ผมมีความรู้สึกบางอย่างเกี่ยวกับตัวเองในระยะหลังๆ มา อย่างแรกที่รู้สึกคือ เป็นคนที่ไม่เคยนอนหลับแบบยาวๆทั้งคืนเลย มันต้องมีตื่นมากลางดึกทุกคืน พร้อมกับคิดโน่น นี่ นั้น จนบางทีก็ทำให้นอนไม่หลับ ก็มี แต่ส่วนใหญ่ผมจะพยายามนอนให้หลับ เพราะต้องไปทำงาน เดี๋ยวจะแย่เอา แล้วก็เป็นคนหงุดหงิดง่ายกับเรื่องที่ไม่น่าหงุดหงิด อารมณ์เสียง่ายมากๆไม่รู้ทำไมสิ แล้วก็ที่สำคัญที่สุด คือบ่อน้ำตาตื้นมาก ทั้งๆที่ยอมรับเลยว่าตัวเองเป็นคนที่ร้องไห้ยากมาก จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้มันนานมาแล้วนานจนจำไม่ได้ สาเหตุของบ่อน้ำตาตื้นพอจะเดาได้ว่า อาจจะมาจากงาน ที่ทั้งเครียดและกดดัน จนบางทีต้องไปหาหมอบ่อยๆ เพราะพอเครียดแล้วโรคประจำตัวจะกำเริบทันที ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวว่า ชีวิตมันเหนื่อยมาก จนอยากถอยมาเพื่อพักผ่อน บางทีเราอาจจะต้องยอมก้าวถอยหลัง ซักหนึ่งก้าว เพื่อเดินต่อไปอีกหลายๆก้าวต่อไป แต่ก็ได้แค่คิด เพราะว่า พอถึงเวลาที่เราจะก้าวถอยหลังจริงๆ กลับมีคนที่จะฉุดเราไว้ไม่ให้ก้าวถอยออกมา ซึ่งผมก็เข้าใจนะ แต่ในมุมนึง ผมก็สงสารตัวเองนะ สงสารมากๆ มันเกินขีดสุดของเราที่จะทนแล้ว ขอโทษด้วยนะถ้าจะถอยออกมา พอถอยออกมาแล้วก้าวต่อไปคือคิดที่จะเหนื่อยเพื่อตัวเองแล้ว คือหลังจากที่เหนื่อยเพื่อคนอื่นมาเยอะ เลยคิดกับเพื่อนเมื่อวานว่า จะเปิดร้านกัน หลังโบนัสออก ด้วยความที่ว่าผมมีเพื่อนเป็นกุี๊ก ทำอาหารพอใช้ได้อยู่ครับ เพื่อชอบทำให้กินบ่อยๆเวลากินเหล้ากันเมื่อก่อน เลยเข้าไปหา และได้ข้อสรุปมาประมาณว่า ต้องไปหาที่หาทำเลก่อน ว่าจะไปขายที่ไหน พอได้ทำเลที่ตั้ง แล้วค่อยคิดว่าจะขายอะไรกันดี ถึงจะพอทราบคร่าวว่า เราต้องใช้เงินทุนเท่าไหร่ และจะไปหามาจากไหนได้บ้าง มันยากตรงนี้จริงๆ แต่ถ้าทำสำเร็จเปิดร้านได้จริงๆ จะยอมเหนื่อยอีกครั้งกับ.............ร้านของเรา