• ขีดเขียนเรื่องสั้น
• ไอดิน อินปาย
• A.K. Illustrator

ดาบสู้ปืน ท่ามกลางอ้อมกอดแห่งเขาทมึน แสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์วิ่งตัดผ่านหมอกมาช้าๆ อ้อยอิ่งเหมือนละเลียดความงามกับทิวทัศน์สองข้างทาง แต่ความจริงแล้วเป็นเพราะความหนาวจนตัวสั่นระริก ลมที่ผ่านผิวกาย แม้จะปกคลุมด้วยผ้ากันหนาวยี่ห้อนอกที่ผลิตในไทย(ก๊อปปี้) ก็ไม่สามารถบรรเทาความโหดร้ายของลมหนาวที่คมดั่งใบมีดโกนไปได้ ผมและศิษย์ผู้พี่ เดินทางออกจากตัวเมืองเชียงใหม่ เพื่อเข้าร่วมงาน “ชุมนุมยาวยุทธ” ความจริงไม่น่าจะเรียกว่างานเสียด้วยซ้ำ เพราะไม่มีพิธีรีตรองอะไรเลย แค่มาพบ พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็น เหมือนบาร์ยาดองตอนเย็นที่เหล่าคนงานมักจะมาสังสรรค์มากกว่า แต่งานนี้ จัดแค่ปีละครั้ง แต่ละครั้งมากันไม่กี่คน แต่ละคนมาจากทั่วประเทศ (มีชาวต่างประเทศด้วย) “ร่ายดาบอาบแสงจันทร์” คือชื่องานชุมนุมครั้งนี้ โดยปีที่แล้วตกลงกันว่า จะมาพบกันที่บ้านพี่เหมาะ พ่อเลี้ยงแห่งเมืองแม่แจ่ม ผู้อารีย์ และกว้างขวางไปด้วยน้ำใจ ทั้งพี่เหมาะยังมีบ้านพักอาศัยอันสงบเงียบ ห้องหับมากมายเหมือนโรงแรมน้อยๆ ท่ามกลางบ้านป่า บ้านดอย ผมและศิษย์พี่ มาถึงก่อนวันนัดพบหนึ่งวัน เพราะว่าด้วยชอบพอกับเจ้าของบ้านเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การมาก่อนกำหนดนัดหมาย เพื่อเป็นการมาคาราวะดังมิตรสหายสายดาบเหนือ ที่คุ้นเคยกันมาดี และเรามักจะมีของมาโชว์”นอกรอบ”เสมอ หลังจากพี่นุช ภรรยาของพี่เหมาะจัดที่ทางห้องหับเรียบร้อยแล้ว พอลงเรือนมากับข้าวก็ตั้งไว้คอยท่า อาหารบ้านป่า ผักสด รสจัด กลิ่นหอมลอยมาแต่ไกล คละเคล้ากับกลิ่นข้าวนึ่งข้าวใหม่ มื้อนั้นผ่านไปด้วยความอิ่มเเน่น เพราะสองหน่อจากเวียงเชียงใหม่ ล้วนเบื่อหน่ายฝีมือคนเมือง ที่ปรุงเอาเร็วและมากเข้าไว้ หาได้คงรสละเมียดและไหม่สุกอย่างอาหารบ้านดอยนี้เลย พี่เหมาะหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นมือดาบสองคนจะลุกไม่ขึ้น “นักดาบตายเพราะปาก” พี่เหมาะกระเซ้าอย่างเป็นกันเอง หลังจากกระเพาะทำงานอย่างหนัก ด้วยอาหารที่เราสองคนยัดลงไปจนเกินขนาด ผ่านไปสองชั่วโมง กับอีโน สองซองจึงดีขึ้น พี่นุชกับเด็กๆ คลุกอยู่ในเรือนนอน เปิดดูซีรี่ส์เกาหลี ดังแม่บ้านค่อนประเทศเขาทำกัน พี่ชัชยืนเอามือไขว้หลัง “ขึ้นเรือนก่อนเถอะ เดี๋ยวจะดึกไปซะก่อน” กลางโถงบ้าน ระเกะระกะด้วยดาบสั้นยาวหลายเล่ม พี่เหมาะดูชอบใจกับมีดน้อยด้ามงาที่พี่แสบพกมาด้วย ดาบหลายเล่มถูกยกมาบรรยายสรรพคุณ เล่มแล้วเล่มเล่า จนพี่แสบไปข้องใจกับดาบเล่มหนึ่ง “ดาบเล่มนี้มันยังไงกัน ?” ใบดาบขึ้นสนิมเล็กน้อย เนื้อเหล็กดำสนิทออกเขียว เป็นการบรรยายว่ามันผ่านการอบชุบมาอย่างดีด้วยช่างฝีมือเลิศ ปลายดาบคดนิดหน่อย หวายถักที่ด้ามและฝักดาบชำรุดผุพังไปเล็กน้อยด้วยผ่านกาลเวลามาพอสมควร “มีดด้ามงาสามเล่มขอแลกดาบนี้” พี่เหมาะตบขาฉาด “ตาแหลมแท้ๆครูแสบ” “ดาบเล่มนี้ ผมแลกมาด้วยเงินสองพัน แต่ผมขอไม่แลกกับมีดครูแสบนะ” “โถ่ พี่เหมาะ ด้ามงาเล่มหนึ่งก็ตกเกือบจะสี่พัน สามเล่มก็หมื่นกว่าแล้ว จะใจร้ายไปถึงใหนกัน” “เจ้าของดาบขอเอาไว้ เขาจะมาไถ่คืนอยู่ ผมต้องเก็บไว้ตามคำสัญญา” พี่แสบเสียหน้านิดๆ “ดาบดีนะพี่” “ใช่ มันชื่อดาบสู้ปืน” “ดาบสู้ปืน ?” “ฮ่าๆ เป็นเรื่องเล่าของเจ้าของดาบน่ะ ผมก็ไม่รู้จริงหรือเปล่า ผมก็ตั้งชื่อไปตามเรื่องที่เจ้าของเขาเล่าเอาไว้ก่อนเอามาจำนอง” พี่เหมาะเล่าว่า เจ้าของดาบเป็นคนลั๊วะ บ้านอยู่ในหมู่บ้านลึกเข้าไปในป่าอีกเกือบ 20 กิโล วันนั้นเป็นวันฝนพรำ คนลั๊วะเดินมาหาเพราะประสงค์เงินเพื่อพาเมียไปรักษากับหมอในเมือง คนลั๊วะเล่าว่า คืนหนึ่งมื่อสิบปีก่อน หลังจากเอาหมูเข้าคอก เก็บบันไดขึ้นเรือนแล้ว คล้อยดึกมา แกได้ยินเสียงคนเดินสวบสาบรอบบ้าน คืนนั้นคืนจันทร์เสี้ยว มีแสงจันทร์ลอดพอมองเห็นรำไร ด้วยใจประหวั่น ไม่รู้ว่าเสียงเดินนั่นเป็นผี หรือโจร มือกุมดาบชุ่มไปด้วยเหงื่อ เรือนไหวยวบ!! “มัน” ขึ้นเรือนมา ชายลั๊วะเปิดประตูผาง เห็นเงารำไรรูปร่างคน โจรขึ้นเรือนเสียแล้ว !! ก่อนสายตาจะชินกับความมืด ปืนในมือโจรลั่นแผดก้องป่า มันพลาดเป้า !! ก่อนมันจะมีโอกาศที่สอง ชายลั๊วะชักดาบฟาด เพียงแค่เสี้ยวลมหายใจ คบดาบตะหวัดปาดจากด้านบน หวังฟันไห้ขาดสะพายแล่งให้ตายเสียแต่ชายเรือนนั้น ความเร็วปานผีสือ หรือด้วยชินความมืดก็แล้วแต่ โจรยกปืนขึ้นกันคมดาบได้ทันท่วงที เสียงคมเหล็กกระแทกหนักหน่วง ไฟแลบแปลบจากการประทะ ปืนขาดสองท่อน !! “โจรมันคงตายหยังเขียดเพราะดาบสองเป็นแน่” “เปล่าหรอกครูแสบ โจรมันเอาด้ามปืนที่เหลือทุบเจ้าของบ้าน แล้วหนีลงเรือนไป” หัวเราะน้ำตาใหลทั้งผมและพี่แสบ ก่อนจะถกกันว่าทำไมเหล็กปืนจึงขาดง่ายดายปานนั้น พี่เหมาะว่าคงเป็นปืนคาบศิลาแบบชาวป่าเขาใช้กัน ปืนจำพวกนี้ มักทำมาจากเหล็กเนื้อบาง ไม่หนาอย่างปืนนอก ดาบดีๆซักเล่มน่าจะฟันขาดได้ อีกทั้งคงเหมาะเจาะทั้งจังหวะ และองศาการฟัน จึงทำให้อำนาจการทำลายดูน่ากลัวอย่างที่เห็น เดือนคลื่นย้อยบ่ายฟ้า เสียงซีรี่ส์เกาหลี และเด็กๆเงียบลงไปแล้ว พี่เหมาะจึงขอตัวเข้านอน ผมและศิษพี่แยกย้ายเข้านอนบ้าง ท่ามกลางเสียงจิ้งหรีดแมลงกลางคืนร้องระงม แว่วๆเสียงนกกลางคืนครางฮือ เหมือนเสียงคนแก่คนเฒ่า เงียบแม้กระทั่งได้ยินถึงเสียงใบใม้ปลิดใบ ข้างนอกใบไม้คงร่วงเกลื่อน พรุ่งนี้ค่อยตื่นมากวาดลานบ้านให้พี่เหมาะ เพื่อเตรียมลานบ้านเอาไว้สำหรับงานวันพรุ่ง หูเหมือนแว่วเสียงสวบสาบคนเดิน!! หูตาผมเปิดโพลง ใจร่ำร้องหาดาบสู้ปืน....   Create Date : 16 มีนาคม 2552     Last Update : 16 มีนาคม 2552 10:44:59 น. Counter : 261 Pageviews.   2 comment Share Tweet

แด่ เพื่อนร่วมโลก แสงแดดฟาดเปรี้ยง ทำมุมตั้งฉากกับพื้นยางมะตอยดำด้าน ส่งผลให้พื้นร้อนระอุเหมือนพื้นของภพแห่งคนบาป เมืองนี้คงเป็นเมืองคนบาป สายตาอ่อนระโหย มีเหงื่อผุดพราวเต็มตามใบหน้า ผิวหนังเหี่ยวยับย่นบ่งบอกวัยของเจ้าของอย่างชัดเจน มือเหี่ยวๆคู่นั้นกำห่อลูกอมหลากสีสัน นัยว่าจะมาเต็มเต็มความชุ่มชื้นของชีวิตที่แตกระแหง หลายต่อหลายครั้งถูกส่ายหัว และปฏิเสธอย่างสุภาพ ก็วัยขนาดนี้ คงไม่มีใครมาไล่ดังหมู หมา หรอก สองเท้าลากแตะเก่าคร่ำครึ เดินโยกเยก ยกโย้ ด้วยวัยกันเกือบถึงจุดปลายของชีวิต ท่างท่าภาษากาย ดูพลึก พิกลพิการ เพราะผ่านกาลเวลามานานโข สมควรพักบ้างได้แล้ว แต่คงพักไม่ได้ ผมมองจ้องเข้าไปในตาห่อเหี่ยวคู่นั้น บัลดาลความรู้สึกอึงอล และคับคั่งหลายอย่าง ใจหนึ่ง คิดถึงชายชรา และหญิงชราผู้เฒ่าที่อยู่ที่บ้านเกิด หากสองเฒ่านั้นต้องออกมาเดินตากแดดแบบนี้ ผมเอง คงหาได้มีความสุขไปตลอดกาล ผมเงินเดือนสองหมื่น ส่งกลับไปไห้สองเฒ่าเดือนละสามพัน ทุกครั้งที่ส่งไป จะถูกส่งกลับมา ด้วยจำนวน สี่พันห้า พร้อมโทรมาขอร้องแกมบังคับว่า ไม่ต้องส่งมาอีก มองอีกมุมหนึ่ง หญิงเฒ่าเบื้องหน้าผม ทำไมถึงไม่มีใครมาไส่ใจ อาจเป็นเพราะความร้ายกาจตอนวันหนุ่ม เลยส่งผลมายังวัยปัจฉิม รึอาจเป็นความร้ายกาจของลูกและหลาน ที่ทำให้การตระกำลำบากนี้ มากตกอยู่แก่ผู้เฒ่า เมืองนี้มันเป็นเมืองคนบาป ผมหยิบซองลูกอมมาสองถุง พร้อมจ่ายเงินยี่สิบบาท ใจนึกถึงสองเฒ่า ตอนนี้คงนอนแผ่อยู่บนแคร่ ไต้ต้นลิ้นจี่ที่บ้าน หากสองเฒ่าได้ลูกอม คงชื่นใจขึ้นมาไม่น้อย   Create Date : 16 มีนาคม 2552     Last Update : 16 มีนาคม 2552 10:43:55 น. Counter : 179 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang