รักออกอากาศ ตอนที่ 8

ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วช็อก! เมื่อเห็นแมทธิวโผล่ในจอมอนิเตอร์ ทั้งคู่แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

“แย่แล้ว!” กิ่งแก้วตกใจสุดขีด
“ไอ้แมท!” ก้องเกียรติก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ทำไงดี” กิ่งแก้วเริ่มเป็นห่วงเจ้าคุณ
“ลุงกำโป๊ง ลุงกำโป๊งอยู่ไหน โทร.หาลุงกำโป๊งเร็ว!”
กิ่งแก้วรีบจนมือไม้สั่น ขณะคว้าโทรศัพท์หากำโป๊งทันที แต่ไม่มีคนรับสาย

เวลาต่อมา เจ้าคุณกับแมทธิวยังคงจ้องหน้ากันคล้ายจะเอาเรื่อง
“แกมาที่นี่ทำไม...ไอ้แมท”
เจ้าคุณถามขึ้น
“ทำไมฉันจะมาไม่ได้ ในเมื่อแกยังมาได้เลยนี่. จริงมั้ย ไอ้ขุนทอง”
แมทธิวยวน กวนประสาท
“แกรู้ได้ไงว่าฉัน...ชื่อ...ขุนทอง”
แมทธิวมองเจ้าคุณด้วยสายตาเวทนา และหัวเราะไปด้วย
“รู้ได้ไง ฮ่าๆ แกนี่มันน่าสงสารจริงๆ ไอ้คุณ เป็นคนอยู่ดีๆ ไม่ชอบ ดั๊นมาเป็นควายให้ไอ้ก้องมันหลอก..เฮ้อ!”
เจ้าคุณยังไม่เข้าใจกับคำพูดของแมทธิว
“แกพูดอะไรของแก ใครเป็นควาย แล้วไอ้ก้องมันเกี่ยวอะไรด้วย”
แมทธิวเอามือลูบแก้มเจ้าคุณ แล้วกวนประสาทต่อ
“โถ...ไอ้เพื่อนผู้น่าสงสาร คือว่าถ้าจะให้เล่ามันก็คงจะยาวน่ะนะ เอาเป็นว่า...ดูนี่เลยดีกว่า”
แมทธิวหยิบเครื่องเล่นดีวีดีในกระเป๋าออกมาอย่างใจเย็น หยิบแผ่นดีวีดีใส่เครื่องแล้ว กดปุ่มเพลย์
เจ้าคุณจ้องรอดูที่จออย่างสงสัย ในขณะที่แมทธิวยิ้มอย่างเลือดเย็น หน้าจอดีวีดีค่อยๆ ปรากฎขึ้นเป็นรูป “เจ้าคุณไฮโซ” จากนั้นพลิกเป็นรูป “อ้ายขุนทอง” ตัวหนังสือ “ไฮโซบ้านเฮา” ซ้อนขึ้น
เจ้าคุณมองด้วยความสงสัย
“ไฮโซบ้านเฮา นี่มันอะไร”
แมทธิวทำท่ากวนประสาทต่อ
“ชู่ว์ ใจเย็นเพื่อน นี่แค่ไตเติ้ล”
แมทธิวชี้ให้ดูต่อ เจ้าคุณจ้องดูอย่างใจจดจ่อ เมื่อเห็นภาพพิธีกรรายการเรียลิตีไฮโซบ้านเฮาขึ้นมา

เสียงพิธีกรชายในดีวีดีดังขึ้น
“สวัสดีครับท่านผู้ชม ผมขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่รายการเรียลลิตี้โชว์ไฮโซบ้านเฮากับแขกรับเชิญคนแรกของรายการ เจ้าคุณ-คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล ไฮโซหนุ่มหล่อพันล้านคนดัง เจ้าของฉายาไฮโซซิ่งนรก”
เจ้าคุณอึ้งแล้วนิ่งไป พิธีกรหญิงแทรกต่อมา
“เราต้องเอาใจช่วยกันว่าเค้าจะสามารถใช้ชีวิตเป็นชาวชนบทได้สำเร็จลุล่วงภายในหนึ่งเดือนได้หรือไม่ ในรายการใหม่เอี่ยมอ่อง ไฮโซบ้านเฮา”
เจ้าคุณตกใจเพราะเรื่องราวต่อจากนั้นคือทุกฉากทุกตอนที่เจ้าคุณอยู่ที่บ้านม่วนแต๊ถูกบันทกไว้ทั้ง 24 ชั่วโมง จนเจ้าคุณทนไม่ไหว กระชากเครื่องเล่นดีวีดีขว้างทิ้ง แล้วโวยวายด้วยความโกรธ
“เว๊ย! พอได้แล้ว!”
เจ้าคุณหายใจหอบถี่ด้วยความโกรธแค้นสุดขีด แมทธิวแอบสะใจที่เห็นเจ้าคุณยิ่งโกรธ
“เอ๊า! นั่นแค่แผ่นแรก ยังเหลืออีกตั้งหลายแผ่นนะเพื่อน”
แมทธิวควักซีดีออกมาอีกหนึ่งแผ่น เจ้าคุณโกรธสุดขีด จึงกระชากแผ่นในมือแมทธิวมากระทืบ อย่างแค้นสุดชีวิต แล้วกระชากคอเสื้อแมทธิวทันที
“ไอ้แมท! พวกแก พวกแกทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไงห๊า!”
เจ้าคุณเงื้อหมัดเหมือนจะต่อยแมทธิว แมทธิวร้องเสียงหลง
“เฮ้ยๆ ใจเย็นไอ้คุณ ฉันไม่เกี่ยวนะเว๊ย แกก็เห็นแล้วนี่ว่ามันเป็นรายการทีวี รายการทีวีของไอ้ก้องกับไอ้กิ๋งที่หลอกใช้แก ฉันไม่เกี่ยว”
เจ้าคุณยิ่งฟังยิ่งโกรธ น้ำตาแทบไหลเมื่อได้ยินเต็มสองหู ว่าก้องเกียรติและกิ่งแก้วหักหลัง ส่วนแมทธิวยิ่งสะใจกับการกระทำของตัวเอง
“แกต้องขอบใจฉันซะด้วยซ้ำที่ทำให้แกตาสว่าง หายโง่ เลิกเป็นควายซะที!”
เจ้าคุณโมโห โกรธจนแทบไม่มีคำพูด
“เฮ่ย! อย่าทำหน้าอย่างนั้น เดี๋ยวออกทีวีแล้วไม่หล่อ เรตติ้งอ้ายขุนทองตกแย่เลยนะเว้ย”
เจ้าคุณตวัดสายตามองกล้องที่ซ่อนไว้ในมุมสูงมุมหนึ่ง แล้วตะโกนใส่กล้องทันที
“ไอ้ก้อง!”
ด้วยความโกรธ เจ้าคุณวิ่งไปคว้าไม้หน้าสาม วิ่งไปฟาดกล้องแตกกระจายเสียหายยับเยิน
โดยมีแมทธิววิ่งตามมายืนดูสะใจ เจ้าคุณฟาดงวงฟาดงาอาละวาดจนเหนื่อย แล้วอ่อนแรงทรุดลงกับพื้นอย่างเจ็บปวด

เวลาเดียวกัน ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว พร้อมลูกน้อง นั่งนิ่งจ้องจอมอนิเตอร์อย่างไม่อยากเชื่อสายตา ลูกน้องกรูกันเข้ามาด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“บอสคะ/ครับ
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว ยังนั่งนิ่งแต่ดูเหมือนยอมรับชะตากรรมในครั้งนี้
“จบแล้ว..ทุกอย่างจบแล้ว”
ก้องเกียรติพูดด้วยน้ำเสียงสุดเศร้า
กิ่งแก้ว กับเหล่าลูกน้องอึ้งปนเศร้า ทุกอย่างนิ่งราวกับไม่มีคนอยู่ในนั้น

เวลาต่อมา ไส้อั่วเห็นสถานการณ์ไม่ดี จึงวิ่งไปตามกำโป๊ง เพื่อแจ้งข่าวให้ทราบเรื่องแมทธิวกับเจ้าคุณ ไส้อั่วทุบประตูห้องส้วมรัวราวกับเกิดเรื่องใหญ่ แล้วตะโกนเรียกกำโป๊งสุดเสียง
“แย่แล้วลุงกำโป๊ง! แย่แล้ว”
กำโป๊งที่นั่งยองๆ อยู่ สะดุ้งสุดตัว
“ไอ้อั่ว ไอ้ว่อก คนกำลังขี้”
ไส้อั่วทุบประตูถี่ยิ่งขึ้น
“อั้นไว้ก่อน รีบออกมาเร็ว แย่แล้ว!”
กำโป๊งรีบเบ่งแล้วรีบออกมา ช
“อื๊ด เฮ้อ เดี๋ยวเหอะเอ็ง ข้าออกไปล่ะเอ็งโดนเตะแน่ไอ้อั่ว”
ไส้อั่วยังกระวนกระวายใจทุบรัว กำโป๊งรีบเปิดประตูออกมา ไส้อั่วอ้าปากจะพูดแต่ชะงักกึก กลิ่นเหม็นเข้าปากจมูกเต็มเปา
“อุ๊บส์! อื้อหือ..เหม็นชิบเป๋ง”
“ก็ขี้นี่เว๊ยไม่ใช่ดอกมะลิจะได้หอม!”
พูดจบกำโป๊งเขกหัวไส้อั่วทันที
“โอ๊ย! เขกหัวฉันทำไมลุ๊ง”
“เขกซิ เดี๋ยวจะเตะให้ด้วย มีอย่างที่ไหน คนกำลังปลดทุกข์ดั๊นมาร้องเอะอะโวยวาย พ่อเอ็งตายรึไงวะไอ้อั่ว”
“พ่อฉันตายนานแล้ว”
“เออ..ลืมไป”
“ว่าแต่ลุงเหอะ...ระวังจะหัวใจวายตายตามพ่อฉันไป”
“นี่แน่ะ ไอ้เวร...แช่งข้า”
“โอ๊ย ไม่ได้แช่ง แต่ฉันว่าลุงไปดูเองดีกว่า”
“ดู ดูอะไรของเอ็ง”
ไส้อั่วไม่ตอบ ได้แต่ทำหน้ากังวลกับเรื่องที่เพิ่งเห็นมา

เวลาถัดมา กำโป๊งกลับมาที่บ้าน พบสภาพที่เจ้าคุณอาละวาดไว้ กำโป๊งยืนมองอย่างงงเป็นไก่ตาแตก
“คุณพระช่วย! ข้าจะเป็นลม”
“อย่าเพิ่งลุง นี่แค่ซอฟท์ๆ ขอเชิญลุงขึ้นชั้น2”
ไส้อั่วรีบแจง

กำโป๊งเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็วในห้องนอนของเจ้าคุณ เห็นสภาพแหลกราญยิ่งกว่าข้างล่าง
“เย้ย! ไอ้ขุนทองนะไอ้ขุนทอง แล้วทำไมเอ็งไม่รีบไปตามข้าวะไอ้อั่ว”
กำโป๊งขาทรุดลงกับพื้น เมื่อรู้ว่าความลับแตกแน่แล้ว
“แน้ ยังจะมาว่า ตะกี๊ฉันตะโกนให้รีบออกจากส้วมคอแทบแตก แถมลุงยังจะเตะฉันอีกด้วยไม่ใช่เรอะ”
“เฮ้อ! เวร”
“ลุง..ว่าแต่มันยังไงเนี่ย ตกลงเพื่อนฝรั่งของอ้ายขุนทองเขาเป็นใคร แล้วอ้ายขุนทองโกรธอะไรใครถึงได้...”
“หยู๊ด! ไม่ต้องถาม แล้วก็จำใส่กะโหลกไว้เลยนะไอ้อั่ว ปิดปากให้สนิท ห้ามพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”
“จ้ะๆ เข้าใจจ้ะ ว่าแต่ อ้ายขุนทองกับเพื่อนฝรั่งหายไปไหนกันแล้วล่ะลุง”
ไส้อั่วถามอย่างอยากรู้ กำโป๊งหันมาทำตาเขียวใส่
“จ้ะๆ.. ไม่ถามแล้วจ้ะ”
กำโป๊งยังคงกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้น และคิดไม่ออกว่าเจ้าคุณหายไปไหน

คืนนั้น เจ้าคุณบุกไปที่บริษัทของก้องเกียรติกับกิ่งแก้วทันที จอยอ้าปากค้างเมื่อเห้นเจ้าคุณโผล่มา
“ไอ้ก้องอยู่ไหน” เจ้าคุณถามด้วยอารมณ์โกรธ
“อะ..อะ..เอ่อ...มะ..มะ..ไม่...”
“ถามว่าไอ้ก้องอยู่ไหน”
เจ้าคุณตวาดเสียงลั่น จนจอยตกใจ ปล่อยโฮออกมา พร้อมทั้งยกมือไหว้
“หนูกลัวแล้ว”
จอยทรุดลงกองกับพื้น เจ้าคุณไม่สน เดินหาก้องเกียรติต่อ ในขณะที่แมทธิวก้าวเข้ามายิ้มร้ายอย่างสะใจ

ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว นั่งนิ่งยอมรับชะตากรรม โดยมีเจอาร์พยายามจะปลอบ แต่ทันใดนั้นประตูถูกเปิดเข้ามา เจ้าคุณปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อก้องเกียรติทันที
“ไอ้ก้อง!”
เจ้าคุณต่อยก้องเกียรติ ไป3 หมัดติด ก้องเกียรตอคว่ำกองกับพื้น กิ่งแก้ว เจอาร์และพนักงานช่วยกันห้าม เจ้าคุณตามไปกระชากก้องจะต่อยอีก แต่กิ่งแก้วถลาเข้าไปดึงแขนเจ้าคุณไว้
“เจ้าคุณ...อย่านะ..ฉันขอร้อง”
“ไอ้กิ๋ง นี่ถ้าไม่ติดว่าแกเป็นผู้หญิง ฉันต่อยแกแน่”
เจ้าคุณพูดด้วยอารมณ์โกรธจัด จนกิ่งแก้วร้องไห้
“ต่อยฉันก็ได้ไอ้คุณ ฉันก็ผิดด้วยเหมือนกัน อย่าทำก้องเลย..พอแล้ว”
กิ่งแก้วเข้าไปกอดก้องเกียรติไว้ เจ้าคุณจ้องมองเพื่อนกลับเช่นกัน
“ไอ้คุณ...ใจเย็นๆเว๊ย..ยังไงก็เพื่อนกัน วีอาร์เฟรนด์”
“ปล่อยไอ้คุณมันเถอะ ต่อยฉันเลยไอ้คุณ ต่อยฉันให้ตายเลยก็ได้ ถ้ามันจะทำให้แกหายโกรธฉันกับกิ๋ง” ก้องเกียรติพูดแบบไม่กลัวเจ็บตัว
“แกตายแน่ไอ้ก้อง!”
เจ้าคุณกระชากก้องเกียรติจะเล่นงานอีก แต่กิ่งแก้วถลามากอดก้องเกียรติไว้แน่น ร้องไห้โฮพร้อมทั้งพนมมือขอร้องเจ้าคุณอย่าทำคนรัก
“เจ้าคุณ..อย่าทำก้อง ฉันขอร้อง”
เจ้าคุณชะงัก โกรธจนพูดไม่ออกแต่ก็ทำไม่ลง
“ฉันไม่มีเพื่อนอย่างแก..ไอ้ก้อง..ไอ้กิ๋ง แกด้วยไอ้เจอาร์ พวกแกไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไป”
เจ้าคุณชี้หน้าทุกคน เตะข้าวของล้มกระจาย ก่อนจะเดินออกไป พนักงานมองตามนิ่งงัน มีเพียงแมทธิวที่แอบดูอยู่อย่างสะใจ

คืนนั้น ที่บ้านกำโป๊งสมใจมาตามหาเจ้าคุณเช่นเดียวกัน
“ขุนทองยังไม่กลับบ้าน ถ้างั้นขุนทองไปไหนล่ะลุงกำโป๊ง”
สมใจถามอย่างสงสัย บวกกับท่าทีของกำโปีงและไส้อั่วที่ดูมีพิรุธ
“ข้าจะไปรู้เรอะนังใจ๋ ข้าไม่ได้ฝังชิปไว้ที่หูมันนี่ ถึงจะได้รู้ว่าวันๆ มันไปไหนบ้าง”
“แหม..ก็แค่ถาม แต่เมื่อเช้ายังไปช่วยงานที่ไร่อยู่เลยนะ ป่านนี้ไปไหน ทำไมยังไม่กลับ”
สมใจถามด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่กำโป๊งและไส้อั่วก้มหน้าไม่ยอมสบตา

คืนเดียวกัน ที่คฤหาสน์หลังใหญ่บ้านเจ้าคุณ ไมเคิลกำลังพยายามแก้ ปรับทีวีในห้องรับแขก อย่างตั้งใจ โดยมีมะขิ่นลุ้นสุดขีด
“โคตรเซ็งเลยอ่ะ อยู่ๆ ทีวีก็ดับไปเฉยๆ โห่ กำลังมันเลย คุณหนูรู้ความจริงแล้วอ่ะ ตกลงแก้เป็นละป่าวเนี่ยพี่ไมเคิล ถ้าไม่เป็นก็เรียกช่างมาเหอะ”
“สงสัยจะไม่ใช่ทีวีเสียแล้วล่ะมะขิ่น บ้านข้างๆ เขาก็บอกว่าช่องนี้มันดับไปเฉยๆ เหมือนกันไม่ใช่เรอะ”
ไม่เคิลพูดจบก็หันมองมะขิ่นที่นั่งหันหลังให้ประตู แล้วต้องตกใจอ้าปากค้าง พูดไม่ออก เพราะเจ้าคุณพุ่งเข้ามายืนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“แหม้ อารมณ์เสีย อยากรู้จริงๆเลยว่า พอความลับแตกแล้ว คุณหนูจะปรี๊ดแตกขนาดไหน พี่ไมเคิลว่าบ้านจะแตกมั้ย”
มะขิ่นใส่อารมณ์และหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขโดยไม่รู้เจ้าคุณอยู่ข้างหลัง ไมเคิลพยายามสะกิด มะขิ่นยังไม่หยุด
“แหม้ ไม่ได้เห็นคุณหนูระเบิดลงมาตั้งนาน คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย ฮิๆ นี่ถ้าเจอนะ จะขอถ่ายรูปพร้อมลายเซ็นต์ไปอวดนังต้อยข้างบ้านซะเลย”
ไมเคิลทำหน้าตาไม่ถูก สะกิดมะขิ่นอีกรอบ ชี้ให้ดูที่ประตู
“อะไร เป็นอะไร ทำหน้าตายังกะเห็นคุณหนู....”
มะขิ่นหันไปที่ประตู เห็นเจ้าคุณแล้ว แต่ยังหันกลับมาพูดต่อ
“เอ๊ะ! รึว่าเห็น”
“เออ..เห็นซิ รึว่าเอ็งไม่เห็น”
มะขิ่นหน้าซีดค่อยๆ หันไปมองเจ้าคุณ
“คุณหนู!”
สองคนลุกขึ้นเตรียมหนี แต่เจอเจ้าคุณเรียกไว้
“จะไปไหน”
สองคนชะงักขาแข็ง ก้าวไม่ออก ค่อยๆ หันกลับมายกมือไหว้ มือไม้สั่น
“คุณหนู ไมค์กับมะขิ่น ไม่รู้ ไม่เห็น
เจ้าคุณพุ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อทั้ง 2 คนกระชากมาอย่างแรงทันที แล้วจ้องหน้าอย่างโกรธมาก
“ไอ้ไมค์! มะขิ่น!”
ไมเคิลกับมะขิ่น รู้ตัวว่าผิดไปแล้วแต่หนีไม่รอดแน่ เพราะรู้ดีว่าเจ้าคุณโกรธมาก
“นี่พวกแกก็รู้กันกับพวกไอ้ก้องด้วยเหรอ นี่พวกแกรวมหัวหลอกฉันกันหมดทุกคนเลยเรอะ”
ก้องเกียรติ กิ่งแก้วและ เจอาร์ พุ่งเข้ามาช่วยไมเคิลกับมะขิ่นทันที
“ไอ้คุณ..อย่าไปโกรธไมเคิลกับมะขิ่นเลย โกรธฉันคนเดียวก็พอ”
ก้องเกียรติน้อมรับผิดอย่างลูกผู้ชาย
“ไม่ต้องมาพ่อพระเลยไอ้ก้อง ไอ้เพื่อนชั่ว ไม่ซิ แกมันไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไปแล้ว ไป ออกไปให้หมด ออกไป ออกไป!”
เจ้าคุณโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ขว้างข้าวของกระจาย
“นี่มันอะไรกัน”
รจนาววรณ โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุ เจ้าคุณและทุกคนชะงักหันขวับไปตามเสียง
รจนาวรรณมาพร้อมเอมี่และแมทธิว เจ้าคุณดูตกใจมากกว่าใครเพื่อน
“แม่!”
“เจ้าคุณลูกแม่! คิดถึงเหลือเกินลูกรัก อะฮึ้ม!! ทำไมกลิ่นตุๆ จ๊ะหนู เอ๊ะ แล้วนึกยังไงแต่งตัวแบบนี้ นี่ตกลงไปอยู่อังกฤษรึไปเลี้ยงควายมากันแน่จ๊ะ..ลูกแม่”
รจนาวรรณยิ้มแฉ่งกอดลูกชายยกใหญ่ แต่พอเห็นสภาพลูกชายก็อดขำไม่ได้ เจ้าคุณหน้าเสีย ทุกคนพูดไม่ออก ยกเว้นเอมี่กับแมทธิวที่ดูมีความสุขเหลือเกิน
“นั่นซิครับคุณหญิงแม่ ตกลงเจ้าคุณมันไปอยู่อังกฤษ รึว่าอยู่ที่ไหนกันแน่”
“ไอ้แมท”
เจ้าคุณพุ่งเหมือนจะต่อยแมทธิว แต่ทุกคนดึงห้ามไว้
“อะไรกันจ๊ะ เพื่อนแหย่แค่นี้ทำไมใจร้อนจัง แหม แม่นึกว่าหนูไปปฎิบัติธรรมที่อังกฤษมาแล้วจะใจเย็นขึ้นซะอีกนะจ๊ะลูกแม่”
“โธ่! คุณหญิงแม่ขา น่าสงสารจริงๆ คุณคะคุณขา สารภาพความจริงซะเถอะค่ะ อย่าโกหกคุณหญิงแม่อีกต่อไปเลย มุสาวาทา อัญมณี”
เอมี่เล่นละครกอดรจนาวรรณ
“เวระมณี จ้ะ”
“อ๋อ..ค่ะ เวระมณี โกหกบุพการีไม่ดี ตกนรกนะคะ”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วถลึงตาโต
“เอมี่!”
“อะไรกันจ๊ะหนูมี่ มุสาอะไร ใครมุสา ลูกคุณเนี่ยนะ..มุสาแม่”
เจ้าคุณอึ้ง รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ
“เร็วซิ..ไอ้คุณ สารภาพบาปซะตอนนี้ ยังไม่สาย”
ทุกคนกล้าๆกลัวๆ มีเพียงแมทธิวและเอมี่ที่ดูสะใจ ส่วนรจนาวรรณยังคงไม่เข้าใจกับเรื่องดังกล่าว
ส่วนเจ้าคุณเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้นและมีสีหน้ากังวล

เวลาต่อจากนั้น รจนาวรรณทิ้งตัวอย่างแรงลงบนโซฟาเหมือนจะเป็นลม
“ว่าไงนะ ลูกคุณไปอยู่บ้านนอก”
เอมี่ทิ้งตัวตามลงไปข้างๆ แสร้งทำกิริยาตกใจ
“แล้วยังแอบมีกิ๊กด้วย”
เจ้าคุณตวาดเอมี่เสียงดัง
“เอมี่! อย่าเรียกสมใจว่ากิ๊ก!”
เอมี่แกล้งจะร้องไห้
“โฮๆ ถ้าไม่ให้เรียกนังนั่นว่ากิ๊ก แล้วคุณคะคุณขาจะเรียกมี่ว่าอะไรล่ะคะ โฮๆ”
เอมี่แกล้งไปซบรจนาวรรณ ในขณะที่เจ้าคุณกำลังโดนสายตาพิฆาตจากแม่ตัวเอง
“เดี๋ยวนะ..สมใจ ใครคือสมใจ”
รจนาวรรณถาม เจ้าคุณอึ้งไป ทุกคนลุ้น รวมทั้งไมเคิลกับมะขิ่นที่ชะเง้อเกาะติดสถานการณ์ไม่ห่าง
“สมใจ....”
เจ้าคุณติดอ่าง ในขณะที่รจนาวรรณจ้องลูกชายตาไม่กะพริบอย่างลุ้น
“ไอ้คุณ! อย่า!”
ก้องเกียรติตะโกนห้ามไว้ จนแมทธิวต้องขัด
“เฮ้ย! ไอ้ก้อง แกน่ะตัวต้นเหตุนะ ตอนนี้ไอ้คุณมันจะสารภาพผิด มันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง แล้วแกยังจะมีหน้ามาขัดขวางอีกเหรอวะ”
ก้องเกียรติถลาเข้าจะชกแมทธิว แต่เจอาร์กับกิ่งแก้วช่วยกันดึงไว้
“ไอ้แมท!”
“หยุด! พอกันซะที เจ้าคุณบอกแม่มาเดี๋ยวนี้สมใจเป็นใคร”
“เอ่อ..สม..สมใจ...”
เจ้าคุณยังคงไม่กล้าพูด จนเอมี่ลุกพรวดมาตอบแทน
“สมใจจะเป็นใครล่ะคะ นังนั่นมันก็จะมาเป็นลูกสะใภ้บ้านนอกของคุณหญิงแม่น่ะซิคะ”
ทุกคนตกใจ รจนาวรรณช็อก
“ห๊า! ลูกสะใภ้”
เจ้าคุณจะเฉ่งเอมี่ แต่ไม่ทันแล้วเพราะรจนาวรรณเป็นลมล้มฮวบลง เจ้าคุณรับตัวแม่ไว้ได้ทัน ทุกอย่างชุลมุนโกลาหล
“แม่ แม่! เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาล เร็ว แม่!”
เจ้าคุณน้ำตาคลอแทบจะร้องไห้ กอดแม่แน่นเพราะก้นบึ้งในหัวใจเจ้าคุณไม่อยากให้แม่เสียใจ และไม่อยากเสียแม่ไปเหมือนตอนที่พ่อจากไป

คืนนั้นเจ้าคุณพารจนาวรรณส่งโรงพยาบาล แล้วนั่งดูแลแม่อย่างใกล้ชิด ด้วยสีหน้ากังวล พอแม่รู้สึกตัวเจ้าคุณเข้าไปใกล้แม่
“แม่...”
รจนาวรรณเห็นเจ้าคุณแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เจ้าคุณรู้ตัวว่าแม่ไม่พอใจ
“แม่...”
รจนาวรรณน้ำตาไหล เจ้าคุณเองก็เสียใจที่เห็นแม่ร้องไห้
“แม่..อย่าร้องไห้”
“จะไม่ให้แม่ร้องได้ยังไง ลูกชายคนเดียวของแม่ ลูกชายสุดที่รักของแม่ โกหกแม่”
รจนาวรรณร่ำไห้ เจ้าคุณยังทำตัวไม่ถูก
“แม่ครับ...ฟังผมก่อน...”
“เจ้าคุณ...ตั้งแต่พ่อตายไป เราก็มีกันอยู่แค่ 2 คนแม่ลูก แต่ตอนนี้ เจ้าคุณหลอกแม่ โกหกแม่ หนีไปอยู่บ้านนอก แถมยังจะเอาสะใภ้บ้านนอกมาฝากแม่”
“แม่ครับ..มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“ใช่ซิ...ทำไมจะไม่ใช่ แล้วก็ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นเพราะหนูมี่เขาอธิบายให้แม่ฟังหมดแล้ว”
เจ้าคุณเริ่มมีอารมณ์เซ็ง
“อย่างเดียวที่แม่อยากฟังจากปากหนูก็คือ..หนูต้องรับปากแม่ว่าจะแต่งงานกับหนูมี่อย่างเร็วที่สุด!”
“แม่!”
เจ้าคุณช็อกเมื่อได้ยินรจนาวรรณขอร้องแบบนั้น

เวลาต่อมา เจ้าคุณนั่งมองพระจันทร์อยู่ที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล ไม่ต่างกับสมใจที่นั่งดูพระจันทร์อยู่ที่ม่วนแต๊ ต่างคนต่างคิดถึงกัน คำปุยกับแคบหมู โผล่มามองอย่างเป็นห่วง
“ไอ้ใจ๋...เข้าบ้านเหอะ โดนน้ำค้างเดี๋ยวไม่สบาย”
คำปุยตะโกนบอกเพื่อนด้วยความห่วงใย
“นังปุ๋ย...แกว่าขุนทองหายไปไหน”
คำปุยมองหน้าแคบหมู แล้วค่อยๆตอบสมใจ
“ดึกแล้ว..ไปนอนดีกว่า..เดี๋ยวพรุ่งนี้อ้ายขุนทองก็กลับมา”
สมใจมองคำปุยด้วยสายตาเหมือนอยากให้สิ่งที่คำปุยพูดเป็นจริง
สองคนมองหน้ากันแล้วคำปุยจูงสมใจเข้าบ้าน
ไม่ต่างกับเจ้าคุณที่ล้มตัวนอนลงบนดาดฟ้า แล้วพึมพำกับตัวเอง
“สมใจ..ฉันคิดถึงเธอ”

เวลาเดียวกันที่คอนโด แมทธิวกับเอมี่กำลังฉลองในความสำเร็จอย่างเพลิดเพลิน
“ฉลองให้กับความสำเร็จของเรา”
แมทธิวกับเอมี่มีความสุข กระดกเครื่องดื่มหมดแก้ว เอมี่รวบคอแมทธิวมาใกล้
“ฉลองแค่นี้ เอมี่ว่ามันน้อยไปมั้ยคะแมท”
เอมี่ทำตาหวานใส่ แมทธิวรู้ทันเช่นกัน
“นั่นซิ..เอมี่จะได้เป็นสะใภ้คุณหญิงแม่และเป็น เมียเจ้าคุณ คุณากร มหาศักดิ์ไพศาลทั้งที อย่างนี้ผมต้องจัดปาร์ตี้สละโสดส่งท้ายให้หนำใจเลย
“แมทอ่ะ...”
แมทธิวเชยคาง เอมี่เขิน
“โดยเฉพาะกับการที่ไอ้เจ้าคุณมันต้องมาเซ้งคุณต่อจากผม ฮ่าๆ”
เอมี่ตีปากแมทธิวเบาๆ
“บ้า! พูดจาหน้าเกลียด ว่าแต่...แน่ใจนะว่าพอเจ้าคุณได้มี่ไปแล้วแมทจะไม่ร้องฟูมฟายเสียดายมี่”
แมทธิวทำหน้าหมั่นไส้ ก่อนจะยิ้มหวานออกมา
“ถึงคุณจะเป็นเมียไอ้คุณ แต่เราก็ยังเป็นกิ๊กกันได้ไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
เอมี่ตาโตคิดว่าแมทธิวรักตัวเองอยู่
“งั้นเรามาเริ่มทดลองการเป็นกิ๊กก่อนวิวาห์กันซะเลยดีมั้ย”
“ได้เลย”
แมทธิวกับเอมี่กำลังโน้มเข้าหากัน ทันใดนั้นประตูถูกเปิดเข้ามาโดยนกสาวคนเดิมของแมทธิวนั่นเอง แมทธิวกับเอมี่ตะลึงไปทั้งคู่
“กรี๊ด! พี่แมท!”
“นก!”
“นก”
เอมี่ตกใจ นกก็ปรี่เข้ามากระชากแมทธิว ผลักอกเอมี่กระเด็น พร้อมชี้หน้า
“ใคร นังนี่ใคร”
“เดี๋ยว...”
แมทธิวจะห้าม แต่เอมี่ตอบทันที
“ฉันชื่อเอมี่เป็นเมียแมทธิว”
“เฮ่ย!”
“เมีย”
นกอารมณ์ขึ้น
“ใช่! เมีย แล้วแกล่ะใคร”
เอมี่จิ้มชี้ที่หน้าผากนกทันที
“ฉันน้องนกเป็นเมียพี่แมทธิวเหมือนกัน”
แมทธิวได้แต่อึ้ง
“หน้าด้าน!”
เอมี่ด่าสวนนก
“แกซิหน้าด้าน!”
เอมี่ตบหน้านก
“แกตบฉัน!”
“เออซิวะ”
“งั้นคราวนี้...ฉันตบแก”
นกหันไปตบเอมี่หน้าหันเช่นกัน เอมี่โกรธจัด พุ่งเข้าตบนกอีกทันที
“กรี๊ด อย่าอยู่เลยแก๊!”
แมทธิวยืนยิ้มสะใจ
“นึกว่ามีแต่ผู้หญิงรุมแย่งแกคนเดียวเรอะ...ไอ้คุณ?!!
ในที่สุดน้องนกจัดการเอมี่จนน่วม
“แมท...ยืนทำอะไรอยู่ ช่วยมี่ด้วยซิ”
เอมี่ขอความช่วยเหลือ
“ไม่ต้องช่วย น้องนกจะตบอีนังนี่ให้มันตายคาคอนโดฯพี่แมทเลย”
“เฮ่ย ไม่ได้ๆ อย่ามาตายที่นี่”
แมทธิวปรี่เข้าพยายามแยกทั้งคู่ แต่ดันโดนลูกหลงนกตบให้เต็มกกหู
“โอ๊ย นังบ้า!!
แมทธิวตบนกกระเด็นด้วยความลืมตัว จนนกอึ้ง
“พี่แมท!”
“ไป ออกไปให้พ้น”
“พี่แมท!”
เอมี่สะใจลุกมาเยาะเย้ยนกทันที
“สมน้ำหน้า อีนังนกหัวเน่า ชิ้วๆ”
นกปรี่จะตบเอมี่ แต่แมทธิวชี้หน้าไว้ก่อน
“จะไปดีๆ รึจะให้ฉันจับโยนออกไป”
“พี่แมท! จำไว้ แกด้วย! จำไว้ พวกแกรู้จักน้องนกน้อยไป คอยดูนะ ฉันจะมาเอาคืน”
“มาให้เร็วละกันนะยะ..น้องนก!”
“ไม่ช้าหรอก อีนังมัมมี่”
นกพูดจบเดินออกไปทันที ปล่อยให้เอมี่กรี๊ดสนั่นลั่นห้อง
“กรี๊ดๆ แมท...แมทต้องเคลียร์ให้มี่นะ มันเรียกมี่ว่า อีนังมัมมี่!”
แมทธิวทำหน้าไม่อยากรับรู้ด้วยอารมณ์เซ็ง

บ่ายนั้นที่บ้านกำโป๊ง ปลัดจืดยังสงสัยกับการหายตัวไปของเจ้าคุณ
“ตกลงมันยังไงกันแน่ลุงกำโป๊ง เกิดอะไรขึ้นกับอ้ายขุนทอง”
“ปัทโธ่! พ่อปลัด นี่จะมาคาดคั้นเอาอะไรกับฉันนักหนา อ้ายขุนทองมันโตเป็นควายแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ อีกอย่างมันก็เป็นผู้ชาย มันจะไปไหนมาไหนหรือจะหายหัวไปซัก 3-4 วัน มันก็เรื่องธรรมดา ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้น”
สมใจร้อนใจหนักกว่าใครเพื่อน จึงรีบถามต่อ
“แต่ขุนทองไม่เคยหายไปแบบนี้นะลุง ปลัด...ปลัดต้องช่วยนะ”
ปลัดจืดแม้ว่าเจ็บในใจแต่เพราะสมใจขอร้องจึงต้องยอมโดยดี
“ลุงกำโป๊งครับ เห็นไส้อั่วบอกว่าเมื่อวานนี้มีเพื่อน เป็นฝรั่งมาหาขุนทอง”
กำโป๊งหันขวับไปจ้องไส้อั่วที่กลัวหัวหดอยู่
“เขาเป็นใครเหรอครับลุง”
กำโป๊งอยากจะเล่นงานไส้อั่วแต่ปรับอารมณ์ไว้ก่อน
“พ่อปลัด..ฉันไม่รู้อะไรจริงๆ”
“แต่หลานชายของลุงหายไปทั้งคนนะครับ”
กำโป๊งเฉไฉไปได้อีก
“แต่มันก็ยังหายไปไม่ถึง 24 ชั่วโมง ต่อให้ไปแจ้งความ ตำรวจเขาก็ยังไม่รับแจ้งไม่ใช่เรอะ..พ่อปลัด”
ปลัดจืดอึ้งไปในมุกเอาตัวรอดของกำโป๊ง แต่สมใจยังคงเป็นห่วงเจ้าคุณในขณะที่ปลัดจืดทั้งหวงทั้งห่วงและเจ็บปวดใจเมื่อรู้ว่าสมใจห่วงเจ้าคุณมาก แต่ต้องเก็บไว้ในใจ

เวลาต่อมา ปลัดจืดเดินมากับสมใจแล้วยื่นน้ำแดงให้ แต่ดูเหมือนสมใจ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะเป็ห่วงเจ้าคุณ
“ ขอบใจ..ปลัดกินเถอะ..ฉันไม่หิว”
ปลัดจืดถอนใจ นั่งลงข้างสมใจ แล้วอดถามอย่างหึงหวงไม่ได้
“ดูใจ๋เป็นห่วงขุนทองมากเลยนะ”
“ก็..แหม...คนงานหายไปทั้งคน”
สมใจยังฟอร์มเหมือนไม่ได้สนใจเจ้าคุณพิเศษกว่าคนอื่น
“อืมม์..ลาออกจากปลัดมาเป็นคนงานให้ใจ๋ดีกว่า”
ปลัดจืดแกล้งพูดหยอด จนสมใจสะอึก
“ปลัดก็...”
“ล้อเล่น”
“ฉันไปเก็บชาก่อนนะ ป่านนี้พ่อบ่นตายละ” สมใจขอตัว
ปลัดจืดนั่งมองตาม ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นมองถุงน้ำแดง 2 ถุง เมื่อสมใจไม่ได้สนใจ ปลัดจืดจึงก้มดูดน้ำแดงพร้อมกันทั้งสองถุง เพื่อดับความกลุ้มและปลอบใจตัวเอง

สมใจมาถึงไร่ชาช่วงบ่ายๆ ก็โวยวายยกใหญ่ เพราะใบชาโดนแมลงกัดกินเต็มไปหมด

“อะไรเนี่ยพ่อ เมื่อวานมันยังดีๆ อยู่เลย”
ชาวบ้านมะรุมมะตุ้มดูต้นชาที่หงิกหงอยเพราะโดนแมลงกัดกิน
“ก็นั่นมันเมื่อวาน แต่วันนี้ก็อย่างที่เห็นนี่แหละ มันลงพรึ่บเดียว หมดกัน”
สมหมายตอบลูกสาวอย่างปลงๆ
“เฮ้อ! เพิ่งจะโดนน้ำท่วม นี่ก็มาโดนแมลงลงซะอีกแล้ว”
สมศรีน้ำเสียงปลง
“แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนมาฟื้นฟูกันอีกล่ะแม่”
สมใจบ่นด้วยน้ำเสียงเศร้า สมศรีมองลูกอย่างไม่มีคำตอบ สมหมายมองเมียและลูกด้วยความอ่อนใจเช่นกัน ส่วนปลัดจืดมองทุกคนอย่างเห็นใจ แต่ทันใดนั้นเสียงของอาฟงก็ดังขึ้น
“ใจเย็นๆ..ใจเย็นๆ”
ทุกคนหันขวับเห็นอาฟงกับลูกชายพร้อมสมุนที่รายล้อมเช่นเคย
“ไอ้อาฟง!”
สมหมายเรียก
“ไอ้อาเฟย!”
ปลัดจืดเรียกขึ้นเช่นกัน สมหมายกับปลัดจืดจะพุ่งจะชกสองพ่อลูกทันที แต่สมุนเข้าขวาง และสมศรีกับ สมใจดึงสมหมายกับปลัดจืดไว้ทัน
“พวกแกยังจะมีหน้ามาเหยียบไร่ข้าอีกเรอะ วันก่อนลูกเอ็งรังแกลูกสาวข้า ข้าก็อุตส่าห์อดทน แต่วันนี้..ดีล่ะ..มาถึงที่ มา มาให้ข้าต่อยหน้าซะให้หายแค้น”
สมหมายกับปลัดจืด จะเอาเรื่องแต่ สมุนอาฟงควักปืนขู่ ทุกคนชะงัก
“อาหมาย..อั๊วบอกแล้วไงว่าให้ใจเย็นๆ วันก่อนลูกสาวลื้ออีดื้อเอง มารบกวนการทำงานของลูกชายอั๊ว”
อาฟงพูดกวน
“ทำงาน งานค้าไม้เถื่อนเนี่ยนะ”
อาเฟยมองสมใจ
“แต่ลูกชายอั๊วอีก็เมตตา ไม่ได้รังแกอะไรลูกสาวลื้อซะหน่อย ใช่มั้ยอาหมวย”
“ฉันชื่อสมใจ ไม่ใช่อาหมวย”
“ฮ่าๆ อาหมวย เอ่อ อาสมใจลูกสาวอาศรีนี่อีสวยดุดื้อเหมือนลื้อเป๊ะๆ มิน่า อาเฟยลูกชายอั๊วถึงได้เมตตาอี”
อาเฟยอมยิ้ม ส่วนปลัดจืดตาวาวดว้ยความโกรธ
“เฮ่ยๆ หุบปากแล้วก็กลับไปได้แล้ว ไร่ชาม่วนใจ๋ไม่ต้อนรับมาเฟียอย่างพวกแก”
สมหมายตะโกนไล่
“ไม่ต้อนรับอั๊วแต่สนใจจะต้อนรับเงินของอั๊วมั่งมั้ยล่ะ...อาหมาย”
อาฟงให้ข้อเสนอ
“พูดงี้หมายความว่ายังไง”
“แหม..ทำเป็นแกล้งโง่ เอ๊ะรึว่าโง่จริง พวกลื้อถึงได้คิดจะเก็บไอ้ไร่ชาโหลยโท่ยนี่ไว้ ทั้งที่เดี๋ยวก็น้ำท่วม เดี๋ยวก็แมลงกิน ที่สำคัญ เก็บใบชาขายจนพวกลื้อตายกันทั้งหมู่บ้าน ก็ยังหาเงินไม่ได้เท่ากับขายไร่นี้ให้อั๊วเลย”
“ขาย”
“ฮ่าๆ ใช่เซ่ ขาย เซ็นแกร็กเดียว เอาไปเลย 5 ล้าน!”
“5 ล้าน”
สมหมายทวนคำพูดอาฟง
“ใช่เซ่! 5 ล้าน! ฮ่าๆๆ อุ๊บส์!”
สมหมายไม่ฟังจนจบต่อยเปรี้ยงเต็มปากอาฟง ลูกน้องตกใจล็อกสมหมาย ปลัดจืดเข้าช่วย แต่อาเฟยสั่งห้าม
“หยุด! เก็บไปคิดดูใหม่นะครับกลับก่อนเถอะป๊า”
อาเฟยบอกพ่อ
“ครั้งนี้อั๊วยกให้ แต่ครั้งหน้า..อย่าหาว่าอั๊วใจร้ายนะอาศรี! กลับ”
พวกอาเฟยกลับออกไป สมหมายตะโกนด่าไล่ท้าย
“ไปเลย! แล้วอย่ากลับมาอีก ไป๊!” ชาวบ้านช่วยกันโห่ไล่
สมหมาย สมศรีและสมใจสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันไว้ ปลัดจืดมองพลางครุ่นคิดหาทางช่วย

บ่ายวันเดียวกัน เจ้าคุณกำลังป้อนข้าวต้มให้รจนาวรรณ ซึ่งนั่งหน้านิ่งไม่ยอมกิน

“แม่...” เจ้าคุณเรียก แต่รจนาวรรณยังนิ่ง เจ้าคุณจึงง้อต่อ “ทานซะหน่อยเถอะครับ เดี๋ยวไม่สวยนะ”
รจนาวรรณเฉย ยังคงงอนลูกชายอยู่
“ช่างมันซิ..หน้าสวยแต่หัวใจสลาย ก็ไม่รู้จะสวยไปทำไม”
“แม่...คุณหมอบอกว่าแม่กลับบ้านได้แล้ว เรากลับ....”
เจ้าคุณเปลี่ยนเรื่องแต่กลับโดนแม่ตวาดใส่
“ไม่กลับ! ไม่กลับแล้วก็ไม่กิน ไม่อะไรทั้งนั้น จนกว่าหนูจะยอมตกลงแต่งงานกับหนูมี่”
“แม่ครับ...แต่ผม...” เจ้าคุณเหนื่อยใจ
“ทำไม หนูทำไม อย่าพูดเด็ดขาดนะ ว่าหนูจะไม่ยอมแต่งงานกับหนูมี่เพราะหนูมีคนรักแล้วเป็นนังเด็กบ้านนอกคนนั้น”
เจ้าคุณไม่พอใจ ไม่อยากให้รจนาวรรณเรียกสมใจแบบนั้น
“แม่..อย่าเรียกสมใจอย่างนั้นซิครับ”
“สมใจ นังสมใจ นี่ฉันจะต้องมีลูกสะใภ้ชื่อสมใจ เหรอเนี่ย โฮๆ”
“แม่..อย่าร้อง...”
เจ้าคุณเสียใจที่เห็นแม่ร้องไห้ จะเข้าไปปลอบแต่โดนผลักออกมา
“ไม่ต้อง! อย่ามายุ่ง แล้วก็จำไว้ด้วย ชาตินี้แม่ไม่มีทางรับนังเด็กบ้านนอกชื่อสมใจมาเป็นลูกสะใภ้อย่างเด็ดขาด และถ้าขืนหนูยังขัดใจแม่ ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่เราขาดกัน!”
“แม่!” เจ้าคุณอึ้ง
รจนาวรรณไม่สนใจ ฟุบหน้ากับหมอนร้องไห้อย่างหนัก จนเจ้าคุณคิดไม่ตก

เวลาต่อมา เจ้าคุณยืนมองเหม่ออยู่คนเดียว ซักพักไมเคิลเดินถือแก้วเครื่องดื่มจะเอามาให้เจ้าคุณ เห็นเจ้าคุณเดินไปริมดาดฟ้านึกว่าจะโดดตึกเลยรีบวิ่งไปโดดรวบตัวเจ้าคุณทันที
“อย่าครับคุณหนู อย่าครับ!”
เจ้าคุณดิ้น
“อะไรไอ้ไมค์! ปล่อย”
เจ้าคุณยันไมเคิลกระเด็น เพราะเข้าใจคนละแบบกัน
“เป็นบ้าอะไรวะ ไอ้ไมค์”
“คุณหนูน่ะซิครับ บ้าไปแล้ว เรื่องแค่นี้ก็ต้องคิดสั้น”
ไมค์รีบด่าเจ้านายเพราะเข้าใจผิด
“คิดสั้น”
“ครับ จะโดดตึก”
“ไอ้บ้า! แกซิโดด”
“อ้าว”
“แล้วนี่โผล่หัวมาทำไม”
เจ้าคุณถามอย่างสงสัย ไมค์รีบยื่นแก้วเครื่องดื่มให้
“โกโก้ร้อนๆ ครับ รองท้องซะหน่อย คุณหนูไม่ได้ทานอะไรเลย เดี๋ยวจะไม่สบาย”
เจ้าคุณอึ้งไป แต่แอบซึ้งในน้ำใจของไมเคิล
“ขอบใจ..ฉันไม่หิว”
ไมเคิลถอนใจเฮือก จะเดินออก
“ไอ้ไมค์...”
ไมเคิลชะงัก หันหลังกลับมา
“ครับพ้ม”
“ถ้าเป็นแก แกจะทำยังไง”
ไมค์ยังคงไม่เข้าใจว่าเจ้าคุณหมายถึงเรื่องใดกันแน่
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่อง...จะไปไหนก็ไปเหอะ”
เจ้าคุณชะงักไม่ได้พูดต่อ แม้ว่าจะอยากบอกไมเคิลก็ตาม
“ครับ..คุณหนู”
ไมเคิลเดินออก เจ้าคุณหันกลับไปยืนมองเหม่ออย่างเดิม ส่วนไมเคิลหันมามองเจ้าคุณอย่างเห็นใจนาย

บ่ายนั้น ที่ไร่ชาม่วนใจ๋ สมหมายคุยอยู่กับปลัดจืดเรื่องการแก้ไขปัญหาของไร่ชาอยู่
“ครับนำที่ไปจำนองกับธนาคาร ถ้าลุงหมายสนใจ ผมจะลองคุยให้”
ปลัดจืดแนะนำ แต่ดูสมหมายไม่ค่อยสนใจ
“เกิดมาฉันยังไม่เคยกู้เงินใคร แล้วนี่ยังต้องเอาไร่ชาม่วนใจ๋ไปจำนอง...”
สมหมายพูดต่อไม่ออก และครุ่นคิดหนัก ส่วนปลัดจืดมองอย่างเข้าใจ

อีกฟากเวลาเดียวกัน เอมี่มาเยี่ยมรจนาวรรณที่โรงพยาบาล
“ว่าไงนะ คุณคะคุณขายังไม่ยอมแต่งงานกับมี่”
รจนาวรรณนอนบนเตียงตกใจที่เห็นเอมี่ลืมตัวโกรธใส่ตัวเอง แต่พอรู้สึกตัวเอมี่กลับเข้าสู่ภาวะปกติทันที แล้วแกล้งร้องไห้เสียใจ เข้ากอดรจนาวรรณ
“โฮๆ ฮือๆ มี่เสียใจที่สุดเลยค่ะคุณหญิงแม่ขา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเดี๋ยวนี้คุณคะคุณขาจะกล้าดื้อกับคุณหญิงแม่ ต้องเป็นเพราะนังบ้านนอกสมใจนั่นแน่ๆ..โฮๆฮือๆ”
“สมใจ! โอ๋ๆๆ..นิ่งซะนะจ๊ะหนูมี่ไม่ร้องจ้ะไม่ร้อง ยังไงแม่ก็ไม่มีวันรับนังเด็กบ้านนอกนั่นมาเป็นลูกสะใภ้แม่เด็ดขาด ลูกสะใภ้ของแม่ต้องเป็นหนูมี่คนเดียวเท่านั้น!”
รจนาวรรณแอบโอ๋เอมี่
“ไม่นะคะ..เรื่องนั้นมันไม่สำคัญสำหรับมี่เท่ากับการที่คุณคะคุณขากล้าทำให้คุณหญิงแม่ผู้ประเสริฐต้องเสียใจหรอกค่ะ มันทำให้มี่...มี่...ทนไม่ด้าย โฮๆฮือๆ”
รจนาวรรณซึ้งในคำพูดเอมี่
“โถ..หนูมี่ของแม่”
สองคนคนโผกอดเข้ากันแน่น เอมี่แอบยิ้มร้าย ทันใดนั้นเจ้าคุณเปิดประตูเข้ามา เห็นเอมี่แล้วชะงักอยากจะเดินออกทันทีแต่โดนรจนาวรรณเรียกไว้
“เจ้าคุณ!”
เจ้าคุณชะงัก
“จะไปไหน”
“เอ่อ..ไป..ทานข้าวครับ”
“ดีเลย หนูมี่เพิ่งจะบ่นหิว พาหนูมี่ไปทานข้าวด้วย”
เอมี่ยิ้มแฉ่ง เมื่อรจนาวรรณให้ท้าย เจ้าคุณปฏิเสธไม่ลง
“แต่ผมไม่...”
“เดี๋ยวนี้!”
เจ้าคุณเงียบไม่ตอบใดๆ เอมี่ยิ้มถามด้วยน้ำเสียงหวาน แต่แอบเย้นหยันอย่างผู้ชนะ
“เราจะไปทานอะไรกันดีคะ..คุณคะคุณขา”
เจ้าคุณยอมด้วยอารมณ์เซ็งเพราะถูกรจนาวรรณบังคับ

คืนนั้นในเวลาต่อมา เจ้าคุณพาเอมี่ไปกินหมูกะทะแบบที่เคยกินกับสมใจ
“อึ๋ยย์! หมูกะทะ”
เอมี่แสดงอาการรังเกียจ และไม่อยากเชื่อว่าเจ้าคุณจะพามาร้านข้างถนน
“นี่คุณคะคุณขาป่วยรึเปล่า ถึงได้พามี่มา..มา..มากินหมูกะทะ”
“ผมอยากกิน”
เจ้าคุณตอบแบบไม่สนใจ
“แต่มี่ไม่อยากกิน แล้วมี่ก็จะไม่กิน เพราะมี่กินไม่เป็น และก็ไม่เคยกิน
“งั้นก็ไปกินที่อื่น”
เอมี่คิดว่าเจ้าคุณจะชวนลุกหนีรีบยิ้มดีใจ
“ดีค่ะ...ไปกันเถอะ”
“ผมหมายถึงคุณ ไปคนเดียว!”
เจ้าคุณน้ำเสียงเรียบ แต่เอมี่กลับกรีดใส่อย่างไม่พอใจ
“อร้าย!”
คนในร้านเริ่มหันมอง และบางคนเริ่มสังเกตเห็นอ้ายขุนทองมากินหมูกะทะเสียแล้ว
“มี่ไม่อยากจะเชื่อ รู้ตัวมั่งมั้ยว่าตั้งแต่กลับมาจากบ้านนอก คุณคะคุณขาเพี้ยนไปแล้ว เพี้ยนไปเยอะด้วย จากที่เคยพามี่ไปกินข้าวตามโรงแรมหรูๆ ดูซิ เดี๋ยวนี้กลับพามากินหมูกะทะบ้าบออะไรก็ไม่รู้”
เอมี่วีนแตกทันที แต่เจ้าคุณก็สวนกลับทันที
“หยุด! อย่ามาเรียกว่าหมูกะทะบ้าบอ แล้วก็เลิกใช้คำว่าบ้านนอกได้แล้ว”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ อ๋อ รู้แล้ว สะเทือนใจแทนนังบ้านนอกสมใจ นั่นใช่มั้ยล่ะมี่จะพูด บ้านนอกๆ”
“หยุด! บอกให้หยุด!”
เจ้าคุณเริ่มไม่พอใจเอมี่มากขึ้น
“ไม่หยุด บ้านนอกๆ”
“ไมค์! ไอ้ไมค์!”
ไมเคิลรีบวิ่งเข้ามา
“ครับ..คุณหนู”
“ลากคุณเอมี่ออกไป”
เอมี่งงเป็นไอ่ตาแตก
“คุณคะ”
“ไปไหนครับ”
ไมเคิลถามอย่างซื่อ
“ไปโยนทิ้งที่ไหนก็ได้”
“ห๊า!”
เอมี่แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“คุณคะ”
“ไปเซ่!”
เจ้าคุณตะคอกเร่งไมเคิลทันที
“เอ่อ..ครับคุณหนู”
ไมเคิลทำท่าจะจับตัวเอมี่ แต่เอมี่สะบัด
“อย่ามาแตะตัวฉัน จำไว้เลยคุณคะ มี่จะไปฟ้องคุณหญิงแม่ โฮๆ มี่จะไปฟ้องคุณหญิงแม่!”
เอมี่เสียใจวิ่งออกไป เจ้าคุณทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ด้วยความเซ็ง ทันใดนั้นเด็กเสิร์ฟคนหนึ่ง เอาหมูเข้ามาเสิร์ฟแล้วมอง เจ้าคุณ
“พี่ๆ..ใช่อ้ายขุนทองรึเปล่า”
เจ้าคุณไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าเด็ก ที่เรียกเพื่อนมาดูอย่างดีใจ
“เฮ้ย! อ้ายขุนทอง อ้ายขุนทองจริงๆ ด้วย อ้ายขุนทองมาเว้ย!”
พนักงานในร้านรวมทั้งลูกค้ากรูออกมารุมขอถ่ายรูปขอลายเซ็นต์กันเนืองแน่น รุมถามสารทุกข์สุกดิบเจ้าคุณอย่างคลั่งไคล้
“อ้ายขุนทองทำไมไม่กลับไปม่วนแต๊”
“จริงด้วย..จะมีรายการต่อรึเปล่า ตอนนี้อดดูเลย จู่ๆ รายการก็จบไปเฉยเลย”
เจ้าคุณทำตัวไม่ถูก จู่ๆมีลูกค้าโวยวายใส่หน้าเจ้าคุณ
“จบไปก็ดีแล้ว ไม่อยากดูต่อแล้ว อ้ายขุนทองใจดำ ทิ้งไอ้ใจ๋มาได้ยังไง ไม่รักอ้ายขุนทองแล้ว”
เจ้าคุณตะลึงอึ้งกับสิ่งที่ป้าแฟนคลับต่อว่าจนหน้าชา

เช้าวันใหม่ สมใจกำลังฉีดยาฆ่าแมลงที่ทำขึ้นเองให้ชาวไร่ดูเป็นตัวอย่าง
“เราจะลองใช้น้ำยาชีวภาพสูตรใหม่นี้ฉีดไล่แมลง ไม่กี่วันก็คงจะรู้ผล เอ้า! ช่วยกันนะ”
สมใจกับปลัดจืดช่วยกันแจกจ่ายน้ำยาให้ชาวไร่ สมหมายกับสมศรี มองลูกสาวตั้งใจอย่างที่ทั้งคู่ทราบดีว่าไม่น่าจะได้ผล
“ฉันก็ยังแม่แน่ใจนะใจ๋ว่ามันจะได้ผลรึเปล่า”
ปลัดจืดกระซิบบอกสมใจ
“เอาน่า..ลองดู ยังไงก็ขอบใจปลัดมากนะ”
ปลัดจืดมองตอบอย่างดีใจ แต่หวานเจียบแอบได้ยิน ปลัดจืดจึงโดนกัดอีกเช่นเคย
“เฮ้อ! ปล่อยให้แมลงกินซะใบชายังน่าจะตายช้ากว่าใช้น้ำยาของอีตาปลัดนะพี่ใจ๋”
“ปากเหรอน่ะ...จับกรอกน้ำยาซะเลยดีมั้ยเนี่ย”
ปลัดจืดคว้าหวานเจี๊ยบไว้จะจับกรอกปาก แต่อีกฝ่ายดิ้นโวยวาย
“ช่วยด้วย! ปลัดรังแกประชาชน ช่วยด้วย”
“ไม่เอาน่า..ปลัด ทะเลาะกันอยู่ได้นะคู่นี้”
สมใจห้ามขึ้น หวานเจี๊ยบกระโดดเกาะแขนสมใจทันที
“ใครเขาอยากทะเลาะด้วยล่ะ มีปลัดโหดอย่างนี้ แบร้! สู้อ้ายขุนทองก็ไม่ได้”
หวานเจี๊ยบแลบลิ้นใส่ปลัด ในขณะที่สมใจได้ยินชื่อขุนทองแล้วเศร้า ปลัดจืดชะงักมองสมใจ
“ว่าแต่อ้ายขุนทองนี่ก็เฮ้อ จู่ๆ ก็แอบหนีไปเที่ยวที่ไหนก็ไม่รุ๊ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย พูดแล้วก็คิดถึ๊งคิดถึง”
สมใจยิ่งเศร้า แล้วเดินออกไป
“หยุดพูดมั่งก็ได้ ไม่มีใครว่า”
ปลัดจืดพูดส่หน้าหวานเจี๊ยบแล้วเดินตามสมใจมาทันที
“ห๊า! ไอ้..ไอ้..อึ้ย ไอ้บ้า!”
ลำใยที่ยืนอยู่แถวนั้นยื่นหน้าเข้ามาอย่างสะใจ
“สมน้ำหน้า! นังลิงเจี๊ยก ฮ่าๆ ฮุ๊บ!”
หวานเจี๊ยบไม่รอช้า เอาใบชาเน่าขยำใส่ปากลำใยเต็มปาก
“สมน้ำหน้า! ฮ่าๆ”
หวานเจี๊ยบวิ่งหนีออกไป ปล่อยให้ลำใยพยายามเอาใบชาเน่าออกจากปากตัวเอง
“แค่กๆ.นังลิงเจี๊ยก แค่กๆ นังโรคจิต”
ลำใยโมโหหยิบใบชาออกจากปากไป แล้วชะงักกึกเพราะสิ่งที่หยิบออกมาจากปากคือแมลงที่ลงใบชา
“ว๊าย! แค่กๆ”
ลำใยยิ่งตกใจและโวยวายหนักเมื่อเห็นหนอนอยู่ในปากตัวเอง

เวลาต่อมา สมใจเดินด้วยอารมณ์เซ็ง สักครู่ปลัดจืดดินตามมาคุยด้วย
“ใจ๋...”
“ฉันโอเคปลัด น้ำยาชีวภาพของปลัดมันก็น่าจะเวิร์คนะ”
สมใจเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง ปลัดจืดรู้ แต่จำต้องเลยตามเลย
“ฉันก็หวังว่า...”
สมใจฝืนยิ้มแอบถอนใจ ปลัดจืดลอบมอง สมใจตัดสินใจครู่หนึ่งทนไม่ไหว จึงตัดสินใจถาม
“ปลัด....”
“หื้ม”
“เอ่อ..ปลัดได้ข่าว..อ้ายขุนทองมั่งรึยัง”
ปลัดจืดจ๋อยเล็กน้อยและคิดไว้แล้วว่าสมใจเป็นห่วงและรู้สึกดีกับเจ้าคุณแน่นอน

บ่ายวันเดียวกัน รจนาวรรณอ่านหน้าหนึ่งของเจ้าคุณที่โดนลูกค้าร้านหมูกะทะรุมขอลายเซ็น

“อะไรกันเนี่ย และแล้วไฮโซคนดัง เจ้าคุณ-คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล หรืออ้ายขุนทอง แห่งรายการทีวียอดฮิต “ไฮโซบ้านเฮา” จู่ๆ ก็โผล่มาเรียกเสียงฮือฮาของแฟนคลับในร้านหมูกะทะ” หมูกะทะ อ้ายขุนทองแห่ง “ไฮโซบ้านเฮา” โอย! ฉันจะเป็นลม”
พูดจบรจนาวรรณหงายตึงลงบนเตียง เอมี่ที่นั่งอยู่ด้วยรีบเข้าประคอง
“คุณหญิงแม่! คุณหญิงแม่!”
เจ้าคุณเห็นดังนั้นรีบเข้าประคองแม่เช่นกัน แต่รจนาวรรณสะบัดหนี
“แม่!”
“ยัง! ไม่ต้อง ฉันยังไม่ตาย!”
“แม่...”
เอมี่สะใจ รจนาวรรณตวาดใส่เจ้าคุณทันที
“เจ้าคุณ! แม่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วนะ”
“แม่...ผม..”
“ไม่ต้อง! แม่ไม่ฟัง แม่บอกแล้ว อย่างเดียวที่แม่อยากจะฟังจากปากหนูก็คือ ตอบตกลงจะแต่งงานกับหนูมี่!”
“แม่!”
เจ้าคุณหนักใจ แต่เอมี่ยิ้มร้ายสะใจที่เจ้าคุณต้องยอมแต่โดยดี
“ว่าไง จะตอบแม่ได้รึยัง”
เจ้าคุณอึ้ง เอมี่รอลุ้น
“ตกลงใช่มั้ย..เจ้าคุณ”
เอมี่ยิ้มรออย่างมีความหวัง แต่เจ้าคุณเงียบยังไม่ตอบคำถามของรจนาวรรณเพราะรู้เต็มใจว่าความรักทั้งหมดอยู่ที่สมใจ

เวลาต่อมา สมใจยังคงคาดคั้นหาข่าวเจ้าคุณจากปลัดจืดเช่นเดิม
“ว่าไงนะ”
ปลัดจืดสะดุ้ง เมื่อเห็นสมใจแอบโวยวายเป็นห่วงเจ้าคุณ แต่สมใจรู้ตัวจึงรีบเปลี่ยนอารมณ์ทันที
“ เอ่อ..โทษที..ตะกี๊ปลัดบอกว่ายังไม่ได้ข่าวอะไรเลยเหรอ”
“ใจ๋..ฉันว่าใจ๋ใจเย็นหน่อยดีกว่านะ อย่างที่ลุงกำโป๊งพูดก็ถูก อ้ายขุนทองเป็นผู้ชาย ไอ้การที่จะหายไปซักวัน สองวันมันก็คงจะไม่...”
สมใจลืมตัวรีบสวนทันที
“ปลัดพูดอย่างนี้ได้ยังไง จะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง ก็เป็นประชาชนที่ปลัดจะต้องดูแลทั้งนั้น ที่สำคัญ ขุนทองเขาก็ไม่ปกติเหมือนอย่างเราๆ ปลัดก็รู้ไม่ใช่เหรอ”
ปลัดจืดถึงกับจ๋อยไป
“ไม่เป็นไร ถ้าปลัดไม่อยากช่วย ฉันจะตามหาขุนทองเอง”
พูดจบสมใจเดินจากไป ทิ้งให้ปลัดจืดยืนนิ่งแอบน้อยใจสมใจอยู่ไม่น้อย

เวลาเดียวกันที่โรงพยาบาล เจ้าคุณยังโดนคาดคั้นจากรจนาวรรณเรื่องแต่งงานกับเอมี่เช่นเคย
“ตกลงว่ายังไง...เจ้าคุณ”
เจ้าคุณคิดหนัก เอมี่ลุ้น ยิ้มปลื้ม
“เจ้าคุณ!”
รจนาวรรณเร่งจนเจ้าคุณโพล่งขึ้น
“แม่ครับ...ให้เวลาผมอีกซักนิดได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้!”
“แม่...”
“หนูจะต้องแต่งงานกับหนูมี่ให้เร็วที่สุด แม่ถึงจะลืมเรื่องแย่ๆ ที่หนูทำไว้กับแม่ได้”
เจ้าคุณหนักใจที่รจนาวรรณไม่ยอมลดความพยายาม
“แม่...”
“ค่ะ..แล้วมี่ก็จะไม่โกรธคุณคะคุณขาที่พามี่ไปร้าน...(แหยะๆ) หมูกะทะเมื่อคืนนี้”
เอมี่แจ๋ขึ้นมา ในขณะที่เจ้าคุณมองด้วยสายตารำคาญ
“ตกลงว่า...”
รจนาวรรณยังเร่งรัดลูกชายต่อ เอมี่จิกตาลุ้นคำตอบ จ้าคุณถอนใจเฮือกใหญ่เหมือนตัดสินใจ แต่ทันใดนั้นไมเคิลเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“แย่แล้วครับ!”
“แกซิแย่! พรวดพราดเข้ามาไม่เคาะประตู ไม่มีมารยาท!”
เอมี่ด่า ในขณะที่เจ้าคุณค่อยๆถามไมเคิล
“มีอะไรไมค์”
“แย่แล้วครับคุณหนู ผมว่า..คุณหนูไปดูเองดีกว่าครับ”

เจ้าคุณเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เมื่อเดินออกมาดูพบว่ามีแฟนคลับของอ้ายขุนทองมายืนรออยู่เต็มโรงพยาบาล ทั้งป้ายไฟ สาวน้อยสาวใหญ่ สาวประเภทสองแห่กันมามากมาย รวมทั้งนักข่าวจากหลายสำนัก จนรปภ.ต้องช่วยกันไว้
“เข้าไม่ได้นะครับ อย่าก่อความวุ่นวายนะครับ”
รปภ.เข้ามาห้าม
“เราไม่ได้วุ่นวาย เราจะไปหาอ้ายขุนทอง”
แฟนคลับรีบตอบแล้วพากันกรี๊ดจนรปภ.หูแทบแตก
“ขุนทอง! ขุนทอง! ขุนทอง!”
“ทำไงดีเนี่ย”
รปภ.เริ่มกลุ้ม ส่วนไมเคิลวิ่งนำหน้าเจ้าคุณมาดูสถานการณ์
“นั่นไงครับคุณหนู แฟนคลับคุณหนูอื้อเลย”
เจ้าคุณยังสับสนว่าตนมีแฟนคลับตั้งแต่เมื่อไหร่
“แฟนคลับ”
“ครับ แฟนคลับอ้ายขุนทองไงครับ อ้าว..งง ดังไม่รู้เนื้อรู้ตัวนะเจ้านายเรา”
ยิ่งแฟนคลับเห็นเจ้าคุณ ยิ่งกรี๊ดสนั่นโรงพยาบาล
“นั่นไง! อ้ายขุนทองมาแล้ว!”
“กรี๊ด!”
แฟนคลับทุกคนบุกจะเข้ามารุมเจ้าคุณ พนักงาน และรปภ. กั้นไว้ไม่อยู่ ทั้งแฟนคลับ ทั้งนักข่าวมะรุมมะตุ้มรุม กอดรัดฟัดเหวี่ยงดูโกลาหล
“ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
แฟนคลับตะโกนใสเจ้าคุณ ในขณะที่นักข่าวจากหลายสำนักจิ้มไมค์มาที่เจ้าคุณทันที แย่งกันถามข้อสงสัยเกี่ยวกับรายการไฮโซบ้านเฮา
“ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ ทำไมไฮโซบ้านเฮาจบไปดื้อๆ ล่ะคะ/ จะมีภาค2มั้ยคะ/ เรื่องจริงหรือมีสคริปต์คะ/ ตกลงอ้ายขุนทองปิ๊งสมใจจริงรึเปล่า”
คำถามเรื่องสมใจทำเอาเจ้าคุณชะงักไปในทันที
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
รจนาวรรณนั่งมาพร้อมรถเข็น ออกมาตะโกนทุกคนเงียบกริบ

เวลาต่อมา เจ้าคุณโดนรจนาวรรณเล่นงานอย่างหนักเรื่องเป็นดาราจำเป็น
“แม่ยอมไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะ..เจ้าคุณ! ผู้ดีเก่าอย่างเราต้องมากลายเป็นบุคคลสาธารณะ ลูกชายของแม่ต้องมากลายเป็นดารา โธ่! แล้วนี่แม่จะเอาหน้าไปไว้ไหน ใครๆ เขาไม่หาว่าแม่ตกยากถึงกับจะต้องให้ลูกชายไปเต้นกินรำกินแล้วเหรอเนี่ย”
“แม่ครับ...ไปกันใหญ่แล้ว”
“หนูนั่นแหละที่ไปกันใหญ่ เลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน”
เจ้าคุณเริ่มอ่อนใจ เมื่อรจนาวรรณยิ่งไม่เข้าใจ
“หนูต้องกู้หน้าให้แม่ด้วยการแต่งงานกับหนูมี่!”
เอมี่ฟังอยู่ยิ้มดีใจ
“เยส!”
“โธ่! มันคนละเรื่องเลยครับแม่”
“เรื่องเดียวกัน หนูมี่เป็นถึงลูกสาวคุณหญิงทิพย์ธิดา เกริกเกรียงไกร เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ...”
เอมี่ฝืดคอ เพราะแท้ที่จริงแล้วไม่ได้รวยจริงอย่างที่รจนาวรรณเข้าใจ
“เหมาะสมจะมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่ ไม่ใช่นังบ้านนอกนั่น!”
“แม่ครับ เลิกเรียกสมใจว่า..”
“ทำไมจะเรียกไม่ได้!”
เจ้าคุณเริ่มอารมณ์ไม่พอใจ
“ลำพังลูกหนีแม่ไปเป็นดาราแม่ก็ขายหน้าจะแย่แล้ว”
“ผมไม่ได้เป็นดารา”
“แฟนคลับแห่มากันซะขนาดนั้นน่ะนะคะ หึมม์...ยิ่งกว่า AF, เดอะสตาร์ อีกค่ะคุณหญิงแม่ขา”
เจ้าคุณหันมาค้อนใส่ เอมี่หาตัวช่วยรีบเกาะแขนรจนาวรรณหาที่พึ่งหลบภัย
“หนีไปเป็นดาราไม่พอยังจะเอานังบ้านนอกมาเป็นลูกสะใภ้แม่ ใจคอหนูจะทำให้แม่ย่ำแย่ไปถึงไหนห๊า!เจ้าคุณ เพราะฉะนั้น หนูต้องกู้หน้าให้แม่ด้วยการแต่งงานกับหนูมี่โดยเร็วที่สุด!”
เจ้าคุณไม่ตอบใดๆแต่เต็มไปด้วยอารมณ์เซ็ง

คืนนั้นที่ดาดฟ้าโรงพยาบาล เจ้าคุณอยู่ในอารมณ์เซ็ง ไมเคิลเดินถือแก้วนมสดมายื่นให้
“นมซักแก้วนะครับคุณหนู ร่างกายจะได้แข็งแรง”
“แล้วหัวใจล่ะ..ไอ้ไมค์”
ไมเคิลถอนหายใจ อย่างเข้าใจนายตัวเอง
“สิ่งที่ฉันทำมันผิดมากนักเหรอไอ้ไมค์”
เจ้าคุณถามลอยๆขึ้นมา ไมเคิลรีบนั่งลงข้างเจ้าคุณทันที
“แล้วอย่าไปบอกคุณผู้หญิงว่าผมพูดนะครับคุณหนู! เป็นดาราน่ะดีออก จะตาย เดี๋ยวนี้ใครๆ เขาก็อยากจะเป็นกันทั้งนั้น ทั้งรวยทั้งดัง ดีกว่าเป็นไฮโซเฉยๆอีก ผมว่า...”
“ฉันไม่ได้หมายถึงเป็นดารา”
“อ้าว!”
“ฉันหมายถึง...”
เจ้าคุณสองจิตสองใจจะบอกไมเคิลดีหรือไม่ แต่คู่สนทนารู้ใจเลยสวนขึ้นก่อน
“...สมใจ น่ะเหรอครับ”
“...แก..รู้ได้ไง”
เจ้าคุณถามอย่างสงสัย
“โห...ไม่รู้เลยนะครับคุณหนู ติดฝนกันซะขนาดนั้น ซ้อนมอเตอร์ไซค์กันซะขนาดนั้น จกข้าวเหนียวกันซะขนาด...”
เจ้าคุณเขกหัวไมเคิล เพราะเข้าใจคนละเรื่อง
“พอๆ...ทะลึ่ง!”
“ว่ากันตรงๆ นะครับ ตั้งแต่ผมอยู่กับคุณหนูมา ผมไม่เคยเห็นคุณหนูมองผู้หญิงคนไหนด้วยแววตาอย่างที่มองสมใจเลยนะครับคุณหนู”
ไมเคิลพูดอย่างเข้าใจ
“ไอ้ไมค์! แกคิดว่าฉันควรจะ...”
“ควรจะหัดมองคุณเอมี่อย่างงั้นมั่งดีกว่าครับ”
ไมเคิลรีบตัดบทให้ จนเกือบโดนเจ้าคุณเขกหัวอีกรอบ
“ ไอ้ไมค์!”
“ก็มันจริงนี่ครับคุณหนู เพราะตั้งแต่คุณผู้ชาย..คุณพ่อของคุณหนูจากไป ผมก็ไม่เคยเห็นคุณหนูขัดใจแล้วก็ไม่เคยทำให้คุณหญิงแม่ร้องไห้เลยซักกะครั้งเดียวเหมือนกัน”

เจ้าคุณอึ้งไปในคำพูดของไมเคิล นั่งตาลอย และรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่ต้องตัดสินใจครั้งนี้

Create Date : 29 กุมภาพันธ์ 2555 Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2555 9:36:32 น. Counter : 337 Pageviews.		0 comments
Share Tweet