M e L o n s T e r * .. ยั ง ร อ ค อ ย เ ธ อ เ ส ม อ ..
|
|||
คนรู้จักที่ 'หล่นหาย' ไปตามกาลเวลา ..
 เวลาดูภาพ/ แล้ววันนี้ไม่ได้พบกันอีก ไม่ได้คุยกันเลย (ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นเพราะเรา เพราะเขา หรือเพราะเวลาและเงื่อนไขในชีวิตก็ตาม) ตอนแรกก็รู้สึกใจหายและเสียดาย แต่สุดท้ายก็ได้แต่ยอมรับว่า "เราคงไม่สามารถเก็บรักษาคนรู้จั (เขาเองก็เช่นกัน) และชีวิตก็จะกลั่น+กรองของมันเอ  .. ผู้คนที่คบหากันอยู่นับว่าพิเศษ.. เพื่อมาใช้เวลาร่วมกัน จนกระทั่งสนิทสนมกันอย่างในทุกวันนี้ ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ "อยู่กับเราได้" และเรา "อยู่กับเขาได้" เมื่อคิดในแง่นี้ก็ไม่น่าเสียดา เพราะเราทำ "คนรู้จัก" หล่นหาย ไปจำนวนมาก แต่ก็แลกกับ "เพื่อน" แท้ๆ มา ก็นับว่าคุ้ม :)  เครดิต #นิ้วกลม อีก 1 วันที่ผ่านไป .. ^^
 ทุก ๆ วัน จะตั้งนาฬิกาปลุก เวลา 05.20 น. เพื่อกด "เลื่อน 5 นาที" ประมาณ 10 ครั้ง >O< " จะลุกจากฉันแล้วหรอออ .. อย่าเพิ่งลุกน๊าาา " เสียงคุณเตียงนอน คุณผ้าห่ม เรียกร้องกันใหญ่ //>O<* " โอเค ๆ ก็ได้ .. นอนต่อก็ได้ " ในที่สุด ก็หาข้ออ้างที่จะไม่ลุกจากเตียงได้สำเร็จ  รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที .. 07.25 น. "ห๊าาาา! ,, ตายแล้ววว !! " สปีดสุดตัว อาบน้ำ แต่งตัว เสร็จสรรพภายในเวลาอันรวดเร็ว ^^ 08.25 น. ก็มาถึงสำนักงาน ,, ฟู่วววววว~ เฉียดฉิ๋ววว ***** ชีวิต ณ ที่ทำงานเหรอ .. ก็เดิม ๆ ซ้ำ ๆ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ จะสนุก สดใส ก็ต่อเมื่อได้ออกพื้นที่ ได้ไปคุยกะชาวบ้านต่างอำเภอ ชอบนะ บรรยากาศแบบนั้น .. เราเหมือนลูกเหมือนหลานเค้า พูดคุยแบบไม่เสแสร้ง ซึ่ง .. มันช่างแตกต่างจากชีวิตในสำนักงาน ;(( ถ้าให้เลือกมีเพื่อนเยอะ ๆ คุยกันเจ๊าะแจ๊ะ แต่ไม่ใช่เพื่อนแท้ ขอมีเพื่อน 1 คน แต่คุยกันได้ทุกเรื่องดีกว่า พาให้นึกถึงชีวิตในมหาลัย * รอบ ๆ ตัวเรา มีแต่เพื่อน ที่เป็นเพื่อนจริง ๆ จะจิกกัด ด่ากันมากมายขนาดไหน แต่ยังรู้สึกได้ว่าเนี่ยแหล่ะ "เพื่อนแท้" ช่วงชีวิตวัยรุ่นว่ายากและเหนื่อยมากแล้ว มาเจอปัจจุบันนี้ ยาก และเหนื่อยมากกว่าเดิม 10 เท่า! เหนื่อยกับงาน ไม่เป็นอะไร แต่เหนื่อยหัวใจกับผู้ร่วมงาน "แสนสาหัส" สิ่งที่ทำได้ดีที่สุด เพื่อให้แต่ละวันมันผ่านไปแบบสุข ๆ ก็คือ .. ทำใจไงหล่ะ ;))  คิดซะว่า .. คนเรามีพื้นฐานทุกอย่างไม่เหมือนกัน ถูกต้องและแสนดีของคน ๆ นี้ อาจจะคนละบรรทัดฐานกับคน ๆ นั้นก็ได้ ?? อ่าววว .. แล้วทีนี้ เราจะทำตัวยังไง ให้ถูกใจคนรอบ ๆ ตัวได้ ?? "เป็นตัวเองนี่แหล่ะ .. ดีที่สุดแล้ว" แค่อย่าไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครก็พอ *คิดอะไร ทำอะไร ก็ทำไป ไม่ต้องเอาหัวจิตหัวใจเรา ไปผูกไว้กับเท้าของใคร*  ทุกวันนี้ ที่ยังอยู่ได้ ก็เพราะไม่ชอบเอาชีวิตไปผูกกับใครนี่แหล่ะ คุยได้กับทุกคน ไม่ต้องมามีเป็นก๊ก เป็นแก๊งค์ เวลาเข้ากันดีก็รักกันมาก เวลาไม่ถูกกันก็เกลียดมาก ไรประมาณนี้ ใส่ใจ / แคร์ คนอื่นมากไป .. เราสิจะเป็นทุกข์ ไม่เอา ๆ ๆ ๆ ๆ อยู่ในที่สงบ ๆ ของเราตอนนี้ .. .. ก็สบายใจดีนะ .. ^_____^  Enough for da Past! >O<
 ตอนแรกเลย ตั้งใจจะอัพบล็อกด้วยเรื่องราวในไดอารี่เก่าที่เคยเขียนเอาไว้ .. "เรื่องราวที่เริ่มต้นด้วยความสุข และสิ้นสุดลงด้วยน้ำตา" แต่ถ้าเรามัวแต่ "จม" อยู่กับอดีต ,, ชีวิตเราคงไปไม่ถึงไหน* '_พ_อ_แ_ล้_ว_' สำหรับช่วงชีวิตในไดอารี่เล่มนั้น จะกลับมาเริ่มใหม่ .. สรรสร้างอะไรใหม่ ๆ ให้ชีวิตสนุกทุกวัน จะไม่มี "เค้า" คนนั้น .. คนที่เคยอยู่ในไดอารี่เล่มนั้น จะไม่มีเค้าในชีวิตปัจจุบันของเราอีกแล้ว .. 'อยากจะเว้นที่ว่าง ๆ ปล่อยชีวิตให้ว่าง ๆ โดยไม่ต้องคอยแคร์ใคร ๆ' [นอกจาก *หัวใจ* ตัวเอง ^^]  " อยู่คนเดียว มันไม่ง่าย .. แต่ก็ทำได้แบบไม่ยาก " เน๊อะ ^_____^ จากนี้ไป จะขออยู่กับปัจจุบัน .. เรื่องราวที่เป็นความหลังฝังใจ จะเก็บเข้ากล่องแห่งความทรงจำ ล็อคกุญแจ ล่ามโซ่ ฉาบปูน ปิดไว้ให้สนิท จะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด จะเชื่อในการตัดสินใจตัวเองที่สุด ขอบคุณที่เคยเดินเคียงข้างกันมาตลอด .. มีคนคอยชี้เส้นทางให้ คอยบอกว่าตรงนั้นอันตราย ตรงนี้เป็นทางตัน จนทำให้ลืมไปว่า .. บางที การที่เราได้เดินคนเดียว อาจจะเหงาไปหน่อย .. แต่ทำให้เรามองอะไรได้กว้างขึ้น ^____^ ได้ลองเดินไปในทางที่ไม่เคยเดินมาก่อน ได้รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้ ได้เห็นโลกในมุมที่แตกต่างออกไป ได้รอยแผลจากหนทางที่อันตราย .. ได้แนวคิดใหม่ๆในการใช้ชีวิต ได้รับรู้ว่า "โลก" ไม่ได้มีแต่สิ่งสวยงามอย่างที่คิด มารู้สึกตัวอีกที "เรามีความสุข" กับการเดินคนเดียวมากกว่านี่หว่า .. และยังอยากที่จะ "เดินคนเดียว" กับเพื่อนร่วมโลกอีกหลาย ๆ คนไปแบบนี้เรื่อย ๆ ^^  ก า ร เ ริ่ ม ต้ น ค รั้ ง ที่ 2 ..
 จากวันนั้น ,, วันที่เรากลับมาเข้าใจกันอีกครั้ง เพลง อยากให้ช่วงเวลานี้อยู่กับเราไปนาน ๆ ได้ไหม .. มันดังขึ้นในทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ (- ^ ^-) (=^^ =) .. นาทีนั้น โลกทั้งใบ มีแต่เราสองคน .. ไม่ว่าจะทำอะไร ชีวิตเค้า ก็จะมีตัวเองอยู่ข้าง ๆ เสมอ โทรศัพท์ของเราสองคนในตอนนั้น มันมีค่ามากกว่าที่จะเป็นแค่เครื่องมือสื่อสาร ทุก ๆ เช้าจะได้ยินเสียงตัวเองเป็นคนแรกเสมอ " อ้วนตื่นรึยัง? " " เค้าตื่นแล้วววว +.+ " .. ตอบเสร็จ ก็หลับต่อจนเป็นนิสัย ^^ ,, อ้วนมีเรียน 10 โมงนะ ,, อ้วนต้องไปหอสมุดนะ ,, อ้วนต้องเอาผ้าไปซักนะ ,, ฯลฯ " วันนี้ตัวเองสอบอิ้งนะ ,, ตัวเองต้องไปเฝ้าร้านให้พี่ยิ้มสองทุ่มนะ " ฯลฯ  ระหว่างวัน เค้าก็จะมีตัวเองอยู่ด้วยเสมอ .. " อ้วน ตอนนี้เค้ากำลังจะเข้าห้องสอบ " สู้ ๆ นะตัวเอง เค้าเป็นกำลังใจให้ ^__^ " อ้วน เค้าอยู่ร้านพี่ยิ้มและ ลูกค้าเยอะมาก ๆ วันนี้ " ตัวเองตั้งใจทำงานนะ ^__^ " อ้วน เค้าง่วงนอนนน " ตัวเองห้ามหลับนะ เด๋วเค้าอยู่เป็นเพื่อน ^__^ " อ้วน .. อ้วนน .. อ่ายยอ๊วนนน .. " ZzzZzzzZZzzzzZZzz เรารู้สึกง่วงมาก ๆ แต่ยังฝืนที่จะอยู่กับเค้า จนร่างกายไม่ตอบสนองเสียงใด ๆ " หลับซะแล้ว อ้วนเอ้ยย ฝันดีนะ __ เ ค้ า รั ก อ้ ว น น ะ " เป็นคำพูดที่มีน้ำเสียงจริงใจ .. เราไม่เคยรู้สึกเป็นคน " ถู ก รั ก " จริง ๆ แบบนี้มาก่อน เราก็หลับทั้ง ๆ หยั่งงั้นเลย ฮ่า ฮ่าา ^^  ทุกอย่างที่เราทำในแต่ละวัน มีเค้าเป็นส่วนประกอบสำคัญ ละก็เป็นแบบนี้ทุกวัน .. จนกระทั้ง .. โ ท ร ศั พ ท์ ก ล า ย เ ป็ น สิ่ ง สำ คั ญ ที่ สุ ด ใ น ชี วิ ต รู้สึกดีที่เราเข้าใจกันมากขึ้น .. มันเหมือนเราอยู่ด้วยกันจริง ๆ ค ว า ม ผู ก พั น มี ม า ก ขึ้ น อ ย า ก ดู แ ล ใ ก ล้ ๆ อ ย า ก จ ะ ทำ ใ ห้ เ ค้ า ยิ้ ม ไ ด้ ต ล อ ด ไ ป สักวันเราจะได้อยู่ตรงหน้าเค้า มองหน้ายิ้ม ๆ ของเค้าจริง ๆ สักวันเราต้องได้เจอกัน .. สักวัน ..  .. To be continued .. ร ะ ห ว่ า ง ท า ง ..
[11 มกราคม 2550] เมื่อเสียงเพลงโทรศัพท์ ดังขึ้นอีกครั้ง .. เรารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา .. กดรับสาย .. แล้วก็นิ่ง ไม่พูดอะไรเพราะน้ำตามันปริ่มที่ตา มันพร้อมจะไหลลงมาได้เลยในตอนนี้ **** เสียงจากปลายสายพูดพร้อมกันอาการสั่น ๆ เหมือนกำลังจะร้องไห้ " เค้าขอโทษนะอ้วน เค้าขาดตัวเองไม่ได้ " ซึ่งในวินาทีนั้น เราเอง น้ำตาไหลพรากกก T.T " เค้าก็ขาดตัวเองไม่ได้เหมือนกัน .. อย่าหายไปอีกนะ .. "  ณ ตอนนั้น เหมือนทุกอย่างมันกลับมามีชีวิต ดอกไม้ที่ร่วงโรย เหี่ยวเฉาในใจ ,, มันกลับมาบานสะพรั่ง " ไม่หายไปไหนแล้ว เค้ากลัวจะเสียอ้วนไป เค้าขอโทษนะอ้วน เค้าขอโทษ " แค่คำพูดของเค้า มันทำให้เรารู้สึกโล่งใจ รู้สึกว่าไม่ต้องการอะไรแล้ว เป็นอีกหนึ่งช่วงเวลาในชีวิต ที่น้ำตามันออกมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ .. " มันคือน้ำตาแห่งความสุข .. โครต ๆ มีความสุขเลย "  .. To be continued .. |
เหตุเกิด ณ โลกของเมล่อน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] |
||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||
