Group Blog
All Blog
|
ทองประกายแสด ตอนที่ 2 (ต่อ)  นาฬิกาปลุกส่งเสียงปลุกตามเวลา วีระชัยตื่นพลิกตัวมามองนาฬิกา กดปิด แล้วลุกขึ้นอย่างว่องไว เขารีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปทำงานที่เขียงหมู ก่อนจะหยิบซองเงินเดือนใส่กระเป๋าเดินออกจากบ้านไป วีระชัยเดินเข้ามาในตลาด เห็นแม่กำลังยกเขียงลงจากแผง จึงรีบไปรับของจากมือแม่แล้วประคองแม่ไปนั่งพัก บอกแล้วไงว่าไม่ต้องยก รออั๊วะมาทำเอง อาซิ่มยิ้ม อาฮง รีบมาทำไม อาม้าบอกให้นอนเยอะๆไง งานแค่นี้อาม้าทำไหว ไม่เป็นเป็นไรหรอกอาม้า มันเคยแล้ว ถึงเวลามันก็ตื่น นอนต่อก็ไม่หลับ ลุกมาช่วยอาม้าดีกว่า อาซิ่มนั่งดูวีระชัยเก็บข้าวของบนแผงอย่างคล่องแคล่ว แม่ค้าขายผักตะโกนข้ามฟากมาทัก อาฮง มาช่วยแม่หรือ ขยันจริงนะ อาซิ่มลื้อนี่วาสนาดีนะ ถ้าลูกอั๊วะขยันแบบนี้อั๊วะรักตายเลย อาซิ่มยิ้มปลื้ม คุยกับแม่ค้า อั๊วบอกว่าวันไหนเหนื่อยก็ไม่ต้องมา อยากให้นอนเยอะๆแต่ดูสิ มาได้ทุกวัน วีระชัยหัวเราะเขินๆ หันมามองทางอาซิ่ม แม่กลับไปก่อนเหอะ ทางนี้อั๊วะจัดการเอง เออ...ประเดี๋ยวอั๊วะจะกลับไปทำกับข้าวไว้รอแล้วกัน อาซิ่มจะเดินออกไป วีระชัยรีบเรียกไว้ก่อน เดี๋ยวก่อน อาม้า นี่.... วีระชัยส่งซองเงินเดือนให้ เงินเดือนของอั๊ว อาซิ่มรับเงินมาถือไว้ มองวีระชัยอย่างภูมิใจ ขอบใจมากนะ อาฮง ลื้ออยากกินอะไรล่ะ ม้าจะทำให้กิน อะไรก็ได้ ฝีมือม้า ถูกใจอั๊วทุกอย่าง วีระชัยหันหลังไปทำงาน อาซิ่มมองตามอย่างภูมิใจ แม่ค้าขายผักมองยิ้มๆ อาซิ่ม อาฮงมันอยู่คนเดียวตั้งนาน ไม่หาเมียให้มันล่ะ ลูกสาวอั๊วะก็ได้นะ อั๊วะยกให้เลย สินสอดไม่เอาสักบาท เฮ้ย...เรื่องแบบนี้เรื่องใหญ่ ต้องเลือกให้ดี ไว้อั๊วเลือกเองดีกว่า แม่ค้าผักค้อน ที่แท้ก็หวงลูกชายนี่หว่า อาซิ่มไม่สนใจมองวีระชัยทำงานอย่างภูมิใจ ทองดีนั่งดูโทรทัศน์ แต่แอบมองพิสุทธิ์ตลอดเวลา พอพิสุทธิ์หันมา ทองดีทำเมินไม่สนใจ งอนกันไปงอนกันมา ไม่มีใครยอมพูดก่อน พิสุทธิ์นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นยืนอย่างตัดสินใจเด็ดขาด พิสุทธิ์เดินตรงไปเปิดตู้เก็บเสื้อผ้าใส่ถุง ทองดีรีบลุกมาหา จะไปไหน ผมจะกลับบ้าน ทองดีพอได้ยินก็ตกใจ อะไรนะ นี่จะทิ้งกันเหรอ ผมจะกลับไปเรียนหนังสือให้จบ แล้วฉันล่ะ จะทิ้งฉันแล้วเอาตัวรอดเหรอ แล้วจะให้ทำยังไง จะให้กลับไปด้วยกันก็ไม่เอา แต่จะอยู่ที่นี่เรามีเงินไม่เยอะ จะอยู่ได้สักกี่วัน ทองดีโมโหผลักพิสุทธิ์ ก็บอกให้หางานทำ ก็ไม่หา แล้วจะทิ้งฉันไว้คนเดียวงั้นเหรอ ....ไอ้คนเห็นแก่ตัว ทองดีโดดเข้าตบตีพิสุทธิ์พัลวัน พิสุทธิ์ได้แต่ปัดป้อง ไม่กล้าตอบโต้ ทองดีตีพิสุทธิ์จนหมดแรง นี่น่ะเหรอที่แกบอกว่ารัก ห๊า แล้วจะมาทิ้งกูไปทำไม จะทิ้งกูทำไม ทำไม ทองดีหยุดหอบ พิสุทธิ์ทรุดตัวนั่งลงบนเตียง ไม่พูดอะไร ทั้งคู่นั่งเงียบๆคนละมุมห้อง ค่ำคืนนั้น...ทองดีเดินเหม่อๆเซ็งๆ ออกมาจากโรงแรม วีระชัยที่ลงรถเมล์หน้าโรงแรมเห็นทองดีก็เดินยิ้มเข้าไปหา แต่ทองดีไม่ทันมอง ทองประกาย...คุณทองประกาย... พี่นั่นเอง ครับ วีระชัยครับ แล้วนี่คุณทองประกายจะไปไหน ไม่รู้สิ ไม่อยากอยู่ห้อง เลยลงมาเดินเล่น เอ่อ...แล้วแฟนล่ะครับ ช่างหัวมันเถอะ พี่จะไปทำงานเหรอ จริงๆก็ยังหรอก แต่ผมชอบมาก่อนเวลา คุณทองประกายจะไปไหนไหมล่ะ ผมจะพาไป ดีเหมือนกัน ฉันยังไม่กินข้าวเย็นเลย งั้นผมพาไป ผมรู้จักร้านอร่อยแถวนี้ทุกร้าน วีระชัยรีบอาสา ทองดียิ้ม พอใจที่มีคนสนใจ ที่โต๊ะอาหารริมถนน มีอาหารวางอยู่ 2-3 อย่าง ทองดีกินไป 2-3คำก็วางช้องนั่งมอง วีระชัยมองอย่างสงสัย อ้าว..ไหนบ่นว่าหิว แล้วทำไมไม่กินล่ะ กินไม่ลง ไม่สบายใจใช่มั๊ย...เรื่องแฟนคุณหรือเปล่า ก็มันน่าโมโห วีระชัยมองหน้าทองดีนิ่ง แล้วยิ้ม ผมไม่รู้นะว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ถ้าคุณถึงกับกินข้าวไม่ได้นี่แสดงว่าคุณคงเป็นห่วงเขามาก ทองดีพยักหน้ารับ ถ้าคุณคิดอย่างนั้น ก็กลับไปขอโทษเค๊าซะสิ คนรักกันไม่โกรธกันนานหรอก ง้อหน่อยก็คงหายโกรธ ไม่อ่ะ เรื่องอะไรฉันต้องง้อ ฉันไม่ผิด วีระชัยมองดูนาฬิกาข้อมือ ได้เวลาทำงานแล้ว ผมไปก่อนนะ คุณกินข้าวไปเถอะ...มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง อ้าว...คุณไม่กินก่อนหรือ วีระชัยยิ้ม ที่ผมชวนคุณมาไม่ใช่เพราะผมหิว ผมแค่อยากคุยกับคุณเท่านั้น ทองดีมองหน้าวีระชัยงง วีระชัยยิ้มเขินๆ เอ่อ...ผมไปดีกว่า วีระชัยลุกขึ้นเดินออกไป ทองดีมองตามไปแล้วนิ่งคิด พิสุทธิ์เดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง ทองดีเปิดประตูเข้ามา ทั้งสองมองหน้ากัน ทองดีมองไปรอบๆห้อง ไม่ไปแล้วเหรอ พิสุทธิ์เดินเข้ามาหาทองดีแล้วจับมือ ผมขอโทษนะ ผมมาคิดดูแล้วผมก็ทำตัวไม่ดี ผมควรจะดูแลทองดีได้ดีกว่านี้ ช่างมันเถอะ ไม่...ช่างมันไม่ได้ ตั้งแต่วินาทีนี้ผมจะปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่ เพื่อทองดีของผม คุณจะทำยังไง ตั้งแต่พรุ่งนี้ ผมจะออกไปหางานทำ ผมจะเลี้ยงทองดีเอง ผมจะไม่ให้เมียผมต้องลำบาก เพราะผมรักทองดี ทองดีปลื้มใจ คุณพิสุทธิ์ ผมจะไม่ทำให้ทองดีเสียใจอีกนะ พิสุทธิ์ดึงทองดีเข้ามากอด ทองดีก็ขอโทษนะที่ด่าว่าคุณแรงๆ ทองดีจะทำตัวดีเหมือนกันนะ เอ้อ...คุณยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่ เราสั่งอะไรมากินไหม ไม่เอา ตอนนี้ผมไม่อยากกินข้าวแล้ว สองมองหน้ากันยิ้ม แล้วล้มตัวลงไปบนที่นอน.... เช้าวันใหม่ พิสุทธิ์แต่งตัวเรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะแต่งได้ แล้วยืนดูความเรียบร้อยหน้ากระจกด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข พิสุทธิ์หันไปมองเห็นทองดีกำลังนอนหลับอย่างสบาย จึงเข้าไปกระซิบข้างหู ตื่นได้แล้ว คนขี้เซา ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย เดี๋ยวผมต้องรีบไปสมัครงาน ทองดีพูดโดยไม่ลืมตา ไม่ไหว..เมื่อคืนนอนนิดเดียวเอง พิสุทธิ์มองทองดีอย่างเอ็นดู งั้นเดี๋ยวผมไปซื้ออะไรขึ้นมากินด้วยกันก็ได้ ทองดีงัวเงีย ควานกระเป๋าเงินบนหัวนอน หยิบส่งเงินส่งให้พิสุทธิ์ แล้วพลิกตัวกลับไปนอนต่อ เดี๋ยวผมจะซื้อต้มเลือดหมูของโปรดมาฝากทองดีนะ ทองดีนอนต่อไปเถอะ ผมไปแป๊บเดียว ทองดีพยักหน้าโดยไม่ลืมตา พิสุทธิ์หอมทองดีอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ทองดีนอนนิ่งอยู่แป๊บนึงแล้วลืมตาตื่น รอเดี๋ยว ทองดีไปด้วยดีกว่า ทองดีหันมา พิสุทธิ์ไม่อยู่ในห้องซะแล้ว ทองดีรีบลุกขึ้นเอาผ้าพันตัว วิ่งเปิดประตูห้องไป มองที่หน้าห้อง พิสุทธิ์ลับตัวไปแล้ว ว๊าไปซะแล้ว เร็วจังเลย ทองดีกลับเข้าไปในห้อง แล้วยิ้มกริ่ม ทองดีสะบัดผ้าออกจากตัวเดินเข้าห้องน้ำไปทันที พิสุทธิ์ เดินลงบันไดมา ผ่านหน้าเคาเตอร์ที่วีระชัยทำงานอยู่ จะออกไปธุระแต่เช้าเลยนะครับ แล้วคุณทองดีล่ะครับ พิสุทธิ์หันขวับกลับไปมองหน้าวีระชัย หน้าบึ้งทันที พี่ถามถึงเมียผมทำไม มีธุระอะไรหรือครับ วีระชัยยิ้มอย่างใจเย็น ไม่มีครับ ผมแค่ทักทายเฉยๆ พิสุทธิ์จ้องหน้าวีระชัยอย่างไม่พอใจ แล้วเดินออกไปไม่พูดไม่จา พนักงานที่ยืนอยู่ไม่ไกลส่ายหน้า ไอ้เด็กนี่ท่าทางหวงแฟนชะมัด แค่ถามก็ไม่ได้ ธรรมดา ถ้าแฟนเฮียสวยขนาดนั้น เฮียก็หึงเหมือนกันแหละ...อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ วีระชัยพูดอย่างจริงจัง แล้วหันกลับไปทำงานต่อ พิสุทธิ์เดินไปตามถนน ข้างทางมีแผงลอยขายอาหารมากมาย เขาซื้อน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ จากนั้นก็เดินหาร้านต้มเลือดหมู พอเห็นก็ตรงไปสั่งทันที ต้มเลือดหมู ถุงนึงครับ เอาธรรมดาหรือพิเศษ เอาพิเศษเลยเฮีย ผมจะเอาไปฝากแฟน งั้น..อั๊วแถมหมูให้สองชิ้น แหมจะเอาไปฝากแฟนซะด้วย สงสัยสวยน่าดู พิสุทธิ์ยิ้มเขิน จ่ายเงินรับของ แล้วเดินออกไป คนขายมองตามแล้วยิ้ม พิสุทธิ์ยืนรอข้ามถนนตรงทางม้าลาย ในมือถือถุงอาหารไว้ พึมพำเบาๆ ทองดีต้องชอบแน่เลย สัญญาณไฟเขียวให้คนข้ามได้ พิสุทธิ์ ข้ามถนนเป็นคนท้ายๆ เขาเดินไปแล้วเผลอมองไปที่ป้ายโฆษณา เห็นป้ายคัทเอาต์ติดอยู่บนตึก เป็นภาพโฆษณาของดาราผู้หญิง เนี่ยะเหรอสวย...ถ้าทองดีเป็นดารา เธอต้องตกกระป๋องแน่นอน สัญญาณไป เป็นสีแดงห้ามคนเดิน รถฝั่งตรงข้ามวิ่งออกตัวอย่างรวดเร็ว พิสุทธิ์เดินไปมองป้ายไป เสียงแตรรถดังลั่น พิสุทธิ์หันกลับไปมองด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด เสียงเบรกดังสนั่นหวั่นไหว ถุงอาหารทั้งหลายลอยคว้างกลางอากาศ พร้อมๆกับร่างพิสุทธิ์ที่แน่นิ่งอยู่บนถนน... ทองดีกำลังยืนอาบน้ำฝักบัวอยู่ ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง จึงปิดฝักบัว คุณกลับมาแล้วหรือ ทองดีรีบปิดน้ำ เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ แต่ไม่มีใคร อ๊ะ...หรือว่าเราหูฝาด ทองดียักไหล่ เดินไปแต่งตัว แล้วหันไปมองนาฬิกา ทำไมนานจังนะ ซื้ออะไรกันนักหนา ชักหิวแล้วนะ ทองดีตัดสินใจเดินออกจากห้องไปชั้นล่าง ขณะเดียวกัน วีระชัยกำลังจะออกเวรพอดี สวัสดีครับคุณทองประกาย วีระชัยรีบเดินเข้ามาหา เมื่อคืนได้คุยกันไหม จ้ะ เราดีกันแล้วนะพี่ ฉันขอบคุณพี่มากนะที่แนะนำ วีระชัยเจื่อนไปนิด ไม่เป็นไร ถ้าดีกันผมก็ดีใจด้วย แล้วนี่มารอแฟนเหรอ ทองดีพยักหน้ารับ เค้าบอกไปซื้อของกิน แต่ป่านนี้ยังไม่กลับเลย ไม่รู้ไปเถลไถลที่ไหน หรือว่าหลงทาง คงไม่มั้ง อาจจะซื้อของเยอะก็ได้ งั้นฉันไปเดินเล่นรอดีกว่า ให้ผมรอเป็นเพื่อนไหม ผมออกเวรแล้ว ก็ดีจ้ะ วีระชัยยิ้มดีใจ แล้วเดินตามทองดีออกไปหน้าโรงแรม วีระชัยเห็นทองดีเดินไปเดินมาด้วยความกังวล นี่ก็สายมากแล้ว บางทีแฟนคุณอาจจะคิดว่าคุณยังไม่ตื่นเลยไปกินก่อนหรือเปล่า ทองดีถอนใจ ดูสิ แล้วมาบอกให้ฉันรอ เอางี้ไหม คุณไปทานโจ๊กรองท้องก่อน ผมพาไป แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมารอแฟนคุณ ดีเหมือนกัน อยากปล่อยให้ฉันรอก่อน ถ้ากลับมาก็จะให้รอซะให้เข็ด ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน วีระชัยแอบเหลือบมองทองดีบ่อยๆจนรู้ตัว พี่มองฉันทำไมบ่อยๆ คุณทองประกายนี่เป็นคนสวยมากนะ ทองดีเขิน จริงเหรอ จริงที่สุด แต่ฉันมีแฟนแล้วนะ ถ้าพี่จะจีบละก้อหมดสิทธิ์ วีระชัยยิ้ม ผมรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ แต่ถ้าแค่มองคงไม่เป็นไรนะ ทองดียิ้ม ทั้งคู่ก็เดินมาจนถึงช่วงทางม้าลาย ก็ต้องชะงักเห็นคนมุงกันเต็มถนน เสียงไซเรนรถมูลนิธิ วิ่งมาไกลๆ มีอะไรหรือ...ทำไมคนมุงกันเยอะแยะ สงสัยอุบัติเหตุมั้ง ไปดูกันมั๊ย ทองดีสั่นหัวดิก ไม่เอาหรอก...ฉันไม่กล้าดู กลัวมันติดตา วีระชัยหัวเราะ ตามใจ ไม่ยักรู้ว่าขี้กลัว ไม่ได้กลัว แต่ไม่ชอบดู ผมไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย โน่น..ถึงร้านแล้ว ค่อยยังชั่วที่ไม่อยู่ใกล้ตรงที่รถชน ไม่งั้นคงอร่อยพิลึก ทั้งคู่เดินข้ามถนนแต่ห่างจากที่เกิดเหตุ แล้วเข้าไปร้านโจ๊ก วีระชัยกับทองดีเดินไปนั่งที่โต๊ะ วีระชัยหันไปถามทองดี คุณจะกินอะไร โจ๊กหรือ ต้มเลือดหมู ฉันชอบกินต้มเลือดหมู งั้นโจ๊กใส่ไข่ชามนึง แล้วต้มเลือดหมูชามนึง วีระชัยหันไปสั่ง คนขายโจ๊กตะโกน รอเดี๋ยว คนขายโจ๊ก กำลังทำ มีคนมายืนรอซื้อ คุยไปด้วย อุ๊ย...น่าหวาดเสียวนะ...หน้าตาก็ดี แถมหนุ่มยังแน่น ไม่น่าอายุสั้นเล๊ย เหรอ..แล้วรถที่ชนน่ะทะเบียนอะไร จำได้หรือเปล่า จะได้ไปซื้อหวยคนขายถาม บ้า...ฉันจะไปรู้ได้ไง เออ...เห็นแต่ โจ๊กกับต้มเลือดหมูของเฮีย เละเต็มถนนเลย แสดงว่า เป็นลูกค้าเฮียแน่ะเลย เฮียจำได้มั๊ย คนซื้อบอกให้ฟังว่าคนตายแต่งตัวแบบไหน คนขายนึก ..เออ...ใช่ หนุ่มๆ บอกจะซื้อต้มเลือดหมูไปให้แฟน อั๊วะยังแถมหมูไปตั้งสองชิ้นแน่ะ ทองดีตะลึงเมื่อได้ฟัง นึกถึงที่พิสุทธิ์บอก ทองดีนอนอยู่นี่แหละ เดี๋ยวผมจะซื้อต้มเลือดหมูของโปรดมาฝากทองดีนะ ผมไปแป๊บเดียวเอง ทองดีใจสั่น พิสุทธิ์...ไม่จริง... ทองดีลุกพรวดขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากร้านทันที วีระชัยงง แล้วรีบวิ่งตามทองดีออกไป คนขายกับคนซื้อมองตามทั้งคู่ไปอย่างงงๆ ทองดีวิ่งผ่าผู้คน ชนคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เพื่อไปที่เกิดเหตุ อย่างรวดเร็ว วีระชัยวิ่งตามทองดีมา เก็บข้าวเก็บของให้คนที่ถูกทองดีชน แล้ววิ่งตามไป นี่คุณ คุณจะไปไหน ทองดีวิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ เห็นผู้คนมุงกันวุ่นวาย เธอชะงัก หยุดวิ่ง ยืนตัวแข็งเหมือนก้าวขาไม่ออก วีระชัยวิ่งตามมาเห็นทองดียืนอยู่ วีระชัยหยุดยืนหอบข้างๆ ขณะเดียวกันรถมูลนิธิวิ่งฝ่าฝูงคนเข้ามา ทองดีหันไปมองรถตรงหน้าอย่างงงๆ วีระชัยดึงตัวทองดีให้พ้นความวุ่นวาย ...ต้องไม่ใช่ ต้องไม่ใช่ ใจเย็นๆ ก่อนคุณ เจ้าหน้าที่แหวกคนเข้าไป เห็นพิสุทธิ์นอนจมกองเลือดอยู่ ทองดีตะลึง เบือนหน้าหนี เจ้าหน้าที่เอาผ้าคลุมปิดหน้า ยกร่างพิสุทธิ์วางบนเตียงแล้วเอาผ้าคลุมหน้า ช่วยกันหามร่างไร้วิญญาณของพิสุทธิ์เดินผ่านหน้าทองดีขึ้นรถไป ทองดีตะลึง ญาติคุณรึเปล่าครับ เจ้าหน้าที่หันมาถาม ทองดีมองอย่างรับไม่ได้กัยสิ่งที่เกิดขึ้น เธอส่ายหน้า แล้วเดินถอยหลัง ไปชนวีระชัย ทองประกาย..คุณทองประกาย เป็นอะไรหรือเปล่า ทองดีเงยหน้าขึ้นมองวีระชัย แล้วขาเกิดอ่อนแรงพับลง โดยมีวีระชัยประคองไว้ได้ทัน 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
