราะหลายคนก้อคงสงสัยเหมือนกัน...ใช่มะ! ...ขอบคุนเบ้นนะ... สำหรับตุ๊กตาหมีกะกุหลาบสีขาวตอนม.1 และตุ๊กตาอะไรไม่รู้ที่เราทำหายตอนคริสต์มาสภายใน แล้วก้อตุ๊กตาหมีอีกตัวตอนคริสต์มาสม.2 กับช่อดอกไม้ + ช็อกโกแลต + การ์ดวันวาเลนไทน์ รู้ว่าตั้งใจทำมาก...รู้สึกผิดที่ไม่ได้ตอบแทนอะไรเลย แต่ว่า...เราก็ยังเก็บไว้ทุกอย่างเลยนะ (ยกเว้นดอกไม้...เผลอทิ้งไปแย้ว T^T) รู้มั้ยว่าไม่มีใครดีกะเราได้เท่าเบ้นเลย...ขอบคุนมาก! ...ขอบคุนบูมนะ... ที่ตอนนั้นช่วยปริ้นท์งานหั้ย ถ้าไม่ได้แกพี่คงแย่ว่ะ ขอบจัยที่อุตส่าห์สละเวลามาเล่นด้วยทุกครั้ง ที่เล่นบาสกันตอนเย็น...ทั้ง ๆ ที่ต้องซ้อมดุริยางค์อะ แล้วก้อยังมาเล่นเกมส์ด้วยทุกครั้ง ไม่เคยปฏิเสธเลย บางทีพี่ยังคิดว่าเอาเปรียบแกเกินไป...ชอบสั่ง ไม่เข้าเรื่อง ของขวัญวันเกิดที่หั้ยครั้งแรก ตอนนี้ก้อยังใส่อยู่เลยนะ ขนาดเพิ่งคุยกันวันเดียวแท้ ๆ ยังให้มาง่าย ๆ อย่างงั้น ของขวัญวันเกิดครั้งสุดท้าย(คิดว่านะ) ก้อยังอยู่ดีนะ ที่ไม่เอามาใส่ก้อกัวจาเก่า...(ทีแรกมันก้อเก่าอยู่แล้ว) ขอบคุณสำหรับของฝากทุกครั้ง ขอบจัยที่ไม่ลืม ปีหน้าก้อจะไม่เจอกันแล้ว...เข้มแข็งหน่อยสิ อย่ายอมคนอื่นมาก...มันไม่ดีกะตัวเองนะรู้มั้ย! ...ขอบคุนไมค์นะ... ขอบจัยที่เคยเปนเพื่อนคุย...ถึงตอนนี้มันจะไม่ใช่แล้ว ขอบคุนที่เคยเหนว่าคนคนนี้ก้อสำคัญ แม้ว่ามันจะไม่มีทางเปนอย่างนั้นอีกแล้ว ที่จิงไม่อยากจะเอ่ยถึงนายเท่าไหร่เลย...ไม่รู้สิว่าทำไม แต่ก้อขอบคุณที่ยังจำได้...ว่าเคยรู้จักกัน ถึงจะไม่เคยหั้ยอะไรกันเลย...แต่ก้อขอบคุณ ที่เคยมีความรู้สึกดี ๆ ให้กัน...ก้อไม่รู้ว่ามันจะมากแค่ไหน ขอบคุนมากนะ...ที่สอนให้รู้ว่า ไม่ควรรักคัยมากอย่างนี้ ขอบจัยที่ไม่มีค่าพอ...ทำหั้ยเราลืมนายได้ง่ายกว่าที่ควร!! ...ขอบคุนนิกนะ... ขอบคุนที่มีความรู้สึกดี ๆ ให้มากกว่าคำว่า "เพื่อน" ขอโทดที่คิดอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้จิง ๆ ทุกอย่างที่หั้ยมาปีนี้...มันจะยังอยู่ดีถึงปีหน้า(คิดว่านะ) ช็อกโกแลตที่หั้ยมา...มันคงจะเปนไขมันอยู่ในตัวเรานี่ไง อยากหั้ยอ้วนตายใช่มะเนี้ย... T^T (แต่ไม่เปนไร กินได้) ขอบคุนที่ซื้อนมหั้ยกินทุกวัน...แต่รู้มั้ยว่าเกรงจัย ขอบจัยสำหรับช่อดอกไม้ + ช็อกโกแลต... 14 กุมภา 50 ...และขอบคุณทุกคนสำหรับทุกอย่างที่เคยให้กัน... ขอบคุณคนที่รักเรา...และขอบคุณคนที่เรารัก ถ้าขาดอะไรไป...ไม่รู้ว่าจะยิ้มได้เหมือนทุกวันนี้มั้ย ^^ สภาพตอนแรก...แต่ถ่ายมะเช้า ดอกไม้มันเลยเน่าแล้ว มะคืนเล่นพาไปทัวร์คอนเสิร์ตด้วย แฮะ ๆ กลับมาเลยป่วยทั้งดอกไม้ทั้งเจ้าของเลย >w< ขอโทดทีนะ...เพราะนี้คือสภาพของมัน ณ ปัจจุบัน ตอนนั่งแกะโดนพี่ทักเลยว่า...จาไปแกะมันทำไม อยู่ในช่อก้อสวยดีอยู่แล้ว (นั่นดิ่...ท่าจะบ้า) เก็บไว้ทั้งช่อก้อได้นี่เนอะ...แต่ไม่เอาง่ะ ชอบแยกชิ้นส่วน ของเบ้นก้อแยกเปนส่วน ๆ แล้วทิ้งดอก (บ้าจิง ๆ ด้วย) แต่ว่าคราวนี้จะเก็บไว้แต่ดอก (อ่าว...ซะงั้น >x<) บ่นเส็ดและ...วันนี้บ่นยาวจัง (เบื่อตัวเอง - -') เอาเปนว่า...ขอหั้ยทุกคนมีความสุขกะวันวาเลนไทน์นะ อยากบอกว่ารักนาย(s)มากนะ(เอ๊ะ! แล้วคัยล่ะ?) ... Be My Valentine...   Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2550     Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2550 17:53:51 น. Counter : 419 Pageviews.   24 comment Share Tweet

>|o...ความ "ซวย" ไม่เข้าคัยออกคัย...o|< วันนี้มีเรื่องน่าเส้าตั้งแต่เช้า...ไม่รู้ทำไมพักนี้ซวยจัง! รึว่าเราจาต้องไปสะเดาะเคราะห์ซัก 7 วัด 7 วา T^T มะเช้าที่จิงแม่ปลุกตั้งแต่หกโมงกว่า ๆ แล้ว...แต่เพลียอะ ไม่อยากลุก...เลยนอนต่อไป 7 โมงครึ่งค่อยตื่น แต่ลืมไปว่าวันนี้ครูนัดสอบ 8 โมงครึ่งด้วย TTOTT เลยออกจากบ้านตอน 8 โมงครึ่ง...แล้วไปแบบเนิบ ๆ ไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งถึงร.ร.ก้อพบว่า...ขึ้นเรียนกันหมดแล้ว ตอนนั้นรีบจ้ำมากเลย...จนถึงห้อง โชคดีมากที่ครูไม่ได้สนใจ เลยเดินเข้าไปเนียน ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (แหะๆ) พอสอบเส็ด ก้อมานั่งทำบฝห.กัน เราทำช้าสุดอีกและ(เซง) แล้วก้อปล่อยพัก...แต่พวกเราดันทะลึ่งไปหาไรกินนอกร.ร. แล้วก้อเจือกไปยืนโม้กันอยู่ใน SEVEN เวลาพักก้อแค่ 15 นาที โชคดีที่ไปกันหลายคน...กลับมาถึงหน้าร.ร.ก้อพบว่า เพื่อน ๆ กะลังเดินขึ้นห้องกัน...แต่ก้อไม่ได้รีบอะไร(สดวุ้ย) พอขึ้นมาถึง...ก้อกะว่าจารอเพื่อนอีกกลุ่มที่มันกะลังมาเหมอืนกัน ทีแรกยืนรอตรงเชิงบันได...แต่ว่าเพื่อนคนนึงปวดฉี่ เลยต้องไปเข้าห้องน้ำที่อยู่หน้าห้องเรียน...งงละสิ(ชั่งมันเหอะ) แต่มันก้อตะโกนบอกมาว่า...เข้าไม่ได้แล้ว เหอะๆ ขำเลย เราเลยยืนรอกะว่า...โดนด่าหลายคนยังไงก้อดีกว่าว่ะ ^^ แต่พวกที่พึ่งมา พอรู้อย่างงั้นก้อบอกว่าหั้ยพังเข้าไปเลย คือแค่เอาไม้กวาดมากันไว้ที่ประตูอะ...เปนอันรู้กันว่าไม่หั้ยเข้า ทีแรกนึกว่าพูดเล่นเลยไม่ได้ห้าม...แต่ว่ามานดันขึ้นไป แล้วก้อผลักประตูอย่างแรง(จิงๆ) ไม้กวาดหักเลย(อีกแล้ว) จากที่ครูเค้ากะแกล้งขำ ๆ เลยกลายเปนเรื่องไป T^T ไม่น่าเล้ย เลยไม่มีคัยกล้าเหยียดกรายเข้าไปเลย...กัวโดนระเบิด ซักพักก้อเริ่มตัดสินใจได้ว่า...ควรจาเข้าไปยิกงานซะไม่งั้นซวยกว่า พอเลิกเรียนก้อไปช่วยเพื่อนทำบอร์ดของห้องเรา เพื่อความทะมัดะทะแมงเลยเอาชายเสื้อออกจากกระโปรงซะ พอทำเส็ดตอนบ่ายสาม...ก้อกะว่าจาไปผ่อนคลายกันทีห้าง อันเปนที่สิงสถิตย์ประจำ...คัยไม่รู้คงคิดว่ามีหุ้นอยู่ในนั้น เราเดินเข้าไปจนถึง Sevensen ก้อเจอพี่ของเพื่อน เค้าก้อเรียกไป...แล้วก้อจาเลี้ยงฟองดูพวกเรา ไปกันสามคน พอเดินเข้าไปข้างใน และในกว่านั้นอีก... TT^TT พระจ้าวช่วยกล้วยทอด...พระจ้าวจอร์จ กล้วยทอดไหม้!!! เจอคัยไม่เจอดั้น...เจอครูฝ่ายปกครองสุดโหด(จาเรียกงันก้อได้) แล้วเค้าก้อมองเสื้อเราแบบอาฆาตแค้นมาก...คัยไม่เจอไม่รู้อะ เรางี้หดเหลือสองเซ็น...ทำไมวันที่แต่งตัวเรียบร้อยดันไม่เจอ ทีงี้...เพิ่งจาทำครั้งแรก เจอเต็ม ๆ เลี่ยงไม่ได้ ไล่ไม่ทัน แล้วเพื่อนเราก้อโดนเรียกไปตักเตือน(เอ๊ะทำไมเราไม่โดน) แล้วเค้าก้อฝากหั้ยมาบอกเราด้วย T^T จนได้ล่ะ(ของตาย) เราก้อไม่คิดว่าเค้าจาหั้ยยัดมันตรงนั้น...เลยกะรอไปเข้าห้องน้ำ แต่...เค้าก้อพูดกลับมาอีกที ว่าฝากหั้ยเพื่อนมันบอกเราด้วย สุดยอดอะ...จาร้องหั้ย ก้อผู้หญิงนะเฟ้ย ทำตรงนั้นมันน่าเกียดมะ เออ...ว้อนท์ก้อจาทำ ไม่อยากมีเรื่องคับ ขอโทด เลยถอดเข็มขัด ปลดตะขอ แล้วก้อยัดชายเสื้อเข้าไป แล้วร้านเปนกระจกอะ...นั่งติดกระจก หันด้านตะขอออกด้วย ผะเอินเปนคนที่ชอบท้าทายฮะ...ในเมื่อกล้าสั่ง ก้อกล้าทำ แต่อึดอัดมากอะ...ก้อรีบยัดสุด ๆ แถมยังไม่เคยทำแบบนี้ด้วย แล้วครูยังเรียกอีก...บอกว่า "วันจันทร์ไปคุยกันหน่อยนะ" โอ...พระเจ้า! ทำไมอะ อยู่ร.ร.มาสี่ปีไม่เคยมีประวัติ แล้วทำไมน็อตไม่โดนอ๊ะ!! เราโดนเรื่องอะไรอีกหรอ?? แล้วทำไม๊ ทำไม ทำไม...ทำไมต้องเปนครั้งแรกทุกที ทำผิดครั้งแรกก้อมักจะโดนกาหัวไว้ก่อนทุกที ๆ ๆ ๆ ไม่เข้าจัย ตั้งแต่ตอนมอสองเอามือถือมาร.ร.ครั้งแรก...ก้อโดนตรวจ เกิดนึกอยากตรวจกันมาวันนั้น วันอื่นมากมายไม่เคยยุ่ง ตอนมอสามใส่ถุงเท้าผิดระเบียบ...ครั้งแรกนะ ครูดันจำสลับกะเพื่อนที่เพิ่งโดนเตือนไปวันก่อนนู้น ซึ่งวันนั้นมันก้อใส่มา...แต่เราโดนแทน แล้วก้อจดชื่อไว้ด้วย ก่อนนั้น ปิดเทอมไปสไลด์ผมมา...เอาซะรวบแทบมะได้ แต่มันก้อยังยาวอยู่นะ...ตั้งกลางหลังแล้วอะ เปิดเทอมมาก้อรวบไว้ ไม่เหนมีเพื่อนคนไหนมันทักนะ... แต่ครูเดินมาจับ ๆ แล้วก้อถามว่าทำอะไรมาป่าว? โธ่...ครั้งแรกอีกแล้ว ทีคนอื่นไมมะถามฟะ!! T^T แต่ก้อไม่ได้แก้ไร...บอกไปเนียน ๆ ว่า "เปล่าค่ะ" (อิอิ) แล้วก้อเรื่องนี้อีก...ปกติไปเที่ยวห้างแต่งตัวเรียบร้อยนะ เพื่อนคนอื่นมันหลุดกันหมด...เราอะเก็บชายเรียบเลย แต่วันนี้...ทำไมล่ะ? ทำไมต้องวันนี้!! จนได้สิน่า เปนคนที่ทำความชั่วไม่ขึ้นจิง ๆ ใช่มะ? แล้วต้องทำไง พอทำดี ๆ ทำไมไม่มีคัยเหนกันบ้างงงงงง...ใช่ว่าไม่เคยทำ! งานร.ร.ก้อช่วยแทบทุกงาน...เบื้องหลังตาหลอด! เรื่องชู้สาวก้อไม่เคยมีหั้ยเสื่อมเสีย...แค่เพื่อนชายเยอะ! เรื่องทะเลาะวิวาทก้อมะเคยทำ...แค่ชอบไล่เตะเพื่อน! แล้วแค่นี้อภัยมะได้หรอ...ความผิดพลาดครั้งแรกเนี่ยนะ พอผมทำความดีทำไมไม่เหนกันล่ะ...พอทำเลวมั่งจับผิดจัง จำไว้นะ...ถ้าได้ดีกะเค้ามั่ง (อย่ามาง้อนะเฟ้ย ชิชิ!!) โป้งแร้ว...อุตส่าห์เปนเดกดี รักร.ร. ไม่เคยทำเรื่องเสียหาย นี่หรือสิ่งตอบแทนที่พ้มควรได้รับ TT^TT (แงๆๆๆ เส้า)   Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2550     Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2550 21:55:58 น. Counter : 234 Pageviews.   8 comment Share Tweet

• beautyswan
• รำเพย
• STAR ALONE
• mod007
• jengkiss4
• ทาสบอย
• pattraz
• mikkee40
• note-d
• yok_jung
• Auanny ^^"
• I^^
• jiujik
• kungguenter
• joo
• กิน ๆ เที่ยว ๆ
• pupesosweet
• Webmaster - BlogGang

• + JaPan_KiKu +
• + ARuKi_Thai +
• + My Hi5 page +
• + My Facebook page +
• + ThaiSinging +
• BlogGang.com