มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 16 (ต่อ)

ในห้องนอนเพชร มุกดาขยับตัวตื่นเพชรที่กอดอยู่คลายอ้อมกอดทันที
“หลับสบายมั้ยครับ”
เพชรลูบผมที่ปรกหน้ามุกดาเบาๆ
“ฝันถึงผมหรือเปล่า”
มุกดาอมยิ้ม ยังไม่ทันตอบ เพชรรีบบอก
“ผมน่ะฝันถึงหนูมุกทุกครั้งที่หลับเลยนะ”
“เว่อร์ค่ะ”
“ไม่เว่อร์เลยครับ ... ผมฝันเห็นงานแต่งงานของเรา”
มุกดาเริ่มยิ้มไม่ออก มองเพชรที่แววตาแพรวพราว
“หนูมุก ถ้าคุณไม่อยากจัดงานแต่งงานใหญ่ๆ เราจัดงานเล็กๆเฉพาะสองครอบครัวก็ได้ คมกฤชจะได้ไม่ต้องลำบากใจที่เจอคนเยอะๆ”
“พี่เพชรคะ ...”
“ครับ”
“พี่เพชรยังคิดเรื่องแต่งงานอีกเหรอคะ”
เพชรเริ่มมีสีหน้าคลายยิ้มลง
“ตัดใจจากหนูมุกได้มั้ย”
“ผมทำไม่ได้”
“พี่เพชรต้องทำได้ .... พี่เพชรจะรักผู้หญิงที่ไม่รักพี่เพชรไปทำไม”
“เพราะผมอยากรัก ผมจะรักหนูมุก”
มุกดาลุกขึ้นถอยห่างจากเพชร
“เลิกรักหนูมุกเถอะค่ะ พี่เพชรจะได้ไม่เจ็บมากกว่านี้ เพราะหนูมุก ...หนูมุก...... ไม่ได้รักพี่เพชรเลย”
เพชรมองอย่างอึ้งๆ มุกดากระหน่ำลงไปด้วยสีหน้าเย็นชา
“หรือพี่เพชรต้องการแค่ตัวหนูมุกล่ะคะ”
“ผมต้องการความรัก ต้องการหัวใจของคุณหนูมุก หัวใจคุณที่มีผม ...”
“หัวใจหนูมุก..จะไม่มีวันเป็นของพี่เพชร หนูมุกมีคนอื่นอยู่ในใจอยู่แล้ว ...ก่อนที่จะเจอพี่เพชร เค้ารอหนูมุกอยู่”
“ทำไมถึงไม่เคยบอกผม”
“ตอนแรกหนูมุกคิดว่าเรื่องของเรา มันเรื่องเล่นๆไงคะ .. ควงกันสนุกๆ ขำขำไม่คิดว่าพี่เพชรจะจริงจังขนาดนี้”
เพชรมองมุกดาอย่างปวดร้าว
“หนูมุกจะไม่แต่งงานกับพี่เพชร .. เพราะหนูมุก ..ไม่เคยรักพี่เพชรเลย”
“พอแล้ว หนูมุก....แค่บอกว่าคุณไม่เคยมีผมอยู่ในหัวใจคุณ .. ก็พอแล้ว ผมคงไม่รั้งผู้หญิงที่ไม่รักผมเอาไว้หรอก อายตัวเอง”
เพชรเดินพรวดออกจากห้องลงบันไดไป มุกดามองตามน้ำตาค่อยๆหยดลงมา
“หนูมุกรักพี่เพชรค่ะ ....แต่หนูมุกมีหน้าที่”
มุกดาพยายามกลั้นน้ำตาเรียกความเข้มแข็งกลับมา
“หนูมุกอยากให้พี่เพชรเกลียดหนูมุกตั้งแต่วันนี้ ..ก่อนจะถึงวันที่หนูมุกต้องจับพี่เพชร ด้วยมือของตัวเอง”
มุกดาแววตาเศร้าและฝืนใจตัวเองอย่างที่สุด

ด้านล่างของบ้านเพชร เพชรลงมายืนสงบสติอารมณ์อยู่ด้านล่าง มุกดาเดินลงมาสีหน้าเรียบเฉย
“พี่เพชรบอกคุณป้าให้หนูมุกด้วยนะคะ”
เพชรหันมามอง
“หนูมุกอยากให้ยกเลิกการแต่งงาน”
“จะให้ผมบอกทุกคนว่ายังไง”
“แล้วแต่พี่เพชรเลยค่ะ เอาที่พี่เพชรไม่เสียหน้า”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมไม่แคร์”
“ก็ดีค่ะ งั้นก็บอกไปว่า เราเข้ากันไม่ได้”
มุกดาเดินผ่านหน้าเพชรอย่างไม่ใยดี เพชรดึงแขนไว้
“หนูมุก”
“อย่าคิดจะเปลี่ยนใจหนูมุกเลยค่ะ หนูมุกบอกแล้วว่าหนูมุกไม่ได้รักพี่เพชร”
มุกดาสะบัดแขนออกจากมือเพชร เพชรมองมุกดาแต่มุกดาเดินเชิดตัวตรงออกไปจากบ้าน เพชรถึงกับพิงผนังอย่างหมดแรงจะทัดทาน

ในห้องคนไข้ คมกฤชนั่งนิ่งอยู่ที่เตียง มุกดาเดินเข้ามาทิ้งตัวลงซุกตัวในโซฟา แววตาเหม่อปล่อยให้น้ำตาหยดลงมา
“มุกเหรอ”
“ค่ะ พี่กฤช”
มุกดาปล่อยให้น้ำตาหยดแต่เสียงที่ตอบพี่เหมือนปกติ
“เป็นอะไร ทำไมเงียบจัง”
“มุกไม่ได้เป็นอะไร .. คืนนี้มุกเฝ้าพี่กฤชเองนะ”
คมกฤชนั่งสีหน้าหมองหม่น มุกดาเองก็เจ็บช้ำ นอนปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเพราะเสียใจเรื่องเพชร

ในบ้านเจนจบ เจนจบเดินเข้าหาขุนพลที่ยืนอยู่
“วันนี้ฉันไม่ได้นัดเธอ”
“ผมมาเพื่อให้ในสิ่งที่คุณต้องการ”
ขุนพลถอดเสื้อออก เจนจบมอง แววตาเป็นประกายขึ้นมา
“คุณทำกับผมได้ทุกอย่าง”
ขุนพลโยนแส้ไปตรงหน้าเจนจบ
“ให้ผมเป็นทาสคุณ ผมก็ทำได้”
“ต้องการอะไร”
“เงินส่วนของผม”
“แล้วที่ฉันเคยให้ไปกินไปเที่ยว มันไม่พอยาไส้เลยหรือไง”
“ผมต้องการมากกว่านั้น คุณก็รู้ว่าผมอยากไปแข่งรถเมืองนอก”
เจนจบยังใจเย็น แต่ขุนพลเริ่มงุ่นง่าน
“ผมรู้ว่าคุณจะได้เงินกี่ร้อยล้านจากการขายอะดอเรลลา คุณจ่ายค่าเหนื่อยให้พวกเราไม่กี่ล้าน เจนจบ ... ผมอยากได้มากกว่าภูผา อยากได้มากกว่าบลู .. อย่าลืมสิ ผมเป็นคนตามภูผามาทำงานให้คุณ”
“บุญคุณช่างล้นเหลือ”
“คุณควรจะแบ่งเงินให้ผมคนแรก .... ไม่ใช่ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับภูผาคนเดียว”
“นั่งลง ... ใจเย็นๆก่อน”
เจนจบหันไปรินไวน์ส่งให้แต่ขุนพลปัดออก ไวน์กระฉอกเลอะมือเจนจบ เป็นสีเลือดลงมาตามนิ้ว
“แบ่งเงินให้ผม .. แล้วผมจะหายเข้ากลีบเมฆ”
“จะไม่ช่วยฉันกำจัดนังหนูมุกก่อนเหรอ”
“ให้ภูผากับบลูมันทำ”
“สองคนนั้นจะสู้นังหนูมุกไหวหรือเปล่า พวกเธอ 4 คนยังเจอฤทธิ์มันมาแล้ว”
“ผมถึงไม่อยากทำ นังหนูมุกมันเก่ง .. คราวนี้ผมอาจจะ ...ไม่รอด”
“ที่แท้ก็ห่วง กลัวไม่ได้แข่งรถ .. ห่วงมากกว่าชีวิตเพื่อน”
“พวกมันไม่ใช่เพื่อน มันก็แค่คนที่ทำงานด้วยกัน ให้เงินผมแล้วผมจะไปแต่ถ้าคุณยังชักช้า ผมจะเอาทุกอย่างที่ผมรู้ ไปบอก..นังหนูมุก...”
ขุนพลหยิบปืนมาถือไว้แบบระวังตัว เจนจบมองแล้วถอนใจ
“ฆ่าฉัน เธอก็ไม่ได้อะไรเหมือนกัน วางปืนเถอะ ขุนพล เรารู้จักกันลึกซึ้งขนาดนี้ แค่เธอเดินมาบอกว่าขอเงิน..... ฉันก็ตัดสินใจได้แล้ว”
ขุนพลมองเจนจบที่ท่าทางอ่อนลงมีแต่รอยยิ้มบนหน้า

ในบ้านเพชร เพชรยังนั่งอยู่ที่เดิมอย่างหมดอาลัยตายอยาก นิจนันท์เดินเข้ามา
“เพชร”
นิจนันท์รีบเข้ามาประชิด
“เพชรเป็นอะไร ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้”
“คุณเข้ามาถึงนี่ได้ยังไง”
“นิจ .. นิจหลอกยามว่า นิจเอาเอกสารสำคัญจากบริษัทมาให้คุณเซ็น แล้วก็หลบไม่ให้คนในบ้านแม่คุณเห็น... ตั้งแต่เกิดเรื่องพี่ชายหนูมุก นิจติดต่อคุณไม่ได้เลย เพชรคะ ครอบครัวหนูมุกเค้าดูแลกันได้ คุณมัวห่วงเรื่องของเค้าจนไม่เป็นอันทำการทำงาน มันไม่ดีกับตัวคุณ ธุรกิจของคุณนะคะ”
“ผมบอกให้ออกไป” เพชรตวาดใส่
นิจนันท์สะดุ้งที่เพชรตวาดเสียงดัง
“มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับหนูมุก ... ไม่มีอีกแล้ว”
“หมายความว่าอะไรคะ”
“หนูมุกเค้าไม่ได้รักผม .. ไม่ได้รักเลย”
เพชรสีหน้าเสียใจมาก นิจนันท์สบโอกาสเข้าไปใกล้
“โธ่ เพชร ... ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่เห็นความดีของคุณ”
นิจนันท์ลูบต้นแขนเพชรเบาๆ
“ทำไมเค้าถึงทำร้ายจิตใจผู้ชายแสนดีอย่างคุณได้ลงคอ ทั้งๆที่คุณรักเค้ามากขนาดนี้”
เพชรยืนนิ่ง นิจนันท์เข้าไปซบด้านหลัง กอดเพชรไว้
“นิจเข้าใจค่ะ การถูกปฏิเสธจากคนรัก มันเจ็บปวดแค่ไหน นิจอยากให้เพชรรู้นะคะ ใครไม่เห็นค่าของเรา .. เพชรก็อย่าไปสนใจเค้าอีก.. อยู่กับคนที่รักเพชร ...ให้เพชรได้ทั้งชีวิตเถอะค่ะ”
เพชรปล่อยให้นิจนันท์กอดไว้อย่างนั้นแววตายังเสียใจเรื่องมุกดา นิจนันท์ยิ้มคิดแล้วว่าจะต้องใช้โอกาสนี้ใกล้ชิด เอาใจเพชรให้จนได้

ในห้องอาบน้ำบ้านเจนจบ ขุนพลที่เมาเต็มที่ หัวเราะร่าชูขวดไวน์แดงราดลงหัวตัวเอง แล้วลากมือที่เลอะไวน์แดงลงไปที่อกเจนจบ
“คุณนี่สุดยอด ... สุดยอดจริงๆ เจนจบ ..ผมไม่เคยอยู่กับใครแล้วสนุกมาก... เท่าอยู่กับคุณอีกแล้ว”
“จริงเหรอ”
“จริงสิ ... ผมสาบาน.. สาบานด้วยชีวิตผมเลย”
ขุนพลเทไวน์รดหัวด้วยความเมา เจนจบยิ้มจะเดินออกไปขุนพลรีบถามขึ้น
“เงินอยู่ไหน”
เจนจบหันมา ขุนพลรีบทวง
“เงินของผม ... เงินค่าแรงปล้นอะดอเรลลา”
“ก็กำลังจะหยิบให้”
“ดีมาก ดี .. ดี เอามาให้ผม..เอาของทุกคนมาให้ผมเลย ผมคนเดียว ..”
ขุนพลมองเห็นเจนจบเดินออกไป ก็หันกลับมา พูดกับตัวเอง
“คนอย่างแก....มันต้องใช้เงินซื้อความรัก ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ความรัก.. ความใคร่ต่างหาก”
ขุนพลไม่เห็นว่าเจนจบยืนพิงฟังอยู่
“คนอย่างแกมัน..บ้า ไม่มีใครรักแกเข้าไปลงหรอกโว๊ย ไอ้ตัวประหลาด”
เจนจบเดินมาอย่างเงียบกริบ
“ฉันไม่ใช่ตัวประหลาด”
ขุนพลสะดุ้ง ยังไม่ทันหันมามอง เจนจบเอามือไล้มาที่คอขุนพล
“คนอย่างฉันคือเพชรเม็ดงามที่จะเลือกเจ้าของ...ด้วยตัวเอง”
เจนจบใช้แรงบิดคอขุนพลกร๊อบเดียว แล้วแทงที่เปิดขวดไวน์ลงไปที่คอ เลือดจากคอกระเซ็นเลอะกระจก ขุนพลตาเหลือกขาดใจตายทันที เจนจบมีสีหน้าเปี่ยมสุข เลือดไหลลงมาตามร่างกายขุนพลที่เลอะไวน์แดง
“ชีวิตแก .. ก็มีค่าแค่นี้ ไหลลงท่อไปซะ”
เจนจบผลักร่างขุนพลออกห่าง สีเลือดจากร่างขุนพลกับสีไวน์แดงปะปนไหลลงไปตามท่อน้ำทิ้ง

ในบ้านเจนจบ เจนจบวางผ้าขนหนูที่เช็ดมือแล้วหยิบรีโมทเปิดเพลง ภูผาก้าวเข้ามาในห้อง เจนจบหันไปมองแบบปกติ
“ขุนพล มันมาขอส่วนแบ่งของแก .. ฉันคงให้ไม่ได้ เพราะแกทุ่มเททำงานให้ฉันมากกว่ามันหลายเท่า”
ภูผามองเจนจบที่ยิ้ม รินไวน์
“แล้วตอนนี้ขุนพลอยู่ที่ไหน”
“ไปไกลแล้ว”
ภูผามองอย่างสงสัย เจนจบยิ้มอธิบาย
“... ไปในที่ที่เงินไม่ใช่สิ่งจำเป็น ... ไม่ใช่ความหิวกระหาย ไม่ใช่ลมหายใจของมันอีกต่อไป”
“ขุนพล....ตายแล้ว”
“ไม่ดีเหรอ ตัวหารก็น้อยลงไปอีกคน ... สักหน่อยมั้ย ...”
ภูผามองยิ้มของเจนจบอย่างแน่ใจ ว่าขุนพลตายไปแล้วความหวาดหวั่นเกาะกุมใจทันที ต่างกับเจนจบที่ยิ้มเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆ

โกดังร้างแห่งหนึ่ง บลูยกขาถีบผนัง ระบายความโมโห
“มันฆ่าขุนพลทำไม”
บลูถีบอาละวาดจนล้มลงไปกองกับพื้น
“มันอยู่ไหน ฉันจะไปฆ่ามัน”
“เจนจบ ไม่ใช่คนที่เราจะต่อรองด้วย” ภูผากล่าว
“ทำไม ภูผา ... ทำไมแกถึงต้องกลัวมัน”
“ฉันกลัวความอำมหิตของมัน”
ภูผาหันมองบลู
“ช่วยฉันทำงานสุดท้าย..... บลู .. ไม่งั้นฉันจะไม่ได้เห็นหน้าลูกชายฉันอีก”
บลูสบตาภูผา
“ฉันอยากไปรับลูกชาย ... ทำงานให้เจนจบอีกครั้งเดียว เราจะเป็นอิสระ”
บลูนิ่งคิด ในใจเริ่มหวาดกลัวถึงสิ่งที่เจนจบลงมือและเห็นมากับตาตัวเอง ภูผาเองก็สีหน้ากดดัน

เช้าวันใหม่ในบ้านมุกดา รุจากำลังป้อนข้าวต้มคมกฤช
“อีกคำนะคะ”
คมกฤชกินช้าๆ รุจาเช็ดปากให้เบามือมุกดาเดินออกมาเห็นรุจากำลังดูแลพี่ชายก็ยิ้มให้ รุจาหันมาเห็นก็ยิ้มถาม
“จะไปหาคุณเพชรเหรอคะ”
มุกดาหุบยิ้ม รุจาสังเกตสีหน้าก็สงสัย
“มีอะไรกันหรือเปล่าคะ”
คมกฤชที่นั่งฟังอยู่ ไม่เห็นมุกดาตอบ ก็เอ่ยขึ้น
“พี่อยากให้แกแต่งงานกับคุณเพชรนะ”
มุกดามองหน้าพี่ชาย
“ถึงพี่จะเป็นแบบนี้ ... มองไม่เห็น .... อาจจะไม่มีวันมองเห็นอีกเลย”
รุจาเอื้อมมือไปกุมคมกฤชไว้อย่างห่วงใย
“แต่พี่ก็ยังมีหัวใจที่สัมผัสความสุขได้ ..”
คมกฤชเอื้อมมือมากุมมือรุจา
“พี่อยากรับรู้ว่า น้องสาวพี่มีความสุขกับผู้ชายที่รักเราจากใจจริง”
มุกดาฟังแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเศร้า
“มุกขอโทษนะคะ ... ที่ทำให้ความฝันของทุกคนเป็นจริงไม่ได้”
“ปากแข็ง ใจแข็ง” คมกฤชพุด
“แล้วสุดท้าย ความแข็งแรงที่สร้างขึ้นเพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริง จะทำให้เรามีความสุขได้หรือคะ” รุจาบอก
มุกดาไม่ตอบคำถามรุจา เธอหันหน้าหนีมองไปไกลซ่อนแววตาหม่นหมอง

ในบ้านเพชร มรกตลุกพรวดต่อหน้าลูกชายด้วยความโกรธสุดขีด
“เลื่อนการแต่งงาน”
“ครับ .. เลื่อนออกไปก่อน”
“ถึงเมื่อไหร่” เผ่าพงศ์ถาม
“ไม่มีกำหนด”
“หมายความว่าอะไร ไม่มีกำหนด แกจะบ้าเหรอตาเพชร”
เพชรเดินหนีมรกตมาดักหน้า เผ่าพงศ์ดักอีกทาง
“แกบอกฉันสิ ผีบ้าตัวไหนมันเข้าสิงแก”
“ผมไม่อยากแต่งงานกับหนูมุก ทำไมผมต้องงอนง้อผู้หญิงคนนึงที่เค้าไม่รัก ไม่เต็มใจจะอยู่กับผม”
“แม่นิจนันท์ก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั้ย”
“ไม่เกี่ยวกับนิจเลยครับ มันเรื่องของผมกับหนูมุก แม่ครับ ...แม่เคยถามหนูมุกหรือเปล่า ว่าเค้ารักผมมั้ย หรือเค้ามีใครอยู่แล้ว”
มรกต เผ่าพงศ์เงียบ
“ความรักของผมมันไม่เคยอยู่ในใจหนูมุก เค้าถึงไม่อยากจะร่วมชีวิตกับผมผมขอนะครับ ยุติเรื่องแต่งงาน ไม่ต้องบีบบังคับอะไรหนูมุกอีก อย่าบังคับให้เค้าต้องรักผม

สวนบ้านมุกดา มุกดากอดอกมองไปไกล รุจามองอย่างเห็นใจ
“หนูมุกทำดีที่สุดแล้วค่ะ ให้พี่เพชรเกลียดหนูมุกตอนนี้ เวลาที่พี่เพชรต้องถูกหนูมุกสอบสวน จะได้ไม่ลำบากใจกัน”
“ที่คุณหนูมุกยอมถูกเข้าใจผิด ก็เพราะรักคุณเพชรมาก”
“ค่ะ พี่เพชรเป็นคนดี แต่หนูมุกก็หาหลักฐานอะไรยืนยันความบริสุทธิ์ของพี่เพชรไม่ได้เลย นอกจากหัวใจตัวเอง”
“คุณหนูมุกไม่คิดจะอธิบายความจริงกับคุณเพชรเลยเหรอคะ คุณเพชรอาจจะเข้าใจเหตุผลของคุณหนูมุกก็ได้”
“อย่าเลยค่ะ ที่ผ่านมา ความดีของพี่เพชรถูกทุกคนรอบตัว เอาเปรียบ หาผลประโยชน์มามากเกินไป . ... กระทั่งหนูมุกเอง.. ก็ยังโกหกพี่เพชร”
มุกดาพยายามกลั้นน้ำตาไว้ รุจามองด้วยความเห็นใจ
“หนูมุกเอาเปรียบความรักของพี่เพชรไม่ได้อีกแล้ว”

ในบ้านเพชร เพชรนั่งซึม พาที เดินไปเดินมากระวนกระวาย
“คุณหนูมุกน่ะเค้ารักแก ฉันมองตาออก เค้ารักแก เค้ารักแก”
“พอทีเถอะ พาที ฉันรำคาญ ก็เค้ายื่นคำขาดมาแล้ว ว่าเค้าไม่แต่งงานกับฉัน”
“เรื่องนี้มันมีเงื่อนงำ แกเชื่อชั้นมั้ย อาถรรพ์..”
“เอาอีกคนนึงแล้ว ... อาถรรพ์อะไร อาถรรพ์อะดอเรลลาบังคับใจคนให้รักกันได้ด้วยเหรอวะ”
“เพราะเรายังหาอะดอเรลลาไม่เจอ”
“ฉันไม่สนอะดอเรลลาแล้ว”
“แต่ถ้าแกได้มันมา ..คุณหนูมุกอาจจะกลับมาคืนดีกับแก”
“พอ ฉันบอกให้แกพอ.. ไม่ต้องออกความเห็น ... แกจัดการยกเลิกทุกอย่าง... ... ไม่มีงานแต่งงานของฉันกับหนูมุกอีกแล้ว”
พาทีฮึดฮัดแต่เถียงอะไรไม่ได้ ที่ประตูนิจนันท์เดินเข้ามา
“มาทำไมน่ะ นิจ” พาทีถาม
“ฉันชวนนิจนันท์มาเอง”
นิจนันท์ยิ้มอย่างผู้ชนะ พาทีมองอย่างไม่พอใจ
“อย่างเธอน่ะ สมควรจะไปดูแลสามีที่กำลังต้องการการดูแลเอาใจใส่มากกว่า”

ในห้องคนไข้ เจนจบก้มลงจูบหน้าผากชนินทรที่นอนไม่รู้สึกตัวด้วยกิริยานุ่มนวลแผ่วเบา
“เป็นยังไงเพื่อนรัก .. .สบายดีนะ ..”
เจนจบยิ้มมองชนินทร
“ฉันดีใจนะที่เห็นแกมีความสุข .. ตอนนี้ฉันก็มีความสุข ..สุขที่สุดเลยล่ะเพชรเค้าไม่ต้องแต่งงานแล้ว .. แต่ยังไงฉันก็ต้องจัดการคุณหนูมุกเพราะท่าทางมันรู้มาก ..”
เจนจบขยับผ้าห่มให้ชนินทร
“คงต้องวางแผนให้รอบคอบ เพราะตอนนี้ไม่มีแกเป็นแพะให้ สาลินีก็เพิ่งตาย บุ่มบ่ามลงมือไป ฉันอาจจะถูกสงสัย”
เจนจบจับเสื้อชุดคนไข้ชนินทรให้เข้าที่
“บ้าๆบอๆอย่างพาที ก็คงไม่มีใครคิดว่ามันจะฉลาดวางแผนได้ จริงมั้ย”
เจนจบตบบ่าชนินทรเหมือนคุยกันรู้เรื่องพยาบาลเดินเข้ามา เจนจบยิ้มให้
“คนไข้เป็นยังไงครับ”
“ยังไม่รู้สึกตัวค่ะ” พยาบาลตอบ
เจนจบมองพยาบาลที่ดูเครื่องมือต่างๆ
“ฝากดูแลเพื่อนผมด้วยนะครับ”
“ค่ะ”
พยาบาลจดรายละเอียดแล้วเดินออกไป เจนจบเดินตามไปกำลังจะออกไปนอกประตู นิ้วชนินทรที่วางอยู่กระดิกขึ้น เจนจบกำลังจะปิดประตูมองมาเห็นชนินทรนอนนิ่งเขายิ้มแล้วปิดประตู
นิ้วชนินทรกระดิกขึ้นมาอีกครั้งเหมือนคนที่กำลังจะกลับมาจากความตาย

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2555 Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2555 9:05:36 น. Counter : 297 Pageviews.		0 comments
Share Tweet