สวัสดีค่าปีที่แล้ว เคยเขียนบล็อค กีฬาสีครั้งแรกของกะบูน. มาปีนี้เป็นครั้งที่ 2ของกะบูน ปีนี้ กะบูนก็ลงแข่งในกีฬาชักกะเย่อและขี่จักรยานอีกเช่นเคยค่ะ อาทิตย์ก่อนกีฬาสี ห้องของกะบูน ครูแอ๊ฟคนขยัน ให้เด็กนำจักรยานไปซ้อมที่รร.ได้ ก็ออกแนวไปขี่เล่นตอนเลิกเรียนน่ะค่ะ จักรยานของกะบูนเก่า แต่แม่มันก็แขวนไก่นำโชคไว้ให้หน้ารถ กะบูนดูตื่นเต้นมากเพราะปีที่แล้วได้เหรียญ ปีนี้ก็อยากได้อีก แม่มันก็เตรียมลางานมาดูค่ะ เพื่อลูกน้อยกว่านี้ได้อย่างไร เธอต้องการแรงใจนี่นา จัดห้ายยย...

แต่เรื่องที่ไม่น่าจะมีมานก็มี คืนก่อนวันกีฬา กะบูนเดินมาบอกแม่ว่า อยากเป็นดรัมเมเยอร์ อารายฟระ มาบอกกันตอนเนี้ยนะ ใครจะไปเตรียมทัน ไม่ต้องเป็นง่ะ กะบูนบอกว่าถ้าใครมีชุดกระโปรงมา ครูก็ให้เดินเป็นดรัมเมเยอร์ แต่ครูไม่ได้บอกแม่หนิหว่า หรือว่ามันมีรายมากกว่านี้ ครูมีตัวเลือกแล้วหรือเปล่า????? กะบูนงอแงไม่ยอม แม่มันติดต่อครูก็ไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจ "ไม่ต้องเป็น เป็นนักกีฬาดีแล้วเหรียญก็ได้ เท่ห์ก็เท่ห์ ฯลฯ " แต่ดูจะโน้มน้าวกะบูนไม่ได้เธออยากเป็นคนสวยค่ะ แต่ลงแม่มันตัดใจอย่างถ้วนถี่แล้ว ก็ไม่เอาใจค่ะ

เช้ามาแม่มันพากะบูนซึ่งงอแงนิหน่อยไปร.ร. พาไปที่ห้อง ครูกำลังแต่งตัวให้ดรัมเมเยอร์ คือเพื่อนกะบูน 2 คนซึ่งปีทีแล้วเป็นน่ะค่ะ แล้วก็มีเพิ่มอีก 3 คน เป็น 5 คน ดูวุ่นวาย ที่จริงถ้ากลับมาเอาชุด ก็พอมีพอกล้อมแกล้มได้ แต่แม่มันตัดสินใจแล้วว่า ต้องให้กะบูนทำใจรับความผิดหวังบ้าง จะให้ได้ซะทุกอย่างคงไม่ดี ก็เลยทำเฉยๆ กะบูนมีฮึดฮัดนิดหน่อย แต่เห็นแม่ไม่เอาใจเลยยืนดูเพื่อนแต่งตัวค่ะ สักพักก็หมดความสนใจแม่มันเลยพาไปดูสถานที่ ไปดูแท่น 1-2-3 ดีก่า ชวนกันแอ็คท่ากับน้องอาร์มเพื่อนห้องเดียวกันค่ะ

เริ่มร่าเริงได้ค่ะ ช่วงนี้มีเพื่อนห้องกะบูนอีกคนที่อยากเป็นดรัมเมเยอร์ แต่ไม่ได้เอาชุดมา แม่เขากลับบ้านไปเอามาให้ค่ะ แต่ไม่ทัน ครูให้เข้าแถวตอนเช้าเสร็จก็จัดขบวนพาเหรดค่ะ

ช่วงเดินพาเหรด ดรัมเมเยอร์คู่แรกงอนกันเรื่องถือไม้ อีกคู่ ครูหรือแม่ไปเอาไม้พลองลูกเสือเล็กๆมาให้ อีกคนนึงลันล้า เดินสนุกสนาน กะบูนของแม่มันก็เดินไปกับขบวนจนจบกลับมารร. (ถึงจะมาแบบรั้งท้ายก็เหอะ ) ดีจายจัง ส่วนคนที่ไปเอาชุดไม่ทันหน้าเสียค่ะ พอเดินกลับมาจากพาเหรดเจอหน้าแม่ร้องไห้เลย เสียใจที่ไม่ได้แต่งชุด จนแม่ต้องพากลับบ้านแบ่บ งานกร่อย

ต่อมาเป็นรายการกีฬาแล้วค่ะ อากาศเริ่มร้อนกะบูนก็เริ่มงอแง เมื่อแข่งชักกะเย่อไปๆ ปรากฎว่าแพ้ซะเป็นส่วนมากซะด้วย

แม่มันก็ให้กำลังใจค่ะ ทั้งปลอบทั้งดุ ต้องสอนให้ยอมรับความพ่ายแพ้บ้าง โลกนี้จะชนะอย่างเดียวได้ไง ผลออกมา สีของกะบูนได้ที่ 3 ได้เหรียญทองแดง ก็ยังดีค่ะ แต่ครูให้ตัวแทนไปรับเหรียญ กะบูนก็เลยเริ่มหมดความสนใจจนครูบอกให้เด็กๆไปเอาจักรยานมาเลยคึกคักอีกครั้ง แก๊งค์จักรยานอนุบาลมาแว้ว

คนร่วมแข่งเยอะมาก (ส่วนมากห้องน้องกะบูนค่ะ) ครูก็เลยต้องแบ่งเป็นรอบชาย รอบหญิงค่ะ กะบูนอยากแข่งเต็มที่เพราะซ้อมไว้เยอะ

มารอบหญิงล้วนอนุบาลแล้วจ้า ระวัง เริ่มได้

แม่มันเชียร์อยู่ข้างหลังเห็นแววละ พวกเพื่อนตัวเล็กๆปั่นๆเข้า1-2-3 หมด กะบูนของแม่.....ได้ที่ 4

โชคช่วยเมื่อครูแม่สีของกะบูนมาพอดี เอาเหรียญชักกะเย่อให้ค่ะ แม่มันเลยชวนกะบูนดู ดูสิ นี่เหรียญของบูนไงลูก ดีใจจัง ...อย่างน้อยก็ 1 เหรียญนะ พ่อกะบูนก็โทรมาถามข่าวก็ดีใจไปกับลูกด้วย เหรียญเดียวก็ยังดี

กะบูนดีใจค่ะ หลังจากนั้นด้วยความเหนื่อย + เพลีย กะบูนเลยร้องขอกลับบ้าน แต่แม่มันต้องไปทำงานแล้ว ลางานได้แป๊บเดียวเลยต้องฝากกะบูนซึ่งงอแงไว้กับครู เดินกลับมาคว้ามอร์ไซด์คู่ชีพ กลับไปทำงาน (ครูบอกว่าพอแม่ไป แป๊บเดียวก็เลิกร้องมาเล่นกับเพื่อนต่อ) ตอนเย็นถึงมาเจอกัน กะบูนพูดดีใจที่ได้เหรียญเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้แต่งชุดสวย คนเราไม่ได้อะไรอย่างที่หวังหรอกนะลูก วันนี้แม่ดีใจที่หนูแพ้บ้าง ผิดหวังบ้าง กะบูนได้เรียนรู้ชีวิต จะได้โตขึ้นอย่างมีภูมิต้านทานชีวิตที่ดี ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ

Create Date : 28 กันยายน 2553
Last Update : 28 กันยายน 2553 20:13:50 น.		24 comments
Counter : 2772 Pageviews.
Share Tweet