Our Memory Specail โรงละครกริฟฟินดอร์

ตอนพิเศษที่เขียนแก้ความเศร้าของเรื่องจริง โฮ ก็เค้าสงสารคุณทอมนิ่
########################
ละครเวทีของบ้านกริฟฟินดอร์

รายชื่อตัวละครและทีมงาน

เขียนบท คัดเลือกนักแสดง และกำกับการแสดง : เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

พิธีกรและผู้ภาค : ลีย์ จอร์แดน

นักแสดงนำ
จินนี่ วิสลีย์ รับบท หญิงสาว
รอน วิสลีย์ ,, พ่อของหญิงสาว
แฮร์รี่ พอตเตอร์ ,, ท่านดยุค คู่หมั้น
ปัทมา พาร์ติล ,, ต้นห้องของหญิงสาว
....................... ,, ชายหนุ่ม (ผู้คัดเลือกตัวแสดงขอสงวนสิทธิ์ไม่แสดงชื่อจริงของพระเอก)

โรงละคร : ห้องนั่งเล่นบ้านกริฟฟินดอร์

หน้าม่าน : (ลีย์ จอร์แดนเดินเข้ามา—ผู้ชมปรบมือ)

ลีย์ : สวัสดีคร๊าบ ทุกท่านกระผมลี จอร์แดนรับหน้าที่เป็นพิธีกรและผู้ภาคข้างสนามเอ๊ย ข้างเวทีของละครเวทีประจำปีของบ้านกริฟฟินดอร์เพื่อเป็นการฉลองแชมป์ถ้วยควิชดิชประจำปีนี้นะครับ พูดถึงควิชดิช แหม น่าประทับใจจริงๆที่ทีมสิงห์คำรามกริฟฟินดอร์สามารถเอาอสรพิษจอมโกงสลิธิรินได้ ต้องขอบคุณซีกเกอร์คนเก่ง แฮร์รี่ พอตเตอร์ และคีปเปอร์คู่ใจ รอน วิสลีย์ที่ปีนี้ทำผลงานได้น่าพอใจกว่าปีที่แล้วนะครับ แหม นำไปตั้ง......(เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เดินออกมาหน้าฉาก)

เฮอร์ไมโอนี่ : ลีย์ พอได้แล้ว อย่ามัวเสียเวลารายงานผลควิชดิช ทุกคนเขาก็รู้กันหมดแล้วล่ะนั่นน่ะ

ลีย์ : โอ๊ะ โทษทีเฮอร์ไมโอนี่ เอ้ย ท่านผู้กำกับ มันเผลอ ๆ เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันดีกว่านะครับ

(ม่านเปิดทำให้เห็นฉากคฤหาสน์หลังใหญ่ มีห้องนอนติดระเบียงอยู่ทางด้านขวา ตัวห้องรับแขกอยู่ทางด้านซ้าย ไฟส่องไปที่ห้องนั่งเล่น พ่อของหญิงสาวกับคู่หมั้นหนุ่มนั่งอยู่ รอน วิสลีย์(พ่อ)อยู่ในชุดอยู่กับบ้านแบบโบราณ ติดหนวดและเคราดูแก่มากๆ แฮร์รี่ พอตเตอร์(คู่หมั้น) อยู่ในชุดขี่ม้าแบบคุณชายผู้สูงศักดิ์ ทั้งคู่กำลังสนทนากันอย่างออกรส)

พ่อ : แหม ถ้าให้พูดถึงของเล่นเวทมนต์ สมัยนี้ไม่มีร้านไหนสู้ของร้านเกมกลของวิสลีย์ที่ตรอกไดแอกอนเลยนะ ของเขาดีจริงๆ

คู่หมั้น : (ยิ้มเรื่อย ๆ พลางจิบน้ำชา) นั่นสิครับ

(รอน แฮร์รี่ใครใช้ให้โฆษณาร้านของเฟร็ดกับจอร์จยะ---แค่นี้ในโรงเรียนยังมีของแสบๆของพวกนั้นไม่พอเหรอ แล้วเธอก็เป็นพรีเฟ็คนะรอน ควรจะ....อุ๊บ---ลีย์อุดปากผู้กำกับก่อนจะลากไปข้างฉาก, แฮร์รี่กับรอนถอนหายใจ)

พ่อ : (กระแอม) แฮ่ม มาเข้าเรื่องกันเถอะ แฮร์รี่ เอ้ย ท่านดยุค ท่านก็หมั้นกับลูกสาวฉันมานานแล้ว คิดจะจัดการตบแต่งกันให้เรียบร้อยเสียทีหรือยัง

คู่หมั้น : (อ้ำอึ้ง) เอ่อ...ก็...(หน้าแดงทำไมแฮร์รี่ ละครนะละคร ในบทเธอต้องรีบกระตือรือร้นรับสิ) ครับผม ผมว่าแต่งเลยก็ดี (คนดูเฮ)

พ่อ : ดีมาก ดีมาก ทีนี้ฉันจะได้นายมาเป็นน้องเขย เอ๊ย ลูกเขยเสียที

(ทั้งคู่หัวเราะชอบใจ แล้วก็ดื่มน้ำชากันต่อ ไฟดับ---โอ๊ย ไอ้เครานี่ร้อนชะมัด แฮร์รี่นายว่าเฮอร์ไมโอนี่หาใครมาเป็นพระเอก
เนี่ย ตอนแรกฉันนึกว่าเขาจะเลือกนายเสียอีก, ไม่รู้เหมือนกันแฮะรอน)

(ไฟส่องที่ฉากห้องนอนด้านขวา ต้นห้องของหญิงสาวกำลังจัดเตียง ขณะที่หญิงสาวในชุดเตรียมเข้านอนกำลังนั่งแปรงผม
ยาวสลวยสีแดงเพลิงของเธออยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง)

ต้นห้อง : แหม ได้ข่าวว่าท่านดยุคเอ่ยปากบอกจะจัดงานแต่งงานกับคุณหนูแล้วนะคะ น่าดีใจจริงๆ

หญิงสาว : (หน้าแดงเข้ากับสีผม) อย่าพูดเลยน่า

ต้นห้อง : ทำไมล่ะคะ ท่านดยุคออกจะสง่าปานนั้น ถึงจะเรียนไม่ค่อยเก่ง เล่นเป็นแต่ควิชดิช แล้วก็เต้นรำไม่ได้เรื่องเลยก็
เถอะ (ข้อหลังนี่ดิฉันพิสูจน์เองเมื่อตอนงานเลี้ยงตอนปี 4 ค่ะ---ปัทมา......,โทษทีเฮอร์ไมโอนี่ อ้อ แฮร์รี่ด้วยจ๊ะ)

หญิงสาว : ออกไปเถอะ ฉันจะเข้านอนแล้ว

(ต้นห้องออกไป หญิงสาวเดินไปที่ระเบียง)

หญิงสาว : (ถอนใจเบา ๆ) เฮ้อ ทำไมเราถึงไม่ดีใจนะ เราเองก็ชอบท่านดยุคมากมาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมในระยะหลัง ๆ เราถึงได้....คิดถึงแต่เขาคนนั้น คนที่เจอกันเพียงครั้งเดียว (ถอนใจอีกครั้งพลางมองไปยังดวงจันทร์)

(เอ๊ะ! ดวงจันทร์ไปไหน ดีน เนวิล ใครเป็นคนติดดวงจันทร์น่ะ, อยู่นี่เฮอร์ไมโอนี่, ดีมาก ขอบใจจ้ะรอน, ดีน ติดดวงจันทร์ก่อนเร็ว เดี๋ยวๆ เนวิล เธอไปปิดไฟก่อนสิ)

(ไฟดับวูบทั้งโรงละคร---อ๊าย เนวิลไม่ใช่ปิดไฟทั้งโรง แค่ฉากนั้นก็พอ, โอ๊ย มืดไปหมดเลยแฮะ แฮร์รี่ นายอยู่ไหน, ฉันอยู่ข้างหลังนายไงรอน, ไหนๆ หวา, โอ๊ย รอน นายนั่งทับฉันอยู่นะ ลุกเร็ว, โทษๆแฮร์รี่, ฉันว่าแว่นตาฉันหลุดไปไหนนะ)

(ไฟสว่างอีกครั้ง บนฟ้ามีดวงจันทร์ลอยอยู่เรียบร้อย--- เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ต่อได้เลย, เดี๋ยวเฮอร์ไมโอนี่ แว่นตาฉันหาย ฉันมองอะไรเห็น, เอาน่า ยังไม่ถึงฉากเธอแฮร์รี่ เดี๋ยวค่อยหา)

(ชายหนุ่มเดินออกมาจากฉากด้านข้าง เขาใส่เสื้อผ้าโบราณเหมือนกัน แต่สีเข้มออกดำเข้ากับสีผมของเขา ดวงตาสีเทาเป็นประกายอบอุ่น---ผู้ชมสาวๆ กรี๊ด—ใครน่ะ หล่อจังเลย, ใครฟะ นายเคยเห็นหมอนี่ไหมแฮร์รี่, ฉันมองไม่เห็นหน้าเขาหรอกตอนนี้น่ะ หาแว่นให้ฉันก่อน)

ชายหนุ่มร้องเรียกหญิงสาวอยู่ข้างล่างระเบียง

ชายหนุ่ม : จินนี่ ฉันขึ้นไปนะ

หญิงสาว : เดี๋ยวค่ะ ในบทฉันไม่ได้ชื่อจินนี่นะ (ชายหนุ่มปีนระเบียงขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเธอ—อุ้ย คุณมาโวโล่ มาได้ยังไงคะ)

ชายหนุ่ม : (ก้มลงกระซิบ—ฉันมาธุระแถวนี้เลยแวะมาน่ะ พอดี มิสเกรนเจอร์เขาให้ช่วยมาแสดงละครน่ะ) คุณหนู ผมมาเพื่อทวงถามสิ่งหนึ่งจากท่าน

หญิงสาว : (หน้าแดงเพราะอยู่ชิดกันมาก) อะไรเหรอคะ (เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ เธอไปคุ้ยไอ้หมอนั่นมาจากไหน แล้วทำไมมัน
ต้องมายืนชิดน้องสาวฉันขนาดนั้นด้วย, ตามบทน่ารอน ฉันเห็นเขาเดินอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องเรา ใส่เสื้อคลุม
เดิร์มแสตรงค์ คงมาทัศนศึกษาน่ะ เลยขอยืมตัวมา, เชอะ เพื่อนวิกกี้นี่เอง)

ชายหนุ่ม : (กระซิบที่ข้างหูอีกครั้ง---ผู้ชมกรี๊ด—ฉันมาธุระแล้วก็เลยแวะมาหาเธอน่ะ--แล้วพูดดังให้ทุกคนได้ยิน) คุณคงรู้ว่า ผมคิดถึงมาก

หญิงสาว : (พึมพำเบา ๆ---ขอบคุณที่แวะมานะคะ—) ฉันทราบค่ะ

ชายหนุ่ม : (ถามเบาๆ—แล้วรู้ไหมว่า....ฉันก็คิดถึงเธอมาก—หญิงสาวหลบตา) แล้วคุณล่ะ คิดถึงผมบ้างไหม

หญิงสาว : (หน้าแดงกว่าสีผม) ฉันก็...คิดถึงเธอ

ชายหนุ่ม : (ถามเบา ๆ –เฉพาะในบทหรือเปล่า หญิงสาวส่ายหน้า) งั้นคุณไปกับผมเถอะ ออกไปสู่เส้นทางของความรักที่สวยงาม (เขาลูบศีรษะของหญิงสาวอย่างเอ็นดู)

(โอ๊ย ทำไมแต่งบทซะเลี่ยนขนาดนี้เนี่ยเฮอร์ไมโฮนี่ ไม่ไหวแล้วนะ แหวะ, แล้วตอนบอกให้ช่วยแต่งทำไมไม่มาช่วยล่ะรอน , เชอะ นายดูสิแฮร์รี่, ฉันบอกว่า ฉัน-มอง-ไม่เห็นไงรอน ช่วยฉันหาแว่นหน่อย)

(ชายหนุ่มประคองหญิงสาวลงมาจากระเบียง ทั้งคู่กำลังจะออกไป)

(รอน แฮร์รี่ พ่อกับคู่หมั้นต้องออกไปเห็นแล้วนะ เร็ว, เฮอร์ไมโอนี่ฉันยังหาแว่นไม่เจอเลย, เอ้านี่แฮร์รี่ อยู่ใต้โต๊ะแน่ะ, ขอบใจ ดีน ออกไปเหอะรอน ฉันจะได้ดูหน้าพระเอกที่นายหมันไส้เสียที)

ชายหนุ่ม : (พึมพำ ไอ้พอตเตอร์มาแล้ว) จินนี่ ฉันมีธุระด่วน ต้องไปก่อนแล้วล่ะ ฝากขอโทษคุณผู้กำกับด้วยนะ (ชายหนุ่มหลบแว่บออกจากฉากไปตอนที่พ่อกับคู่หมั้นหญิงสาวเข้ามาพอดี)

พ่อ : หยุดนะ เจ้าหัวขโมย (เฮ้ นายจะไปไหนน่ะ ตามบทนายต้องเผชิญหน้ากับพวกฉันสิ-ใช่ จะไปไหน หยุดเขาไว้เร็ว , หายไปแล้วล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ไวชะมัด หยั่งกะเป็นควันไปงั้นแหละ, เอาไงดีเนี่ย รอน เธอต่อให้จบที โอ้ย ฉันจะไม่เชื่อใจพวกต่างโรงเรียนอีกแล้ว)

พ่อ : (เดินมาจับมือลูกสาวเข้ากับคู่หมั้นแบบหน้ามึน) เอ่อ...ก็...แล้วทั้งสองก็ครองรักกันอย่างมีความสุข (ปิดม่าน)

(หลังม่าน---รอน จบง่ายไปแล้ว จะบ้าเหรอ ละครฉันพังหมดแล้ว, แล้วมันความผิดฉันเหรอ, ก็ช่วยกันหน่อยไม่ได้รึไงเล่า, นี่พวกนาย เสียงทะเลาะดังไปถึงหน้าเวทีแล้ว เอ๊ะ จินนี่อะไรอยู่ที่ผมเธอแน่ะ, อะไรเหรอแฮร์รี่)

(จินนี่ดึงดอกไม้ที่พันอยู่ที่ผมเธอออกมา ดอกเดซี่สีเหลืองกับกระดาษแผ่นๆ ฉันคิดถึงเธอ แล้วจะแวะมาหาเธอบ่อยๆนะจินนี่ , อ้าว เป็นอะไรไปน่ะ หน้าแดงเชียว, ไม่มีอะไรรอน---พึมพำกับดอกไม้ หนูก็คิดถึงคุณ แล้วเจอกันนะคะ)

จบแล้ว

Create Date : 06 มกราคม 2548 Last Update : 6 มกราคม 2548 17:43:49 น. Counter : 781 Pageviews.		2 comments
Share Tweet