วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมได้ไปโรงเรียนวันแรกให้เพื่อนๆฟัง วันแรกที่ผมได้ไปผมก็ไม่กล้าที่จะคุยกับเพื่อนหรือกับคุณครูเท่าไร แต่ว่าวันนี้คุณครูเค้าก็ให้แนะนำตัวว่ามาจากใหน แล้วมาจากโรงเรียนอะไร ผมก็ตอบไปว่ามาจากโรงเรียนต่างจางหวัดครับ แล้วพอแนะนำตัวเสร็จเราก็ขึ้นห้องเรียนเพื่อจะเตรียมตัวเรียนวิชาแรก

   โรงเรียนใหม่วันนี้ก็มีคุณครูที่ผมชอบด้วยคุณครูคนนี้เค้าตลกแล้วก็นิสัยดีมากๆด้วย วันแรกที่ผมได้ไปเรียนก็มีวิชาภาษาจีนที่โรงเรียนต่างจังหวัดไม่เคยสอน ผมได้มาเรียนภาษาจีนชั่วโมงนี้ชั่วโมงแรก ผมก็อายเพื่อนเพราะว่าเพื่อนแต่ละคนเค้าพูดภาษาจีนได้หมดมีผมคนเดียวที่ไม่สามารถพูดได้สักคำเดียว แต่ว่าคุณครูเค้าก็เข้าใจว่าผม

   ไม่เคยเรียนภาษาจีนมาก่อน คุณครูภาษาจีนคนนี้เค้าเป็นคนดีแล้วเค้าก็ยังเป็นเจ้าของภาษาอีกด้วย คุณครูคนนี้เค้าเป็นคนจีนแท้แท้เลย พอหมดชั่วโมงวิชาภาษาจีนเราก็เรียนวิชาภาษาอังกฤษต่อ ซึ้งผมก็ไม่ค่อยเค้าใจสักเท่าไรเพราะว่าที่โรงเรียนเก่าของผมมันไม่ได้ค่อยสอนภาษาอังกฤษมากนัก ผมก็เลยไม่ค่อยเก่ง

   แล้วพอคุณครูถามผมผมก็ตอบไม่ได้ โชคดีที่เพื่อนข้างๆเค้าเขียนภาษาไทยให้ดูไต้โต๊ะผมก็เลยสามารถพอตอบได้ แล้วพอตอนเย็นหลังเลิกเรียนก็มีเพื่อนมาชวนผมไปเล่นฟุตบอลแต่ว่าเล่นได้แค่แป๊บเดียวเพราะว่ารถโรงเรียนมารับ แล้วผมก็ได้กลับบ้านอย่างมีความสุขครับผม

   พรุ่งนี้ผมจะมีเรื่องสนุกๆกับเพื่อนใหม่มาเล่าให้ฟังอีกนะครับ ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องอะไรก็อย่าลืมติดตามกันให้ได้นะครับผม 555+++

   สวัสดีครับเพื่อนๆวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมได้ไปดูโชว์ จระเข้ เข้ เข้ เข้ เข้ เข้ นั้นเองตอนนั้นผมยังเด็กมากแต่ว่าผมก็สามารถจำได้ว่า ผมได้ไปดูจระเข้มา แล้วในวันนั้นเองผมก็ได้ลองกินเนื้อของจระเข้เนื้อของจระเข้มันมีรสชาดเค็มๆหน่อยๆแล้วมันก็เหนียวมากด้วย ถ้าเพื่อนๆอยากกินเนื้อของเจ้าจระเข้ขึ้นมาละก็ก็ไปกินได้ที่... ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเพื่อนๆอยากรู้ว่าร้านอยู่ที่ใหน GOOGLE is your Friend! สำหรับคนที่ภาษาอังกฤษอักเสบผมจะแปลให้ว่า"กูเกิ้ลคือเพื่อนของคุณ"นั้นเอง555+++ วันนั้นมันหวาดเสียวสุดยอด ผมกลัวตอนไหนมากที่สุด ผมจะบอกให้ ผมกลัวตอนที่คนเค้าเอาหัวเข้าไปในปากจระเข้ ตอนนั้นผมกลัวว่าจระเข้มันจะงับคอของคนที่เค้าโชว์การแสดงจระเข้ให้เราดูขาด

   เป็นยังไงบ้างละครับรูปที่ผมเอามานะมันน่ากลัวมั๊ย แล้วท่าอีกอย่างนึงที่ผมกลัวมากอีกท่านึงก็คือ ตอนที่เค้าอุ้มจระเข้เนี้ยแหละที่ผมกลัวกว่าเอาหัวเข้าไปในปากจระเข้

   และโชว์สุดท้ายที่ผมกลัวมากที่สุดในบรรดาโชว์ที่โชว์ทั้งหมดก็คือ เอามือเข้าไปในคอของเจ้าจระเข้ยักษ์ นั้นเอง มันน่ากลัวมากๆเพราะว่าผมกลัวเจ้าจระเข้มันจะกัดมีของคนโชว์ขาดครับผม

   เป็นยังไงบ้างละครับเพื่อนๆมันน่าหวาดเสียวใช้ใหมล่า พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมได้ไปโรงเรียนใหมวันแรก แล้วก็ได้เจอเพื่อนใหม่ แล้วก็ได้เจอคุณครูใหม่ เพราะเพื่อเป็นการต้อนรับการเปิดเทอมเผื่อเพื่อนๆบางคนจะไปเริ่มต้นกับ เพื่อนใหม่ และคุณครูคนใหม่ ก็ไปพร้อมๆกับผมได้นะครับผมถ้าเพื่อนๆอย่ากรู้ก็อย่าลืมติดตามชมกันให้ได้นะครับ 

   วันนี้ผมจะมาเล่าการเดินทางไปขายของที่เกาะช้างจังหวัดตราดผมขายนมเปรี้ยวครับ ตอนนั้นผมไปขายกับเพื่อนของป้าผม ผมเรียกเค้าว่า น้า น้าคนนี่ใจดีมากผมไปขายนมเปรี้ยวตอนเวลาประมาณ 07.00น. เพราะว่าเราต้องนั่งเรือเฟอร์รี่

ข้ามไปที่เกาะช้าง ที่นั้นนะสวยมากๆน้ำที่นั้นนะใสแล้วก็ไม่ค่อยจะมีขยะสักเท่าไร แล้วพวกคนที่นั้นนะเค้าก็ใจดีมากๆเค้าชอบให้ขนมผมกินด้วย

   ผมเริ่มออกเดินทางไปขายนมเปรี้ยวที่บางเบ้าคนที่นั้นนะเค้าจะเรียกว่าสะพานบางเบ้า สะพานที่นั้นยาวสุดลูกหูลูกตาเลย แถมของขาย ของกิน ของเล่น ของฝากจากเกาะช้างมีเยอะแยะเลย ถ้าเพื่อนๆว่างก็ลองแวะไปที่เกาะช้างจังหวัดตราดนะครับ ตอนนั้นผมไม่เคยไปขายของที่เกาะช้างผมไม่รู้ทางสักเท่าไรผมก็เดินไปเรื่อยๆเดินไปตั้งไกล แต่ว่าผมไม่ได้หลงทางนะถ้าไปขายนมที่นั่น

   มันจะขายดีกว่าแล้วราคานมที่นู้นนะก็ตกโหลละ 70 บาท แหนะถ้าเราขายอยู่ในฝั่งมันก็ตกโหลละ 60 บาท ถ้าผมขายนมที่ฝั่งผมจะได้เงินที่ขายนมโหลละ 10 บาท แต่ถ้าผมไปขายนมที่เกาะช้างผมก็จะได้เงินโหลละ 15 บาท แต่ว่าผมเอานมไปขายในที่เค้าไม่ให้ขายคือ เรือนจำเกาะช้าง แต่ว่าผู้คุมที่นั้นนะเค้าเห็นว่าผมเป็นเด็กเค้าก็เลยให้ผมเข้าไปขายนมได้

   แล้วตอนประมาณ 18.00น. ผมก็ขายนมอยู่แถวๆท่าเรือแล้วผมดันหลงกับทุกคนแล้วเรือเที่ยวสุดท้ายนั้นมันออกเวลาประมาณ 19.00น. ผมมีเวลาเพียง 1 ชั่วโมง ไม่สิ ไม่ถึง 1 ชั่วโมงหรอก ที่จะต้องหาทุกคนให้เจอ ในที่สุดผมก็สามารถหาทุกคนเจอจนได้แต่ว่าพอเราไปที่ท่าเรือเรือกลับออกไปซะแล้วแต่ว่าเรือเพิ่งออกผมก็เลยไปขอร้องกับคนขายตั๋วว่าช่วยเรียกเรือกลับมาหน่อยไม่อย่างนั้นผมกลับบ้านไม่ได้แน่

   ในที่สุดคนขายตั๋วเค้าก็ยอมเรียกเรือกลับมาได้ดีนะที่ตอนนั้นไม่มีใครนั่งอยู่บนเรือแล้วมันเป็นเรือเปล่าๆ ผมเกือบทำให้ทุกคนไม่ได้กลับบ้านกันแล้วแล้วในที่สุดเราทั้งหมดก็ได้กลับบ้านกันอย่างมีความสุขครับผม

   พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมได้ไปเที่ยวงานวัดกับเพื่อนว่ามันจะสนุกขนาดไหนถ้าอยากรู้ก็อย่าลืมติดตามอ่านให้ได้นะครับผม

   วันนี้ผมไม่ได้มาเล่าเรื่องที่ผมได้ไปเที่ยวจังหวัดระยอง แต่ว่าวันนี้จะมีเรื่อง ฮาฮา ผมจะใบ้ให้ว่ามีฝรั่งคนนึงที่ไม่เชื่อเรื่องผีแต่ว่าต้องกลับมาเชื่อเรื่องผี ภายใน 1 นาที เพราะอะไรไปดู

   บ้านของผมอยู่กันเป็นแบบครอบครัว แม่ของผมมีแฟนเป็นฝรั่ง ผมเรียกฝรั่งคนนี้ว่า คุณลุง แล้วคุณลุงคนนี้เค้าก็เป็นเพื่อนกับผมด้วยเราสนิทกัน คุณลุงนี้เค้าตื่นลงมากินข้าวกับผมเค้าลงมากินข้าวกับผมตอนประมาณ 06.00น. แล้วเค้าก็ขึ้นไปนอนต่อ แล้วแม่ของผมเค้าก็ไปทำงานตอน07.00น.  แล้วคุณลุงเค้าไปทำงานตอนบ่าย

   คุณลุงเค้าตื่นแล้วแต่ว่าเค้าได้นอนตอนเที่ยงคืนแล้วตื่นตั้งแต่ ตี5 เค้าก็เลยงัวเงียอยู่เดินลงมากินข้าวกับผมแต่ผมตื่นแล้วนะเค้าตื่นลงมากินข้าวกับผมตอนประมาณ 09.00น. แต่ว่าแม่ของผมเค้ากินข้าวตั้งแต่ 07.00น.

   คุณลุงนึกว่าแม่ไปทำงานตั้งนานแล้วเรา 2 คนกำลังเดินไปตักข้าวในครัว คุณลุงมองไปที่ซิ้งค์ล้างจานแล้วเห็นจานที่ยังไม่ได้ล้างเพราะเป็นอาหารที่ผมกับคุณลุงไม่ได้กิน เค้าก็ตกใจว่าจานใคร เพราะว่าเรากินกันเสร็จเราก็ล้างจานเลย คุณลุงก็เลยตกใจว่าทำไมยังมีจานอยู่ เค้าก็เลยนึกว่าผี หน้าของคุณลุงตอนนั้นซีดขาว ตาโตแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าเลยแล้วไม่หยุดถามเลยว่าใครกิน อุ๊ย..ต้องเป็นผีแน่ๆเลย

    ผมยังไม่อธิบายเพราะอยากแกล้งให้คุณลุงตกใจไปก่อน เพราะฝรั่งส่วนใหญ่ไม่เชื่อว่ามีผี แต่ฝรั่งคนนี้ได้เชื่อภายใน1 นาที กลายเป็นคนไทยไปเลย

   คนไทยเลยชนะไป1-0 ฮา ฮา ฮา แต่ตอนนี้คุณลุงต้องระวังเพราะกลายเป็นฝรั่งเก็บกดขี้กลัวไปเลย                      

    ป.ล.  พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมได้ไปขายนมเปรี้ยวที่เกาะช้าง แล้วมันจะมีเหตุการณ์อะไรที่น่าสนใจถ้าอยากรู้อย่าลืมติดตามชมกันให้ได้นะครับผม