BlogGang.com : : nanaspace - ลุ้นนักรักข้ามรุ่น (ตอนพิเศษ)

ลุ้นนักรักข้ามรุ่น (ตอนพิเศษ)

ของเก่า เอามารีไรท์ใหม่ ไม่มีในเล่มนะคะ

เจ้าสาวของผมสวย และเธอจะสวยกว่านี้หากตอนไม่ใส่อะไรเลยอย่างไร ธรรมชาติสร้างผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว และผมก็กำลังจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของเธอโดยถูกต้องตามขนบธรรมเนียมประเพณีทุกประการ เจ๊ดาไม่ได้มีทีท่าตกใจยามผมสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง หากสิ่งที่ตั้งใจจะทำต่อไปนี้เล่า ผมไม่แน่ใจเท่าไร

พยายามเหลือเกินที่จะระงับความรู้สึกอันเกิดจากอารมณ์เบื้องลึกบางอย่างไม่ให้พลุ่งพล่านเพราะไม่อยากให้เธอต้องตกอกตกใจ ผมมั่นใจว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ ดังนั้นผมควรเริ่มต้นด้วยความนุ่มนวล คืนแรกของพวกเราจะต้องจบลงด้วยความอุ่นอิ่มประทับใจอย่างไม่มีวันลบเลือน

ผมก้มลงประทับจูบที่ไหล่ขาวนวลเนียนของหญิงสาวในอ้อมกอดเบา ๆ ด้วยความเสน่หา เจ๊ดาสะดุ้งเฮือก และอาการตื่นตระหนกนั้นเองที่ทำให้สติผมเริ่มหลุดและใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้เข้าทุกที สองแขนออกแรงกอดรัดเธอแน่นขึ้น ริมฝีปากจูบพรมไปเรื่อย ๆ ยังต้นคอ

“ประ...ปราบ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน” เจ๊ดาเอียงคอหลบก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า ทันทีที่เธอหันมาผมก็ก้มหน้าประกบปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างรวดเร็ว รวบตัวเธอไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง

มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมยังต้องเดี๋ยวอีก!

ริมฝีปากของผมช่างรู้งานเป็นอย่างดี มันปฏิบัติหน้าที่โดยสมองแทบไม่ต้องสั่งการใด ๆ ผมจูบเธอหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ นานเท่าไรก็ไม่เคยเพียงพอเลยจริง ๆ สำหรับปากอวบอิ่มของผู้หญิงคนนี้ อาการขัดขืนที่ค่อย ๆ อ่อนแรงลงทำให้ผมเริ่มได้ใจ นำพาเจ๊ดาไปยังเตียงนอนหลังใหญ่ภายในห้องโดยที่เธอยังคงถูกกอดประคองและริมฝีปากของเราทั้งคู่ยังไม่ละห่างออกจากกัน หากทว่าเมื่อแผ่นหลังของเธอสัมผัสกับฟูกนุ่มของเตียงเธอจึงได้ขืนแรงต้านอีกครั้ง

แต่ฝันไปเถอะที่จะให้ผมหยุดอยู่แค่นี้!

“ดะ...เดี๋ยวก่อน ฟังดาพูดก่อน” สองมือเล็ก ๆ พยายามผลักอกผมให้ออกห่าง

คิดจะพูดให้ผมหยุดล่ะสิ ผมไม่ฟังหรอก! ผมกดตรึงไหล่บางลงกับเตียงนอนแน่นก่อนขึ้นทาบทับ ประกบปากจูบกับเธออีกครั้ง เอาให้ขาดใจตายกันไปข้างเลย ดูสิใครจะปอดใหญ่กว่ากัน

เอ้า! ดิ้นเข้าไป ๆ ไม่ได้รู้เลยว่าตัวเธอนั้นแสนจะนุ่มนิ่ม และไอ้การทำแบบนี้มันสร้างความมันเขี้ยวให้กับผู้ชายคนนี้ได้แค่ไหน หากผมเกิดคลั่งขึ้นมาแล้วทำอะไรรุนแรงจนเธอเจ็บตัวล่ะก็จะมาโทษกันทีหลังไม่ได้เด็ดขาด

มือทั้งสองข้างของผมผละจากหัวไหล่ เปลี่ยนไปลูบไล้ร่างนุ่มนิ่มที่กำลังดิ้นดุ๊กดิ๊กไปทั่ว ๆ เท่าที่มันจะเอื้อมไปถึง เสียงร้องอู้อี้ ๆ ของเธอยังคงดังไม่หยุดหากไม่ได้รับความสนใจ ผมยังคงตักตวงความหวานจากรสของริมฝีปากนั้นต่อไป กระทั่ง...

‘เผียะ’ ฝ่ามือเธอตบเข้าที่ข้างแก้มผมอย่างแรงจนหน้าหัน การกระทำทุกอย่างหยุดชะงักลงในทันที ผมชะโงกตัวขึ้น ยกมือสัมผัสแก้มข้างที่โชคร้าย หันกลับมามองเธอด้วยความไม่เข้าใจ นี่เจ๊ดารังเกียจผม ไม่อยากมีอะไรกับผมขนาดนี้เลยเหรอ

“หยุดบ้าได้หรือยัง ดากำลังจะบอกว่าดามีประจำเดือนได้ยินไหม!!” เจ๊ดาตะโกนบอกผมเสียงดัง เธอหอบหายใจถี่หลังพูดจบราวกับได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่หมดไปแล้ว ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งเติมสีสันด้วยเครื่องสำอางค์แดงขึ้นเล็กน้อย

“คะ...คุณว่ายังไงนะ”

สาบานได้เลยว่าขณะกำลังเพลิดเพลินกับริมฝีปากแสนหวานนั้น ต่อให้แผ่นดินไหว ไฟไหม้ป่า ฟ้าทล่มดินทลาย หรือแผ่นดินมันจะยุบหาย ผมก็จะไม่ปล่อยเธอ แต่เพียงเธอบอกว่ามีประจำเดือน มันกลับเป็นยิ่งกว่าคำขาดว่าผมต้องหยุดโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ

“ดาบอกว่าดามีประจำเดือน” เธอยืนยันคำเดิม

ประ-จำ-เดือน? ไม่! ไม่จริง ร้อยไม่เชื่อ! พันไม่เชื่อ!

นี่คงจะเป็นอีกแผนการหนึ่งที่เจ๊ดาคิดจะหลบเลี่ยงไม่ให้ผมแสดงความรักแบบขั้นเทพกับเธออย่างแน่นอน เหมือนอย่างตอนที่เธอพยายามจะเลื่อนงานแต่งนั่นอย่างไร ผมคงไม่โชคร้ายขนาดเจอแจ๊กพ็อตเอาวันนี้พอดีหรอก

เจ๊ดาต้องไม่ได้มีประจำเดือนแน่ ๆ ผมเชื่ออย่างนั้น

“คุณกำลังโกหกผม อย่าคิดนะว่าไม่รู้”

“ดาไม่ได้โกหก ดามีประจำเดือนจริง ๆ จำได้ไหมเมื่อตอนกลางวันที่คุณถามว่าหน้าตาซีดเซียวเป็นอะไร แล้วดาบอกว่าปวดท้อง ก็ปวดจำประจำเดือนนี่แหละ”

ทำไมจะจำไม่ได้ ในเมื่อตอนนั้นเจ้าสาวคนสวยของผมหน้าซีด ปากเซียวซะขนาดนั้น แต่เมื่อเห็นเธอกินยาแล้วอาการดีขึ้น ผมก็พลอยสบายใจไปด้วย หากเวลานั้นเธอบอกว่าปวดท้องผมก็เชื่อ แต่จู่ ๆ มาตอนนี้บอกว่ามันคือปวดประจำเดือน ผมไม่เชื่อง่าย ๆ หรอก เธอคิดจะฉวยโอกาส สวมรอยอาการนั้นต่างหากเล่า

“ผมไม่เชื่อหรอก ไหนล่ะประจำเดือน! ขอผมดูหน่อย” ผมแบมือออกไปตรงหน้า เจ๊ดาร้องอุทานตกใจ จะร้องเสียงดังทำไม เก็บไว้ค่อยร้องตอนเกิดอารมณ์เซ่!!

“ดะ...ดูอะไร!”

“ก็ดูไอ้ประจำเดือนที่คุณว่ายังไง” ผมคว้าข้อมือเธอไว้แล้วดึงเข้าหาตัว

“จะบ้าเหรอ” เธอสะบัดแขน

“ก็เออสิ! ผมมันบ้า และยังบ้ายิ่งกว่านี้ได้อีกด้วย” ผมส่งสายตาคาดโทษ

เจ๊ดาเบิกตาโตด้วยความตกใจ ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องพิสูจน์ด้วยตาตัวเองให้ได้ รอวันนี้มาตั้งนาน หกปีก็แล้วเธอยังขอต่อเวลาอีกตั้งหกเดือน เรื่องอะไรจะให้คำโกหกของเธอมาเป็นอุปสรรค ไม่มีทางเสียหรอก! ฝันไปเถอะ!

“มานี่เลย!!” ผมพูดพร้อมกับพุ่งตัวเข้าหา “ยังไงผมก็ต้องพิสูจน์ให้ได้”

ผมคว้าตัวเธอไว้และจับกดให้นอนราบลงกับเตียง เจ๊ดาดิ้นหนีเมื่อเห็นผมเอาจริง ทำท่าว่าจะจับถอดชุดเจ้าสาวของเธอออก ผมเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ใครกันล่ะที่เมื่อหกเจ็ดปีก่อนช่างสอนให้ผมรู้จักคำว่า ‘พยายาม’ วันนี้แหละที่ผมจะใช้ความพยายามนั้นกับเธอ

ดิ้นเข้าไปเลย! ดิ้นได้ดิ้นไป! ถ้าจับได้ว่าโกหกล่ะน่าดู

เราทั้งคู่ปล้ำกอดกันอยู่นาน ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์นั้นยับเยินไม่น้อย กระทั่งต้องขาดลงด้วยแรงดึงทึ้งจากมือผม ในที่สุดร่างขาวโพลนแลดูบอบบางของเจ๊ดาที่เหลือเพียงปราการสุดท้ายสองชิ้นก็ปรากฏสู่สายตา ภาพที่เห็นตรงหน้าทำผมใจเต้นแรงตึกตัก แม้เธอจะตัวเล็กแต่ทว่าอวบอัดไปทั้งร่างแบบนี้ ใครบ้างเห็นแล้วจะไม่รู้สึกอะไร ไม่ใช่พระอิฐพระปูนซะหน่อย

ผมลอบกลืนน้ำลายอีกครั้ง “ว่าไง จะเอามาให้ผมดูเองไหม” ผมเสนอทางเลือกให้เธอ

เจ๊ดากัดริมฝีปากระงับความโกรธแน่น “คนบ้า! มันเอามาให้ดูได้ที่ไหนกันเล่า”

“เรียกผมว่า ‘คนบ้า’ ด้วยเหรอ! มานี่เลย แม่ตัวดี!” เธอต้องโกหกแน่ ๆ

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น! แม้เจ๊ดาจะดิ้นรนขัดขืนแค่ไหน และริมฝีปากสวยนั่นจะเอ่ยสาปแช่งผมยังไง ในที่สุดผมก็สามารถกระชากผ้าผืนน้อยที่ปกปิดอกอวบอิ่มของเธอให้หลุดติดมือมาได้ (ได้ข่าวว่าจะพิสูจน์หาประจำเดือนไม่ใช่เหรอ? แล้วไปยุ่งกับชิ้นบนทำไม??) ผมโยนเจ้ายกทรงสีหวานทิ้งลงข้างเตียงอย่างไม่ไยดี ก่อนจะหันมาสนใจกับปราการด่านสุดท้าย

เจ๊ดายกมือสองข้างปิดหน้าอกเธอ ร่างบางตัวสั่นไม่น้อยด้วยความกลัว เรียวปากอิ่มยังคงร้องขอให้หยุด แต่ให้ตายเถอะ! แม้ผมจะสงสารเธอหากยังไงผมก็ไม่มีทางหยุดอยู่แค่นี้แน่ ๆ ผมกระโจนตัวเข้าใส่เธออีกครั้ง จับข้อมือบางสองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วจัดการกับกางเกงชั้นในตัวจิ๋ว ดูเหมือนว่ายิ่งเธอดิ้นจะทำให้ผมถอดมันง่ายขึ้น เพียงไม่นานเจ้าสาวของผมก็อยู่ในชุดที่สวยที่สุด และสมใจผมเป็นที่สุดด้วย

ทันทีที่ผมปล่อยข้อมือเจ๊ดาก็รีบคว้าผ้าห่มนวมขึ้นคลุมเรือนร่างอย่างเร็ว ไว้ก่อนเถอะ! ขอให้ผมแน่ใจเสียก่อนว่าเธอไม่มีประจำเดือนแน่ ๆ ผมจะเอาคืนให้หนักเชียว

จากนั้นความสนใจทั้งหมดของผมก็พุ่งไปยังชั้นในผืนน้อยในมือ พลิกซ้ายพลิกขวา ผมก็ไม่ยักจะเห็นผ้าอนามัยไม่ว่าจะเป็นแบบบาง แบบหนา มีปีก ไร้ปีก ไม่เห็นแม้กระทั่งรอยประจำเดือนของเธอ นี่มันหมายความว่ายังไง!?

“ไหนว่ามีประจำเดือน แล้วไหนล่ะรอยเลือด ผมไม่เห็นจะมีเลย อย่าบอกนะว่าคุณฝังผ้าอนามัยแบบโคตรสลิมไว้ในกางเกงในตัวจิ๋วนี่ได้”

ผมชูผ้าชิ้นน้อยของเธอในมือขึ้น จากนั้นก็นำมาใกล้จมูกสูดลมหายใจเข้า ถ้าเธอมีประจำเดือนจริง อย่างน้อยมันต้องได้กลิ่นคาวเลือดบ้างสิ แต่ผมกลับได้เพียงกลิ่นหอม ๆ ของน้ำยาซักผ้า เจ๊ดากระโจนเข้ามาคว้ากางเกงชั้นในของเธอไปจากมือผมอย่างเร็ว สีหน้าเธอแดงจัด

“โรคจิตเหรอ มาดมทำไม! ดามีประจำเดือนจริง ๆ แต่ใช้ผ้าอนามัยแบบสอด คุณจะเห็นได้ยังไงล่ะ”

แบบสอด!! นี่หมายความว่าเธออาจหาญเอาเจ้าผ้าอนามัยหลอดเล็ก ๆ นั่นสอดเข้าไปใน...ช่องทางบอกรักของผม โว้ย! ช่างกล้าจริง ๆ แม่คู้ณ ผมโกรธเธอเหลือเกิน แถมอิจฉาเจ้าผ้าอนามัยแท่งนั้นด้วย (อิจฉาทำไม?) แต่เดี๋ยวก่อน นี่ก็อาจเป็นเรื่องโกหกได้เช่นกัน ผมไม่ลืมหรอกว่าเธอน่ะเป็นแม่ศรีธนญชัยแห่งยุคทเวนตี้เซ็นจูรี่เชียวล่ะ

“ใครว่าจะเห็นไม่ได้ หยิบออกมาให้ผมดูเดี๋ยวนี้เลย”

“ทุเรศ! ดาจะหยิบให้คุณดูได้ยังไง” เจ๊ดามีสีหน้าตกใจหนักกว่าเดิม ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่ ผมเริ่มมั่นใจว่าเธอต้องไม่มีประจำเดือนแน่ ๆ

“ไม่เป็นไร คุณหยิบไม่ได้ ผมหยิบเอง!”

จบคำ ผมจัดการกระชากผ้าห่มนวมผืนหนาออกและโยนทิ้งลงพื้น เจ๊ดาหวีดร้องออกมาเสียงดัง เธอตะเกียกตะกายจะลงจากเตียง แต่ผมคว้าข้อเท้าไว้ทัน ดึงกลับมาที่กลางเตียงอีกครั้งและจับตัวเธอพลิกนอนหงาย (ขอยืนยันว่าผมไม่ได้ซาดิสต์ แต่เธอไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ เอง) เธอพยายามถีบผมหลายต่อหลายครั้ง แต่สุดท้ายผมก็สามารถจับไหล่บางกดตรึงกับเตียงได้

“อยู่นิ่ง ๆ นะถ้าไม่อยากเจ็บตัว!” ผมส่งเสียงขู่ บอกให้รู้ว่าเอาจริงแล้วทีนี้

จากนั้นจึงจับเข่าทั้งสองของเธอมั่น เจ๊ดาฝืนแรงสุดชีวิต เธอพยายามหนีบเข่าเข้าหากันแน่นเมื่อผมพยายามจะจับมันแยกออก แต่ด้วยความที่พละกำลัง (และรวมถึงความหื่น) ของผมมีมากกว่าเธอจึงสู้ไม่ไหว ทุกอย่างจึงเป็นไปตามความประสงค์

แสงไฟสีเหลืองนวลจากเพดานภายในห้องให้ความสว่างไม่มากเท่าที่ควร แถมคอยแต่จะนำพาให้ผมทำอะไรอย่างอื่นกับหญิงสาวตรงหน้ามากกว่าการพิสูจน์หาความจริง ผมต้องพยายามตัดใจจากอารมณ์นั้น ก้มหน้าเพ็งสายตามองหาผ้าอนามัยแบบสอดที่เธอว่า เจ๊ดาก็เอาแต่ร้องด่าสรรเสริญเจ้าบ่าวของเธอไม่หยุด แต่ผมไม่สนใจ! เมื่อมองไม่เห็นจึงอยากใช้มือช่วยแหวกหา

“อยู่เฉย ๆ นะ” ผมบังคับให้เธออยู่นิ่งเพื่อไม่ต้องใช้มือจับเข่าทั้งสอง

เจ๊ดาให้ความร่วมมืออยู่แวบเดียวเพราะเธอหันไปคว้าอุปกรณ์เสริม หมอนนอนนั่นเอง ผิดคาดที่คิดว่าเธอจะเอามาหนุนหัวตัวเอง (คิดได้ไง?) แต่เธอกลับก็ใช้มันฟาดเข้าที่หัวผม กระทั่งหน้าผมซึ่งกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่ต้องคะมำคว่ำไปจูจุ๊บที่บริเวณ...เอ่อ...บริเวณนั้นน่ะ แต่ผมยังไม่ยอมแพ้ ฟาดได้ฟาดไป ผมก็แหวกหาต่อ อยู่ไหน ๆ

“ฮือ ๆ ๆ หยุดนะ ไอ้บ้า ๆ ๆ พอเดี๋ยวนี้นะ ฮือ ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเธอเรียกสติผมกลับมา สองมือต้องหยุดชะงักไปในทันที ใบหน้าที่ห่างจากจุดพึงสงวนของเธอเพียงคืบทำผมตกใจกับตัวเอง หน้าผมมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย “เดี๋ยวดาหยิบเอง! คุณลุกไปได้แล้ว!” นี่ผมคงเข้าขั้นโรคจิตแล้วจริง ๆ

ผมขยับตัวนั่งบนเตียงดี ๆ เจ๊ดาหันไปทางแสงไฟจากโคมหัวเตียง ก้ม ๆ เงย ๆ ไหล่บางสั่นไหวน้อย ๆ เธอส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดเวลาจนผมนึกเสียใจ รีบเข้าไปกอดปลอบ

“เอ่อ ดาจ๋า ไม่ต้องร้องแล้ว ผมขอโทษ ผมเชื่อแล้วว่าคุณมีประจำเดือนจริง ๆ ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว ไม่ร้องนะที่รัก” เธอหันมามองค้อน ดวงตากลมใสยังคงเปียกชื้นจากคราบน้ำตา

“คุณนี่มันโรคจิตจริง ๆ ก็ดาบอกแล้วว่ามีประจำเดือนทำไมยังไม่เชื่ออีก” เธอผละออกจากอ้อมกอดผมแล้วรีบก้มคว้าผ้าห่มหนาที่ตกผืนขึ้นมาคลี่คลุมตัวอีกครั้ง

“ไม่ต้องคลุมแล้ว ไปอาบน้ำกันดีกว่า เดี๋ยวผมอาบน้ำให้นะ” ไม่ฟังคำคัดค้านใด ๆ ของเธอ สองแขนผมช้อนร่างเจ้าสาวในชุดวันเกิดขึ้นอุ้มแล้วมุ่งตรงไปยังห้องอาบน้ำทันที

กลัวอะไร วิธีบอกรักมีตั้งมากมาย ผมก็แค่เลือกมาสักวิธี...

ส่วนไอ้เจ้าประจำเดือนตัวดี สักวันผมจะทำให้มันหายหัวไปสักเก้าเดือนเลยคอยดู!

ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ให้การสนับสนุนมาตลอดนะคะ

Create Date : 29 มกราคม 2552

Last Update : 29 มกราคม 2552 4:10:35 น.

39 comments

Counter : 2519 Pageviews.

นายปราบเข้าขั้นโรคจิตจิงๆ สงสารแต่เจ๊ แรงสู้ไม่ไหว เลยถูกคุณสามีอาบน้ำให้ซะเลย เราว่านายปราบคงไม่ยอมให้พ้นไปได้หรอก รอมานานขนาดนั้น

โดย: nu_reader IP: 114.128.181.154 วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:9:05:17 น.

เวอะมาทักทายค่ะ

โดย: CrackyDong

วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:9:17:19 น.

ขอบคุณค่ะน้องนานะ

อยากอ่านอีก ขอแบบนี้อีกได้ป่ะคะ

โดย: Jum IP: 61.90.200.140 วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:11:31:29 น.

อ่านอีกครั้งก็ยังชอบค่ะ คิดถึงผองเพื่อนสัตว์โลกด้วยค่ะ เดี๋ยวกลับไปอ่านที่เป้นเล่มอีกทีดีกว่า

โดย: Kwan IP: 221.127.153.89 วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:12:29:38 น.

ขอแบบนี้อีกได้ป่าวคะ เป็นของพวกเพื่อนๆก็ได้ค่ะ หนุกดี ชอบ อ่านแล้วขำ

โดย: พี่น้องค่ะ (หนึ่งมณี

) วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:14:53:32 น.

บรรทัดสุดท้ายนั่น...สุดยอดค่ะ

โดนนน..........

...........

อ๊า...เจอน้อง (หนึ่งมณ๊)ที่นี่ด้วย

สบายดีนะจ๊ะ...ละอายใจจัง พี่ยังไม่ได้เริ่มเรื่องใหม่ซ้ากที

โดย: ทากชมพู

วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:22:23:15 น.

เอ่อ...ถ้านายปราบต้องควักต้องล้วงขนาดนั้น
เจ๊ดาโกหกแหงๆ ฟันธง!

โดย: f IP: 125.25.101.181 วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:2:39:05 น.

คิดถึงนายปราบ กับ เจ๊ดา จัง อยากให้มีตอนพิเศษบ่อยๆ

โดย: wa-ne IP: 99.153.88.148 วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:3:46:02 น.

อ่านในหนังสือจบ

ก้อได้อ่านตอนพิเศษต่อเลย

สนุกมากๆเลย ^^

โดย: ma_mai IP: 124.121.206.166 วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:12:45:38 น.

นายปราบดานี่โนคจิตจริงๆ ลามกด้วย - -*

แต่ยังคงน่ารักเหมือนเดิมคะ ^^

โดย: เด็กน้อยขี้แย

วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:18:52:17 น.

ผู้ชายอาไร้ โรคจิตแล้วยังน่ารักอีก หึหึหึ

โดย: dena IP: 203.155.149.89 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:8:31:26 น.

โรคจิตจริงๆนายปราบ โรคจิตแต่รักเดียวใจเดียว จิตเดียว แบบนี้เราช้อบชอบ.. นายปราบน่ารักมากมาย
(รักน๊ะ เด็กโง่)

โดย: ess IP: 118.174.221.252 วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:17:14:28 น.

ชอบมากเลยค่ะเรื่องนี้

ว่าแต่จะไม่เขียนให้นายปราบสมหวังบ้างเหรอคะ น่าสงสารออก อุปสรรคเยอะจริงๆ

โดย: Kwansuporn

วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:3:07:37 น.

หนูนานะขาาา คุณแม่แวะมาเยี่ยมแล้วก็มาอ่านนายปราบด้วยอิอิ หื่นได้ใจจริงๆ ปู้จายคนนี้ คิดถึงนะค้า

โดย: ชญาน์พิมพ์ (France

) วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:21:31:43 น.

อ๊างงงง

น่าอ่าน
ต้องไปหาอ่านบ้าง

พระเอกหื่นดีจัง ชอบค่ะ
ฉากนี้สงสารเจ้ดาเนอะ อายแทนเหมือนกันหนิเพิ่งจะเข้าหอ

เจ้าบ่าวขอดูแบบนี้ไม่อายก็ไม่ไหวแล้วเน้อ

โดย: อนุมานน้อย

วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:6:21:43 น.

เพิ่งได้อ่านฉบับเต็ม พระเอกน่ารักมั่กๆ

โดย: ภิญญา IP: 124.121.37.115 วันที่: 3 มีนาคม 2552 เวลา:11:41:19 น.

ช่วยเขียนภาคหลังแต่งงานหน่อยได้มั้ยค่ะ แบบว่าอ่านแล้วอยากรู้จังว่า นายปราบกับเจ๊ดาของเราจะเป็นยังไงบ้าง แล้วก็ขอบคุณนะค่ะที่เขียนนิยายน่ารักๆออกมาให้เราอ่านกัน

โดย: ปุ้ย IP: 118.172.218.193 วันที่: 9 มีนาคม 2552 เวลา:14:31:23 น.

นายปราบฮอร์โมนพุ่งได้ใจจริงๆ ชอบมากจ้า

โดย: โฉมไฉไล IP: 119.31.18.10 วันที่: 10 มีนาคม 2552 เวลา:15:06:08 น.

อ่ะนะ รู้สึกว่าพระเอกบ้า(ได้ใจ)มาก
ได้อ่านหนังสือเรื่องนี้แล้ว
ขอเป็นแฟนคลับคุณอีกคนนะคะ

โดย: sinnia IP: 124.121.164.178 วันที่: 23 มีนาคม 2552 เวลา:17:12:37 น.

สนุกมากจ๊ะ พี่นุ้ยอ่านติดงอมแง๋มเลย
เรื่องใหม่มาอีกจะอุดหนุนอีกนะจ๊ะ

โดย: นุ้ย VS number IP: 125.24.128.28 วันที่: 27 มีนาคม 2552 เวลา:21:06:49 น.

ขอแบบนี้อีกได้มั้ยคะ...ชอบจัง

โดย: เมาดิบ

วันที่: 10 เมษายน 2552 เวลา:10:14:11 น.

เอิ๊ก

อ่านแรก ๆ ทั้งเขินและขำ
อ่านไปอ่านมา..น่ากลัวง่ะทำไมปราบดาถึงจิตได้ใจขนาดนี้ล่ะเนี่ย เหอๆ
แต่...สงสัยง่ะค่ะ แหะ

แบบว่าผ้าอนามัยแบบสอด....ยังไม่เคย.....แล้ว..ไม่เจ็บหรอคะ
ไม่ได้ทะลึ่งนะเนี่ย แต่..ส่วนตัวไม่กล้าใช้อ่า 55+

ขอบคุณมาก ๆ ที่แต่งนิยายสนุก ๆ มาให้อ่านนะคะ ^^
อุดหนุนหนังสือเรียบร้อยแล้ว และเผอิญมาเปิดเจอตอนพิเศษ อิอิ อยากอ่านตอนพิเศษอีกจังเลยค่ะ ^O^

โดย: peary

วันที่: 23 เมษายน 2552 เวลา:1:25:48 น.

เรื่องนี้เผลอเล็งนานไปหน่อยค่ะเลยยังไม่ได้อ่านซักกะที เล็งจนหาซื้อไม่ได้

แต่ต้องอ่านแน่ค่ะ

สำหรับราชันมังกรลองอ่านดูก่อนดีกว่าค่ะ อย่าเชื่อหวานเย็นเลย เพราะหวานเย็นคาดหวังไว้สูง พอไม่เป็นอย่างที่หวังเลยบอกว่ามันงุ้งงิ้งง้องแง้ง แต่จริง ๆ หวานเย็นนี่ล่ะค่ะที่งุ้งงิ้งง้องแง้ง

โดย: หวานเย็นผสมโซดา

วันที่: 1 พฤษภาคม 2552 เวลา:16:25:34 น.

อืม... สำหรับคุณเก็บความลับได้ไหม หวานเย็นว่าอาจจะเป็นเพราะภาคภาษาอังกฤษต้องแปลไปด้วย อ่านไปด้วยมั้งคะ เลยรู้สึกไม่สนุก เวลาอ่านภาษาไทยเราอ่านอย่างเดียวไงคะ ไม่ต้องแปลเอง เลยสนุกกว่า

โดย: หวานเย็นผสมโซดา

วันที่: 6 พฤษภาคม 2552 เวลา:12:31:03 น.