“แฮ๊ปปี้..เบิ๊ด..เด่ย์..ทู..ยู..ๆๆ”  ฉันเค้นเสียงร้องซ้ำๆ หัวโคลงเคลงไปไปข้างหน้าข้างหลัง ขาเกาะยึดคอนไม้อย่างเหนียวแน่น ถึงแม้นเสียงร้องเพลงของฉันจะไม่ชัดเจนเหมือนพวกมนุษย์ที่ร้องกันเมื่อสักครู่แต่ก็เรียกร้องเสียงปรบมือ เสียงชื่นชมจากคนที่อยู่ในงานวันเกิดในห้องนี้ได้ทุกคน

วันนี้เป็นงานฉลองคล้ายวันเกิดของพจน์ เจ้าของที่เลี้ยงดูฉันเอง เขาเป็นสมาชิกชมรมคนรักนกปากขอของกรุงเทพมหานคร พจน์และผองเพื่อนที่มาฉลองในวันนี้ล้วนแต่เป็นเพื่อนสมาชิกในกลุ่มเดียวกันทั้งหมด พจน์รักฉันและนกตัวอื่นๆอีกมากมาย เขาเลี้ยงและสะสมนกปากขออีกหลายชนิด ฉันชื่อ “หัวเหลือง” เป็นนกกระตั้วใหญ่หงอนเหลือง และมี ซันคอนัวร์อีกสองตัวสีเหลืองแซมส้มสดใส โรเซลล่าสีกุหลาบอีกสองตัว

ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใครมาจากไหนพ่อแม่อยู่ไหน ฉันจำได้เพียงตั้งแต่ลืมตามองโลกก็เห็นหลอดฉีดยาใสๆบรรจุอาหารเหลวสีน้ำตาลข้นๆตรงปลายต่อด้วยท่อยางเล็กๆ แล้วก็อัดอาหารใส่กระเพาะฉันวันละสามมื้อทุกวัน มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตแรกที่ฉันพบเห็นและคุ้นเคย และสัมผัสได้ถึงความรักที่เขามีให้ฉัน 

ฉันอายุได้สักสองเดือนก็ถูกขายให้ชายคนหนึ่ง และเขาก็มอบฉันให้กับพจน์เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดวันนี้ก็ครบสองปีพอดีที่ฉันได้อยู่กับพจน์เจ้าของที่แสนดีของฉัน

พจน์ดูแลฉันและนกตัวอื่นอย่างดีเสมอมาอาหาร น้ำไม่เคยขาด พาไปอาบน้ำ แต่งขนปีก พาออกไปอาบแดดยามเช้าข้างนอกบ่อยๆ แต่จริงๆแล้วฉันไม่อยากออกไปเลย ทุกครั้งที่ออกไปจะเจอกับ อีกา ปากเปราะตัวหนึ่งมันบินฉวัดเฉวียนบนหัวฉัน ..หัวเราะเยาะฉัน คำพูดที่ทิ่มแทงใจฉันยังจำได้ไม่เคยลืม

“เฮ้ย..ว่าไงไอ้ขี้แพ้..ไอ้หัวเหลือง เกาะแต่บนคอนไปไหนก็ไม่ได้..มีปีกเสียเปล่า..คอยแต่ให้คนเขาเอาอาหารมาป้อน..หากินก็ไม่เป็น..ไม่มีคนให้อาหารก็คงตายคาคอนฮ่าๆ...ไอ้ของเล่น ..ไอ้นักโทษแสนสวย ฮ่าๆ”มันเจ็บเหมือนเอาเข็มสักพันเล่มแทงเข้าไปที่หัวใจ

อีกามันก็พูดถูกของมันถึงแม้นว่าพจน์จะไม่ตัดขนปีกฉัน ไม่ล่ามขาฉันไว้บนคอนไม้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันจะกล้าบินออกไปเผชิญโลกกว้างหรือเปล่า บินออกไปฉันจะทำอย่างไร ฉันสูญเสียสัญชาตญาณของนก ฉันไม่มีกลุ่มฝูง ฉันไม่รู้ว่าจะไปหาอะไรกินได้ที่ไหน ชีวิตฉันลืมตาในกล่องกระดาษโตบนคอน และก็คงตายบนคอนนี้แหละ ฉันเฝ้ามองอิจฉานกตัวอื่นๆที่เขาได้บินอย่างอิสระบนท้องฟ้า ชีวิตแบบนั้นทำไมไม่เกิดกับฉันบ้างทำไมไม่เป็นฉัน ทั้งๆเราก็เป็นนกเหมือนกัน แต่ฉันก็กลัวเสียเหลือเกินที่จะบินออกไป

จิตวิญญาณฉันได้ตายลงไปแล้วเหลือแต่ซากชีวิตบนคอนไม้นี้เท่านั้น

วันนี้ก็เหมือนวันคล้ายวันเกิดของฉันเหมือนกันฉันอยากได้ของขวัญวันเกิดแต่ ไม่ใช่เพื่อตัวฉันแต่เพื่อพวกพ้องฉัน “โปรดอย่าเอาพวกฉันมาเลี้ยงเลย..ปล่อยฉันอยู่กับธรรมชาติไปเถิด..ฉันสวยงามเสมอเมื่ออยู่ในธรรมชาติ..ฉันขออ้อนวอน”