CANNES 2007 : ฅนค้นคานส์
โดย merveillesxx
ผลรางวัลเทศกาลหนังเมืองคานส์ 2007
Palme d'Or (Golden Palm): 4 Months, 3 weeks and 2 days, Cristian Mungiu, Romania
Grand Prize: The Mourning Forest, Naomi Kawase, Japan
Jury Prize: Persepolis, Marjane Satrapi and Vincent Paronnaud, Iran and France + Silent Light, Carlos Reygadas, Mexico
60th Anniversary Prize: Gus Van Sant, Paranoid Park, United States
Best Director: The Diving Bell and the Butterfly, Julian Schnabel, United States
Best Actor: Konstantin Lavronenko, The Banishment, Russia
Best Actress: Jeon Do-yeon, Secret Sunshine, South Korea
Best Screenplay: The Edge of Heaven, Fatih Akin, Germany
Golden Camera (first-time director): Meduzot (Jellyfish), Etgar Keret and Shira Geffen, Israel
Un Certain Regard: CALIFORNIA DREAMIN' (ENDLESS) , Cristian NEMESCU, Romania (ผู้กำกับเรื่องนี้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อปีที่แล้ว)
Best short film: Ver Llover (Watching it Rain), Elisa Miller, Mexico
เทศกาลหนังเมืองคานส์ปีนี้ครบรอบ 60 ปี ก็เลยต้องมีอะไร เวอร์ เป็นพิเศษ (อย่างเช่นโปรเจคต์หนังเรื่อง To Each His Own Cinema ที่ให้ผู้กำกับ 30 กว่าคนมาทำหนังสั้นคนละ 3 นาที) แถมพอประกาศรายชื่อหนังสายประกวด น้องเมอร์ก็ร้องกรี๊ดทันที (แต่พอดีตอนนั้นจอคอมระเบิด ต้องไปเล่นในร้านเน็ท เลยกรี๊ดดังไม่ได้) เพราะมีแต่ผู้กำกับที่เราชอบๆ ทั้งนั้น เช่น แคทเธอรีน เบรลญาต์, คิมคีดุ๊ค, กัส แวน แซงต์ และ นาโอมิ คาวาเสะ (คนนี้เชียร์เป็นพิเศษ)
คานส์ปีนี้จัดในช่วงเวลา 16-27 พ.ค. ตลอด 10 วันนี้ น้องเมอร์ก็ติดตามข่าวอย่างใกล้ชิดโดยตลอด (และมีเตเต้คอยรายงานข่าวฮาๆ บ้าๆบอๆ เป็นระยะ อย่างเช่น ข่าวโรมัน โปลันสกี้ วอล์คเอาท์กลางงานแถลงข่าวเป็นต้น) แต่เวลาผ่านไป เราก็ชักจะเซ็งๆ เพราะหนังที่เราเชียร์ๆ ไม่ค่อยจะมีวี่แววได้รางวัลสักเท่าไร
- My Blueberry Night ของพี่หว่องกาไว ถูกด่าเละ มีคำวิจารณ์นึงแสบมาก เปลี่ยนชื่อหนังเป็น My Blueberry Pie (เพราะยัยนอร่า โจนส์ นางเอกของเรื่องชอบกินบลูเบอร์รี่พาย) และบอกว่า สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับหนังเรื่องนี้คือ มันเป็นหนังที่ดีว่า American Pie (ฮ่าๆๆๆ แม่งคิดได้ไงเนี่ย) ถึงจะไม่ได้เชียร์เรื่องนี้ แต่ก็สงสารเฮียหว่องเล็กๆ
- Breath ของคิมคีดุ๊ค ถูกปฏิบัติอย่างลำเอียงด้วยการฉายในโรงเล็กๆ รอบน้อยๆ แล้วก็ยากเหลือเกินที่หนังคุณพี่แกจะได้รางวัล เพราะคุณพี่แกเล่นทำหนังสไตล์เหมือนเดิมทุกเรื่องเลยอ่ะดิ!
- The Banishment ของ อันเดรย์ ชเวียกินเซฟ (เคยทำหนังเรื่อง The Return เป็นหนังพ่อลูกสไตล์ อังเดร ทาร์คอฟสกี้ ฮ่าๆๆๆ) ได้รับคำวิจารณ์ไม่ค่อยดีนัก
- The Man From London ของ เบล่า ทาร์ กลายเป็นหนังที่คนแห่กันเดินออกมากที่สุด (แต่อันนี้ก็ไม่ค่อยแปลกใจ เพราะหนังของคุณพี่แกช้ากว่าเต่าเดินเสียอีก)
- An Old Mistress ของแคทเธอรีน เบรลญาต์ (หนังย้อนยุค เอเชีย อาร์เจนโต้ รับบทเป็นเมียน้อย) และ Import/Export ของอุลริช ซีเดล ก็ดูเป็นหนังที่ แรง เกินไปกว่าจะได้รางวัล ไม่เชื่อลองหาภาพตัวอย่างของเรื่องหลังมาดู คุณอาจจะเป็นบ้าไปเลย (ฮา) (เราพูดกับเตเต้ไว้ว่า ถ้าเบรลญาต์เกิดฟลุ้คได้ปาล์มทองขึ้นมา เราสองคนน่าจะไปเต้นบัลเล่ต์แถวอนุสาวรีย์ชัยเป็นการฉลอง)
- ส่วนหนังที่เราเชียร์มากที่สุดอย่าง The Mourning Forest ของนาโอมิ คาวาเสะ ก็มีโอกาสได้รางวัลน้อยมาก เพราะ 1. หนังฉายวันสุดท้าย (ซึ่งกรรมการจะดูหนังจนกลายเป็นซอมบี้) และ 2. เธอเป็นผู้กำกับหญิง! (ผกก.หญิงคนเดียวที่เคยได้รางวัลปาล์มทองคือ เจน แคมเปี้ยน จาก The Piano)
- แถมหนังสองเรื่องที่มาแรงมากๆ ก็ดันเป็น No Country For Old Men ของพี่น้องโคเอน ซึ่งถ้ามันได้รางวัลเราจะรู้สึกเซ็งมากๆ (มันได้มาเยอะเกินพอแล้ว) ส่วนอีกเรื่องก็คือ The Diving Bell and the Butterfly (หรือ ชุดประดาน้ำกับผีเสื้อ) ของจูเลี่ยน ชนาเบล เออ ก็เข้าใจอ่ะนะ ว่าหนังมันคงดีจริงๆ เพราะได้ข่าวว่าร้องไห้กันระงม แต่แบบว่าชั้นไม่อยากดู Sea Inside ภาคสองน่ะ แล้วหนังมันก็ดังอยู่แล้วด้วย
ทั้งหมดที่ว่ามาก็เลยเป็นเหตุให้รู้สึก เซ็ง เล็กน้อย
แต่ก็ยังแอบรอลุ้นผลรางวัอย่างมีความหวัง (ว่าให้หนังเฮี้ยนๆ ได้รางวัล ฮ่าๆๆ)
และแล้ว เมื่อคืนวันอาทิตย์ ตอนประมาณตีสอง เตเต้ก็เอาผลรางวัลมาให้เราดู ก็อย่างที่เห็นข้างบน หนังโรมันเนียได้รางวัลไป ผลรางวัลอื่นๆ ก็ถูกใจมาก แต่ที่เรากับเตเต้ดีใจกันสุดๆ ก็คือ นาโอมิ คาวาเสะ ได้รางวัลกรังปรีซ์ !! โอ เห็นผลแล้วก็อยากจะสั่งซูชิบิ๊กเซ็ตมาฉลองกันเลยทีเดียว
โอเค อย่างที่ทุกคนรู้กันว่าเราชอบหนังญี่ปุ่นมาก แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เราชอบคาวาเสะหรอกนะ เพราะเธอก็ทำหนังไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านสักเท่าไร (อ้าว) แล้วที่จริงเราก็เคยดูหนังของคาวาเสะ แค่เรื่องเดียว ก็คือ Shara (2003) เราได้ดูตอนวันปีใหม่ ซึ่งถือเป็นความรู้สึกที่ดีมาก หนังมันทรงพลังจริงๆ รู้สึกว่าชีวิตมันมีคุณค่า มันทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปน่ะ (อนึ่ง ธีปนันท์ เขียนถึงหนังเรื่องนี้ไว้ดีมากๆ ใน PULP เล่ม 23 หน้าปก Sin City ลองหาอ่านดูนะจ๊ะ)
ดีใจเหลือเกินที่คาวาเสะได้รางวัลใหญ่ๆ กับเค้าเสียที หวังว่าคราวนี้เธอจะได้เป็นที่สนใจของวงการภาพยนตร์โลกบ้างนะ
ส่วนต่อไปนี้ก็เป็นเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ จากคานส์ครั้งนี้นะ (ส่วนใหญ่เตเต้บอกมาอีกที)
- สังเกตว่าหนังโรมันเนียมาแรงมากๆ เพราะได้ไปทั้งรางวัลปาล์มทอง (4 Months, 3 weeks and 2 days) และรางวัล Un Centain Regard (CALIFORNIA DREAMIN' (ENDLESS)) ซึ่งปีก่อนหน้านี้คานส์เองก็มอบรางวัลให้หนังโรมันเนีย เช่น ปี 2006 เรื่อง 12:08 East of Bucharest ได้รางวัลกล้องทอง ส่วนปี 2005 เรื่อง The Death of Mr. Lazarescu ได้ un certain regard
- นั่นก็หมายความว่า โรมันเนียไม่ใช่เพียงประเทศต้นกำเนิดตำนานแดร็กคูล่าเท่านั้น แต่ยังทำหนังดีด้วย ทั้งที่ประเทศนี้ทำหนังปีละ 10 กว่าเรื่องเท่านั้น!
- 4 Months, 3 weeks and 2 days หนังรางวัลใหญ่ปีนี้ เป็นหนังที่ว่าด้วยการทำแท้ง ว่ากันว่า 30 นาทีสุดท้ายของหนังเป็นฉากในห้องทำแท้งล้วนๆ และถ่ายลองเทค ถึงหนังจะไม่มีฉากน่าเกลียดน่ากลัวอะไรมากมาย แต่ผู้ชมบางคนก็ยังต้องหลับตาอยู่ดี
- ในขณะที่ 30 นาทีสุดท้ายของ The Mourning Forest ของ นาโอมิ คาวาเสะ ก็รุนแรงไม่แพ้กัน เพราะมันคือฉากตัวละครเอกสองคนเดินท่องไปในป่าด้วยลีลาที่งดงามดั่งบทกวี (โอ ตายแล้ว นี่มันหนังเรื่อง Stalker ของทาร์คอฟสกี้ภาคญี่ปุ่นหรือเนี่ย)
- รางวัลนักแสดง ชาย/หญิง ปีนี้คงไว้ใจได้ เพราะมีนักแสดงอาชีพอย่าง จางมั่นอวี้ เป็นหนึ่งในคณะกรรมการ เธอขึ้นชื่ออยู่แล้วเรื่องชอบดูหนังอาร์ต และชอบเล่นหนังอาร์ต สังเกตเลยว่าช่วงหลังมาเธอรับงานน้อยมาก (หนังเรื่องสุดท้ายของเธอคือ Clean) เพราะต่อไปนี้เธอจะเล่นแต่ หนังแบบที่ไม่เคยเล่นมาก่อน เท่านั้น ล่าสุดมีข่าวว่าเธออาจจะไปเล่นหนังของ....ไฉ้หมิงเลี่ยง!
- ไม่รู้ กัส แวน แซงค์ จะดีใจกับรางวัลพิเศษครอบรอบ 60 ปีคานส์ ดีมั้ย เพราะมันตีความได้สองอย่างก็คือ 1. เขาได้รับเกียรติยศเป็นพิเศษ หรือ 2. หนังเขาดี แต่ยังไม่ดีพอที่จะได้รางวัลใหญ่ๆ เลยถูกยัดรางวัลนี้มาให้แทน (ฮา) อย่างไรก็ดี พี่ก้อง ฤทธิ์ดี บอกว่า Paranoid Park นั้นดีมากๆ (เกี่ยวกับเด็กเล่นสเก็ตบอร์ดที่เผลอไปฆ่ายามตาย แต่ไม่ยอมบอกใคร)
- แอบสืบรู้มาว่า สตีเฟ่น เฟรียร์ส (ประธานกรรมการปีนี้) เค้าเอนเอียงไปทางหนังยุโรป เพราะเค้าชอบดูหนังของแถบนี้ ดังนั้นราวัลใหญ่เป็นของโรมันเนีย (ซึ่งเป็นยุโรปตะวันออก) ก็ไม่น่าแปลกใจ อีกทั้งหนังที่ว่าทำแท้ง ก็ยังเป็นหนังสะท้อนสังคม ซึ่งก็เป็นแนวทางหนังของเฟรียร์สด้วย (เขาทำ Dirty Pretty Things, The Queen) อย่างไรก็ดีเทศกาลหนังเมืองคานส์ก็ถูกวิจารณ์อยู่เสมอว่าเข้าข้างพวกหนังฝั่งยุโรปจนเกินไป แต่เอาเถอะมันก็คงฮาแน่ ถ้า Zodiac ของเดวิด ฟินเชอร์ได้ปาล์มทอง
ส่วนเทศกาลใหญ่อันต่อไปก็คือ เทศกาลหนังเวนิซ ที่จะมีขึ้นปลายเดือนสิงหาคม ประธานกรรมปีนี้ก็คือ จางอี้โหมว ก็ได้แต่หวังว่าเฮียจางแกคงไม่เพี้ยน เอานิสัยบ้าความอลังการดาวล้านดวงของตัวเอง (ที่เพิ่งมาเป็นตอนแก่) ไปตัดสินหนังนะ
สุดท้ายขอแสดงความยินดีกับ นาโอมิ คาวาเสะอีกครั้ง (ทั้งนาโอมิ คาวาเสะ และทาเคชิ คิตาโน่ ล้วนแต่ใส่ชุดประจำชาติมาในคานส์ครั้งนี้ ก็คงมีแต่ รินโกะ คิขุจิ ที่มาในชุดประหลาดโลกเมื่อปีที่แล้ว - ฮา)
| Create Date : 28 พฤษภาคม 2550 |
| Last Update : 28 พฤษภาคม 2550 16:38:06 น. |
|
23 comments
|
| Counter : 2533 Pageviews. |
 |
|
|
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [
นี่คือหนังเรื่อง Shara
หนังว่าด้วยเด็กหนุ่มที่ไม่อาจลืมเหตุการณ์สมัยเด็ก ที่น้องชายหายตัวไปอย่างลึกลับ เขาโตมาพร้อมกับความรู้สึกผิดในใจ
นี่คือฉากเทศกาลเต้นระบำในหนัง เป็นไคลแม็กซ์ที่รุนแรงมากๆ ดูแล้วน้ำตาไหลไม่รู้ตัว
ส่วนหนังเรื่องใหม่ The Mourning Forest ว่าด้วยความสูญเสียอีกครั้ง หนังพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่าง ชายชราที่ไม่อาจลืมภรรยาที่ตายไป กับหญิงสาวผู้เสียลูกน้อยไป
ระหว่างทางที่ทั้งสองเดินทางไปด้วยกัน รถเกิดเสีย ทั้งคู่เลยจึงเดินเข้าป่าไปด้วยกัน และพบความหมายใหม่ของชีวิต...อีกครั้ง (คิดพล็อตได้ไงเนี่ย)
นี่คือคำพูดของ คาวาเสะ ตอนที่ขึ้นรับรางวัล (ถ้าเป็นคนอื่นพูดคงรู้สึกว่ามันเฟคๆ 5555)
"It's wonderful to have been able to make films and to continue making them. I'm happy. It's very difficult to make a film. I think it's as difficult as living; it is similar to life. In a life, you also encounter many difficulties, many things that make you suffer; there are many things that make you hesitate or stumble on your path. At those moments, I believe, you look for something deep within that can restore your confidence and strength. You try to find strengths and I don't mean money, cars, or clothing it's not necessarily something visible. It can be the wind, the light, the memory of the Ancients which gives us their strength. And when you find that foothold in the world, you can be all alone and go on. Thank you for appreciating my film, for recognizing what I wanted to say with it. Thank you very much! This is a wonderful world."