ขออนุญาตินำเรื่องราวจากถนนนักเขียนที่ตนเองเขียนไว้ มารวบรวมไว้ใน Blog นี้นะคะ

(เรื่องสั้นจากกระทู้ที่ W4673300 ในถนนนักเขียน)
//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4673300/W4673300.html

“แม่... หนูอยากแต่งงานกับฝรั่ง” คำพูดประโยคนี้ คุณบัว แม่ของดิฉัน
ได้ยินมาตั้งแต่ดิฉันยังตัวเล็กๆ แต่แกคงคิดว่า เด็กคนนี้ฝันลมๆ แล้งๆ
เหมือนที่เด็กทั่วไปที่ฝันว่า“หนูอยากเป็นหมอรักษาคุณพ่อตอนไม่สบาย”
ทำนองนั้น ไม่รู้เป็นยังไงนะ ตอนเด็กไม่รู้สึกกลัวฝรั่งเลยสักนิด

หลายคนคงเคยสังเกตว่า เด็กเล็กๆ เวลามีฝรั่งที่มีใบหน้า สีตาผิดแปลกไป
จากคนไทยเข้ามาเล่นด้วย เป็นต้องร้องไห้จ้าทุกที
สำหรับดิฉันเหรอคะ ไม่เคยค่ะ ทั้งนี้ อาจเป็นเพราะว่าความปรารถนาดี
และรักลูกสาวคนเดียวของ คุณบัวนั้น อยากให้ลูกเก่งภาษาอังกฤษ
เธอสอนภาษาอังกฤษให้กับดิฉันตั้งแต่เล็กๆ
แบบว่า แทบจะป้อนกันด้วยขนมปังกรอบ A B C เลยเชียว
และด้วยความที่เธอนั้นเป็น ฮีโร่ ของดิฉันมาตลอด
ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันจึงอยากทำอะไรได้อย่างที่คุณแม่ดิฉันทำได้
นี่แหละ เพิ่งจะรู้ว่าสุภาษิตไทยโบราณที่ว่า
“ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่” เป็นจริงก็เพราะอย่างนี้เอง

คุณนายบัว ทำอาหารเก่ง ฉันก็ทำอาหารได้เก่งไม่แพ้กัน
คุณบัวเป็นสาวมั่น แต่งตัวเก่ง ฉันก็แต่งสวยได้มั่นใจไม่แพ้กัน
คุณบัวเธอพูดภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส ได้เป็นไฟ (เนื่องจากเรียนศิลป์-ภาษา)
ส่วนฉันเหรอ เด็กวิทย์-คณิต ก็ขวนขวายไปเรียนตามสถาบันสอนภาษาเพิ่มเติม
นอกจากเรียนกับแม่มาตลอดแล้ว
ทั้งนี้ก็เพราะอยากพูดกับฝรั่งให้ได้เหมือนคุณบัว และนี่แหละค่ะ
เป็นความแตกต่างอย่างแรก คือ เรื่องภาษา ซึ่งจุดแตกต่างนี้เป็นจุดเริ่มต้น
ของความแตกต่างที่ลงตัวของดิฉันกับคุณสามีฝรั่ง

ความแตกต่างที่สำคัญ อีกประการหนึ่ง นั่นก็คือ เรื่องสีผิว
ทำไมคะ ดิฉันจะดำแล้วมันผิดตรงไหน
ทำไม๊......... ผู้ชายไทยมันถึงว่าดิฉัน ล่ำ ดำ บึ๊ก
(ดีนะเนี่ยที่ดิฉันไม่เตี้ย ไม่อย่าง นั้นได้ครบสูตร เตี้ย ล่ำ ดำ บึ๊ก)
ปัจจัยสำคัญที่ทำให้ฉันเกิดแรงปรารถนาอย่างแรงกล้าเช่นนั้น ก็คงไม่พ้น ไอ้ปุ๊
เพื่อนของดิฉันคนหนึ่งใน สมัยเรียน

“ไอ้ปุ๊ มันเป็นเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ 7 คน
ที่รับดิฉันเข้าไปร่วมแก็งค์” เป็น “สโนว์แบล็คกับหนุ่มหล่อทั้ง 7” อะไรประมาณเนี้ยค่ะ
ไอ้ปุ๊มันเรียนห้องเดียวกัน อยู่กลุ่มเดียวกันกับดิฉันตั้งแต่สมัย ม.ปลาย
วันหนึ่ง มีกิจกรรมวันปีใหม่ มีการจับฉลากแลกของขวัญกันระหว่างเพื่อนในห้อง
แต่ขอโทษค่ะ กิจกรรมในห้องดิฉันน่ะ ง่ายๆ ไม่ได้หรอกเพราะดิฉันเป็นหัวหน้าห้อง
มันต้องให้ ครีเอทีฟสักหน่อย ดิฉันเลยต้องกลับไปนั่งคิด นอนคิด อาบน้ำคิด จนกระทั่งได้
ไอเดียดีๆ โดย ให้เพื่อนแต่ละคนจับชื่อเพื่อนในห้อง ก่อนวันจับฉลาก 1 อาทิตย์
จากนั้นให้แต่งประโยคที่แสดงลักษณะของคนที่เราจับชื่อได้นั้นเพื่อเอามารวมกัน
เพื่อทำฉลากอีกครั้งหนึ่ง ทั้งนี้ก็เพื่อให้เกิดความสนุกสนานกันตอนจับฉลากขึ้นมา
เพราะจะได้ช่วยกันทายว่า ประโยคที่อ่านนั้น หมายถึงใครในห้อง

ด้วยกรรมของดิฉัน ไอ้ปุ๊มันจับได้ชื่อดิฉันค่ะ มันใช้สมองทั้งหมดที่มันมีแต่งประโยค
ให้กับดิฉันซึ่งทำให้ดิฉันซึ้งใจน้ำตาจะไหลรดหัวอันใสๆ ของมัน คิดดูสิคะ
ประโยคของมัน ทำให้ดิฉันจำได้ขึ้นใจยิ่งกว่าสูตรฟิสิกส์ มาจนปัจจุบันนี้
ซึ่งประโยคของมันถูกถ่ายทอดออกมาเมื่อวันปีใหม่ปีนั้นเอง
“ใครเอ่ย แขนใหญ่เท่าขา ผิวดำคล้ายๆ ชาวแอฟริกา.....”
เพื่อนทุกคนพอยท์ นิ้วชี้มาที่ดิฉันทันทีอย่างที่ไม่ต้องคิด
ก็แหม โรงเรียนที่ดิฉันเรียน เป็นโรงเรียนชายมาก่อน จากนั้น ม.ปลาย เปิดรับผู้หญิง
ส่วนใหญ่ก็ย้ายมาจากโรงเรียนหญิงล้วนข้างๆ กัน ซึ่งมีแต่หมวยๆ ขาวๆ น่ารัก ตัวเล็กๆ
ดิฉันเข้าไปก็เลยโดดเด่นสิคะ ดำไม่เหลือเผื่อใครเลยล่ะค่ะ
แต่คิดไปมันก็มีส่วนดีนะคะ ทำให้ดิฉันเริ่มเรียนรู้ว่า ผู้ชายไทย
เค้าไม่ค่อยนิยมของดำกัน อยากจะขอยืมประโยค พี่เสนาหอย
ในเพลงมาร้องให้ฟังจริงๆ พวกนี้

นอกจากเรื่อง ภาษา สีผิว ยังมีอีกมากมายหลากหลายความแตกต่าง
ที่ดิฉันและสามีสุดที่รักแตกต่างกัน
เค้าตาสีฟ้า ดิฉันมีตาสีน้ำตาล, เค้านับถือศาสนาคริสต์ ดิฉันนับถือศาสนาพุทธ,
เค้าอยู่ซีกโลกตะวันตก ดิฉันอาศัยอยู่ซีกโลกตะวันออก,
เมืองเค้าเป็นกลางวัน บ้านดิฉันเป็นกลางคืน, เค้าใช้ส้อมกับมีด ดิฉันใช้ส้อมกับช้อน,
เค้ากินพิซซ่าไม่ปรุง ดิฉันขาดซอสมะเขือเทศไม่ได้เวลากินพิซซ่า,
น้ำหนักเค้าขึ้นทีเป็น พาวด์ (pond) ดิฉันขึ้นทีเป็นกิโลกรัม (kg)

นอกจากนั้นยังมีอีกหลายๆ อย่าง ที่เราสองคนแตกต่างกัน แต่สามีดิฉันคนนี้ทำให้ฉันค้นพบว่า
ไม่มีความแตกต่างใดที่ปรับเข้าหากันไม่ได้
นอกเสียจากว่าคุณทั้งสองคนไม่อยากจะปรับมากกว่า

ดังนั้น คำถามแรกที่อยากฝากให้ทุกคนถามตัวเอง ก่อนจะเลิกกันเพราะเหตุผลว่า
เราสองคนแตกต่างกันเกินไป อยากให้คุณทั้งคู่ย้อนถามใจตัวเองดีๆว่า
"จริงๆ แล้วมันเป็นเพราะความแตกต่างหรือว่าเพราะไม่รักกันอีกต่อไป"

มีรูปภาพชุดหนึ่งที่ติดอยู่ใน อพาร์ทเมนท์ ของเราทั้งคู่ เป็นภาพที่ดิฉันถ่ายเอง
ภาพแรกเป็นภาพของส้อม ภาพที่สองเป็นภาพของช้อน และภาพสุดท้าย
เป็นภาพของส้อมกับช้อนอยู่คู่กัน
ใต้ภาพ ดิฉันเขียนข้อความจากบทเพลง บทเพลงหนึ่งว่า
“แต่เราก็หากัน .... จนเจอ/ Finally, We found each other….”
ตอนถ่ายรูปชุดนี้ ในใจดิฉันคิดว่า ถึงแม้เราแตกต่างกันแต่ไหน ดังเช่น ช้อนกับส้อม
เราก็สามารถมาอยู่รวมกันได้อย่างลงตัว และเอื้อประโยชน์สุขให้แก่กันและกันได้
.....เท่านั้นเอง....