Huacho : ทุกข์ชาวบ้าน x 4
โดย คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง
(ตีพิมพ์ครั้งแรก - หนังสือพิมพ์ FESTIVAL DAILY ฉบับ 28 September 2009)
ถ้าคุณเป็นคอหนัง คุณน่าจะเคยได้ยินศัพท์เหล่านี้มาบ้าง หนังคัลต์, ฟิล์มนัวร์, ด็อกม่า, ออเตอร์ ฯลฯ แต่ตอนนี้คำที่พวกเราควรทำความรู้จักกับมันมากที่สุดน่าจะเป็นคำว่า ‘นีโอ-นีโอเรียลลิสม์’ (Neo-Neorealism)
หนังแนวนีโอเรียลลิสม์ (Neorealism) มีกำเนิดจากหนังอิตาลีในยุค 40 ที่มีสองลักษณะสำคัญคือ หนึ่ง-เน้นความสมจริง เพราะขาดแคลนอุปกรณ์/ทุนสร้างจากพิษสงครามโลก และสอง-มีประเด็นทางสังคม โดยในช่วงนั้นเป็นการสะท้อนความเลวร้ายของสงครามและวิพากษ์ระบบฟาสซิสม์
ส่วนนีโอ-นีโอเรียลลิสม์ (หรือนีโอเรียลลิสม์ ‘ใหม่’) เป็นคำบัญญัติจากนักวิจารณ์ฝั่งอเมริกาที่ตั้งข้อสังเกตว่าช่วงสองปีนี้มีหนังอเมริกันอินดี้ (Wendy & Lucy, Ballast, Treeless Mountain) ที่เน้นความสมจริง และสะท้อนความยากลำบากของผู้คน แน่นอนว่าปัจจัยผลักดันของการเกิดหนังเหล่านี้คือ ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำในยุคปัจจุบัน
ภาวะดังกล่าวส่งผลกระทบไปทั่วโลก ดังนั้นคนทำหนังในหลายประเทศจะพากันทำหนังแนวนีโอ-นีโอเรียลลิสม์ออกมา (คล้ายกับตอนหลังเหตุการณ์ 9/11 ที่แห่กันทำหนังการเมือง) ส่วนประเทศไทยจะร่วม ‘อินเทรนด์’ กับเขาด้วยหรือไม่ ก็คงต้องติดตามกันต่อไป (แต่คาดว่าคงยาก เพราะเราเป็นคนรักสนุก)
Huacho หนังชิลีของผู้กำกับ อเลฮันโดร เฟอร์นานเดซ อัลเมนดราส (จะยาวไปไหน) ที่เล่าถึง 4 ชีวิตในครอบครัวชนชั้นล่าง ก็เข้ากระแสนีโอ-นีโอเรียลลิสม์ได้ดีทีเดียว ถึงแม้ว่ารากฐานของจุดเริ่มต้นจะแตกต่างกันไปบ้าง เพราะว่าสภาพเศรษฐกิจของละตินอเมริกามีความผันผวนอย่างสูงในตัวมันเองอยู่แล้ว
หนังเปิดฉากด้วยการแนะนำตัวละครทั้งสี่ -คุณตา, คุณยาย, แม่ และลูกชาย- ที่กำลังทานอาหารเช้าด้วยกัน จากนั้นกล้องก็ตามติดชีวิตของแต่ละตัวละครในหนึ่งวัน หนังเรื่องนี้จึงเป็นเหมือนหนังสั้น 4 เรื่องเรียงต่อกันอยู่กลายๆ
ชีวิตของสมาชิกแต่ละคนก็ลำบากกันไม่ใช่น้อย คุณยายต้องออกไปขายขนมกลางสี่แยกทั้งที่อายุมากแล้ว แถมขนมก็ขายไม่ค่อยจะออก, คุณแม่ต้องอ้อนวอนยืมเงินจากเจ้านายและเพื่อนเพื่อเอาไปจ่ายค่าไฟ, คุณลูกอยากเล่นเครื่องเกม PSP ของเพื่อนมาก แต่ต่อคิวรอเท่าไรก็ไม่ได้เล่นเสียที ส่วนตอนของคุณตานั้นอาร์ตสุด เพราะเป็นภาพคุณตาแกขุดไร่ไถนาอะไรไปเรื่อย
สิ่งที่ดีของหนังคือการเลือกใช้สไตล์การถ่ายแบบแอบตามติดพวกเขาไปเรื่อยๆ การใช้กล้องแบบแฮนด์เฮลด์ยิ่งทำให้หนังสมจริงยิ่งขึ้น ส่วนฉากหลังของหนังที่เป็นหมู่บ้านชทบทอันเวิ้งว้างก็ไปได้ดีกับหนัง เพราะทุกตัวละครดูจะต้องต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ดี Huacho ไม่ใช่หนังฟูมฟายหรือสิ้นหวังเกินไปนัก หนังเพียงเล่าภาพชีวิตสามัญธรรมดาวันหนึ่งของครอบครัวนี้ ในช่วงท้ายของหนังเหล่าตัวละครกลับมารวมกันที่บ้านอีกครั้ง ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรนักกับเรื่องราวที่เจอมาและรับมือกับมันได้ดีระดับหนึ่ง
ฉากจบของหนังยังเด่นชัดเรื่องการให้ความสำคัญของความเป็นครอบครัว บรรยากาศแห่งความโดดเดี่ยวหายสิ้นไปในฉากที่พวกเขามาร่วมทานข้าวด้วยกันอีกครั้ง และทำให้เรารู้สึกว่าอย่างน้อยในบรรยากาศสีเทาหม่นก็ยังมีแสงสว่างรำไรอยู่บ้าง
| Create Date : 02 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 2 ตุลาคม 2552 10:52:10 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1623 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [
ตกลง your most favorite movie of the festival คือเรื่องไหนกานง่ะ??