รักออกอากาศ ตอนที่ 9 (ต่อ)

บ่ายวันนั้น กำโป๊งตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นแมทธิวบุกมาหาถึงที่บ้าน

“สวัสดีครับ..ลุงกำโป๊ง!”
แมทธิวยกมือสวัสดีกำโป๊ง
“ใครอ่ะ..ลุง”
กำโป๊งยังไม่ทันพูดอะไร เอมี่ก็วิ่งกรี๊ดมาเกาะแขนแมทธิว
“อี๊! แมท เนี่ยเหรอที่คุณคะคุณขาต้องมาอยู่ นี่มันบ้านหรือว่าเล้าหมูกันแน่เนี่ย”
กำโป๊งกับไส้อั่วแอบไม่พอใจ
“อ้าว! แล้วนี่ใคร..หน้าตาน่าเกลี๊ยดน่าเกลียด”
กำโป๊งกับไส้อั่วยิ่งเคือง
“สวยตายนี่ อีว่อก!”
เอมี่กรี๊ดหลังโดนไส้อั่วด่า
“เด็กอะไรหน้าตาน่าเกลียดแล้วยังพูดจาหยาบคายนะ..แก บอกมานะ..ตาแก่ คุณคะคุณขาของฉันอยู่ไหน”
“ขาใครไม่ทราบจ๊ะอีว่อก เอ๊ย! อีหนู”
กำโป๊งเอาคืน
“ว๊าย! นี่ก็ตาแก่ หน้าตาน่าเกลียดแล้วยังหูตึง ฉันถามว่าคุณคะคุณขาของฉันอยู่ไหน บอกมาเดี๋ยวนี้!”
แมทธิวหัวเราะ
“เจ้าคุณน่ะลุง เราหมายถึงเจ้าคุณ”
“ เจ้าคุณ”
กำโป๊งสะดุ้ง ตกใจเพราะกลัวไส้อั่วจับได้
“ใช่! ไอ้ขุนทองหลานรักของลุงไง”
“อะไรอ่ะลุง ไอ้พวกนี้มันเป็นใคร”
ไส้อั่วยิ่งสงสัย
“ฉันจะเป็นใคร จำหน้าฉันไว้เลยนะ..ฉันนี่แหละเมียในอนาคตของอ้ายขุนทองของแก”
“ห๊า! ไม่จริ้ง!”

กำโป๊งรีบลากไส้อั่วออกมาห่างๆ แล้วกระซิบใส่หู
“ไอ้อั่ว! อย่าไปฟังมัน ไอ้พวกนี้มันบ้า มันต้องเป็นเพื่อนไอ้ขุนทองจาก โรงพยาบาลบ้าแน่ๆ”
“ว่าแล้วเชียว”
ไส้อั่วเริ่มเชื่อ
“นี่ถ้าปล่อยให้พวกมันได้เจอกัน มีหวังไอ้ขุนทองต้องกลับไปบ้าอย่างเก่าแน่”
“ห๊า!”
“เอ็งต้องช่วยไอ้ขุนทองมันนะไอ้อั่ว”
“ช่วยยังไงล่ะลุง”
ไส้อั่วถามอย่างไม่เข้าใจ กำโป๊งกระซิบอีกครั้ง ไส้อั่วตาวาว พยักหน้ารับ
“ตกลงยังไงยะ คุณคะคุณขาของฉันอยู่ไหน”
เอมี่เร่งถามเอาเรื่อง
“อ๋อ..ตอนนี้มันไม่อยู่ที่นี่หรอกอีหนู”
“ถ้างั้นมันอยู่ที่ไหน รีบพาฉันไปหามันเดี๋ยวนี้”
แมทธิวเร่งหาตัวเจ้าคุณ
“ได้ซิ..ข้าจะให้ไอ้อั่วมันพาไปเดี๋ยวนี้เลย”
กำโป๊งมีแผนในใจ ไส้อั่วอมยิ้มทำตามแผน

ต่อจากนั้นไส้อั่วพา แมทธิวกับเอมี่ไปที่เลี้ยงช้าวงในป่า
“อร้าย! อะไรนะ ต้องขี่ช้างไป”
เอมี่เริ่มโวยวาย ไส้อั่วเริ่มกรี๊ดเลียนแบบบ้าง
“อร้าย! ใช่แล้ว”
“ไม่นะแมท ไม่เด็ดขาด มี่กลัว มี่ไม่ขี่”
“นี่..แกอย่ามาล้อเล่นกับฉันนะไอ้เด็กบ้า”
แมทธิวเริ่มขู่
“งั้นก็ตามใจ อ้ายขุนทองเข้าไปในป่าลึกนู่น ไม่รู้จะกลับวันไหน ถ้าไม่ขี่ช้างเข้าไปหาก็กลับไปนอนรอที่บ้านลุงกำโป๊งซักคืนสองคืนละกัน ไป!”
ไส้อั่วแกล้งทำท่าจะเดินกลับ
“เฮ๊ย เดี๋ยวดิ!”
แมทธิวรีบเรียกไว้ ในขณะที่เอมี่จะไม่ยอมนอนค้างที่บ้านกำโป๊ง
“ไม่นะแมท! มี่ไม่มีทางนอนค้างที่เล้าหมูนั่นเด็ดขาดนะ”
“งั้นจะเอาไงเจ๊ ไม่เข้าไปหาในป่า แล้วก็ไม่นอนค้าง แล้วเจ๊จะเจออ้ายขุนทองได้ไง”
“ใครเจ๊แก ทะลึ่ง”
“ตามใจ! กลับดีกว่า”
“เดี๋ยว! เอมี่....ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ไปลากตัวไอ้คุณมันออกมาดีกว่า”
“แมท!”
แมทธิวสบตาอย่างร้าย จนเอมี่ต้องยอมไป ไส้อั่วแอบยิ้มกับแผนที่ร่วมวางกันไว้กับกำโป๊ง

ไม่นานต่อจากนั้น เอมี่กับแมทธิวขึ้นหลังช้างอย่างทุลักทุเล โดยมีไส้อั่วยืนดูอยู่
“อ้าว! แล้วแกล่ะ”
เอมี่ถาม
“ถ้าฉันนั่งไปด้วยเดี๋ยวอ้ายขุนทองก็ไม่มีที่นั่งกลับมาน่ะซิ พวกเจ๊ไปกันแค่นั้นแหละ”
“อ้าว! เฮ๊ย!”
“ไม่ต้องห่วง อ้ายควาญช้าง เขารู้ว่าอ้ายขุนทองอยู่ที่ไหน ใช่มั้ยอ้าย”
“อือ...”
ควาญช้างตอบสั้นๆ แล้วรีบทำตามแผนไส้อั่วทันที
“แน่นะ..ไอ้เด็กบ้า!...ถ้าฉันไม่เจอคุณคะคุณขาล่ะ ฉันเอาแกตายแน่”
“แน่ซะยิ่งกว่าแน่ ไปเลย”
ช้างออกเดิน เอมี่ไม่ทันตั้งตัวหน้าหงาย
“ว๊าย!”
“ไอ้ฉันน่ะ ไม่ตายหรอก กลัวเจ๊จะตายซะก่อนน่ะเซ่..ก๊ากๆ”
เอมี่เริ่มกลัว ในขณะที่ไส้อั่วกำลังสนุก

ต่อจากนั้นเอมี่กับแมทธิวนั่งอยู่บนหลังช้างกลางแม่น้ำ เอมี่ร้องโวยวายบนหลังช้างไม่ยอมหยุด
“เอมี่! เดี๋ยวก็ร่วงลงไปหรอก”
แมทธิวเริ่มรำคาญ
“แมท! มี่กลัว”
“กลัวแล้วไง จะกลับเหรอ ก็โดดลงไปซิ”
แมทธิวพูดโดยไม่แยแส
“บ้าเหรอ! พูดออกมาได้ ใครจะโดดลงไป”
“เบาๆ หน่อย เจ้าตัวนี้มันขี้ตกใจ”
ควาญช้างรีบเตือน
“อร้าย! อะไรยะ ตัวยังกะตึกทำมาขวัญอ่อน เชอะ! นี่แน่ะๆ หมั่นไส้”
เอมี่รีบเอากระเป๋าตีหลังช้าง ด้วยความหมั่นไส้ จนควาญช้างรีบตะโกนห้าม
“เฮ๊ย! อย่า!”
ทันใดนั้นช้างชูงวงร้องเสียงดัง เอมี่กับแมทธิว หงายเงิบ ร่วงลงน้ำแล้วร้องลั่น
“เฮ้อ! ก็บอกแล้ว ว่ามันขี้ตกใจ”
เอมี่กับแมทธิวตกอยู่ในน้ำสภาพเลอะเทอะดูไม่จืด

ใขณะที่ไส้อั่วกลับไปที่บ้านนั่งขำตัวงออยู่กับกำโป๊ง
“พอปีนขึ้นฝั่งมาได้ มันก็เผ่นแน่บกลับไปเลยลุง”
ไส้อั่วรายงานแผนการ
“ดีมาก ไอ้อั่ว สมกับเป็นหลานข้าจริงๆ ว่าแต่เรื่องของไอ้สองคนนั่น เอ็งห้ามไปบอกใครเด็ดขาดนะ”
อั่วแอบสงสัยทำไมถึงพูดไม่ได้
“ทำไมล่ะลุง”
“เอ๊ะ! ไอ้นี่! สั่งว่าห้ามบอกก็ห้ามบอกซิวะ ไม่ต้องถาม เข้าใจมั้ย”
ไส้อั่วได้แต่มอง
“เข้าใจจ๊ะ ไม่บอกใครเด็ดขาด!”
กำโป๊งแอบถอนใจหวั่นว่าเรื่องเจ้าคุณอาจจะไม่เป็นความลับแน่ในวันข้างหน้า

ต่อจากนั้น ไส้อั่วพาหาแคบหมูที่มุมหนึ่งของบ้านสมใจ
“ว่าไงนะไอ้อั่ว เพื่อนอ้ายขุนทองมาตามหาอ้ายขุนทอง”
แคบหมูถามอย่างตกใจ
“เออ! เพื่อนเป็นบ้าด้วย”
“เพื่อนเป็นบ้า”
“เออ! ว่าแต่เอ็งห้ามไปบอกใครนะเว๊ยนังแค๊บ เดี๋ยวลุงกำโป๊งเอาข้าตาย”
แคบหมูเริ่มสงสัย
“มันยังไงวะเนี่ย ข้าว่ามันมีกลิ่นนะ”
ไส้อั่วรีบดมรักแร้ตัวเอง
“ก็นิดนึง”
“ไอ้ง่าว! ข้าหมายถึงเรื่องอ้ายขุนทอง”
“อ้าว! มีกลิ่นไงวะ”
แคบหมูครุ่นคิดเรื่องเจ้าคุณอย่างสงสัย

ไม่นานต่อจากนั้น เจ้าคุณกลับไปที่บ้าน กำโป๊งจึงรีบรายงานว่าแมทธิวและเอมี่มาหาเจ้าคุณถึงที่บ้าน
“แมทธิวกับเอมี่มาที่นี่”
เจ้าคุณตกใจ ในขณะที่กำโป๊งเริ่มเต็มไปด้วยอารมณ์เซ็ง
“ข้าว่าความบรรลัยมันใกล้จะมาเยือนบ้านข้าเข้าไปทุกทีแล้ว ทางที่ดีเอ็งรีบกลับกรุงเทพฯไปเหอะ ไปซะตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยก็ได้ หายสาบสูญไปดื้อๆ งี้ล่ะ ไม่ต้องอะไรเยอะ”
“ไม่ได้หรอกลุง”
“ได้ซี่ ทำไมจะไม่ได้ ไอ้ที่เอ็งตั้งใจจะเอาเงินมาช่วยนังใจ๋มัน เอ็งก็ช่วยไปแล้วนี่นา”
“แต่ฉันยังไม่ได้บอกลาสมใจเลยซักคำ”
กำโป๊งแอบกังวลกลัวความลับแตกในไม่ช้า ในขณะที่เจ้าคุณยังเศร้าเมื่อยังไม่ได้บอกลาสมใจ

เวลาต่อมา ที่บ้านสมใจกำลังคุยเรื่องกาแข่งขันกีฬาที่เพิ่งผ่านพ้นมา
“แข่งกีฬาอย่างนี้ก็สนุกดีนะจ๊ะแม่”
สมใจยิ้มอย่างมีความสุข
“นั่นซิ..พ่อเรานี่ก็เข้าใจคิดนะไอ้ใจ๋”
สมศรีชมสมหมายอย่างจริงใจ ในขณะที่สมหมายนั่งภูมิใจเช่นกัน
“แน่นอนอยู่แล้ว คนอย่างพ่อหมายธรรมดาซะที่ไหน ไอคิวเป็นเลิศ”
“นั่นไง...ชมนิดชมหน่อยเป็นไม่ได้”
สมศรีหัวเราะ สมหมายเข้ามากอดเมียอย่างมีความสุข
“โถ..ก็นานๆ เมียจะชมซักกะทีนี่นา”
สมใจมองพ่อแม่อย่างมีความสุข
“หึ้ย! ตาหมาย อายลูกมัน”
“อายทำไม ก็คนเขารักกัน เนาะๆ”
สมหมายยิ่งกอดสมศรีแน่นเข้าไปอีก สมใจอมยิ้ม ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้
“ใช่จ๊ะ ฉันชอบออก เห็นพ่อแม่รักกันแบบนี้ เอ่อ เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำก่อนนะ ตัวเหม็นน่าดู”
สมใจเดินขึ้นบ้านไป
“ข้าว่าไอ้ใจ๋มันแปลกๆ นะตาหมาย”
สมศรีแอบเปรยกับสามี
“แปลกยังไง”
“มันดูเศร้าๆ”
“เศร้ายังไง คิดมาก”
“ไม่ล่ะ..มันดูเศร้าๆ..เหงาๆ”
สมหมายอึ้ง มองหน้าเมียแล้วหันมองลูกสาวที่กำลังเดินไปอย่างครุ่นคิด

สมหมาย เดินตามสมใจที่กำลังเดินด้วยความเซ็ง ไปหยิบขัน สบู่ ผ้าเช็ดตัว เตรียมจะไปอาบน้ำที่คลอง
“ใจ๋”
สมหมายเรียกลูกสาว
“จ๊ะพ่อ”
สมหมายเดินเข้ามาหาลูกสาวแล้วมองหน้า
“เหนื่อยมากมั้ยลูก”
“อะไรนะพ่อ”
“พ่อถามว่าเอ็งเหนื่อยมากมั้ย ต้องช่วยพ่อทำไร่ชามาแต่ไหนแต่ไร”
“โธ่พ่อ..จู่ๆ นึกยังไง..มาถาม ไม่เหนื่อยหรอก”
สมใจยิ้มให้พ่อ ที่มองมาด้วยสายตาอ่อนโยน
“ถ้างั้นเหงามั่งมั้ย”
“ว่าไงนะ”
สมหมายลูบหัวลูกสาว
“เอ็งเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อกับแม่ ไม่มีพี่มีน้อง...”
“พ่อ...”
สมหมายกอดสมใจอย่างรักสุดดวงใจ
“พ่อน่ะทั้งรักทั้งหวงเอ็งมากนะใจ๋ แต่ถ้าวันนึงพ่อกับแม่เป็นอะไรไป...”
สมใจรีบผละกออกเมื่อได้ยินพ่อพูดแบบนั้น
“พ่อ! อย่าพูดอย่างนี้ซิ!”
“ปลัดจืดเขาเป็นคนดี”
สมหมายเข้าเรื่อง
“..นั่นไง...ว่าแล้ว...”
“...ไอ้ขุนทองก็ด้วย”
สมใจช็อก
“พ่อ!”
“ใครก็ตามที่จะทำให้ลูกสาวพ่อมีความสุข พ่อไม่เคยรังเกียจ”
สมใจน้ำตารื้น แทบไม่อยากจะเชื่อหู
“แต่ถ้าใครมันบังอาจทำให้ลูกสาวพ่อมีความทุกข์ มันตาย!”
สมใจหัวเราะทั้งน้ำตา แล้วเข้าไปกอดพ่อ
“พ่อ!”
“แต่คนเราจะดีจริงหรือไม่ มันต้องดูกันนานๆ เพราะถึงแม้วันนี้จะดี แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพรุ่งนี้มันจะดีเหมือนวันนี้ จำไว้นะลูก”
“จ๊ะพ่อ..ฉันจะจำคำพ่อไว้”
“ที่สำคัญ ต้องไม่ลืมเด็ดขาดว่า เอ็งเป็นลูกผู้หญิง แล้วก็เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อด้วย”
สองคนพ่อลูกกอดกันแน่น สมศรีแอบมองอยู่ยิ้มอย่างภูมิใจ สมใจดูมีความสุขขึ้นมาทันตา

วันเดียวกัน สมใจปั่นจักรยานอย่างเร็วมาตามทางอย่างมีความสุข มุ่งตรงไปหาเจ้าคุณที่บ้านกำโป๊ง
“ขุนทอง! อ้ายขุนทอง!”
สมใจตะโกนเรียกขุนทองเสียงดังลั่น
“อร้าย! แสบหูนะเจ๊ใจ๋ ทำไมต้องตะโกนซะดังแก้วหูแทบแตก”
“ขุนทองล่ะไส้อั่ว ขุนทองไปไหน”
“อ้ายขุนทอง... ไปแล้ว”
ไส้อั่วแกล้งทำเสียงเศร้า จนสมใจแอบใจหาย
“ไปแล้ว ไปไหน อ้ายขุนทองไปไหน ไส้อั่วอ้ายขุนทองไปไหน”
“ไปอาบน้ำ ก๊ากๆ”
“นี่แน่ะ! ไอ้อั่วบ้า!”
สมใจผลักไส้อั่วหน้าหงายแล้วรีบปั่นจักรยานออกไปทันที
“อูย...ยังไงวะเนี่ย.. เป็นไรเยอะยะเจ๊ เอ๊ะ...มีกลิ่นนะเนี่ย”
ไส้อั่วทำจมูกฟุดฟิด แล้วแอบสงสัยว่าสมใจมาตามหาเจ้าคุณเพราะอะไรกันแน่

เย็นนั้น สมใจปั่นจักรยานมาที่คลองอาบน้ำแล้วมองไปที่เจ้าคุณที่นั่งถอดเสื้ออยู่ที่ทางเดินริมคลอง สมใจแอบยิ้มแล้วค่อยๆ จอดจักรยานย่องไปหาด้านหลัง แล้วผลักเจ้าคุณอย่างแรง
“เฮ๊ย!”
เจ้าคุณตกใจร่วงลงน้ำ สมใจยืนขำกลิ้ง
“ฮ่าๆ”
เจ้าคุณส่ายหน้าพอรู้ว่าเป็นสมใจ
“อ่ะ! ขำ...ขำ...ขำมากมั้ย”
“มาก! ฮ่าๆ”
เจ้าคุณมองสมใจที่หัวเราะด้วยความเป็นธรรมชาติ
สมใจรู้สึกตัวว่าโดนเจ้าคุณจ้อง เลยชะงักหัวเราะค้างเติ่ง
“ฮ่าๆ...เฮ๊ย! มองอะไร”

สมใจเขิน ส่วนเจ้าคุณยังมองแล้วยิ้ม แต่ไม่ยอมตอบ
“แน้! นี่แน่ะ!”
สมใจเขินมากเข้าจึงหยิบสบู่ขว้างใส่เจ้าคุณ เจ้าคุณหลบทัน สมใจจึงคว้าขันขว้างตามไปติดๆ
“นี่แน่ะ!”
คราวนี้โดนหัวเจ้าคุณอย่างจัง เจ้าคุณกุมหัวแกล้งเจ็บแล้วจมหายไปในน้ำ
“ขุนทอง! ขุนทอง!” สมใจเริ่มใจคอไม่ดี
น้ำนิ่งไม่มีรอบกระเพื่อม
สมใจยิ่งตกใจมากขึ้น ร้องเรียกขุนทองดังลั่น
“ขุนทอง! ขุนทอง!”

เห็นเจ้าคุณยังไม่โผล่ขึ้นมา สมใจจึงตัดสินใจกระโดดลงไปหาเจ้าคุณในน้ำทันที สมใจพุ่งลงมาหาเจ้าคุณ แต่ ยังหาไม่เจอ
แต่พอจังหวะที่หันกลับมาอีกครั้ง หน้าแทบชนกับเจ้าคุณที่ยิ้มอยู่ใกล้ๆ สมใจผลักหน้าเจ้าคุณหงายเงิบ แล้วจะพุ่งขึ้นเหนือน้ำ เจ้าคุณคว้าข้อมือสมใจไว้ สมใจสะบัดหลุด จะพุ่งหนี แต่ช้ากว่าเจ้าคุณ ที่กระโดดรวบตัวสมใจไว้ได้ แล้วดึงรั้งเข้ามาใกล้

สมใจแกล้งชี้มือชี้ไม้เหมือนจะบอกว่าตัวเองจะหมดอากาศหายใจ แต่เจ้าคุณไม่ฟัง คว้าสมใจมาบรรจงจูบอย่างดูดดื่ม
เจ้าคุณยังคงเอาปากประกบปากสมใจแนบแน่นอยู่อย่างนั้น สมใจตกใจตาเหลือก ก่อนจะนึกได้พยายามเอามือผลักออก แต่โดนเจ้าคุณรวบมือสมใจไว้แล้วยังจูบต่อไปอีก สมใจเริ่มนิ่งหลับตาพริ้ม

ไม่นานนักเจ้าคุณจึงค่อยๆ ผละออก จ้องมองหน้าสมใจอย่างรักสุดดวงใจ สมใจลืมตาขึ้นมองเจ้าคุณพอดี สองหนุ่มสาวสบตากัน แต่พอสมใจจะได้สติ รีบผลักร่างเจ้าคุณแล้วทะลึ่งพรวดขึ้นเหนือน้ำทันที จากนั้นเจ้าคุณจึงโผล่ตามขึ้นมา
“ใจ๋...เป็นไงบ้าง”
เจ้าคุณถามดว้ยความห่วงใย สมใจจ้องหน้าก่อนจะตบเจ้าคุณจนหน้าหันด้วยความโกรธ
“ยังจะมีหน้ามาถาม!”
เจ้าคุณมองด้วยความสงสัย “ใจ๋...”
“ฉันเกลียดคนฉวยโอกาสที่สุด!”
“ฉวยโอกาส ฉันฉวยโอกาสตอนไหน...ใจ๋”
“ก็ตอน...ตอน..ตอนเมื่อกี๊..ในน้ำไง”
เจ้าคุณเต็มไปด้วยความงง
“ในน้ำ เข้าใจผิดแล้วใจ๋ ฉันตั้งใจจะช่วยเธอนะ”
“ช่วยฉัน ช่วยจูบฉันเนี่ยนะ”
“จูบ”
“ก็เออซิ”
“ใจ๋..ฉันเห็นเธอทำท่าเหมือนจะขาดอากาศก็เลยช่วย..เอ่อ..ช่วย..แบ่งออกซิเจนให้”
“แบ่งออกซิเจน”
เจ้าคุณมองจ้องตาอย่างจริงใจแทนคำตอบ สมใจเห็นสายตาแล้วเริ่มเสียงอ่อนลง
“จริงเหรอ”
เจ้าคุณพยักหน้า สมใจเฉไฉไปมองทางอื่น เจ้าคุณจ้องสมใจอย่างรักเหลือเกินก่อนจะค่อยๆ เอามือปัดผมที่ปรกหน้าใจ๋ เจ้าคุณมองสมใจก่อนตัดสินใจจะบอกลา
“ใจ๋...”
“หื้ม”
“ถ้าเรา...”
เจ้าคุณพูไม่ออกแล้วนิ่งไป
“ถ้าเรา..ทำไม”
“ถ้าเรา..จะไม่ได้เจอกันอีก...”
สมใจรีบสวน
“ทำไมล่ะ ทำไมเราจะไม่ได้เจอกันอีก”
เจ้าคุณเห็นสมใจตกใจเลยพูดไม่ออก
“คือ...ถ้าสมมตินะ..สมมติว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก...”
สมใจจ้องตาเจ้าคุณนิ่ง
“....เธอจะ..คิดถึงฉันบ้างมั้ย”
สมใจฟังแล้วหลบตา
“จะสมมติทำไม..ยังไงเราก็ต้องเจอกันทุกวัน อยู่บ้านใกล้กันแค่นี้ ทำไม นายจะหนีฉันไปไหน อ๋อ..คิดจะอู้ไม่ไปช่วยงานที่ไร่เรอะ เดี๋ยวจะโดน”
สมใจเฉไฉไปเรื่องอื่น จนเจ้าคุณอึ้งไป
“เปล่า...ไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วอย่างไหน”
สมใจคาดคั้น
“ถ้าฉัน...เอ่อ...สมมติถ้าฉัน..หนีไปจริงๆ...เธอจะโกรธฉันมั้ย”
“แน่นอน! นายตายแน่!”
เจ้าคุณยิ่งทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าสู้หน้า ตัดสินใจรวบตัวสมใจมากอดแน่น สมใจอึ้งไป ก่อนแหงนมองหน้าเจ้าคุณอย่างไม่เข้าใจ
“อะไรของนายเนี่ย”
เจ้าคุณจ้องตา ยังไม่คลายอ้อมกอด
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...อย่าโกรธฉันนะ..ใจ๋”
สมใจมองอย่างไม่เข้าใจ เจ้าคุณยังพูดต่อ
“....คิดถึงฉันบ้าง...”
สองคนมองตากัน เจ้าคุณค่อยๆ ก้มหน้าไปใกล้ใจ๋เกือบจะจูบ ทันใดนั้นหวานเจี๊ยบมาเห็นเข้าถึงกับตกใจ
“ว๊าย!”
เจ้าคุณกับสมใจสะดุ้งหันขวับเห็นหวานเจี๊ยบยืนอึ้งตะลึงปากคอสั่น
“พี่ใจ๋..อ้ายขุนทอง...สองคน..ทำอะไรกันน่ะ”
หวานเจี๊ยบเสียงสั่น สมใจกับเจ้าคุณตกใจพูดไม่ออก สมใจรีบผลักเจ้าคุณออก แล้วตะโกนเรียกหวานเจี๊ยบ
“เดี๋ยว...หวานเจี๊ยบ...”
“พี่ใจ๋กับอ้ายขุนทอง...นี่พี่ใจ๋....ไม่จริ้ง!”
หวานเจี๊ยบวิ่งออกไปทันที สมใจตะโกนเรียกไว้แต่ไม่ยอมฟัง
“หวานเจี๊ยบ..ฟังก่อน...หวานเจี๊ยบ! แย่แล้ว”
สมใจมองหน้าเจ้าคุณด้วยความเครียด โดยไม่รู้ว่าสองแม่ลูกลำยองกับลำใยแอบดูอยู่ที่พุ่มไม้แล้วเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง

ไม่นานต่อจากนั้น สมใจตามมาทันหวานเจี๊ยบที่นั่งร้องไห้ เพราะสะดุดล้ม หวานเจี๊ยบนั่งกุมขาไว้ สมใจวิ่งตามมาเจอ ในสภาพตัวเปียกเพราะเพิ่งขึ้นมาจากน้ำกับเจ้าคุณ
“หวานเจี๊ยบ เป็นไงมั่ง”
สมใจถามหวานเจี๊ยบอย่างเป็นห่วง
“พี่ใจ๋...หวานเจี๊ยบไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่ใจ๋กับอ้ายขุนทอง...”
หวานเจี๊ยบสะอื้น
“ไม่นะ..หวานเจี๊ยบ...ฟังก่อนนะ..มันไม่ใช่อย่างที่หวานเจี๊ยบคิดนะ”
“จริงเหรอ พี่ใจ๋อย่าโกหกหวานเจี๊ยบนะ พี่ใจ๋ไม่ชอบคนโกหก หวานเจี๊ยบก็ไม่ชอบคนโกหกเหมือนกัน”
สมใจอึ้งไป เจ้าคุณตามมายืนมองห่างๆ ไม่ให้สองสาวเห็น
“เมื่อกี๊...ขุนทองเค้า..เขาแค่ช่วย...ไม่ให้ฉันจมน้ำ”
“จริงเหรอ แล้วทำไมต้องทำท่าเหมือนจูบกันด้วย ฮือๆ”
สมใจตกใจรีบตอบ
“ไม่นะ! ไม่ได้จูบ”
หวานเจี๊ยบรีบปาดน้ำตา
“ก็ได้..หวานเจี๊ยบเชื่อพี่ใจ๋..แต่พี่ใจ๋แน่ใจนะ ว่าพี่ใจ๋กับอ้ายขุนทอง...”
“หวานเจี๊ยบ รีบกลับบ้านไปล้างแผลเถอะเดี๋ยวจะอักเสบเป็นหนองนะ”
“ก็ได้...หวานเจี๊ยบเชื่อพี่ใจ๋”
สมใจถอนหายใจ ในขณะที่เจ้าคุณแอบได้ยินสุดเศร้ากับสิ่งที่ได้ยิน

เย็นนั้น สมใจกับเจ้าคุณเดินคุยกันมาถึงหน้าบ้าน ด้วยสภาพเนื้อตัวเปียกทั้งคู่
“ฉันขอโทษที่ทำให้หวานเจี๊ยบเข้าใจผิด”
สมใจอึ้งไปเพราะความจริงแล้วหวานเจี๊ยบไม่ได้เข้าใจผิดแต่อย่างใด
“....ช่างมันเถอะ”
“เธอ..ไม่โกรธฉันใช่มั้ย”
“ไม่โกรธหรอก เรื่องแค่นี้ โชคดีนะที่เป็นหวานเจี๊ยบ นี่ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นละก็ได้รู้กันทั้งหมู่บ้านแน่”
สมใจพูดจบก็ชะงักกึก อึ้ง เจ้าคุณมองตามสายตาสมใจ เห็นทุกคนในบ้านกำลังจ้องมาที่ทั้งคู่ตาเขม็ง
“แย่แล้ว!”
“ไอ้ใจ๋!”
สมหมายเรียกสมใจเสียงดังขึ้นมา สมใจหน้าเสีย
“อ้ายขุนทอง”
ปลัดจืดพุ่งเข้าชกหน้าเจ้าคุณคว่ำไปกองกับพื้น ทุกคนส่งเสียงวี๊ดว๊ายลั่น
“ขุนทอง!”
สมใจจะวิ่งไปหาขุนทอง แต่สมหมายเรียกไว้ก่อน
“ไอ้ใจ๋!”
สมใจชะงัก สมหมายจ้องเขม็ง

“นี่มันอะไรกัน ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย”
สมใจหันไปที่ปลัดจืด
“ ถามไอ้ขุนทองดีกว่ามั้ยว่าทำไมถึงกล้าทำขนาดนั้น”
“กล้าทำ ขุนทองกล้าทำอะไร”
สมใจยังไม่เข้าใจ จนลำใยแทรกขึ้นมา
“อร้าย! ยังจะกล้าถาม กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ทำอะไรไม่อายผีสางเทวดาเจ้าป่าเจ้าเขา”
ลำยองรีบเสริมลูกสาวทันที
“ใช่! ไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวพ่อหมายกะแม่ศรีจะกล้าทำให้พ่อแม่อับอายขายขี้หน้าได้ถึงขนาดนี้”
สมใจตวาดเสียงใส่สองแม่ลูกทันที
“พูดอะไรน่ะ ปากตำแยทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ”
“ไอ้ใจ๋! หยุดได้แล้ว”
สมหมายเสียงดังขึ้น จนสมใจชะงัก แล้วสมหมายเดินไปมองหน้าเจ้าคุณ
“ไอ้ขุนทอง! แม่ลำยองกับลำไยมาเล่าให้ข้าฟังว่าเอ็งทำมิดีมิร้ายไอ้ใจ๋ที่บึงอาบน้ำ จริงรึเปล่าวะ”
เจ้าคุณกับสมใจหันขวับมองลำยองกับลำใย สองแม่ลูกรีบหลบสายตา สมใจโกรธโพล่งขึ้น
“อ๋อ...ที่แท้ก็ 2 แม่ลูกนี่เอง”
สมใจปรี่จะเข้าลุยสองแม่ลูก คำปุยกับแคบหมูรีบดึงตัวสมใจไว้
“จริงรึเปล่า ตอบมา!”
ปลัดจืดถามใส่หน้าเจ้าคุณ
“เปล่า”
“โกหก!”
ปลัดจืดไม่เชื่อ
“หยุดนะปลัด! อย่าทำอะไรขุนทองนะ”
สมใจเอาตัวขวางปลัดจืดไว้ จนอีกฝ่ายชะงัก ทุกคนมองอึ้งเช่นกัน
“ถ้าทุกคนจะเรียกการช่วยเหลือคนขาดอากาศในน้ำว่าทำมิดีมิร้ายล่ะก็ เชิญปลัดต่อยขุนทองให้ตายไปเลย เชิญ!”
ทุกคนอึ้ง สมหมายยังไม่เข้าใจที่สมใจพูด
“ช่วยเหลือคนขาดอากาศในน้ำ”
“ใช่! ขุนทองช่วยฉัน ไม่งั้นฉันอาจจะตายไปแล้วก็ได้”
ลำใยแทรกขึ้นอีกครั้ง
“ช่วยยังไง ช่วยกันอีท่าไหน ถึงต้องกอดรัดฟัดกันนัวเนียด้วยห๊า!”
“กอดรัดฟัดกันนัว”
ทุกคนฮือฮา
“ใจ๋...ยังไงอ่ะลูก”
สมศรีถามลูกสาวด้วยความห่วงใย
“ขุนทองต้องดึงฉันขึ้นจากน้ำ ถ้าไม่ให้เอามือรัดฉันขึ้นมาแล้วจะให้เอาตีนรัดรึไงไม่ทราบนังลำไย”
ลำใยสะดุ้งเฮือก
“นั่นซิ! ไว้ให้เป็นศพแกลอยอืดขึ้นมาก่อนเถอะ แล้วค่อยใช้ตีนเขี่ย..ฮ่าๆ”
คำปุยกับแคบหมู และชาวบ้านบางคนพากันหัวเราะ แต่สองแม่ลูกเริ่มไม่พอใจ
“นี่พ่อหมาย! แต่ม่วนแต๊ของเราน่ะมีธรรมเนียมชายใดแตะเนื้อต้องตัวแม่หญิงเยี่ยงนี้ แม่หญิงก็จะต้องเสียผีมีมลทิน เป็นที่ดูหมิ่นดูแคลนของชาวบ้าน เป็นกาลกิณีของผีสางเทวดาเจ้าป่าเจ้าเขา จริงมั้ยพวกเรา”
ลำยองทักท้วง ชาบ้านเริ่มสงเสียงฮือฮา สมใจกับเจ้าคุณมองหน้ากัน
“โบราณ! นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้วน้าลำยอง”
“ จริงด้วย! พูดยังกะลูกน้ารักนวลสงวนตัวนักนี่”
คำปุยย้อนลำยอง
“แน้ๆ เด็กพวกนี้ทำผิดแล้วยังจะมาย้อน พ่อหมายกับแม่ศรีจะว่ายังไง”
สมหมายกับสมศรี มองหน้ากัน สมหมายจ้องหน้าเจ้าคุณอย่างห้โอกาส ไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะสมหมายมองออกว่าสมใจและเจ้าคุณแอบมีใจให้กันอยู่บ้าง
“ขุนทอง...ม่วนแต๊ของเรามีขนมประเพณี...ตอบมาตรงๆ...เอ็งคิดยังไงกับลูกสาวข้า”
เจ้าคุณอึ้ง สมใจตกใจสมหมายเร่งเอาคำตอบ
“ว่าไง”
เจ้าคุณอึ้ง สมใจแอบลุ้น ส่วนปลัดจืดปวดใจเป็นที่สุด เจ้าคุณเริ่มติดอ่าง
“ชะ..ชะ..ฉัน..ฉันตั้งใจจะช่วยสมใจจริงๆ...ไม่ได้คิดอะไรเลย”
สมใจได้ฟังแล้วอึ้งไป เสียใจอย่างบอกไม่ถูก ปลักจืด สมหมาย คำปุย และแคบหมูทุกคนงงไปตามๆกัน
ส่วนลำยองกับลำไยเริ่มไม่พอใจ ชาวบ้านเริ่มแตกฮือ
“ว่าไงนะ”
สมหมายถามย้ำ
เจ้าคุณนิ่งไป เหลือบมองสมใจที่เริ่มเบือนหน้าหนี กลั้นน้ำตา แล้วยิ้มกลบเกลื่อน
“ได้ยินรึยัง ฉันกับขุนทองไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่เคยคิดอะไรแม้แต่นิดเดียว!”
สมใจพูดจบก็วิ่งขึ้นบ้านไปทันที เจ้าคุณใจหายวูบ
“เห็นมั้ย เพราะน้าลำยองกับนังลำใยแท้ๆ เอาอะไรมาพูด พูดจาอะไรไม่รู้จักคิด!”
คำปุยกับแคบหมูวิ่งตามสมใจออกไป สมหมายกับสมศรี มองตามลูกอย่างเป็นห่วง ปลัดจืดมองเจ้าคุณอย่างไม่เชื่อ แต่เจ้าคุณแอบใจหายและเศร้าเมื่อรู้ว่าลึกๆอาจทำให้สมใจเสียใจ

ต่อจากนั้น สมใจนั่งริ้งไห้บนเตียง นึกย้อนรอยบจูบของเจ้าคุณ และสิ่งที่เจ้าคุณสารภาพ
“สมมติว่าเราไม่ได้เจอกันอีก เธอจะ..คิดถึงชั้นบ้างมั้ย คิดถึงฉันบ้าง..”
ทันใดนั้นเสียงคำปุยกับแคบหมู เคาะประตูรัวไม่ยั้ง
“ใจ๋! เปิดประตูหน่อย”
“เจ๊! เปิดประตู!”
“ฉันไม่เป็นไร ง่วงนอน”
ที่หน้าประตู คำปุยกับแคบหมูหน้าตาไม่เชื่อว่าสมใจจะง่วงนอนตามที่พูด ภายในห้องสมใจล้มตัวลงนอนสะอื้น นึกถึงความหลังของเจ้าคุณกับเธอ
“นายไม่เคยคิดอะไรกับฉัน ฉันมันคิดไปเอง ฉันมันผิดเอง”
สมใจนอนสะอื้นร้องไห้เสียใจที่คิดว่าหลงรักเจ้าคุณข้างเดียว

เย็นวันเดียวกันที่ คฤหาสน์บ้านเจ้าคุณ รจนาวรรณกรี๊ดลั่นใส่หน้าจอทีวีในรายการไฮโซบ้านเฮา
“เห็นมั้ย หนูมี่ เจ้าคุณลูกแม่น่ะไม่มีทางลดตัวไปเกลือกกลั้วกับนังบ้านนอกนั่นเด็ดขาด”
“อร้าย! จริงด้วยค่ะคุณหญิงแม่ขา”
สองคนกอดกันแน่น ไมเคิลแอบสงสารเจ้าคุณ
“อีกไม่นาน เจ้าคุณก็จะต้องกลับมาหาแม่ กลับมาหาหนูมี่ เชื่อแม่!”
รจนาวรรณมั่นใจ
“แน่นอนที่สุดค่ะ..คุณหญิงแม่ขา อย่างนี้เราต้องฉลองกันหน่อยนะคะ มะขิ่น!”
มะขิ่นวิ่งออกมาพร้อมน้ำส้มสองแก้ว
“เจ้าขา...มะขิ่นมาแล้วค่า”
รจนาวรรณกับเอมี่ชูแก้วน้ำส้มฉลองล่วงหน้า หลังเห็นเจ้าคุณปฏิเสธรักสมใจผ่านทีวี
“สำหรับการกลับมาของคุณคะคุณขาค่ะ”
“เชียรส์จ๊ะ!”
สองคนจิบน้ำส้ม เอมี่ชะงักกึก คล้ายจะอาเจียนเพราะเหม็นกลิ่นน้ำส้ม
“เป็นอะไรจ๊ะหนูมี่”
“มะขิ่น! แกเอาน้ำอะไรมาให้ฉัน”
“น้ำอะไรคะ นางเอกอย่างคุณเอมี่ก็ต้องน้ำส้มซิคะ”
“นั่นซิ! น้ำส้มคั้นสดๆ เลยนะจ้ะหนูมี่”
รจนาวรรณยิ่งยื่นน้ำส้มเข้าใกล้เอมี่มากขึ้น จนเอมี่แทบอาเจียน
“ว๊าย! อ้วก!”
“ว๊าย!”
รจนาวรรณตกใจที่เห็นเอมี่อาเจียน
“ตายแล้ว! หนูมี่เป็นอะไร นังมะขิ่น แกใส่อะไรลงไปในน้ำส้มหนูมี่ เอาส้มเน่ามาคั้นรึเปล่าตายแล้ว..หนูมี่ของแม่”
เอมี่วิ่งออกไปอาเจียนโดยมีรจนาวรรณจับตามองด้วยความเป็นห่วง ส่วนมะขิ่นยังก้มมองดูน้ำส้มที่เพิ่งคั้นมาสดๆอย่างสังเกต แล้วกระดกแก้วดื่มพิสูจน์
“อะไรวะ ส้มเน่าที่ไหน อร่อยจะตาย พี่ไมค์ลองซิ”
“บ้า! ไม่เอา เฮ้อ! ป่านนี้คุณหนูจะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้”
ไมเคิลแอบห่วงเจ้าคุณเพราะรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเต้านายตัวเองรักสมใจเต็มหัวใจแต่ต้องปฏิเสธเพราะอีกไม่นานต้องกลับมาแต่งงานกับเอมี่ตามคำสั่งของรจนาวรรณ

คืนนั้นที่บ้านกำโป๊ง เจ้าคุณนั่งถอนหายใจหลายครั้ง จนกำโป๊งเข้ามาทัก
“ทำไมเอ็งถึงตอบพ่อหมายไปอย่างนั้นวะ...ไอ้ขุนทอง ทำไมไม่บอกไปซะเลยว่าเอ็งคิดยังไงกับไอ้ใจ๋ เอ็งโกหกทำไม”
“ฉันจำเป็นต้องโกหก เพื่อใจ๋”
กำโป๊งยังไม่เข้าใจ
“ถ้าฉันพูดความจริงก็จะยิ่งทำร้ายจิตใจใจ๋ มันคงโหดร้ายมากนะลุง ถ้าฉันบอกรักเขาแล้วอีกไม่นานฉันก็ต้องทิ้งเขาไป”
กำโป๊งอึ้งในความคิดเจ้าคุณ
“แถมฉันยังทำลายอนาคตใจ๋ ทำลายศักดิ์ศรีแม่หญิงม่วนแต๊ของใจ๋ที่ต้องมาแปดเปื้อนเพราะฉันอีก ถ้าฉันยอมรับ...ถ้าฉันพูดความจริง แล้วก็เดินจากไป ใจ๋จะอยู่ที่นี่ต่อไปได้ยังไง ฉันคงเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุด”
“ไอ้ขุนทอง ตั้งแต่เห็นกันมา ข้าก็เพิ่งจะรู้จักเอ็งจริงๆ ก็วันนี้ล่ะวะ”
กำโป๊งตบไหล่ให้กำลังใจเจ้าคุณ
“ใจ๋...ยกโทษให้ฉันด้วยนะ”
เจ้าคุณหน้านิ่งอยู่ในอารมณ์เศร้า

กิ่งแก้วกับก้องเกียรติที่หน้าจอมอนิเตอร์ จ้องภาพในจอมองเจ้าคุณ กิ่งแก้วน้ำตารื้น
“ฉันด้วย....ยกโทษให้ฉันด้วย...เจ้าคุณ”
ก้องเกียรติยื่นมือไปบีบมือกิ่งแก้ว แล้วคนกอดปลอบใจกัน

คืนนั้นที่บ้านสมใจ ทุกคนนั่งกินข้าวไม่ลงมีเพียงแคบหมูที่ก้มกินข้าวหน้าตาเฉย
“แหะๆ...อิ่มกันแล้วเหรอจ๊ะ”
แคบหมูถามแก้เขิน
“ไม่มีใครเขากินลงกันหรอกเว๊ย มีแกแหละกินได้อยู่คนเดียว”
คำปุยแขวะ
“อย่าไปว่ามันเลยคำปุย ยกไปกินต่อหลังบ้านก็ได้นังแค๊บ”
สมศรีรีบบอก แคบหมูรีบเก็บจานรีบไปกินต่อหลังบ้าน
“จ้ะป้าศรี”
“เดี๋ยวครับ!”
ทุกคนมองมาที่ปลัดจืด
“ใจ๋ยังไม่ได้กินเลย”
พูดจบก็ตักข้าว ตักกับข้าวราดหัวจาน
“ทำอะไรน่ะปลัด”
“ผมขออนุญาตเอาไปให้ใจ๋ได้มั้ยครับ”
ปลัดจืดอยากเอาข้าวไปให้สมใจด้วยความเป็นห่วง สมหมายกับสมศรีพยักหน้าเชิงอนุญาต คำปุยกับ แคบหมู ช่วยกันเก็บกับข้าวออกไป
“ตาหมาย...”
สมศรีเรียกสามี
“สงสารไอ้ใจ๋มัน คนดีๆ อย่างปลัดก็ดันไม่ชอบ ดันไปชอบคนบ้าๆ บอๆ อย่างไอ้ขุนทอง เฮ้อ! นี่มันเวรกรรมอะไรก็ไม่รู้”
สมหมายสงสารลูกสาวสุดหัวใจ สมศรีพูดไม่ออก ได้แต่ลูบหลังปลอบใจสมหมาย

เวลาต่อมา ปลัดจืดเดินถือจานข้าวมาหน้าห้องนอนสมใจ เคาะประตูเรียก
“ใจ๋..เปิดประตูหน่อย...”
ไม่มีเสียงตอบรับ
“ใจ๋..ฉันเอาข้าวมาให้”
ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ ปลัดจืดเคาะประตูเสียงถี่ขึ้น
“ใจ๋..เปิดประตู ใจ๋!”
ปลัดจืดใจหาย รีบเอาตัวกระแทกประตู แต่ไม่ได้ผล ตัดสินใจยกเท้าขึ้นจะถีบประตูเต็มแรง แต่ประตูเปิดออกพอดี ปลัดจืดหน้าทิ่มพร้อมจานข้าว
“เฮ๊ย!”
สมใจตกใจ ปลัดจืดหน้าหงาย
“ปลัด!”

สมใจรีบเอาน้ำแข็งประคบจมูกช้ำ ให้ปลัดจืด
“โอ๊ย!”
ปลัดจืดร้องโอดโอย
“โทษๆ...เลือดหยุดแล้ว”
“ฉันไม่เป็นไร”
“ช้ำไปหมดอย่างนี้ยังจะว่าไม่เป็นไรอีก”
“คงจะช้ำไม่เท่าใจ๋หรอก”
สมใจชะงัก อึ้งไป
“ถ้าฆ่าคนตายแล้วไม่ผิดกฎหมาย ฉันคงฆ่าไอ้ขุนทอง ตายคามือไปแล้ว”
สมใจจะเดินออก ปลัดจืดคว้ามือสมใจไว้
“ใจ๋...”
สมใจนิ่งฟัง
“ยังไม่ต้องรัก ไม่ต้องชอบหรอก แค่ลองคบฉันดูบ้างได้มั้ย ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันทำให้ใจ๋เสียใจเหมือนไอ้ขุนทองเลยแม้แต่นิดเดียว”
“ขอบใจนะปลัด แต่ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้คิดแล้วก็ไม่เคยคิดอะไร แล้วทำไมฉันจะต้องเสียใจเพราะอ้ายขุนทองด้วย”

สมใจพูดจบก็รีบเดินหนีไป ทิ้งให้ปลัดจืดนั่งอยู่ด้วยความเซ็งต่อไป

Create Date : 29 กุมภาพันธ์ 2555 Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2555 9:39:52 น. Counter : 312 Pageviews.		0 comments
Share Tweet