|
|
คิดถึงเหรอ ก็โทรเด้.....
มือถือ เป็นสิ่งที่ทำให้คนเราห่างไกลกันมากขึ้น ห้ามเถียงเพราะนี่คือพื้นที่ของผม
เมื่อก่อน เอ่อ... หมายถึงเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาเนี่ยแหละ ความจำผมดีกว่านี้เยอะมาก เมื่อพูดชื่อเพื่อนคนใดขึ้นมา ปากผมก็จะพูดเบอร์โทรศัพท์นั้นออกไปทันควัน วันเกิดใครเราก็จำได้ แปลกดีที่วันเกิดของคนที่ผมจำได้ก่อนที่จะพกมือถือทุกวันนี้ผมก็ยังจำได้ ในขณะที่เพื่อนใหม่ๆของผมในปัจจุบันนี้ สมัยที่มือถือทำได้ทุกอย่าง(ผมเคยเห็นคนยกมือขึ้นมาไหว้มือถือด้วย แสดงว่ามือถือแทนพระได้ด้วย)
ผมเมมวันเกิดของคนที่รู้สึกพิเศษลงไป แต่เชื่อไหมผมรู้สึกว่าสมองมันว่างเปล่ามากๆ และแน่นอนความรู้สึกก็ว่างเปล่ามากๆด้วย แต่ก็นั่นแหละคือเราฝากมันจำแล้ว จะไปใส่ใจอะไร
คงมีหลายๆคน คงอยากจะเถียงนะว่าทำไมเราต้องมานั่งจดจำเบอร์โทรศัพท์หรือวันเกิดของคนด้วย สู้เอาสมองไปจำอะไรอื่นๆที่สำคัญๆดีกว่า ว่าแต่ อะไรหล่ะที่สำคัญกว่า.....ถ้าเราเห็นว่าเรื่องเล็กๆ ก็สำคัญ แน่นอน ว่าลายละเอียดของเรื่องใหญ่เราต้องไม่พลาดไปด้วยแน่ๆ
การจำในสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เป็นรายละเอียดของบุคคลผู้ที่เรารู้สึกดีด้วยนั้นเป็นความน่ารัก เล็กๆน้อยๆเหมือนกัน ไม่มีความสำคัญพอที่จะเปลี่ยนแปลงโลกหรอก แต่มันทำให้เราดูน่าจดจำขึ้น
คนไทยใช้มือถือมากกว่าคนอเมริกา 2 เท่า ตัวเลขนี้แสดงถึงอะไรไม่รู้ แต่เจ้าของเครือข่ายมือถือรู้ มึงโทรกันเข้าไปยิบย่อยไร้สาระนี่แหละ เติมตังค์กันเข้าไป กูจะรวยจากความคิดถึงที่ไร้การอดทนของพวกมึง.....
ผมนัดเพื่อนผมคนนึงไปเที่ยวกันที่สยาม เชื่อไหมว่าแทบจะตลอดเวลา เขาต้องโทรมาถามผมตลอดว่าอยู่ที่ไหนแล้ว นัดกันกี่โมงนะ อยู่ตรงไหนนะ น่าเบื่อมากๆ เบื่อที่จะตอบ จริงๆแล้วผมชอบนะการไปเป็นคนนั่งคอยเนี่ย ไม่ชอบให้ใครมารอเรา แต่ถ้าต้องนั่งคอยแล้วรายงานตัวไปด้วยอย่างนี้มันน่าเบื่อมากๆ ผมนึกถึงตัวเองตอนอยู่มัธยม เวลาเรานัดเพื่อนเที่ยว ถ้านัดว่า 10 โมงเช้า เจอกันที่แมคโดนัล นั่นก็คือจบ เมื่อก่อนคนเราพูดกันรู้เรื่องมากกว่านี้ นับถือในคำพูดกันมากกว่านี้ เวลาจะโทรศัพท์ไปจีบกัน ก็ต้องใช้ความกล้ามากๆ เพราะไม่รู้ว่าพ่อหรือแม่เธอจะรับ โคตรลุ้น เมื่อได้คุยกันก็คุยนานมากไม่ได้ เพราะมันเป็นโทรศัพท์บ้าน วางหูไปพร้อมกับความคิดถึง ความไม่เต็มอิ่ม อยากคุยอีก อยากเจออีก และนั่นแหละที่ทำให้เราอดทนเป็นมากขึ้นในเรื่องของความรัก สมัยนี้เราสามารถคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงที่เราชอบได้ในขณะที่เธอกำลังแลคเชอร์ด้วยซ้ำ
ไม่รู้สินะ ยิ่งคุยมาก ผมยิ่งรู้สึกเหงามากขึ้นด้วย
ลูกพี่ลูกน้องผมคนนึงรับราชการอยู่ที่ภาคใต้ ผมถามมันว่า มึงไม่เหงาเหรอ มันบอกไม่หรอกงานมันมีทั้งวัน ดูคนเจ็บป่วย ช่วยเหลือเขา สนุกดี ผมบอกว่ามึงคุยกับพ่อแม่มึงทุกวันไหม มันบอกไม่อ่ะ ผมถามว่าทำไมอ่ะ เบื่อคุยกับพ่อแม่พี่น้องแล้วเหรอ มันบอกว่าเปล่า มันก็อยากให้พ่อแม่คิดถึงมันเหมือนที่มันคิดถึงเขาบ้าง มันเลยตกลงว่าจะเขียนจดหมายหาพ่อแม่อาทิตย์ละฉบับ (และมันทำจริงๆ ผ่านการพิสูจน์มาแล้ว) ผมโคตรงง นึกว่ารอให้คิดถึงมากๆแล้วโทรไป มันดันใช้เขียน แต่จะไปว่ามันงี่เง่าก็คงไม่ได้
เพราะตอนนี้ผมก็อยากเขียน ไม่อยากคุยกับใครเท่าไหร่เหมือนกัน
..
5 มกรา 2550 ฟ้าโคตรใส สวยมาก วันนี้ผมเก็บบวบที่ปลูกเองหลังบ้านมาผัดกิน อร่อยยยยย.....
ปล. บอกลา หว่องกาไว กับเดฟโทนไปได้เลย ผมไม่ใช่แฟนของคุณอีกต่อไปแล้ว.....
| Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2550 |
| Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2550 18:11:04 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 354 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [