ขอโทษนะที่วันนี้มาสายเพราะว่าการบ้านที่โรงเรียนของผมเยอะมาก

   เอ้าเรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่า ที่เมื่อวานนี้เราสัญญาว่าเราจะมาเล่าความผิดครั้งมหันให้ฟังตอนนั้นผมได้ไปโรงเรียนแล้วตอนเที่ยงเราก็วางแผนกันว่าเราจะเล่น ซ่อนหากัน เพื่อนของผมนะเป็น แล้วผมก็เข้าไปแอบในห้องน้ำ แล้วทีนี้เพื่อนของผมมันมาถูกมันก็เลยบอกว่า เฮ้ย

   อั๋นอยู่ในนี้รึป่าว แล้วมันก็เปิดประตู้ห้องน้ำมา ด้วยความที่ผมกลัวจะถูกจับได้ก็เลยปีนโถส้วมขึ้นไปแต่ว่าชักโครกนะมันเป็นกระเบื้อง แล้วน้ำหนักของผมมันมากมันก็เลยแตก ผมก็เลยเรียกเพื่อนๆมารวมกันแล้วทีนี้ ในห้องน้ำมันไม่มีกล้องวงจรปิด แต่ว่ามีเพื่อนของผมเห็นหลักฐานนี้ก็คือผมเพราะว่ากระเบื้องมันบาดหัวเข่าผมอยู่

   ทีนี้เพื่อนผมมันก็เลยวิ่งตามผมกับเพื่อนอีก 3 คนก็วิ่งหนี ผมบอกเพื่อนว่ายังงี้เราก็ใช้แผน ปฏิบัติการตามล่าเวลา ผมได้ซ่อนเพื่อนผมอยู่ในถังนมโรงเรียนส่วนอีกคนนึงซ่อนอยู่ในกระบะรถยนต์ แล้วอีกคนนึงซ่อนอยู่ในโอ่งใบใหญ่ๆ แต่ว่าเพื่อนผมเค้าก็ไม่ไปฟ้องคุณครูเพราะว่ามันไม่มีหลักฐาน

   พอผมล้างแผลเสร็จเราทั้งหมดก็มานั่งคิดว่าเราทำผิดถ้าเรายอมรับผิดไปซะมันก็จบเรื่องแต่ถ้าเราไม่บอกเราก็หนักอกอยู่ยั่งงี้แหละ และสักวันความลับของผมมันก็ต้องเปิดเผย เพราะอย่างนั้นเราไปบอกความจริงกับคุณครูเลยดีกว่า พอคุณครูได้ยินคำรับสารภาพของผมและเพื่อน คุณครูเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ว่าเค้ากลับชมอีกว่า เราทั้ง 3 คนนะเป็นลูกผู้ชายกล้าทำก็กล้ารับ

   พอพวกผมไปแล้วผมก็เอาลูกบอลมาเล่นทีนี้ผมดันเตะไปโดนหลอดไฟแตกกระจาย ทีนี้ผมเลยโดนออกตังค์ใช้เองเลย ผมไม่ได้ออกกันคนเดียวหรอก เพราะว่าเพื่อนของผมมันก็ช่วยผมออกตังค์ด้วย ถ้าเพื่อนๆคนใหนทำผิดแล้วเก็บใว้คนเดียว มันไม่ดีเราควรออกไปสารภาพผิดดีกว่าโทษหนักจะได้กลายเป็นเบานะครับผม 5555++++...

   พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมได้ไปเข้าไปเป็นนักสืบที่บ้านของเพื่อนผม ถ้าอยากรู้ว่าผมสืบทำไม เพราะอะไรถ้าอยากรู้ก็อย่าลืมติดตามกันให้ได้นะครับผม

   วันนี้จะมาเล่าเรื่องผมได้ไปโรงเรียนใหม่ให้ฟัง ตอนเช้ารถโรงเรียนมารับผมตั้งแต่ 06.30น. ทุกครั้งที่ผมนั่งรถโรงเรียนผมก็จะได้เล่นกับน้องๆที่ผมรู้จักร เพราะอย่างนั้นตอนเช้าที่ผมนั่งรถโรงเรียนมันจึงทำให้ผมสบายๆกับการที่ได้เล่นกับน้องๆ เพื่อนๆจำได้มั๊ยว่าเด็กที่ชื่อว่าก้อง ที่หนักตั้ง 100 กิโลกรัม เมื่อเช้านี้เค้านอนอยู่ที่ข้างหลังสุดแล้วที่นี้ เบิร์ดเค้าดันไปปลุกก้องที่กำลังนอนอยู่

   แล้วนิสัยของกล้องนะถ้ากำลังนอนอยู่แล้วไปปลุกเค้าก็จะอาลาวาดเหมือน เจ้าปีศาจยักษ์ ก้องได้เขย่ารถทั้งคันให้สั่นจนเด็กเล็กชั้นอนุบาล ร้องให้ทั้งคันรถเลย

   แต่ว่าเด็กบางคนเค้าก็ตลกว่าทำไมรถมันถึงสั่นพอผมไปถึงโรงเรียนก้องก็บอกว่า ถ้าพรุ่งนี้ปลุกเค้าอีกนะเค้าก็จะกินนายสะเลย ก้องเค้าเหมือนกับเด็กที่ไม่ค่อยปกติ แต่ว่าทุกคนก็สามารถอยู่กับก้องได้เพราะว่าโรงเรียนนี้ ไม่เคยแบ่งพักแบ่งพวก ส่วนมากถ้าโกรทกันอย่างมากก็งอนกัน สัก 2-3 วัน เองแหละเดี๋ยวก็หายงอนกัน

   ตอนเที่ยงผมกับเพื่อนอีก 2-3 คน กำลังจะไม่ให้ก้องวงจอนปิดหันมาเพราะว่าเราไม่สอบให้ใครมามองเรา พวกเรา เราก็ลองใช้แผนปฏิบัติการข้ามโลก คือพวกเราจะเอาบันได่มาวางไว้แบบที่ไม่ให้กล้องเห็น แล้วที่นี้ผมก็เลยเอาดินน้ำมันก้อน เบ้อเร่อ ไปอุดหน้าก้องวงจอนปิดให้มันถ่ายได้แต่ความมืด

   ที่นี้มันมีเพื่อนของผมปากมาก เอาเรื่องที่พวกเราทำไปบอกคุณครู คุณครูเค้าก็เลยลงโทษพวกเราโดยการให้พวกเราลุกนั่งตั้ง 50 ครั้งเพราะว่าเราทำผิดเป็นครังที่ 2 ที่นี้พอเลิกเรียนพวกผมก็เลยหาวิธีแก้แค้นคนที่มันเอาเรื่องของพวกเราไปบอกคุณครูโดยการ เอารองเท้าของมันไปซ้อน เพราะว่าแม่ของมันบอกว่าถ้าทำอะไรหายจะต้องยอมโดนลงโทษ

   แต่ว่าพวกผมแกล้งมันให้แค่ร้องให้พอ แล้วพอมันไปเข้าห้องน้ำผมก็เอารองเท้ามันมาคืนครับผม พอตอนเย็นผมก็ได้นั่งรถตู้โรงเรียนกลับบ้านกันอย่างมีความสุข ระหว่างทางน้องที่อยู่ชั้น ป.1 เค้าเมารถแล้วอวกออกมามันก็เลยเห็นกันทั้งคันรถเลยครับผม

   พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องความผิดครั้งมหันให้ฟัง ถ้าอยากรู้ว่าผมทำผิดอะไร แล้วผมจะโดนลงโทษแบบใหนถ้าอยากรู้ก็อย่าลืมติดตามกันให้ได้นะครับผม 555+++

   วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องวันหยุดครอบครัวให้ฟังครอบครัวของผมจะได้ออกจากบ้านไปเที่ยวในวันเสาร์อาทิตย์ เดือนละสองครั้ง แต่ว่าในแต่ละครั้งมันจะสนุกมาก เพราะว่าตอนผมอยู่ต่างจังหวัดผมก็ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวกับพ่อกับแม่ในวันเสาร์อาทิตย์เลย แต่ว่าพอผมมาอยู่กับแม่ชีวิตของผมมันก็เปลี่ยนไปจากเดิมมาก

   วันนี้ครอบครัวของเราออกจากบ้านเวลาประมาณ 10.00น. เราได้ไปเที่ยวที่ซีคอน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่เคยได้ไปเที่ยวที่ซีคอน พอเราไปถึงเราก็ไปกินข้าว เรากินSIZZLER                                       

SIZZLERก็เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมอีกเหมือนกัน พอเรากินข้าวเสร็จแล้วตอนแรกผมว่าจะเดินเล่นอยู่ในห้างแต่ว่าผมก็ได้ไปดูหนังต่อหนังนี้เป็นหนังสามมิติซึ่งนี้ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตผมเหมือนกันในชีวิตนี้ผมเคยเข้าโรงหนังแค่สองครั้งหนังสามมิติมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากๆหลังจากนั้นเราก็กลับบ้านกันอย่างมีความสุขครับ

   พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องผมได้ไปโรงเรียนว่าสถานการณ์พรุ่งนี้จะเป็นยังไง ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันถ้าเพื่อนๆอยากรู้ก็ติดตามกันให้ได้นะครับผม

   วันนี้ผมมาตามสัญญาแล้ววันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องเด็กที่โรงเรียนใหม่ของผมนะมันมีน้ำหนักประมาณ 100 กว่ากิโลกรัมแหนะผมจะเล่าตั้งแต่ประวัติเค้าให้ฟังเลยนะ เค้าเป็นเด็กที่ชื่อว่า ก้อง ผมเคยถามแม่เค้าว่าทำไมเค้าถึงถึมีน้ำหนักมากกว่าคนอื่นเลยครับ แม่เค้าก็บอกว่า ตอนก้องเกิดมาเค้ามีน้ำไม่ถึงเกณฑ์ แม่เค้าก็เลยให้ก้องกินแต่อาหารที่อ้วนแล้วก็ไม่ให้ออกกำลังกายกินเสร็จแล้วก็นอนพอก้องโตสักอายุประมาณอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ก้องก็มีน้ำหนักประมาณ 60 กิโลกรัม

   แต่ว่ารูปพวกนี้ไม่ใช้ก้องนะครับแต่ว่าก้องเค้าคล้ายๆอย่างนี้ เค้าก็ใช้ชีวิตลำบากกว่าเด็กคนอื่น เวลาที่เรียนวิชาพละเค้าก็จะเคลื้อนใหวช้ากว่าเด็กคนอื่นๆ แล้วเวลาเรียนวิชาอื่นๆเวาคุณครูเค้าให้จับกลุ่มกันก็จะไม่มีใครเอาก้องไปเข้าอยู่ในกลุ่มด้วย ผมก็สงสารเค้าพอตอนพักกลางวันก้องเค้าเห็นผมกับเพื่อนๆเล่นฟุตบอลกัน เค้าก็อยากเล่นผมก็จะให้เค้าเล่นแต่ว่าไม่ใช้ลูกฟุตบอลของผม เพื่อนที่เป็นเจ้าของลูกฟุตบอลเค้าก็ไม่ให้ก้องเล่น

    วันเกิดของก้องเค้าก็จะซื้อไอติมซื้อเค้กไอติมมาแจกพวกเราทั้งห้อง เพราะว่าทางบ้านของก้องเค้าก็พอมีฐานะไม่ใช้ว่าพอมีฐานะมีฐานะมากเลยละ เพราะว่าอย่างนี้ก้องถึงมีสพาพเหมือนในรูปนี่ละครับ เพื่อนด็อย่ากินข้าวมาอย่างนี้นะครับผม

   พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องสนุกๆในวันหยุดครอปครัวให้ฟัง ถ้าอยากรู้ว่ามันจะสนุกสนานกับครอปครัวยังไงถ้าอยากรู้ก็อย่าลืมติดตามกันให้ได้นะครับ  

   วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องเพื่อนใหม่ของผมให้ฟัง นี้เป็นโรงเรียนที่ผมย้ายมาใหม่ผมก็ได้เจอเพื่อนที่ดีกว่าเก่าเยอะมากกกกกกก เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า ไนซ์ นนท์ ฟ้า แล้วก็ อั๋น อั๋นนี่เป็นชื่อเล่นของผมนะครับ โรงเรียนใหม่ของผมมีเพื่อนทังหมดแค่ 4 คน เองเพราะว่ามันเพิ่งเปิด ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มันก็เลยมีน้อย แล้วแถมที่โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเอกชนค่าเทอมที่นั้นก็สูงจึงไม่ค่อยมีใครมาเรียนนัก

   โรงเรียนนี้เค้าสอนดีมากกกกก เอ้าเรามาเข้าเรี่องของเราเลยดีกว่า พอผมไปถึงโรงเรียนตอนเช้าเราก็ทักทายกัน เพื่อนทั้ง 4 คนนี้เป็นคนที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดเพราะว่าผมเป็นเด็กต่างจังหวัด ภาษาอังกฤษก็ไม่ได้เท่าเด็กที่เรียนในกรุงเทพหรอก แล้วแถมโรงเรียนนี้มีวิชาภาษาจีนด้วย มันก็เลยยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ผมโชคดีที่เพื่อนๆทั้งหมดนี้ก็คอยช่วยผมอยู่ตลอด

   แล้ววันนี้ตอนพักทานอาหารกลางวันคุณครูเค้าก็ให้ผมกับ นนท์ ไปเอาหนังสือวิชาภาษาจีนมาให้ แล้วตอนนั้นมันช่วงรัปทานอาหารกลางวัน ถึงห้องของผมจะมีแค่ 4 คนก็เถอะแต่ว่านักเรียนชั้นอื่นเค้าก็มีเด็กนักเรียนเยอะอยู่เหมือนกัน แล้วกฏของโรงเรียนนี้ก็คือห้ามวิ่งทางบันไดหนีไฟ แต่ว่าตอนพักกลางวันเด็กมันเยอะ ผมก็ไม่อยากขึ้นไปเบียดกับคนอื่น ผมก็เลยเรียกแผนนี้ว่าปฏิบัติการไร้เงา ผมก็เลยวิ่งลงทางบันได้หนีไฟ แต่ว่ามันมีกล้องวงจรปิด ติดอยู่แล้วถ้าใครฝ่าฝืนกฏแล้วทำให้กล้องวงจรปิดเห็นละก็ มันจะมีเสียงหวอดังทั่วทั้งโรงเรียนเลย แต่ว่าในที่สุดกล่องวงจรปิดมันก็เห็นเราจนได้ แต่ว่าอันที่จริงแล้วมันมีคนดูกล้องตลอดเวลาแล้วถ้ามีใครลงทางบันไดหนีไฟ ก็จะมีคนกดเสียงหวอให้ดังทั่วทั้งโรงเรียนเลย ผมก็ยอมรับผิดคุณครูเค้าก็ไม่ตีเพราะว่าเรายอมรับผิดแต่ว่าเราก็โดลุกนั่งไปตั้ง 30 ครั้ง การที่เราได้บทเรียนในครั้งนี้มันก็เลยทำให้พวกผมเข็ดกันอีกนานเลยครับผม

   พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าเรื่องเด็กที่โรงเรียนใหม่ให้ฟังว่าเด็กคนหนึ่ง  มีน้ำหนักถึง 100 กว่ากิโลกรัม เด็กคนนี้เค้าใช้ชีวิตอย่างไรถ้าอยากรู้ก็อย่าลืมติดตามกันให้ได้นะครับผม 555+++