ต้มยำลำซิ่ง ตอนที่ 17

หลายวันต่อมา ทูนอินทร์นั่งทอดถอนใจอยู่ที่เพิงแสงจันทร์ มือถือทูนอินทร์ดังขึ้น เบอร์ไม่คุ้น แต่ก็รับสาย


“ใครพูดสายครับ”
“ฉันเองค่ะ แสงหล้า”
ทูนอินทร์ลุกขึ้นทันที
“แม่แสง นี่เบอร์ของแม่เองใช่ไหมครับ”
แสงหล้ากำลังพูดสายในห้องพักของตัวเอง
“ใช่ค่ะ เบอร์ฉันเอง”
“บอกผมเถอะครับว่าแม่อยู่ที่ไหน ผมจะพาแม่ไปพบรุ้ง”
“ฉันยังไม่พร้อมค่ะ ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่า อย่าเพิ่งหมดกำลังใจในชีวิตนะคะ ฉันเชื่อว่ารุ้งรักคุณมาก เหมือนกับที่คุณรักรุ้ง คุณสองคนชะตากำหนดให้มาเป็นคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน อย่าเพิ่งหมดความพยายามนะคะ”
“ขอบคุณครับแม่ แม่ครับ แล้วเมื่อไหร่แม่จะมาแสดงตัวกับรุ้ง”
“รอให้ฉันพร้อมก่อนเถอะค่ะ เท่านี้นะคะ คุณทูน”
“เดี๋ยวครับ แม่”
แสงหล้าเลิกสาย ถอนใจเฮือกใหญ่ ทูนอินทร์มองเบอร์ในมือ
“รู้ได้ยังไงว่าเราหมดกำลังใจ หรือว่าแม่แสงเฝ้าดูเราอยู่แถวๆนี้”
ทูนอินทร์มองไปรอบๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะเป็นใครไปได้

รุ้งระวีและจุ๊บแจงมาโชว์ในร้านไผ่ พงศธรตามที่ตกลงกันไว้ ทั้งคู่แจกลายเซ็นแฟนๆหน้าร้าน โดยจี่หอยคอยดูแลอยู่ อิทธิตามออกมาพร้อมคม เดช ขณะที่คำรณรออยู่ที่รถตู้แล้ว อิทธิเข้ามาหาจุ๊บแจงแล้วกระซิบ
“เดี๋ยวพูดตามที่ตกลงกันไว้นะ”
“ค่ะ คุณอิท แล้วคืนนี้ ต้องให้แจงไปที่บ้านคุณนะ”
“ได้จ๊ะ...เอ้า กลับกันได้แล้ว ขึ้นรถเถอะ”
ทุกคนจะขึ้นรถ
“คุณอิทขา แจงหิวน่ะ เดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่านะคะ”
“กินที่ไหนดีล่ะ” อิทธิแกล้งถาม
“แจงบอกนายคำแล้วค่ะ ร้านนี้อร่อยมาก มาสระบุรี ยังไงก็ต้องมาทาน”
“เอ้า งั้นไป”
อิทธิ พยักหน้ากับคม เดช และคำรณ ทั้งสามขึ้นรถทันที อิทธิให้รุ้งระวี จี่หอย และจุ๊บแจง ขึ้นตาม

รถแล่นตรงไปยังร้านต้มแซ่บ รุ้งระวีและจี่หอยที่นั่งด้านหลังมองๆ
“เราจะไปร้านไหนคะเนี่ย”
“นี่มันทางไปร้านต้มแซ่บนี่” จี่หอยแปลกใจ
รุ้งระวีกระสับกระส่าย
“คุณอิท เรากำลังจะไปร้านไหนคะ”
“ว่าไงแจง ตกลงร้านอะไร” อิทธิแกล้งถาม
“ก็ร้านต้มแซ่บค่ะ อาหารที่นี่อร้อยอร่อย”
รุ้งระวีอึ้ง จี่หอยงงๆว่าจุ๊บแจงรู้จักร้านต้มแซ่บได้ยังไง

รถมาจอดที่ลานจอดของร้านต้มแซ่บ ทุกคนลงจากรถ จี่หอยมองหน้าจุ๊บแจง
“ยายแจง อยู่ดีๆทำไมถึงอยากกินร้านนี้ ฉันว่าแกไม่เคยมาร้านนี้ด้วยซ้ำ”
“ถึงจะไม่เคย แต่เขาก็ลือกันว่าอร่อย”
“แล้วอะไรบ้างที่อร่อย”
จุ๊บแจงมองไปที่บอร์ดเขียนเมนูประจำวัน
“นั่นไง กุ้งแม่น้ำอบเกลือ ไก่ทอดกระเทียมโทน สเต็กเนื้อโคขุน”
“แกอ่านเอานี่”
“จะกินไม่กิน ไม่กินก็นั่งรอก็แล้วกัน แหม ดังแล้วเรื่องเยอะ”
จุ๊บแจงกระแทกรุ้งระวี แล้วหันไปกอดแขนอิทธิอวด
“เข้าร้านเลยนะคะคุณอิท”
“เดี๋ยวผมตามไป”
จุ๊บแจงรีบถลาเข้าร้าน คมและเดชตาม คำรณยังรออยู่ที่รถ อิทธิมองมาที่รุ้งระวีที่ยังยืนอยู่ข้างรถ
“ฉันไม่เข้าไปนะคะ แกล้งกันรึเปล่า อยู่ดีๆแม่นี่ก็เกิดอยากกินร้านนี้ขึ้นมา”
“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง”
“ถ้ารู้ว่าจะมาที่นี่ ฉันคงรออยู่ในเมือง”
“งั้นรอก็แล้วกันนะ ถ้าหิวก็สั่งอาหารเอง”
อิทธิเข้าร้าน
“งั้นผมเข้าไปทานก่อนนะครับ”
นายคำยิ้มกวนๆ เข้าไปอีกคน
“รุ้ง ไหนๆมาแล้ว ก็เข้าไปทานเสียหน่อย”
“รุ้งไม่กล้าค่ะ”
“กลัวจะเจอคุณทูนใช่ไหม”
รุ้งระวีพยักหน้า
“รุ้ง มันก็ดีไม่ใช่เหรอ รุ้งจะได้เคลียร์กับคุณทูนเสียที ฟังความคนอื่นกันไปมาแบบนี้ มันเข้าใจผิดกันได้นะ”
รุ้งระวีนิ่งไป

แสงหล้าเดินไปที่สนาม นำเอาเมนูไปให้คมและเดชที่นั่งอยู่นอกร้าน
“ป้า เอาเบียร์เย็นๆ มาก่อนเลย”
“ค่ะ”
คำรณเดินเข้ามา ด้านหลังแสงหล้า
“นั่งตรงนี้เลยเหรอลูกพี่”
แสงหล้าสะดุ้งทั้งตัว เพราะจำเสียงได้ว่าคือคำรณ แสงหล้าดึงผมมาปิดหน้า
“ตรงนี้แหละ แดดร่มลมตกพอดี” เดชบอก
“อยากกินอะไรสั่งเลย” คมหันไปบอกคำรณ
“ป้า เอาเนื้อโคขุน”
แสงหล้าเดินเข้าหลังร้านไปทันที
“อ้าว ยังไม่ทันสั่งเลย ไปเสียแล้ว เอ พนักงานที่นี่เป็นยังไง” คำรณมองตามไม่พอใจ

มุมหลังร้าน แสงหล้าเดินพ้นมุมตึกแล้วพิงกำแพง แอบมองคำรณ พลางหายใจไม่ทั่วท้อง
“พี่ แล้วห้องทำงานนายทูน มันอยู่ตรงไหน” คำรณถาม
“อ้อมไปด้านโน้น เตรียมอุปกรณ์มาพร้อมแล้วนะ” คมย้อนถาม
“เรียบร้อยครับ”
คำรณเปิดเสื้อแจ็คเก็ตให้ดู อุปกรณ์งัดแงะอยู่ในเสื้อเพียบ แสงหล้าแอบมองอย่างสงสัยว่าคำรณจะทำอะไร

รุ้งระวีและจี่หอยมานั่งอยู่ที่สนามด้วยกัน
“รุ้ง ได้กลิ่นเนื้อย่าง ไก่ย่างไหม หอมจัง” จี่หอยมองเข้าไปในร้านตาละห้อย
“พี่หอยหิวใช่ไหมคะ”
“น้ำลายสอไปหมดแล้ว”
“พี่หอยเข้าไปทานเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงรุ้ง”
“เดี๋ยวพี่ไปสั่งมาทานตรงนี้ด้วยกัน”
จี่หอยเข้าร้าน รุ้งระวีทอดถอนใจ เดินเลียบร้านเข้าไปส่วนใน

ที่ห้องทำงานด้านหลัง ทูนอินทร์กำลังฟังเพลงต้มยำลำซิ่ง จากเครื่องคอมฯ อยู่ในห้องตามลำพัง เขาหยิบแหวนในกล่องใหม่ออกมาดู แหวนอยู่ในเรือนใหม่แล้วสวยกว่าเดิม
ทูนอินทร์ถอนใจ สายตามองผ่านหน้าต่างไปยังสวนด้านนอก แล้วก็นิ่งงันไป เมื่อเห็นรุ้งระวีเดินเข้ามาพอดี เขานึกว่าตัวเองตาฝาด ปลดหูฟังออก แล้วรีบออกจากห้องทำงาน ทางประตูที่ออกด้านสนาม
รุ้งระวียังมองต้นไม้ใบหญ้าอยู่
“รุ้ง”
รุ้งระวีหันขวับมา ตกใจที่เห็นทูนอินทร์
“คุณมาหาผมใช่ไหม”
รุ้งระวีไม่ตอบ
“เชิญข้างในก่อนไหม”
“สบายดีแล้วเหรอคะ”
“ผมไม่เป็นไรแล้ว แต่ก็ต้องพักฟื้นสักระยะกว่าจะแข็งแรงเหมือนเดิม ทำไมไม่มาเยี่ยมผมเลย”
“งานยุ่งน่ะค่ะ อีกอย่างคุณคงมีคนดูแลอยู่แล้ว”
“ใครครับ”
“ฟ้าใสไงคะ”
ทูนอินทร์มองรุ้งระวีอย่างงุนงงสงสัย รุ้งระวีมองตอบอย่างท้าทาย

แสงหล้าเดินอ้อมมาใกล้ห้องทำงานทูนอินทร์ ได้ยินเสียงรุ้งระวีกำลังพูดกับทูนอินทร์ จึงเข้าไป หลบมุมต้นไม้
“คุณยังเชื่ออยู่เหรอครับว่าผมกับฟ้าใสมีอะไรกัน”
“ฉันเคยเชื่อคำพูดของคุณ แต่จากที่ฉันได้เห็น ได้ยิน ฉันพบว่าฉันเชื่อคำพูดคุณไม่ได้อีกแล้ว”
ทูนอินทร์เสียงกร้าวขึ้น
“คุณได้เห็น ได้ยินอะไร”
รุ้งระวีสวนทันที
“คุณไม่ต้องมาถาม คุณรู้อยู่แก่ใจตัวเอง วันนั้นคุณกอดกับยายฟ้าใสในห้องนอน สองต่อสอง แล้วยังขึ้นไปร้องเพลงสะพานรุ้ง ต่อหน้าแขกในงานด้วยกัน เพลงที่ เพลงที่คุณบอกว่า คุณแต่งให้ฉันคนเดียว”
รุ้งระวีสะอื้น ทูนอินทร์อ่อนลง
“รุ้ง คุณเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ผมจำเป็นต้องขึ้นไปร้องเพราะเหตุการณ์มันบังคับ ฟ้าใสมางานในฐานะตัวแทนนายดำรง เมื่อเขาเชิญ ผมก็ต้องให้เกียรติเขาขึ้นไปร้องร่วม”
“แล้วทำไมต้องเป็นเพลงสะพานรุ้ง””
“ฟ้าใสบังคับให้ผมร้องเพลงนี้ ผมไม่ได้อยากร้องเลยสักนิด คุณถามเจ๊หอยก็ได้”
“นั่นมันบทบาทนึง ของคุณต่างหาก”
“อะไรนะบทบาท”
“มันคืออีกบทบาทนึงของคุณ ต่อหน้าคนอื่น แกล้งทำเป็นไม่เต็มใจกับฟ้าใส แต่ลับหลัง คุณก็ยังคงบทบาทสามีกับเธออยู่ หลับนอนกับเธอทุกครั้งที่มีโอกาส”
ทูนอินทร์นิ่งอึ้งไป ไม่คิดว่ารุ้งระวีจะคิดได้ขนาดนี้
“ใครปั่นหัวคุณให้มาพูดอย่างนี้ นายอิทธิกับยายฟ้าใสใช่ไหม”
รุ้งระวีโวยอย่างโมโห
“ไม่ใช่ใครทั้งนั้น ฉันเองที่จับได้ว่าคุณไม่ซื่อกับฉัน คุณอยากได้ฉันมาเข้าค่ายเพลงของคุณ เพื่อให้ฉันเป็นตัวขาย เหมือนที่คุณเคยทำกับฟ้าใส”
ทูนอินทร์ตวาด
“ไม่จริง”
รุ้งระวีสวน
“มันเป็นเรื่องจริง คุณไม่ได้รักฉันที่ตัวฉัน แต่คุณรักที่ฉันจะทำเงินทำทองให้คุณ ให้ฉันทำประโยชน์ให้คุณ”
ทูนอินทร์เข้าถึงตัวรุ้งระวี กระชากอย่างแรง
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้ เธอจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว”
รุ้งระวีหยุดพูด ร้องไห้โฮออกมา ทูนอินทร์น้ำตารื้น
แสงหล้าแอบดูอยู่ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“ถ้าเธอดูถูกฉันอีกคำเดียว ฉันจะบีบคอให้ตายไปเดี๋ยวนี้”
ทูนอินทร์เลื่อนมือมาที่คอ รุ้งระวีมองทูนอินทร์อย่างแข็งกร้าว
“ฆ่าฉันเลยซี ฆ่าฉันเลย ฉันจะได้ไม่ต้องโดนคนอย่างคุณหลอกอีก”
ทูนอินทร์มองรุ้งระวี แล้วปล่อยมือเดินแยกมาหันหลังให้ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ แต่พยายามระงับสติ
“พูดจบแล้วใช่ไหม ถ้าจบแล้วก็กลับไปได้ กลับไปหาเจ้าอิทธิคนรักของคุณไปซี้”
รุ้งระวีขมวดคิ้ว มองทูนอินทร์อย่างเอาเรื่อง
“อะไรนะ คนรักของฉัน”
ทูนอินทร์หันมามองรุ้งระวี ยิ้มหยัน

“ใช่ นายอิทธิคนรักของคุณไง”
“ฉันไม่ได้รักนายอิทธิ”
“ฮ่ะ โอ๊ย อยากจะบ้าตาย เธอหาว่าฉันหลอกลวง แล้วเธอล่ะ เธอมันก็นังแพศยาลวงโลกเหมือนกัน ไง ข้อเสนอของไอ้อิทธิ มันเหนือกว่าฉันมากนักใช่ไหม ถึงยอมเซ็นสัญญาต่อกับมัน ความจริงอาจไม่ใช่แค่ปีเดียวก็ได้ อาจเป็นสิบปีเลยด้วยซ้ำ”
“อย่ามากล่าวหากันชุ่ยๆ มีหลักฐานเหรอ”
“มีซี้ มีคนเห็นว่าเธอกอดจูบกับไอ้อิทธิ อยู่ที่สนามหน้าร้านฉัน คืนวันงานที่ฉันรอเธออยู่” ทูนอินทร์เดินเข้ามาใกล้ “ไง ข้อเสนอมันคงราคาดีมากเลยใช่ไหม เงินกี่ล้านล่ะ ถึงยอมทอดกายให้มันขนาดนี้ หรือว่า ชอบที่มันปรนเปรอสวาทให้เธอจนอิ่ม”
รุ้งระวีตบหน้าทูนอินทร์ฉาดใหญ่ ทูนอินทร์ขบกรามแน่น มองเธอด้วยโทสะล้วนๆ แล้วกระชากร่างรุ้งระวีมาปล้ำกอดจูบ
“ปล่อยฉัน”
“ฉันเทิดทูนเธอมากเกินไป แต่ตอนนี้ฉันจะบดขยี้เธอให้เหมือนขยะ”
ทูนอินทร์ยึดร่างรุ้งระวีไว้ แล้วจูบเธออย่างรุนแรง ประกบริมฝีปากอย่างเนิ่นนานจากความรุนแรงดุดัน กลายเป็นความนุ่มนวล อบอุ่น

เมื่อถูกทูนอินทร์จูบ รุ้งระวีพยายามดิ้นรน แต่เขายึดร่างกอดรัดไว้แน่น เธอทานแรงไม่ไหวแน่นิ่งไป ทูนอินทร์ผละใบหน้าออกมา เธอหลับตานิ่งสะอื้นเบาๆซบหน้ากับไหล่ของเขา
“รุ้ง ผมขอโทษ”
รุ้งระวีทรุดเป็นลม ทูนอินทร์รวบร่างไว้ แล้วอุ้มเธอเข้าไปในห้องทำงาน แสงหล้าก้าวออกมามองตามไปในห้องทำงานด้วยความเป็นห่วง
ทูนอินทร์วางร่างรุ้งระวีลงกับโซฟายาว เธอหน้าซีดเซียว เขาอังหลังมือที่หน้าผากร้อนรุมๆ
“คุณมีไข้นี่”
ทูนอินทร์รีบออกจากห้องไป รุ้งระวีค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นแหวนในกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอลุกนั่ง แล้วหยิบแหวนขึ้นมามองเห็นว่าเป็นแหวนวงเดียวกับที่ทูนอินทร์ตั้งใจนำมาให้เธอคืนที่ถูกยิง หญิงสาวยิ่งช้ำใจ ขณะเดียวกันนั้น เสียงทูนอินทร์เดินกลับมา เธอรีบวางแหวนที่เดิม เขาเข้ามาพร้อมผ้าเย็นและกระป๋องใส่น้ำแข็ง
“เช็ดหน้าหน่อยนะ คุณมีไข้”
ทูนอินทร์จะเช็ดหน้าให้ด้วยผ้าเย็น รุ้งระวีลุกทันที
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“เราต้องคุยกันนะรุ้ง คุยกันให้รู้เรื่องว่าใคร หรืออะไรที่ทำให้ความรักของเรา มันกลายเป็นความเกลียดชังกันถึงขนาดนี้”
“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว เพราะเอาเข้าจริง มันไม่เคยมี ความรักของเรา คุณไม่เคยรักฉัน”
เธอมองไปที่แหวนเพชรนั้น แล้วยิ่งสะเทือนใจ เขามองตามไปที่แหวนแล้วหยิบ
“รุ้ง นี่แหวนที่ผมเตรียมไว้ให้คุณ วันงานเปิดค่ายเพลง ผมจะขอคุณแต่งงานในวันนั้น”
รุ้งระวีมองแหวนในมือของเขาด้วยอารมณ์หวั่นไหว
“นี่ยังไม่พิสูจน์อีกหรือว่าผมรักคุณ”
“ไม่เลย แหวนวงนี้คือภาพลวงตา เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มสงสัยในตัวคุณ คุณก็จะมีของกำนัลสวยหรูมาปลอบใจฉัน ลวงฉันให้ลืมความจริงไปชั่วครู่ชั่วยาม”
ทูนอินทร์เสียใจ
“คุณคิดกับผมอย่างนั้นจริงๆเหรอ ผมหลอกลวงคุณ ขนาดนั้นจริงๆเหรอ”
รุ้งระวีมองหน้าเขา
“ใช่ หลอกลวงอย่างที่ฉันให้อภัยไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่อง...”
หญิงสาวนิ่งไป ชายหนุ่มจ้องหน้าคาดคั้น
“เรื่องอะไร”
“ฉันไม่อยากพูด”
“บอกมา”
“เรื่องแม่ฉันไง”
ทูนอินทร์มองรุ้งระวีด้วยสายตาผู้บริสุทธิ์ที่ถูกกล่าวหา ทั้งงุนงงสงสัยและเจ็บปวด แสงหล้าที่แอบมองทางหน้าต่าง ตะลึงงัน

จุ๊บแจงกับอิทธิทานกันอยู่ อินทรและเมธมองมาจากในร้าน
“พี่ครับ นายอิทธิมาทานร้านเรา”
“นั่นซี เมื่อกี้พี่เห็นเจ๊หอย รุ้งมาด้วยรึเปล่า”
“ไม่เห็นครับ”
อินทรมองไปทั่วๆ พลางส่านหน้า ขณะที่ในห้องทำงาน ทูนอินทร์ยังงงงัน
“เรื่องแม่ ผมโกหกอะไรเรื่องแม่คุณ”
“เรื่องที่แม่โทรมาหาคุณไง มันไม่ใช่เรื่องจริง คุณกุเรื่องขึ้นมาทั้งหมด”
“ผมจะทำไปเพื่ออะไร”
“เพื่อให้ฉันเกิดความหวังไง ว่าแม่ยังอยู่ ตามมาดูคอนเสิร์ตฉัน เฝ้าดูฉันอยู่ห่างๆเมื่อฉันเกิดความหวังและวางใจในตัวคุณ คุณคือฮีโร่ของฉัน สักวันคุณจะพาแม่มาพบฉันจนได้ เมื่อฉันวางใจ คุณก็ชักจูงไปทางไหนก็ได้”
ทูนอินทร์ชะงัก
“คิดร้ายกับผมขนาดนี้เลยเหรอ”
“ฉันคงไม่คิดแบบนี้ ถ้าแผนของคุณมันแนบเนียน แต่จริงๆแล้วมีรูรั่วหลายอย่าง ทำไมแม่ติดต่อคุณอยู่คนเดียว ทำไมท่านไม่โทรหาฉัน คุยกับฉัน หรือแสดงตัวออกมาให้เห็น”
“ท่านบอกแล้วว่ากลัวอันตรายจะเกิดกับคุณ เพราะมีคนใกล้ตัวคิดร้ายกับคุณอยู่”
รุ้งระวีไม่เชื่อ
“มันก็แค่ข้ออ้างที่คุณสร้างขึ้นนั่นแหละ จริงๆแล้วผู้หญิงคนนั้นคุณจ้างมาใช่ไหม”
ทูนอินทร์เลือดขึ้นหน้า หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา
“เอาละ เพื่อเป็นการพิสูจน์ คุณอยากคุยกับท่านใช่ไหม ได้ ผมมีเบอร์มือถือท่านอยู่”
แสงหล้าที่แอบมองอยู่ เห็นทูนกำลังต่อสาย เธอรีบหลบจากมุมนั้นทันที รุ้งระวีมองทูนอินทร์ที่กดมือถืออย่างงุนงง

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2555 Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2555 8:52:57 น. Counter : 311 Pageviews.		0 comments
Share Tweet