|
|
ตอนที่ 23
23.
เช้าวันรุ่งขึ้นเจอรี่ตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัวที่ทุเลาลงมาก เค้าเหลือบตาไปมองยังข้างเตียง ที่ที่เมื่อคืนผู้หญิงที่เค้ารู้สึกดีๆด้วยยอมนั่งอยู่เป็นเพื่อนเค้าจนเค้าหลับไป แต่พอถึงตอนเช้ากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ กลับมีกระดาษแผ่นเล็กๆวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแทน
.
.
.
พาสกลับก่อนนะ วันนี้มีธุระคงอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้
ทำซุปไว้ให้ในครัวอย่าลืมกินนะ แล้วก็กินยานอนพักด้วย
ถ้าพาสรู้ว่าเกอเกอดื้ออีกนะ คราวนี้อย่ามาง้อซะให้ยากเลย...ชริ
พาส
ปล. ไว้จะโทรมาเช็คอาการ
.
.
.
เจอรี่อดยิ้มกับกระดาษขาวแผ่นบางในมือไม่ได้ ลายมือหวัดๆ เนื้อความห้วนๆ แต่กลับกินใจเค้าอย่างประหลาด
...พาสนา เธอจะมีอิทธิพลกับชั้นมากไปแล้วนะ... เจอรี่บ่นกับตัวเองยิ้มๆ ทำไงได้ ในเมื่อเค้ายินยอมให้ทั้งกายและใจตกอยู่ใต้อิทธิพลของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นเองนี่นา
จากนั้นชายหนุ่มก็จัดการอาบน้ำ แล้วไปอุ่นซุปที่เธอเตรียมไว้ให้มากินตามด้วยยาอย่างว่าง่าย เสมือนว่าเจ้าของคำสั่งในกระดาษกำลังยืนมองเค้าอยู่จริงๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง กะว่าตื่นมาอีกทีอาการต่างๆคงจะหายไป
ตอนบ่ายวันนั้นพาสนาโทรเข้ามาเช็คอาการอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าเค้าค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วน้ำเสียงก็แสดงถึงความสบายใจอย่างปิดไม่มิด ก่อนจะอ้อมแอ้มบอกว่ายังติดธุระอยู่มาหาไม่ได้ กระแสเสียงที่แปลกไปของเธอทำเอาคิ้วของเจอรี่ขมวดมุ่น เค้ารู้สึกว่าเธอต้องมีอะไรซักอย่าง แต่ก่อนจะได้ทันซักถามอะไรหญิงสาวก็ชิงวางหูไปก่อน
หลายวันผ่านไปเจอรี่เริ่มแน่ใจในข้อสันนิษฐานของตัวเองมากขึ้น เพราะหลายวันมานี้ พาสนาไม่ยอมมาเจอหน้าเค้าเลย ถ้าไม่อ้างว่าติดธุระ ก็บอกว่าเหนื่อยอยากพัก ซึ่งเค้าก็แอบหลอกถามทั้งแวนเนสกับเสี้ยวเทียนแล้ว แต่ทั้งคู่ก็บอกว่าช่วงนี้พาสนาไม่มีธุระอะไรพิเศษ ส่วนใหญ่ก็ซื้อของจัดห้องให้เข้าที่ซะมากกว่า ทำให้เจอรี่ค่อนข้างแน่ใจว่าเธอต้องพยายามหลบหน้าเค้าเป็นแน่ แต่ก็ยังดีที่เธอยังยอมคุยโทรศัพท์กับเค้าบ้าง
.
.
.
ทางฝ่ายพาสนา หลายวันมานี้เธอค่อนข้างสับสนกับความรู้สึกของตัวเองมาก เธอพยายามหาวิธีแก้หลายๆอย่างแต่ก็ไม่เป็นผล จนต้องหาวิธีหลบหน้าชายหนุ่มไปเรื่อยๆ เพราะเธอกลัวว่าถ้าเจอกันทั้งๆที่เธอยังคิดไม่ตกแบบนี้ เธอคงยิ่งสับสนกับความรู้สึกที่เกิดมากขึ้น แล้วตอนนี้เธอก็กำลังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เพราะพรุ่งนี้เธอคงหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเค้าไม่ได้ เนื่องจากมีนัดประชุมวางแผนอัลบั้มกันที่โซนี่ ถ้าหากต้องเจอกันเธอยังไม่แน่ใจว่าจะวางตัวได้ถูก กับความรู้สึกแปลกๆที่เธอเพิ่งค้นพบ
...เอาน่า ก็ทำเหมือนเดิมแหละ พี่ชาย...พาสนา แค่พี่ชาย นายชอบผู้หญิงอย่าลืมสิ... หญิงสาวย้ำกับตัวเองเป็นรอบที่ร้อย
.
.
.
.
.
พอถึงเวลานัดเจอรี่ที่มาถึงก่อนเวลานัดร่วมชั่วโมงก็นั่งรอพาสนาอยู่ในห้องประชุม ตอนแรกเค้ากะว่าอยากจะมาเจอเธอก่อน แต่พอถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าหญิงสาวอยู่ไหน จนไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องเข้ามานั่งชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟอยู่ในห้องประชุมที่ทางโซนี่จัดไว้
พอนาฬิกาเข็มสั้นถึงเลขสิบอันเป็นเวลานัดหมาย ประตูของห้องประชุมก็เปิดออก ตามด้วยร่างเล็กของพาสนา เธอส่งยิ้มให้เค้านิดหนึ่ง แต่ปราศจากคำทักทายใดๆ จนเค้าต้องเอ่ยปากทักออกไปก่อน
หวัดดีพาส ไม่เจอกันหลายวันนะ
หวัดดีฮะ พอดีพาสยุ่งๆน่ะฮะ หวัดดีฮะแฟนนี่ หญิงสาวแก้ตัว ก่อนจะหันไปทักแฟนนี่ พลางนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม ทีมงานคนอื่นต่างทยอยกันเข้ามาในห้องประชุม และการประชุมก็เริ่มขึ้น บรรยากาศของการประชุมในวันนี้เป็นไปอย่างซีเรียส จริงจัง เพราะอัลบั้มแรกของเจอรี่ค่อนข้างประสบความสำเร็จทำให้มาตรฐานในการทำอัลบั้มสองยิ่งสูงตามขึ้นไปด้วย นี่ยังไม่นับบรรยากาศแปลกๆระหว่างศิลปินกับโปรดิวเซอร์ ที่แม้ว่าจะดูไม่ขัดแย้งกัน แต่ก็ดูอึมครึมอย่างอธิบายไม่ถูก
กว่าการประชุมจะจบก็ปาเข้าไปบ่ายโมงกว่า ทุกคนต่างแยกย้ายไปทานอาหารกลางวันก่อนกลับมาทำงานต่อ
พาส ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย เจอรี่ถามหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บแฟ้มของตัวเองอยู่ที่โต๊ะประชุม
เกอเกอไปเถอะฮะ พาสยังต้องเคลียร์งานอีก ไว้เดี๋ยวค่อยกิน พาสนาปฏิเสธเรียบๆ ไม่ยอมเงยหน้ามาสบตากับเค้า แฟนนี่เห็นท่าทางแบบนี้ก็รู้งานดี รีบขอตัวออกไปรอด้านนอก เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกัน
ไปกินข้าวด้วยกันเถอะพาส ไม่เจอพาสตั้งหลายวัน พี่คิดถึงรู้มั้ย เจอรี่หยอดนิ่มๆ แต่ก็ทำเอาแก้มของหญิงสาวเป็นสีระเรื่อขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะพยายามกลบเกลื่อน
โห เกอเกอวันนี้ปากหวาน อยากได้อะไรฮะ...พาสไปกินข้าวด้วยไม่ได้จริงๆ เนี่ยงานยังกองอยู่เต็มโต๊ะเลย เกอเกอไปกินกับแฟนนี่แล้วกันนะฮะ แล้วไว้วันหลังเราค่อยนัดกันใหม่
งั้นเย็นนี้นะ ไปกินข้าวเย็นกัน ชวนไอ้พวกนั้นไปด้วยก็ได้ เจอรี่เสนอ
เย็นนี้ก็ไม่ได้ฮะ มีนัดแล้วพวกพี่ๆทีมงานจะพาไปเลี้ยงต้อนรับ พาสนารีบยกคนอื่นมาอ้าง จริงๆน่ะเค้าเลี้ยงเธอไปตั้งแต่วันก่อนแล้วต่างหาก
งั้นพรุ่งนี้ เจอรี่พยายามต่อไป
ก็ไม่ได้ฮะ ช่วงนี้งานพาสยุ่งมากเลย เอาเป็นว่าถ้าพาสว่างเมื่อไหร่ เดี๋ยวพาสโทรหาเกอเกอแล้วกันนะฮะ ไปได้แล้วฮะ แฟนนี่รอนานแล้ว พาสก็จะได้กลับไปทำงานด้วย เดี๋ยวงานพาสไม่เสร็จ เกอเกอต้องมาช่วยพาสทำด้วยนะ หญิงสาวพยายามพูดให้เป็นเรื่องตลก
ได้อยู่แล้ว มีอะไรให้ช่วยว่ามาได้เลย เจอรี่รับอาสาแข็งขัน
ฮ่าๆๆ พาสล้อเล่นน่ะฮะ เกอเกอไม่ต้องช่วยพาสหรอก ไปกินข้าวเถอะฮะ พาสไปแล้วนะ หญิงสาวพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง
ไว้พี่โทรหานะพาส เจอรี่ตะโกนไล่หลังพาสนาไป
ฮะ
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นเจอรี่ยิ่งแน่ใจว่าหญิงสาวต้องพยายามหลบหน้าเค้าแน่ๆ เพราะไม่ว่าจะชวนไปไหน เธอก็มักจะยกเรื่องงานมาอ้าง ยอมมากินข้าวด้วยก็แทบจะนับครั้งได้ แถมทุกครั้งจะต้องมีเพื่อนตัวแสบของเค้าไม่คนใดก็คนหนึ่งอยู่ด้วยเสมอ ไม่มีเลยซักครั้งที่เธอจะยอมไปไหนมาได้กับเค้าสองคน ทำเอาชายหนุ่มอดจะสงสัยกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเธอไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะเพียรพยายามถามอีกกี่ครั้งเธอก็ปฏิเสธทุกครั้งว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้โกรธอะไรเค้า แถมว่าเค้าคิดมากเกินไปซะอีก จนเค้าเริ่มจะทนไม่ได้ ปรับทุกข์กับเพื่อนๆแล้วก็แม่ของตัวเองไปก็หลายหน ทุกคนก็อยากจะช่วยแต่ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน แต่เจอรี่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่า ไม่ว่ายังไงเค้าก็ต้องหาโอกาสพูดกับเธอให้รู้เรื่องให้ได้
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดก็มาถึงวันสิ้นปี นับมาจนถึงตอนนี้พาสนาก็ย้ายมาทำงานที่ไต้หวันได้เกือบ 2 เดือนแล้ว วันนี้ทุกคนตกลงกันว่าจะไปจัดงานเลี้ยงที่บ้านของเจอรี่ ซึ่งแม่ของเค้าก็อาสาเป็นแม่ครัวทำกับข้าวเลี้ยงเค้ากับเพื่อนๆเอง โดยมีพาสนากับเสี้ยวเทียนเป็นลูกมือ ส่วนเจอรี่ไจ่ไจ๋ และแวนเนสนั้น อาสาเป็นคนตกแต่งสถานที่ พอใกล้ถึงเวลาอาหาร คุณนายเลี่ยวก็ฝากให้เสี้ยวเทียนดูแลเรื่องอาหารต่อ ส่วนตัวเธอนั้นกลับจูงมือพาสนาออกไปจากครัวให้ขึ้นไปชั้นบนของบ้านด้วยกัน
แม่จะพาพาสไปไหนฮะ ตอนนี้เธอเรียกคุณนายเลี่ยวว่าแม่ได้อย่างสนิทปากแล้ว เพราะตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นี่ คุณนายเลี่ยวคอยดูแลไต่ถามสารทุกข์สุขดิบเธออย่างดี ท่านมักจะชวนเธอมาที่บ้าน ซึ่งเธอก็เลือกจะมาเวลาที่ลูกชายเจ้าของบ้านไม่อยู่ และขลุกอยู่กับหญิงสูงวัยนานๆ คุณนายเลี่ยวทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับได้อยู่ใกล้แม่ของเธอที่เมืองไทย
ตามมาเถอะจ้ะ คุณนายเลี่ยวไม่ตอบอะไร พลางจูงมือหญิงสาวมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานหนึ่ง ก่อนจะเปิดเข้าไป
เข้ามาสิ ห้องแม่เอง เธอหันมาอธิบาย เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังชะงักอยู่ที่หน้าห้อง เมื่อได้ยินดังนั้น พาสนาจึงก้าวตามเข้ามาอย่างงงๆ
เดี๋ยวพาสอาบน้ำนะ แม่เตรียมชุดไว้ให้แล้ว วันนี้ต้องแต่งตัวสวยๆรู้มั้ย ต้อนรับวันปีใหม่ไง คุณนายเลี่ยวบอกยิ้มๆ
แต่พาสไม่ใส่กระโปรงนะฮะ พาสนารีบบอกไว้ก่อน เธอมักจะเจอผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเธอชอบหาชุดกระโปรงมาให้ใส่อยู่เสมอ เธอก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าบางชุดก็สวยดี แต่เธอว่ามันไม่เข้ากับเธอ แถมใส่แล้วก็รู้สึกไม่มั่นใจด้วย มันเย็นๆหวิวๆยังไงไม่รู้
จ้ะ รู้แล้วล่ะจ้ะ แม่ก็ไม่ได้เตรียมกระโปรงให้พาสใส่ซักหน่อย ไปเร็วไปอาบน้ำได้แล้ว คุณนายเลี่ยวพูดพลางรุนหลังพาสนาให้เข้าไปในห้องน้ำ ไม่ลืมที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้
.
.
.
ถึงเวลาอาหารแล้ว แต่คุณนายเลี่ยวกับพาสนาก็ยังไม่ลงมา ในขณะทุกคนก็มานั่งรอที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว ทำเอาเจอรี่ถึงกับบ่นอย่างสงสัย
เอ๊ะ ทำไมแม่กับพาสช้าจัง
เดี๋ยวก็มาน่า เสี้ยวเทียนบอก
ชั้นว่าชั้นขึ้นไปตามดีกว่า เจอรี่ว่าพลางเลื่อนเก้าอี้เพื่อลุกขึ้น แต่ก็ถูกแวนเนสเบรคไว้ก่อน
ไม่ต้องหรอก นั่นไง เสียงปิดประตู มากันแล้วแหละ เค้าพูดพลางพยักเพยิดไปที่บันได ทำให้ทุกสายตามองตามไปในทิศทางเดียวกัน
คุณนายเลี่ยวเดินลงบันไดมาก่อน มือของเธอจูงมือขาวเรียวของใครบางคนลงมาด้วย และเมื่อทั้งสองลงมาถึง ทุกคนต่างก็ต้องตกตะลึง ไม่ใช่เพราะคุณนายเลี่ยวที่วันนี้แต่งตัวสวยเป็นพิเศษ แต่เพราะหญิงสาวที่เธอจูงมือมาด้วยต่างหาก
.
.
.
วันนี้พาสนาอยู่ในชุดกางเกงผ้าสีครีม กับเสื้อคอปาดสีฟ้าน้ำทะเล แต่งหน้าอ่อนๆ ผมถูกเซ็ตให้เป็นทรงไล่ระดับ แลดูเป็นผู้หญิงมากๆ ต่างจากเวลาปกติที่มักเห็นเธอในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ไม่แต่งหน้า เล่นเอาทุกคนถึงกับพูดอะไรไม่ออก
โห พาส วันนี้สวยมากเลย แวนเนสเป็นคนแรกที่หาปากตัวเองเจอ
ใช่ เจ๊พาสสวยมากๆ เจ๊เปลี่ยนใจเลิกเป็นทอมเหอะ ไจ่ไจ๋สนับสนุนแข็งขัน
พาส แกดูเป็นผู้เป็นคนมากๆว่ะ นั่นคือคำชมแบบของเสี้ยวเทียน พาสนาได้แต่ถลึงตาใส่ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังคนที่ไม่ยอมพูดอะไรเลยตั้งแต่เธอลงมา
...เค้าจะว่ายังไงมั่งนะ แต่งแบบนี้มันแปลกมากเหรอ... หญิงสาวเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมานิดๆ
เอ้า อาเจิ้นถึงกับตะลึงพูดไม่ออกเลยเหรอ เสี้ยวเทียนแซว พลางใช้ศอกสะกิดที่สีข้างเพื่อนเบาๆอย่างเรียกสติ
อ๋อ...เออ... แม่ครับ พาส นั่งสิ เจอรี่เพิ่งรู้สึกตัว ลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวสองคนนั่ง ท่าทางยังไม่หายตกตะลึง
ตลอดมื้ออาหารสายตาของเจอรี่แทบจะไม่คลาดไปจากใบหน้าหวานๆของพาสนาเลย ...ปกติเค้าก็คิดว่าเธอน่ารักอยู่แล้วนะ แต่ไม่คิดว่าจะสวยได้ขนาดนี้ ยิ่งเห็นยิ่งหวงไม่อยากให้ใครมอง คิดแล้วก็อยากเอาตะเกียบไปทิ่มตาไอ้ตี๋กับไอ้ไจ๋นัก มองอยู่ได้ ไม่ให้มองเฟร้ย... เจอรี่คิดพลางส่งสายตาขวางๆไปยังสองหนุ่มที่กำลังเอาใจตักนู่นตักนี่ให้แม่เค้ากับพาสนาใหญ่
ฝ่ายพาสนาก็ออกจะเขินๆกับสายตาแต่ละคู่ที่จ้องมองมายังไงไม่รู้ ตอนแรกที่เธอเห็นชุดเธอก็ว่ามันออกจะหวานไปหน่อยสำหรับเธอ แต่คุณนายเลี่ยวก็เคี่ยวเข็ญให้ใส่ให้ได้ บอกว่าเธอจะต้องเหมาะกับชุดนี้แน่ๆ แถมจัดการจับเธอแต่งหน้าทำผมให้ด้วยตัวเอง แถมพอเสร็จก็ชมเปาะว่าเธอสวยกว่าที่คิดมากๆ ทำเอาเธอเขินอยู่เหมือนกัน ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังไม่ชินกับการแต่งตัวแบบนี้ซักที
ระหว่างที่ทานข้าวเสร็จแล้ว และกำลังรอเวลา count down ต้อนรับปีใหม่ แต่ละคนต่างแยกย้ายไปทำกิจกรรมของตัวเอง คุณนายเลี่ยวไปจัดการทำอะไรจุ๊กจิ๊กๆในครัว โดยห้ามใครเข้าไปช่วย เสี้ยวเทียนกับไจ่ไจ๋ก็นั่งเล่นเกมส์กันอย่างเมามันส์ แวนเนสก็หันไปเลือกซีดีเพลงมาเปิดอย่างสนุกสนาน เจอรี่จึงเริ่มมองหาพาสนาเมื่อไม่เห็นเธออยู่ในห้องนั่งเล่น แล้วก็พบว่าหญิงสาวเดินออกไปที่ระเบียงด้านนอก เค้าเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะที่จะได้ปรับความเข้าใจกับเธอซักที ถึงอาการของเธอที่แปลกไปตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา จึงเดินตามออกไป
พาส เจอรี่เรียกชื่อหญิงสาวเบาๆ แต่ก็ทำเอาเธอถึงกับสะดุ้ง เนื่องจากกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่
ฮะ เกอเกอมีอะไรฮะ หญิงสาวหันมาถาม ดูท่าว่าคราวนี้เธอคงหลบเค้าไม่พ้นแล้ว
พี่มีเรื่องจะคุยกับพาส เจอรี่บอกเสียงเรียบ แววตาจริงจังจ้องอยู่ที่ใบหน้าหญิงสาว ส่วนเธอก็พยายามหลบตาเค้า
เรื่องอะไรฮะ ไปคุยข้างในได้มั้ย ข้างนอกยุงเยอะ พาสนาเตรียมหาข้ออ้างเอาตัวรอด
คุยกันที่นี่แหละ พี่ไม่เห็นจะมียุงซักตัว ทำไมพาสรังเกียจการอยู่กับพี่สองคนมากขนาดนี้เลยเหรอ ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มถามอย่างตัดพ้อ
เปล่านะฮะ พาสไม่ได้รังเกียจ แต่... พาสนารีบละล่ำละลักปฏิเสธ ไม่ว่าความรู้สึกที่มีกับเค้าคืออะไร แต่มันไม่ใช่ความเกลียดแน่นอน
แต่อะไรล่ะพาส พาสหลบหน้าพี่มาตลอดสองเดือน ถึงจะคุยโทรศัพท์กันทุกวัน แต่พาสก็เหมือนเอากำแพงมาตั้งกั้นระหว่างเราสองคน พาสไม่ยอมไปไหนกับพี่อีก ชวนไปกินข้าวก็อิดออด จะนัดเจอหรือชวนไปไหนก็บอกว่าไม่ว่าง มีธุระ แล้วอย่างนี้ยังจะบอกว่าไม่มีอะไรอีกเหรอพาส
พาสไม่ได้
ไม่ได้อะไร ไม่ได้หลบหน้าพี่งั้นเหรอ พี่ไม่ใช่เด็ก 5 ขวบนะพาส จะได้พูดอะไรก็เชื่อ เจอรี่เริ่มเสียงดังขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความน้อยใจและตัดพ้อ
พาส...คือ...พาส... หญิงสาวไม่รู้จะอธิบายยังไง
ทำไม พี่ทำอะไรผิดเหรอพาส พี่ทำอะไรให้พาสไม่พอใจให้พาสโกรธ ก็บอกมาสิ พี่จะได้แก้ไข ไม่ใช่เอาแต่หลบหน้ากันอย่างนี้ พี่ไม่สบายใจเลยรู้มั้ย เจอรี่ถามต่อ ยังไงวันนี้เค้าก็ต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องให้ได้
ไม่ เกอเกอไม่ได้ทำอะไรผิด พาสนาบอกเสียงเบา ยังคงไม่ยอมสบตากับแววตาดึงดูดคู่นั้น
ไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วย เงยหน้าขึ้นมาคุยกับพี่สิ ทำไมเดี๋ยวนี้แม้แต่หน้าพี่พาสก็ไม่อยากมองแล้วเหรอ เจอรี่ถามด้วยความน้อยใจ ทำเอาพาสนารีบเงยหน้ามาอย่างตกใจ แล้วก็พบว่าตัวเองพลาดไปถนัด เมื่อพบกับสายตาจริงจังที่ฉายแววความรู้สึกบางอย่างออกมาเต็มที่คู่นั้น
เปล่า บอกแล้วพาสไม่ได้เกลียดไม่ได้โกรธเกอเกอ ทุกอย่างมันเป็นเพราะพาสเอง เกอเกอไม่ผิด
งั้นพาสบอกพี่มาสิว่าพาสเป็นอะไร ทำยังไงระหว่างเรามันถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทำยังไงพี่ถึงจะได้พาสนาของพี่คนเดิมกลับมา
พาสไม่รู้ พาสไม่รู้ หญิงสาวบอกออกมาอย่างจนปัญญา
ไหนพาสลองบอกพี่มาซิ ว่าพาสเป็นอะไร เผื่อพี่จะช่วยได้ เจอรี่ถามเสียงอ่อน พลางลูบแขนเธอเบาๆอย่างปลอบประโลม
พาสไม่รู้ พาสไม่รู้อะไรทั้งนั้น พาสไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่กล้าสบตาเกอเกอ พาสไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงเวลาที่เจอเกอเกอ ทั้งๆที่พาสคิดถึงเกอเกอมาก แต่พอเจอกันพาสก็ทำตัวไม่ถูก เลยได้แต่ใช้โทรศัพท์โทรหา พาสไม่รู้จริงๆว่าพาสเป็นอะไร พาสไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เมื่อเจอกิริยาอ่อนโยนอย่างนั้นจากชายหนุ่ม หญิงสาวก็พร่างพรูความรู้สึกที่เก็บกดมานานออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
พาส พาสฟังพี่นะ พี่มีอะไรจะบอกพาส เจอรี่เมื่อได้ยินดังนั้นก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ มันคงถึงเวลาแล้วสินะ ที่จะพูดอะไรบางอย่างออกไป
ฮะ พาสนารับคำเบาๆ ไม่กล้าสบตาชายหนุ่มตรงหน้า
เงยหน้าขึ้นมามองพี่สิพาส ไม่พูดเปล่า เจอรี่ยังเอานิ้วมาเชยคางหญิงสาวให้แหงนเงยขึ้นเบาๆ หญิงสาวไม่ยอมพูดอะไรแต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย สายตาของเค้าที่มองมาทำเอาเธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างไรก็บอกไม่ถูก แต่เธอก็ไม่สามารถละสายตาไปจากตาคู่นั้นของเค้าได้เลย
พาส...พี่รักพาส
| Create Date : 13 ตุลาคม 2549 |
| Last Update : 14 ตุลาคม 2549 0:01:50 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 200 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [