walk in the dark! 10

“ฉันอยากเลี้ยงข้าวนาย แวะมาหาหน่อยสิ”  เขา โทรหาหลังเลิกงาน น้ำเสียงฟังดูเนือย ๆ เหมือนกำลังเซ็งเต็มประดาถ้าถามความรู้สึกของเธอตอนนี้แล้วไม่อยากไปเอาเสียเลย แต่ก็ต้องถนอมน้ำใจกันเอาไว้จึงต้องไปอย่างเสียมิได้ จอดรถไว้ตามที่เขาบอกจากนั้นก็นั่งรถกระบะไป เขาพาไปทานข้าวนอกเขตดงโป่งแดงต้องขับรถออกนอกเขตไปราว 30 นาที

“ไปกินปลากันนะนายชอบปลาไม่ใช่เหรอ” เธอนิ่ง ไม่ตอบคำถามปล่อยให้เขาตัดสินใจเอง เธอสังเกตเห็นเขามีแววหงุดหงิด สีหน้าบึ้งตึง เขาเลือกโต๊ะที่อยู่มุมห่างจากโต๊ะอื่นๆ

“เมียฉันหนีไปแล้วหอบเงินที่บ้านไปไม่พอ ยังเอาบัตร เอ ที เอ็ม ไปรูดเงินในบัญชีฉันไปจนเกลี้ยง”เธอมองเขาแต่ไม่แสดงความคิดเห็น มันเป็นเรื่องส่วนตัว “นายยังรักฉันอยู่ไหม”คราวนี้เขาหันมาจ้องหน้า เธอถอนหายใจแล้วเบือนหน้าหนี“เมียฉันก็คงรู้ว่าฉันไปไหน ๆ กับนายถึงได้ทำกับฉันอย่างนั้น ฉันรักนายนะ”

“ไม่อยากเชื่อคำพูดของพี่อีกแล้ว”

“นายจะให้ฉันอมพระมาพูดหรือจะให้สาบาน..เอ่อ” เขาหยุดกึกก่อนจะพูดต่อ” ฉันขอถามเพียงว่านายยังรักฉันอยู่ไหม”

“พี่มาถามทำไมตอนนี้นั่นมันเมื่อ 16 ปีที่ผ่านมา” น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าหงุดหงิด

“16 ปี แล้วไงฉันยังรักนายอยู่เหมือนเดิม และสวรรค์ก็ลิขิตมาให้ฉันมาเจอนายอีกจนได้”

“หนูขอบคุณที่พี่ช่วยเหลือเรื่องไม้สร้างบ้าน ถือว่าพี่ทำทดแทนที่พี่เคยทำลายชีวิตหนูก็แล้วกัน”

“ฉันยังรักนายตลอดเวลาไปอยู่ที่อื่นฉันก็ยังคิดถึงนาย แล้วนายคิดถึงฉันบ้างไหม” เสียงคุยกันเริ่มดังขึ้นจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง เขาจึงลดเสียงลง

“ความรู้สึกนั้นมันตายไปแล้วสำหรับหนู”

“ทำไมฉันไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย”

“พี่ทำลายชีวิตหนูทั้งชีวิตเลยแหละ” เธอโกรธจนตัวสั่นและสะบัดหน้าหนี ภาพเหตุการณ์เมื่อสิบหกปีที่ผ่านมาภาพที่เธอพยายามเหยียบฝังดินให้มิดก็ลอยผุดขึ้นเหมือนนั่งดูหนังจอใหญ่อยู่ตรงหน้า

นายร้อยตำรวจหนุ่มตัวล่ำบึกหน้าตาคมคายผิวเข้ม ย้ายมาดำรงตำแหน่งที่สถานีตำรวจภูธรนาทรายเธอเองก็เพิ่งเรียนจบและบรรจุทำงานเป็นครูในโรงเรียนมัธยมที่ยู่ไม่ห่างจากสถานีตำรวจวันที่พบกับเขาครั้งแรก เป็นเวลากลางคืน เนื่องจากมีอุบัติเหตุรถสิบล้อบรรทุกข้าวเปลือกเต็มคันรถวิ่งไปส่งที่กรุงเทพฯมีคนขี่จักรยานตัดหน้าคนขับหักหลบรถเสียหลักพลิกคว่ำตกข้างทาง อีกคืบเดียวจะชนบ้านที่ตั้งอยู่ริมถนนข้าวเปลือกเกลื่อนกลาดเต็มไปหมดนายตำรวจหน้าตาคมเข้มคนนั้นกับลูกน้องมาทำคดี

“ใครพอเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”ชาวบ้านมุงดูกันเต็มถนนแต่พอเจ้าหน้าที่ถามต่างเดินหนีแยกย้ายไปหลบหน้าหลบตาบางคนก็กลับบ้าน“ใครพอจะพูดภาษากลางได้บ้าง ไม่ควรทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะครับ ไม่รู้แต่ช่วยชี้หน่อยนะครับ” ในสมัยนั้นบ้านส่วนใหญ่พูดภาษาถิ่นน้อยคนนักจะพูดภาษาไทยได้ แล้วสายตาของเขาก็หันมาประสานกับเธอเข้าพอดี สาวน้อยร่างแบบบางในชุดนอนเสื้อยืดแขนยาวกางแกงขายาวสีเทาเป็นชุดที่เข้ากับบรรยากาศต้นฤดูหนาวเขาตรงดิ่งเข้ามาหา และขอร้องให้เป็นพยานให้เพื่อจะได้ทำคดีให้เสร็จสิ้นเธอตอบตกลง เขาถามคำถามเธอนิดหน่อย เธอเล่าไปตามที่ได้ยินเสียงไม่ได้แต่งเติมเรื่องราวทำตัวเป็นพลเมืองดีเท่าที่จะทำได้ เหตุการณ์คืนนั้นผ่านไปเช้าวันรุ่งขึ้นชายที่ทำตัวเป็นลูกน้องเจ้าพ่อประจำหมู่บ้านมาชี้หน้าด่าเธอ

“ตำรวจเป็นญาติมึงเหรอ มึงช่วยมันทำไมฮะ”เธอกลัวจนตัวสั่นงันงก พ่อกับแม่ก็ได้แต่มอง พูดอะไรไม่ออกเธอมารู้ตอนหลังว่าชายที่ขี่จักรยานตัดหน้าเป็นคนมาจากประเทศลาวเป็นแรงงานเถื่อนของเจ้าพ่อ ในวันถัดมาเขากับลูกน้องมานั่งพิมพ์สำนวนเจ้าพ่อคนนั้นก็ส่งลูกน้องมากวน มาปล่อยลมยางรถสายตรวจ ตะโกนพูดจาถากถางท้าตีท้าต่อยแล้วก็มีเรื่องกันจนได้ มีเสียงเอะอะทะเลาะกันดังพอที่จะดึงดูดให้ชาวบ้านมามุงดูห่างๆ วัยรุ่นคนหนึ่งโดนจับใส่กุญแจมืออีกคนโดนเขาเอาหน้าผากโขกเลือดกำเดาไหล คนอื่น ๆ วิ่งหนีเอาตัวรอด

“เพราะอีผู้หญิงคนนี้พวกตำรวจถึงเข้ามาวุ่นวาย”เสียงหญิงที่เป็นแม่ของวัยรุ่นกลุ่มนั้นตะโกนแหวกวงไทยมุงเข้ามา คืนต่อมา เจ้าพ่อตัวจริงก็มาขอพบทำให้เธอได้รู้ว่าหัวหน้าใหญ่ที่แท้จริงเป็นครูที่สอนอยู่โรงเรียนประถมประจำหมู่บ้าน

“เป็นอะไรกับตำรวจนั่น”เขาถามแต่ฟังดูเป็นการข่มขู่มากกว่า “อย่าริซักศึกเข้าบ้าน ถือว่ามาพูดกันดี ๆนะหวังว่าคราวต่อไปหมู่บ้านของเราคงไม่เจอเรื่องวุ่น ๆ อีก ”พ่อกับแม่ก็ได้แต่ก้มหน้าเงียบ เกรงกลัวบารมี เธอไปซื้อกับข้าวที่ตลาดเจอลูกน้องเขาจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ตกเย็นเขาขับรถมอเตอร์ไซค์มาหาเธอที่บ้าน

“นายถูกข่มขู่แหรอฉันจะไม่ปล่อยให้นายเป็นอะไรไปหรอก ฉันจะคุ้มครองนายเอง” มีกลุ่มเปิดบ่อนเถื่อนโดนจับเธอก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นสายว่าแอบส่งวิทยุให้ข่าวพวกตำรวจในสมัยโน้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ แม้แต่โทรศัพท์สายก็ยังมาไม่ถึงจากเทียวมาถามข่าวคราวบ่อย ๆ ก็กลายเป็นความสนิทสนมคุ้นเคยและขยับขึ้นเป็นความรักความเข้าใจคบกันได้ระดับหนึ่งก็มีคนมากระซิบบอกเธอว่าเขามีเมียแล้ว

“ไม่มี คงมีคนอิจฉานาย ที่จะได้เป็นคุณนาย”พอเธอถามเขาก็ปฏิเสธ

“หนูต้องการความจริง”

“ฉันพูดความจริง”

“พี่กล้าสาบานไหมว่าพูดความจริง”

“ฉันท้าสาบานเลยเอ้า บอกมาที่ไหนเมื่อไหร่”

ด้วยความที่เธอเองก็อยากจะพิสูจน์ว่าเขาพูดจริงไหมเธอมองหาที่สาบาน ต่อหน้าพระพุทธรูป หรือว่าใต้ต้นไม้ใหญ่ ๆ ดี พลันเธอก็นึกถึงศาลเจ้าปู่ประจำหมู่บ้านที่ผู้คนนับถือและอยู่คู่บ้านคู่เมืองมานาน เธอเด็ดดอกกุหลาบสีแดงสองดอก เทียนหนึ่งคู่ ธูปสองดอกพาเขาไปที่ศาล ขณะยืนอยู่ต่อหน้าศาลถ้าใครบังเอิญผ่านไปมาคงมองเห็นนายตำรวจแต่งชุดตำรวจเต็มยศกับสาวร่างแบบบางสวมใส่เสื้อยืดนุ่งผ้าซิ่นตามแบบสาวชาวบ้านทั่ว ๆ ยืนเคียงคู่กันอยู่หน้าศาล เธอจ้องมองเข้าไปข้างในศาลไม้เก่า ๆ มอง เห็นเครื่องไหว้สักการะวางระเกะระกะบรรยากาศรอบข้างเงียบสงัด จนเธอรู้สึกเย็นวาบรอบ ๆ กาย มือไม้ออกอาการสั่นนิด ๆ ศาลแห่งนี้มีเรื่องเล่าไว้มากมายแต่เธอก็อยากพิสูจน์ว่าศักดิ์สิทธิ์จริงไหม เธอจุดธูปให้ตัวเองหนึ่งดอกยื่นให้เขาหนึ่งดอก

“ขอเจ้าปู่จงเป็นพยาน ชายคนที่อยู่ข้าง ๆนี้คบหาอยู่กับลูกและมีคนมาบอกว่าเขามีเมียแล้ว แต่เขาไม่ยอมรับถ้าเขาโกหกลูกขอให้เขามีอันเป็นไป” พูดจบเธอเอาศอกกระทุ้งแขนของเขาเบาๆ

“กระผม ร้อยตำรวจตรีวันชัย โพธิ์เงินผมรักผู้หญิงคนนี้จริง ๆ และไม่ได้หลอกถ้าผมมีเมียอย่างที่เขากล่าวหาขอให้กระผมมีอันเป็นไปภายในห้าวัน เจ็ดวัน”พูดจบก็พากันปักธูป “นายพอใจหรือยัง “ เขาหันมาถาม เธอจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเพื่อค้นหาความจริง ทั้งที่ยังสงสัยแต่เธอก็เชื่อในสิ่งที่เขาสาบานเขาจึงฉวยโอกาสก้มลงหอมแก้มเธอทีหนึ่งก่อนแยกย้ายกันกลับ ริมฝีปากของเขามันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ตลอดช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่ได้รู้จักกับเขาชีวิตเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เวลาเขาออกตรวจท้องที่ ออกจับไม้เถื่อนตามป่าเขาลำเนาไพรก็จะแวะรับเธอไปด้วยเขาสอนวิธียิงปืนให้โดยใช้กระสุนจริง ฝึกยิงปืน เอ็ม 16 พาไปเที่ยวงานวัดตามหมู่บ้านใกล้เคียงเธอเผลอจินตนาการเห็นเธอกับเขาอยู่กินด้วยกันฉันท์สามีภรรยาอย่างมีความสุขแต่ความสุขของเธอแม้ในจินตนาการก็แสนสั้นเพราะเย็นวันนั้นเองมีหญิงแก่วัยคุณแม่มาหาเธอที่บ้าน บอกว่าหล่อนเป็นใครแล้วเดินจากไป ส่วนเธอตัวแข็งทื่อ น้ำตาไหลอาบแก้ม หลังจากหล่อนคนนั้นกลับไปไม่นานเขา ก็แวะมาหาท่าทางก็ดูปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หญิงแก่คนนั้นแอบหลงรักฉัน จะตามรังควานทุกคนที่ฉันคบ”

“แล้วทำไมไม่เจอกันทั้งสามคนเล่า”

“ฉันก็อยากเจอเหมือนกันถ้าต่อหน้าฉันยายนั่นก็ไม่กล้า” วันรุ่งขึ้นเธอก็ไปทำงานตามปกติพอเลิกเรียนหญิงแก่คนนั้นก็มาชี้หน้าด่าเธอต่อหน้านักเรียน ต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน

“อีดอกทอง หาคนขี่ไม่ได้รึไงถึงมาแย่งผัวชาวบ้าน..อี..อี..”เธอกลับถึงบ้าน สะอื้นไห้แทบสลบรู้สึกทั้งอาย ทั้งเจ็บปวด จากนั้นเวลาเธอเดินไปไหนมาไหนชาวบ้านก็ซุบซิบกันดังพอที่จะให้เธอได้ยินและเสียงด่าทอของหญิงแก่คนนั้นก็ยังตามมาหลอกหลอน

“มึงกับกูมันคนละชั้นโว้ย เชื่อเถอะพอเขาได้ขี่มึงเมื่อไหร่เขาก็จะเขี่ยทิ้งทันทีฉันเห็นมาหลายรายแล้วอย่าริอยากเป็นคุณนายเลย อีดอก”

“ก็คงเพราะแก่อย่างนี้เขาถึงหันหน้าออกนอกบ้าน” เธอทั้งอายทั้งโมโห

“หนอย เห็นแก่ ๆ อย่างนี้ก็เถอะ เขาน่ะขี่ฉันทั้งเช้าทั้งเย็นเลยแหละ” ในชีวิตไม่เคยคิดว่าจะได้มาโต้คารมกับใคร เธอจึงได้แต่เอามือปิดหน้ารีบเดินหนีก่อนที่น้ำตาจะร่วงให้หล่อนเห็นเหตุการณ์วันนั้นทำให้เธอรู้ว่า ในโลกของความรักไม่ใช่สิ่งสวยงามเสมอไป บางครั้งมันมีอานุภาพทำลายล้างรุนแรงกว่าระเบิดมือหลายเท่าเปรียบได้กับอารมณ์ที่คลุกรุ่นเดือดพล่านอยู่ข้างในพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ คำสอนที่ว่าสวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจนั้นจริงแท้แน่นอน ตอนนี้เธอกำลังตกนรก จิตใจร้อนรุ่ม มีเพลิงเผาผลาญอยู่ในอก รักไม่เป็นดังหมายแถมมีมารร้ายเข้ามาเกี่ยวข้อง

“คำสาบานมีประโยชน์อะไรเล่า” เธอตัดพ้อขณะนอนร้องไห้กลางดึก จู่ ๆ เช้าตรู่วันหนึ่งลูกน้องของเขาขี่รถเครื่องมาหาเธอที่บ้าน

“อาจารย์ครับหมวดเขาถูกยิง” เขาพูดด้วยสีหน้าตื่น ๆ

“ฮะใครยิง” เธอหลุดโพล่งออกไป

“อ๊ะคืองี้ครับ เมื่อคืนพวกเรานำกำลังไปล้อมจับเสือใบ พลันเขาก็ทำปืนลั่นใส่เท้าของตัวเอง” เธอนับวันที่ไปสาบานต่อหน้าศาลเจ้าปู่ จนถึงวันนี้ก็เจ็ดวันพอดี เธอนิ่งอึ้ง

“อาจารย์ไปเยี่ยมหมวดหน่อยนะครับ เขาอยากเจออาจารย์มาก ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาล” เธอยังรู้สึกกลัวฝีปากเมียแก่ของเขา นั่งบวกลบ คูณหารในที่สุดก็ชวนเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งไปเป็นเพื่อน ด้วยยังคิดดีอยู่ว่าแค่ไปให้เห็นหน้าแล้วจะรีบกลับแต่ถ้าย้อนเวลาได้เธอคงไม่ไปในวันนั้น เพราะทันทีที่โผล่หน้าที่โรงพยาบาลเมียแก่ของเขาก็ยืนขวางทาง

“หยุด ไม่ต้องไปเยี่ยม แกใช่ไหมที่พาเขาไปสาบานนังตัวดีเล่นของใช่ไหมมึง” บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นซึ่งมีเขานั่งอยู่ผ่านมาพอดีหญิงแก่จึงเปลี่ยนเป็นยิ้มให้เธอแทน ส่วนเขาถึงแม้จะส่งยิ้มให้เธอแต่ก็เป็นรอยยิ้มแบบฝืด ๆ วันนี้มีโอกาสเจอกันทั้งสามคนและเห็นแล้วว่าเขาหงอแค่ไหนเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงแก่คนนั้น เธอหันหลังเดินกลับหอบความฟกช้ำกลับบ้านตัวเบาหวิว ไม่มีเรี่ยวแรง เนื้อหนังมังสาแทบจะปริแตกแหลกสลายมะลายไปกับสายลม จบกันทีกับรักครั้งแรก จากนั้นเธอก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยมีคนบอกว่าเขาย้ายไปที่อื่นแล้ว ส่วนเธอต้องใช้เวลาเยียวยาและเลียแผลนานพอสมควร จากนั้นไปเรียนต่อระดับปริญญาโท เวลาผ่านไปความเจ็บปวด ความรู้สึกต่าง ๆ ค่อย ๆตกตะกอนลงไปนอนในก้นบึ้งของหัวใจ

“ฉันขอถามอีกครั้งนายจะไปกับฉันไหม หมายถึงย้ายตามฉันไป”

“ไม่ไปหนูต้องทำงาน”

“นายจดทะเบียนสมรสกับฉันแล้วใช้คำสั่งเดียวกัน ย้ายตามได้ทันที นายไม่อยากไปอยู่ขอนแก่นเหรอ”เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ “ที่ผ่านมานายหลอกใช้ฉัน ฉันเสี่ยงช่วยนายก็เพราะรักนายฉันจะจำไว้” อีกไม่กี่วันต่อมาเขาขับรถกระบะสีขาวมาดูบ้านของเธอที่สร้างจวนจะเสร็จแล้ว

“ฉันอยากมาดูให้เต็มตาว่าบ้านไปถึงไหนแล้วและฉันก็ดีใจที่เห็นคนที่ฉันรักมีบ้านอยู่อย่างมั่นคง” เธอไม่ตอบปล่อยให้เขาพูดไป“ฉันมาถามนายเป็นครั้งสุดท้าย นายจะไปอยู่กับฉันไหม”

“ไม่ค่ะ”เธอตอบโดยไม่มองหน้า พลันก็รู้สึกเจ็บแปลบที่แขน อุ้งมือที่ใหญ่และแข็งแรงของเขาคว้าหมับเข้าที่แขนขวาของเธอพร้อมกับบีบจนเธอรู้สึกเจ็บเผลอร้องจ๊ากออกมาเขายังคงกำแน่น ถ้าดิ้นก็คือเจ็บเธอจึงอยู่นิ่ง ๆ เขาจึงค่อย ๆ คลายมือออก

“ฉันมาลาแต่ถ้าได้มีโอกาสเจอนายอีกฉันจะไม่ปล่อยให้นายหลุดมือไปอีก นายจำคำฉันไว้นะ” แล้วเขาก็จากไป เป็นครั้งที่สองแต่การจากไปคราวนี้ แตกต่างจากคราวแรก การจากครั้งที่สองเธอรู้สึกโล่งใจไม่ต้องไปทนนั่งเฝ้าเขากิน ดื่ม ไม่ต้องเสแสร้งว่าเป็นแฟนกันและที่สำคัญคงไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกชั่วนิจนิรันดร์

Create Date : 06 พฤศจิกายน 2559 Last Update : 1 มีนาคม 2560 16:52:15 น. Counter : 528 Pageviews.		1 comments
Share Tweet