Bloggang.com : CleOluS - >||| ภาพของเมื่อวาน |||<

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

>||| ภาพของเมื่อวาน |||<

" ฉ า ก เ ก่ า ๆ ยั ง จํ า ไ ว้ ใ น ใ จ

เ ค ย รั ก เ ธ อ ยั ง ไ ง

รั ก เ ธ อ . . . ดั ง เ ดิ ม "

เพิ่งเข้าใจ ก็วันที่เธอเดินไปไกลแล้ว
เหงา...จริง ๆ มันเป็นอย่างนี้เอง
ภาพเดิมเดิม...มันยังติดอยู่ทุกที่ที่ผ่านตา
ภาพของเธอมันซ้อนทับความจริงที่ว่างเปล่าในวันนี้
น่าเสียดายนะ โชคชะตาให้เวลาเราน้อยเกินไป
ฉันน่าจะมีเวลามากกว่านี้...อีกสักนิด
เราน่าจะรู้จักกันมากกว่านี้ จริง ๆ นะ
บางทีเธออาจจะได้รู้ความจริงบางอย่างว่า...
"ฉันไม่ได้รักใครง่าย ๆ อย่างที่เธอคิด"

มันนานแล้ว มันนานมาก
นับจากวันที่เธอก้าวออกจากชีวิตฉันอย่างไม่เหลียวหลัง
แต่ทุกภาพ ทุกคำ ทุกฉากทุกตอน มันยังชัดเจน
เหมือนเพิ่งเกิดขึ้น และยังไม่จบลง
ทั้ง ๆ ที่ความจริงคือมันได้จบลงแล้วโดยสมบูรณ์
เธอจะไม่มีวันกลับมา แม้ว่าฉันจะยัง...รอ

เธออาจไม่รู้ ว่าฉันรู้อะไรมากกว่าที่เธอคิด
ในทางตรงข้าม สิ่งที่ฉันไม่รู้เลยก็คือ...
"ที่ผ่านมาเธอคิดอะไรของเธอกันแน่"
ตอนนี้ฉันอาจไม่ได้ต้องการคำตอบนั้นแล้ว
แต่คำถามนี้มันยังวนเวียนมาหลอกหลอน
พร้อม ๆ กับภาพของเธอ ความทรงจำระหว่าง...เรา

สำหรับวันนี้...
ฉันคิดว่ามันคล้ายกับวันที่เรายังอยู่ด้วยกัน
ฉันเลยคิดถึงเธอมากกว่าปกติ 200% (ขำป่ะ?)

ตอนเช้า...โดดเรียน เป็นสิ่งที่ฉันเริ่มทำตั้งแต่เธอไป
ใครบางคนลงความเห็นว่าอาจจะเป็นเพราะ "เธอ"
เพราะไม่มีเธอมานั่งข้าง ๆ กัน แล้วฉันจะรีบไปเรียนทำไม

วันนี้ก็เช่นกัน ในห้องเรียนห้องเดิมที่เคยนั่งเรียนด้วยกัน
โต๊ะข้าง ๆ ว่างเปล่า ไม่น่าเชื่อ ฉันไม่เหลืออะไรจริง ๆ
ว่าง ๆ ก็ยังเผลอแอบมองเธออยู่ไกล ๆ เหมือนคนโรคจิต
พอเธอหันมาเจอก็ทำเป็นหันไปมองทางนู้นทีทางนี้ที
ความจริงที่เลวร้ายคือ...เธอแทบไม่เคยหันมามองฉันเลย
มีแต่ฉันสินะที่ยังคงใส่ใจ ยังคิดแต่เรื่องของเธอทั้งวัน

"วันนี้เธอจะไปเรียนหรือเปล่านะ"

"เกรดออกแล้ว เธอจะได้เท่าไหร่กัน"

"วันหยุดนี้เธอจะไปไหน กับใคร"

"เลิกเรียนวันนี้เธอจะทำอะไร"

"เธอเหนื่อยเหมือนฉันบ้างไหม"

"ป่านนี้เธอจะหลับหรือยัง"

"ตอนนี้เธอแอบชอบใครอยู่นะ"

"เธอกับเขาไปถึงไหนกันแล้ว"

ฯลฯ

มีแต่คำถามที่ฉันได้แต่ถามตัวเองเท่านั้น
มันยากเกินไปที่จะเอ่ยปากถามใครสักคน
และมันอาจทรมานเกินไปสำหรับการรับฟังคำตอบ
ฉันอ่อนแอใช่ไหม ฉันอ่อนแอเกินไปจริง ๆ

เวลาที่คุยกับเพื่อนเธอ ฉันก็อยากถามถึงเธอ
แต่ทุกครั้งก็ต้องคอยเตือนตัวเองไว้ว่า...
"ฉันไม่ควรจะคิดถึงเธออีก ไม่ควรเลย"

ต่อให้เราไม่ได้เจอหน้ากันมานาน
ฉันพยายามลบทุกอย่างที่เป็นเธอ
ลบเบอร์ในมือถือ ลบเมล์ ลบ Hi5
แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ก็ในเมื่อ...

ฉันจำเบอร์โทรศัพท์ของเธอได้ขึ้นใจ
จำได้กระทั่งว่าเบอร์นี้มีความหมายกับเธอยังไง

ฉันไม่ได้บล็อกเมล์เธอ และมันเจ็บกว่าไหม
ที่ต้องรับรู้ว่าเธอไม่เคยคิดจะทักกันเลย
แม้ว่าฉันจะตั้งสถานะออนไลน์ไว้แทบจะตลอดเวลา

เราต่างก็ไม่ได้เล่น Hi5 มากเท่าที่ควร
และใน Facebook ของฉันยังมีเธอ
อยู่ในรายชื่อเพื่อนคนแรก

และที่สำคัญ... ฉันยังแอบเซฟรูปเธอไว้ในเครื่อง
มีรูปเธอโชว์อยู่บนหน้าจอมือถือ

แล้วฉันจะลืมเธอได้ยังไง ฉันมันบ้า...บ้าที่สุด!!

รู้ไหม ...??
ฉันก็กลัวว่าเวลาอาจทำให้เธอลืมฉันไปจริง ๆ สักวัน
แต่ที่กลัวมากกว่า ฉันกลัวว่าตัวเองจะลืมเธอไม่ได้สักที
ถึงต้องหลบหน้าเธออย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
ต้องทำเหมือนไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย ไม่อยากทักทาย
ต้องทำอะไร ๆ ที่มันตรงข้ามกับความรู้สึก
ต้องยิ้มและพูดคุยกับคนอื่นเหมือนว่าฉัน...ไม่เป็นไร

นานมากแล้วนะที่เราไม่ได้เจอหน้ากันเลย
จนถึงวันนี้ มันหนีไม่พ้นจริง ๆ สิน่า
ฉันคิดอะไรของฉัน ก็เราอยู่ใกล้กันแค่นี้
จะให้หนียังไง สุดท้ายก็ยังต้องมาเจอกันอยู่ดี

ความจริง วันนี้...ก็เหมือนกับวันนั้น
ต่างกันตรงที่ข้าง ๆ ฉันไม่มีเธอแล้ว ไม่มีใคร...

คนที่...ให้ฉันนั่งเอนหลังพิงกัน

คนที่...นั่งหลับอยู่ข้าง ๆ ฉันในห้องเรียน

คนที่...ชวนทะเลาะแบบไม่มีเหตุผล

คนที่...พูดจาไม่เคยเข้าหู

คนที่...โทรมาหาแล้วถามว่า "อยู่ไหน"

คนที่...รอไปกินข้าวพร้อมกันทุกมื้อ

คนที่...มาส่งฉันที่หน้าหอทุกคืน

คนที่...เคยนอนบนหมอนใบเดียวกัน

คนที่...ยอมให้ฉันทำตัววุ่นวายโดยไม่เคยบ่น

คนที่...รู้ว่าฉันซุ่มซ่ามที่สุด

คนที่...เป็นห่วงในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

คนที่...ทำให้ฉันต้องซื้อหมากฝรั่งติดกระเป๋าทุกวัน

คนที่...ทำให้ฉันรู้ว่ามีคนลืมเก่งกว่าฉันอีก

คนที่...สอนให้ฉันรู้จักความเลวที่แสนดี

คนที่...ทำให้ชีวิตเฟรชชี่ของฉันดูมีความหมาย

จนกระทั่งวันนี้...

"ชีวิตของฉันทุกวันก็อยู่อย่างไร้ความหมาย"

สามเดือนแล้วนะ สามเดือนที่ไม่มีคนนั้นอยู่ข้าง ๆ
สามเดือนกับความว่างเปล่าและเฝ้ารออย่างสิ้นหวัง
เหมือนฉันแค่ตื่นขึ้นมาเพื่อรอเวลานอนไปวัน ๆ
ฉันคิดว่าบางที ใครบางคนอาจแทนที่เธอได้
แต่มันไม่ใช่เลย...

เธออาจฝากฝังฉันไว้กับใครคนหนึ่ง
แต่ถ้าวันหนึ่งเขาไม่สามารถดูแลฉันได้อย่างที่เธอทำ
แล้วเธอจะกลับมาเดินข้างกัน...
มาอยู่ดูแลคนอย่างฉันเหมือนเดิมไหม ??

ฉันอาจจะรู้ว่าควรจะทำอะไร แต่ก็ไม่ทำสักอย่าง
ฉันควรมีความสุขกับวันนี้และพรุ่งนี้
แต่ฉันก็ยังย่ำอยู่กับที่เพื่อมองดูเธอเดินห่างออกไป
ฉันมันโง่เกินไปที่ยังทำแบบนั้น...
แต่ฉันเลิกคิดที่จะ "รอ" ไม่ได้เลย
มันยังหลอกตัวเองทุกวัน ยังหวังทั้งที่ไม่มีหวัง
คงจะจริงสินะที่ว่า...
"คนที่ถูกทิ้งมักมีเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองได้เสมอ"

เหมือนฉันไม่ยอมรับรู้ความจริงที่เกิดขึ้น
ยังไม่ยอมตื่นจากความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ที่มีอยู่

ฉันอาจจะเริ่มชินกับการอยู่คนเดียว
แต่ไม่เคยลืมช่วงเวลาที่เคยมีเธออยู่ด้วยกัน
มีคนบอกให้ฉัน...
"ลองหาใครสักคนที่จะอยู่กับเราได้ตลอดสิ"

ไม่มีประโยชน์...
ฉันไม่ได้ต้องการ "ใครสักคน" ที่เขาพูดถึง
เพราะถ้ามันไม่ใช่ "ใครคนนั้น" ที่ฉันคิดถึง
ทุกอย่างก็ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น!!

...รู้ไว้นะ...

ทุกวัน เวลา นาทีที่ผ่านมาและผ่านไป

ฉันยัง "คิดถึง" เธอ...ที่สุด

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2552

Last Update : 11 พฤศจิกายน 2552 5:10:16 น.

2 comments

Counter : 458 Pageviews.