เขาอยู่กับเรา ตลอดเวลา นอนกับเรา ปีนี้เป็นปีที่ 12 จากลูกหมาตัวเท่ากำปั้น เราเห็นเขาหลุด ออกมาจากท้องแม่เขา ก็ช่วยทำคลอด เพราะแม่หมา ไม่ยอมกัดรก คลอกก่อน หายใจไม่ออก ตายไปหลายตัว
12 ปี ผ่านไปจากลูกหมาซนๆ นอนแทะหัวเราทุกคืน โตขึ้นมาเป็นหมาดื้อ เห่าเก่ง วิ่งไปรอบบ้าน ตกน้ำ ตกท่า และ วันนี้ ก็กลายมาเป็นหมาแก่ เริ่มไม่เดิน ไม่วิ่ง วันๆ เอาแต่นอนทำตาปรือๆ ที่ยังนอนอยู่กับเราเหมือนเดิม ไม่ว่าจะย้ายบ้านมากี่ครั้ง กาโม่ก็ยังอยู่กับเราแม้กาโม่ จะเปลี่ยนไปตามการเวลา ซึ่งไม่ว่าจะคน หรือ ใคร ก็ต้องเป็นแบบนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่กาโม่ไม่เคยเปลี่ยน และเรายังรู้สึกได้ คือ เสียงกาโม่ ซึ่งพอเดินเข้าบ้าน จะมีเสียงแหลม ร้องเรียกมาทันที เป็นปกติทุกวัน กับแววตา เขาที่ยังเหมือนเดิม แววตา ที่มองเรา เขายังรู้สึกเห็นเรา หมือนเจ้านาย เหมือนพ่อ เหมือนพี่ มันอธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกได้ด้วยความผูกพัน
ความชรา มาเยือนกาโม่ อาการป่วย ก็ออกมาให้เห็นบ้าง แม้จะน้อย ทุกครั้ง ก็พาไปหาหมอ กินยาก็หาย แต่ ครั้งนี้ มันเป็นอะไรที่ ต้องยอมรับ และทำใจว่าหนักหนาสาหัสจริงๆ ในความรู้สึกผม และ เป็นสิ่งที่ไม่อยาก จะให้เกิดขึ้นแบบนี้เลย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ก้อต้องทำใจแหละ 12 ขวบแล้วนี่
เป็นคน ก้อ แปดสิบแล้วมั้ง
สรรพสิ่ง มีเกิด มีแก่ มีดับสูญ นะเฟ้ย