Bloggang.com : ความตายสีชมพู - วันไร้สมอง.....

Bloggang.com : weblog for you and your gang

บลอกของคนตัวเล็กๆ

Group Blog

All blogs

วันไร้สมอง.....

เพิ่งเคยไปกำแพงเพชรครั้งแรก สนุกมากๆ ต้องขอบคุณเพื่อนทรัพย์จากใจ ที่อุตส่าห์ชวนให้ไปงานแต่งงาน เคยนึกนะว่าเพื่อนเราคงจะลืมเราไปหมดแล้ว แต่เอาเข้าจริงๆ ยังมีอีกตั้งหลายคนที่นึกถึงเราอยู่ เราต่างหากที่ลืมเขาไป
เราเดินทางกันตั้งแต่เช้ามืด โจ๊กโทรมาบอกว่าจะมารับตอนเช้ามืด คำว่าเช้ามืดจริงๆแล้วน่าจะอยู่ที่ตี 5 ใช่มะ แต่เพื่อนโจ๊กมาตั้งแต่ ตี 2ครึ่ง คืออยากจะบอกว่ามันเช้ามากๆเลย แต่ก็นับว่ามาด้วยใจจริงๆ โจ๊กกับสันต์ขับมาจากสมุย มารับผมที่กรุงเทพ แล้วก็ไปกันต่อที่กำแพงเพชร ทุกอย่างดูดีน่าจะสนุกไปหมด จนกระทั่งเราไปหลงที่สุพรรณ ยังไม่ไปไหนเลย หลงสุพรรณ.....
กำแพงเพชรเป็นจังหวัดที่เงียบสงบ สงบมาก เราหิ้วท้องมากว่า 5 ชม. (หลงทางไง ปกติ 3 ชม.กว่าก็ถึง เรา 5 ชม.ถึง) เพื่อจะมากินอาหารพื้นบ้านของกำแพงเพชร เมื่อมาถึงเราพบว่าที่นี่ ไม่มีอะไรให้กินเลย จบลงที่ขนมปังฟาร์มเฮ้าส์กับชาร้อนนับว่าเข้ากันมั่กๆ
โจ๊กบอกว่า ไม่น่าเชื่อนะ กูขับรถมาเป็นพันกิโล เพื่อมากินขนมปังฟาร์มเฮ้าส์เนี่ย.....
ช่วงบ่ายเราไปแอบนอนที่บ้านเพื่อนของเราคนหนึ่ง มีเสียงหลวงพ่อคูณออกมาจากลำโพงเล็กๆ ข้างหิ้งพระว่า กูขอให้มึงรวย ๆ นะลูกเอ๋ย ซึ่งมันจะดัง ทุกๆ 10 นาที ผมอยากลุกไปดึงปลั๊กนะ แต่เจ้าของบ้านคงโกรธ เลยนอนไปทั้งอย่างนั้น นอนโดยมีเสียงหลวงพ่อคูณให้พรทุก 10 นาที

งานแต่งงานที่ริมแม่น้ำแม่ปิง โรแมนติก ยุงกัด หนาว สาวๆใส่เกาะอก สนุกจัง เมื่องานแต่งเลิก เราขับรถไปนครสวรรค์ เที่ยวผับอะไรก็ไม่รู้ที่อย่างกับลอกฮอลลีวู้ดรัชดามา นักร้อง ร้องเพลงห่วยนะ แต่ชอบตรงที่เขาใส่กางเกงในสีขาวตัวเล็กมากๆออกมาร้อง เอนโดฟิน เมื่อประกอบกับแดนเซอร์ที่แต่งตัวได้กระตุ้นต่อมตื่นของผม พวกเราเลยสนุกและเมากันจนละเอียด
มีสาวคนนึงมองเพื่อนในโต๊ะผมตลอดเวลา เธอดูดีในไฟเธคมากๆ เพื่อนผมก็หล่อ ดูดี เมื่อเพื่อนของผมเข้าไปคุยที่โต๊ะของเธอมันก็ไม่กลับมาโต๊ะเราอีกเลย แต่ช่างมันสิ ใครแคร์หล่ะ บนเวทีเดะ น่าดูกว่า
แป๊ปนึงเพื่อนผมเดินมากระซิบว่าจะออกไปข้างนอกกับน้องคนที่ไปนั่งที่โต๊ะด้วยสักหน่อย มันบอกว่ารอก่อนนะ เดี๋ยวตี 2 จะกลับมารับพวกเราที่เหลือ เพื่อจะไปคาราโอเกะ หรืออะไรนี่แหละกันต่อ พวกเราว่าโอเคเพื่อนและอย่าลืม ป้องกันนะ มันยิ้มและก็เดินออกไป ผมมองดูเวลา เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว โรงแรมอยู่ไม่ไกลจากเธคนี่เอง มีมากมายหลายราคา หลายบรรยากาศ เฮอะ บังเอิญจริงๆ

ตี 2 แล้ว ผมกับเพื่อนๆ ยืนหนาวอยู่หน้าผับ ทุกคนเริ่มบ่น ทำไมมันยังไม่มารับอีกวะ พวกกูกลับกันไม่เป็นนะ โทรไปแม่งก็ไม่รับ วัยรุ่นเจ้าถิ่นขับมอเตอร์ไซค์มามองพวกเราบ่อยๆ โจ๊กบอกว่า ถ้ามีใครในกลุ่มเราหัวแตก จะไปเก็บตังค์กับมัน คนที่เรารออยู่เนี่ย.. เมื่อแสงไฟรถสาดเข้าหน้า เราพบว่าเพื่อนเราขับรถมารับเราแล้ว ดีใจมาก เมื่อขึ้นรถปุ๊ปผมกำลังจะถามว่าเป็นไงมั่งวะ ไปตั้งนาน เป็น ชม.ๆ เลยนะ กำลังจะแซวมันต่อ เพื่อนผมก็พูดขึ้นว่า ใครมีให้กูยื้มสักเก้าพันมั่ง พวกผมงง เลยถามมันว่าเกิดอะไรขึ้นวะ ช่วยเรียบเรียงหน่อยเดะ

มันเล่าว่าเมื่อไปถึงโรงแรม พอเข้าไปในห้อง น้องเขาบอกว่าเพื่อนอีกคนกำลังมาเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เพื่อนผมก็ยิ้มเลย โห่ หิ้ววว โฮกๆๆ โหยคืนนี้... แต่ในระหว่างที่รอน้องคนนั้นอีกคน คุณเธอกลับชวนมันทำกิจกรรมที่ดูยังไงก็ไม่เข้ากับโรงแรมม่านรูด นั่นคือการเล่นไพ่ ใช่แล้ว เล่นไพ่กับน้องสุดสวย ครึ่งชั่วโมงต่อมา มันเสียไพ่ไป 9000 เมื่อตังค์มันหมด และเพื่อนสาวอีกคนของคุณเธอยังไม่มา เพื่อนผมเลยเอาโทรศัพท์ตึ๊งไว้ แล้วรีบขับรถมาหาพวกผมที่หน้าผับ เพื่อเอาตังค์ไปจ่าย และเพื่อกลับไปพบกับสาวสวย ดูโอในม่านรูด
เมื่อไปถึง น้องน่ารักคนนั้น เช็คเอ้าท์ออกไปแล้ว 9000 บาท กับมือถือ nokia จากไปแล้ว ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากเสียงหัวเราะของพวกเราในกลุ่ม โอย ไม่อยากเชื่อเลยหว่ะ นับว่าเป็นเรื่องที่หวาดเสียวจริงๆเลย พวกเราฮากันครืน แต่คนโดนฮาคงอยากยันเราโครม
กลับไปเปิดโรงแรมนอนกัน บรรยากาศดีนะ ลมหนาวลอยมาปะทะเราเบาๆ ลุกไปปิดหน้าต่าง นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ พร้อมกลับดื่มจนหลับไป เช้าตรู่ โดนปลุกให้ตื่น เพื่อออกไปหาอะไรกินกัน จริงๆแล้ว ถ้าไม่ปลุก ก็ไม่หิวหนิ ปล่อยกูนอนเถอะ
ไปหาอะไรกินกันได้สัก 3 อย่าง แล้วก็ไปไหว้พระ ที่เขากบกัน ต่างคนต่างขอในสิ่งที่ตัวเองมุ่งมาด แต่ผมรู้มีเพื่อนคนนึงในกลุ่ม กำลังขอให้เจอคนที่เอาตังค์มันไป 9000 อยู่แน่ๆ เมื่อลงเขา เราไปโยนโบว์ลิ่งกันต่อ แต่สุดท้ายก็มาจบที่คาราโอเกะจนได้
พนักงานที่หน้าเค้าน์เตอร์น่ารักมาก เธอบริการดีนะ พูดเพราะแต่ดูเขินๆ ตอนที่ร้องไปไกล้ๆจะเลิกแล้ว มีเด็กตัวเล็กๆ 2 คนเดินเข้ามาในห้อง ประมาณ ป.3 มั้ง พวกผมสงสัยจังมันเป็นใคร เมื่อเข้ามาถึง มันก็ไม่พูดพร่ำใดๆ ตรงเข้ามา หยิบไก่ทอดกับอะไรสักอย่างที่ผมจำชื่อไม่ได้เข้าปาก กินกัน 2 คนสนุกสนานเหมือนมันจ่ายตังค์ มีคนนึงเดินไปหมุนไฟให้มืด ให้สว่างอยู่อย่างนั้น แบบว่าสนุกมาก ผมยื่นโคล่าให้มันกิน มันก็เสือกกินอีก สักครู่มันก็เดินออกไปแบบปากมันแผลบ ทิ้งซากไก่ไว้ให้พวกผมมอง นี่มันเมเจอร์นะเว่ย อะไรวะ เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ
น้องน่ารักหน้าเคาร์เตอร์เดินมาพอดี ผมโวยทันที น้อง..ทำไมปล่อยให้ลูกของน้องเข้ามาป่วนในนี้เนี่ย ไม่ดูแลเลย มันกินไก่พวกพี่จนหมด แล้วยังเสือกมาสั่งให้ไอ้วิทย์เพื่อนพี่ กดเพลง โปเตโต้ด้วย น้องคนนั้นทำหน้างง ไม่ใช่ลูกหนูนะคะ หนูเพิ่ง 21 เอง ยังไม่มีลูก พวกผมโวยกันต่อ เด็กคนเมื่อกี้มันบอกว่าน้องเป็นแม่มัน น้องเคาร์เตอร์หน้าเสียใหญ่เลย พวกเราเลยอำกันใหญ่ ตลกดี
สรุปแล้วมันเป็นลูกใครก็ไม่รู้ อาจเป็นแค่กุมารทองก็ได้ แต่ก็นั่นแหละ ใครสนหล่ะ น้องน่ารักบอกว่าหนูไม่เห็นเด็กที่ไหนเลยนะ หนูนั่งอยู่เนี่ย ผมบอกช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าน้องน่ารักดี เวลาโดนพวกพี่อำ แค่นั้นแหละ
บอกลาเพื่อนๆ ทุกคนที่หน้าศาลาว่าการนครสวรรค์ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันอีก การที่เราได้ทิ้งเรื่องเครียดๆ น่าเบื่อ ไว้เบื้องหลัง แล้วกลับมาทำอะไรไร้สาระ เผาเวลาให้หมดไปอย่างนี้นานๆที พูดจริงๆนะ โคตรมีความสุขเลย
แยกย้ายกลับกันไปทำงาน ทำความฝันของทุกคนต่อไป บางคนมุ่งลงใต้ บางคนไปอีสาน บางคนขึ้นเหนือไปอีก และผมเดินขึ้นภูเขาแห่งความฝันต่อ
พบกันใหม่นะพี่น้องชาว ม.กรุงเทพ ที่ฉันรัก

5 /2 /50

Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2550 17:37:31 น.

3 comments

Counter : 428 Pageviews.