จดหมายของเรา ฉบับที่สิบหก
ขาดก็พร่อง
เกินก็ล้น
..............
หัวใจนั้นไม่มีสมอง
และสมองนั้นก็ไม่มีหัวใจ
................
**********************************************
เราพยายามพูดให้ตัวเองได้ยินได้จดจำเสมอ
ถึงทางสายกลาง ไม่ตึง ไม่หย่อน
เวลาเราให้หัวใจ.....
เราใช้หัวใจตัวเองจนตาเราบอด หูของเราหนวก
เป็นเหมือนคนบอดบ้าใบ้ ไม่สนใจอะไรในโลกนี้อีก
กับเวลาที่เราใช้แต่สมอง เราจะเอาแต่คิด
วิเคราะห์ทุกเสียงที่ลอยลมมา
ทำตามสมองที่เอาแต่คิดคำนวนถึงผลลัพธ์
ไม่มีความรู้สึก สัมผัสไม่ถึงความรู้สึกของโลกและผู้คนรอบตัว
เราเคยเหมือนคนพิการ
เพราะบางครั้งเราใช้แค่หัวใจอย่างเดียว
บางครั้งก็ใช้สมองแค่อย่างเดียว
ชีวิตเลยขาดความหยืดหยุ่น ไม่พอดี ไม่ขาด ก็เกิน
เลยต้องพยายามเตือนตัวเองบ่อยๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เมื่อใดเราใช้สมอง เราจะลืมใช้หัวใจไป
และหากเมื่อไรเราใช้หัวใจ เราจะลืมใช้สมองไตร่ตรอง
หรือเพราะมนุษย์ไม่มีคำว่าสมบูรณ์แบบ