All Blog
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 16 (ต่อ)


ณ ทางเดินในโรงพยาบาล คมกฤชที่นอนอยู่บนเตียงถูกพยาบาลเข็นมาในสภาพเลือดอาบเต็มหน้า พยาบาลกำลังจะเข็นเตียงเข้าไปในห้องฉุกเฉิน มุกดากับธีรพัฒน์เดินตามมาข้างๆ แอนดี้ที่รออยู่เดินเข้าไปสมทบ
“พี่กฤช พี่กฤช” มุกดาเรียก
รุจาวิ่งมาจากด้านหลังตะโกนเรียก
“คมกฤช”
แอนดี้คว้าตัวรุจาไว้ แต่รุจาไม่ยอม เธอสะบัดออกอย่างแรงแล้ววิ่งมาดึงเตียงคมกฤชที่กำลังจะถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด
“คมกฤช”
รุจาตกใจกับสภาพของคมกฤช
“ใครทำนาย คมกฤช ..ใคร”
“ให้หมอรักษาพี่กฤชก่อนนะคะ”
มุกดาพูดแล้วดึงรุจาไว้ พยาบาลเข็นเตียงเข้าไปด้านใน รุจาสะบัดตัวออกจากมุกดาแล้ววิ่งตามทันที มุกดา ธีรพัฒน์และแอนดี้วิ่งตามไป

เตียงคมกฤชถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ประตูห้องปิด รุจายืนคว้างหน้าห้อง มุกดากับแอนดี้เดินอย่างรวดเร็วเข้ามาหา รุจาหันไปถามทั้งสองทันที
“บอกความจริงกับรุจาได้หรือยังคะ หนูมุก”
ธีรพัฒน์ก็มองมุกดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“แอนดี้ไม่ใช่แค่เพื่อนคุณหนูมุก”
รุจาพูดแล้วมองแอนดี้ แอนดี้ยืนนิ่ง รุจาหันมามองมุกดาแล้วพูดต่อ
“คุณหนูมุกเองก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคดีอะดอเรลลาเพราะแค่เป็นน้องคมกฤช”
มุกดากับแอนดี้เงียบและมอง รุจาน้ำตาคลอ
“รุจาไม่ได้ถามเพราะความเป็นนักข่าว รุจาถามอย่างเพื่อน ถามอย่างคนรู้จัก”
รุจาน้ำตาไหลแล้วหันไปมองทางห้องฉุกเฉิน
“ถามจากใจที่รักและเป็นห่วงเค้า”
รุจาน้ำตาไหลเพราะกลัวว่าคมกฤชจะเป็นอะไรไป

ที่โกดังร้าง สาลินีกับศักดาที่โดนมัดมือไพล่หลังถูกภูผาถีบจนล้มกลิ้งไปกับพื้น ทุกคนยืนมอง สาลินีด่าเสียงดังลั่น
“ไอ้นรก ไอ้เดนคน ถ้าพวกแกไม่อยากติดคุกเรียงตัว แกต้องปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้” สาลินีหันไปบอกศักดา “สั่งพวกมันสิ ... ปล่อยชั้น”
“หยุดแหกปากก่อนสิวะ กูจะบ้าตายเพราะเสียงมึงนี่แหละ” ศักดาสั่งสาลินี
“ฉันจะแผดให้ดังกว่านี้อีก บอกให้ปล่อยไงเล่า ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้”
“ภูผา แกต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันให้แกได้ ขอแค่พาฉันออกไปอย่างปลอดภัย” ศักดาถาม
“พวกแก... ที่ปล้นอะดอเรลลา” สาลินีเพิ่งนึกขึ้นได้
“แล้วแกก็เป็นนางโจร คนต่อมา” ภูผาบอก
“พวกแกทำงานให้ใคร บอกฉันมาสิ ฉันขอคุยกับมันหน่อย แค่ช่วยฉันกับผัวได้ จะเอาอะไร ว่ามาเลย” สาลินีถาม
ร่างสูงใหญ่ของเจนจบเดินเข้ามา สาลินีหันไปเพ่งมองแล้วก็ถึงกับช็อค
“ไอ้เจนจบ ไอ้นรกสองหน้า”
สาลินีกับเจนจบจ้องหน้ากัน

มุกดาและแอนดี้ ยืนอยู่ตรงข้ามกับรุจาและธีรพัฒน์ที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล
“มุกไม่ใช่คนที่ชอบตีสองหน้า” มุกดาบอก “แต่ที่มุกกับแอนดี้เปิดเผยตัวว่าเป็นตำรวจสากลไม่ได้เพราะคดีนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องการปล้นอะดอเรลลาจากสตาร์ไดมอนด์ มันเป็นคดีโจรกรรมข้ามชาติที่เราต้องคลี่คลายให้อื้อฉาวน้อยที่สุด”
“แสดงว่าคุณเพชรจะต้องถูกจับด้วยเหรอคะ” รุจาถาม
มุกดาเงียบ แอนดี้ตอบให้แทน
“ครับ ..ถ้าหาหลักฐานยืนยันไม่ได้ว่า ซื้อขายอะดอเรลลมาอย่างถูกต้องตามกฏหมาย”
ทุกคนมองแอนดี้ที่กำลังถือกล่องอะดอเรลลาอยู่
“ผมประสานกับหน่วยตำรวจสากลแล้ว” ธีรพัฒน์บอก “พวกคุณไปรายงานตัว เพื่อขอดำเนินเรื่องส่งอะดอเรลลาไปตรวจได้เลย”
“ผมขอโทษนะครับ ที่ผ่านมา อาจจะไม่ได้ร่วมมือกับคุณมากเท่าไหร่”
แอนดี้พูดแล้วยื่นมือไปให้ธีรพัฒน์เช็คแฮนด์ด้วยรอยยิ้ม
“เราทำเพื่อประชาชนเหมือนกันครับ” ธีรพัฒน์ยิ้มตอบ
รุจาหันมามองมุกดา “มิน่า คุณหนูมุกถึงไม่ยอมแต่งงานกับคุณเพชร”
“หนูมุกกับพี่เพชรเราไม่ได้อยู่ในฐานะคู่รัก ... แต่เราคือตำรวจกับผู้ต้องสงสัย”
แววตาของมุกดาเศร้าลงในทันที

ที่โกดังร้าง สาลินีมองเจนจบที่ก้าวมายืนเผชิญหน้า ส่วนด้านหลังของเจนจบคือกลุ่มภูผา
“คุณเพชรหลงไว้ใจแกทุกอย่าง ไม่รู้เลยว่าอสรพิษมันอยู่ใกล้ตัว แกนี่เองที่บงการทุกอย่าง แกมันไอ้ชั่ว ชั่วกว่าชนินทร” สาลินีด่าเป็นชุด
เจนจบมองบลู บลูเข้าไปล็อคคอสาลินีไว้ เจนจบเข้าไปจับปากสาลินีเต็มแรง
“อสรพิษอย่างฉัน มีไว้กำจัดคนโลภ ไม่รู้สำนึกบุญคุณใครอย่างแก อย่างชนินทรไม่นึกเลยนะว่าแกจะฉลาดจนขโมยอะดอเรลลา ข้ามหัวฉันออกไปได้”
“คนอย่างแกไม่ได้เก่งคนเดียวหรอก ... ไอ้เจนจบ” สาลินีสวน
เจนจบยิ้มแล้วหันมาฟาดมือไปที่ปากของสาลินี สาลีหันกลับมากรีดเสียงใส่
“ถ้าฉันรอดไปได้ แกต้องตายคนแรก”
เจนจบไม่พูดอะไรจับปากสาลินีบีบแล้วหยิบมีดออกมา สาลินีมองเห็นมีดวาววับตรงหน้า เจนจบจ้วงลงทันที ศักดาเบือนหน้าหนี เสียงสาลินีกรีดร้องยาวเพราะโดนกรีดปาก
สาลินีดิ้นพราด บลูกับขุนพลล็อคตัวเธอไว้ แววตาเจนจบเต็มไปด้วยความสะใจ เลือดสดๆหยดลงพื้นเป็นกอง ภูผามองนิ่ง เจนจบตวัดข้อมืออีกครั้ง เสียงสาลินีกรีดร้องดังลั่นแล้วก็เงียบไป

ที่บ้านของมรกต เพชรกำลังคุยมือถืออยู่
“สาลินีหายไป ไม่กลับมาทำงาน”
ที่สตาร์ไดมอนด์ นิจนันท์คุยมือถือด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ค่ะ .. หายไปหลังเพชรออกไปกับเจนจบ นี่ก็ไม่มีใครอยู่เลย ไหนว่าเพชรจะกลับมาทำงานไงคะ”
“วันนี้ผมคงไม่เข้าไปแล้วล่ะ นิจกลับบ้านไปเลยก็ได้นะ ไม่มีงานอะไรหรอก”
“นิจยังสงสัยเรื่องข้อมูล ... อยากจะถาม”
เพชรรีบตัดบท “โอเค ... เดี๋ยวผมให้สาลินีเค้าอธิบายงานให้”

ที่โกดังร้าง สาลินีทรุดลงไปนั่งกับพื้น เลือดหยดเต็มพื้นก่อนที่เธอจะเงยขึ้นมาซึ่งเห็นได้ชัดว่าปากของสาลินีถูกกรีดยาวไปถึงเหนือแก้มและมีเลือดทะลักออกจากปาก
“แก แก”
สาลินีพยายามด่าแต่ก็สำลักเลือดออกมาทุกครั้งที่พูด เธอคลานถอยไปด้วยความเจ็บ
“ศักดา ...ช่วยด้วย”
ศักดามองเห็นท่าไม่ดีก็ขยับตัวจะหนี แต่ภูผาเหยียบหลังของเขาแล้วกดไว้ ศักดารีบต่อรอง
“แกช่วยฉันคนเดียวก็ได้ นังนั่น ปล่อยให้มันตายไปเลย พวกเราจะได้ปลอดภัย”
“ตอบแทนกันอย่างดีเลยนะ ... ศักดา” เจนจบบอก “ไม่โหดไปหน่อยเหรอ สาลินีมันอุตส่าห์เป็นสายลับให้แกตั้งหลายปี”
ศักดาหันไปมองเห็นสาลินีจ้องกลับมาเหมือนรู้แล้วว่ากำลังจะถูกลอยแพ สาลินีฝืนเจ็บด่าศักดา ทั้งๆที่เลือดยังทะลักออกมา
“ไอ้ผัวเลว .. ชั้นเป็นเมียแกนะ”
“ฉันไม่ได้คิดจะพามันไปด้วยอยู่แล้ว ตรงไหนลับตาคน ฉันก็กะจะยิง แล้วโยนศพมันทิ้ง” ศักดาเผย
สาลินีโกรธมากที่ได้ยินแบบนั้นจึงตั้งท่าจะขยับ แต่บลูเข้าไปจิกผมกระชากไว้
“มึงต้องตาย ตายด้วยมือกู” สาลินีด่า
เจนจบมองด้วยสายตารำคาญ
“พอแล้ว พอ..ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆผัวเมียจะมาทะเลาะตบตีกัน ... หนวกหู”
สาลินีกับศักดามองเจนจบที่ควงมีดในมือ
“เจนจบ ...คนเลวอย่างแก ฉันขอสาปแช่ง แกต้องตายด้วยมือเพื่อนที่แกทรยศ” สาลินีแช่ง
“จุดจบของฉันมันต้องสวยงาม ไม่น่าเอน็จอนาถ ทุเรศยิ่งกว่าซากศพหมาข้างถนนอย่างพวกแกสองคน”
เจนจบพูดแล้วปามีดทีเดียวปักเข้ากลางคอของสาลินี สาลินีสำลัก เลือดพุ่งออกจากคอแล้วล้มลง ดิ้นอีกเฮือกก่อนจะขาดใจตาย
ศักดาทนดูไม่ไหว เขาสติแตกทำท่าจะวิ่งหนี แต่ภูผาเหนี่ยวไกเข้ากลางอกจนศักดาทรุด ล้มลงกับพื้นแล้วขาดใจตาย สาลินีและศักดานอนตายจมกองเลือดอย่างน่าสยดสยอง

ที่บ้านของมรกต เพชรพยายามต่อสายหาเจนจบ สัญญาณติด เขารอสายอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมีคนรับสาย เพชรรีบถาม
“เจนจบ .. นายอยู่ไหน”

ที่โกดังร้าง เจนจบกำลังยืนคุยมือถือ
“ฉันแวะมาหาลูกค้าน่ะ เพชร”
ที่ด้านหลัง ขุนพลกับบลูกำลังมัดศพสาลินีกับศักดาติดกันด้วยเชือกเส้นใหญ่ ส่วนภูผาลากกระสอบมาวางรอ
เจนจบยืนมองศพสาลินีกับศักดาที่ถูกลากใส่กระสอบ
“โอเค ..เพชร ... ลูกค้าเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรน่าห่วง นายไว้ใจฉันได้”
เจนจบวางสาย เขามองศพศักดากับสาลินีที่ค่อยๆ ถูกเลื่อนเข้าไปจนสุด ขุนพลมัดปากกระสอบแล้วมัดกับหินอีกก้อน
“เป็นธุระเรื่องสองคนนี้ให้เรียบร้อยหน่อยนะ ฉันถือว่าสาลินีได้รับเกียรติมากที่ฉันมาดูแล จัดการ ตระเตรียมงานศพให้เองขนาดนี้” เจนจบบอก
ขุนพลลากกระสอบออกไป บลูจ้องเจนจบเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าเจนจบคือคนจ้าง
เจนจบหันมามองบลู “สงสัยอะไร หรือว่าจะจำหน้าฉันไว้ จะได้ยิงไม่ผิดตัว”
“ทำไมคุณไม่จ่ายเงินเรา”
บลูถามแล้วขยับมีด ภูผาเห็นเข้าก็ตวาด
“บลู หยุด”
“แต่นั่นมันเงินของเรา” บลูย้ำ
ภูผาจ้องบลู “เก็บมีด”
บลูมองภูผาแล้วต้องเก็บมีด เจนจบมองจ้องบลู
“หัดอบรมสั่งสอนลูกน้องให้มีระเบียบ มีสัมมาคารวะด้วย”
เจนจบสั่งแล้วเดินออกไป บลูเข้ามาถามภูผา
“ทำไมไม่จับ แล้วบังคับมันเอาเงินให้เรา”
“รู้ให้น้อยที่สุด แล้วแกจะปลอดภัย บลู ..ถ้าแกล้ำเส้นอีก แกจะไม่ได้ใช้เงินเลย”
“เธอมีข้อตกลงอะไรกับมันหรือเปล่า ภูผา” บลูถาม
ภูผาไม่ตอบแล้วเดินออกไปทันที บลูมองตามอย่างไม่พอใจ

ที่ด้านนอกโกดังร้าง เจนจบยืนอยู่ ภูผาเดินมาหา
“ฉันจะกลับไปดูว่านังมุกมันจะพูดอะไรบ้าง” เจนจบบอก “แล้วมันจะเอาอะดอเรลลาปลอมกลับมาคืนเพชรได้ยังไง”
“เราต้องทำอะไรให้คุณอีก” ภูผาถาม
“ฉันกำลังจะขายอะดอเรลลาของจริง”
ที่ด้านหลัง ขุนพลกำลังแอบฟังอยู่
“ระหว่างนี้ รอคำสั่งจัดการนังมุกกับพี่ชายมัน ฉันจะให้เงินค่าจ้าง พร้อมกับตัวลูกชายแก ทันทีที่เห็นศพนังหนูมุก”
เจนจบเดินออกไป ภูผามีสีหน้าอึดอัด ขุนพลมองภูผาแล้วก็ยิ้มที่ได้รู้ทั้งเรื่องลูกภูผากับเรื่องเจนจบจะขายอะดอเรลลา
/
ภายในห้องคนไข้ที่โรงพยาบาล คมกฤชนอนอยู่โดยมีผ้าปิดแผลยาวอยู่ข้างขมับขวา เพชร มุกดา ประไพ และรุจายืนอยู่ข้างเตียง
“ความผิดรุจาเองค่ะ เราเถียงกัน ..ทะเลาะกันแล้วรุจาก็ผลักเค้าแรงเกินไป คมกฤชเค้าสะดุดขาตัวเอง ล้มลง หัวกระแทกขอบโต๊ะ แล้วก็ฟาดพื้น”
รุจายกมือไหว้ประไพ
“รุจาขอโทษค่ะคุณป้า”
“คิดซะว่ามันเป็นอุบัติเหตุแล้วกัน ป้าไม่โทษหนูหรอกค่ะ” ประไพบอก
มุกดามองรุจาด้วยสายตาขอบคุณที่ช่วยโกหกให้ ประไพหันไปมองลูกชาย เพชรมองมุกดาที่หน้าตาเศร้าลง
“ผมพาคุณป้ากลับไปที่บ้านก่อนมั้ย หนูมุก หมอบอกว่าอีกหลายชั่วโมง ถึงจะฟื้น” เพชรเสนอ
“ขอบคุณมากค่ะ พี่เพชร”
“มุกดูพี่ด้วยนะ ลูก ฟื้นแล้วรีบบอกแม่” ประไพบอก
“ค่ะแม่”
เพชรพาประไพเดินออกไป พอประตูปิด มุกดาก็หันมาทางรุจาทันที
“ขอบคุณนะคะที่ช่วย”
“ค่ะ รุจาเข้าใจว่าเรื่องอย่างนี้ต้องอธิบายยาว โดยเฉพาะกับแม่คุณหนูมุก ถ้าท่านรู้ว่าคุณหนูมุกเป็นตำรวจสากล”
“แม่คงเป็นลมล้มตึงไปอีกสามตลบ แค่เรื่องพี่กฤชคนเดียว แม่ก็คงแทบแย่แล้วค่ะ”
สองสาวหันไปมองคมกฤชที่นอนนิ่งด้วยสายตาห่วงใย

ภายในบ้านของมรกต เพชรยืนอยู่ใกล้คุณแม่ ทุกคนที่อยู่ในห้องรับแขกมองประไพอย่างเห็นใจ
“เคราะห์กรรมอะไรของตากฤชก็ไม่รู้” ประไพรำพึง
“อาถรรพ์” ปักพูดลอยๆ
เพชรกับมรกตหันไปมองปัก
“อาถรรพ์อะดอเรลลามาถึงครอบครัวคุณหนูมุกแล้ว” ปักบอก
“อาถรรพ์อะไร เลิกพูดเรื่องไร้สาระน่ะ คุณปัก” เพชรตำหนิ
“จะไม่อาถรรพ์ยังไงคะ แค่ผลักกันไปกันมากับคุณรุจา คุณคมกฤชดันสะดุดขาตัวเองล้มหัวฟาดพื้น นอนนิ่งไปซะเฉยๆอีกคน”
“เพ้อเจ้อน่ะ ยายปัก ไปจัดห้องแขกให้คุณเผ่าอย่างด่วน คืนนี้คุณประไพจะค้างกับฉัน ... เร็ว !” มรกตสั่ง
ปักรีบวิ่งออกไป เพชรหันมาทางแม่
“แม่ครับ ผมว่าเราเลื่อนการแต่งงานออกไปก่อนดีกว่า สงสารครอบครัวหนูมุก”
“แต่แม่ว่าอย่าเลื่อนเลยนะ คมกฤชคงไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็ฟื้นขึ้นมาแหย่คนโน้นคนนี้ได้อีก”
มรกตพูดอย่างมีความหวัง แล้วหันไปยิ้มให้กำลังใจประไพ ต่างจากเพชรที่มีสีหน้าไม่แน่ใจ

ภายในห้องคนไข้ คมกฤชนอนอยู่บนเตียง ด้านข้างคือมุกดาและรุจาที่มองด้วยสายตาเป็นกังวล “เรายังตามหาสาลินีกับศักดาไม่เจอ พี่ธีรพัฒน์บอกว่า เซฟเฮาส์ทุกที่ที่สงครามสารภาพ ... ค้นแล้วก็ไม่เจอตัวศักดากับสาลินี” มุกดาบอก
“ถ้าเป็นการฆ่าปิดปากละคะ เพราะศักดากับสาลินีอาจจะชี้ตัวคนบงการได้” รุจาถาม
“ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าพวกภูผาทำงานให้ใครกันแน่ ชนินทรก็นอนนิ่งไปแล้ว .. สาลินีขโมยอะดอเรลลาออกไปให้ศักดา แต่ภูผาก็มาช่วยไว้ได้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับภูผาถ้าเราจับตัวเค้าได้ ... เราจะรู้ว่าใครคือคนบงการ”
“ตอนนี้แอนดี้ถืออะดอเรลลาไปตรวจเอง แล้วทางนี้คุณหนุมุกจะบอกคุณเพชรว่ายังไงล่ะคะ ตอนที่ได้อะดอเรลลากลับมา”
“อะดอเรลลาจะไม่กลับเข้ามาประเทศไทยแล้วค่ะ ตำรวจสากลจะต้องยึดไว้เพื่อส่งคืนราชวงศ์ งานต่อไปที่หนูมุกต้องทำ”
มุกดานิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมา
“หนูมุกต้องจับตัวคนในสตาร์ไดมอนด์ … เริ่มต้นจาก พี่เพชร”
รุจามองมุกดาที่พูดอย่างใจหาย

เช้าวันใหม่ ที่บ้านมุกดา เพชรเดินเข้าบ้านมาพร้อมรอยยิ้ม
“ผมมารับแล้วครับ .. หนูมุก”
มุกดาที่ยืนอยู่หันมามองเพชร
ภาพในอดีตที่มุกดาบอกกับรุจาแวบขึ้นมา
“...งานต่อไปที่หนูมุกต้องทำคือ จับตัวคนในสตาร์ไดมอนด์ เริ่มต้นจาก พี่เพชร”
มุกดามองเพชรด้วยสายตาสับสน เธอฝืนยิ้มเต็มที่เพื่อไม่ให้เพชรจับความรู้สึกได้

ที่ห้องคนไข้ คมกฤชขยับตัว รุจาที่กำลังมองอยู่ยิ้มอย่างดีใจ เธอ รีบลุกขึ้นประคองคมกฤชให้นั่ง
“ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า” รุจาถาม
คมกฤชแตะแผลที่ปิดอยู่แล้วพูดเบาๆ
“เจ็บ”
“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันโกหกว่าเราทะเลาะกัน ฉันผลักนาย นายสะดุดขาล้มหัวกระแทกโต๊ะ แล้วก็ฟาดพื้น ตอนแรกฉันจะบอกว่าถูกโต๊ะทับซ้ำ แล้วก็โดนฉันฟาดไม้เข้าอีกที กะว่าจัดหนักไปเลย”
รุจาแหย่ แต่คมกฤชไม่ยิ้ม สีหน้ายังมึนๆ อยู่
“รุจา”
“หืมม เอาอะไร”
คมกฤชยื่นมือเปะปะไปข้างหน้า รุจามองอย่างงงๆ
“รุจา เธออยู่ไหน”
รุจารวบมือคมกฤช
“ฉันอยู่นี่ไง .... นายบีบมือฉันแน่นมากเลย ... คมกฤช นายเป็นอะไร”
“รุจา .. ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย”
รุจาหน้าซีดสลดลงทันที
“คมกฤช .. นายมองไม่เห็น”
“ฉันตาบอดเหรอ รุจา ... ฉันตาบอด”
คมกฤชตัวสั่น รุจารีบโอบคมกฤชไว้แน่น
“ใจเย็นๆนะ คมกฤช อย่าเพิ่งตกใจ นายไม่เป็นอะไรหรอก นายต้องไม่เป็นอะไร”
รุจามีสีหน้าตกใจกลัวเป็นอย่างมาก

ที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล หมอกำลังอธิบายให้รุจาฟัง
“คนไข้ทั้งถูกตี ถูกยิง ถึงกระสุนจะถากขมับไป แต่ก็มีผลกระทบกระเทือนประสาทตาอย่างหนักครับ”
“มีโอกาสกลับมามองเห็นมั้ยคะหมอ” รุจาถาม
หมอนิ่งไป รุจาถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
“ผ่าตัดได้มั้ยคะ หมอ .. เลเซอร์ หรือรักษาวิธีไหนก็ได้ ที่จะทำให้คมกฤชกลับมามองเห็น ... หมอบอกมาเลย ต่อให้ยากลำบาก แค่ไหน รุจาก็จะพาเค้าไปรักษา บอกสิคะ หมอ..ทำยังไง คมกฤชถึงจะไม่ตาบอดตลอดชีวิต”
รุจาเร่งถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

ที่โรงพยาบาล เพชรเดินมากับมุกดา ส่วนเจนจบเดินมาจากอีกทาง เขาตรงเข้ามาหาทั้งคู่
“ผมเพิ่งทราบว่าเกิดเรื่องกับคุณคมกฤช”
“อุบัติเหตุน่ะค่ะ” มุกดาบอก
เจนจบมองมุกดาอย่างจับผิดว่ามุกดาจะพูดอะไรต่อ แต่มุกดาก็ไม่พูดอะไรอีก
“เข้าไปดูดีกว่าว่าคมกฤชฟื้นหรือยัง” เพชรเสนอ
เพชรโอบมุกดาเดินไปทางห้องคนไข้ เจนจบเดินตามไปติดๆ

ภายในห้องคนไข้ คมกฤชนั่งซึม เขาทุบมือลงบนเตียงอย่างแรงหลายครั้งด้วยความกดดัน เพชร มุกดา และเจนจบเดินเข้ามา มุกดาเห็นพี่ชายก็รีบเข้าไปหา
“พี่กฤช ฟื้นแล้วเหรอ”
ทั้งสามคนเดินมาใกล้แต่คมกฤชยังนิ่งอยู่
“คุณรุจาเป็นห่วงคุณมากนะครับ ไม่ยอมไปไหนเลย เอาแต่เฝ้าคุณ”
“ออกไปก่อนได้มั้ย” คมกฤชบอก
“พี่กฤช”
“ฉันบอกให้ออกไป” คมกฤชเสียงดังขึ้น
รุจาเปิดประตูเข้ามา มุกดามองหน้ารุจาเห็นรุจาสีหน้าไม่ดี เธอเดินมาใกล้เตียงคมกฤช แต่ยังไม่กล้าพูดอะไร
“ไป ออกไป !!! ฉันอยากอยู่คนเดียว”
คมกฤชขยับตัวสะเปะสะปะ ทุกคนแปลกใจ
“พี่กฤช เป็นอะไร” มุกดาถาม
“คมกฤชมองไม่เห็นคะ เค้ามองไม่เห็น” รุจาบอก
เพชร มุกดาและเจนจบอึ้ง
คมกฤชสะอื้น รุจาเข้ามากอดเขา คมกฤชยังสะอื้นออกมาเบาๆ
มุกดาแทบทรงตัวไม่ไหว เพชรรีบเข้ามาประคองเธอไว้

เพชรประคองมุกดาออกมานั่งหน้าห้องคนไข้ เจนจบเดินมามองอยู่ไม่ห่าง
“พี่กฤชตาบอด .. พี่กฤชจะมองไม่เห็นอีกเลย ..ตลอดชีวิต” มุกดาคร่ำครวญ
เพชรย่อตัวลงตรงหน้าแล้วกุมมือมุกดาอย่างให้กำลังใจ
“อย่าเพิ่งหมดหวัง หนูมุก ผมจะหาหมอเก่งๆมารักษาคมกฤช”
มุกดามองแววตาจริงใจและให้กำลังใจของเพชร เพชรบีบมือมุกดาแน่นอย่างให้กำลังใจ ทั้งสองคนอยู่ในสายตาของเจนจบที่ขยับเข้ามาก่อนจะพูด
“นั่นสิครับ คุณหนูมุก ถ้าเพชรช่วย รับรองว่าคุณคมกฤชต้องกลับมามองเห็น ไม่มีใครโชคร้ายไปตลอดหรอกครับ”
มุกดายิ้มขอบคุณเพชร
“ขอบคุณนะคะ พี่เพชร”
“ไม่ต้องขอบคุณเลยครับ หนูมุก อะไรที่จะเรียกรอยยิ้มหนูมุกกลับคืนมาได้ ผมต้องทำ”
เพชรพูดแล้วสบตามุกดาอย่างหนักแน่น
เจนจบถึงกับเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า
เพชรกับมุกดายังคงสบตากันอย่างซึ้งใจ

ภายในห้องคนไข้ คมกฤชนั่งพิงหมอนนัยน์ตาเหม่อมองไปข้างนอก รุจานั่งกุมมือเขาอยู่ใกล้ๆ มุกดาเปิดประตูเข้ามามองเห็นสภาพพี่ชายแล้วก็กำหมัดแน่น
“มุกจะลากไอ้ชั่วพวกนี้... มารับโทษทุกคน”

ที่บ้านเพชร เจนจบเดินเข้ามาหาเพชรที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
“นิจนันท์โทรหานาย” เจนจบบอก
“ฉันไม่อยากรับ”
“เค้าเลยโทรมาหาฉัน บอกว่าสาลินีไม่มาทำงาน”
“ลาพักร้อนหรือเปล่า” เพชรถาม
“เปล่า ..... ฉันว่า”
เพชรหันไปมองเจนจบ
“สาลินีกลัวอาถรรพ์อะดอเรลลา” เจนจบบอก
“ไร้สาระ !! ... แล้วนายล่ะ”
“ไม่กลัว วัตถุไม่มีอิทธิพลกับจิตใจฉันหรอก คนต่างหากที่น่ากลัว”
เจนจบยิ้มอย่างสุขุมให้เพชรดั่งเพื่อนที่ดี

ภายในห้องคนไข้ มุกดามองธีรพัฒน์ที่ยืนอยู่ ธีรพัฒน์พูดให้คมกฤชกับรุจาได้ยินทั้งคู่
“คุณเพชรโทรมาแจ้งเรื่องสาลินีหายตัวไป ผมรับเรื่องไว้ ท่าทางคุณเพชรจะไม่ระแคะระคายเลยว่าสาลินีเป็นสายให้เอสเค แล้วตอนนี้ก็หายตัวไปกับศักดา”
“เค้าสองคนจะรอดหรือเปล่าคะ” รุจาถาม
“ถามผม.. .ผมว่าไม่ .. รอแต่ว่าเราจะพบศพสองคนนี้เมื่อไหร่” ธีรพัฒน์ออกความเห็น
“ตอนนี้เราต้องล่าตัวภูผามาให้ได้” มุกดาบอก
“พี่ขอนะ ... เรื่องนี้พี่จัดการเอง หนูมุกดูแลไอ้กฤชก่อนดีกว่า”
ธีรพัฒน์พูดแล้วมองคมกฤชอย่างสงสารก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ
มุกดามองรุจาที่นั่งอยู่ข้างๆ คมกฤช
“นายอย่าหมดหวังนะ คมกฤช สมัยนี้หมอเก่งๆมีเยอะแยะ” รุจาให้กำลังใจ
“ฉันอยากอยู่คนเดียว” คมกฤชพูดนิ่งๆ
มุกดามองรุจากับคมกฤชแล้วเดินออกไปก่อน รุจากุมมือคมกฤชแล้วพยายามบังคับเสียงให้ร่าเริง
“ฉันอยู่ตรงนี้นะ เผื่อนายจะเรียกใช้อะไร”
“อย่ามาสนใจผมเลย รุจา .. ผมมันคนไม่มีอนาคต ไม่มีแล้ว...ชีวิตผม..จบสิ้นแล้ว ไปซะ .. ไปให้พ้น .. ไปจากผม”
คมกฤชปัดมือรุจาออกแล้วหันหลังล้มตัวลงนอน
รุจามองอย่างเสียใจ เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล คมกฤชนอนหน้าตาเครียดและกดดัน

บ้านเพชรในตอนเย็น เพชรกุมมือมุกดาไว้อย่างปลอบใจ
“ผมโทรไปติดต่อหมอเก่งๆที่เมืองนอกแล้วนะ เค้าพร้อมจะบินมาดูอาการคมกฤชทันที”
“สภาพจิตใจพี่กฤชไม่ดีเลย”
“ไม่มีใครทำใจได้หรอก หนูมุก แต่ยังดีที่คมกฤชยังมีคุณรุจาอยู่ใกล้ๆ คนเราน่ะ เวลาที่สิ้นหวัง แค่ได้จับมือคนรัก มันก็อบอุ่นที่สุดแล้ว”
เพชรลูบมือมุกดาเบาๆ ยิ้มอย่างอบอุ่นจนมุกดายิ้มตอบอย่างมีกำลังใจ
“หนูมุกขอบคุณพี่เพชรนะคะ”
“ขอบคุณอีกแล้ว..ไม่ต้องขอบคุณผมเลยหนูมุก ขอให้ผมเป็นความสบายใจของคุณบ้าง”
“หนูมุกควรจะเป็นความสบายใจของพี่เพชรนะคะ แต่ตอนนี้... หนูมุกเหนื่อยเหลือเกิน”
เพชรดึงหัวมุกดาลงมาซบลงในอก
“เหนื่อยก็นอนเลยครับ .. ต่อไปข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ผมไม่รู้ แต่เวลานี้ เดี๋ยวนี้ และที่ตรงนี้ ... ผมขออนุญาติรับหน้าที่ดูแลคุณเอง”
มุกดาหลับลงในอกกว้างอย่างปลอดภัย เพชรโอบกอดคนรักไว้อย่างอบอุ่นและอ่อนโยน

ในห้องคนไข้คมกฤชกำลังลงจากเตียง รุจาก้าวเข้ามาให้ห้องพร้อมมถุงขนมมองเห็นคมกฤชกำลังจะเดินลงจากเตียงก็รีบวางถุงขนมทันที คมกฤชเอื้อมมือไปหาที่เกาะแต่คว้าไม่เจออะไรเขากำลังจะล้มลง
“คมกฤช ... ระวัง”
รุจาโผเข้ามารวบตัวคมกฤชไว้กอดแน่นกลัวจะชนเก้าอี้ที่ขวางอยู่ คมกฤชให้รุจากอดชั่วครู่แล้วผลักออก
“ทำไมยังไม่ไป”
“ฉันลงไปซื้อขนมอร่อยๆมา มีซีดีเพลงเพราะๆด้วย ฉันเปิดให้คุณฟังนะ”
“ไม่ต้อง เอาของเธอกลับไป ... ไม่ต้องมาที่นี่อีก อย่ามาสงสารฉัน”
“คมกฤช ฉันรู้ว่าคุณพูดเพราะความเสียใจ”
“เปล่า .. ฉันไม่ได้เสียใจ”
“คุณมันปากแข็ง”
“ออกไป !!! ไม่ได้ยินหรือไง ฉันบอกให้ออกไป .. ออกไปจากชีวิตฉันสักที รุจา”
คมกฤชตวาดด้วยเครียดและกดดัน
“เอาเวลาไปดูแล แอนดี้คนรักของเธอสิ อย่ามาเสียเวลากับผู้ชายตาบอด ไร้อนาคต”
“คุณมันโง่”
รุจาเข้ามายืนตรงหน้าคมกฤช ตัวสั่น น้ำตาปริ่ม
“ฉันแกล้งคุณ รู้มั้ยว่าฉัน คุณหนูมุก แอนดี้ เรารวมหัวกันแกล้งคุณ ฉันกับแอนดี้เราไม่ได้รักกัน ไม่ได้มีอะไรกันแต่คุณกวนประสาทฉันหาว่าฉันต้องง้อคุณ”
รุจาเริ่มสะอื้น จ้องหน้าคมกฤช
“ที่ทะเล ฉัน คุณหนูมุกเลยคิดจะสั่งสอนคุณ ให้รู้จักความรัก”
“ฉันไม่ต้องการความรัก ... อีกแล้ว”
“คมกฤช คุณต้องมีความหวัง คุณต้องสู้นะ คุณแค่มองไม่เห็น แต่สมองคุณความเก่ง ความฉลาดของคุณ .. คุณอย่าทิ้งมันไป”
“วันนี้เธอให้กำลังใจ แต่ผ่านไปปีนึง สองปี ... เธอจะไม่พูดอย่างนี้ ถ้าเธอต้องดูแลผู้ชายตาบอด.. ความรักจะกลายเป็นความเบื่อหน่ายรำคาญ แล้วในที่สุดฉันก็ต้องถูกทิ้งอยู่ดี”
รุจาเข้าไปกอดคมกฤชแน่น
“ไม่ .... ฉันจะไม่ทิ้งคุณ ... คมกฤช ฉันรักคุณ .. ฉันจะดูแลคุณเอง”
คมกฤชนิ่งไปก่อนจะค่อยๆกอดตอบรุจา
“เธอไม่รังเกียจฉัน”
“ไม่ คมกฤช .. ถึงคุณจะด่าว่า ดูถูกฉัน แกล้งฉันแค่ไหน ... ฉันก็รักคุณฉันรู้ว่าทุกอย่างที่คุณทำ เพราะคุณจะปกปิดว่าคิดยังไงกับฉัน”
รุจายิ้มให้คมกฤช
“แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าคุณรักฉัน แล้วฉันก็รักคุณ”
คมกฤชเลื่อนมาแตะสัมผัสหน้ารุจา
“ฉันจะดูแลคุณนะ แต่คุณต้องมีกำลังใจ คุณต้องเชื่อว่าวันนึง คุณจะมองเห็น”
“แล้วถ้าฉันมองไม่เห็นอีกเลย รุจา .. เธอจะแต่งงานกับฉันมั้ย”
“แต่ง ... คมกฤช ... ฉันจะแต่งงานกับคุณ”
คมกฤชเลื่อนมือสัมผัสใบหน้ารุจาด้วยความซาบซึ้งแล้วรวบรุจามากอดไว้แน่น รุจาซบลงในอ้อมกอดของคมกฤชด้วยความเต็มใจ







Create Date : 31 มกราคม 2555
Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2555 9:03:13 น.
Counter : 429 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]