ตอนมอต้นเราเจอเพื่อนคนนึงมันเคยอยู่ประถมกับเราแต่ไม่รู้จักกันจนได้มาเจอกันที่โรงเรียนนี้

พอเจอกันคุยกันถูกคอมันก็พาเราไปเที่ยวบ้าน(ใจง่ายชิบ)แล้วมันก็บอกว่าต่อไปนี้มึงกับกูเป็นเพื่อนสนิทกันแล้วนะ

เอ่อ..... อ่ะให้กูเป็นเพื่อนสนิทกูก็สนิท หลังจากนั้นก็สนิทกันมาเรื่อยๆไปไหนไปกัน มันเป็นคนที่ค่นข้างเอาแต่ใจ ไอ้เราก็ตามใจ ยังไงก็ได้แล้วแต่มึง

มันบอกชอบเราตรงที่ไปไหนไปกันไม่เคยขัด เรียกว่าไม่ขัดสักเรื่องดีกว่า แต่เราเป็นอย่างนี้กับทุกคน ไม่ว่าจะสนิทมากหรือน้อย ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ไม่สะดวกจริงๆก็แทบจะไม่ขัดเลย

จนมาวันนี้เกิดเรื่อง ทะเลาะกันถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาล

มันกลับบอกว่า ถ้ามึงถูกจับกูไม่ช่วยนะ คิดว่าไงดีล่ะ คนที่ตามใจมันทุกอย่างยอมมันตลอด กลับมาโดนเพื่อนปล่อยวัดแบบนี้

เราก็เลยต้องดิ้นรนเองตอนนั้นรู้ซึ้งจริงๆว่าเพื่อนที่สำคัญกับเรามากสุดท้ายก็ไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย มีแต่ญาติพี่น้องที่ต้องคอยช่วยต้องตากแดดตากลมมาทำเรื่องให้ทุกอย่าง

หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันไปสองปี ยอมรับว่าเราไม่เคยไม่คิดถึงมันเจอกันอยู่เรื่อยๆ3-4ปีแม้จะไม่ได้เรียนที่เดียวกันแล้วก็ตาม มันก็อดคิดถึงไม่ได้

จนมาวันนึงมันทักเฟสมาหาถามว่าเป็นไงบ้าง หายโกรธกูหรือยัง

เอาจริงๆเราไม่เคยโกรธมันเลย แต่...

ความไว้ใจที่เคยมีให้มันไม่เหลือแล้วอ่ะ หลังจากนั่นก็ติดต่อกลับมาเจอเหมือนเดิม แต่เราเปลี่ยนไป

พูดจาไม่รักษาน้ำใจมากขึ้นปล่อยมันทิ้งคนเดียวไว้กลางห้างแล้วกลับบ้านก่อน เพื่อนที่สนิทในปัจจุบันนัดให้ไปไหนก็พร้อมที่จะทิ้งมันเพื่อไปหาเพื่อนคนนั้นทันที มันก็คงเก็บมาเรื่อยๆเพราะคิดว่ามันเป็นคนผิดมั้ง แต่เราไม่เคยพูดถึงเรื่องที่ทะเลาะกันเลยนะ

จนวันนึงมันทนไม่ไหวด่านี้ว่าไม่มีความจริงใจให้มันทั้งๆที่มันจริงใจกับเรา

แล้วที่เราให้ความจริงใจกับมันไปแล้วสิ่งที่ได้ตอบแทนคืออะไร เราก็บอกเรื่องทั้งหมดที่เราคิดและเก็บไม่เคยพูดออกมาหมดไม่สนใจอะไรว่าตัวมันจะรู้สึกยังไง

หลังจากนั้นเราก็หายไปอีก แต่ไม่ลบเฟสเหมือนนั้นแล้ว มันก็ทักมาหาอีกว่าเราหายไปเลย คิดถึง

ก็กลับไปคุยเหมือนเดิมแต่เราก็ยังเป็นเหมือนเดิมกวนสนตีนแบบเดิม ให้ความสำคัญกับเพื่อนสนิทคนปัจจุบันมากกว่าเหมือนเดิม

ต่อให้มันพูดจาน้อยใจเราก็เฉย ในใจคิดแค่ว่าแล้วไงก็กูไม่ว่างถามว่าเราเย็นชากับมันไหมก็คงใช่ แต่ถามว่ายังโกรธไหม ก็ไม่แล้ว แต่ปฎิเสธไม่ได้ว่าเราจำทุกอย่างที่มันทำไว้ จำว่าตอนนั้นเสียความรู้สึกแค่ไหน จำว่าเหงาขนาดไหนตอนไม่มีมัน

ปัจจุบันเราก็แทบไม่ได้เจอมันเลยเห็นในเฟสเหมือนมันจะมีเพื่อนที่สนิทด้วยใหม่ แต่พอเราบอกว่าเราไปไหนมามันก็พูดเหมือนน้อยใจ แค่ไม่ได้ตัดพ้อแต่ใช้คำประมานว่า หรอมึงไปมาหรอ

เราก็ยากรู้นะการที่เราเป็นแบบนี้เราผิดรึเปล่า เราอาจจะจมปลักกับอดีตมากเกินไป แต่เรากลายเป็นคนแบบนี้ไปแล้ว มากสุดเราคงทำได้เท่านี้จริงๆแหละ