| All Blog
|
ตะลอนไป...บุรีรัมย์ ตอน 1
เมื่อช่วงออกพรรษาที่ผ่านมาเรากับเพื่อนๆ สมัยมัธยมชวนกันไปเยี่ยมเพื่อนซี้คนหนึ่งที่โรงพยาบาลเฉลิมพระเกียรติบุรีรัมย์ อ๊ะๆ ไม่ต้องตกใจค่ะ เพื่อนไม่ได้ล้มหมอนนอนเสื่ออยู่ที่โรงพยาบาลหรอกนะคะ แต่ว่าเพื่อนคนนี้เป็นหมอฟันไปใช้ทุนอยู่ที่บุรีรัมย์ต่างหากค่า
 อาจจะมาอัพช้าไปซักหน่อยนะคะ เพราะเพิ่งจะทำรูปเสร็จ เล่นถ่ายกันมาตั้งสี่ร้อยกว่ารูป!!!  งานนี้ไปกันสี่สาว คือเรา คุณนิสิต ป.โท ช่างเจรจา คุณเซลส์สุดสวย และคุณเซฟตี้ตัวอ้วน ซึ่งขอตามไปทีหลังเพราะติดภารกิจที่โรงงาน เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเริ่มต้นการเดินทางเลยก็แล้วกันค่ะ... วันที่ 6 ตุลา --สถานีรถไฟฟ้าพญาไทตอน 22:00 น.-- หลังจากที่คุณเซฟตี้ตัวอ้วนนัดเรากินข้าวเย็นก่อนที่จะมาส่งให้กับอีกสองสาวเพื่อล่วงหน้าเดินทางไปก่อน เราทั้งคู่ก็ขึ้นรถไฟฟ้าจากสถานีสยามมายังสถานีพญาไทอันเป็นสถานที่นัดหมาย เรากับคุณเซฟตี้ตัวอ้วนลงจากรถไฟฟ้าพร้อมกับโทรหาคุณเซลส์สุดสวย ซึ่งเธอบอกว่าคงจะมาลำต่อจากเรานั่นแหละ (รถไฟฟ้าเค้าเรียกเป็นขบวนว้อยเพื่อน) เราสองคนก็เลยนั่งรออยู่ที่ชานชาลาข้างบน แต่แล้วก็คลาดกันพอโทรหาอีกทีคุณเซลส์สุดสวยก็ลงไปรอข้างล่างซะแล้ว... เราสองคนก็เลยเดินลงไปสมทบ เห็นคุณเซลส์สุดสวยกับคุณนิสิต ป.โท ช่างเจรจายืนเม้าท์กันอยู่อย่างออกรสออกชาติ แล้วเราทั้งสี่ก็ยืนเม้าท์กันอยู่ซักพักก่อนที่จะส่งคุณเซฟตี้ตัวอ้วนกลับหอ ส่วนเราสามสาวที่เหลือก็เดินไปที่หอคุณนิสิต ป.โท ช่างเจรจาเพื่อรอราชรถซึ่งก็คือรถของผู้ชายคนนั้นของคุณนิสิต ป.โท นั่นเอง เนื่องจากว่าบ้านพี่เค้าก็อยู่บุรีรัมย์เหมือนกันก็เลยขับรถกลับบ้าน (แต่มารู้ทีหลังว่า จริงๆ พี่แกไม่ได้อยากกลับบ้านหรอก แต่ไม่อยากให้แฟนนั่งรถทัวร์มากกว่า เรากับเพื่อนๆ เลยได้รับอานิสงส์ไปด้วย  )--หอพักของคุณนิสิต ป.โท ช่างเจรจา ตอน 23:00 น.-- ราชรถของพวกเรามาเกยในที่สุด ความจริงเราคิดว่าจะออกดึกกว่านี้ เพราะเห็นคุณหมอฟันจอมเฝ่อวบอกว่าขับรถ 5 ชั่วโมง แต่ออกเร็วหน่อยก็ดีเหมือนกันจะได้ไปถึงเร็วๆ ขับรถออกจากกรุงเทพฯ มุ่งหน้าไปทางจังหวัดสระบุรี เรากับคุณนิสิต ป.โท ช่างเจรจาก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ เพราะตั้งใจว่าจะทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุก คอยปลุกเวลาโชเฟอร์ง่วง ส่วนคุณเซลส์สุดสวยน่ะเหรอ...ขอลาไปเฝ้าพระอินทร์ตั้งแต่ออกจากรังสิตโน่นแล้วล่ะ คืนนั้นการจราจรค่อนข้างหนาแน่น ส่วนหนึ่งเพราะเป็นคืนวันศุกร์ อีกอย่างก็เห็นจะเป็นเพราะว่าวันอาทิตย์เป็นวันออกพรรษา หลายคนก็เดินทางกลับบ้านเพื่อไปร่วมทำบุญตักบาตรกับครอบครัว และอีกส่วนหนึ่งก็คงจะเป็นผู้คนที่มุ่งหน้าไปยังจังหวัดหนองคายหรืออุบลราชธานีเพื่อชมปรากฏการณ์บั้งไฟพญานาคที่จะมีขึ้นในคืนวันเสาร์ คือวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 นั่นเอง ผู้ชายคนนั้นของคุณนิสิต ป.โทฯ ขับรถไปเรื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อน เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สองสาวก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเม้าท์กันอย่างไม่มีวี่แววว่าจะง่วงนอนกันซักนิด ส่วนคุณเซลส์สุดสวยก็ตื่นขึ้นมาร่วมวงเป็นพักๆ แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ เธอก็จะขอตัวกลับไปเฝ้าเท้าหัสนัยต่อ วันที่ 7 ตุลา --บนรถฮอนด้าซีวิคป้ายแดงสีดำ ตอน 03:00 น.-- หลังจากที่เราสองคนนั่งเม้าท์กันมาตลอดทาง สรรหาเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาเล่า มาคุยกัน ตั้งแต่ประถมจนถึงม.ปลายกันจนเริ่มหมดมุขแล้ว เสียงเจื้อยแจ้วก็เริ่มขาดช่วง ผนวกกับเวลานั้นเป็นช่วงพีคของเรา ก็เลยเริ่มนั่งเงียบ จนคุณนิสิต ป.โทฯ ต้องคอยสะกิด "เฮ้ย อย่าเพิ่งหลับสิวะ" ความจริงเราก็ไม่ได้หลับนะ...แค่กำลังรวบรวมสติเท่านั้นแหละ... แต่ในที่สุดก็ผ่านช่วงเวลาวิกฤตนั้นมาได้ แล้วก็กลับกลายเป็นคุณนิสิต ป.โทฯ ที่นั่งหาวหวอดๆ เราก็เลยต้องเป็นฝ่ายสะกิดและใช้ประโยคเดียวกับมัน จนกระทั่งเราทั้งคู่กลับมาตาสว่างกันเหมือนเดิมหลังจากได้แวะเติมพลังที่ปั๊ม (ของกินในมินิมาร์ทนะ ไม่ใช่ในห้องน้ำ) ตอนประมาณตีสี่ซึ่งใกล้จะถึงอำเภอนางรอง อำเภอใหญ่ของจังหวัดบุรีรัมย์แล้ว คุณหมอฟันจอมเฝ่อวก็โทรมาถามว่าถึงไหนกันแล้ว และบอกว่าถ้าถึง อ.นางรอง แล้วให้โทรหาด้วย --โรงพยาบาลเฉลิมพระเกียรติ อ.เฉลิมพระเกียรติ จ.บุรีรัมย์ ตอน 05:30 น.-- ในที่สุดเราก็มาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ คุณหมอฟันจอมเฝ่อวลงมารับด้วยสภาพสะลึมตื่น (ศัพท์ใหม่ของคุณเซฟตี้ตัวอ้วน...ขอยืมมาใช้หน่อยนะ) หลังจากส่งพวกเราแล้ว ผู้ชายคนนั้นของคุณนิสิต ป.โท ช่างเจรจาผู้ซึ่งทำหน้าที่โชเฟอร์ที่แสนดีให้พวกเราก็ขับรถต่อไปเพื่อกลับบ้านในอีกอำเภอหนึ่งไม่ไกลกันนัก หลังจากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็หอบเอาสัมภาระขึ้นไปเก็บไว้บนห้องของเจ้าบ้าน แฟลตที่พักของคุณหมอฟันจอมเฝ่อวซึ่งอยู่ด้านหลังของโรงพยาบาลนั้นถือได้ว่ากว้างขวางสะดวกสบายมากทีเดียว ภายในห้องมีสองห้องนอน (ซึ่งแปรสภาพเป็นห้องแต่งตัวไปหนึ่งห้อง เนื่องจากเธออยู่คนเดียว) และมีครัวเล็กๆ อยู่ด้านหน้าห้องน้ำ ตอนแรกเราก็ยังกังวลอยู่ว่ามากันหลายคนขนาดนี้เพื่อนจะเอาที่ที่ไหนให้เรานอนกัน แต่พอมาเห็นแล้วก็วางใจ เพราะเธอเตรียมไว้ให้พร้อมทั้งเสื่อ หมอน ผ้าห่ม เรียกว่าหมดห่วงเรื่องที่นอนไปได้เลย... ถึงที่หมายกันแล้วทั้งสี่สาวจะทำอย่างไรกันต่อไป จะนอนสลบเหมือดไร้สภาพกันรึเปล่า หรือว่าจะเปรี้ยวออกเที่ยวกันเลย ก็คงต้องติดตามตอนต่อไปกันนะคะ  |
มดน้อยต้อยตีวิด
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Blog นี้เปิดทำการตั้งแต่วันที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๔๙ ------------------------------------------------- สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ ห้ามผู้ใดละเมิดโดยการนำรูปภาพและข้อความต่างๆ บางส่วนหรือทั้งหมดใน Blog นี้ไปเผยแพร่ ไม่ว่าจะเป็นการใช้ส่วนตัวหรือในเชิงพาณิชย์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมายที่บัญญัติไว้สูงสุด
Friends Blog
|
Even the Longest Journey Starts with the First Step
