หนังสือมีสองร้อยเจ็ดสิบเจ็ดหน้า สิบเอ็ดบท
ในช่วงเวลาห้าปี...
ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ได้สิบสามหน้า หนึ่งบท
ฉันหวนนึกถึงเรื่องเล่าของชายผู้ไม่รู้หนังสือ
ชายผู้หลงรักบทกวีที่อ่านไม่ออก
ฉันเขียนหนังสือได้ ฉันอ่านหนังสือออก
แต่ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้จนจบไม่ได้
สิบสามหน้า...พอเพียงแล้ว
ฉันอยากทะนุถนอมหนังสือไว้กับตัวตลอดกาล
อยากหยุดเวลาไว้เพียงโมงยามนี้
ได้โปรดเถิดหนังสือ...
กรุณาอย่าขอให้ฉันอ่านหน้าถัดไปเลย
กรุณาอย่าขอร้องให้ฉันเข้าใจเธอกว่านี้เลย
เพราะฉันหวาดกลัว
เพราะฉันเกรงว่า
................
เพราะฉันเกรงว่า
................
ความเข้าใจและการยอมรับนั้น
.................
อาจไม่ใช่...สิ่งที่อยู่คู่กัน...
เสมอไป....
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
