ภูดิทหักพวงมาลัยเลี้ยวรถกระบะสีเทากลางเก่ากลางใหม่ออกจากถนนสายหลักมุ่งสู่ถนนตัดผ่านหมู่บ้านทางตันมันเป็นถนนสองเลนแคบๆ พื้น ถนนขรุขระเต็มไปด้วยหลุมบ่อน้อยใหญ่ทำให้รถของเขาโครงเครงส่ายไปมาทุกครั้งที่ล้อข้างใดข้างหนึ่งตกหลุมบ่อเหล่านั้นจุดหมายปลายทางวันนี้ไม่ใช่หมู่บ้านที่อยู่สุดปลายถนนเพราะภารกิจตรงนั้นเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วคงเหลือบ้านหลังสุดท้ายตามคู่มือสัมมะโนประชากรระบุเลขที่บ้าน 186ซึ่งตั้งอยู่ริมถนนห่างจากถนนใหญ่เพียงแค่กิโลเมตรเศษ ๆ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู‘5:45 นาที’ เขามองผ่านกระจกหน้ารถดูดวงอาทิตย์กลมโตสีแดงแจ๊ดในช่วงปลายเดือนมีนาคมกำลังคล้อยต่ำมีเงายอดต้นไม้ใหญ่บดบังเป็นเงาดำพาดผ่านบางส่วนรัศมีสีแดงฉานเฉดส้มของมันทาทั่วท้องฟ้าทางทิศตะวันตก แว่วเสียงจักจั่นดังมาจากที่ไกล ๆ ภูดิทเหยียบคันเร่งให้รถวิ่งเร็วขึ้นเขาบอกตัวเองว่าถึงจะค่ำหน่อยก็ไม่เป็นไรเพราะนี่เป็นเคสสุดท้ายเขาจะได้รวบรวมข้อมูล สรุปและนำเสนอหัวหน้าแผนกในลำดับต่อไป

ภูดิท กรองเทพา อายุ 23ปี รูปร่างสันทัด สูงปานกลางหน้าตาผิวพรรณคมเข้มทำงานเป็นนักสถิติแผนกสังคมสงเคราะห์ เขาเรียนจบสาขาสถิติประยุกต์จากมหาวิทยาลัยประจำภูมิภาค พื้นเพเป็นคนนครราชสีมา เรียนจบก็ได้มีโอกาศทดลองงานที่จังหวัดชายขอบเหนือสุดของภาคอีสานตอนบนงานที่เขาได้รับมอบหมายก็คือรวบรวมข้อมูลจำนวนผู้ที่กำลังจะย่างเข้าสู่วัยผู้สูงอายุ คือมีอายุตั้งแต่ 51ปีขึ้นไป ซึ่งข้อมูลส่วนใหญ่ได้รับการส่งต่อกันมาเป็นทอด ๆ แต่มีบางรายที่เป็นกรณีพิเศษที่ต้องออกไปพบปะเยี่ยมเยียนให้เห็นสภาพความเป็นอยู่ที่แท้จริงกลุ่มผู้พิการ ผู้ป่วยเรื้อรัง และผู้สูงอายุที่ไร้ญาติขาดมิตรซึ่งมีอยู่จำนวนไม่กี่คนคุณยายชันษา สุภาคิน วัย 52 ปีก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ภูดิทต้องออกไปดู ข้อมูลเบื้องต้นที่เขาได้มา สำเนาทะเบียนบ้านมีชื่อคุณยายอยู่คนเดียวไม่มีผู้ร่วมอาศัยอยู่ด้วยเลยส่วนรายละเอียดอื่น ๆ เกี่ยวกับอาชีพและรายได้ก็ไม่ได้ระบุไว้ คราวที่แล้วเขาตามหาบ้านคุณยายตามแผนที่ที่เขาไปขอมาจากไปรณีย์จนพบและก็ต้องแปลกใหญ่ที่เห็นบ้านของคุณยายหลังใหญ่โต ก่อกำแพงอิฐล้อมรอบสูงท่วมหัวตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างไกลจากชุมชน บริเวณภายในบ้านปกคลุมไปด้วยต้นไม้หลากหลายชนิดตรงซุ้มประตูทางเข้าก็ปกคลุมไปด้วยต้นไม้พันเลื้อยและมีใบไม้ที่แห้งเหี่ยวร่วงหล่นกลื่นกลาดอยู่เต็มถนนทางเดินเข้าบ้านซึ่งตัดจากประตูเหล็กดัดตรงสู่โรงรถที่มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่ ภายในบ้านและบริเวณรอบ ๆเงียบสงัดราวกับปราศจากสิ่งมีชีวิตเขากดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเขายืนรีรออยู่นานนับสิบนาทีเผื่อมีใครโผล่หน้าออกมาให้เห็นแต่ก็ต้องผิดหวังกลับไปมา คราวนี้เขาก็ได้แต่ภาวนาขอให้เจอคุณยายเขาไม่อยากเสียเวลาขับรถย้อนกลับ ไป-มาเพราะระยะทางจากที่ทำงานของเขามาถึงบ้านคุณยายก็เกือบ60 กิโลเมตรแถมงานที่สำนักงานก็ล้นมือกว่าจะปลีกตัวเจียดเวลามาได้ก็ไม่ง่ายนัก

เขาผ่อนความเร็วของรถลงค่อย ๆ เคลื่อนรถมาจอดอยู่หน้าประตูเหล็กดัดดับเครื่องยนต์ หยิบเอาแฟ้มเอกสารเปิดประตูรถแล้วรีบก้าวลงจากรถสอดส่ายสายตามองหาความเคลื่อนไหวภายในบริเวณ บ้านบรรยากาศไม่แตกต่างจากคราวที่แล้วเขากรดกริ่งสั้น ๆ หนึ่งครั้ง เงียบ!ไม่มีเสียงตอบรับเขากรดกรื่งยาว ๆ อีกครั้ง ..และอีกครั้งก็ไม่มีความแตกต่างจากการกดครั้งแรก เขาสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วพ่นออกมาแรง ๆรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิด ๆเหลือเคสนี้เคสสุดท้ายก็จะสรุปและรายงานหัวหน้าแผนกเพื่อนำเสนอหัวหน้าฝ่ายซึ่งกำหนดไม่เกินสัปดาห์หน้าเขาอยากจะปีนรั้วเข้าไปแต่ก็เกรงว่าจะโดนข้อหาบุกรุก พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบานประตูเหล็กเลื่อนที่ปิดไม่สนิทเขาลังเลครุ่นคิดครู่หนึ่งจากนั้นความคิดต่าง ๆก็ประเดประดังเทกันเข้ามาเท่าที่สมองของเขาจะจินตนาการได้

‘สมมุติว่าคุณยายเป็นอะไรไป’

‘ล้มหัวฟาดพื้น’

‘นอนป่วยอยู่คนเดียวและไม่มีใครมาดูแล’

‘หรืออาจถึงขั้นกำลังใกล้จะต..’

‘หรือกลายเป็นศพไปแล้ว’

มือและเท้าไวเท่าความคิดเขารีบผลักประตูให้เปิดกว้างออก เบียดตัวเดินจ้ำอ้าว ๆมุ่งตรงไปที่ตัวบ้านประตูหน้าต่างกระจกปิดสนิททุกบานและมีม่านสีครีมหนาทึบบดบังทำให้ไม่สามารถมองลอดผ่านดูข้างในได้เขาสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆกระทั่งแหงนมองขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้านแต่ก็ไม่พานพบความเคลื่อนไหวใด ๆหัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่ปกติ จมูกของเขาก็พยายามสูดดมเผื่อมีกลิ่นบางอย่างที่เขาคิดเอาไว้ลอยมาปะทะเขาเดินอ้อมไปทางหลังบ้านตั้งใจจะตะโกนร้องเรียกชื่อของยายแต่ริมฝีปากกลับสั่นระริกดูมันช่างเงียบสงัดผิดปกติเงียบจนเขาได้ยินเสียงหัวใจของต้วเองที่เต้นไม่เป็นจังหวะ พลันเท้าที่ย่างก้าวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นประตูห้องครัวที่อยู่ติดกับตัวบ้านปิดไม่สนิท เขายืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะเรียกชื่อของยายออกไป เงียบ! ไม่มีเสียงตอบรับเขาเรียกอีกเป็นครั้งที่สองด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมและยืนรอการขานรับด้วยความกระวนกระวายใจ พร้อม ๆกับหันไปมองดูพระอาทิตย์ที่เริ่มจมลงไปในเงามืดของยอดไม้ไปครึ่งลูกแล้ว มา ถึงขั้นนี้แล้วเขาจะไม่ขอกลับไปมือเปล่าเหมือนคราวที่แล้วต้องได้ข้อมูลภาระงานนี้จะได้เสร็จสิ้นและเขาจะได้ยื่นใบลาพักร้อนได้อย่างน้อยก็หนึ่งสัปดาห์จะได้ไปเที่ยวให้หนำใจและพักผ่อนให้เต็มที่ ว่าแล้วเขาก็ค่อย ๆเอื้อมมือที่สั่นเล็กน้อยไปดึงประตูค่อยๆ แง้มเปิดพร้อม ๆกับยื่นหน้ามองเข้าไปข้างในแต่ก็ต้องผงะหงายเมื่อกลิ่นคาวคลุ้งลอยโชยมาโปะจมูกจนเขาเบือนหน้าหนีพร้อมๆกับเอามือปิดจมูก เพียงแค่ไม่กี่เสี้ยววินาทีแม้ภายในห้องครัวจะมืดเนื่องจากประตูหน้าต่างปิดสนิทแสงไม่สามารถผ่านเล็ดลอดเข้าไปได้แต่เขาก็เห็นภาพชัดเจนตัวเขาแข็งทื่อเย็นวาบตั้งแต่หัวจรดเท้าดวงตาทั้งสองเบิกกว้างลูกตาแทบถนนอ้าปากค้าง ทว่าไม่มีเสียงใด ๆเล็ดลอดออกมาจากปากของเขาพอได้สติเขารีบหันหลังกลับอย่างเร็วจนเท้าสะดุดขาของตัวเองเซถลาเกือบหัวคะมำแฟ้มหล่นหลุดมือแต่ก็ไม่มีเวลาจะก้มหยิบมันขึ้นมาพอ ตั้งหลักได้เขาก็โกยอ้าวก้าวกระโดดกระโจนพรวดออกนอกประตูมือไม้สั่นงกงั่นขณะเปิดประตูรถกว่าจะสอดกุญแจเข้าไปสตาร์ทรถได้ก็ดูมันกินเวลานานเหลือเกิน เขาเหยียบคันเร่งจนจมมิดเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขณะตีวงโค้งกระชากรถออกไปอย่างแรงเนื้อตัวยังคงแข็งทื่อมือที่จับพวงมาลัยยังคงสั่นระริกไม่นานเขาก็ขับมาถึงถนนใหญ่ซึ่งตอนนี้พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว

ถนนสองข้างทางเปิดไฟส่องสว่างประกอบกับแสงไฟระยิบระยับจากหน้ารถที่วิ่งสวนกันไปมาขวักไขว่ เขาเริ่มรู้สึกผ่อนคลายลงไปบ้างอย่างน้อยในขณะนี้เขาก็มีเพื่อนร่วมทางอยู่เต็มท้องถนน เขาถอนเท้าจากคันเร่งลดความเร็วลงสูดลมหายใจลึก ๆพยายามนับหนึ่งถึงสิบถึงยี่สิบตั้งสติพอนึกถึงภาพที่เห็นมันทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังวูบขึ้นมาทันทีตัวเกร็งแข็งทื่อและเผลอเหยียบคันเร่งจนจมมิดอีกครั้ง เสียงเครื่องยนต์ดังลากยาวเหมือนติดเทอร์โบเข็มชี้บอกความเร็วกระดกหมุนติ้วหมุนติ้วเป็นครึ่งวงกลม เขาต้องการหนีไปให้เร็วที่สุดและหนีไปให้ไกลที่สุดดวงตาทั้งสองเบิกกว้างขณะเพ่งมองไปข้างหน้าฝ่าแสงสลัวยามค่ำคืนบนท้องถนนเบื้องหน้าถึงแม้จะเป็นถนน 4 เลนส์แต่ก็ดูมันพลุกพล่านรถราเกะกะขวางทางเสียเหลือเกิน เขาสบถรถทุกคันที่ขับช้าและขวางหน้าเขาขับปาดหน้าแซงซ้ายแซงขวาเหมือนคนกำลังสติแตกพลันก็มีเงาวูบสีดำกระโจนพรวดตัดหน้ารถเขาอย่างเร็วมือที่กำพวงมาลัยจนเกร็งหักหลบโดยสัญชาตญาณ รถเสียหลักกระแทกชนเกาะกลางถนนเกิดเสียงดังบาดแก้วหูและลอยละลิ่วเคว้งคว้างขึ้นไปในอากาศข้ามฟากหล่นโครมกระแทกพื้นถนนเลนส์ฝั่งทางขวามือของเขารถหมุนติ้วตวัดเป็นวงกลมตามแรงของเครื่องยนต์ทำให้รถที่กำลังวิ่งมาทางเลนส์ขวาห้ามล้อไม่ทันชนโครมเข้าอย่างจังและคันที่ขับตามกันมาติด ๆ อีกสามสี่คันชนท้ายกันระนาวเสียงเครื่องยนต์รถของภูดิทครางเบาลงแต่เสียงกรีดร้องแหลม เสียงโอดโอยเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดเสียงร้องไห้จนเสียงหลงดังแทรกขึ้นมา เสียงพูดคุยของบรรดาผู้อยากรู้อยากเห็นไม่นานก็ตามมาด้วยแสงไฟวับวามจากรถตำรวจจราจรรถมูลนิธิและจากรถพยายบาลกระพริบแข่งกับแสงแฟ็ลชวูบวาบจากมือถือของบรรดามนุษย์ยุคโซเชี่ยลมีเดีย