All Blog
แทกิล วันที่ 12 มกราคม 2555



“ไปเข้าเฝ้ารัชทายาทหรือ?”

“สิ่งสำคัญที่สุดคือความปลอดภัยของพระนัดดา”

“ท่านพูดถูก เดินทางระวังด้วย ข้าจะรอท่านที่นี่ เตรียมตัวพร้อมรึยัง”

“ครับ”

“เจ้าจงแอบตามไปลับ ๆ ไม่ว่ายังไงก็ต้องนำพาพระนัดดากลับมาให้จงได้”

เแทฮารีบเดินทางมายอจู เพื่อตามหาแฮวอน แต่ได้พบกับแทกิล ก่อน

“ประเทศนี้ใกล้ถึงวันล่มสลายแล้ว มือปราบทั่วประเทศตามล่าผู้หญิงคนเดียว” แทกิล กล่าว

“เจ้าเดินตามทางของเจ้าไปเถอะ นี่เป็นเรื่องของข้า”

“เจ้าคู่ควรจะพูดคำนี้รึไงหะ? หลานพระราชาหรือพระนัดดาอะไรนั่น ถูกพวกมือปราบตามหาจนทั่วแผ่นดิน แต่คนบางคนดันทิ้งเค้าไว้แล้วตัวเองกลับยอมไปตาย ยังจะมาสั่งไม่ให้ยุ่งรึ?”

“เค้าไม่ใช่แค่พระนัดดา แต่เป็นลูกพวกข้าด้วย”

“ยังไงก็ยังเป็นพระนัดดาอยู่ เอาเป็นว่าไม่ใช่แค่ลูกของเจ้า ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกคงไม่ต้องเป็นอย่างวันนี้หรอก” แทกิล กล่าว แล้วทั้งสองก็ต่อสู้กัน

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาสู้กับเจ้า”

“เฮ้ เจ้าทาส ข้าขอถามอะไรเจ้าหน่อยสิ เจ้าทำแบบนี้เพราะต้องการที่จะช่วยใครหะ เพื่อหลานพระราชานั่นหรือว่าเพื่อออนยอนกันแน่”

“ข้าเคยบอกแล้วไงว่า ข้าไม่รู้จักผู้หญิงที่ชื่อออนยอนนั่น”

“หึ ที่แท้เจ้าเองก็ไม่ต่างอะไรกับพวกชนชั้นสูงเลว ๆ พวกนั้น”

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าอย่ามายุ่ง”

“เจ้าแกว่งแขนของเจ้าไป ส่วนแขนข้าข้าจะแกว่งมันเอง” แทกิล กล่าว

แฮวอนพาองค์ชายหนีด่านตรวจมาได้แต่นางทำท่าทางมีพิรุธ จึงถูกทหารเรียก

“ทำไมเจ้าถึงต้องวิ่งหนีจากด่านตรวจ เพราะอะไร”

“เจ้าจับสตรีชั้นสูงที่ไม่มีความผิดมาอย่างนี้ ข้าคิดว่าเจ้าควรจะแจ้งเหตุผลมาก่อนนะ” เฮวอน กล่าว

“ทำเป็นพูดจามีหลักการซะด้วยสิ แต่ว่าอีกเดี๋ยวก็จะรู้ต้นสายปลายเหตุเอง บอกชื่อที่อยู่เจ้ามายังไม่รีบแจ้งที่อยู่มาอีก?”

“ข้าเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของท่านคิมซองฮอน ข้าชื่อคิมเฮวอนค่ะ”

“คิมซองฮอน”

“บ้านข้าเป็นตระกูลมีชื่อเสียงที่คนในแถบนี้ต่างรู้จักดี ทำไมท่านถึงทำกับหญิงที่จะกลับมา เยี่ยมบ้านแม่ดังเช่นนักโทษเช่นนี้”

“แต่ตอนนี้ตระกูลนั้น…”

“แต่ตอนนี้ตระกูลนั้น…ครอบครัวนั้นเกี่ยวข้องกับคดีเผาบ้านของแทกิลเหรอ?”

“ครับ”

“ตกลงเป็นทาสรึเปล่า ตอนนี้สืบได้ความรึยัง?”

“ถึงตอนนั้นยังไม่ได้ผล แต่เห็นว่าทาสทรยศรอดไปได้ ผู้หญิงคนนั้น แฮ่ม ยังหนีออกจากงานแต่งงาน”

เฮวอนได้ยินเข้าก็ไม่สบายใจ

ชายคนนั้นจับสังเกตท่าทางของเฮวอน “เจ้าก็คือ นังผู้หญิงที่หนีออกจากงานแต่งงานใช่มั้ย?”

“นังผู้หญิงรึ?โปรดรักษามารยาทหน่อย” เฮวอนไม่พอใจ

“ผู้หญิงที่หนีออกจากงานแต่งงาน ทำไมถึงได้หมดสภาพแบบนี้ล่ะ?”

“ข้าว่าท่านควรมีมารยาทกว่านี้นะ”

“ฮะ ๆ ๆ เจ้านี่มันเถียงเก่งจริง ๆ นะ พี่ชายของเจ้าคนที่ชื่อ..คิมซองฮอนใช่รึเปล่?”

“ใช่แล้วใต้เท้า” เฮวอนบอก

“เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียง พี่ชายเจ้าคิมซองฮอน”

ระหว่างที่ชายคนนั้นกำลังตรวจสอบเฮวอน แทกิล และแทฮาก็ย่องเข้ามาแล้วเอามีดจ่อหัวชายคนนั้นเอาไว้

“เจ้าเป็นใครห๊ะ? วางมีดลงเดี๋ยวนี้”

“โอ้ว ไม่ได้เจอกันนาน วันนี้ข้ามาเพราะว่ามีธุระ ให้พวกเค้าปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป”

“กล้ามาข่มขู่ขุนนางถึงจวน เจ้าอยากจะตายนักรึไง?”

“รีบปล่อยตัวนางไปเดี๋ยวนี้ เตือนไว้ก่อนนะใต้เท้า ถ้ายังเอาแต่หาเรื่องใส่ตัวแบบนี้ ชีวิตของท่านได้หมดสนุกแน่ ไม่อยากอยู่นานๆเหรอ? บอกทหารให้วางอาวุธ แล้วปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปซะ” แทกิล

ตวาด

“ยืนอึ้งอะไรกันอยู่ คนที่เหลือมาจับมันไปสิ มาจับตัวมันเดี๋ยวนี้ อยากโดนลงโทษกันใช่มั้ย?” หัวหน้าบอก ลูกน้องหลายคนขยับตัว แต่แทกิลตวาดแทรกเสียงดัง “อยากเห็นหัวใต้เท้าร่วงลงพื้นใช่มั้ย?”

“ลุยได้เลย” ชายหัวหน้าบอก ลูกน้องจึงกรูเข้ามาต่อสู้กับแทกิล

“ทำไมถึงยังไม่รีบพานางหนีไปอีก ตอนนี้ชีวิตของนางสำคัญกว่า อย่าลืมว่ามือปราบยังมีอีกเยอะนะ” แทฮาตะโกนบอกแทกิล

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?” เฮวอนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แทกิลและแทฮาฉวยโอกาสพาเฮวอนหลบหนีมา เมื่อมาไกลพอสมควรแทฮาก็เอ่ยขึ้น “ดูเหมือนพวกมือปราบกำลังตามล่าเราอยู่ เราต้องรีบหาที่หลบ ในตอนที่พวกเค้ายังมาไม่ถึง”

เฮวอนยังงงไม่หาย

ท่านเสนาบดีพาบัณฑิตซอไปคุยที่หอนางโลม โดยมีนางโลมคนโปรดคอยช่วยเกลี้ยกล่อมให้บัณฑิตซอมาเป็นพวก

“บอกทำงานใหญ่ได้ คิดอยากจะพลิกฟ้าแบบนี้เหรอ เชิญดื่ม หึ ๆ ๆ”

“คนที่แม้แต่ถ้วยชายังพลิกไม่ได้ จะให้ไปพลิกฟ้าได้ยังไงกัน โปรดส่งข้าไปอยู่ที่เดียวกับแม่ทัพซงเถอะ”

“เจ้าทาสคนนั้น ป่านนี้คงจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว”

“ท่านพูดความจริงรึ?” บัณฑิตซอตกใจ เมื่อท่านเสนาบอกว่าแทฮาเสียชีวิตแล้ว

“ยังจะต้องถามอีกหรือ?”

“เรื่องนี้คงเป็นไปไม่ได้ แม่ทัพซงหนีไปได้ตั้งไกล แล้วเค้าจะถูกจับกุมตัวกลับมาได้ ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงแค่วันเดียวได้ยังไงกัน?” บัณฑิตซอตั้งข้อสังเกต




//www.dailynews.co.th



Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2555 13:42:25 น.
Counter : 283 Pageviews.

0 comment
แทกิล วันที่ 11 มกราคม 2555



“ท่านไม่เห็นต้องพูดเลยยังไงข้าก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้ว พี่ใหญ่ ฮะ ๆ ๆ”

“ถูกต้องแล้ว ๆ ๆ หึ ๆ ๆ จิ๊ ๆ ๆ กระดิกหางมาเร็ว”

“อ้อ เรื่องนั้น ฮะ ๆ ๆ”

“ลูกผู้ชายจะไปทำงานกระจอกอย่างนักล่าทาสได้ยังไง มันต้องเป็นอันธพาลเจ้าถิ่นในฮันยางถึงจะถูก ถึงกลางวันแผ่นดินจะเป็นของพระราชา แต่กลางคืนเป็นของพวกเรา” หูเดียว กล่าว

“ข้าจะภักดีกับท่านเหมือนหมาตัวนึงเลย ฮ่า ๆ”

“ฮะ ๆ ๆ”

“นับจากนั้นมา คนที่ไม่ได้เห็นกับตา เลยเข้าใจว่าข้าพ่ายแพ้มัน ถ้าคนเราถูกเข้าใจผิด ชีวิตมันก็เหมือนกับจบสิ้นแล้วข้าถึงได้จากเมืองฮันยางมา”

“แต่ที่เล่ามันตรงกันข้ามกับแทกิลเลยนะ ที่ข้าได้ยินมา เจ้าเป็นคนตัดหูตัวเอง แล้วก็ร้องขอชีวิตนี่นา” เช กล่าว

“ข้าจะตัดหูพวกเจ้าคนละข้างก่อน”

“โธ่พี่ก็...ลูกพี่ใหญ่ ข้ายืนอยู่ข้างพี่ใหญ่เสมอ จริงมั้ยล่ะ?” วังซอน กล่าว

“ใช่แล้ว ๆ ฮิ ๆ ๆ งั้นข้าจะเริ่มตัดหูเจ้าก่อน”

“จะเลิกเล่นได้รึยัง ถ้าแทกิลมาเมื่อไหร่ เค้าจะต้องไม่พอใจแน่”

“ไม่เป็นไร ข้าจะตัดหูของมันทั้งสองข้างเลย”

“โอ๊ย พี่ใหญ่ ๆ ไว้ชีวิตข้าเถอะ อย่าทำอะไรข้าเลย” วังซอน กล่าว

“ไม่ตายหรอก ๆ ตัดหูข้างเดียวไม่ถึงตายหรอก”

“โอ๊ย”

“ท่านอาคะ” อึนซิล กล่าว

“อ้อ ได้จ้ะ ๆ ๆ มีอะไร”

“ข้าได้ยินว่าอาแทกิลมาแล้วเหรอ?”

“มากันหมดยกเว้นเจ้าแทกิล ทำไมเหรอ?”

“ท่านอาคะอาจำข้าไม่ได้เหรอ?”

“อ๋อ จำได้อยู่แล้ว ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เจ้านี่เอง” วังซอน กล่าว

เสนาบดี บอกกับพัคซอว่า อิงเอ๋อเอ่อทูลเชิญพระราชาไปล่าสัตว์ คงจะหาโอกาสให้ซงแทฮาหนีออกไปนอกเมือง

“ถ้าเค้าปะปนอยู่กับคณะทูต แล้วหนีออกไปนอกเมือง ก็เท่ากับเราปล่อยให้เค้าหนีไปได้กับตาเลยสิ” พัคซอ กล่าว

“เจ้ามานี่ได้ยังไง?”

“ข้าได้รับรายงานว่ามีคนช่วยซงแทฮาไปได้” ชอลวุง กล่าว

“กำลังตามสืบอยู่” เสนาบดี กล่าว

“พวกทหารถูกฟันและทำร้ายในจุดสำคัญ นี่เป็นฝีมือของคนที่ได้รับการฝึกมา ดังนั้นทหารของต้าชิง จึงดูน่าสงสัยที่สุด” ชอลวุง กล่าว

“ข้าบอกแล้วไงว่ากำลังสืบ”

“อิงเอ๋อเอ่อได้ทูลเชิญฝ่าบาทไปล่าสัตว์” ชอลวุง กล่าว

“ข่าวเจ้าเร็วดีนี่นา”

“ท่านคิดจะล้อมวงแล้วจับกุมตัวเค้าใช่มั้ย?”

“ข้าบอกให้ออกไปก่อน”

“ถ้าหากท่านคิดจะทำอย่างนั้นจริง ความคิดของท่านก็คงผิดมหันต์ ซงแทฮาจะไม่ไปกับคณะล่าสัตว์” ชอลวุง กล่าว

เแทฮาบอก อิงเอ๋อ ว่า ตนจะไม่ติดตามไปล่าสัตว์ด้วย

“นี่ท่านหมายความว่ายังไง?”

“ข้าจะรีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้ครับ”

“เดี๋ยวนี้?”

“ในตอนนี้พวกเค้าคงกำลังหารือว่าข้าจะหนีไปกับขบวนล่าสัตว์นี้หรือไม่? ระหว่างที่พวกเค้ากำลังวุ่นวายกันเป็นเวลาที่ดีที่สุด”

ชอลวุง รีบบอกถึงแผนของแทฮา

“เค้าจะฉวยโอกาสที่ทหารถูกเรียกไปในงาน แอบหนีออกจากเมืองไปอย่างเงียบ ๆ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”

“พูดอะไรระวังหน่อย สถานการณ์ตอนนี้ยังไม่มีการยืนยัน” เสนาบดี กล่าว

“แต่แผนของท่านเสนาฯ ล้มเหลวแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่ข้าจะต้องลงมือเอง หรือว่าใต้เท้าจะทำผิดคำสัญญา ถ้าเรามัวเถียงกันแล้วมันหนีไปจะทำยังไงล่ะ”

“ข้าส่ง...คนไปซุ่มล้อมจวนคณะทูตไว้หมดแล้ว”

“คน ๆ นี้ไม่มีทางจนมุมเพราะมีคนเฝ้าจับตาอยู่หรอกครับ ตอนนี้เราต้องยกกำลังไปที่จวนคณะทูตทันที”

“เจ้ามัน...ดื้อดึงเกินไปแล้ว”

“ท่านเคยบอกว่าข้ามีสิทธิทำตามความคิดของตัวเอง”

อิงเอ๋อ ชวนแทฮาไปต้าชิงด้วยกันหลังจากพบพระนัดดา ไปสร้างสมกำลังที่นั่นแล้วค่อยมาโค่นอำนาจพระราชาองค์นี้

“หลังจากพบพระนัดดาแล้ว ข้าคิดจะไป เข้าเฝ้ารัชทายาทองค์ปัจจุบัน ข้าจะขอให้พระองค์ประทานอภัยโทษให้พระนัดดา”




//www.dailynews.co.th



Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2555 13:41:41 น.
Counter : 193 Pageviews.

0 comment
แทกิล วันที่ 10 มกราคม 2555



“เฮ้อ แม่ทัพเชของข้าทำอะไรอยู่นะ?” อึนเจ กล่าว

วังซอนและหูเดียวกำลังเดินทาง วังซอนรู้สึกเจ็บขาขึ้นมาจึงขอนั่งพัก

“อ้อ ได้สิ ๆ ๆ นั่งให้สบายเลย ถ้าอยากตายก็เชิญ” หูเดียว กล่าว

“ฮะ ๆ แบบนี้ก็สบาย” วังซอน กล่าว

“รู้มั้ยว่าข้ามีมุมมองต่อเรื่องชีวิตยังไง ถึงข้าจะมีความสามารถ แต่ก็ไม่มีเวลาไปแสดงฝีมือ ชีวิตมันสั้น ต้องเสพสุขให้สุด ๆ ก่อนค่อยตาย” หูเดียว กล่าว

“อ๊า...ท่านพูดจามีเหตุผลสุด ๆ เลย ใช่ ฮะ ๆ ๆ อ๊าก”

“ไม่เป็นไร ๆ ไม่ตายหรอก แผลยังกว้างไม่ถึงสองนิ้วเลย”

“ครับ พี่ใหญ่”

“เมื่อกี้ข้าพูดถึงไหนแล้วนะ”

“อ้อ เรื่องนั้นเหรอ...อ้อ จริงสิ พูดถึงจะเสพสุขให้เต็มที่ก่อนค่อยตาย”

“อ้อ ๆ จำได้แล้ว ๆ ๆ แต่วันหลังเวลาพี่ใหญ่พูดห้ามพูดแทรกอีกรู้มั้ย?”

“ครับ” วังซอน กล่าว

“ไม่งั้นข้าจะฉีกปากเจ้าซะ”

“นี่เจ้าหูเดียว” เช กล่าว

“นี่...เรียกเจ้าเหรอ ฮะ ๆ ๆ”

“เจ้ากับข้าอายุพอ ๆ กันไม่ใช่เหรอ?”

“ห่างกันสองปีต่างหาก ลำดับอาวุโสชัด เจน บ้านเมืองถึงจะมีระเบียบ”

“เจ้าอยากจะฟังข้าเรียกว่าพี่ใหญ่มากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“พวกเด็ก ๆ”

“ครับ”

“ลากเจ้าสองคนนี้ออกไป จับแขวนห้อยหัวแล้ว ก็ฝังหัวมันให้จมดินไปเลย”

“ครับ”

“เดี๋ยวก่อน ๆ ลูกพี่ครับ ๆ”

“พี่ใหญ่ ถ้าอยากฟังขนาดนั้น ข้ายอมเรียกให้ก็ได้”

“ฮะ ๆ ๆ ๆ ถูกต้องแล้ว ๆ ๆ ไอ้เจ้าแทกิลล่ะ มันถูกปืนยิงตาย หรือว่าถูกดาบฟันตาย หรือว่าป่านนี้ยังมัวเดินตามก้นเจ้าชอนจีโฮอยู่” หูเดียว กล่าว

แทกิล บอกจีโฮ ว่าตนหาตัวออนยอนเจอแล้ว

“รู้มั้ยว่าข้าหาตัวออนยอนเจอแล้ว”

“ฮะ ๆ ๆ เจ้าบ้า ทำอะไรไม่มีประโยชน์” จีโฮ กล่าว

“ก็นั่นน่ะสิ”

“ข้าบอกแล้วไงว่า จะช่วยเจ้าหา”

“ใช่ ๆ แต่ข้านึกว่า นางจะมีชีวิตสุขสบายดี แต่เหมือนจะไม่ใช่”

“นี่พูดอะไรหัดเชื่อฟังคำพูดข้าบ้าง ลูกพี่คนนี้ เคยบอกไว้ว่าจะช่วยเจ้าหาไงล่ะ ฮิ ๆ ๆ”

“ฮะ ๆ ๆ ถ้ารู้จักสอนอะไรดี ๆ ข้าคงจะยอมเชื่อฟังเจ้าอยู่บ้าง ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยเห็นใครนิสัยเสีย เสเพล งี่เง่า แล้วก็เลวไปกว่าลูกพี่เลย ไม่ใช่สิ ยังเว้นเจ้าหูเดียวไว้คนนึง หึ ๆ”

“ไอ้น้องชาย เจ้าไม่ต้องกลัวหรอก มีชีวิตต่อไป แล้วเจ้าจะได้เห็นมากกว่านี้” จีโฮ กล่าว

“ข้าเองก็เจอมันมาหมดแล้ว เรื่องบนโลกนี้น่ะ”

“เรื่องบนโลก เจอแล้วถึงเข้าใจ มันต้องไปเจอถึงจะเข้าใจ หึ ๆ ฟู่...แท แทกิล แทกิล แทกิล ไม่ว่าจะยังไง ก่อนพี่ชายจะไปปรโลกจ้า...ต้องตัดชุดใหม่ให้ข้า ฮิ ๆ ๆ แทกิล คนเราก่อนจะตาย ทำไมมัน...ถึงคันอย่างนี้นะ ครั้งสุดท้ายแล้ว เจ้าช่วยข้าเกา ช่วยลูกพี่...เกาง่ามเท้า ช่วยเกาง่ามเท้าข้าให้หน่อยนะแทกิล” จีโฮ กล่าว

“สกปรกชะมัดยาด สันดานมันเปลี่ยนยาก หืม กลิ่นนี่มัน เฮ้อ” แทกิล กล่าว

“ฮะ ๆ ๆ”

“มันรึเปล่า? หืม?”

“เกาได้มันมาก ฮะ ๆ”

“สบายมากล่ะสิ สบายมั้ย หืม? ข้าไม่ได้ทำให้ท่านนานแล้ว สบายใช่มั้ยล่ะ สบายมั้ย หืม? ทำไมไม่ตอบล่ะ หืม ข้าถามว่าสบายมั้ย ฟู่ ๆ ลูกพี่ เท้าเจ้าเย็นจนแข็งไปหมดแล้ว แต่เดี๋ยวก็จะอุ่นนะ” แทกิลกล่าว

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”

“นี่ใต้เท้า ข้าน้อยมันสมควรตาย ขอพูดอีกคำเดียวเดี๋ยวก็จะลุกแล้วนะ เรามาแบ่งกันคน
ละครึ่ง หืม นี่...นี่ของลูกพี่ นี่แหละคือคนอย่าง อีแทกิล อีแทกิล...หึ ๆ เจ้ากระจอกพวกนี้ต่อให้มากันอีกหลายพัน ข้าก็ไม่ตาย แค่นี้ดูไม่ออกเหรอ ลูกพี่ ลูกพี่เคยทำอะไรให้ข้าบ้าง ทำไมไม่รีบช่วยข้าหาออนยอนให้เจอ ถ้าเป็นแบบนั้น พี่ก็ไม่ต้องมาตายแบบนี้ หืม ถ้ามันเป็นแบบนั้นข้าเองก็คงไม่ต้องทำกับพี่แบบนี้แล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ไม่ต้องมาตายแล้ว ชอนจีโฮ...ตอนที่มีชีวิตก็ทุเรศสิ้นดี ตายแล้วก็ยังมาทุเรศแบบนี้อีกรึ คำสั่งเสียคือให้ข้าเกานิ้วเท้าให้เหรอ หืม? คิดว่าพี่ตายแล้ว ข้าจะร้องไห้เหรอ มันต้องไปเจอด้วยตัวเองถึงจะรู้ คนเราร้องไห้ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก หืม ฟู่...”

หลังจากฆ่าคนไปเยอะอ๊บบ๊กก็เริ่มคิด จนโชบ๊กต้องถามว่ามีเรื่องอะไรในใจ

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เราแค่อ้างอุดมการณ์แล้วฆ่าใครก็ได้จริงเหรอ?”

“เอ๊ะ?”

“ข้ารู้สึกว่าชีวิตคนเราต่างก็มีเบื้องหลังของตัวเองอยู่ด้วยกันทั้งนั้น เจ้า...เคยเห็นเสือร้องไห้บ้างรึเปล่า?”

“มีสัตว์ป่าที่ไหนไม่มีน้ำตาล่ะ?” โชบ๊ก ถาม

“ตอนฝึกล่าเสือข้าเคยได้เรียนรู้ว่า...ไม่ควรยิงสัตว์ป่าเวลามันกำลังร้องไห้”

“หมายความว่ายังไง” โชบ๊ก ถาม

“แปลว่า เก็บเอาไว้ฆ่าใหม่วันหลังก็ได้?”

“ฆ่าใครเหรอ?”

“ใครล่ะก็สัตว์ป่าน่ะ ไปเถอะกลับไปตุ๋นเนื้อวัวได้แล้ว นั่นใครน่ะ นั่นพันชักนี่” อ๊บบ๊ก กล่าว

เช บอกกับหูเดียวว่าพวกตนมาอยู่ที่นี่ควรหาห้องพักกับอาหารให้กับพวกตน

“บอกให้เจ้าแทกิลรีบมาสิ ข้าจะได้รีบฆ่ามัน”

“พวกข้าจะต้องรีบติดต่อเค้าอย่างแน่นอน”

“ถูกต้องแล้ว ๆ ๆ อา...ข้าวก็กินเรียบร้อย คราวนี้ทำงานได้แล้ว พวกเจ้าเคยได้ยินเรื่องที่ข้ากับเจ้าแทกิลสู้กันมั้ย ฤดูร้อนในวันนั้น” หูเดียว กล่าว

“เค้าบอกว่าฤดูหนาว”

“อา ๆ ฮะ ๆ นั่นสินะ ๆ หน้าหนาวฮะ ๆ หน้าหนาว”

แทกิลเดินทางมาพบมาถึงกลุ่มของหูเดียว

“เจ้าแทกิล แทกิลมาแล้ว”

“เจ้าแทกิล ถูกเจ้าชอนจีโฮต่อยมาแล้วแจ้นมาหาข้า บอกว่าจะขอเรียนวิชาต่อสู้ ข้าก็เลยสอนให้เค้า” หูเดียว กล่าว

“ถึงจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่ใหญ่มาก”

“ถูกต้องแล้ว ๆ ต้องขอบคุณข้าถึงจะถูก คนที่สำนึกคุณคงไม่ตั้งกลุ่มเองหรอก ชีวิตคนมันสั้นแทกิล เจ้าควรจะมาอยู่กับพี่ใหญ่”

“ถ้าชีวิตคนมันสั้น งั้นข้าช่วยเพิ่มความเผ็ดร้อนให้เจ้าเอง หืม?” แทกิล กล่าว

“หึ พอลูกอ๊อดเริ่มกลายเป็นกบแล้ว ก็เลยคิดจะมาหือกับคางคกรึไง ผลก็คือเจ้าแทกิลมันแพ้”

“โอ๊ย ๆ ๆ”

“แทกิล ลำดับอาวุโสชัดเจน บ้านเมืองถึงจะมีระเบียบ”

“โอ๊ย ข้าผิดไปแล้วพี่ใหญ่ ข้าคิดว่าจะเอาชนะได้ ฮะ ๆ ๆ”

“ปิดกลุ่มของเจ้าซะ แล้วก็มาเป็นลูกน้องข้า เจ้ายังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก”




//www.dailynews.co.th



Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2555 13:41:01 น.
Counter : 255 Pageviews.

0 comment
แทกิล วันที่ 9 มกราคม 2555



“นี่แหละเป็นปัญหา ถ้าพวกท่านไม่อ้างชื่ออิมยองโฮขึ้นมา ก็คงทำอะไรไม่ได้เลย นั่นเท่ากับว่าคนที่มีชีวิตอยู่ ยังมีความสำคัญน้อยกว่าอิมยองโฮที่ตายไปแล้ว ถ้าวันหน้าพวกท่านทำงานนี้สำเร็จได้ คุณความชอบและชื่อเสียงก็จะตกไปอยู่กับอิมยองโฮ คนที่เติบโตขึ้นมาภายใต้เงาของคนอื่น ไม่มีวันที่จะสลัดตัวเองให้พ้นจากเงานั้นได้หรอก เจ้าน่าจะมีรายชื่อของเพื่อนร่วมขบวนการทุกคน จงเอาอดีตทั้งหมดของเจ้าฝังเอาไว้ที่นี่ แล้วมาเริ่มต้นใหม่กับข้าดีกว่า เจ้าจะได้กลายเป็นต้นไม้ใหญ่ ใช้ร่มเงาสร้างคนของเจ้าขึ้นมาใหม่”

หลังจากช่วยแทฮาหนีออกมาได้แล้ว แทฮาก็รีบบอกลาอิงเอ๋อ

“ท่านจะไปที่ไหนล่ะ? ที่นี่เป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดในโชซอนแล้ว” อิงเอ๋อ กล่าว

“ข้าต้องรีบไปรับพระนัดดามา” แทฮา บอก

“บอกมาว่าเค้าอยู่ไหน คนของข้าจะไปทูลเชิญมาเอง”

“ตอนนี้ข้าแต่งงานแล้ว ภรรยาข้าเป็นคนดูแลพระนัดดา ได้ยินว่านางออกจากที่อยู่เดิมแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นนางไปที่ไหน?” อิงเอ๋อ ถาม

“บ้านของนางอยู่ที่ยอจู ข้าจะไปตามหาที่นั่น” แทฮา กล่าว

“ผู้หญิงคนเดียวแถมยังพาพระนัดดาไปแบบนี้”

“นางเป็นคนฉลาด กล้าหาญ และละเอียดอ่อน แต่ข้าก็กลัวว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้น ต้องรีบไปเร็วที่สุด” แทฮา กล่าว

“ถ้าท่านไปตอนนี้ยังไม่ทันออกจากเมืองท่านก็คงถูกจับแล้ว เสนาบดีมีหูตาเยอะ ตอนนี้เค้าอาจเพ่งเล็งมาที่นี่แล้วก็ได้”

“ท่านช่วยเข้าเฝ้า ทูลเสนอให้เสด็จออกล่าสัตว์ที” แทฮา กล่าว

“ล่าสัตว์เหรอ เป็นข้อเสนอที่ดี แฝงไปกับคณะล่าสัตว์ ท่านก็จะออกนอกเมืองได้อย่างปลอดภัยแน่นอน ฮะ ๆ”

จีโฮ พาแทกิล หลบหนีออกมาได้แล้วหยุดพักเหนื่อยในที่แห่งหนึ่ง “ลุกขึ้นมา” แทกิล กล่าว

“ฟู่ ๆ ได้มานอนอย่างนี้ มันถึงจะได้เห็นฟ้ากว้างเต็ม ๆ นะ ฮิ ๆ”

“ลุกขึ้นมา”

“ไอ้เจ้านี่ เค้าถึงว่าลูกหมาที่เก็บมาเลี้ยง ต้องรอสามวันถึงจะจำเจ้าของได้ ฮิ ๆ”

“แต่ข้าเป็นลูกเสือต่างหาก”

“ถูกต้อง แทกิลของข้า แทกิลของข้าเป็นลูกเสือต่างหาก ฮิ ๆ”

“รีบลุกขึ้นมา”

มือปราบโอ มาสอบถามหาแทกิลกับพวก บัง และอึนเจ

“อะไรกัน นี่มันอะไรกัน จะทำอะไร”

“หน็อยแน่ะ รีบบอกมาเดี๋ยวนี้ เจ้าแทกิล อยู่ที่ไหน?” มือปราบโอ ถาม

“โอ๊ยจะบ้าตาย เจ้าหมอนั่นมีขานะ ป่านนี้คงหนีไปแล้ว พวกข้าจะไปรู้ได้ยังไง หืม?” บัง กล่าว

“ทำเป็นพูดอ้อมค้อมเจ้าอยากโดนโบยใช่มั้ย?” มือปราบโอ กล่าว

“โอ๊ย เค้าไม่ได้มาที่นี่เลยจริง ๆ ค่ะ” พี่อึนเจ กล่าว

“ท่านก็น่าจะลองใช้สมองคิดดูหน่อยสิ นอกจากเค้าเป็นคนโง่ ไม่งั้นจะมาหลบที่นี่ทำไม?”

“อะไร นี่เจ้าหมายความว่าข้ากำลังทำเรื่องโง่ ๆ อยู่เหรอ?” มือปราบโอ กล่าว

“เปล่านะ ข้าก็พูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้มีเจตนาอะไรหรอก”

“เค้าก็น่าจะพูดอะไรทิ้งท้ายไว้บ้างสิ” มือปราบโอ กล่าว

“พวกข้าไม่ยอมพูดจากับกับลูกหมาพวกนั้นอยู่แล้ว ท่านเองก็รู้นี่”

“งั้นพวกเจ้าไปกับข้าก่อน” มือปราบโอ กล่าว

“ไป ไปไหนคะ” พี่อึนเจ ถาม

“จะไปไหน ก็ไปให้ปากคำที่กองปราบน่ะสิ ไปบอกให้ละเอียดว่าเจ้าแทกิลมันกินอะไรถ่ายยังไงพวกข้าต้องการจะรู้รายละเอียด”

“โอ๊ย พวกข้าเห็นว่าเค้ากินอะไร แต่ไม่เคยเห็นว่าถ่ายมาเป็นอะไร”

“นั่นสิ”

“หน็อยแน่ะ นี่พวกเจ้าอยากจะตามข้าไป แต่โดยดี หรืออยากจะถูกมัด..แล้วลากไปล่ะ หะ?”

“ช่วยหาทางหน่อยสิ” พี่อึนเจ กระซิบบอกบัง

“ข้าไม่มีทางเหมือนกัน”

“เรื่องอย่างนี้ผู้ชายต้องออกหน้าสิ” อึนเจ กล่าว

“นี่ ๆ ๆ เจ้าอยากให้ข้าตายรึ หืม?”

“ทำท่ากระซิบกระซาบอะไรกันอยู่ได้ หืม เดี๋ยวข้าจะจับเย็บปากซะให้หมดหรอก” มือปราบโอ กล่าว

“คือว่า ท่านมือปราบมาคุยกันหน่อยนะ” บัง กล่าว

“เจ้ามาลูกอะไร หืม” มือปราบโอ กล่าว

“ฆ่าไก่ไม่เห็น ต้องใช้มีดฆ่าวัวเลย แค่พูดกันคำเดียวก็ได้”

“พูดอะไร ดันข้าทำไม” มือปราบโอ กล่าว

“พวกเค้าทำอะไรกันน่ะ” พี่อึนเจ ถาม

“ดูท่าทางเหมือนจะตกลงกันได้นะ” อึนเจ กล่าว

แทกิล เห็นจีโฮ เดินช้าลงจึงสอบถาม

“เดินไม่ไหวแล้วจริงเหรอ อยากให้ข้าทิ้งไว้ข้างทางรึไง ก็รู้นี่ ข้าไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”

“แทกิล เจ้าฮวังชอลวุงที่ค่ายฝึก มันฆ่าพี่น้องทั้งของเจ้ากับข้า ไปจนหมดเกลี้ยง ดังนั้นข้าถึงได้อยากจะไปแก้แค้นพร้อมกับเจ้า และในวันนี้ ข้าถึงได้ช่วยเจ้าออกมา” จีโฮ กล่าว

“ลูกพี่นี่ก็เข้าใจคิดเหมือนกันนะ” แทกิล กล่าว

“แทกิล ยังจำที่ลูกพี่เคยสอนได้มั้ย?”

“จำได้สิ บุญคุณพอลืมได้ แต่ความแค้นอย่าลืมเด็ดขาด เป็นคนที่สอนข้าได้ดีจริง ๆ”

“ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย เมื่อก่อนนี้ ข้าเคยโดนธนูปักสิบสองดอกยังไม่เป็นอะไรเลย” จีโฮ กล่าว

“เจ้าหุบปากไปดีกว่าน่า” แทกิล กล่าว

เมื่อค้นหาจนทั่วไม่พบแทกิล มือปราบโอจึงสั่งลูกน้อง

“เฮ้ ๆ ๆ เลิกค้นได้แล้ว เจ้าแทกิลมันโง่นักรึไง ถึงจะมาที่นี่ ไป ออกไปค้นตามถนนประตูตะวันออก ออกไปค้นให้ทั่ว อย่าให้ตกหล่นเชียวล่ะ”

“ครับ”

“อ้อ แล้วก็ ถ้าเจ้าแทกิลมันส่งข่าวอะไรมาถึงพวกเจ้า เจ้าต้องรีบมาแจ้งข้าล่ะ รู้มั้ย?”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงอยู่แล้ว ฮิ ๆ ไอ้เจ้าลูกหมาพวกนั้น ข้าต้องรีบรายงานท่านอย่างแน่ นอน” บัง กล่าว

“อย่าลืมติดต่อมาล่ะ”

“ครับ”

“เจ้าไปพูดอะไร ถึงได้ทำให้เจ้าปิศาจนั่น ยอมกลับไปได้น่ะ” พี่อึนเจ กล่าว

“ถ้าฟ้ากำลังพิโรธมาก ก็ต้องใช้วิธีการอธิษฐานขอ ถ้าขุนนางโกรธก็ต้องใช้ไอ้นี่ไปปลอบ” บัง กล่าว

“ถ้างั้นก็ต้องจ่ายเงินก้อนโตให้เค้าสิ” พี่อึนเจ กล่าว

“ก็ถือซะว่าทำบุญทำทานยัด ๆ ให้เค้าไปเถอะ แล้วข้าจะจัดการเอง ที่รักก็ห่วงแต่เก็บขวัญกลับมาก็พอ ฮิ ๆ” บัง กล่าว

“โอ๊ยตายแล้ว มิน่าเค้าถึงว่าในบ้านมันต้องมีผู้ชายอยู่ด้วย” อึนเจ กล่าว

“ฮะแฮ่ม”

“แหม รีบเข้าบ้านกันดีกว่า” พี่อึนเจ กล่าว




//www.dailynews.co.th



Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2555 13:40:08 น.
Counter : 257 Pageviews.

0 comment
แทกิล วันที่ 8 มกราคม 2555



“ไอ้ตัวแสบ ข้าเป็นลูกพี่นะเว้ย ข้าคือชอนจีโฮ ฮิ ๆ ๆ ข้าเคยสอนเจ้าใช่มั้ย บุญคุณไม่ชดใช้ได้แต่ความแค้นต้องชำระ ถ้าข้าช่วยเจ้าออกไปแล้ว พวกเรา..จะทำอะไรบางอย่างด้วยกัน ดังนั้นบอกข้าสิ เจ้ามีเงินมั้ย แทกิล คือว่าพี่ใหญ่ แบบว่า มีเรื่อง เรื่องบางอย่างที่ทำไม่สำเร็จ จนกลับบ้านก็กลับไม่ได้ แถมไม่มีที่ให้ ไปรีดไถเงินอีกต่างหาก เงินน่ะ เจ้าคง มีใช่มั้ย เจ้าหามาตั้งเยอะ อมไว้เยอะนี่นา”

“เอาตดไปกินไป หะ กินเยอะ ๆ หึ ๆ ๆ”

“เฮ้ ไอ้น้องชาย ยังไงเราก็เคยร่วมงานกัน ใช่มั้ย เราต้องเชื่อใจของกันและกันหน่อยสิ แทกิล คนในวงการนักล่าตายกันหมดแล้ว เหลือแค่เจ้ากับข้าสองคนเท่านั้น ฮิ ๆ ๆ..” จีโฮ กล่าว

พัคซอสั่งทหารให้ไปนำตัวแทฮาและแทกิลไปยังสถานที่แขวนคอ ทางด้านเฮวอน ได้นำตัวองค์ชายหนีออกไปจากเมืองหลวง โดยปลอมตัวเป็นหญิงติดโรคร้าย เพื่อหลบหนีการตรวจค้นของพวกทหาร

จีโฮเดินทางมาช่วยแทกิลเพื่อหลบหนีจากโทษประหาร

“เจ้าดาบเล่มนี้ ได้เวลาออกโรงแล้วสินะ ฮิ ๆ” จีโฮ กล่าว

“ยังไม่ออกเวร จะไปไหน?” ผู้คุมกล่าว

“เหวอ ๆ มีคนปล้นนักโทษ..”

“แทกิล..แทกิล ๆ” จีโฮ ร้องเรียก

“ช่วยกันเร็ว”

“พวกเจ้าน่ะ มานี่เร็วเข้า”

“ไปกันเถอะ ไปเร็ว”

“ท่านรีบไปหลบก่อน”

“ไปหลบก่อน ไปก่อนนะ ๆ ”

“แทกิล ๆ ฮิ ๆ ๆ แทกิล” จีโฮ กล่าว

“นี่ท่าน รีบไปเถอะ” โชบ๊ก กล่าว

“ฮิ ๆ อ๊าก ๆ แทกิล”

“ทุกคน อย่าปล่อยให้มันหนีไป” ทหารผู้คุมสั่งลูกน้อง

“คุ้มครองแม่ทัพซง”

“แทกิล ๆ ฮะ ๆ ๆ แทกิล ๆ ฮิ ๆ ทำยังไงดี อ๊าก ๆ ๆ ย้าก..ฮือ แทกิล ฮือ ๆ ๆ” จีโฮ กล่าว

“ที่นี่ที่ไหน” แทกิลถาม

“จะที่ไหนเล่า ฮะ ๆ ๆ แทกิล หนีเร็ว ฮะ ๆ ๆโอ๊ะ อา..หยุดทำไมล่ะ รีบไปกันได้แล้ว ฮิ”

“รีบลุกขึ้นมาสิ ไปกันเถอะ” แทกิล กล่าว

“ข้าต้องไปอยู่แล้ว” จีโฮ กล่าว

อิงเอ๋อเอ่อไต้ มาช่วยซงแทฮาไปจากลานประหาร เช่นกัน

“แม่ทัพซง คิดถึงท่านจริง ๆ” อิงเอ๋อ กล่าว

“ท่านสบายดีใช่มั้ย?” แทฮา ถาม

“มา เชิญนั่งก่อน” อิงเอ๋อ กล่าว

“อาหลงเค้า ได้ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว” แทฮา กล่าว

“พวกเจ้าจัดการกับอาหลงยังไง?” อิงเอ๋อ กล่าว

“ในตอนนั้น เราไม่มีเวลาจัดการเลยครับ” ขุนนางชิง กล่าว

“เอาผ้าไหมห่อไว้ แล้วนำกลับไปฝังที่บ้านเกิด” อิงเอ๋อ สั่ง

เสนาบดี สอบถามใต้เท้าซอ ถึงเรื่องหาก พระนัดดาได้ขึ้นครองราชย์ สิ่งที่ใต้เท้าซออยากจะทำคืออะไร ภายในอยากทำให้ประชาชนอยู่ดีมีสุข ส่วนภายนอกก็เปิดเสรีการค้ากับนานาประเทศ เท่านั้นใช่หรือไม่

“แค่นี้เหรอ ท่านคิดว่าพระราชาที่เอาแต่นอนสบายอยู่บนเตียง กับขุนนางฟอนเฟะจะทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างนั้นเหรอ?” ซอ กล่าว

“งั้นท่านก็มาทำมันเองสิ”

“ท่านคิด..จะโน้มน้าวข้าใช่รึเปล่า คิดว่าข้าเป็นคนไร้ศักดิ์ศรียอมขายเพื่อนได้ง่าย ๆ รึไง”

“ข้าไม่ได้ขอให้ท่านทิ้งศักดิ์ศรีเลย ไม่ได้คิดจะโน้มน้าวท่านด้วย ก็แค่จะให้ท่านไปทำสิ่งที่อยากทำก็เท่านั้น” เสนาบดี กล่าว

“ท่านเสนาฯ” พัคซอ เข้ามา

“คนที่ช่วยซงแทฮาไป เป็นพวกไหนฮะ?” เสนาบดี ถาม

“เราพบศพของพวกมันหลายคน แต่ไม่พบป้าย เลยบอกไม่ได้ว่าเป็นใครมาจากไหน” พัคซอ รายงาน

“ตัวตนไม่ชัดเจนงั้นเหรอ?”

“หรือว่า...เป็นลูกน้องของซงแทฮา?” พัคซอ สงสัย

“ไม่มีทาง พวกนั้นไม่มีทางรวบรวมคนได้เร็วอย่างนี้แน่ นี่ต้องเป็นฝีมือของอิงเอ๋อเอ่อไต้” เสนาบดี กล่าว

“หา?” พัคซอ ตกใจ

“หาคนที่ไว้ใจได้ จับตาความเคลื่อนไหวคณะทูต” เสนาบดี สั่ง

“ครับ”

“รายงานแจ้งว่าซงแทฮาตายแล้ว ถึงผู้หญิงของเค้าจะพาพระนัดดาไป แต่ผู้หญิงตัวคนเดียวต้องเจอกับด่านตรวจ นางจะหนีไปไหนพ้น ในตอนนี้...ทุกอย่างจบแล้ว ข้าอยากถามสักคำ เวลาจะมีใครอยากติดตามพวกท่านอีกรึ คงมีแต่คนที่เคยติดตามอิมยองโฮสินะ” เสนาบดี กล่าว

“ข้าก็เป็นหนึ่งในคนที่เคยติดตามอาจารย์ อิมยองโฮ” ซอ กล่าว




//www.dailynews.co.th



Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2555 13:38:23 น.
Counter : 228 Pageviews.

0 comment
1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  11  12  13  14  15  

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]