Bloggang.com : Nanatakara

เลโก้ (Lego ภาษาเดนมาร์กที่แปลว่า Play well) นั้นหรือก็คือของเล่นตัวต่อพลาสติกที่มีต้นกำเนิดจากเดนมาร์กเมื่อ 65 ปีที่แล้ว ซึ่งก็ฮ็อตฮิตติดลมบนจนสามารถครองใจเด็กทุกยุคทุกสมัยเรื่อยมาจนทุกวันนี้

ส่วนการทำเลโก้เป็นอนิเมชั่นนั้นก็มีมานานแล้ว เพียงแต่ว่าส่วนใหญ่จะทำส่งตรงลงแผ่น จะมีคราวนี้เนี่ยแหล่ะที่คิดการใหญ่ทำเป็นหนังโรง ซึ่งผลตอบรับก็ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างงดงามทั้งคำวิจารณ์และรายได้ที่กวาดไปได้กว่า 360 ล้านเหรียญแล้ว

ไอ้เราที่ไม่ใช่แฟนเลโก้จึงอาจจะดูไม่อินและฟินเท่ากับแฟนพันธุ์แท้ทั้งหลาย แต่ก็ต้องยอมรับล่ะว่า เขาทำออกมาได้ดูสนุกดูเพลินดีแท้ หนังไม่ซีเรียสกับตัวเอง ฮากำลังดี แถมยังกวนโอ๊ยได้ที่ กัดตัวเองซะอีกต่างหาก

เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีการสอดแทรกข้อคิดดีๆ ตามประสาอนิเมชั่นฝรั่ง ที่สอนใจได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ อย่างการที่ไม่ควรไปปิดกั้นจินตนาการของตนเองและคนอื่น และหนุนใจให้เรากล้าที่จะลุกขึ้นมาคิดต่างคิดสร้างสรรค์สิ่งดีๆ ให้เกิดขึ้น

นี่จึงเป็นอนิเมชั่นเลโก้ที่ทำออกมาเพื่อแฟนๆ ของเลโก้โดยแท้ ซึ่งก็มีทั้งเด็กๆ ในยุคนี้ และคนเคยเด็กที่ทุกวันนี้กลายเป็นพ่อแม่ลุงป้าน้าอาคนไปแล้ว เลโก้คือของเล่นที่อาจแลดูธรรมดาๆ แต่ด้วยจินตนาการที่ไม่สิ้นสุดของคนเรา ทำให้สามารถนำชิ้นส่วนต่างๆ ของมันมาประกอบเข้าด้วยกันจนกลายเป็นสิ่งต่างๆ อันน่าทึ่งได้อย่างไม่สิ้นสุดตามแต่จินตนาการของเราจะพาไปถึง ซึ่งนี่แหล่ะที่ทำให้เลโก้กลายเป็นของเล่นอมตะในใจของคนจำนวนมหาศาลมาจนถึงทุกวันนี้

ให้ไป 7/10 แต่ถ้าคุณเป็นแฟนเลโก้ก็บวกคะแนนพิศวาสเพิ่มเข้าไปได้เลยโลด

อนิเมชั่นลำดับที่ 53 ของ Walt Disney เรื่องนี้เป็นการหวนกลับไปจับเอานิทานคลาสสิกมาดัดแปลงอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้่ถึงคิวนิทานเรื่อง The Snow Queen (ราชินีหิมะ) ของ Hans Christian Andersen บ้างล่ะ

หลังจากทำหน้าที่ได้ดีเกินคาดใน Wreck-It Ralph (2012) มือเขียนบท Jennifer Lee เลยได้กลับมาเขียนบทและเลื่อนขั้นมาเป็น ผกก.เป็นครั้งแรก ร่วมกับ Chris Buck ซึ่งแม้เรื่องราวของหนังจะไม่ค่อยตื่นเต้นหวือหวามากมายอะไร แต่ทั้งคู่ก็ทำหน้าที่เล่าเรื่องได้อย่างดูดีมีเสน่ห์ ดูเพลิดเพลินไม่มีน่าเบื่อสักนิด

ที่เป็นเสน่ห์สำคัญของหนังคือบรรดาเพลงประกอบที่ล้วนไพเราะน่าฟังแสนบรรเจิด และเวอร์ชั่นพากย์ไทยก็คัดคนมาร้องมาพากย์ได้น่าฟังไม่แพ้เวอร์ชั่นต้นฉบับเลยทีเดียว

ดีสนี่ย์ยังคงรักษามาตรฐานของตนเองได้อย่างดีเยี่ยม โดยการเอานิทานมาทำอนิเมชั่นในแบบของตนที่ไม่เน้นหวือหวา เอาใจวัยทีน หรือจริงจังจนเกินเด็ก แต่พอใจที่จะรักษาสูตรสำเร็จและแนวทางดั้งเดิมให้อยู่ระดับกลางๆ ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป แถมด้วยข้อคิดดีๆ ที่แม้ว่าจะเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยังคงใช้ได้เสมอ อย่างในเรื่องนี้ก็คือ 'รักแท้เอาชนะทุกสิ่ง' นั่นเอง

ดีสนี่ย์ ชื่อนี้ไม่ทำให้ผิดหวังอยู่แล้วจ้า สำหรับอนิเมชั่นโลกสวยเด็กดูได้ผู้ใหญ่ดูดี (แต่เรื่องนี้เหมาะกับเด็กผู้หญิงมากกว่าใครนะ) ให้ไปเลยโลด 8/10 จ้า ^^

ใครชอบอนิเมชั่นภาพสวย เพลงเพราะ เนื้อหาจี๊ดรัก น่าประทับใจล่ะ โป๊ะเช๊ะ ก็ถูกใจใช่เลย จัดไป 7/10 ครับ

Create Date : 04 มิถุนายน 2556

Last Update : 4 มิถุนายน 2556 0:04:27 น.

Counter : 4849 Pageviews.

0 comment

From Up on Poppy Hill (2011) :

คราวก่อนป๋า ฮายาโอะ มิยาซากิ ดันลูกชายสุดที่เลิฟ โกโร่ ให้เปิดซิงกำกับอนิเมชั่นเรื่องยาวให้ทางสตูดิโอจิบลิใน Tales from Earthsea (2006) แต่ทว่าตัวหนังดันออกมาสนุกน้อยเกินไปหน่อย หนังเลยไม่ประสบความสำเร็จสักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับผลงานที่ผ่านๆ มาของทางสตูดิโอ (แต่ก็ยังทำเงินไปได้บานอยู่ดี)

อนิเมชั่นถวิลหาอดีตจากสตูดิโอจิบลิ

มาคราวนี้ ผกก.โกโร่ มิยาซากิ ขอกลับมาแก้มืออีกครั้ง โดยการนำเอาหนังสือการ์ตูนชื่อเดียวกันที่ตีพิมพ์ในปี ค.ศ.1980 มาทำ อันว่าด้วยเรื่องราวความรักของวัยรุ่นคู่หนึ่งที่เรียนโรงเรียนมัธยมแห่งเดียวกันในเมืองโยโกฮาม่า สมัยปี ค.ศ.1963 ขณะญี่ปุ่นกำลังจะได้เป็นเจ้าภาพโอลิมปิกเป็นครั้งแรกในปีถัดไป ซึ่งถือเป็นจุดเริ่มต้นของญี่ปุ่นยุคใหม่หลังจากบอบช้ำจากสงครามโลกครั้งที่สองมาหลายปี

ญี่ปุ่นมุงกำลังฮือฮา

แฟนขาประจำของสตูดิโอจิบลิคงได้ยิ้มแก้มปริ เพราะหนังยังมากับลายเส้นอันเป็นเอกลักษณ์ที่แสนคุ้นเคยกันดี ที่แม้จะใช้ลายเส้นที่เรียบง่ายแต่ใส่ใจในรายละเอียดซึ่งเป็นเสน่ห์ประจำผลงานของสตูดิโอนี้เขาล่ะ ส่วนเนื้อเรื่องนั่นเล่าต้องบอกว่าค่อนข้างจะเรียบๆ แถมออกจะน้ำเน่านิดๆ และเรื่องราวบ้านๆ ของคนธรรมดาๆ ที่ไม่ได้มีอะไรที่มันเหนือจิตนาการชวนให้ตื่นตาตื่นใจแบบนี้จัดว่าหนังอยู่ในหมวดหมู่เดียวกับผลงานของจิบลิอย่าง Only Yesterday (1991) และ Whisper of the Heart (1995) ก็คงได้

พระเอกเรามาดเท่ใช่เล่น

ส่วนจุดที่โดดเด่นที่สุดในหนังคืออารมณ์ 'ถวิลหาอดีต' ที่สามารถพาผู้ชมย้อนยุคไปดูญี่ปุ่นยุค '60 ทั้งรูปแบบความเป็นอยู่ ข้าวของเครื่องใช้ วิวทิวทัศน์ สภาพสังคมสมัยโน้นได้อย่างน่าชื่นชม รวมทั้งประเด็นการมุ่งเน้นย้ำเตือนไม่ให้เราละทิ้งหรือทำลายสิ่งที่ดีงามที่มีมาแต่อดีต แล้วกระโจนไปสู่ความเจิดจรัสแห่งอนาคตหรือรับความเจริญต่างๆ เข้ามาจนลืมรากเหง้าของชาติตนไป

จีบสาวต้องกล้าลงทุน

และที่น่าชื่นชมอีกอย่างคือการได้เห็นว่าคนญี่ปุ่นเนี่ยเวลาจะทำอะไรก็จริงจังดีแท้ อย่างเช่นบรรดาเด็กนักเรียนในชมรมต่างๆ ที่ทุ่มเทให้กับสิ่งที่เขาสนใจอย่างเต็มที่ ซึ่งแม้ว่านี่จะเป็นเพียงการ์ตูน แต่เชื่อว่าในความเป็นจริงแล้วก็คงต้องยอมรับว่าพวกเขาเป็นเช่นนั้นจริงๆ ในแบบที่เป็นละขั้วกับเยาวชนหรือผู้ใหญ่ในบ้านเรายิ่งนัก (แม้แต่ตัวข้าพเจ้าเองก็ตาม)

พระเอกแสดงวีรกรรมจนสาวกรี๊ด

ตัวหนังออกมาประสบความสำเร็จในบ้านเกิดอย่างงดงามจนได้ครองตำแหน่งหนังที่ทำเงินสูงสุดในญี่ปุ่นแห่งปีที่แล้ว และยังได้ครองรางวัลภาพยนตร์อนิเมชั่นยอดเยี่ยมของออสก้าร์ญี่ปุ่นอีกด้วย ซึ่งเราไม่แปลกใจเลยเพราะนี่เป็นหนังอนิเมชั่นโดยคนญี่ปุ่น และเพื่อคนญี่ปุ่นจริงๆ (แต่คนชาติอื่นก็ดูได้) ที่ทั้งผู้ใหญ่ คนสูงอายุ ทั้งลูกเด็กเล็กแดงต่างก็สามารถดื่มด่ำกับเสน่ห์ของอนิเมชั่นเรื่องนี้ได้ ต้องให้มันได้อย่างนี้สิคร้าบสตูดิโอจิบลิ :)

+ สตูดิโอจิบลิไม่เคยทำให้ผิดหวัง เรื่องนี้ออกแนวถวิลหาอดีตแนวๆ Always - Sunset on Third Street (2005) ถ้าใครชอบหนังสไตล์นี้ล่ะคงจะไม่ผิดหวังกันแน่
- เนื้อเรื่องออกธรรมดาๆ เน่านิดๆ ดูแล้วก็ดีแต่ยังไม่ประทับจิตนัก

*ช่วงเพลงในหนัง*

คิว ซากาโมโต้ กับเพลงอมตะของเขาในอนิเมชั่นเรื่องนี้

ในหนังเราจะได้ยินเพลง "Ue o Muite Arukō" (I will walk looking up) กันอยู่หลายครั้ง ซึ่งเพลงๆ นี้หรือที่รู้จักกันในนามเพลง 'Sukiyaki' เป็นเพลงสุดฮิตของนักร้อง/นักแสดงหนุ่ม คิว ซากาโมโต้ ที่นอกจากจะดังในญี่ปุ่นแล้วยังไปขึ้นอันดับหนึ่งบน Billboard Chart ของอเมริกาในปี ค.ศ.1963 ได้เสียด้วย จนนับเป็นเพลงภาษาญี่ปุ่นเพลงแรกและเพลงเดียวที่สามารถทำได้เช่นนี้ ทั้งยังขายแผ่นเสียงได้กว่า 13 ล้านแผ่นทั่วโลก เรียกได้ว่าเป็นเพลงที่คนส่วนใหญ่น่าจะเคยผ่านหูมาบ้างล่ะ (ถ้าได้ฟังคงร้องอ๋อ) เมื่อมาอยู่ในหนังเรื่องนี้เลยสามารถสร้างอารมณ์ถวิลหาให้คนดูได้หวนระลึกถึงความหลังได้เป็นอย่างดี

MP3: Kyo Sakamoto - Sukiyaki

*รีวิวหนังเรื่องอื่นๆ ของสตูดิโอจิบลิ ภายในบล็อก*