All Blog
รักออกอากาศ ตอนที่ 10(ต่อ)




ปลัดจืดตรงมาที่บ้านที่บ้านสมใจ ถือหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวเรื่องเจ้าคุณกับสมใจเต็มไปหมด “ไฮโซเจ้าคุณโดนยิง” บางเล่มลงเรื่องรจนาวรรณกับสมใจ “คุณหญิงแม่” ตบเปรี้ยง ไม่ปลื้ม “สะใภ้บ้านนอก”

“มีคนเอาหนังสือพิมพ์นี่เข้ามาแจกจ่ายไปทั่วม่วนแต๊”
ปลัดจืดเอ่ยขึ้นพร้อมยกหนังสือพิมพ์ให้ทุกคนดู
“ว่าไงนะ”
สมหมายตกใจ ทุกคนอึ้ง หยิบหนังสือพิมพ์มาดูแล้ววิพากษ์วิจารณ์ สมใจหน้าเสีย
“มิน่าล่ะ ฉันได้ยินชาวบ้านเม้าท์กันให้แซดเลยอ่ะ”
คำปุยเล่า ส่วนสมใจรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“พ่อ ใจ๋ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ไอ้ใจ๋ ใจเย็นๆ”
สมหมายปลอบลูกสาวที่รักดั่งแก้วตาดวงใจ
“ใครนะที่มันทำอย่างนี้”
สมศรีถามอย่างสงสัย
“แล้วที่มันทำอย่างนี้ มันต้องการอะไร”
ปลัดจืดหันมองสมใจอย่างรู้สึกเห็นใจในความเจ็บปวดครั้งนี้

ต่อมาที่บ้านอาฟง กำลังหัวเราะลั่นกับข่าวเรื่องเจ้าคุณและสมใจกับคนม่วนแต๊
“ฮ่าๆ สะใจจริงเว้ย”
อาฟงดีใจที่แฉบ้านสมหมายได้สำเร็จ
“ป๊าทำอย่างนี้ทำไม”
อาเฟยถามด้วยความสงสัย
“ก็เพื่อความสะใจ ให้มันหายแค้นไงล่ะ ลูกชายอั๊วโดนยิงทั้งคน จะให้อั๊วอยู่เฉยๆ ได้ยังไง”
“ไอ้ขุนทองมันยิงอั๊ว ไม่เกี่ยวกับสมใจ”
อาเฟยไม่อยากให้คนที่ตนเองหมายปองแปดเปื้อน
“เกี่ยวซิ ทำไมจะไม่เกี่ยว เรื่องนี้เกี่ยวกับสมใจลูกสาวไอ้สมหมาย และอั๊วจะทำให้มันเกี่ยวยิ่งกว่านี้อีกด้วย”
“ป๊าจะทำอะไร”
“ลื้อคอยดูต่อไปก็แล้วกัน รับรองว่าลื้อไม่เจ็บตัวฟรีแน่ๆ แค้นนี้ อั๊วต้องชำระ!”
อาเฟยมองหน้าอาฟงอย่างไม่เข้าใจว่าพ่อตัวเองจะแก้แค้นอย่างไรกับคนม่วนแต๊อีก

เวลาต่อจากนั้น สมใจนั่งอยู่อีกมุมของบ้านอย่างไม่สบายใจ ทันใดนั้นปลัดจืดเดินเข้ามา
“อย่าคิดมากเลยใจ๋”
“พ่อแม่ต้องมาพลอยเสื่อมเสียเพราะฉันคนเดียวแท้ๆ”
“เพราะไอ้ขุนทองต่างหาก ไอ้ไฮโซนั่นน่ะ”
ปลัดจืดยังรู้สึกโกรธเจ้าคุณไม่หาย
“ฉันนี่มันโง่อย่างที่คนเขาว่าจริงๆ”
สมใจตัดพ้อ แต่ปลัดจืดกลับโกรธแทน
“ใคร ใครว่าใจ๋”
“ช่างมันเถอะ”
สมใจพูดอย่างไม่ใส่ใจ ปลัดจืดมองสมใจแล้วค่อยๆพูด
“ใจ๋ ลืมไอ้ขุนทองซะได้มั้ย”
สมใจอึ้งไป
“ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ก็อยากให้ใจ๋พยายามเพราะฉันไม่อยากเห็นใจ๋เจ็บปวดแบบนี้”
สมใจหลบตา อย่างเก็บความรู้สึก
“เพราะใจ๋เจ็บ ฉันก็เจ็บด้วย”
“ปลัด!”
ปลัดจืดมองสมใจด้วยความห่วงใยและรักอย่างเคย แต่สมใจน้อมรับความรักของปลัดจืดได้เพียงความเป็นเพื่อน แม้ว่าเจ็บปวดแต่หัวใจของเธอยังไม่ยอมลืมเจ้าคุณ

วันใหม่ ที่บริษัทของก้องเกียรติ ทีมงานกำลังถ่ายทำรายการเล็กๆน้อยๆให้กับบริษัท เพราะตั้งแต่ไม่มีรายการไฮโซบ้านเฮา บริษัทของก้องเกียรติและกิ่งแก้วซบเซาไปมาก
“5-4-3-2-ไป!”
ก้องเกียรติแพนกล้องไปที่เจอาร์ที่ทำหน้าที่พิธีกร
“ถ้าคุณกำลังมีปัญหาเรื่องไขมันส่วนเกิน เราขอแนะนำ...”
เจอาร์ผายมือไปให้ดูจอยที่ใส่ชุดออกกำลังกายเล่นเครื่องออกกำลังกายอยู่ แต่การแสดงของจอยยังไม่เหมือนจริง
“เทค!”
ก้องเกียรนั่งอยู่ที่มอนิเตอร์กับกิ่งแก้ว เริ่มยัวะลุกเข้ามาที่เซ็ตอีกรอบ
“ไอ้จอย! หน้าตาต้องยิ้มแย้ม แล้วก็เล่นเครื่องให้มันกระฉับกระเฉงมีความสุขหน่อยซิวะ ทำหน้าเมื่อยอย่างนั้นใครเขาจะอยากซื้อ เจ๊งกันพอดี”
ก้องเกียรติบ่นจอย
“ก็จอยอายนี่คะบอส ดูดิ ดูหุ่นดิ๊”
“น่า ก็ต้องให้เห็นอ้วนๆ ก่อน แล้วเดี๋ยวก็จะใช้คอมพ์ทำให้จอยผอมหลังจากใช้แล้ว ตามสคริปต์ไง”
กิ่งแก้วอธิบาย
“แล้วทำไมบอสไม่จ้างนางแบบคนอื่นล่ะคะ”
จอยซักไม่เลิก
“จะเอาเงินทีไหนมาจ้าง รายการก็ไม่มีให้ทำแล้ว ช่วยๆ กันหน่อยน่า ดูไอ้เจอาร์ซิมันยังมาช่วยฟรีเลย”
ก้องเกียรติรีบแจกแจง
“อ้าว ฟรีเหรอวะเนี่ย โอเคๆ มายเฟรนด์ เพื่อนกันๆ”
เจอาร์ตกลงตามนั้นแม้ไม่เต็มใจนัก
“เอ้า! ช่วยกันหน่อยนะ ขออีกเทคละกัน”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว เมื่อหันจะกลับไปนั่งที่มอนิเตอร์ แล้วพบว่าเจ้าคุณยืนอยู่
“ไอ้คุณ/เจ้าคุณ!”

อีกมุมของสตูดิโอเจ้าคุณเข้ามาคุยกับก้องเกียรติและกิ่งแก้ว จอยเข้ามาเสิร์ฟน้ำเปล่า ให้เจ้าคุณ
“น้ำเปล่าค่ะ บอสสั่งประหยัดงบ แหะๆ”
จอยเสิร์ฟน้ำเสร็จแล้วรีบวิ่งออกไป กิ่งแก้วกับก้องเกียรติได้แต่นั่งมองหน้ากันไปมา ไม่กล้าพูด
“ฉันไม่รู้จะขอโทษแกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
ก้องเกียรติอธิบาย
“มันเป็นความเห็นแก่ตัวของฉันเอง ขอโทษนะเพื่อน”
กิ่งแก้วขอโทษเจ้าคุณอย่างจริงใจ แต่เจ้าคุณจึงถามขึ้นอย่างสงสัย
“เพื่อน หายหัวกันไปหมดเนี่ยนะเพื่อน”
“จะไม่หายไงล่ะ ขืนโผล่ไปหาแก คุณหญิงแม่แกได้เอาพวกเราตาย เดทสะมอเร่!”
เจอาร์รีบเล่า
“แม่เนี่ยนะ”
เจ้าคุณยังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เออ! แม่แกสั่งห้ามไม่ให้พวกเราไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลแล้วก็ที่บ้านด้วย”
เจ้าคุณส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ก็สมควรแล้วที่เขาจะโกรธ เรามันผิดจริงๆ ว่าแต่แกเหอะ มาคราวนี้จะด่าอะไรก็ด่า แต่อย่าทำลายข้าวของอีกนะเว้ย ฉันสองคนหมดตัวแล้ว”
“ฉันแค่อยากมาถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากฉันโดนยิง”
ก้องเกียรติกับกิ้งแก้วมองหน้ากัน
“หลังจากแกโดนยิง สมใจกับปลัดจืดก็พาแกมาส่งโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ ความก็เลยแตก สมใจเจอทั้งแฟนคลับ แล้วก็คุณหญิงแม่กับเอมี่ สมใจโดนแม่แกด่าเละ คราวนี้ก็จบกัน สมใจอาละวาดออฟฟิศฉันซะเละตุ้มเป๊ะเลย”
เจ้าคุณเศร้า เมื่อรู้ความจริง
“ใจ๋คงจะเสียใจมาก”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วพยักหน้าตอบแทน
“ฉันอยากไปหาใจ๋”
เจ้าคุณโพล่งขึ้น ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วทำหน้าตกใจ
“แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ใจ๋คงไม่อยากเห็นหน้าฉัน ไม่อยากมองหน้าฉัน เขาคงจะโกรธเกลียดฉันมาก”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วสงสารเพื่อนขึ้นมาจับใจ แต่ทันใดนั้นแมทธิวก็โผล่มาเยาะเย้ยเจ้าคุณทันที
“ถูกต้อง!”
ทุกคนหันมองแมทธิวเป็นตาเดียวกัน
“และยิ่งไปกว่านั้น แกก็จะต้องแต่งงานกับเอมี่ตามคำสั่งของคุณหญิงแม่ของแกอีกด้วย”
“ไอ้แมท!”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วเริ่มโมโห
“ขอแสดงความยินดีล่วงหน้า ก่อนใครเลยนะ ไอ้คุณเพื่อนรัก”
“จนถึงวันนี้แล้ว แกจะไม่ยอมเบาลงมั่งเลยเหรอแมท”
กิ่งแก้วย้อนถามด้วยความระอา
“เบา เรื่อง”
“ก็เรื่องที่ชอบหาเรื่องไอ้คุณไง”
“หาเรื่องตรงไหน ฉันก็แค่อยากแสดงความยินดีกับว่าที่เจ้าบ่าวของเอมี่ มันหาเรื่องตรงไหนวะกิ๋ง”
“ก็จริงนะไอ้แมท แกน่ะหาเรื่องไอ้คุณมันตล๊อด! เออ แล้วนี่กราบเท้าไอ้คุณมันรึยัง”
เจอาร์รีบสวนแมทธิวจนโดนอีกฝ่ายตวาดใส่
“ไอ้จ้อย!”
“จริงซิ! ที่เคยพนันกันเอาไว้ไง ถ้าเจ้าคุณไปอยู่บ้านนอกได้ครบหนึ่งเดือน แกจะต้องกราบเท้าเจ้าคุณไอ้แมท”
กิ่งแก้วทวงสัญญาแทนเจ้าคุณ
“เฮ้ย!”
“ลูกผู้ชายเว๊ยไอ้แมท คำไหนคำนั้น”
ก้องเกียรติทวงสัญญาแบบลูกผู้ชาย
“ไอ้บ้า!”
แมทธิวโพล่ง
“ไม่บ้าล่ะ เร็วเลย เดี๋ยวนี้”
“เฮ้ยๆ”
“ไม่ต้องหรอก!”
เจ้าคุณเอ่ยขึ้นทุกคนชะงัก
“เจ้าคุณ! ทำไมล่ะ”
กิ่งแก้วถามขึ้นอย่างสงสัย
“ฉันต้องขอบใจไอ้แมทมันต่างหาก”
“ไงวะ คอนฟิ้วส์ งง มึนตึ้บ!”
เจอาร์สงสัยทำไมเจ้าคุณไม่เอาเรื่องแมทธิว เจ้าคุณมองกลับไปที่แมทธิว
“ก็เพราะแกทำให้ฉันมีโอกาสได้พบกับ ความสุขที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต”
แมทธิวอึ้งไป เมื่อได้ยิน
“ขอบใจแกมาก ไอ้แมท!”
“ไอ้คุณ!”
เจ้าคุณพูดจบแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ ทิ้งให้ทุกคนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่กลับทำให้แมทธิวยิ่งไม่พอใจ

ต่อจากนั้นเจ้าคุณขับรถอออกไปคิดถึงความสุขที่เคยมีกับสมใจขึ้นมาจับใจ ในขณะที่สมใจปั่นจักรยานอยู่ที่ม่วนแต๊ เจ้าคุณขับรถไปทางหนึ่ง สมใจขี่จักรยานไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้บรรจบกันอีกหรือไม่กับรักครั้งนี้ที่ก่อตัวขึ้นจนเต็มหัวใจ

คืนนั้นที่โรงเก็บชา ทุกคนทำงานจนเสร็จเรียบร้อย
“เอาล่ะ! วันนี้พอแค่นี้ ขอบใจทุกคนนะจ๊ะ”
สมใจเอ่ยขึ้น
“หื้มม์ ได้กลิ่นใบชาแล้วมันหอมชื่นใจ ชาล็อตนี้นี่มันงามขนาดนะไอ้ใจ๋”
คำปุยโพล่งขึ้น แคบหมูคอยเสริมอีกแรง
“ใช่! มีหวังออเดอร์เพียบ! เจ๊ใจ๋ ไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ขอแค๊บไปด้วยคนนะ อยากจะไปช็อปปิ้ง”
คำปุยผลักแคบหมูหน้าหงาย
“หนอย นังแค๊บ! กระแดะ! อย่ามาไฮโซ!”
สมใจอึ้งไปกับคำว่าไฮโซ คำปุยเริ่มรู้สึกตัวว่าพลั้งปากไป รีบเปลี่ยนเรื่อง
“อุ๊ย! ไปๆ กลับบ้านกันเถอะ หิวข้าวแล้ว”
“จริงด้วยๆ แค๊บก็หิว”
สองคนเดินตัวปลิวล่วงหน้าไปก่อน ทิ้งให้สมใจถอนหายใจแล้วเดินตามมาอย่างหัวใจบอบช้ำ
โดยไม่มีใครสังเกตว่ามีคนซุ่มแอบมองดูลาดเลาโรงเก็บใบชาอยู่

เช้าวันใหม่ รจนาวรรณตื่นมาแต่เช้าพร้อมกับการเลือกชุดแต่งงานให้เจ้าคุณได้เรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งยื่นให้เจ้าคุณดูแบบทันที
“ตกลงแม่เลือกแบบนี้นะเจ้าคุณ”
“แล้วแต่แม่ครับ”
เจ้าคุณไร้ความรู้สึก และไม่ตอบโต้
“อู้ว์! ถ้าคุณคะคุณขาใส่ต้องหล่อกว่าอีตานายแบบนี่แน่ๆ เลยอ่ะค่ะ ส่วนชุดของมี่ มี่ยังไม่เฉลยนะคะ จะเก็บไว้เป็นเซอร์ไพร์ส”
เอมี่ยิ้มอย่างมีความสุข
“น่ารักจริงๆ อ้อ! แม่ไปดูฤกษ์มาแล้วนะ”
“ว้าว! จริงเหรอคะ เราจะได้แต่งเมื่อไหร่คะคุณหญิงแม่”
รจนาวรรณถอนหายใจก่อนตอบ
“ฤกษ์แต่ง ยังไม่มีน่ะจ๊ะ”
เอมี่ตกใจ
“ห๊า! ว่าไงนะคะ”
เจ้าคุณรับหันมาฟัง
“ใจเย็นจ๊ะหนูมี่ ซินแสท่านบอกว่าฤกษ์แต่งตอนนี้ยังไม่มี”
“แล้วมันหมายความว่าไงคะ ตอนนี้ไม่มีแล้วจะมีตอนไหน ท้องมี่ป่องขึ้นทุกวันๆ เนี่ยนะคะ จะต้องรอให้ถึงตอนคลอดเลยรึเปล่าคะคุณหญิงแม่”
เอมี่โวยวายเพราะท้องโตขึ้นทุกวัน ในขณะที่เจ้าคุณได้แต่นั่งมอง
“เอางี้ ฤกษ์แต่งยังไม่มี เราก็หมั้นกันไว้ก่อนดีมั้ย”
รจนาวรรณหาทางออก
“หมั้น”
“หมั้นเลย ไม่ต้องรอฤกษ์ แล้วระหว่างนี้แม่จะลองไปหาซินแสคนอื่นให้ช่วยหาฤกษ์แต่งให้ได้เร็วที่สุด”
เอมี่ได้ยินแล้วดีใจ เข้ามากอดรจนาวรรณ
“อูย คุณหญิงแม่น่ารักที่สุดเลยอ่ะค่ะ”
เจ้าคุณถอนใจ
“ว่าไง เจ้าคุณ”
รจนาวรรณถามลูกชายแต่ก็ได้คำตอบอย่างเดิม
“ก็แล้วแต่แม่ครับ”
รจนาวรรณกับเอมี่ ยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ดี ถ้างั้นลูก 2 คน ก็เตรียมตัวหมั้นกันได้เลย”

เช้าวันใหม่ สมใจยกกล่องชาขึ้นรถเรียบร้อย สมหมายกับสมศรียืนรอส่งสมใจไปส่งชาเหมือนอย่างเคย
“ขับดีๆ นะใจ๋ ไม่ต้องรีบ ง่วงก็พัก”
สมศรีบอกลูกสาว
“จ๊ะแม่”
“คราวนี้มีออเดอร์ลูกค้าใหม่ด้วย รู้จักทางแน่นะ ไม่หลงทางแน่นะไอ้ใจ๋”
สมหมายถามด้วยความห่วงใย
“รับรองไม่หลงจ๊ะพ่อ โรงแรมนี้ฉันเคยขับรถผ่าน”
สมใจพูดอย่างมั่นใจ
“ใช่ฉันก็จำได้จ้ะน้าหมาย อูย โรงแรมไฮโซหรูจะตาย”
“ไอ้ปุ๋ย! เลิกพูดคำว่าไฮโซได้มั้ยวะ ข้าเกลียด ไม่อยากได้ยิน”
สมศรีรีบปรามสมหมายเพราะคำปุยไม่ได้ตั้งใจ
“ตาหมาย!”
แคบหมูโผล่หน้ามาจากในรถ
“จะไปกันละยัง เดี๋ยวไปถึงก็มืด อดช็อปปิ้ง”
“วุ๊ย! นังไฮโซ แฮ่! ไม่พูดแล้วจ๊ะไม่พูด”
คำปุยรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีรู้ว่าหลุดคำแสลงใจสมหมาย
“เอ้า! รีบไปเถอะใจ๋ โชคดีนะลูก”
สมศรีตัดบท สมใจยกมือไหว้พ่อแม่แล้วรีบออกเดินทาง
“ฉันไปนะจ๊ะ”
“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูก”
สมใจขึ้นรถ สตาร์ทเตรียมออกเดินทาง สมหมายตะโกนตามไปด้วย
“ไอ้ปุ๋ย ดูแลไอ้ใจ๋ให้ดี อย่าให้ไอ้หนุ่มที่ไหนมาเจ๊าะแจ๊ะนะเว๊ย!”
“หึ้ย! ตาหมายก็”
สมศรีตีแขนสามีอย่าห่วงเกินเหตุ
“โชคดีนะไอ้ใจ๋ลูกพ่อ!”
สมใจออกเดินทางมาส่งชาที่กรุงเทพฯกับคำปุยและแคบหมู แต่ไม่มีขุนทองเหมือนครั้งที่แล้ว

วันเดียวกัน ในโรงแรมหรู ซึ่งเป็นวันหมั้นของเอมี่กับเจ้าคุณ ที่มีเพียงรจนาวรรณกับเอมี่ที่ดีใจ แต่เจ้าคุณยังคงเศร้าและไม่ยินดียินร้าย ไมเคิลเห็นเจ้านายแล้วสงสารจับใจที่โดนบังคับให้หมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก
ส่วนด้านหน้าโรงแรมแฟนคลับที่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของเอมี่และเจ้าคุณมายืนประท้วง ผู้สื่อข่าว รปภ. กำลังเตรียมรายงานสด
“คุณผู้ชมคะ ขณะนี้ดิฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าโรงแรมดัง สถานที่จัดงานหมั้นระหว่างไฮไซหนุ่มชื่อดัง เจ้าคุณ-คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล กับไฮโซสาว เอมี่ - เอมิกา อรุณโรจน์รัตน์ ท่ามกลางเสียงประท้วงคัดค้านของเหล่าแฟนคลับนะคะ เพราะอะไรถึงได้ออกมาคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้คะน้อง”
ผู้สื่อข่าวสัมภาษณ์แฟนคลับเจ้าคุณอย่างจริงจังในการประท้วงครั้งนี้
“พวกเรายอมไม่ได้ค่ะ รับไม่ได้ที่เจ้าคุณจะแต่งงานกับเอมี่”
เสียงแฟนคลับเซ็งแซ่หน้าโรงแรม
“รับไม่ได้ๆ”
“ทำไมถึงรับไม่ได้คะน้อง”
ผู้สื่อข่าวรีบถามต่อ
“เราสงสารสมใจ เจ้าคุณใจดำ”
“เจ้าคุณใจดำๆ”
แฟนคลับตะโกนลั่น
“คุณหญิงแม่ใจดำ!”
แฟนคลับตะโกนตาม
“คุณหญิงแม่ใจดำๆ”
“เราไม่เอาเอมี่!”
“ใจเย็นนะคะน้อง รายการ ไฮโซบ้านเฮา” ก็ยุติการออกอากาศไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่เลิกฮิตกันอีกคะ”
แฟนคลับตอบอย่างจริงใจ
“เพราะเรารักสมใจ”
บรรดาแฟนคลับกลุ่มใหญ่รีบส่งเสียงตาม
“เรารักสมใจๆ”
“นี่ล่ะค่ะ เป็นความคืบหน้าของกลุ่มผู้ประท้วง กรณีนี้นะคะดิฉันจะคอยเกาะติดสถานการณ์อยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ขอตัดกลับไปที่สถานีก่อนค่ะคุณกิตติคะ”
ข่าวงานหมั้นและแฟนคลับประท้วงของเอมี่และเจ้าคุณอยู่ในความสนใจของคนทั้งประเทศ

เวลาเดียวกัน รจนาวรรณรีบหยิบรีโมททีวีมาปิดหลังโดนแฟนคลับเจ้าคุณและสมใจโจมตีอย่างหนัก แถมนั่งประท้วงอยู่ที่หน้าโรงแรม
“เด็กพวกนี้มันบ้าบอจริงๆ ไร้สาระสิ้นดี มันแยกไม่ออกรึยังไงว่าอันไหนรายการทีวี อันไหนชีวิตจริง”
รจนาวรรณบ่นอย่างหัวเสีย
“มันก็อันเดียวกันนั่นแหละครับ”
เจ้าคุณพึมพำกับตัวเอง
“ว่าไงนะ”
รจนาวรรณยังได้ยินไม่ถนัด
“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“แล้วเราจะทำไงดีล่ะคะคุณหญิงแม่”
เอมี่ถามอย่างร้อนใจ
“ก็ไม่เห็นจะต้องทำยังไง เราก็หมั้นของเราต่อไป ใครจะประท้วงยังไงก็ช่าง!”
เอมี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ในขณะที่เจ้าคุณยังเศร้า ไม่นานนักทีมงานวิ่งเข้ามาหารจนาวรรณหน้าตาตื่น
“แย่แล้วค่ะ คุณหญิง”
“อะไรอีกล่ะ!”
รจนาวรรณถามอย่างรำคาญ
“ท่านประธานงานหมั้นยังไม่เสร็จประชุมจากต่างจังหวัด กว่าจะมาถึงก็คงจะเย็น ไม่ทันฤกษ์หมั้นแน่ๆ ทำไงดีคะ”
“อะไรกันเนี่ย ทำไมมันวุ่นวายอย่างนี้ โฮ ทำไงดี มี่จะทำไงดี”
เอมี่โวยวายยกใหญ่ เจ้าคุณได้ทีรีบถามรจนาววรรณทันที
“เลื่อนไปก่อนมั้ยครับแม่”
“ไม่! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วันนี้หนู 2 คนก็ต้องหมั้นกันให้ได้ ไม่มีคำว่าเลื่อน!”
เอมี่ดีใจปรับมืออย่างดีใจ รจนาวรรณรีบหันไปสั่งทีมงาน
“ถึงยังไงฉันก็จะรอ ฤกษ์หมั้นนี้ฉันเป็นคนเลือกเอง เพราะฉะนั้นฉันก็เลื่อนเองได้เหมือนกัน ส่วนแขกคนไหนรอไม่ได้ก็เชิญกลับไปเลย ฉันไม่สน!”
“ค่ะๆ ตามนั้นค่ะ”
ทีมงานรีบวิ่งออกไป
“ดีเหมือนกันค่ะ มี่จะได้ไปแต่งหน้าเพิ่มอีกนิดนึง”
พูดจบเอมี่ลุกขึ้นไปเติมหน้าอย่างมีความสุข
“ไม่มีอุปสรรคอะไรจะขัดขวางงานหมั้นวันนี้ได้”
รจนาวรรณย้ำกับลูกชาย ก่อนเดินออกไป ทิ้งให้ เจ้าคุณนั่งด้วยความเซ็งอยู่กับไมเคิลสองคน

บ่ายแก่วันนั้น หวานเจี๊ยบหิ้วถุงน้ำแดงแล้วเดินมาเพื่อจะเอามาให้สมใจ โดยไม่รู้ว่าสมใจเดินทางไปส่งชาที่กรุงเทพฯ
“พี่ใจ๋! พี่ใจ๋ เจ๊ปุ๋ยๆ เอ้ ไปไหนกันหมดนะ”
หวานเจี๊ยบเดินหาแต่ไม่เจอ
“ลุงหมาย ป้าศรี นังแค๊บ มีใครอยู่มั้ยจ๊ะ”
ไม่มีเสียงตอบ แต่หวานเจี๊ยบตกใจสุดขีดเพราะปลัดจืดยืนอยู่ด้านหลังจนตัวแทบจะชนกัน
“ว๊าย! ผีเปรต!”
“ปลัด! ไม่ใช่เปรต”
“ยิ่งกว่าเปรตอีก ตกใจหมดเลย”
“จะมาขโมยอะไรบ้านลุงหมายไ
ปลัดจืดกวนก่อน
“ไอ้บ้า! แกซิจะมาจับไก่ลุงหมายกินเหรอไอ้ผีกระหัง”
“โห! ปากเธอนี่สุดๆ จริงๆ เลยนะหวานเจี๊ยบ”
“ใช่ซิ พูดกับใครล่ะ ถ้าพูดกับพี่ใจ๋ก็ต้องหวานสุดๆ แต่ถ้าพูดกับแกก็ต้องเลวสุดๆ ให้มันสมกับหน้าแก”
“เอ้า! เอาเข้าไป สวยตายนี่เธอน่ะ”
ปลัดไม่ยอมลดลาวาศอกเช่นกัน
“อร้าย!”
หวานเจี๊ยบกรี๊ดลั่น พอดีกับสมหมายกับสมศรีเดินกลับมาจากไร่ชาพอดี
“เฮ๊ย! ผีเข้ารึไงนังหวานเจี๊ยบ ร้องซะลั่นบ้านข้าไงปลัด ไอ้ใจ๋มันไม่อยู่หรอก ไปส่งชาที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้า”
“ว้า! ฉันอุตส่าห์เอาน้ำแดงมาฝาก”
“ผมก็ซื้อกับข้าวมาฝากครับ”
“ไงดีล่ะ งั้นก็กินข้าวเย็นด้วยกันเลยดีมั้ย ทั้งสองคนน่ะ ฉันกับตาหมายก็เหงาๆอยู่ด้วยนะ”
ปลัดจืดกับหวานเจี๊ยบ ครุ่นคิดๆก่อนจะหันหน้ามาทำหน้าย่นใส่กันเหมือนเคยเพราะไม่คยลงรอยกันซักที

เวลาเดียวกันสมใจขับรถมาถึงกรุงเทพฯ รถราขวักไขว่ สมใจรีบมองหาโรงแรมเป้าหมายที่ต้องไปส่งชา
“เอ โรงแรมมันก็อยู่แถวๆ นี้นี่หว่า เอ๊ะ รึว่าเลยมาแล้ว นังปุ๋ยๆ แกจำได้มั้ยวะ นั่น เฮ้อ! พึ่งไม่ได้ซักคน เฮ้ย! เจอแล้วๆ”

สมใจเลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมหรูนั้นทันที













Create Date : 11 มีนาคม 2555
Last Update : 11 มีนาคม 2555 23:29:04 น.
Counter : 417 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]