Walk in the dark! 6

“พี่ สบายดีไหม กว่าจะโทรติดก็ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน” เธอจริตเสียงตัดพ้อต่อว่า

“ส-บาย-ดีว่าไง” เขาพูดลากเสียงยาวอย่างอารมณ์ดี

“คืนวันพุธที่ผ่านมาหนูไปขนไม้แบบกับยูคาที่แคนใหญ่ รถมันเกิดเสียกลางทาง ปาเข้าไปสี่ทุ่ม ห้าทุ่มก็ยังซ่อมไม่ได้หนูโทรหาพี่อยู่นะ กะจะให้ไปช่วยหน่อย แต่โทรไม่ติด”

“นายไปซื้อกับใคร”

“พี่ชายของเพื่อนน้องสาวชื่อโชคค่ะ”

“มันคิดนายเมตรเท่าไหร่”

“ไม้แบบเมตรละ30 ยูคา..”

“เฮ่ยนั่นมันแพงมากนายรู้ไหม”

“แต่เขาก็ส่งให้ถึงบ้านขอค่ำน้ำมันเพิ่มอีกแค่ 500”

“เอางี้ วันนี้นายเลิกงานแล้วมาเจอฉันให้รอฉันที่ปั้มน้ำมันตรงทางโค้งเลยแยกแคนใหญ่ไปราว ๆ 1 กิโล

ตกลงตามนั้นนะ

เธอมองหาปั้มน้ำมันตามที่เขาบอกมันเป็นปั้มหัวจ่ายขนาดเล็ก ข้าง ๆ ปั้มเป็นเพิงหมาแหงนขายก๋วยเตี๋ยว เธอหาที่จอดรถที่ไม่เกะกะขวางทางเวลารถเข้า ออกมาเติมน้ำมัน จากนั้นจึงเข้าไปนั่งในเพิงร้านก๋วยเตี๋ยว เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคนส่งยิ้มให้เธอ

“จะสั่งอะไรไหมครับ”

นอกจากตู้กระจกที่ตั้งโชว์อุปกรณ์ทำก๋วยเตี๋ยว ชามใบโตที่วางซ้อน ๆกัน และหม้อต้มใบใหญ่แล้ว ในร้านก็ไม่มีอะไรที่พอจะสั่งมานั่งทานเล่นฆ่าเวลาได้

“เอ่อ..รอเพื่อนก่อนเดี๋ยวค่อยสั่งค่ะ”

“ครับ ได้ครับ” พ่อค้าพูดอย่างนอบน้อมและยังคงยิ้มกว้าง เธอนั่งรอไม่นานรถบรรทุกกระบะตอนเดียวสีขาวกลางใหม่กลางเก่าก็แล่นมาจอดข้างๆ รถของเธอ พอเขาก้าวเข้ามาในร้านเธอรีบยกมือไหว้

“นายสั่งอะไรรึยัง”

“หนูไม่หิวค่ะ”เขาจึงหันไปสั่งก๋วยเตี๋ยวมาทาน พอคนขายยกชามก๋วยเตี๋ยววางลงตรงหน้าเขาก็ออกคำสั่งแบบวางอำนาจทันที

“มึงไปตามไอ้จืด ลูกน้องไอ้โชคมาให้ที”

“ได้ครับสารวัตร” พูดจบพ่อค้าก็รีบสตาร์ทรถเครื่องแล่นปร๋อออกไปไม่นานก็กลับมา

“เดี๋ยวมันตามมาครับสารวัตร”

“เออ ขอบใจ” ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีก็มีรถเครื่องพร้อมผู้โดยสารซ้อนท้ายมาอีกสองคนเธอจำหน้าได้ทันที เพราะทั้งสามคนคือคนที่นั่งกระบะรถไปขนไม้ในคืนนั้น ทุกคนต่างเดินเจียมเนื้อเจียมตัวเข้ามาในร้านเพิงหมาแหงนยกมือไหว้ทักทายเขาและเธอแล้วก็พากันไปนั่งโต๊ะว่างถัดไป ‘เขา’ ถามเรื่องไม้ทั้งไม้ที่เธอซื้อและไม่ได้ซื้อด้วยน้ำเสียงตรึงเครียดดุดัน

“มึงไปตามลูกพี่มึงมาเดี๋ยวนี้บอกว่ากูอยากคุยด้วย”

“ครับสารวัตร”หนึ่งในนั้นลุกขึ้นไปสตาร์ทรถเครื่อง ที่เหลืออีกสองคนคงนั่งที่เดิมไม่นานเสียงรถเครื่องก็วิ่งเข้ามาจอด

“พี่โชคอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบมาครับ”

“พับผ่าสิแทนที่มันจะรีบมายังจะมีลีลาให้กูคอยอีก” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ ไม่นานเสียงรถบรรทุกหนักๆ ก็วิ่งใกล้เข้ามา พอมันโผล่พ้นแนวโค้งมาเธอก็จำรถสีเทาคันนั้นได้รถที่เธอนั่งไปกับน้องปุ๊กคืนนั้นนั่นเอง เจ้าของคนขับพี่ชายน้องปุ๊กมีสีหน้าตึงเครียดขณะเดินเข้ามาในร้านก๋วยเตี๋ยวเขายกมือไหว้ก้นยังไม่หย่อนลงเก้าอี้ก็โดนตวาดเข้าให้

“ไอ้โชคมึงค้ากำไรเกินควร มากไปแล้วนะมึง มึงรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” เธอได้แต่นั่งนิ่งเพราะเธอเองก็วางตัวไม่ถูกยิ่งตอนพี่โชคปลายตามองเธอถึงกับหลบสายตา เพราะเธอคิดว่าพี่โชคไม่มีความผิดอะไร“ไม้แบบน่ะทุกทีมึงขายกันแถวนี้เมตรละไม่เกิน 20 บาทนี่มึงฉวยโอกาสกินไปตั้งเท่าไหร่ มึงอย่าลืมว่ามึงมีหมายหัวอยู่แล้วนะกูสั่งเด็ดหัวมึงได้ทุกเมื่อนะ”

“ขอโทษครับสารวัตรผมก็ทำมาหากินของผม แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เขามับน้องสาวผม”

“ไม่รู้ก็จงรู้ไว้ ฟังเอาไว้นะทุกคน ฝากบอกคนอื่น ๆ ด้วย ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนกูถ้าเข้ามาในเขตดงโป่งแดงแล้วมีอะไรเกิดขึ้นแม้แค่ปลายเส้นผมกูเอาพวกมึงตายแน่”พูดจบเขาก็โอบไหล่ของเธอรั้งเข้ามาหอมแก้มฟอดหนึ่งเธอเบือนหน้าหลบอย่างเร็วรู้สึกอายจนหน้าแดงริมฝีปากของเขาจึงโดนที่หัวแทน ตั้งแต่เขาประกาศก้องในวันนั้น เขาจะทำจริงอย่างที่ลั่นวาจาออกไปหรือไม่เธอไม่มั่นใจแต่เธอก็รู้สึกว่าถนนเข้าออกเขตดงโป่งแดงดูขยายกว้างมากขึ้น เวลาไป มาแต่ละครั้งเธอก็สูดลมเต็มปอดปล่อยอารมณ์ชมวิวสองข้างทางได้โดยไม่มีอาการหนาวๆ สั่น ๆ จากวันนั้นการสั่งไม้แต่ละครั้งจะต้องผ่านเขาโดยเขาจะพาไปหาคนทำไม้ ไม้มีเยอะก็จริงแต่ก็ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ๆ เธอได้ไปในที่ ๆ ไม่เคยไป บางครั้งจอดรถไว้ข้างทางแล้วเดินลัดตัดทุ่งนา ขึ้นเขา ลงห้วย ปีหน้าผา ซึ่งเธอเองก็ไม่ปริปากบ่นสักคำเวลาเจรจาพูดคุยกับกลุ่มคนทำไม้เธอก็ได้แต่นิ่ง ปากเม้มสนิท ไม่จำเป็นไม่พูดถ้าพูดก็พูดให้น้อยที่สุด สัญชาตญาณเธอบอกว่า ผู้คนรอบกายเธอขณะนี้ ไว้ใจไม่ได้ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ คนทำไม้พวกนี้ดูมีอิทธิพลระดับหนึ่งในวงการของพวกเขามีลูกน้องที่ขอเพียงแค่ลูกพี่สั่งจะจัดการทันที เหนือขึ้นไปมีคนคอยคุ้มหัว อยู่ที่ว่าใครเด็กใคร และต้องไม่ล้ำเส้นกัน บางวันเธอก็ทานมื้อเย็นกับกลุ่มคนทำไม้อาหารตามแต่จะหาได้ ต้มไก่ ลาบเป็ด ลวกผัก นึ่งเห็ด จิ้มแจ่ว ป่นปู ป่นปลา กว่าจะกลับถึงบ้านแต่ละคืนก็อยู่ระหว่างสี่ทุ่มถึงเที่ยงคืน จากที่ตระเวณไปเรื่อยๆ เธอได้เห็นสภาพว่า แท้ที่จริงแล้วคนทำไม้ก็ใช่ว่าจะมีฐานะดี มีเงินมีทองมากมายแค่ทำให้พอมีเงินใช้จ่ายเพียงเล็กน้อย บ้านช่องก็ไม่ได้ใหญ่โต ยังเป็นบ้านเก่า ๆโทรม ๆ ยกเว้นคนที่ตั้งตนเป็นหัวหน้าจะดูมีฐานะกว่าคนอื่น ๆ ได้เงินมาแต่ละงวดก็แบ่งปันกัน ไหนจะค่าเบิกทางไหนจะส่วย และต้องเก็บออมไว้ซื้อเลื่อย รถลาก อาวุธไว้ป้องกันตัวอีก ไม้ตามสเปคที่เธอต้องการหาซื้อได้ไม่ง่ายนักคนทำไม้แต่ละคนก็รับออร์เดอร์มายาวเป็นหางว่าว

“ตอนนี้ผมและพรรคพวกกำลังเร่งมือหาให้ผู้กำกับอยู่ครับ”

“ผู้ว่าฯจะเกษียณเห็นบอกว่าจะเอาไปสร้างอยู่ทางภาคตะวันออก รายการมาตรึมเลย”

“ถ้าเป็นไม้อย่างอื่นน่ะมีเป็นรถสิบล้อเลย”

“ซื้อเป็นหลังไหมครับมีบ้านเลขที่เรียบร้อยรื้อถอนไปได้เลย”

“หลังละเท่าไหร่ล่ะ”เธอถาม

“มีตั้งแต่สี่หมื่นถึงแสนแล้วแต่ขนาดและปริมาณไม้” เขาพาเธอไปดูสองสามหลังที่ยกโครงมุงหลังคาและปูลื้นลวก ๆไว้ แต่อข้อเสียคือ ไม้ไม่ใช่ขนาดที่ต้องการ อาจต้องตัดทิ้งเสียไม้เปล่า ๆ และคุณภาพไม้ไม่ได้ตามที่ต้องการ แต่พวกเขาก็พยายามให้ข่าวสารว่าตอนนี้ใครกำลังทำไม้อะไรประเภทไหนไว้ขายหรือรอปล่อย เธอกับเขาก็จะไปตามที่บอก

“ผมไม่มีครับสารวัตร”ชายหนุ่มผิวขาวร่างเล็กบาง อายุราว ๆ ยี่สิบต้น ๆ บอกกับเขา

“ไอ้แซวมึงอย่าแหลกับกู มีคนบอกมาแล้ว” คนที่เขาเรียกชื่อว่า แซว เกาหัวแกรก ๆ ยิ้มแหย ๆ

“โธ่ สารวัตรก็ผมนึกว่าพาสายมาสอดแนมพวกผม”

“สายที่ไหนนี่เมียกูและกูก็จะเอาไปสร้างบ้าน” ไอ้แซวทำสีหน้าบ่งบอกว่าไม่เชื่อพอเขาหันไปพูดคุยกับคนอื่น ไอ้แซวก็เดินเข้ามาพูดเบา ๆ กับเธอ

“แต่คนที่ผมเห็นที่บ้านตัดผมบ๊อบนะสารวัตร”ไอ้แซวกล้าพูดแซวสมชื่อ จนเขาถลึงตาใส่ แล้วไอ้แซวก็หันมาทางเธอซึ่งยังคงนิ่งเงียบ “ผมไม่เชื่อว่าเจ้เป็นแฟนเขาเพราะผมเคยเห็นแม่บ้านสารวัตรแล้ว ไม่สวยเหมือนเจ้ เจ้มาหาพวกผมโดยตรงเลยไม่ต้องผ่านเขา บอกหน่อยสิว่าเขาคิดเจ้เมตรเท่าไหร่”

“เขาไม่ได้กินกำไร.. จริง ๆ “ พอดีเขาหันมา

“มึงพูดอะไรลับหลังกู”

“ไม่มีอะไรครับ”

“เขาพูดอะไรกับนาย”

“เขาแค่ถามว่าพี่บวกเปอร์เซ็นต์เพิ่มไหม”

“นี่มึงไม่เชื่อใจกูเลยเหรอ ฮะ”โดนตะคอกไปไอ้แซวหน้าจ๋อยทันทีจากนั้นไอ้แซวก็ยอมปริปากบอกว่ามีไม้อะไรบ้างที่รอปล่อยออก

“ผมจะพาเจ้ไปดูไม้ตะเคียน ถ้าเจ้จะซื้อผมจะซอยให้”เธอเดินตามไอ้แซวกับลูกน้องอีกสองคน เดินตัดป่าละเมาะจนถึงลำห้วยตั้งแต่เกิดมาไม้ตะเคียนก็เคยได้ยินแต่ชื่อในหนังสยองขวัญ อยากเห็นกับตาว่าต้นจริงๆ ของมันเป็นอย่างไร

“ถึงแล้ว นั่นไง” ไอ้แซวชี้ให้ดูซุงไม้ใหญ่เบ้อเริ่มที่โผล่บางส่วนขึ้นมาเหนือน้ำ“เจ้สนใจไหม” เธอส่ายหัวไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันจัดอยู่ในหมวดไม้มงคลรึเปล่า เธอสนใจแต่ไม้แดงกับไม้ดู่เท่านั้น แล้วไอ้แซวก็ตะโกนโหวกเหวกเป็นภาษาเผ่าชี้มือชี้ไม้ไปที่ลำห้วยเธอฟังไม่เข้าใจ ลูกน้องไอ้แซวกระโดดลงไปในห้วยแล้วช่วยกันงมหาอะไรสักอย่างไม่นานไม้วงกบก็ถูกลำเลียงขึ้นมาและขนมาบรรทุกใส่รถกระบะของเขา นับได้ 25 ท่อนแต่ละท่อนเขลอะไปด้วยโคลนตมคลุกเคล้าใบไม้ใบตองเน่าโชยกลิ่นเหม็นจนต้องปิดจมูก เธอจ่ายเงินไอ้แซวและขอตัว

“วันหลังเจ้แวะมาดูใหม่นะ และไม่ต้องมากับเขาผมยังพอมี แค่ขอราคาเพิ่มอีกนิดแค่นั้นแหละ”

“นายจะเอายังไงกับไม้พวกนี้จะหาที่เก็บก่อนหรือจะเอากลับเลย”

“พี่ว่าไง หนูว่าตามนั้นค่ะ”เขาทำสีหน้าครุ่นคิด

“ตำรวจด้วยกันน่ะ พอคุยกันได้ แต่ถ้าเจอพวกป่าไม้ก็ยากหน่อยบางทีอาจไม่คุ้ม” เธอเงียบ

“เอางี้นะ ให้นายมาขับคันนี้แล้วฉันขับรถของนาย”

“ได้ค่ะ” แต่พอถึงที่ฝากรถของเธอเขากลับเปลี่ยนใจ

“อ๊ะ เอาไงก็เอา นายขับตามหลังฉันเรื่อย ๆทิ้งระยะพอสมควรนะ” พูดจบเขาก็กระชากรถออกอย่างแรงและวิ่งเร็วมาก เธอเหยีบคันเร่งตามไปติด ๆรู้สึกเหมือนกำลังจะหนีอะไรสักอย่างค่ำมืดอย่างนี้ถนนสายนี้ไม่มีรถสวนไปมาอยู่แล้ว 52 กิโลเมตรทำไมรู้สึกมันไกลมาก ใช้เวลานานเหลือเกิน อีกประมาณไม่ถึง 20 กิโลจะถึงถนนใหญ่มีรถเครื่องวัยรุ่นสองคันโผล่ออกมาจากถนนแยกข้างทาง รถเครื่องทั้งสองคันบิดอย่างแรงเสียงดังจนแสบแก้วหูปาดหน้าปาดหลังพวกมันพยายามตีคู่ไปกับรถกระบะ ขาของมันข้างหนึ่งยื่นออกไปพยายามจะถีบท่อนไม้ลงจากรถ เธอเปิดไฟสูงแล่นจี้เข้าไปติด ๆ รถเครื่องอีกคันหันขวับมามองแล้วชะลอรถแสงไฟสาดส่องทำให้เห็นหน้าตาชัดเจนเป็นวัยรุ่นอายุไม่เกินยี่สิบ อีกคันยังคงบิดประกบไปติด ๆ พลันรถคันนั้นก็หักหลบออกขวาอย่างเร็วแล้วตกลงไปข้างทางเสียงโลหะกระแทกต้นไม้ข้างทางดังโครม! รถของเธอกำลังวิ่งด้วยวามเร็วสูงไม่มีโอกาสแม้แต่จะเหลือบมองและไม่อยู่ในวิสัยที่จะทำอย่างนั้นได้ อย่างน้อยก็ยังมีรถเครื่องอีกคันคงดูแลกันและกันได้ พอออกสู่ถนนใหญ่ ไม่เจอด่านตรวจนับว่าโชคดีไป พอใกล้จะถึงบ้านเธอโทรหาเต็นน้องชายให้มาช่วยขนไม้ลงจากรถ

“มีรถเครื่องวิ่งตามใช่ไหม” เขาถามทันทีที่จอดรถ

“ใช่ และมันพยายามจะถีบไม้ลงจากรถ”

“ฉันมัวแต่เหยียบคันเร่งไม่ได้สังเกตมันวิ่งประกบไปถึงไหน”

“เลยโค้งต้นไม่คู่ไปไม่ไกล แล้วมันตกข้างทาง”

“อ้าว! แต่มันคงไม่ถึงตายมั้ง”

เธอทิ้งตัวลงนอนด้วยความเพลียทันทีที่หลับตาเสียงรถเครื่องบิดดังจนแสบแก้วแว๊บผ่านเข้ามาในหัวเหมือนมันย้อนภาพให้ดูอีกครั้ง ไม่นานก็ม่อยหลับไป ตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามีเวลานั่งทบทวนเหตุการณ์ตื่นเต้นหวาดเสียว จำได้ว่าเมื่อคืนขับรถเร็วมากฝ่าถนนที่มืดตึดตื๋อแล้วยังมีวัยรุ่นสองคนนั่นอีกเรื่องอย่างนี้ถ้าเธอไม่ปริปากพูดก็ไม่มีใครรู้ เธอเหลือบมองนาฬิกาสายมากแล้วต้องรีบไปโรงเรียน

พอเลิกงานเธอพาหลานชายซึ่งตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นม.2 แวะซื้อของกินที่ตลาดสด ชานนวิ่งไปยืนเข้าคิวรอซื้อเต้าหู้นมสดเธอซื้อของเสร็จเดินไปรอจ่ายเงินให้หลาน มีวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังยื่นตังค์ให้คนขายแว๊บหนึ่งเธอจำหน้านั้นได้ ยมซอยถากยาว ย้อมสีน้ำตาลเหลือง ใบหน้าอูมกลม เธอมองตามจนเด็กหนุ่มคนนั้น ขับรถเครื่องออกไปมุ่งหน้าลงไปทางใต้ โรงพยาบาลที่ใกล้จุดเกิดเหตุที่สุดก็คือ รพ.นาทรายนี่เองหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้เธอเกิดอยากรู้ขึ้นมาว่าวัยรุ่นคนนั้นอาการเป็นอย่างไรบ้าง เธอรีบพาหลานไปส่งที่บ้าน

“ป้าจะไปทำฟันที่โรงพยาบาลนะ” หลานชายพยักหน้าเข้าใจและเดินเข้าบ้าน ส่วนเธอถอยรถออกจากบ้านย้อนกลับไปที่โรงพยาบาลไม่รู้จะไปตรวจหาอะไรจึงตัดสินใจเอาขูดหินปูนเข้าท่าที่สุด หาที่จอดรถได้ เธอก็เดินอ้อยอิ่งขึ้นตึก สอดส่ายสายตาหาใครบางคนที่เธออยากเจอ

“ชื่อชันษา สุภาคิน มาขูดหินปูนค่ะ”

“ไปนั่งรอที่หน้าห้องทำฟันเลยครับเดี๋ยวบัตรจะตามไป”

เธอผละจากเคาท์เตอร์ กำลังจะเดินไปตามที่เจ้าหน้าที่บอกทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นพองโตเมื่อเห็นเด็กวัยรุ่นคนที่เพิ่งซื้อเต้าหู้นมสดที่ตลาดกำลังเข็ญล้อเข็ญคนเจ็บซึ่งมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะที่หัวไหล่และแขนข้างขวา หน้าตาบิดเบี้ยวเขียวคล้ำบวมเป่งจนปิดตาข้างหนึ่งมีหญิงแก่คนหนึ่งสะพายย่ามเดินตามมาติด ๆ ล้อเข็ญผ่านเธอไปมุ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉินเธอสอยเท้าก้าวตามไปห่าง ๆ พอส่งคนไข้ให้หมอ เด็กวัยรุ่นคนเข็ญรถออกไปยืนรอนอกห้องส่วนยายคนที่มาด้วยนั่งรอตรงเก้าอี้รอรรับการเรียกตรวจเธอถือโอกาสไปนั่งลงข้าง ๆ

“ยายเป็นอะไรมาคะ”

“ยายไม่ได้เป็นอะไรพาหลานมาล้างแผล”

“หลานยายเป็นอะไรมาล่ะ”

“รถลงเมื่อคืน โชคยังดีที่คอไม่หักตาย”

“โอ๊ะ! รุนแรงขนาดนั้นเลยหรือ” ในตอนนั้นเองเจ้าหน้าที่ตำรวจมือถือแฟ้มเดินตรงไปที่เตียงลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ สอบถามเหตุเกิด เพราะคนไข้ต้องการเคลมประกัน เธอจึงได้โอกาสสะกิดแขนยายให้ลุกไปยืนฟังใกล้ๆ

“เหตุเกิดบนถนนสายดงโป่งแดง ห่างจากถนนสายหลักราว ๆยี่สิบกิโลเมตร ผมกำลังขับรถกลับบ้านถนนมืดมาก จู่ ๆ ก็มีหมา เอ่อ สัตว์คล้ายหมาวิ่งตัดหน้า ผมจึงหักหลบ” คนป่วยเล่า

“ถนนเบื้องหน้ามีสิ่งกีดขวางไหม”

“ไม่มีครับ”

“หมายถึงไม่มีสิ่งกีดขวางไม่มีรถวิ่งสวนไปมา”

“ครับ”

“มีคนอื่นไปด้วยไหม? “

“เพื่อนคนหนึ่ง”

“ก่อนขับรถเครื่องได้ดื่มเครื่องดื่มของมึนเมาหรือไม่”คนไข้ไม่ตอบ “เดี๋ยวข้อมูลส่วนนี้ผมจะขอผลตรวจเลือด ตรวจฉี่จากทางรงพยาบาลนะ” เธอสังเกตเห็นคนเจ็บก้มหลบสายตาลงมองพื้นแม้อาการจะสาหัสแต่ก็ยังพูดได้เธอรู้สึกโล่งใจที่เหตุการร์นับว่าไม่เลวร้ายเท่าไหร่ ถ้าเขาพูดตามความเป็นจริงหรือถึงขั้นจำหมายเลขทะเบียนรถได้ งานนี้มีร้อนมีหนาวแน่

Create Date : 26 กันยายน 2559 Last Update : 1 มีนาคม 2560 15:31:38 น. Counter : 521 Pageviews.		1 comments
Share Tweet