Group Blog
All Blog
|
ลูกผู้ชายไม้ตะพด ตอนที่ 13 (ต่อ)  ทิวากึ่งเดินกึ่งวิ่งมาบริเวณลานวัดมือเขายังถูกมัดเชือกไว้ด้านหลัง ทิวามองหาสิ่งที่จะแก้มัดเ เด็กวัดกลุ่มหนึ่งวิ่งเล่นผ่านมา ทิวาเรียก เฮ้ย พวกแกมานี่ซิ เด็กวัดวิ่งมากัน 2-3 คน แกะเชือกให้หน่อย ไปทำอะไรมา ทำไมโดนมัด บอกให้แกะก็แกะ อย่ามาถามมากเรื่อง ทิวาบอกอย่างหงุดหงิด โกรธอะไร เรายังไม่ได้ทำอะไรให้ซักหน่อย ก็พวกแกพูดมาก ไม่เข้าเรื่อง แกะซิวะ เด็กวัดมองหน้ากันไม่อยากแกะให้ แล้วก็พากันวิ่งหนีไป เฮ้ย จะไปไหน ไม่แกะให้หรอก แกะให้ พี่ก็มาตีพวกเราน่ะสิ ไม่เอาหรอก เด็กๆ วิ่งหายกันไป ทิวาเจ็บใจ โว้ย อะไรกันวะ ทิวาทิ้งตัวลงนั่งหงุดหงิดกับทุกอย่างในชีวิต อบเชยเข้ามาในหอสมุดของวัด เธอพุ่งตรงไปในหอสมุดเก่าแก่ ตำนานเวตาล ที่นี่มีรึเปล่า อบเชยเดินเข้าไปมองหา...ป้ายเขียนว่าหมวดสารคดีเรื่องสั้น อบเชยค่อยๆ ไล่หาหนังสือเวตาล อบเชยไล่ดูหนังสือจนพบหนังสือใบลานเก่าเก็บที่ชื่อ ตำนานเวตาล ในที่สุด อบเชยยิ้มดีใจเธอรีบเปิดไล่ดูทันที อบเชยไล่ดูจนถึงหัวข้อที่ว่า การดูดวิญญาณของเวตาล ขระนั้นทิวายังนั่งเซ็งอยู่ที่ลานวัด แต่แล้วจู่ๆ เชือกที่มือเค้าก็ค่อยๆ คลาย ทิวาแปลกใจแต่แล้วเวตาลก็ปรากฎตัวขึ้น แกมาช่วยชั้น เจ้าเป็นสหายของข้า...ข้าไม่ทิ้งเจ้าให้โดดเดี่ยวหรอก ก็ดี งั้นวันนี้เราไปฆ่าไอ้ไม้กันเลย ใจเย็นก่อนเพื่อนข้า ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า ร่างกายของข้ายังไม่สมบูรณ์พร้อม แล้วเมื่อไหร่จะสมบูรณ์ ชั้นรอไม่ไหวแล้วนะ ร่างกายข้าจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อมีมนุษย์ยอมมอบวิญญาณของตนให้ข้า เมื่อข้าได้ดูดวิญญาณแล้ว ข้าจะกลับมาเป็นพญาเวตาลที่ยิ่งใหญ่อีกครั้ง ทิวานั่งฟังสิ่งที่เวตาลพูด โดยไม่รู้ว่าเขากำลังถูกเวตาลเกลี้ยกล่อมโดยไม่รู้ตัว ถ้ามนุษย์มอบวิญญาณให้กับเวตาลแล้ว จะได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ไปพร้อมๆ กับพญาเวตาลด้วยเหรอ ใช่สิ ก็ในเมื่อวิญญาณของมนุษย์ผู้นั้นอยู่ในตัวข้า เป็นส่วนหนึ่งของข้า ก็ย่อมยิ่งใหญ่ไปพร้อมๆกับข้า แค่ดวงวิญญาณเดียวที่ข้าอยากได้ แล้วมีคนมอบวิญญาณให้เจ้าไปรึยัง มีแล้ว...เจ้าไม่ต้องห่วง ไม่นานเกินรอหรอกที่ข้าจะช่วยเจ้าไปฆ่าเจ้าไม้ได้ ทิวาหลงเชื่อคำเวตาลที่จะได้เป็นใหญ่ เขาเริ่มอยากจะมอบวิญญาณให้เวตาลซะแล้ว เวตาลอมยิ้มที่เห็นทีท่าทิวาอยากจะมอบวิญญาณให้ตน ส่วนอบเชยขณะนั้นเธอกำลังอ่านเรื่องการดูดวิญญาณของเวตาล เวตาลจะสามารถดูดวิญญาณของคนที่มอบวิญญาณให้เวตาลได้เท่านั้น ตามตำนานกล่าวว่า เมื่อเวตาลได้ดูดวิญญาณแล้ว จะมีอำนาจมากพอจนสามารถแปลงเป็นคนๆ นั้น จึงดูคล้ายกับว่ามนุษย์ คนนั้นจะกลายเป็นคนที่มีอำนาจเหนือธรรมดา ...จึงมีมนุษย์หลายคนเข้าใจผิด ยอมมอบวิญญาณให้เวตาล ทั้งที่ความจริงแล้ว เมื่อมอบวิญญาณให้เวตาลแล้ว ก็จะกลายเป็นร่างที่ไร้ลมหายใจไปเท่านั้นเอง ...ตายเลยเหรอ อบเชยหน้าเครียดเมื่อรู้ว่าต้องตาย เธอเปิดไล่หาวิธีแก้ไข ไม่มีวิธีแก้เลยรึไงเนี่ย วิธีฆ่ามันก็ได้ อบเชยเปิดหาทั้งเล่ม แต่ก็ไม่มี อบเชยท้อ ช่วงเวลาเดียวกันนั้นเมฆกำลังทำความสะอาดบ้าน ไม้เดินเข้ามาในบ้าน กลับมาแล้วเหรอ ชั้นมีของบางอย่าจะให้พ่อ อะไรเหรอ นี่ครับ ไม้ยื่นไม้ตะพดให้เมฆ นี่มัน... ของๆ พ่อ ผมคืนให้ ผมไม่ใช่ทายาทของพ่อ ผมคงสืบทอดทายาทลูกผู้ชายให้พ่อไม่ได้ มานี่สิไม้ พ่อก็มีอะไรจะให้เหมือนกัน เมฆพาไม้มานั่ง หยิบชุดลูกผู้ชายที่ไม้เคยพับคืนไว้ให้เมฆ ส่งคืนให้ไม้ มันเป็นของเธอ ชั้นรับไว้ไม่ได้หรอก พ่อก็รู้ดีว่าผมเป็นลูกของพันเทพ คนที่ก่อปัญหามากมายให้ชุมชนนี้ ชั้นเป็นลูกผู้ชายไม่ได้ แล้วสาเหตุที่สลับตัวผมกับทิวาก็เห็นอยู่ว่าพันเทพอยากได้ไม้ตะพดวิญญาณขนาดไหน ถ้าพ่อยกให้ผมมันก็จะเข้ากับแผนพันเทพทุกอย่าง ก็ใช่ ต่างตรงแค่ตัวลูกเองจะยอมยกไม้ตะพดวิญญาณให้กับพันเทพรึเปล่า พ่อให้ลูกเป็นคนตัดสินใจเพราะมันเป็นของลูกแล้ว พ่อ... ไม้และเมฆโผเข้ากอดกัน เสียงปรบมือดังมาจากด้านหลังพันเทพเดินเข้ามา ซาบซึ้งกินใจจริงๆ เมฆ ไม้ หันไปมอง เป็นพันเทพที่เดินเข้ามา พันเทพ ชั้นมาได้จังหวะพอดีเลยสินะ ตั้งใจจะมาดูหน้าลูกซักหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอภาพอะไรที่ซึ้งขนาดนี้ ทางด้านอบเชยขณะนั้นเธอเดินซึมกลับมาบ้าน เวตาลก็ปรากฎตัวขึ้นมา เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอกสาวน้อย เจ้าตีตราวิญญาณของเจ้าให้เป็นของข้าแล้ว ชั้นรู้ แต่ชั้นขอเวลาร่ำลาคนที่ชั้นรักก่อนไม่ได้เหรอ คิดว่ายื้อไป ข้อตกลงระหว่างเราจะเป็นโมฆะรึ ไม่ต้องมาย้ำหรอกน่า ชั้นขอเวลาแค่สั้นๆ ไม่นานหรอก แล้วชั้นจะไปหาแกถึงที่เลยไม่ต้องมาคอยตามชั้นแบบนี้ เอาล่ะ ข้าจะรอ ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าใครจะมาหาข้าก่อน ใครมาหาแกก่อนเหรอ หมายความว่าไง ร่างเวตาลค่อยๆ จางหายไปกับอากาศ ทิ้งปริศนาไว้กับอบเชย อบเชยถอนหายใจ ส่วนที่บ้านเมฆ พันเทพกำลังชวนไม้ให้กลับไปอยู่กับเขา ไม้ กลับบ้านกับพ่อ พ่อจากลูกมายี่สิบปีขอเวลาให้พ่อได้ใกล้ชิดลูกบ้าง ชั้นไม่พร้อมที่จะไปไหนทั้งนั้น แต่พ่อคิดถึงลูก อยากใกล้ชิดกับลูก ถ้าคิดถึง ทำไมถึงทำ ทำไมถึงปล่อยให้ผมโตมากับคนอื่นล่ะ โธ่ลูก อย่าน้อยใจไปเลย พันเทพมองเห็นไม้ตะพดในมือไม้ เขาตื่นเต้นดีใจ ลูกช่วยบอกพ่อทีว่าในมือลูกนั่นมัน... มันไม่ใช่ของคนบาป ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง มันกลายเป็นของลูกของพ่อแล้วจริงๆ ไม้ตะพดวิญญาณ ส่งมันมาสิลูก ส่งมาให้พ่อแท้ๆ ของลูก ไม่ว่าลูกจะเกลียดพ่อยังไง พ่อก็เป็นคนทำให้ลูกเกิดมา ลูกจะไม่ทดแทนบุญคุณพ่อหน่อยเหรอ ส่งไม้มาให้พ่อสิลูก ไม้นิ่งคิด เมฆและพันเทพต่างลุ้นในสิ่งที่ไม้จะตัดสินใจ อีกด้านหนึ่งอบเชยกำลังนั่งซึมอยู่ในบ้าน โศกเศร้ากับชีวิตตัวเองที่จะต้องจากไป ศรนารายณ์เปิดประตูเข้ามา ไงลูกพ่อ เหนื่อยมั้ยวันนี้ อบเชยโผเข้าไปกอดพ่อ แน่นเหมือนไม่อยากจากไปไหน เป็นอะไรลูก ไม่สบายเหรอ ชั้นรักพ่อนะ นี่มาอารมณ์ไหนเนี่ย ซึ้งมาเชียว อบเชยไม่กล้าบอกศรนารายณ์เรื่องเวตาล ส่วนที่บ้านเมฆ เมฆกับพันเทพกำลังลุ้นกับการตัดสินใจของไม้ คุณรักผมอย่างที่คุณพูดจริงๆ เหรอ ไม้ถามพันเทพ เธอเป็นลูกชั้น ทำไมชั้นจะไม่รักเธอล่ะไม้ ถ้างั้น ทำไมคุณไม่ส่งไม้ตะพดเลือดของคุณมาให้ผมล่ะ หรือผมไม่คู่ควรพอ เธอยังเด็กเกินไปที่จะดูแลไม้ตะพดถึงสองอัน หึหึ ไม้ตะพดนี่พ่อเมฆยกให้ผม โดยที่ไม่สนใจว่าผมจะยกไม้ตะพดวิญญาณนี่ให้คุณหรือไม่ พ่อเมฆให้ผมตัดสินใจทุกอย่างเอง ก็เพราะมันโง่ยังไงล่ะ คุณเรียกคนแบบนี้ว่าโง่เหรอ แล้วแบบไหนที่เรียกว่าฉลาด คนที่เลือกไม้ตะพดแล้วปล่อยให้ลูกตัวเองตกเหวลงไปตายงั้นเหรอ พันเทพนิ่ง เถียงไม่ออก ผมเกือบตายเพราะพ่อแท้ๆ ของตัวเอง แต่คนที่ยอมเอาชีวิตเข้าเสี่ยง ยอมกินสมุนไพรเพื่อให้ตัวเองมีแรงมาช่วยผมไว้ จนตัวเองต้องมาความจำเสื่อมก็คือพ่อเมฆ แล้วแบบนี้คุณคิดว่าผมควรจะให้ไม้ตะพดวิญญาณกับคุณอีกงั้นเหรอ เธอต้องให้โอกาสชั้นพิสูจน์ตัวเองบ้างสิไม้ ผมให้โอกาสคุณมาตลอดชีวิตผมแล้ว คุณก็ยังทำได้แค่นี้ ผมไม่ให้โอกาสคุณอีก ถ้าคุณอยากได้ไม้ตะพดนี่นัก คุณก็ต้องแย่งมันไปจากมือผมเอง ถ้าเธอเลือกจะทำแบบนั้น เธอจะเสียใจไปตลอดชีวิต ไม่มีอะไรน่าเสียใจเท่ากับการมีสายเลือดเดียวกับคุณ ไม้! ได้ ชั้นจะแย่งมันมาจากเธอให้ได้ ไม้กับพันเทพเริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง อย่างดุเดือด แต่แล้วไม้ก็เพลี่ยงพล้ำให้พันเทพจนได้ เพราะพันเทพแกล้งว่าเขาเจ็บแปลบที่หัวใจ ไม้ชะงักเป็นห่วง จึงโดนฤทธิ์ไม้ตะพดเลือดจนนอนนิ่งสลบ พันเทพเกือบจะคว้าไม้ตะพดวิญญาณไปจากมือไม้ได้อยู่แล้ว แต่เมฆก็เข้ามาช่วยผลักพันเทพกระเด็นออกไป เมฆฉวยตะพดวิญญาณเตรียมพร้อมสู้กับพันเทพ เจ้าของเค้าไม่ให้ ก็ยังจะดื้อเอาให้ได้นะ แกนี่มันทุเรศจริงเจ้าเล่ห์แม้แต่กับลูกตัวเอง ได้...ชั้นยังไม่เอาวันนี้ก็ได้ แต่ยังไงชั้นก็ต้องได้มันอยู่ดี เพราะว่าถ้าแกไม่เอาไม้ตะพดวิญญาณมาให้ชั้น ทิวาลูกของแกได้ตายแทนแกแน่ อย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นนะ แกก็คิดเอาเองละกันว่าชั้นกล้ามั้ย พันเทพเดินจากไป เมฆเป็นห่วงไม้รีบไปดูแล ไม้ ไม้ เป็นยังไงบ้างลูก ไม้ยังสลบอยู่แบบนั้น ทิวาแอบดูเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นเขากำหมัดแน่น ทั้งเจ็บทั้งแค้นที่ทุกคนสนใจแต่ไม้ เวลาผ่านไป ไม้ค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นจึงเห็นอบเชยกำลังเช็ดตัวให้เค้าอยู่ ไม้ฟื้นแล้วเหรอ พ่อล่ะ ลุงเมฆออกไปหาซื้อยา เลยให้ชั้นคอยดูแลไม้แทน ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยปล่อยให้ไอ้พันเทพมันทำรุนแรงขนาดนี้ได้ยังไง ใครอยากให้เป็นแบบนี้ล่ะ นี่ถ้าชั้นไม่อยู่ ไม้ต้องสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้นะ พูดเหมือนว่าจะไปไหน คนอย่างชั้นจะไปไหนได้ นั่นสิ ชั้นต้มยามาไว้แล้วนะ แล้วชั้นก็เขียนวิธีไว้ให้หากว่าไม้อยากจะต้มกินเอง อืม อบเชยยื่นกระดาษที่พับรูปหัวใจที่ไม้เคยพับให้เธอ ให้ไม้ ชั้นอยากให้ไม้เก็บไว้ ก็นี่ชั้นพับให้เธอไม่ใช่เหรอ ใช่ แต่ชั้นอยากให้ไม้เก็บไว้ จะได้คิดถึงชั้นบ้างเวลาที่ไม่เจอกันไง นี่เป็นอะไรเนี่ย แล้วถ้าเกิดไม้อยากมองผู้หญิงคนไหน...ไม้ก็... น้ำตาอบเชยไหลออกมา แต่อบเชยยังฝืนใจพูด มองได้นะ ถ้าถูกใจก็เป็นแฟนกัน แล้ว... นี่เธอพูดอะไร ชั้นงงไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรหรอก ชั้นคงต้องไปแล้วนะ อบเชยลุกจะเดินไป ไม้ดึงมือเธอไว้ เธอจะไปไหน ทำไมต้องพูดอะไรแบบนั้นด้วย ชั้นไม่ชอบเลย ปล่อยเถอะ ถ้าชั้นเห็นหน้าเธอนานกว่านี้ ชั้นอาจจะไปไหนไม่ได้ ไม้ดึงอบเชยมากอดไว้ ชั้นไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ชั้นเจอเรื่องแย่ๆ แค่ไหน แล้วใครจะอยู่ข้างๆ ชั้นล่ะ ชั้น...ต้องไปแล้วล่ะสายแล้ว เดี๋ยวจะเรื่องใหญ่ ชั้นขอโทษนะไม้ที่ผิดสัญญาที่ว่าจะอยู่ข้างๆ เธอตลอดไป อบเชยผลักตัวเองออกจากไม้แล้ววิ่งออกไป ไม้จะลุกตามก็ยังมึนหัวอยู่ อบเชย กลับมาก่อน อบเชยวิ่งมาตามถนนน้ำตาริน ขอโทษนะไม้ ชั้นยอมตายซะดีกว่าที่จะมอบวิญญาณให้เวตาล อย่างน้อยชั้นอาจจะยังมีความทรงจำเกี่ยวกับเธอหลงเหลืออยู่บ้าง ทางด้านพันเทพเมื่อกลับมาจากบ้านเมฆ พันเทพนั่งเครียดอยู่ในห้องทำงาน ทิวาเปิดประตูเข้ามา พ่อไม่มีทางได้ครอบครองไม้ตะพดวิญญาณหรอก ใครอนุญาตให้แกเข้ามาในห้องชั้น พ่อจำคำผมไว้ พ่อไม่มีวันได้ไม้ตะพดวิญญาณ คนที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งลูกของตัวเองน่ะ ไม่มีทางมีความสุขหรอก สุดท้ายพ่อก็จะตายไปกับความเห็นแก่ตัวของตัวเอง พันเทพลุกขึ้นมาตบทิวาจนหน้าหัน ชั้นทนเลี้ยงแกมาตั้ง 20 ปี ไม่ได้ให้แกมาด่าชั้นฉอดๆ แบบนี้ แกขนของออกจากบ้านชั้นไปเลยนะไปอยู่กับพ่อแกโน่น แต่ชั้นก็ไม่แน่ใจหรอกนะ ว่ามันจะอยากให้แกไปอยู่ด้วยรึเปล่าเพราะเวลานี้แกก็แค่คนที่ไม่มีใครต้องการ พ่อ ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพ่อ ไสหัวไป ทิวาเจ็บแค้นกับสิ่งที่พันเทพพูด เขาหันหลังเดินจากพันเทพไปโดยไม่หันมามอง อบเชยเดินมาที่ชายป่าซึ่งเป็นที่อาศัยของเวตาล แม้ว่าจะไม่อยากมาที่นี่นักแต่อบเชยก็เดินอย่างใจกล้าเข้าไป เวตาล...ชั้นมาแล้ว แต่อย่าหวังว่าแกจะได้สิ่งที่ต้องการ ไม่มีเสียงตอบโต้ใดๆ จากเวตาล แต่อบเชยเห็นบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่ชายป่าอีกด้านมีแสงสว่างบางอย่างส่องมาเรืองๆ อบเชยเดินไปที่บริเวณนั้น พอเธอชะโงกไปดู แสงบางอย่างที่จ้ามากก็สว่างเข้าตาเธอจนมองไม่เห็นอะไร อบเชยตื่นขึ้นมาในสถานที่สีขาวโพลน เธอค่อยๆ ลุกจากพื้น มองไปด้านไหนก็มีแต่สีขาวไปหมด ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ชั้นตายไปแล้วใช่มั้ย อบเชยไล่เดินอยู่ในห้องขาวๆ ห้องนั้น นี่เป็นภายในจิตใจของเวตาลงั้นเหรอ อบเชยได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆ ก้าว ดังจางๆ ค่อยๆ เข้ามาหาเธอ เป็นท่านฤๅษีนั่นเอง ท่านฤๅษี นี่ชั้นตายไปแล้วจริงๆ อย่าเพิ่งจินตนาการไกลไปกว่าความจริง ท่านฤๅษี ก็ถูกดูดวิญญาณมาเหมือนกันเหรอ เปล่า แล้วท่านมาอยู่ในนี้ได้ยังไง ข้าไม่ได้อยู่ที่ใดที่หนึ่ง หมายความว่าไง วันนี้ข้าตั้งใจมาพบเจ้า เจ้าดูนี่สิ ฤๅษีโบ้ยมือไปที่ผนัง ภาพบางอย่างก็ปรากฎขึ้นพร้อมกับแสงจ้า ภาพที่เหมือนกับฉายหนังนั้น ค่อยๆ ใหญ่ เต็มจอ จนเห็นทิวาที่หน้าตามุ่งมั่น ใจเต็มไปด้วยความแค้น เข้ามาหาเวตาล เวตาล เวตาลอยู่ไหน เวตาลปรากฏตัวขึ้น เจ้า ไม่ใช่นางที่นัดหมายกับข้า ชั้นไม่สนว่าแกจะนัดใครไว้ แต่หากการมอบวิญญาณให้แกทำให้ชั้นยิ่งใหญ่จริงๆ แล้วละก็ แกต้องดูดวิญญาณชั้นเดี๋ยวนี้ แม้ว่าจิตของเจ้าจะเป็นทาสของข้าไปชั่วกัปชั่วกัลป์งั้นเหรอ ชั้นไม่มีอะไรจะต้องเสียอีกแล้ว มีชีวิตอยู่แล้วก็ตายไปอย่างที่ไม่มีใครรัก มันจะมีค่าอะไรล่ะ ให้ชั้นได้กลายไปเป็นพญาเวตาลผู้ยิ่งใหญ่ดีกว่า ทิวาแน่วแน่กับสิ่งที่ตัวเองพูด เวตาลแสยะยิ้ม ทิวานอนราบกับพื้น เวตาลเดินวนรอบตัวเค้าท่องบางอย่างปากขมุบขมิบ เวตาลเอามือของตนจับที่หน้าผากทิวา แรงบางอย่างสว่างขึ้นรอบตัว...ภาพที่ฉายบนผนังสีขาวหายไป อบเชยยังอยู่กับฤๅษี หมายความว่า ทิวาโดนดูดวิญญาณแทนชั้น ใช่ ความคิดโง่ๆ คนบางคนยอมตายไปกับอำนาจแม้จะรู้ว่ามันเอาติดตัวไปไม่ได้ ขอบคุณท่านฤๅษีที่มาช่วยชั้น ช่วยเหรอ ฤๅษีหัวเราะ มีเรื่องอะไรน่าหัวเราะงั้นเหรอ ฤๅษียิ้ม ท่านมีลับลมคมใน ข้าหัวเราะให้กับอนาคต อนาคตอะไร อนาคตของชั้นงั้นเหรอ ท่านรู้อนาคตของชั้น? โชคชะตามักเล่นตลกกับคนนะ ว่ามั้ย หมายความว่าไง ข้าต้องไปแล้ว บอกมาก่อนสิ อนาคตของชั้นจะเป็นยังไง มันเรื่องของเจ้า เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง แสงสีขาวจ้าเข้ามาอีกครั้ง อบเชยค่อยๆ รู้สึกตัวและพบว่าตัวเองอยู่ที่บ้านและคนแรกที่เขาเห็นก็คือไม้ ฟื้นแล้วเหรออบเชย นี่ชั้นฝันไปอีกรึเปล่าเนี่ย ไม่ได้ฝันหรอก ชั้นเป็นห่วงเธอเลยตามไปที่บ้านแล้วชาวบ้านก็มาแจ้งว่าเห็นเธอนอนสลบอยู่ที่ชายป่า เธอไปทำอะไรที่นั่นน่ะอบเชย อบเชยคิดทบทวนโผเข้ากอดไม้ ดีใจเหลือเกินที่ได้กลับมาหาไม้อีกครั้ง ศรนารายณ์เดินเข้ามาในห้องพอดี เฮ้ยๆๆ น้อยๆหน่อยอบเชย อบเชยกับไม้ผละออกจากกันอายๆ ขณะนั้นร่างของทิวายังนอนแน่นิ่งอยู่ที่ชายป่า เวตาลมองร่างทิวา แล้วเดินหันหลังจากมาด้วยท่าทีที่ผยองกับความสมบูรณ์ของร่างกายตน เมื่อจะเดินออกชายป่าเวตาลค่อยๆ กลายร่างเป็นทิวา ทิวาเดินเข้ามาในห้องของตนด้วยท่าทีเหมือนเวตาลต่างจากทิวาคนเก่า แต่พอผ่านกระจกก็เห็นว่าเงาสะท้อนคือเวตาล เงาสะท้อนเวตาลในกระจกพูด ในที่สุดข้าก็กลับมาเป็นพญาเวตาลผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง เสียงเคาะประตูห้องทิวาดังขึ้น ทิวาเดินไปเปิด พี่ทิวาคุยอยู่กับใคร ชั้นได้ยินเสียงประหลาดๆ แพรวาถาม เปล่านี่ แพรวาจะไปทำบุญซักหน่อย ไปทำด้วยกันมั้ย ทิวาส่ายหน้า ที่วัดขณะนั้นเจ๊กีพาไกรมาทำบุญถวายสังฆทานกับหลวงพ่อ ขอให้ทุกข์โศก โรคภัย หายไปซะทีนะคะ เจ๊กีมองหน้าไกร ไกรมีสีหน้าไม่ค่อยอยากมาเจอหลวงพ่อนัก โยมไกรเป็นอะไร ไม่ค่อยอยากมาทำบุญเรอะดูทำหน้าเข้า หลวงพ่อถาม เปล่าครับ ไกรมองไปทางอื่น เห็นแล้วนึกถึงโยมตอนบวชเป็นเณรนะ ร้องไห้งอแงไม่ยอมบวช แต่พอได้บวชแล้วกลับหัวไว ศึกษาธรรมะเข้าใจกว่าพระบางรูปซะอีก อย่าพูดถึงอะไรที่ผ่านไปแล้วเลยครับหลวงพ่อ มองไปข้างหน้าดีกว่า โยมได้ฝึกสมาธิอย่างที่อาตมาได้สอนอยู่มั้ยโยมไกร งานเยอะน่ะครับ ไม่ค่อยได้ปลีกตัวไปทำอะไรหรอก หาเวลาฝึกหน่อยก็ดีนะโยม จิตใจที่ไม่ตั้งมั่น ทำให้เป็นทุกข์ ไกรเงียบ ไม่ตอบ เดี๋ยวอั๊วจะช่วยอาไกรหาเวลาว่างให้มาเยี่ยมหลวงพ่อ มาฝึกซะที่นี่เลยดีมั้ย ไม่ต้องหรอกม้า ยุ่งยากเปล่าๆ หลวงพ่อกับเจ๊กีมองหน้ากัน กับท่าทีของไกรที่เปลี่ยนไป ไม่มีอะไรยุ่งยากหรอกโยม อยู่ที่ว่าใจเราจะเห็นว่ามันยุ่งยากรึเปล่า หลวงพ่อนี่ก็พูดอะไรเหมือนๆ เดิมนะ สิบกว่าปีผ่านไป ตั้งแต่ผมยังเป็นเณรหลวงพ่อก็พูดแบบนี้ จนเดี๋ยวนี้ก็ยังพูดเหมือนเดิม อะไรที่เป็นสัจธรรม มันไม่เคยเปลี่ยนหรอกโยม หลวงพ่อเคยออกไปดูโลกภายนอกบ้างรึเปล่า มันเปลี่ยนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว โจรขึ้นบ้านมันมีทุกวัน ฆ่าข่มขืน ฉกชิงวิ่งราว คนมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว มีแต่คนเลวๆ เต็มไปหมด ความดีรับมือมันไม่ได้หรอก ทำไมลื้อพูดยังงั้นละอาไกร นี่กับหลวงพ่อนะ ไม่เป็นไรหรอกโยม การแลกเปลี่ยนทัศนะเป็นสิ่งที่พึงกระทำ ไม่มีเวลาฝึกสมาธิ หัดประคองสติไว้นะโยม ไกรมีสีหน้าเบื่อๆ เจ๊กีมองไกรอย่างไม่สบายใจ อาไกร ลื้อออกไปเดินเล่นข้างนอกก่อนไป อั๊วขอปรึกษาเรื่องอะไรกับอาตมาซักหน่อย ลาละครับ ไกรเดินออกไปอย่างไม่ใยดี เหมือนลำบากใจที่จะอยู่มานานแล้ว ดูสิคะหลวงพ่อ อีเปลี่ยนไปมาก อั๊วไม่รู้จะทำยังไง โมหะ โทสะอาจกำลังครอบงำในใจ แล้วควรต้องทำยังไงคะ ไกรออกมาเดินเล่นบริเวณที่รถตนจอดอยู่ ก็เห็นรถแพรวาเข้ามาจอดพอดี แพรวาถือถุงสังฆทานลงมาจากรถ เด็กวัดหนุ่มมาช่วยแพรวายกไกรแอบมองแล้วหึง ขอบใจมากนะจ้ะ ผมขอลายเซ็นคุณแพรวาได้มั้ยครับ เอาไปทำไม ชั้นไม่ใช่ดาราซักหน่อย ก็คุณแพรวาสวยนี่ครับ เด็กวัดยื่นกระดาษให้แพรวาเซ็น แพรวารับมาเซ็นให้ เด็กวัดได้ลายเซ็นก็รีบวิ่งไปอย่างดีใจ แพรวามองยิ้มๆ แม้แต่เด็กวัดก็ยังไม่เว้น แพรวาหันมามองไกร ชั้นเป็นคนน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอคะ ไกรมองของทำบุญของแพรวา เกิดจะกลัวบาปที่ทำไว้ขึ้นมาละสิ ถึงได้เหยียบเข้าวัดได้ คุณเปลี่ยนไปมากนะคะไกร อยากรู้มั้ยว่าเหตุผมที่ผมเปลี่ยนไป ใครเป็นคนทำ ถ้าเป็นเพราะชั้น ชั้นก็ รู้ตัวด้วยเหรอ... ไกรคะ ทั้งหมดมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ ตอนนี้ชั้นกับไม้ก็แทบจะไม่ได้เจอกัน มันเรื่องของเธอสองคน มาบอกชั้นทำไม แพรวาเข้าไปจับมือไกร คุณไกร ได้โปรด...ฟังชั้นอีกซักครั้ง ชั้นไม่ชอบให้คุณเป็นแบบนี้เลย ไกรสะบัดมือแพรวา เธอนี่มันมารยาดีจริงๆ นี่ขนาดในวัดนะ เธอยังกล้าจับมือถือแขนผู้ชาย คุณจะให้ชั้นทำยังไง ทำอะไรก็ผิดไปหมด ชั้นว่าที่นี่ไม่เหมาะกับเธอหรอก ไกรฉุดกระชากแพรวาขึ้นรถของแพรวาเอง คุณจะทำอะไรน่ะ ผมก็จะพาคนเลวๆ อย่างคุณไปที่ที่เหมาะกับคนอย่างคุณไง อย่านะ ไกรขับรถแพรวาออกไป โดยมีแพรวานั่งไปด้วย คุณจะพาชั้นไปไหนกันแน่ แพรวาถามอย่างแปลกใจ ไปที่ที่คนอย่างคุณควรจะอยู่ไง ไกรเหยียบคันเร่งแทบมิด ไกรขับรถเข้ามาจอดในโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง แพรวาหันมามองไกรอย่างตกใจ คุณพาชั้นมาที่นี่ทำไม มันเป็นที่ที่เหมาะกับผู้หญิงอย่างคุณไง ไกรลงจากรถ แล้วลากแพรวาเข้าไปในห้อง แพรวาพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ ไกรฉุดกระชากลากถูแพรวาเข้ามาในห้อง แพรวาเริ่มไม่ไหวกับไกร เธอสะบัดมือให้หลุด คุณเป็นบ้าอะไรคะไกร คุณไม่ใช่คนที่รังแกผู้หญิงแบบนี้ อย่ามาบอกว่าผมควรจะเป็นคนยังไง ทั้งที่คุณก็ไม่ดีกว่าผมซักเท่าไหร่ ชอบไม่ใช่เหรอโรงแรมน่ะ นอนกับใครมากี่ครั้งแล้วล่ะ วันที่ผมตื่นมาไม่รู้เรื่องที่นี่คงเป็นเพราะคุณวางยาสินะ ชั้นเปล่า นั่นเป็นเพราะ... จะอ้างคนอื่นอีกละสิ ไม่เบื่อรึไง แก้ตัวอะไรเดิมๆ ไกร ถ้าคุณจะทำแบบนี้เพื่อให้ชั้นรู้สึกเจ็บปวด เหมือนที่คุณรู้สึก ชั้นจะบอกว่าคุณทำสำเร็จแล้ว จริงๆ คุณแค่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร ชั้นก็เจ็บปวดมากพออยู่แล้ว ผมจะบอกอะไรให้นะ ว่าตอนนี้ผมรู้สึกรังเกียจคนแบบคุณมาก สิ่งที่ผมแสดงออกยังไม่เท่าที่ผมรู้สึก และความเจ็บปวดที่คุณรู้สึกอยู่น่ะ ผมว่าไม่พอ ผมจะทำให้คุณเจ็บยิ่งกว่านั้น ไกรลากแพรวาขึ้นเตียง แพรวาพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ไม่ทีท่าว่าไกรจะยอมลามือ คุณไกรพอเถอะ พอเถอะ ทำไม ผมมันสู้ไอ้ไม้ไม่ได้ตรงไหน ไม้ไม่เคยดูถูกชั้นอย่างที่คุณกำลังทำนี่ ดี...งั้นผมจะทำยิ่งกว่าดูถูกซะอีก แพรวาสู้แรงไกรไม่ไหว เวลาผ่านไป...แพรวาซุกตัวในผ้าห่มร้องไห้ไม่หยุดไกรเองก็รู้สึกผิดแต่เขาก็กลบมันด้วยความก้าวร้าว เงียบซะทีเถอะน่า คุณช่วยฆ่าชั้นให้ตายไปเลยยังดีกว่า อย่ามาทำแบบนี้น่า ทำอย่างกับเรายังไม่เคย ทำไมชั้นต้องมารับในสิ่งที่ชั้นไม่ได้ทำด้วย ไกรรู้สึกผิดลึกๆ คุณคิดว่าชั้นไม่มีหัวใจรึไง ทำไมชั้นไม่เกลียดคุณไปตั้งแต่แรก แพรวาร้องไห้สะอึกสะอื้น ไกรขับมาส่งแพรวาที่หน้าบ้าน แพรวาซังกะตายไม่พูดอะไรซักคำ เข้าไปสภาพนี้ เดี๋ยวคนก็รู้หมดหรอก ชั้นมีอะไรต้องเสียอีกเหรอ ผมไปละ ต่อไปนี้ชั้นจะพยายามเกลียดคุณ เหมือนกับที่คุณเกลียดชั้น ไกรชะงักกับคำพูดที่เย็นชาของแพรวา เขาลงจากรถไปด้วยสีหน้ากังวล ขณะนั้นพันเทพอยู่ในห้องทำงาน พันเทพกำลังทำความสะอาดไม้ตะพดเลือด แววตาพันเทพยังโลภที่จะได้ครอบครองไม้ตะพดวิญญาณ ทำไมชั้นจะไม่มีวันได้ครอบครองไม้ตะพดวิญญาณ ชั้นทำทุกอย่างมาขนาดนี้แล้ว มันต้องเป็นของชั้น เวตาลในคราบทิวาแอบดูพันเทพกับไม้ตะพด ใจอยากได้ไม้ตะพดเลือดใจจะขาด พันเทพรู้สึกตัวว่ามีคนแอบมองอยู่ เขาหันไปดูที่ประตูก็ไม่เห็นใคร พันเทพไม่ทันสังเกตเงาสะท้อนในกระจกที่เห็นเป็นเวตาลมองเขาอยู่ แม้จะไม่มีร่างทิวายืนอยู่ ราตรีเดินผ่านหน้าห้องแพรวาได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น ราตรีชะงักฟังให้แน่ใจ แล้วเธอจึงเปิดประตูเข้าไป ในขณะที่แพรวานอนร้องไห้เอาหน้าซุกหมอนอยู่บนเตียง เธอเป็นอะไรของเธอน่ะแพรวา แพรวาไม่เงยหน้ามามองราตรี ไป ออกไป อกหักรึไง บอกให้ออกไป ชั้นไม่อยากเห็นหน้าเธอ บ้า คนมาถามดีๆ แท้ๆ ราตรีออกจากห้องไปแล้วปิดประตูปังอย่างไม่พอใจ ราตรีเดินเข้าไปในห้องครัว เห็นทิวาด้านหลังกำลังก้มหน้าทำอะไรบางอย่างหน้าตู้เย็น พี่ทิวาทำอะไรน่ะ ทิวาหันหน้ามาราตรีถึงกับกรี๊ด เพราะทิวากำลังกินเนื้อสดๆ คาบอยู่ในปาก กรี๊ดดดดด ข้าหิว หิวแล้วทำไมไม่ให้แม่บ้านเตรียมอาหารให้ล่ะ ทิวาจัดแจงเอามือเช็ดปากแต่ก็ยังดูสกปรกอยู่ดี อิ่มแล้ว ทิวาเดินออกจากห้องไป ปล่อยราตรียืนช็อคมองตามอย่างขยะแขยง พันเทพยังอยู่ในห้องทำงานและกำลังเครียดกับเรื่องไม้ จึงคุยกับรูปถ่ายทิพย์ ทำไมลูกถึงไม่ยอมให้ไม้ตะพดกับผมล่ะทิพย์ ลูกของเรามันรักคนอื่นมากกว่าผม แต่ผมจะไม่ยอมให้มันจบแบบนี้หรอกยี่สิบปีที่ผมอดทนรอ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ต้องแลกด้วยอะไรผมก็จะเอาไม้ตะพดวิญญาณนั่นมาให้ได้ ราตรีเปิดประตูพรวดเข้ามาในห้อง โดยไม่เคาะประตู พ่อคะ พี่ทิวา... พันเทพรีบเอารูปทิพย์เก็บเข้าลิ้นชัก ทำไมไม่รู้จักเคาะประตู ขอโทษค่ะ แต่พี่ทิวา... ทิวามันจะเป็นอะไรก็ช่างมัน ห๊า... แล้วเราล่ะ งานการที่วินรถตู้ได้เข้าไปดูบ้างรึเปล่า มัวแต่เถลไถลไปวันๆ นั่นล่ะ ราตรีจ๋อย ออกไปได้แล้วไป พ่อจะทำงาน ค่ะ ราตรีเดินออกจากห้องไป ราตรีออกมายืนอยู่หน้าห้องไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้าน นี่คนบ้านนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ไม่มีใครปกติซักคนชั้นจะบ้าตาย อีกด้านหนึ่งที่ห้องทำงานของไกร ไกรนึกถึงคำพูดของแพรวาที่ว่า ชั้นจะพยายามเกลียดคุณให้เหมือนที่คุณเกลียดชั้น และนึกถึงที่ตัวเองปล้ำแพรวา ไกรสับสนในตัวเองจึงอาละวาด กวาดข้างของบนโต๊ะจนเสียงดังเอะอะ เจ๊กีเปิดประตูเข้ามา เสียงอะไรเอะอะน่ะ... เจ๊กีเห็นสภาพห้องทำงานไกร นี่ลื้อเป็นอะไรของลื้ออาไกร ทำไมอาละวาดข้าวของพังแบบนี้ ลื้อไม่เคยก้าวร้าวแบบนี้นะ ไกรนิ่งรู้สึกผิดที่ทำลงไป ลื้อมีเรื่องอะไรเล่าให้ม้าฟังสิ เก็บไว้คนเดียวทำไม ไม่มีอะไรครับ เจ๊กีถอนหายใจอย่างเป็นห่วง คืนเดียวกันนั้นเมฆนอนครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่พันเทพได้พูดทิ้งไว้...ถ้าไม่ให้ไม้ตะพดวิญญาณกับพันเทพ พันเทพจะฆ่าทิวาซะ...เมฆนอนอย่างกลุ้มใจหันไปมองไม้ตะพดที่ไม้เอามันวางไว้ข้างตัวไม่ห่าง แล้ว มองหน้าไม้ ไม้หลับอยู่ ไม้นอนหลับพลิกตัวหันหลังเหมือนนอนดิ้น พ่อจะทำไงดี ทิวา ไม้ที่นอนพลิกตัวเหมือนหลับอยู่นั้น ลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินสิ่งที่เมฆพูด รู้สึกน้อยใจอยู่ลึก เมฆดูจดหมายนัดเจอที่พันเทพส่งมาไว้ ในกระดาษเขียนไว้ว่า โกดังร้าง บ่ายโมง แล้วลงชื่อ พันเทพ เมฆขยำกระดาษกำแน่น ส่วนทิวาเขากระวนกระวายเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ท่าทางคล้ายเวตาล ทิวาเปิดหน้าต่างจะปีนออกไป เสียงกอกแก๊กหน้าประตูห้องดังขึ้นทิวารีบกระโดดขึ้นเตียงทำเป็นหลับ พันเทพเปิดเข้ามา พันเทพมองทิวาทิวาที่หลับแล้วพูดขึ้นมาว่าง พรุ่งนี้ชั้นจะเอาแกไปแลกกับไม้ตะพด แกจะได้อยู่กับพ่อแกซะที พันเทพเดินออกไปจากห้องทิวา เวตาลในคราบทิวาลืมตาตาโตขึ้นทันที นั่นแปลว่าข้าจะได้เจอไม้ตะพด 2 อันในวันพรุ่งนี้สินะ หึหึ วันรุ่งขึ้นไม้แต่งตัวดูดีกว่าทุกวัน เดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว แต่งตัวแบบนี้ จะไปไหนเหรอลูก เมฆถาม ชั้นว่าจะไปสมัครงานน่ะ ถ้าขืนช้าเดี๋ยวเดือนหน้าเงินจะไม่พอใช้ เมฆรู้สึกผิด อยู่ที่นี่พ่อทำให้ลูกต้องลำบาก ถ้าลูกอยากไปอยู่กับพันเทพพ่อของลูกก็ได้นะ ไม่ลำบากเลยพ่อ พ่อเป็นคนเลี้ยงผมมา ผมก็ต้องตอบแทนพ่อสิ ถึงจะถูก...ผมไปนะพ่อ เมฆพยักหน้ายิ้มๆ พอไม้ออกไปจากบ้าน เมฆก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า มีชุดลูกผู้ชายแขวนเด่นอยู่ในตู้ เมฆตัดสินใจ พันเทพเดินมากับทิวาจะขึ้นรถที่จอดอยู่ ทิวาหันมาหาพันเทพ นี่พ่อจะพาผมไปไหน เอาเถอะน่า ไปไหนก็ไปเถอะ อย่ามาเรื่องมากเลย ทิวามองพันเทพตาขวาง แล้วทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้เนี่ย ไม่ค่อยได้นอนรึไง ทิวาเงียบไม่ตอบ เออ จะอะไรก็ช่างแก ไปขึ้นรถ ทิวาขึ้นรถตามคำสั่งพันเทพ พันเทพขับรถมาจอดที่โกดังร้าง พันเทพลงจากรถ ทิวาตามลงมาอย่างไม่ไว้ใจ มาที่นี่ทำไม ก็นัดคนไว้น่ะสิ ใครกัน เมฆเดินออกมาจากกองของระเกะระกะในโกดัง พันเทพมองเห็น มาจนได้นะแก นึกว่าจะเบี้ยวซะแล้ว ชีวิตคนทั้งคน ชั้นไม่ปล่อยให้แกทำแบบนั้นหรอก แล้วไม้ตะพดวิญญาณล่ะ ทิวาหูผึ่งเมื่อได้ยินเกี่ยวกับไม้ตะพด เมฆนิ่ง ก็ส่งไม้ตะพดวิญญาณมาซะสิ สั้นๆ ง่ายๆ แลกกับชีวิตทิวาลูกของแก ทิวาเหลียวมองพันเทพ ตาขุ่นมัวแต่มีแววเจ็บช้ำ มีอะไรก็ไปเคลียร์กับพ่อแกเองนะ หึหึ พันเทพบอกทิวา ชั้นว่ามันอาจจะไม่ง่ายแบบนั้นก็ได้ เพราะชั้นจะไม่ยอมให้ไม้ตะพดแก และไม่ยอมให้ทิวาเป็นอะไร นั่นอยู่นอกเหนือเงื่อนไข ชั้นไม่มีทางปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น ถ้าชั้นยังไม่ตาย ชั้นก็จะไม่ยอมเหมือนกัน พันเทพหัวเราะ แกคงหวังสูงเกินไปแล้วไอ้เมฆ คนอย่างแกจะทำอะไรชั้นได้ ก็ลองดู เมฆหยิบไม้ตะพดจากที่ซ่อนออกมาควง พร้อมตั้งท่า ตกลงแกไม่ทำตามสัญญา ชั้นจะเริ่มจากฆ่าไอ้ทิวาลูกของแกก่อนเป็นไง พันเทพจะเอาไม้ตะพดทำร้ายทิวา เมฆรีบเข้าไปดัก การต่อสู้เป็นการที่พันเทพจะทำร้ายทิวาแล้วเมฆเป็นคนปกป้อง และมีการรุกรับสลับกันไป ไม่มีใครยอมใคร โดยพันเทพกับเมฆไม่มีใครรู้ว่าทิวาได้มองวิญญาณตนให้เวตาลไปแล้ว ทิวายืนมองไม้ตะพดทั้งสองด้วยความอยากได้มาก ขณะนั้นไม้กลับมาบ้านไม่เห็นพ่อ จึงเดินเรียกหา พ่อ พ่อ อบเชยเดินเข้ามาในบ้าน ไม้พอดีว่าพ่อฝากขนมไว้ให้ไม้กับลุงเมฆ อบเชย เห็นพ่อชั้นมั้ย เพิ่งมาถึง ไม่เห็นหรอก ไม้สังเกตเห็นไม้ตะพดที่หายไป พ่อ! พ่อไปที่ไหน...ต้องมีอะไรพอจะบอกได้ซักอย่างสิ ไม้เดินหาสิ่งที่จะบอกว่าเมฆไปไหน ไม้มาดูนี่สิ ไม้รีบวิ่งมาหาอบเชย อบเชยเปิดอ่านกระดาษที่พันเทพเขียนนัดเมฆ หรือว่าพ่อไม้จะไปที่นี่ โกดังร้างเหรอ ไม้ผลุนผลันออกไปทันที อบเชยรีบวิ่งตามออกไป ไม้รอด้วยสิ ที่โกดังร้างพันเทพกับเมฆสู้กัน แต่แล้วพันเทพก็พลาดทำไม้ตะพดของตนหล่นไป แต่ยังต้องสู้กับเมฆต่อ ทิวารีบวิ่งไปจะเก็บไม้ตะพด ทิวาจะหยิบได้แล้ว แต่ก็ถูกพันเทพถีบกระเด็นออกไป อย่ามายุ่งกับไม้ของชั้น เวตาลในร่างทิวามีสีหน้าไม่พอใจนัก เมฆดึงมือทิวามาอยู่ข้างตนอย่างปกป้อง แกอย่ารังแกคนที่ไม่มีทางสู้ พ่อตัวอย่างงั้นเหรอ เมฆกับพันเทพสู้กันต่อ ขณะนั้นไม้กับอบเชย วิ่งมาหน้าโกดังร้าง ต้องเป็นที่นี่แน่ๆ ไม้กับอบเชยรีบรุดเข้าไปด้านใน ซึ่งขณะนั้นเมฆใช้มือนึงจับทิวาไว้อย่างปกป้องโดยไม่รู้ว่าทิวากำลังจะลอบขโมยไม้ตะพดจากด้านหลังของเมฆ ไม้กับอบเชยเข้ามาพอดี พ่อ ระวัง พันเทพกับเมฆต่างหันไปดูไม้ ชะงักการต่อสู้ ระวังด้านหลังค่ะลุงเมฆ ทิวาเกือบจะคว้าไม้ได้ เมฆแย่งคืนมาได้ก่อน เอาไม้มา เอาไม้มาให้ลูกสิพ่อ เอามา มันไม่ใช่ทิวา เวตาลมันดูดวิญญาณทิวาไปแล้ว นี่คือเวตาลต่างหาก อะไรนะ พันเทพอึ้งกับเรื่องที่ได้ยิน เขาพิจารณาทิวา ที่แววตาท่าทางเปลี่ยนไป พ่อ ขอไม้ให้ชั้นเถอะ พ่อรักชั้นมั้ย ส่งไม้มาสิ พ่ออย่าไปเชื่อมัน พันเทพยืนงงกับทิวา ทิวาหันมาขู่พันเทพเหมือนสัตว์ แกคือเวตาลจริงๆ พันเทพใช้ไม้ตะพดของตนฟาดไปที่ทิวา ทิวากระเด็นออกไป แค่นี้ก็คงสิ้นฤทธิ์แล้วไอ้เวตาล ทิวาค่อยๆ ลุกขึ้นมาค่อยเดินเข้ามาหาพันเทพ เจ้าฆ่าเพื่อนเจ้าได้ลงคอเลยเหรอ แต่ข้าเสียใจด้วย เพราะพลังของข้าตอนนี้ แข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกเจ้าทั้งหมดรวมกันซะอีก ไม้ตะพดอันเดียวฆ่าข้าไม่ได้หรอก ไอ้เมฆ ส่งไม้ตะพดของแกมาให้ชั้น ชั้นจะฆ่าไอ้เวตาลนี่เอง พันเทพบอก ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ชั้นไม่มีทางให้ไม้ตะพดตกไปอยู่ในมือของแกหรอก เมฆบอก ถ้างั้นแกก็ต้องใช้ไม้ตะพดฆ่ามันพร้อมกับชั้น เมฆลังเล ทิวาหันกลับมาหาเมฆ หน้าเป็นทิวาที่น่าสงสาร ขอบตาไม่ดำ ฟันไม่แหลมคม พ่อฆ่าชั้นลงเหรอ ชั้นลูกพ่อนะ เมฆส่ายหน้าไม่สามารถฆ่าทิวาได้ ไอ้โง่เอ้ย เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดนี่หรอก ทิวาหัวเราะชอบใจ ทิวาใช้พลังแค่โบกมือนิดเดียวลมก็พัดเอาทุกคนกระเด็น ไม้ตะพดกระเด็นหลุดมือทั้งพันเทพ ทั้งเมฆ ทิวาค่อยๆ กลายร่างเป็นพญาเวตาล เวตาลใช้พลังจับพันเทพขึ้นลอยเหนืออากาศ ชั้นจะฆ่าแกคนแรก โทษฐานที่กดขี่ข่มเหงชั้นมาตลอด เวตาลไม่ทันสังเกตว่าไม้กับอบเชยต่างคลานไปเก็บไม้ตะพดทั้งสองอันที่หล่นอยู่ ไม้เก็บไม้ตะพดวิญญาณได้ อบเชยเก็บไม้ตะพดเลือด อบเชยหันไปมองไม้ ไม้ อบเชยโยนไม้ตะพดให้ไม้อีกอัน ไม้รับไม้ตะพดสองอันไว้ในมือ แล้วไม้ก็รู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลอย่างบอกไม่ถูก เวตาลหันมาเห็นไม้ก็ตกใจ เวตาลเห็นเงาของฤๅษีจางๆ ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ไม้ มันคือคนที่จะฆ่าข้า...ลองดู แล้วเวตาลก็ต่อสู้กับไม้ เวตาลเป็นรองแล้วเวตาลก็โดนไม้ตะพดคู่ฟาดจังๆ จนกลายร่างเป็นทิวาล้มไปทางเมฆ ไม้จะเข้ามาซ้ำ ทิวามองเมฆ พ่อ...ช่วยด้วย เมฆเผลอตัวเข้าไปขวาง ไม้เงื้อมือค้างเสียจังหวะ ไม่กล้าฟาด ทิวากลายร่างเป็นเวตาลอีกครั้งกระแทกฝ่ามือเข้าที่อกไม้ ไม้ฟาดไม้ตะพดทั้งคู่ไปที่เวตาล เกิดแสงจ้า เวตาลกระอักเลือดแล้วจับเมฆเหวี่ยงลอยขึ้นกลางอากาศ ไม้ทั้งที่แย่อยู่ยังห่วงเมฆทิ้งไม้ตะพดลงทั้งสองอัน กระโดดเข้ารับร่างเมฆไว้ก่อนที่จะกระแทกพื้น เวตาลกระอักเป็นเลือดแล้วนึกถึง ตอนที่ฤๅษีมาบอกว่าเวตาลได้เจอคนที่จะปลิดชีพมันในวันที่เวตาลได้เจอเมฆกับไม้ครั้งแรก มันรีบบินหนีไป พันเทพรีบลุกขึ้นมองเห็นไม้ตะพดที่หล่นจะคว้าไม้ตะพดทั้งสอง แต่คว้าได้แค่ไม้ตะพดของตนอันเดียว พันเทพโดนอบเชยเหยียบมือไว้ อย่าคิดจะทำแบบนั้นเลยพันเทพ ไม้เป็นคนช่วยแกไว้ อบเชยรีบหยิบไม้ตะพดอีกอันส่งให้เมฆทันที แกไปซะพันเทพ ชั้นไม่มีทางให้ไม้ตะพดแกหรอก แล้วก็ดูแลไม้ตะพดของแกไว้ให้ดีก็แล้วกัน เพราะชั้นว่าศัตรูของแกจริงๆ คงไม่ใช่ชั้นแล้วล่ะ พันเทพกังวลใจในสิ่งที่เมฆพูด เมฆกับอบเชยพยุงไม้ที่นอนไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้น ไม้เป็นไงบ้าง อบเชยถามอย่างเป็นห่วง รู้สึกร้อนไปทั้งตัวเลย กลับบ้านกันลูก เมฆกับอบเชยพาไม้กลับบ้าน ไม้ มันเป็นยังไงบ้าง ตอนได้จับไม้ตะพดทั้งสองอันแบบเต็มๆ น่ะ อบเชยถาม มันบอกไม่ถูก เหมือนจะควบคุมไม่ได้เลย น่าแปลกอยู่อย่าง ตรงที่เวตาล มันก็มีอำนาจขนาดนั้น ทำไมจู่มันก็หนีไป มันดูท่าทางเหมือนกลัวไม้เลย ไม่ใช่หรอก แต่ลูกก็ทำได้ดีอยู่นะ ดีมากเลยล่ะ ช่างเถอะ...ปัญหาของเราตอนนี้ก็คือ เวตาลจะบุกมาเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วเราก็ไม่ได้มีไม้ตะพดทั้งสองอันที่จะฆ่ามันได้ด้วย ไอ้ทิวา เมฆรู้สึกผิด ศัตรูของเราคือเวตาลนะลูก ถ้ากำจัดเวตาลก็เท่ากับฆ่าทิวาด้วย ไม้มองเมฆที่ได้แต่ก้มหน้า เมฆ ไม้ อบเชย ต่างก็กลุ้มใจ เมื่ออาการดีขึ้นแล้วไม้จึงเดินไปส่งอบเชยที่บ้าน เธอต้องระวังตัวให้มากนะอบเชย เวตาลนั่นท่าทางน่ากลัวมากเลย อืม ไม้ก็เหมือนกัน ชั้นเป็นห่วงนะ ไม้เองเมื่อได้ยินก็เขินๆ เหรอ...อืม แต่ชั้นรู้ ยังไงก็ต้องเป็นเธอ คนที่จะฆ่าเวตาลได้ อบเชยยิ้มเขินๆ ไม้ยื่นมือมาจับมืออบเชย ขอบคุณนะ เสียงแตรรถดังขึ้น รถแพรวาเข้ามาจอดข้างๆ ไม้ปล่อยมืออบเชย อบเชยเก็บมือตัวเองมาอย่างเก้อๆ แพรวาไขกระจกลง ตาบวมช้ำ ไม้ ชั้นขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ...ชั้นขอเวลาไม่นานหรอก แพรวาบอกอบเชย ไม้จึงหันมาบอกอบเชย เดี๋ยวเธอรอตรงนี้นะ เดี๋ยวชั้นจะไปส่ง ไม่ต้องหรอก ชั้นกลับเองออกบ่อยไป ไม่เอา...บอกให้รอก็รอสิ อืม ระหว่างที่ไม้ไปคุยกับแพรวา อบเชยเดินเตะก้อนหินเล่นไปมาแล้วชะเง้อไปดูไม้กับแพรวาที่นั่งคุยกันในรถที่จอดอยู่ไม่ไกล เธอเห็นแพรวาร้องไห้แล้วไม้ก็ดึงแพรวามาลูบตัวปลอบใจอบเชยทนดูไม่ได้หันไปทางอื่น น้ำตาเธอไหล ไม้หน้าเครียด แพรวาร้องไห้ให้กับสิ่งที่ตัวเองพบเจอมา ชั้นขอโทษนะไม้ มันไม่ใช่หน้าที่ไม้ที่ต้องมาฟังแต่ชั้นไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ คุณไกรทำไมเป็นคนแบบนี้ไปได้ ผมจะไปคุยกับคุณไกร ไปอธิบายทุกอย่างให้รู้เรื่อง ก่อนที่เค้าจะหลงผิดไปมากกว่านี้ เค้าไม่ฟังอะไรเลยไม้ ชั้นพยายามแล้ว ไม้ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะอีกไม่นาน ชั้นก็คงจะไปจากที่นี่แล้ว หมายความว่ายังไง ชั้นจะกลับไปอยู่ที่อเมริกา ไปอยู่กับแม่ที่โน่น ถ้าชั้นต้องอยู่ที่นี่ต่อไป ชั้นมองหน้าใครไม่ติดหรอก หนีไป...จะช่วยแก้ปัญหาเหรอครับ ก็ดีกว่าต้องเจอหน้ากันไปตลอดชีวิตแน่ๆ ไม้มองแพรวาอย่างเห็นใจ ขอบคุณนะไม้ ที่ไม้ดีกับชั้นมาตลอด รับฟังชั้นทุกเรื่องเลย ยังไงเราก็เป็น...พี่น้องกันอยู่แล้ว หมายความว่ายังไงน่ะ เปล่าหรอกครับ วันนึงคุณแพรวาคงจะเข้าใจเอง แพรวายิ้มเศร้าๆ ให้ไม้ ไม้เดินกลับมายังจุดที่ให้อบเชยรอ แต่ไม่เห็นอบเชยแล้ว อบเชยเดินถึงหน้าบ้าน หันไปด้านหลังไม่มีวี่แววของไม้เดินตามมา น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ก็ร่วงเผาะลงมาอีก อบเชยปาดมันทิ้ง ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง อบเชยเดินเข้าบ้าน ฝนเริ่มลงเม็ดโปรยปราย ระหว่างไกรมายืนรอแพรวาอยู่หน้าบ้านพันเทพทั้งที่ฝนเริ่มตก แพรวาขับรถจะเข้าบ้านมองเห็นไกรที่ตากฝนเธอทำไม่สนใจแล้วขับเข้าบ้านไป ไกรตะโกนเรียก แพรวา แพรวา แพรวาไม่จอดรถขับเข้าบ้านไป สมุนพันเทพมาขวางไว้ไม่ให้ไกรตามเข้าไปแล้วจับไกรโยนมาหน้าบ้านปิดประตูสนิท ไกรยืนเศร้าอยู่หน้าบ้าน แพรวาขับรถเข้ามาจอดแล้วฟุบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัย ท่ามกลางฝนที่ตกอยู่นอกรถ มีสัตว์ปีกขนาดใหญ่บินผ่านท้องฟ้าไป สัตว์ปีกขนาดใหญ่บินมาโฉบห้องพันเทพ แล้วก็กลายเป็นทิวาที่เปียกฝนลงมายืนมองพันเทพที่ริมระเบียง มองเห็นพันเทพเคลื่อนไหวด้านใน ขณะนั้นพันเทพอ่านหนังสือเวตาลอย่างขะมักเขม้น... จุดอ่อนของมันอยู่ตรงไหน ทำไมไม่มีหนังสือเล่มไหนบอก พันเทพรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างจ้องเขาจากริมระเบียง พันเทพเงยหน้าไปดูก็ไม่มีอะไร พันเทพระแวง คว้าไม้ตะพดมาข้างตัว แล้วมองไปทั่วทั้งห้อง เพื่อความปลอดภัยของชั้น ชั้นต้องทำอะไรซักอย่าง วันต่อมาเจ๊กีมาเคาะประตูห้องนอนไกร อาไกร อาไกร อาม้าจะไปท่ารถแล้วนะ อาไกรลื้อจะไปพร้อมกับอาม้ามั้ย เงียบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับ อาไกร อาไกร เจ๊กีเริ่มเป็นห่วง จึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง...ไกรนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง เจ๊กีเดินเข้ามาที่เตียง สายป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ตื่นอีกอาไกร เจ๊กีจับตัวไกรแล้วสะดุ้ง อั๋ยหยา ตัวร้อนจี๋เลย เจ๊กีรีบโทรศัพท์หาหมอทันที อาหมอเหรอ อั๊วเองเจ๊กีนะ ลื้อช่วยมาที่บ้านอั๊วด่วนเลยนะ อาไกรไม่สบาย ด่วนนะ เจ๊กีมองลูกชายอย่างห่วงใย ลื้ออย่าเป็นอะไรนะอาไกร ไกรเพ้อเพราะพิษไข้ แพรวา...ผมขอโทษ เจ๊กีได้ยินสิ่งที่ไกรเพ้อก็สงสาร แพรวาลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้อง ราตรีเดินขึ้นมาพอดี นี่เธอจะไปไหนน่ะ กลับอเมริกา เธอจะบ้าเหรอ พ่อรู้เรื่องนี้รึยัง ชั้นฝากเธอบอกพ่อด้วยก็แล้วกัน บ้าสิ พ่ออาละวาดบ้านแตกแน่ อยากไปก็ไปบอกพ่อเอาเองโน่น เธอเกลียดชั้นนักหนา ทำทุกอย่างก็เพื่อให้ชั้นเสียใจอย่างตอนนี้ พอชั้นจะไปให้พ้นๆ เธอ เธอจะช่วยหน่อยไม่ได้เลยรึไง แพรวาไม่สนใจจะไปให้ได้ แล้วสมุนก็เข้ามาขัดคอ คุณแพรวาครับ มีคนแก่คนนึงมา ยืนยันจะพบคุณแพรวาให้ได้ ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟังครับ ใครน่ะ ไม่ได้บอกครับ เอาแต่โวยวายพูดภาษาจีนใหญ่เลย แพรวาพอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร เธอรีบเดินนำสมุนไปทันที ที่หน้าบ้านพันเทพ เจ๊กีกำลังโวยวายจะเข้าบ้านให้ได้ ไปตามมารึยัง อั๊วบอกให้ไปตามอาแพรวา แพรวาเดินมาหาเจ๊กี คุณต้องการอะไร อั๊วขอร้องล่ะ ให้อั๊วยกมือไหว้ก็ได้ ช่วยทำให้อาไกรเป็นเหมือนเดิมที คุณมาผิดคนแล้ว ไม่ใช่ชั้นหรอกที่จะเปลี่ยนเค้าได้ เขาไม่สบาย ชื่อเดียวที่ออกมาคือชื่อลื้อ แล้วลื้อจะให้อั๊วไปตามหาใคร ชั้นจะไปจากที่นี่แล้ว ชั้นคงไม่มีเวลามากพอ ลื้อมองดูหนังหน้าอั๊วนะ ลื้อคิดว่าที่อั๊วยอมแบกหน้ามาบ้านศัตรูแบบนี้มันง่ายมั้ย ถ้าไม่ใช่เพราะอั๊วรักอาไกร อยากให้อีกลับมาเป็นคนเดิม อั๊วไม่ได้มาบอกแต่อั๊วมาขอร้อง แพรวานิ่งอย่างเห็นใจ ราตรีแอบดูอยู่ห่างๆ ยังไม่เลิกกันไปอีกรึไงเนี่ย 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
