Group Blog
All Blog
|
ปางเสน่หา ตอนที่ 9  เนื่องจากบทโทรทัศน์ละครเรื่อง "ปางเสน่หา" ตอนที่ 9 ที่ลงใน ละครออนไลน์ อยู่นี้ คือตอนล่าสุดที่ทีมงานดาราวิดีโอ เพิ่งถ่ายทำเสร็จ สำหรับบทตอนถัดจากนี้ ยังอยู่ในระหว่างการปรับแก้ตามการถ่ายทำที่เกิดขึ้นจริงในกองถ่าย ซึ่งถ้าบทตอนใหม่มาถึง ทีมงานละครออนไลน์ที่ยึดถือความถูกต้องตรงตามบทโทรทัศน์ จะรีบอัพขึ้นให้อ่านทันที และหากเหตุการณ์ดังกล่าวนี้ ทำให้ท่านผู้อ่านไม่พอใจ ทีมงานละครออนไลน์ ขออภัยมา ณ ที่นี้ ปางเสน่หา ตอนที่ 9 ทางด้านศรีตรังขณะนั้นเธอเข้านอนแล้ว แต่จู่ๆ มีเสียงกุกกักเหมือนคนกำลังเดินขึ้นบันไดมาศรีตรังลืมตาทันที ศรีตรังค่อยๆ ล้วงไปใต้หมอนหยิบปืนออกมาแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นก้าวลงจากเตียง ย่องไปยืนข้างประตูด้วยสีหน้าท่าทางคล่องแคล่ว ที่หน้าบ้าน เสียงหวานปรากฏตัวขึ้นข้างรถธง เสียงหวานเหลียวซ้ายชะโงกขวาแล้วเดินมาชะโงกหน้าต่างมองเข้าไปในรถแต่ภายในรถว่างเปล่า ไม่เห็นมีใครเลย เสียงหวานเดินสำรวจบริเวณนั้นแล้วชะงักเมื่อได้ยินเสียงคล้ายคนดิ้นอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ ๆ เสียงหวานรีบเดินไปยังทิศที่มาของเสียง ตายแล้ว เสียงหวานอุทานด้วยความตกใจ ยกมืออุดปากเมื่อเห็นธงถูกใส่กุญแจมือ คล้องไว้กับต้นไม้ ปากถูกปิดด้วยเทปกาวแน่นหนา เสียงหวานรีบเข้าไปจะดึงเทปออกเพื่อช่วยตามสัญชาติญาณ ขอโทษนะคะ ฉันจะเอาเทปออกให้ เสียงหวานเอื้อมมือไปจะแกะเทปแต่ก็วืด เสียงหวานถอนใจ ลุกยืนมองไปที่ตัวบ้านแล้วเบิกตากว้าง เพราะขณะนั้นภายในบ้านศรีตรังค่อยๆ ก้าวลงบันไดมาถึงชั้นล่างสุด ศรีตรังหน้าเครียดเขม็งขณะส่องปืนไปตามมุมต่างๆ แต่จู่ๆ มีปืนอีกกระบอกค่อยๆ จ่อมาติดตัวศรีตรังพร้อมเสียงขยับไกปืนพร้อมยิง ศรีตรังชะงักยืนนิ่ง ส่งปืนมา ศรีตรังขยับ ช้าๆ ศรีตรังค่อยๆ ยกมือขึ้นเจียงดึงปืนมา แกเป็นใคร เจียงถามพร้อมกับใช้ปืนดันศรีษะศรีตรังจนหน้าคะมำ เฮ้ย! พูดดีๆ ก็ได้ นี่สุภาพสตรีนะเว้ย ศรีตรังโวยวาย พูดมากนักนังนี่ เดี๋ยวได้เจ็บตัว เจียงบอกพร้อมกับเสียงหมาหอนดังเข้ามา เจียงและศรีตรังถึงกับชะงัก หมาที่ไหนดันมาหอนตอนนี้ คุณหนูเผือก ศรีตรังพึมพำออกมาเบาๆ เจียงดันหลังศรีตรัง เดินออกไปเร็วๆ เข้า หมาหอนเพราะมันเห็นผี บอกให้เดินออกไป ศรีตรังขยับเดิน ทันใดนั้นมีลมพัดวูบเข้ามาอย่างแรงจนประตูเปิดแล้วกระแทกปิดปังอย่างแรง เจียงและศรีตรังถึงกับสะดุ้ง ท่าจะไม่ดีแล้วละ หัวโกร๋นได้ง่ายๆ นะแก ศรีตรังบอก ฉันมีพระ เจียงบอก พระย่อมไม่เข้าข้างคนผิด เอ๊ะ นังนี่ เจียงพูดและยกปืนจะฟาดหัวศรีด้วยความหงุดหงิด แต่แล้วก็สะดุ้ง เพราะเสียงหมาหอนมาดังอยู่หน้าบ้าน เอาไงดี ศรีตรังแกล้งถาม ออกไป ผีบ้าผีบอที่ไหน ฉันไม่กลัวทั้งนั้น เจียงผลักศรีตรังไปที่ประตู เปิด ศรีตรังยังไม่ทันจะเอื้อมมือไป แต่จู่ๆ ประตูเปิดออกเอง เจียงถึงกับชะงัก เฮ้ย ประตูเปิดเอง ศรีตรังบอก เจียงไม่สนใจผลักศรีตรังออกไปแล้วเดินตาม พอทั้งสองก้าวออกมาจากบ้านประตูก็ปิดเองดังปัง เจียงหันขวับไปมอง ศรีตรังจึงฉวยจังหวะนี้แย่งปืนคืนจากเจียงแต่เจียงไม่ยอมง่ายๆ ทั้งคู่จึงต่อสู้กัน...เสียงหวานปรากฎตัวขึ้นและเชียร์ศรีตรังเต็มที่ แต่พอศรีตรังเพลี่ยงพล้ำก็ปิดตาแล้วร้องเตือนให้ระวัง จนกระทั่งมีเสียงขึ้นไกปืนและเสียงธงดังขึ้น เฮ้ย หยุด! เจียงหันมามองจึงโดนศรีตรังถีบจนหน้าคว่ำ นี่แน่ะ ขอแถมหน่อย ธงเข้ามาล็อกตัวเจียงแล้วจัดการใส่กุญแจมือ ทีแรกนึกว่าใคร ที่แท้ก็แกนี่เองไอ้เจียงเจ้าเก่า ผมขออนุญาตพาไอ้เจียงกลับบ้านเก่าเลยนะครับ เฮ้ย! อย่านะเว้ย เอาไปให้พ้นเร็วๆ ฉันเหม็นขี้หน้ามันเต็มทีแล้ว ไป ธงผลักเจียงหน้าคะมำออกไป เดี๋ยวฉันก็ออกมาได้ใหม่ เส้นใหญ่เสียอย่าง...ลาทีแต่มิใช่ลาก่อน แล้วพบกันอีกนะคนสวย เจียงหันไปบอกศรีตรัง ธงต่อยปากเจียงโครม โอ๊ย ธงแกล้งทำเป็นตกใจ อ้าวเฮ้ย! ขอโทษที มือมันกระตุกว่ะ ไอ้จ่าธง อย่าให้ถึงทีกูบ้างก็แล้วไป ถึงยากว่ะ ธงลากเจียงไปขึ้นรถแล้วขับออกไป ศรีตรังถอนใจยาวแล้วเดินกลับเข้าบ้าน เมื่อล็อคประตูเรียบร้อยแล้วศรีตรังเดินมาทรุดตัวลงนั่งครู่หนึ่ง แล้วนึกขึ้นได้ ขอบคุณมากนะคะ คุณหนูเผือกเสียงหวาน ลมเย็นๆ โชยมาวูบหนึ่ง ศรีตรังห่อตัวกอดอกด้วยรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมา ขณะที่ไฟซึ่งดับอยู่กลับปิดๆ เปิดๆ คุณหนูเผือกรับรู้เฉยๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องมีสัญญาณตอบรับ ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ ศรีตรังถอนใจยาว แล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น โธ่เอ๊ย! ศรีตรังลุกเดินมารับโทรศัพท์ ฮัลโหล ไอ้ศรี! จ่าธงโทรมาเล่าให้ฉันฟัง เออ! ฉันเกือบตายแน่ะ ดีที่คุณหนูเผือกเสียงหวานของแกมาช่วยไว้ เสียงหวานปรากฏตัวขึ้นฟัง เมื่อรู้ว่าเตชิตโทรมา แล้วเขายังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า เมื่อกี้อยู่ แต่ตอนนี้คิดว่าน่าจะไปรายงานแกแล้ว เขาไม่มาบอก ฉันบอกให้อยู่เป็นเพื่อนแก ขอบใจ แต่ฉันไม่รบกวนดีกว่า ไอ้เจียงมันถูกจับไปแล้ว ตอนนี้คงไม่มีอะไร ไว้ใจได้เรอะ ให้เขาอยู่ที่นั่นแหละดีแล้ว แค่นี้นะ เออ ศรีตรังวางโทรศัพท์ลง ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ฉันหลอกไม่เป็น เสียงหวานบอกแต่ศรีตรังไม่ได้ยิน ศรีตรังลุกขึ้นแล้วเดินไปตรวจดูประตูหน้าต่างอีกทีก่อนจะเดินขึ้นข้างบน เสียงหวานมองตามเศร้าๆ คุณโชคดี ศรีตรังเดินกลับเข้ามาในห้อง วางปืนไว้บนโต๊ะข้างเตียงตามเดิมแล้วทรุดตัวลงนั่งสูดลมหายใจยาวรวบรวมความกล้า คุณหนูเผือกเสียงหวานคะ เสียงหวานปรากฏตัวขึ้นข้างหลังศรีตรัง ฉันขอโทษที่กลัวคุณ แต่ความกลัวมันห้ามไม่ได้จริงๆ ค่ะ เสียงหวานยิ้มให้ศรีตรัง ฉันเข้าใจค่ะ เอาเป็นว่า ฉันจะพยายามไม่กลัวคุณแล้วก็จะพยายามช่วยไอ้เตสืบให้ได้ว่าคุณเป็นใคร ขอบคุณมากค่ะ คุณเป็นคนดีแล้วก็เหมาะสมกับคุณเตชิตมาก...ฉันก็จะเอาใจช่วยคุณทั้ง 2 คน ศรีตรังสวดมนต์แล้วล้มตัวลงนอน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ เสียงหวานบอกแล้วเดินผ่านประตูออกไป เช้าวันรุ่งขึ้นเตชิตกับธงเดินออกจากร้านอาหารกลับมาที่รถ ขอบคุณมากครับสำหรับอาหารเช้า ธงบอก ก็จ่าอุตส่าห์มาขับรถให้ฉันนี่ ผมนอนเต็มอิ่มแล้วครับ ธงชะงัก แล้วพยักเพยิดไปข้างหลังเตชิต ผู้กองดูนั่น เตชิตหันไปมองจึงเห็นเจียงเดินมากับทนายความที่มาประกันตัว ไอ้เจียง เตชิตขบกราม เจียงโบกมือให้เตชิตอย่างแจ่มใสแถมส่งจูบ ม้อนิ่ง อะไรเอ่ย จับแล้วปล่อย เจียงแกล้งถามเตชิตกำมือแน่น ใจเย็นครับผู้กอง ธงกระซิบบอกแล้วจับแขนเตชิตไว้ ไปก่อนนะ บอกแล้วว่าเส้นเบ้อเริ่มเทิ่ม เจียงและทนายความเดินมาที่รถและเมื่อเปิดประตูรถจึงเห็นพอลนั่งอยู่ในรถ ไอ้พอลก็มาด้วย ทนายความขับรถพาเจียงซึ่งนั่งคู่กันออกไป โดยเจียงโบกมือบ๊าย บายเตชิตกับธง ทั้งคู่มองตามอย่างแค้นๆ เตชิตมาหาเสนาที่ห้อง ขณะนั้นเสนากำลังนั่งทำงานอ่านสำนวนการสืบสวน เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เข้ามา เสนาบอกประตูเปิดออกแล้วเตชิตเดินเข้ามา เสนาเหลือบมองเหมือนรำคาญแว่บหนึ่ง ผู้กำกับปล่อยไอ้เจียงไปหรือครับ เออ ผมอยากทราบว่าทำไม เสนาเอนตัวพิงพนักด้วยท่าทางสีหน้าฉุนๆ หมวด หมวดมานั่งที่ผมแล้วผมไปยืนที่หมวดเอามั้ยแลกกัน ผม... ก็ทนายเขามาประกันตัว มันบุกรุกบ้านผมเมื่อคืน เมื่อไหร่หมวดถึงจะเข้าใจซักทีว่า อย่ามายุ่งเรื่องนี้ มีงานอะไรก็ทำไป แต่... หรือว่าอยากถูกย้าย เตชิตอึ้งไป ไปได้ เตชิตทำความเคารพ แล้วเดินไปที่ประตู แล้วหันกลับมาใหม่ ผมสำนึกอยู่เสมอว่าเงินเดือนที่ผมใช้ซื้อข้าวกินทุกวันนี้มาจากภาษีของประชาชน เพราะฉะนั้นผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุ้มกับเงินภาษีนั้น เตชิตเปิดประตูเดินออกไป เสนาถอนใจเฮือก เตชิตกลับมาบ้าน ศรีตรังยกกาแฟมาวางตรงหน้าเตชิตแล้วทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม ฉันหนักใจแทนแกว่ะ แกจับ เขาปล่อย แกจับ เขาปล่อย แล้วเมื่อไหร่ยาเสพติดมันจะหมดวะ ผู้กำกับเสนาเคยเป็นคนมีอุดมการณ์ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้แกเปลี่ยนไป เงินไง เงินทำให้ผู้กำกับเสนาเปลี่ยนอุดมการณ์ แล้วยังทำให้คนอีกคนเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนตัวเองพร้อมกับอุดมการณ์ด้วย หมายถึงผู้กองพอล ศรีตรังนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วเปลี่ยนเรื่อง คุณหนูเผือกเสียงหวานของแกอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า เตชิตขยับตัวเหมือนนึกได้ เออ ไม่เห็นเลย อยู่ข้างบนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ขึ้นไปดูซิ เตชิตพยักหน้าแล้วเดินขึ้นข้างบน เตชิตเข้ามาในห้องแล้วมองหาเสียงหวานแต่ไม่เห็นเธอ เสียงหวาน เสียงหวาน คุณอยู่ที่ไหนน่ะ ในห้องยังคงเงียบสนิท ขณะนั้นเสียงหวานมาปรากฎตัวที่บ้านปรกเดือน เสียงหวานเหลียวมองโดยรอบเหมือนพยายามจะทบทวนความทรงจำ เสียงหวานเห็นแจ๋วกำลังทำความสะอาดบ้านจึงเดินเลยขึ้นบันไดไปที่ห้องปรกเดือน เสียงหวานก้าวเข้ามาในห้องปรกเดือนแล้วมองไปที่เตียงจึงเห็นปรกเดือนนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงหวานเดินมาที่ปรกเดือนนัยน์ตามองปรกเดือนอย่างพิศวง แปลกจัง ทำไมคนจะมีลูกถึงได้เศร้านัก หรือว่าคุณยังไม่อยากมี... เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงแจ๋ว คุณเดือนคะ คุณเดือน แจ๋วทำข้าวต้มให้แล้ว คุณจะลงไปทานข้างล่างหรือให้แจ๋วเอาขึ้นมาให้คะ เดี๋ยวฉันลงไปทานเอง ค่ะ ปรกเดือนลุกเดินมาทรุดลงนอนบนเตียงต่อ คุณ คุณคะ ลงไปทานข้าวก่อนดีมั้ย เสียงหวานบอกแต่ปรกเดือนไม่ได้ยิน ปรกเดือนพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ ลืมไปว่า คุณคงไม่ได้ยิน เสียงหวานยืนมองปรกเดือนนิ่งครู่หนึ่งแล้วเดินออกไป เสียงหวานก้าวออกมาจากห้องปรกเดือนแล้วมองไปโดยรอบก่อนจะเดินไปที่บันได เสียงหวานเดินเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้องปรายดาว เสียงหวานหยุดชะงักเหมือนมีบางอย่างดึงดูด เสียงหวานนิ่งมองครู่หนึ่งแล้วขยับจะก้าวเข้าไปในห้องปรายดาว จังหวะนั้นมีเสียงประตูเปิดแล้วปิดเสียงหวานหันไปมองจึงเหก็นปรกเดือนเดินออกมาแล้วเดินตรงไปที่บันได ปรกเดือนเดินช้าๆ มาที่บันไดนัยน์ตาท่าทางเหมือนยังเบลอๆ ปรกเดือนเดินผ่านเสียงหวานมาที่บันไดแต่จังหวะนั้นร่างปรกเดือนโงนเงนเหมือนจะตกลงไปเสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจ ช่วยด้วย ช่วยด้วย คุณคะ ถอยมา ถอยมา เสียงหวานอ้อมมาด้านหน้าแล้วรวบรวมกำลังขวางเอาไว้ ร่างปรกเดือนเหมือนมีอะไรมาขวางเธอจึงทรุดลงนอน หวุดหวิดเกือบตก เสียงหวานทรุดตัวลงก้มหน้าลงมามองปรกเดือน นัยน์ปรกเดือนตาเลื่อนลอยแต่สำนึกสุดท้ายปรกเดือนเห็นใบหน้าเสียงหวานรางๆ เลือนๆ แล้วหมดสติไป เสียงหวานหน้าตื่นขณะปรากฏตัวขึ้นกลางห้องเตชิต แล้วรีบเดินมาปลุกเตชิต คุณเตชิตคะ ...คุณเตชิต เตชิตลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย อย่าเพิ่งมากวน ผมง่วง เตชิตพลิกตัวจะหันหลังให้ ฉันคิดว่า เธอเห็นฉันคะ เตชิตพลิกกลับแล้วลุกขึ้นนั่งทันที ใคร! ไอ้ศรีเรอะ ไม่ใช่ค่ะ เจ้าของบ้านนั้น คุณ...คุณเดือนน่ะค่ะ คุณไปที่นั่นมา ค่ะ อยู่ดีๆ ฉันก็ไปได้แปลกจัง อีกหน่อยก็ไปได้ทั่วราชอาณาจักร เตชิตประชด ฉันรู้สึกแปลกๆ ขอแสดงความยินดี เตชิตนอนต่อ อย่าเพิ่งกวนผม ผมจะนอน เสียงหวานหน้าจ๋อย แจ๋วโทรบอกเดนนิสเรื่องปรกเดือนขณะนั้นเดนนิสอยู่ที่คอนโดเจนจิรา เดนนิสนึกเป็นห่วงปรกเดือนจึงรีบเดินไปที่ประตู อ้าว!เสี่ยจะกลับละหรือคะ ยังไม่ได้ทานอะไรเลย เจนจิราถาม ปรกเดือนเป็นลม เดนนิสบอกแล้วเปิดประตูออกไป เจนจิราชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ มารยาน่ะซิ ฮึ! เพี้ยงขอให้มันตายไปให้พ้นๆ เลย เดนนิสรีบมาที่บ้านปรกเดือน ขณะนั้นปรกเดือนนอนดมยาดมอยู่ในห้องด้วยสีหน้าอ่อนระโหย รับยาหอมหน่อยเถอะค่ะ แจ๋วบอก ไม่ ขอบใจ ประตูห้องเปิดออก เดนนิสรีบเดินเข้ามาแจ๋วจึงเลี่ยงออกไป เป็นยังไงบ้าง เดนนิสถามเสียงเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วง ยังไม่ตายสมใจคุณหรอกค่ะ เดนนิสถอนใจเฮือก หมดอารมณ์เลย ไอ้เราอุตส่าห์รีบมาเพราะเป็นห่วง ปรกเดือนหลับตาลง นอนพลิกตัวหันหลังให้ เดนนิส พยายามระงับความขุ่นมัว ทีหลังจะขึ้นจะลงบันไดต้องระวังหน่อย หรือระยะนี้ลงไปอยู่ข้างล่างก่อนดีไหม จะให้ช่างมาทำห้องให้ ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ เห็นแจ๋วบอกว่ากินข้าวไม่ค่อยได้ ปรกเดือนทำเหมือนง่วงมากจนไม่อยากพูด เดนนิสมองนิ่งๆ สีหน้าเหมือนน้อยใจแกมหงุดหงิดขึ้นมาครู่หนึ่ง แล้วเดินออกไปเงียบๆ ปรกเดือนลืมตาขึ้นน้ำตาไหลเป็นทาง เดนนิสออกจากห้องปรกเดือนลงไปคุยกับแจ๋วข้างล่าง ระหว่างนั้นเสียงหวานปรากฎตัวขึ้นมองเดนนิสอย่างเพ่งพิศ พวกนั้นมาอีกหรือเปล่า เปล่าค่ะ ฉันจะส่งคนมาเฝ้าที่นี่ เดนนิสบอกแล้วเดินออกไป แจ๋วรีบเรียกไว้ เสี่ยค่ะ เดนนิสหันกลับมา แจ๋วมองซ้ายมองขวาแล้วลดเสียงลง คุณดาวค่ะ! เดนนิสชะงัก ปรายดาวทำไม! หมู่นี้เธอกระตุกบ่อย แล้วบอกคุณผู้หญิงเขาหรือเปล่า บอกค่ะ ทีหลังไม่ต้องบอก! ถ้าปรายดาวมีอะไรผิดปกติให้บอกฉันคนเดียว! แต่คุณปรกเดือนเธอก็เข้าไปดูน้องเธอทุกวันนะคะ เขาเห็นเองก็แล้วไป! เดนนิสเดินกลับขึ้นไปข้างบน เสียงหวานรีบตามไปทันที เดนิสเดินขึ้นมาชั้นบนแล้วเดินตรงไปห้องปรายดาว เสียงหวานตามไปอย่างกระชั้นชิด เดนนิสเปิดประตูห้องปรายดาวแล้วก้าวเข้าไปเสียงหวานขยับจะก้าวตามแต่แล้วก็ชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเกษรินดังแว่วมาจากที่ไกลๆ ไฟไหม้ ไฟไหม้ ไฟไหม้! เสียงหวานหายไปจากที่นั้นทันที ขณะนั้นเตชิตยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงหวานปรากฎตัวขึ้น แล้วรีบเดินมาก้มลงกระซิบเรียกเตชิต คุณเตชิต คุณเตชิต เตชิตนิ่วหน้าเริ่มรู้สึกตัว คุณเตชิต เตชิตลืมตาขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วอ้าปากจะต่อว่าแต่เสียงหวานรีบพูดก่อน ไฟไหม้ค่ะ อะไรนะ เตชิตและเสียงหวานรีบลงมาข้างล่าง จึงเห็นศรีตรังกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงตกใจสุดๆ ลุงสมช่วยจัดการแทนศรีไปพลางๆ ก่อนนะค่ะ ศรีจะกลับเดี๋ยวนี้! ศรีตรังปิดโทรศัพท์ แล้วหันมาทางเตชิต ไอ้เต! ฉันต้องรีบกลับ ลุงสมโทรมาบอกว่าไฟไหม้ที่ไร่ เตชิตหันมาสบตาเสียงหวานแว่บหนึ่ง ฉันจะขับรถให้ รอเดี๋ยว จะขึ้นไปเอากุญแจรถก่อน เตชิตรีบเดินกลับขึ้นไป ศรีตรังเดินไปปิดหน้าต่าง เตชิตขับรถพาศรีตรังกลับไร่ ระหว่างทางศรีตรังพยายามจะโทรถึงคนในไร่ แต่ติดต่อใครไม่ได้สักคนเดียว ติดต่อใครไม่ได้หรือ เตชิตหันมาถาม ศรีตรังพยักหน้า แกขับให้มันเร็วกว่านี่หน่อยได้ไหม ถ้าเร็วกว่านี้ มีหวังได้ไปอยู่กับเสียงหวานแน่! เสียงหวานซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังถึงกับหน้าจ๋อย เสียงหวาน คุณติดต่อกับเพื่อนไม่ได้หรือ! ผีไม่มีโทรศัพท์ค่ะ เสียงหวานประชด แล้วทำไมเมื่อกี้ คุณถึงได้ยินเสียงเพื่อนคุณล่ะ! น่าจะเป็นกระแสจิตชั่วแวบเดียวค่ะ กลุ้ม! กลุ้ม! กลุ้ม! กลุ้ม ศรีตรังบอกออกมา เตชิตเบือนหน้ามามองศรีตรังอย่างเห็นใจแว่บหนึ่ง แล้วตบไหล่เบาๆ เฮ่ย! ทำไจดีๆ ถึงกลุ้มก็ทำอะไรไม่ได้! ศรีตรังหลับตาเอนศีรษะพิงพนักครู่หนึ่งแล้วลืมตาขึ้น นัยน์ตาเป็นประกายวาว ต้องเป็นไอ้เดนนิสกับพวกของมันแน่! จริงด้วยค่ะ เสียงหวานเห็นด้วย เงียบ เตชิตต่อว่าเสียงหวาน เสียงหวานเม้มปากแล้วเลือนหายไป เสียงหวาน... เดี๋ยวนี้พูดอะไรนิดหน่อยก็ไม่ได้ เตชิตบ่น แกลองสำรวจตัวเองบ้างหรือเปล่า ศรีตรังถาม ทำไม ศรีตรังนิ่งไม่ตอบ เตชิตถอนใจเฮือก ขณะนั้นที่ไร่ข้าวโพดของศรีตรัง คนงานพยายามจะช่วยกันดับไฟที่ลุกโหมอย่างน่ากลัว กว่าเตชิตกับศรีตรังจะเดินทางมาถึงเปลวเพลิงก็สงบลงแล้ว เหลือไว้เพียงร่องรอยแห่งความสูญเสีย ทุกคนยืนคอตกอย่างสลดหดหู่พวกผู้หญิงถึงกับน้ำตาไหล...ศรีตรังยืนมองไร่ข้าวโพดตัวเองด้วยแววตาที่เจ็บปวดอ้อยลอบมองศรีตรังด้วยความสะใจ ศรีตรังน้ำตาคลอขึ้นมา เตชิตเบือนหน้ามามองแล้วโอบไหล่ศรีตรังเข้ามาอย่างปลอบโยน ศรีตรังสะอื้นฮักๆ เตชิตโอบกอดอย่างปลอบประโลม อ้อยจ้องมองอย่างไม่พอใจ เสียงหวานยืนอยู่ข้างเตชิตมองเตชิตกับศรีตรังด้วยสีหน้าสลดลงแล้วร่างของเธอก็เลือนหายไป ขอตัวก่อนนะคะ ศรีอยากอยู่คนเดียว ศรีตรังบอกเมื่อกลับมาบ้าน จากนั้นเธอก็เดินขึ้นข้างบนทุกคนมองตามอย่างเห็นใจ ในขณะที่อ้อยมองตามเยาะๆ แม่คุณ คงจะเสียใจมาก จุรีบอกขณะมองตามศรีตรัง ด้วยความเคารพ เป็นใครใครก็เสียใจทั้งนั้นแหละครับ สมบอก ยังดีที่ไหม้เฉพาะไร่ข้าวโพดแล้วก็รีสอร์ท ไม่ลามมาถึงที่อยู่อาศัย อ้อยบอก เอ๊ะ! นังอ้อย จุรีดุอ้อย ผมจะออกไปดูแถวนี้หน่อย เตชิตบอก อ้อยไปเป็นเพื่อนค่ะ อ้อยรีบบอก จุรีดึงแขนอ้อยไว้ ไม่ต้อง อยู่ที่นี่แหละ อ้อยหน้างอ ขณะมองเตชิตเดินออกไป เมื่อเข้ามาในห้องศรีตรังตัดสินใจโทรศัพท์หาพอล พอลเดินมารับโทรศัพท์สีหน้าเหมือนยินดีแว่บหนึ่งที่เห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา ศรีตรัง เป็นไง สะใจคุณแล้วใช่ไหม ศรีตรังต่อว่าอย่างคับแค้นเต็มที่ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ฉันหมดเนื้อหมดตัวแล้ว ไร่ข้าวโพดถูกเผาหมด ยังเหลือแต่ชีวิตฉันมาเลย มาเอาไปให้หมด ศรีตรังปิดโทรศัพท์หลังจากพูดจบ ศรีตรัง พอลพยายามโทรกลับไปหาศรีตรัง แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ พอลจึงตัดสินใจหยิบกุญแจรถเดินออกไป ส่วนเตชิตหลังจากเดินออกมาด้านนอก เตชิตก็มองหาเสียงหวานแต่ไม่เห็นจึงร้องเรียก เสียงหวาน เสียงหวาน คุณอยู่ที่ไหน เงียบไม่มีเสียงตอบรับ เสียงหวาน คุณอยู่แถวนี้หรือเปล่า ทุกอย่างยังเงียบ เตชิตถอนใจแล้วเดินหาต่อ เสียงหวานปรากฏตัวขึ้นแล้วมองตามเตชิตอย่างเศร้าๆ ขณะนั้นพอลกำลังเดินมาที่รถ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอลรีบกดรับ ครับ...เดือน พอล เดือนเห็นแกค่ะ เดือนเห็นปรายดาว ใครนะครับ เดือนว่าต้องใช่แน่ๆ ก่อนที่เดือนจะหมดสติ ยัยดาวมาช่วยไว้ให้เดือนตกบันได ผมกำลังจะไปธุระ เดี๋ยวกลับมาค่อยคุยกันนะ ค่ะ พอลปิดโทรศัพท์ ปรกเดือนวางโทรศัพท์ลงแล้วถอนใจยาว ดาว...ใช่เธอจริงๆ ใช่ไหม พี่อยากเห็นเธออีก มาให้พี่เห็นอีกนะปรายดาว ปรกเดือนหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย ค่ำวันนั้นเตชิตนอนก่ายหน้าผากอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกบ้านศรีตรัง เตชิตกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ จนกระทั่งมี เสียงหมาหอนดังมาไกลๆ จนในที่สุดมาอยู่หน้าประตูบ้าน เตชิตค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งดึงผ้ามาถึงหน้าอก แล้วกอดหมอนแน่น สะ...สะ...เสียง...เสียงหวาน ฉันอยู่นี่ค่ะ เตชิตหันขวับไปมองจึงเห็นเสียงหวานยืนอยู่ในเงามืด เตชิตถอยใจอย่างโล่งอก ค่อยยังชั่ว คุณนึกว่าฉันเป็นเกษรินหรือคะ คุณหายไปไหนมา ฉันพยายามหาทางไปผุดไปเกิด ทำไม เพราะมันเป็นวิถีของดวงวิญญาณอย่างพวกเรา เตชิตนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพบหรือเปล่า ยังค่ะ...ทั้งฉันทั้งเกษรินยังติดกับอะไรบางอย่างในโลกนี้ทำให้ไปไม่ได้ เกษรินต้องการให้คนที่ฆ่าเธอได้ชดใช้กรรมของ เขา ส่วนฉันก็อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร คุณคือปรายดาว แล้วทำไมฉันถึงต้องตายกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน ... ฉันต้องไปบ้านนั้นอีก เวลาอยู่ที่นั่นฉันรู้สึกแปลกๆ มีเสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน เตชิตกับเสียงหวานหันไปมองที่ประตู ใครมา เตชิตหยิบปืน เดินไปที่ประตูค่อยๆ เปิดออก พอลกำลังจะกดโทรศัพท์ถึงกับชะงักเมื่อเห็นเตชิต ผู้กองเตชิต ไอ้ผู้กองพอล นายอยู่ที่นี่เรอะ พอลมองเตชิตตั้งแต่หัวจรดเท้า ใช่ แล้วนายล่ะมาทำไม ฉันมาหาศรีตรัง มีธุระอะไร นายไม่เกี่ยว เสียใจ ฉันเกี่ยวเต็มๆ เสียงหวานซึ่งฟังอยู่ตัดสินใจหายไปจากที่นั้นทันที ขณะนั้นศรีตรังยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องมองลงมาเห็นพอลและเตชิตดูเหมือนจะปะทะคารมกัน ศรีตรังมองครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง พอลผลักอกเตชิตเพื่อจะเข้าไปหาศรีตรัง หลีกไป ไอ้พอล เตชิตจะเข้ามาเอาเรื่องพอลแต่ต้องชะงักเพราะเสียงศรีตรังดังขึ้นซะก่อน ไอ้เต สองหนุ่มหันไปมอง ศรีตรังจ้องพอลเขม็ง ฉันขอจัดการกับนายคนนี้เอง ศรี ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันดูแลตัวเองได้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็เรียกแล้วกัน ศรีตรังพยักหน้า เตชิตมองพอลแล้วเดินกลับเข้าข้างใน เตชิตกลับเข้าบ้านแล้วทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับถอนใจเฮือกแล้วเหลียวมองหาเสียงหวาน เสียงหวาน เสียงหวาน ทุกอย่างเงียบสนิท เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่ต้องพึ่งใครแล้วนี่ ด้านนอกศรีตรังตบหน้าพอลอย่างแรงจนน้าหัน พอลขบกรามยืนนิ่ง ศรีตรังน้ำตาคลอด้วยความแค้นใจ ตบอีกข้างพอลยังคงนิ่ง ศรีตรังตบอีกด้านละข้างแต่พอลยังยืนนิ่ง ในที่สุดศรีตรังอัดอั้นตันใจร้องไห้โฮออกมา พอแล้วหรือ พอลถามเสียงเรียบ นายมันเลว เลวที่สุด นายปล่อยให้ไอ้เดนนิสมันเผาไร่ เผารีสอร์ทของฉันจนพินาศหมด ศรีตรังหันไปชี้บ้าน อ้อ! ยัง ยังเหลือบ้านอยู่อีกหลังนึง ทำไมไม่เผาให้หมดล่ะ เอาซิ เผาเลย เผาให้เกลี้ยง อย่าให้ฉันเหลืออะไรแม้แต่นิดเดียว ศรีตรัง พอลเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อย ศรีตรังชี้หน้า อย่าปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่อง นายเป็นคนสนิทของไอ้เดนนิส ศรีตรังล้วงกระเป๋าหยิบไฟแช็คส่งให้ เอ้า! นี่ไฟแช็ค ฉันเตรียมมาให้นายเผาบ้านฉันให้สะใจ เอาไปซิ เผาอย่าให้เหลือ พอลยืนนิ่งตามองไฟแช็ค ศรีตรังจับมือพอลแบออก กระแทกไฟแช็คลงไป มือพอลจับมือศรีตรังเอาไว้ขณะที่ศรีตรังจะดึงออกไป ศรีตรังพยายามดึงมือออกแต่พอลจับไว้แน่น ทำไมไม่ฟังกันบ้าง ปล่อย ผมเตือนแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเข้ามายุ่งมันอันตราย แต่คุณก็ยังดื้ออยากจะเอาชนะ...เวียนเข้าเวียนออกบ้านเขาอยู่นั่นแหละ โกหกไม่เนียน ทำให้เขาจับได้ ศรีตรังชะงัก คุณไปบอกคนที่นั่นว่าชื่ออ้อยใช่ไหมล่ะ ศรีตรังเม้มปาก เสี่ยน่ะเขาไม่โง่หรอก! เขาให้คนมาสืบจนรู้ว่า คุณชื่อศรีตรังส่วนอ้อยน่ะเป็นลูกแม่บ้าน แล้วเขาจะปล่อยคุณเอาไว้ทำซาก อะไรล่ะ อ้อ! แล้วไอ้ที่ฉันทำฉันคิดน่ะ มันเลวร้าย ถึงขนาดต้องทำลายกันขนาดนี้เชียวเรอะ เอาซี้! เผามันให้เกลี้ยง ไฟแช็คอยู่ในมือแล้วนี่ ถ้าหากมันยังไม่สมกับความผิดของฉัน ก็โยนฉันเข้าไปในกองไฟเสียด้วยเลย แล้วก็ไปเอาความดีความชอบเลียแข้งเลียขาไอ้เสี่ยชั่วมันต่อ อยากจะตายพร้อมกันใช่มั้ยล่ะ ไอ้เตมันอยู่ในบ้านด้วยนี่ พอลอดพูดแดกดันไม่ได้ เออ! ตายด้วยกันแล้วจะได้ไปเกิดด้วยกันทุกชาติเลย แล้วสำหรับนายฉันจะขอตั้งจิตอธิษฐานอย่าให้ได้พบได้เจอกันอีกเลย พอลมีสีหน้าเหมือนจะสะเทือนใจ ขว้างไฟแช็คทิ้งแล้วหันหลังเดินไป ศรีตรังตะโกนไล่หลัง น้ำตานองหน้า ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนใจดำอำมหิตฉันขอแช่งนายให้พอออกไปพ้นไร่ฉัน ก็ถูกรถชนตาย! ถ้าอยู่บนรถก็ให้รถคว่ำ ไอ้คนชั่ว! พอลขบกรามแน่นแล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไป ศรีตรังเดินร้องไห้กลับเข้าบ้าน เตชิตนั่งมองอยู่ถึงกับส่ายหน้า อ้าว! เมื่อกี้เห็นกล้าหาญชาญชัยด่าเขาปาวๆๆ พอเขาไปก็มาร้องไห้ขี้มูกโป่ง หยุดนะไอ้เต แกรักมัน ทำไมไม่พูดกันดีๆ วะ ฉันเกลียดมัน เกลียดที่สุดในโลก ศรีตรังตะโกนพลาง ร้องไห้พลาง เตชิตเดินมาหาแล้วกอดหัวศรีตรังไว้ ไม่เอาน่า ยิ่งอ้วนอยู่แล้ว พอร้องไห้หน้ายิ่งบวมเข้าไปใหญ่ เสียงหวานปรากฏตัวขึ้นข้างหลังคนทั้งสอง ตกใจกับภาพตรงหน้ายกมืออุดปากไม่ให้ร้องออกมา ไอ้เตบ้า อ้าว! ว่าบ้าเดี๋ยวก็ปล้ำเสียเลย ศรีตรังหัวเราะทั้งน้ำตา แล้วผลักเตชิตวิ่งหนีเตชิตวิ่งไล่ เสียงหวานน้ำตาคลอแล้วหายแว๊บไป ศรีตรังทรุดตัวลงนั่ง เตชิตเดินมานั่งข้างๆ หัวเราะออกแล้วนี่ ฉันอยากร้องไห้อีกแล้ว เฮ้ย ร้องอะไรมากมาย ไป๊ ขึ้นไปนอนได้แล้ว ศรีตรังสูดลมหายใจยาว แล้วลุกขึ้น ขอบใจนะเว้ย ไอ้เต เอากองไว้นั่นแหละ ศรีตรังหัวเราะ แล้วเดินขึ้นข้างบน เตชิตมองตามสีหน้ายิ้มแย้มค่อยๆ หุบลง ขอโทษว่ะ ไอ้ศรี ฉันบอกแกไม่ได้ว่าพอลมันไม่ใช่คนของไอ้เดนิส แต่เป็นตำรวจที่ต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง เพื่อขุดรากถอนโคนเจ้าพ่อยาเสพติด เตชิตนั่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินออกไปข้างนอก เตชิตเดินออกมาช้าๆ ลมเย็นๆ พัดมาเบาๆ เตชิตเดินมาหยุดอยู่มุมหนึ่งแล้วสูดลมหายใจยาว สีหน้าเตชิตดูสงบขึ้นจากบรรยากาศโดยรอบ แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหมาหอนดังขึ้น เตชิตสะดุ้งเฮือกหน้าตาเริ่มล่อกแล่ก เสียงหวาน นั่นคุณหรือเปล่า เสียงหวาน เธอกำลังเสียใจมาก เสียงเกษรินบอก สะ ...สะ...เสียง ...เสียงเย็น หมาหอนกระชั้นชิดใกล้มาก เตชิตลูบต้นคอ ทำ ...ทำไมมันเย็นต้นคอจัง เตชิตค่อยๆ เบือนหน้ามามองด้านหลังจึงเห็นเกษรินยืนอยู่ค่อนข้างใกล้มาก เตชิตถึงกับสะดุ้งโหยง เฮ้ย! เสียงหวานเสียใจ เตชิตพูดไม่ออก หน้าตาเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้ ผะ ...ผะ ...ผม ...ผม ...ขอ ...ขอตัว เตชิตหันหลังกลับจะเข้าบ้าน แต่เกษรินมายืนอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องกลัว... คุณก็พูดได้น่ะซิ เสียงหวานเสียใจ รับ... รับทราบครับ ... เกษรินค่อยๆ เลือนหายไป เตชิตเดินแกมวิ่งเข้าบ้าน ที่บ้านปรกเดือน เสียงหวานปรากฏตัวขึ้นมุมหนึ่งของบ้านในลักษณะนั่งกอดเข่าร้องไห้ เสียงหวานนั่งอยู่ในอิริยาบถนั้นครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้น ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เสียงหวานมีสีหน้าประหลาดใจ ลุกขึ้นมองไปโดยรอบแต่ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เสียงหวานมองไปหยุดอยู่ที่ประตูตัวบ้านซึ่งปิดสนิท เธอค่อยๆ เดินตรงไปที่นั่นราวกับถูกดึงดูด เสียงหวานเดินผ่านประตูเข้าไปภายใน ภายในบ้านมืดสลัว เนื่องจากทุกคนเข้านอนหมดแล้ว เสียงหวานเดินขึ้นบันไดช้าๆ ไปยังชึ้นบน เสียงหวานเดินขึ้นมาเรื่อยๆ จนผ่านห้องปรายดาวแต่แล้วเธอก็ต้องชะงักหยุดเดินหันมามองประตูห้องนั้น เสียงหวานค่อยๆ เดินมาที่ห้องปรายเดาวเหมือนต้องมนต์สะกด เสียงหวานเดินมาหยุดหน้าห้องลังเลครู่หนึ่งแล้วก้าวเข้าไป เสียงหวานก้าวเข้ามาในห้องแล้วต้องประหลาดใจกับภาพตรงหน้าเมื่อเห็นร่างๆ หนึ่งนอนอยู่บนเตียงพยาบาล ... ท่ามกลางอุปกรณ์ช่วยชีวิตต่างๆ ใครน่ะ เสียงหวานเดินช้าๆ ไปหยุดที่ข้างเตียงแล้วมองไปที่หน้าคนๆ นั้น เสียงหวานเบิกตากว้างยกมืออุดปากสีหน้าบอกความตกใจและประหลาดใจสุดแสนจะบรรยายเพราะร่างที่นอนอยู่บนเตียงมีใบหน้าเหมือนเธอราวกับคนเดียวกัน แถมแต่งตัวเหมือนกันอีก เสียงหวานตกตะลึงมองภาพนั้นครู่หนึ่ง แล้ววิ่งปิดหน้าออกจากห้องนั้นไป เสียงหวานปรากฏตัวที่บ้านศรีตรังข้างโซฟาที่เตชิตนอนอยู่ คุณเตชิต คุณเตชิต คุณเตห่าง เตชิตค่อยๆ ลืมตาขึ้น ผุดลุกนั่ง เสียงหวาน คุณเตชิต ฉัน ... ฉันเห็น ...เห็นตัวฉันค่ะ เสียงหวานละล่ำละลักบอก ผมก็เห็น ไม่ใช่ค่ะ... ฉันเห็นตัวฉันจริงๆ ไม่ใช่วิญญาณ เตชิตกำลังหาวถึงกับชะงัก คุณหมายถึงโครง เออ...โครงกระดูกของคุณน่ะเรอะ ไม่ใช่ค่ะ ไม่มีโครงกระดูกเลย คุณไปเห็นที่ไหน ในบ้านนั้น บ้านคุณปรกเดือน ...บ้านพี่เดือน เตชิตมองเสียงหวานเหมือนไม่เชื่อหู เช้าวันรุ่งขึ้นศรีตรังยกกาแฟมาเสิร์ฟให้เตชิตและที่ตัวเองเป็นน้ำส้ม มีแค่นี้นะ ถ้าไม่อิ่มแกเข้าครัวไปทอดไข่ดาวไส้กรอกเอง ป้าจุแกลาวันนึง ไม่เป็นไร... เตชิตเหลือบมองเสียงหวานแว่บหนึ่งแล้วบอกศรีตรัง เสียงหวานไปเจอร่างตัวเองแล้ว ศรีตรังชะงัก แก...แกหมายถึง ...ศ...ศพน่ะเรอะ ไม่ใช่ค่ะ คุณเตเล่าให้เธอฟังซิคะ คืองี้... เตชิตกระแอมแล้วเล่าเหตุการณ์ตามที่เสียงหวานบอก พอเตชิตเล่าจบศรีตรังตบโต๊ะปังจนเตชิตกับเสียงหวานถึงกับสะดุ้ง ปรายดาวต้องเป็นน้องปรกเดือน ปรกเดือน ... ปรายดาว แล้วปรายดาวก็คือน้องเมียไอ้เดนนิส เฮ้ย! งั้นคุณหนูเผือกของแกก็... เตชิตกระแอมขัด ไอ้ศรี... เตชิตทำมือทำไม้ชี้ไปเป็นทำนองว่าเสียงหวานอยู่ที่นี่ ศรีตรังพยักหน้าแล้วเงียบไป ฉันรู้ค่ะว่า แฟนคุณจะพูดอะไร เสียงหวานบอก เตชิตทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ศรีตรังจะพูดอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้ คุณรู้เรื่องของตัวเองแล้ว ตกลงคุณเป็นอะไรตาย ฉันยังไม่ตายค่ะ ฉันนอนอยู่บนเตียงมีอุปกรณ์ช่วยชีวิต ...ฉันยังหายใจอยู่เลยนะคะ ไอ้เต บอกฉันบ้างซิว่าคุณหนูเผือกพูดอะไร ศรีตรังสะกิดถามเตชิต เขาว่าร่างเขายังไม่ตาย ยังหายใจได้ แล้วทำไมถึงไม่เข้าไปในร่างล่ะ จริงซิ ฉันมัวแต่ตื่นเต้นเลยลืมไป งั้นฉันไปลองทำดูก่อนนะคะ เดี๋ยว เสียงหวานหายไปแล้ว เขาว่าไง ศรีตรังถาม ไปแล้ว ใครไปแล้ว ก็คุณหนูเผือกของแกน่ะซิ รีบไปเข้าร่างของเขาแล้ว ศรีเราต้องเข้ากรุงเทพฯ เหมือนกัน ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย ซีเรียสเรอะ เออ เตชิตพยักหน้า แกจะว่ายังไงถ้าหากพบว่า คุณหนูเผือกอยู่ในขบวนการค้ายาเสพติด คำถามนี้ทำให้เตชิตอึ้งไป แกต้องเตรียมใจไว้ให้พร้อม จะได้ไม่เสียใจภายหลัง เพราะมันมีเค้าว่าอาจเป็นไปได้ ดีไม่ดี เขาอาจตายเพราะเรื่องยาเสพติดก็ได้ ไปขึ้นรถ เตชิตพูดพลางเดินนำไป ฉันว่าแปลกๆ ว่ะ ทำไม...ไอ้ศรี แกจะช่วยกรุณาหุบปากตลอดทางหน่อยได้มั้ย ฉันต้องใช้ความคิด เออ เห็นแกคนที่กำลังจะอกหักว่ะ เตชิตทำตาขวางใส่ศรีตรังแว่บหนึ่ง เสียงหวานกลับมาบ้านปรกเดือนแล้วปรากฎตัวที่ห้องปรายดาว ดวงตาเสียงหวานจับจ้องไปที่ร่างตัวเองที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงเบาๆ เสียงหวานเอียงคอมองร่างตัวเองอย่างเพ่งพิศ แล้วน้ำตาก็คลอออกมาด้วยความตื้นตันใจ อะไรนะที่ทำให้ ต้องมานอนร่างไปทาง วิญญาณไปทางอย่างนี้ เสียงหวานขยับจะขึ้นบนเตียง แต่ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเปิดประตูเข้ามา เสียงหวานหันไปดูจึงเห็นปรกเดือน เดินเข้ามาติดตามด้วยแจ๋ว ปรกเดือนเดินมาที่เตียงเสียงหวานรีบหลีกทางให้ ปรกเดือนลูบแขนปรายดาวเบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน เมื่อไหร่เธอถึงจะฟื้นขึ้นมาเสียที แปลกนะคะ หมู่นี้คุณดาวเธอ ... แจ๋วพูดยังไม่ทันจบ ร่างปรายดาวก็กระตุก เสียงหวานสะดุ้ง มองภาพนั้นอย่างตกใจ อุ๊ย! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ อย่าเพิ่ง ปรกเดือนจับแขนปรายดาวไว้ จนอาการกลับเป็นปกติ หรือว่า เธอจะฟื้นคะ แจ๋วบอกเสียงหวานทำตาโต พยักเพยิดอย่างดีใจ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น เดี๋ยวช่วยกันเช็ดตัวให้แกก่อน ค่ะ แจ๋วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมน้ำสำหรับเช็ดตัว ปรกเดือนเริ่มแกะกระดุมเสื้อปรายดาว เสียงหวานยกมือปิดหน้าด้วยความอายและตกใจ แล้วร่างเธอก็หายไปทันที เสียงหวานปรากฏตัวนอกห้อง สีหน้าท่าทางยังตกใจ จังหวะนั้นมีเสียงแตรรถดังขึ้นมา เสียงหวานหันขวับไปมอง เดนนิสเดินเข้ามาในบ้าน เสียงหวานปรากฎตัวขึ้น เดือน ปรกเดือน ปรกเดือน ขณะที่เดนนิสตะโกนเรียกปรกเดือน เสียงหวานจ้องมองเดนนิสอย่างเพ่งพิศราวกับพยายามทบทวนความทรงจำ เดนนิสหันมาเผชิญหน้ากับเสียงหวาน เสียงหวานสะดุ้งเฮือกดวงตาและสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสียงหวานค่อยๆ กลืนน้ำลายเหมือนกลัว เดนนิสเดินตรงไปที่เสียงหวาน เสียงหวานงตัวสั่นเทาหลับตา เดนนิสเดินผ่านเสียงหวานขึ้นไปชั้นบนเสียงหวานลืมตาขึ้นแล้วหันกลับไปมองตาม ขณะที่เตชิตกำลังขับรถเข้ากรุงเทพจู่ๆ เสียงหวานก็ปรากฏตัวขึ้นในรถเตชิต คุณเตชิต เฮ้ย เตชิตสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ รถเสียหลักเป๋ไปเป๋มาจนศรีตรังตกใจ ไอ้เต ไอ้เต ระวัง ระวัง เตชิตบังคับรถจอดข้างทาง แล้วถอนใจเฮือก ผีหลอกแกเรอะ ไอ้เต ศรีตรังถามฉุนๆ เตชิตหน้าหงกปรายตามองข้างหลังแว่บหนึ่ง ใช่ นั่งอยู่ข้างหลังนั่น ศรีตรังหันไปมอง แต่ไม่เห็นอะไร เสียงหวานยกมือไหว้เตชิตหน้าจ๋อย ขอโทษค่ะ พอดีฉันไปที่บ้านมา แล้ว...แล้วฉันก็เห็น ... เตชิตหันขวับไปหาเสียงหวานทันที เห็นใคร เขา...เขา...น่ากลัวมาก คุณหมายถึงใคร ไอ้เต เล่าให้ฉันฟังบ้างอย่าฟังคนเดียว ศรีตรังบอก แกอย่าเพิ่งสอด เตชิตต่อว่าศรีตรังแล้วหันมาถามเสียงหวานต่อ ใครที่น่ากลัว สามี... ฮ้า เตชิตร้องเสียงหลงด้วยความตกใจจนเสียงหวานและศรีสะดุ้งเฮือกกับท่าทางตกใจ เสียงดังลั่นของเตชิต เสียงหวาน คุณมีสามีแล้วเรอะ ใช่ ไอ้เดนนิสหรือเปล่า ศรีตรังรีบถาม บอกว่าอย่าเพิ่งสอด... เตชิตต่อว่าศรีตรังแล้วหันมาตวาดเสียงหวาน ว่าไง สามีพี่สาวฉันค่ะ สามีพี่เดือน คำตอบนี้ทำให้เตชิตโล่งใจสุดๆ ค่อยยังชั่ว ว่าไงได้เต ไอ้สอด เตชิตต่อว่าศรีตรังอย่างฉุนๆ จนศรีตรังสะดุ้ง ถ้าแกขืนทะลุกลางปล้องบ่อยๆ ฉันจะเปลี่ยนชื่อแกจาก ศรีตรังเป็นสอดจัง ก็แกเล่นฟังคนเดียว ฉันก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้แกฟัง แต่แกดันไม่ได้ยินเอง เออ! เดี๋ยวแกฟังจบ แล้วค่อยเล่าก็ได้ แล้วอย่าสอดอีกล่ะ ฉันเล่าต่อได้แล้วใช่ไหมคะ เสียงหวานถาม ก็เล่าไปซิ ฉันจำได้ว่า เค้าน่ากลัวมาก แต่ฉันจำรายละเอียดไม่ได้ มันเหมือน ...เหมือน ภาพที่ยังกระจัดกระจาย ฉันยังต่อไม่ติด เตชิตสตาร์ทรถ คุณโกรธฉันหรือคะ ! เตชิตขับรถออกไปโดยไม่ตอบ ศรีตรังมองงงๆ เมื่อถึงกรุงเทพเตชิตขับรถเข้ามาจอดในบริเวณบ้านตัวเอง เตชิตและศรีตรังลงจากรถ ซึ่งเสียงหวานยืนรออยู่ก่อนแล้ว ศรี แกอยู่นี่ก่อน อ้าว แล้วแกจะไปไหน ไปธุระ ฉันไปด้วย แกไม่อยากไปหรอก เชื่อเถอะ นี่ ...กุญแจบ้าน เตชิตส่งกุญแจบ้านให้ศรีตรัง แกจะมารู้ได้ยังไงว่าฉันอยากหรือไม่อยากไปที่ไหน ฉันรู้ก็แล้วกัน แล้วแกจะทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวเรอะไง ฉันให้เสียงหวานอยู่เป็นเพื่อน โฮ้ย ให้ฉันอยู่กับผีเนี่ยนะ เสียงหวานหน้าจ๋อย ศรีตรังรู้สึกตัว อุ๊ย ขอโทษค่ะ ห้ามไปไหน อยู่เป็นเพื่อนศรีตรังเข้าใจมั้ย เตชิตสั่งเสียงหวาน เข้าใจค่ะ เตชิตเดินกลับไปขึ้นรถ แล้วขับออกไป ศรีตรังมองตามสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด แล้วตัดสินใจพูด คุณเสียงหวาน ฉันคิดว่าคุณคงอยู่แถวๆ นี้ ค่ะ ฉันจะไปบ้านคุณ เสียงหวานสะดุ้งรีบบอก ไม่ได้ค่ะ ฉันจะเรียกแท็กซี่ คุณจะไปด้วยก็ไป แต่ห้ามบอกไอ้เตเด็ดขาดเข้าใจมั้ยคะ คุณ คุณ ฉันไปกับคุณไม่ได้ เสียงหวานตะโกนบอกแล้วชะเง้อมองตาม อย่างกระวนกระวาย เตชิตขับรถมาจอดที่สถานีตำรวจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาธง เพียงไม่นานธงก็เดินมาหาเตชิตที่รถเตชิตเปิดประตูรถให้ธง ได้มั้ย เตชิตรีบถาม นี่ครับ ธงส่งกระดาษที่จดเบอร์โทรศัพท์พอล ขอบใจ ผู้กองจะนัดปรับความเข้าใจกับผู้กองพอลหรือครับ ไปได้แล้ว ผู้กอง ไปทำงาน ครับ ธงเปิดประตูรถลงไป เตชิตจึงกดโทรศัพท์หาพอลทันที ฉันเองเตชิต ฉันมีบางอย่างให้แกดู เตชิตนัดเจอกับพอลที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง...พอลเปิดประตูเข้ามาแล้วกวาดตามองหาจนเห็นเตชิตนั่งจิบกาแฟมุมหนึ่ง พอลเดินตรงเข้าไปแล้วทรุดตัวลงนั่ง จะให้ดูอะไร เตชิตหยิบซองข้างตัวมาเปิดแล้วหยิบรูปวาดเสียงหวานส่งให้พอล พอลรับมาดูชะงักนิดหนึ่งแล้วเป็นปกติ สวยดีนี่ พอลบอกด้วยหน้าตาปกติ เตชิตแปลกใจแต่ไม่เชื่อนัก เขาชื่อปรายดาว ชื่อก็เพราะ เป็นน้องสาวของปรกเดือน เมียหลวงของไอ้เดนนิส แล้วไง อย่าบอกนะว่า แกไม่รู้จัก ฉันไม่รู้จัก คำตอบนี้ทำให้เตชิตนึกฉุน ไอ้พอล แกจะต่อยฉันในร้านกาแฟนี่เรอะ ไอ้เต ถ้าจำเป็น สองหนุ่มมองหน้ากันราวกับจะหยั่งให้ถึงจิตใจแต่ละฝ่าย จังหวะนั้นเสียงหวานปรากฎตัวขึ้น คุณเตชิต ผมบอกให้คุณอยู่เป็นเพื่อนศรีตรังไง้ เตชิตบอกอย่างอ่อนอกอ่อนใจสุดๆ พอลมองหน้าเตชิตแล้วเหลียวซ้ายเหลียวขวาแต่ไม่เห็นเสียงหวาน เธอไปแล้วค่ะ เสียงหวานบอก เตชิตผุดลุกขึ้นทันที ไปไหน ไปบ้านนั้น โว้ย เอาอีกแล้ว ตลอดเวลาพอลมองเตชิต พลางส่ายหน้าแล้วพูดเสียงต่ำๆ ไอ้เต นั่งลง คนเขามองแกกันหมดร้านแล้ว เตชิตเหลือบตาไปโดยรอบจึงเห็นผู้คนบริเวณนั้นมองเขาอย่างสนใจ คุณไปที่รถก่อน เตชิตบอกเสียงหวาน เสียงหวานหายไปตามคำสั่ง แกจะถามฉันแค่นี้เรอะ พอลถามเพราะเข้าใจว่าเตชิตพูดกับเขา ฉันไม่ได้พูด กับแก พอลชักจะมีอารมณ์บ้าง แล้วพูดกับผีเรอะไง เตชิตลืมตัว ตอบเสียงดังลั่น เรียกสายตาทุกคนในร้านอีก เออ! ผีมาบอกว่า ศรีตรังกำลังไปบ้านไอ้เสี่ยของแก ผีที่ไหนมันจะรู้ขนาดนั้น ก็ผีปรายดาวนี่ไง พอลชะงักจ้องหน้าเตชิตเขม็ง เตชิตรีบเดินกลับมาที่รถโดยมีพอลเดินตามมาห่างๆ เตชิตเปิดประตูรถแล้วเรียกเสียงหวานทันที เสียงหวาน เสียงหวาน ผีของแกบอกว่ายังไงอีก พอลเดินเข้ามาถามเตชิต เขาไม่อยู่แล้ว สงสัยจะล่วงหน้าไปก่อน ไอ้เต แกเครียดกับงานมากเกินไปแล้ว แกควรจะไปคุยกับจิตแพทย์บ้างนะ เตชิตหันขวับมามองพอล อ้อ แกหาว่าฉันบ้า ยังไม่ถึงขั้นบ้า แค่เพี้ยน งั้นก็ไปกับฉัน ไปพิสูจน์ให้มันชัดๆ ไปเลย พอลมองหน้าเตชิตซึ่งมั่นอกมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง ระหว่างนั้นศรีตรังนั่งแท็กซี่มาลงหน้าปากซอยบ้านปรกเดือนแล้วเดินลัดเลาะเข้ามาบริเวณใกล้รั้วบ้าน ศรีตรังเหลียวซ้ายแลขวาขยับจะปีนแต่โทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน ศรีตรังสะดุ้งแล้วหยิบขึ้นมาดู จะโทร มาห้ามฉันล่ะซิ ไอ้เต... เสียใจ ศรีตรังจัดการปิดโทรศัพท์แล้วขยับจะปีนอีก เสียงหวานปรากฏตัวขึ้น ตายละ ทำยังไงดี ศรีตรังเริ่มปีนจับกิ่งไม้ใหญ่ไว้ เสียงหวานห่อปากแล้วเป่าลมออกมา ลมแรงพัดมาทันใดกิ่งไม้ที่ศรีตรังเกาะไว้หักลงมา โอ๊ย! ลมบ้าอะไรฮึ ศรีตรังล้มกลิ้งกับพื้น เสียงหวานเป่าลมอีกลมแรงจนเสียงดังอู้ ฝุ่นผงบริเวณนั้นปลิวกระจาย ศรีตรังปัดฝุ่นผงซึ่งลอยตลบไปหมด เฮ้ย...ดินฟ้าอากาศแปรปรวนขนาดนี้แล้วเรอะเนี่ย ศรีตรังหลบไปนั่งมุมหนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปรกเดือนโดยไม่รู้ว่าขณะนั้นเดนนิสอยู่กับปรกเดือน ยังไม่ไปเอาออกอีกหรือ เดนนิสถามปรกเดือนเรื่องเด็ก ปรกเดือนนั่งนิ่ง ยิ่งช้ายิ่งอันตราย เดือนตั้งใจแน่วแน่แล้วค่ะว่าจะเก็บไว้ จะเก็บไว้ทำซากอะไร ฉันไม่ได้อยากมี เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ เดือนรับผิดชอบเอง ลูกของเดือนไม่จำเป็นต้องมีพ่อ... ปรกเดือนยังพูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น ปรกเดือนเหลือบมองเดนนิสมองตาม ปรกเดือนเดินมาจะหยิบโทรศัพท์แต่เดนนิสซึ่งอยู่ใกล้กว่าคว้าไว้ก่อน ขอโทรศัพท์ ทำไม รู้หรือว่าใครโทร.มา ไม่ทราบค่ะ แต่ที่แน่ๆ เขาต้องเป็นเพื่อนเดือน ปรกเดือนแบมือขอโทรศัพท์คืน แต่เดนนิสกับกดรับเอง ฮัลโหล ปรกเดือนมองด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง ขณะที่ศรีตรังสะดุ้งเฮือกเสียงหวานมองอย่างกระตือรือร้น นั่นใคร เดนนิสถามเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป ศรีตรังจึงดัดเสียงตอบ ต่อ...ต่อผิดค่ะ ศรีตรังรีบปิดโทรศัพท์ เกือบไป ทำไมหรือคะ เสียงหวานถาม แต่ศรีตรังไม่ได้ยินถอนใจเฮือก ซวยจริงๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ศรีตรังมองเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้วหงุดหงิด อีตาพอล โทรมาทำไม ศรีตรังปิดโทรศัพท์แล้วตัดสินใจเดินออกไป เสียงหวานถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก ค่อยยังชั่ว เสียงหวานจะตามศรีตรังไปแต่ตามไปไม่ได้ ลืมไปว่าไปกับคนอื่นไม่ได้ เสียงหวานหายไปจากที่นั้น แล้วมาปรากฎตัวที่เบาะรถข้างเตชิต เฮ้ย เตชิตสะดุ้ง ขอโทษค่ะ ศรีตรังเป็นยังไง ยังอยู่ดีหรือว่าถูกจับไปแล้ว กลับบ้านคุณแล้วค่ะ อ้าว ทำไม ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คุณต้องไปถามเธอดูเอง เสียงหวานบอกแล้วหายไป เดี๋ยว เสียงหวาน เสียงหวาน เสียงหวานไม่ปรากฏตัว งอนอะไรอีกล่ะ เสียงหวานปรากฏตัวขึ้นที่รีสอร์ทของศรีตรังบริเวณซากรีสอร์ทที่ถูกไฟไหม้ เสียงหวานมองไปรอบๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งทอดสายตามองไปข้างหน้าพร้อมกับน้ำตาที่คลอขึ้นมา แม้แต่สังขารของคนเรายังสูญสลายได้ นับประสาอะไรกับสถานที่ 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
