• จดหมายเปิดซอง
• ชีวิตติดเกาะ
• ลัดเลาะเกาะทัวร์
• ทริปประทับใจ
• เที่ยวท่อง-ล่องชิม>
• ปลุกปล้ำ-ทำครัว
• เพราะเรามีกันและกัน
• เรื่องที่(ไม่)เป็นเรื่อง
• รวม Forward Mail ดีๆ
• ห้องเก็บไอเดีย
• สิ่งดีๆแห่งชีวิต
• เรื่องขำๆ-อำกันเล่น

• Webmaster - BlogGang

• ครัวคุณอาภรณ์
• ครัวไกลบ้าน
• ล้านนาฟู้ด
• ครัวคุณชมพู่
• ห้องครัวแม่เจเจ
• หมอชาวบ้าน
• คู่สร้างคู่สม
• คลีนิคคอมฯ
• วังนักเขียน
• ห้องวรรณกรรม
• พ่อหลวงไทย
• เชียงใหม่นิวส์
• บ้านไทยในUSA
• สถานฑูตไทยUK
• จับฉ่าย ดอทคอม
• BlogGang.com

ทัวร์ทุลักทุเลใน London วันที่ 25 26 27 สิงหาคมที่ผ่านมาเป็นวันหยุดยาวอีกครั้งหนึ่ง เพราะวันจันทร์เป็นวันหยุดธนาคาร เราเลยวางแผนเข้าไปเที่ยวเมืองหลวงกัน การมา London ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 20กว่าๆของเราได้แล้วมั๊ง??? เลยไม่ค่อยตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่อ่ะ... โดยครั้งนี้เรามีเป้าหมายที่จะไปเที่ยวพิพิธภัณต์สถานแห่งชาติกัน... และพักค้างคืนใน B&B กันซะ 1 คืน วันรุ่งขึ้นเราจะไปเที่ยวสำเพ็ง-พาหุรัดณ.ลอนดอนกันด้วย... ที่เรียกว่าทัวร์ทุลักทุเลนั้นก็เพราะการเดินทางที่แสนจะยุ่งยากนี่เอง เช้าวันเสาร์เราต้องถ่างตาตื่นกันตั้งแต่ 6 โมงเช้า (ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องผิดปกติของเรามาก.... เพราะเราไม่ค่อยได้เห็นโลกเวลา 6 โมงเช้ากะชาวบ้านเขาบ่อยนัก...) ตื่นมาก็ อาบน้ำแต่งตัว...เดินทางไปสถานีรถไฟใกล้ๆบ้าน เพื่อไปขึ้นรถไฟอีกต่อที่ Norwich และจากนั้นก็ต้องลง ที่ Colchester เพื่อต่อรถโค้ชเข้าไปที่สถานี Liverpool Street ในลอนดอนอีกที... แค่เริ่มต้นก็ฟังดูยุ่งยากซะแล้วนะนี่... เหตุที่ต้องเดินทางเช่นนี้เพราะทางการรถไฟต้องการ ปิดซ่อมทางระหว่าง Clochester ถึง Liverpool Street London ใน 3 วันหยุดราชการนี้นั่นเอง... แหม...ทำไมต้องมาทำเอาตอนนี้ด้วยก็ไม่รู้สิ... ฮ่วย.... เอาล่ะ...พอมาถึงลอนดอนแล้วเราก็หาทางไปที่พิพิธภัณต์กันเลย นั่งรถไฟใต้ดินไปโผล่เอาที่ Russell Square แล้วก็เดินตามป้ายบอกทางกันไป พอรู้แล้วว่าอยู่ตรงไหนเราก็เดินหาร้านกินกลางวันกันก่อน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง...แอ่มๆ...ก็หิวอ่ะ เดินหาๆ...ในนาทีนั้นอยากกิน Burger King ที่สุดเลย... แต่เดินหาจนท้องเริ่มบอกว่า"ไม่ไหวแล้วน๊า...กินอะไรก็ได้น่า.." เอ้า...มาเจอร้านอาหารจีนบุฟเฟ่ท์เข้า...เอาฟ๊ะ...ร้านนี้แหละ ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงครึ่งแล้ว ปกติร้านพวกนี้เขาจะเตรียม ทุกอย่างพร้อมก่อนเปิดร้านในเวลาเที่ยงตรง... แต่ตอนที่เราเข้าไปนั้นเขายังทำอาหารไม่เสร็จเลย ทยอยยกออกมาที่ละถาด...เราก็เออๆ เอาเหอะ ลองดูๆ ปรากฎว่าทั้งร้านขายแต่อาหารมังสวิรัติค่ะ....เอ... คนชอบกินเนื้ออย่างเรา 2 คนจะอิ่มได้รึเนี่ย???? ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ก็กินกันจนคิดว่ากินต่อไม่ไหวแล้ว (เลี่ยนมากเลยอ่ะ...) จึงจ่ายตังค์แล้วเริ่มออกเดินไปหน้าพิพิธภัณต์กัน... ...จ๊าก....ดันมาเจอรถเข็นขายฮอทดอกอยู่ตรงนี้อีก... เฮ้ย...มองไปซ้ายมือมีร้านอาหารไทยอยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ... ฮือ...ฮือ...ฮือ.... อยากจะฆ่าตัวตายเพราะความโง่ของตัวเองแท้ๆเล๊ย... เออ...โง่เองแล้วยังจะมาบ่นบ้าให้คนอื่นเขาฟังอีก...จ๋มน้ำหน้า... ...มาเข้าเรื่องพิพิธภัณต์กันเสียทีดีกว่าเน๊าะ... ที่จริงในลอนดอนนั้นมีพิพิธภัณต์อยู่มากมายหลายแห่งด้วยกัน แต่ British Museum แห่งนี้เป็นพิพิธภัณต์ที่เก่าแก่ที่สุดในโลก... เป็นให้บริการมาตั้งแต่ปี คศ. 1753 โดยนักฟิสิกชื่อ Sir Hans Sloane และที่นี่เป็นที่รวบรวมสิ่งที่น่าสนใจจากเกือบทุกประเทศทั่วโลก ช่วงที่เดินดูในห้องโซนกรีกและอียิปต์ด้านหน้าสุดของพิพิธภัณต์ คุณผู้ชายเราออกความเห็นว่า "ถ้าเราไปถึงกรีกอาจจะไม่ได้เห็น วัตถุโบราณพวกนี้เลยก็ได้นะ..." เราก็ว่างั้นแหละ ก็เพ่เล่นไปขนสมบัติเขามาหมดแล้วนี่หว่า... อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกแปลกๆคือ... วัตถุโบราณล้ำค่าส่วนใหญ่นี้เขาตั้งไว้แบบไม่มีอะไรขวางกั้นด้วยนี่สิ... ใครนึกจะจับเล่นยังไงก็ได้...ถึงจะมีป้ายบอกไว้ว่าห้ามจับก็เถอะนะ ท่านผู้ชมที่หลั่งไหลกันมาจากทุกสารทิศทั่วโลก...คงคิดเหมือนๆกัน ได้มาเห็นกับตาก็ยังไม่เหมือนกับได้จับต้อง...นะเฟ้ย....ไรเงี๊ยะ ใช่ป่ะล่ะ? ถึงจะมีพี่ยามเดินสายกันรอบแทบแข้งขาจะพันกัน มันก็ไม่พ้นอยู่ดีแหละน่า เอ...รึว่าไอ้ที่เขาเอามาตั้งโชว์อยู่นี่้มันเป็นเพียงของจำลองหว๋า...ฮึ???? ใครรู้ช่วยมาเฉลยให้เราหายโง่-หายงงทีเหอะจ้ะ... จากนั้นก็เดินไปดูห้องโซนแอฟริกา และเอเซีย มีของพี่ไทยเราด้วยล่ะ มีเศียรพระและซากกำแพงจากสวรรคโลก และถ้วยโถจากเชียงของ ของพี่จีนจะเยอะกว่ามาก นอกนั้นก็อินเดียและเขมร... เดินดูแค่ 5-6 ห้องแรก คุณผู้ชายเราก็บ่นเบื่อซะแล้ว แกบอกว่าส่องกระจกที่บ้านก็ได้เห็นวัตถุโบราณเหมือนกัน ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นเลย... แหม...แต่เราชอบนิ่...ยังอยากใช้เวลาในนั้นให้มากกว่านี้... เลยตั้งใจว่าเที่ยวหน้าจะมาเดินคนเดียว 3-4วันให้สะใจไปเลย ไม่พกพาวัตถุโบราณจากบ้านมาบ่นให้รำคาญใจอีกแล้วล่ะ...ฮึ่... ...งั้นไปหาห้องเก็บมัมมี่กันก่อนนะ นะจ๊ะคนดี...อย่าบ่นมากไป... เอ้า...เดินหากันจนเจอ...เราตั้งใจจะมาดูที่นี่โดยเฉพาะ ก็เพราะไม่แน่ใจว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้ไปเหยียบอียิปต์รึป่าว... ตอนเด็กๆเคยอ่านหนังสือ"ต่วยตูน" และติดหนึบหนับ กับเรื่องราวของไอยคุปต์และจานบิน เลยอยากเห็นของจริง เคยเข้าใจว่าที่นี่เป็นที่เก็บโลงเก็บมัมมี่ของกษัตริย์ ตุตันคาเมน เดินวนหากลับไป-กลับมาสามรอบก็หาไม่เจอ...สงสัยเราจะจำผิดซะแล้วล่ะ... แต่ก็คุ้มค่าที่ได้เห็นสิ่งของเกี่ยวกับกรรมวิธีการทำมัมมี่ที่เราเคยอ่านๆมา... อ้อ...อีกอย่างที่เราทึ่งมากจนถึงมากที่สุดคือ...ที่นี่ไม่มีค่าผ่านประตูค่ะ... โอ๊ว....ของฟรียังมีในอังกฤษด้วยรึนี่?????ว๊าว....ไม่น่าเชื่อเลยอ่ะ... พอหลุดพ้นออกจากพิพิธภัณต์ได้ คุณผู้ชายก็เรียกหา Pub ก่อนอื่นใด... เพราะอากาศวันนั้นร้อนขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเดินยิ่งร้อน อันนี้เข้าใจกันค่ะ... ไม่ต้องไปไกลมากแค่ฝั่งตรงข้ามก็เห็นแล้วผับแรก มีที่นั่งตากแดดด้านนอกด้วย... แต่...ทำไม๊....จะต้องมานั่งมองผู้คนเดินเข้า-ออกร้านอาหารไทยที่เราพลาดไป ให้เจ็บกระดองใจซ้ำซ้อนด้วยก็ไม่รู้สิน่า... แล้วเราก็เริ่มมองหาเป้าหมายต่อไป...ถามกันไป-ถามกันมา ในนาทีที่สิ้นคิดตอนนั้น...ก็ไปลงที่ ไชน่าทาวน์...อีกแล้วค่ะ... มาลอนดอนกี่เที่ยวๆก็ต้องไปไชน่าทาวน์...แหม...ก็ต้องสำรวจบ้างสิคะ ว่าเดี๋ยวนี้เขามีอะไรใหม่ๆตกมาถึงกรุงลอนดอนบ้างรึยัง? แต่ขอโทษ...ไม่ว่าจะไปมากี่รอบก็ยังทำใจให้ยอมรับไม่ได้ว่า ที่นี่ยังเจริญและพัฒนาไปได้ช้ากว่าเพื่อนบ้านอย่าง ปารีสหรือ ซูริค มากมายหลายกิโลเข่ง....ได้แต่ปลอบใจตนเองแบบโง่ๆ(อีกแล้ว...) ว่าถ้าเราได้กินดี-มีสุขทุกประการปานนั้น ป่านฉะนี้อิฉันคงจะแปลงร่างเป็น ทายารอสรู(หมู)ไปแล้วเป็นแน่แท้... ชักชวนเฉไฉ ไถลเถลือกไปได้ไกลแท้....เอ้า...จากไชน่าทาวน์ มิพานพบสิ่งใดต้องประสงค์เลย...จิ๊....ได้แค่มาม่าเกาหลีรสแปลกใหม่ ไกลตาบ่านน๊อก-บ่านน่อกอย่างเรามาหอบนึงก็ดีแร๊ะ... เดินทางกันต่อ...ถ่อรถเมล์-เห่รถไฟฟ้าใต้ดินกันหลายรอบ จนส้นเท้าเริ่มออกอาการ คอนเวิร์ส "ตูไม่อยากไปกะมรึงอีกแล้วล่ะ..." อ่ะอ้าว..มาด้วยกัน ก๊อต้องไปด้วยกันซี๊...ให้พักหน่อยนึงก็ได้อ่ะ... แวะลงที่ Paddington แวะดื่มกันคนละกรึ๊บ แล้วส่ายตาหาของกินแก้เซ็ง....ไปเจอเอาร้าน Abedeen Angus Staek house เข้าค่ะ... แหม...งานนี้จะพลาดได้ไง...เมื่อเช้าเจอแต่อาหารผักๆ... เดินตากแดด-ตากลมเผาผลาญแคลลอรี่กันไปหมดแล้ว ได้เติมโปรตีนจากเนื้อสัตว์ซะหน่อยคงจะดีเน๊าะ... แต่...กลายเป็นว่าจากเป้าหมายที่ต้องการหาของกระแทกปากแก้เซ็งนั้น... กลับทำให้เซ็งและหงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิมเป็น 100 เท่า... เป็นเพราะเราคาดหวังสูงไปหรือเปล่านะ???? เราคิดว่า Angus Beef หรือ Scotch Beef นั้นเป็นเนื้อวัวที่ดีที่สุดเท่าที่เราเคยชิมมา เพราะเราเองเคยเลือกซื้อเนื้อนี้จากห้าง Makro มาปรุงสเต็กเอง แล้วค้นพบว่าเนื้อนี้อร่อยนุ่มนวล ละลายในปากต่างจากเนื้อวัวอื่นๆ เห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน...แล้วร้านที่มีสาขามากมายทั่วลอนดอน อย่างนี้ก็น่าจะเป็นร้านที่ดีที่สุดสำหรับมื้อสเต็ก... เรื่องราคามาที่หลัง แต่ความพึงพอใจนั้นต้องมาก่อนอื่น... พอรู้สึกว่าสิ่งที่ได้รับมันไม่ประทับใจเท่าที่ควรแล้ว... เลยทำให้รู้สึกว่าแค่เนี๊ยะนะตั้ง 44 ปอนด์เชียว...(รึว๊ะ...!) แต่ถ้าอร่อยถูกปากก็จะเป็น"แค่ 44 ปอนด์เองค่ะ..." แถมบรรยากาศที่เหมือนตู้ปลาไร้อ๊อกซิเจนของร้านยิ่งไม่ช่วยอะไรได้เลย รีบจ่ายเงิน-รีบเผ่นออกมาก่อนที่เราจะจ้องอาฆาตใครไปมากกว่านี้... แต่...ไม่เท่านั้นสิคะ ก่อนที่จะหมดวันหรรษาฤดูร้อนของเราวันนี้... เรายังจะต้องตามล่าหาโรงแรมที่เราจองไว้อีก... ก่อนมาพี่สาวของคุณผู้ชายโทรมาเตือนไว้ว่าย่านที่เราจะไปพักกันนั้นอันตรายเหลือหลาย ถ้าเลือกได้ก็เปลี่ยนเสียเถอะ...ไปพักที่อื่นดีกว่า...แต่ด้วยความดื้อของเรา จะเปลี่ยนทำไม...ไหนๆแล้ว ลองดูสิ...มันจะแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ(วะคะ)??? ...ปรากฎว่า มันแย่พอสมควรค่ะ กว่าจะหากันเจอแทบจะโดดแลกเขี้ยวกันแล้วเชียว พอหาเจอก็เบ๊งใส่พนักงานต้อนรับไปเซ็ทนึง...เจอเบ๊งกลับมาด้วยค่ะ... เอ้า...กลายเป็นว่าตูโง่เอง...อีกแล้วรึไรนี่?????? เฮ้อ...แต่ห้องพักก็สะอาดและใหม่พอสมควร เอาเถอะถือซะว่าเจ๊ากันไป... เข้าห้องได้อาบน้ำ นอนดูโทรทัศน์... ฝันร้ายกันต่อไปว่าพรุ่งนี้จะเจออะไรกันอีกว๊า???? เช้ามาลุกออกไปกินอาหารเช้าที่ห้องอาหาร...เลยทำให้รู้ว่าที่นี่ค่อนข้าง Popular ทีเดียว เพราะยังมีลูกค้าอีกมากมายมาร่วมชะตากรรมพร้อมกันกับเราที่นี่... เก็บข้าวของเสร็จก็เช็คเอ๊าท์ ขอฝากสัมภาระ-สัมภารกไว้ที่โรงแรมก่อน จะได้เที่ยวท่องล่องถนนกันได้สะดวกๆหน่อย... เป้าหมายของเราเช้านี้คือ...Petticoat Lane Market ถึงได้รู้ว่าลอนดอนก็มีโบ๊เบ๊-พาหุรัดกะเขาด้วยแฮะ... คุณผู้ชายบอกว่าตอนเด็กๆ สมัยที่เขายังอาศัยอยู่ในลอนดอน พ่อ-แม่เขามักจะพามาเดินเล่นที่นี่เกือบทุกเช้าวันอาทิตย์ ที่นี่มีสินค้ามากมายหลากหลาย แต่เน้นหนักไปทางเสื้อผ้า... ดูๆแล้วไม่ค่อยต่างจากพาหุรัดบ้านเราจริงๆค่ะ...จิปาถะจริงๆเลย ผู้คนก็หนาแน่นอย่างกะมารอรับสินค้าแจกฟรีอย่างนั้นแหละ... บางร้านค้าด้านหลังแผงลอยก็เปิดขายปกติ เหมือนไม่ใช่ประเทศอังกฤษ ผู้คนมากชาติหลายศาสนามาทำการซื้อขายกันที่นี่อย่างอุ่นหนา-ฝาคั่ง ราคาก็ถูกจนเหลือเชื่อ...นี่สินะตลาดนัดขวัญใจคนจนกลางกรุงลอนดอน ไม่รวยก็สวยได้...ของจริง-ของก๊อปมีหมด เสื้อผ้าแบรนด์เนมของไฮท์สตรีทที่เพิ่งตกรุ่นหรือสินค้าเกรด ก็มีให้เลือกซื้อหา กันมากมายที่นี่แหละ... เดินกันรอบดีแล้วเราก็หาแหล่งพักขากันซะหนึ่งรอบ....จะเป็นที่ไหนซะอีกล่ะ??? ก็ผับไง...ตรงข้ามทางเข้าตลาดมีผับหนึ่งตรงหัวมุมพอดี...เอาตรงนี้แหละ แล้วเราก็เข้าไปอาศัยแปลงกายในห้องน้ำได้ด้วย...ร้อนๆแบบนี้...ชะแว๊บ... เปลี่ยนจากขายาวมาเป็นขาสั้นที่เพิ่งไปสอยมาซะเลย... แล้วก็หันมาเจ๊อะ"คุณเล็ก" สาวตัวเล็กสมชื่อในชุดเชฟเต็มยศ ทักเอาว่า"คนไทยรึป่าวค๊า...?" แม่นล่ะค่า... ทีนี้ก็เลยคุยกันน้ำไหล-ไฟมอดไปหลายกอง... (ติดตามเรื่องราวของคุณเล็กได้ในบล็อก "นัดแนะ แวะชิม"ค่ะ) ต่อจากนั้นก็เดินทางกันต่อ... เดินหาป้ายจอดรถเมล์เจอก็ต้องมางมหากันอีกว่าป้ายนี้มีรถสายไหนจอดบ้าง? รถสายนี้จะพาคุณไปถึงไหน? ระหว่างที่เราเดินวนรอบป้ายรถเมล์อยู่นั้น รถกระบะสองตอนคันหนึ่งที่จอดติดอยู่ที่บรรทุกหนุ่มๆหน้ามนมาเต็มคันรถ ก็ส่งเสียง "วี๊ด วิ๊วๆ..."กันใหญ่ เราก็มิได้เอ่ะใจหันไปมอง แต่หันมาจ๊ะเอ๋ คุณผู้ชายของเราเองเท่านั้นแหละ ถึงได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร? ก็หนุ่มๆพวกนั้นรีบโบกไม้-โบกมือ ขอโทษคุณผู้ชายเรากันใหญ่... ก๊ากกกกกก...บังอาจมาแซวป้าได้...โชคดีนะที่วันนี้คุณลุงถือศีล... หลังจากนั้นเราก็หาหนทางไปเยี่ยมสะพานในดวงใจกันอีก... Tower Bridge คืออีกเป้าหมายที่เราไม่เคยพลาดซักครั้งเมื่อมาลอนดอน... ซึ่งเราเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงชอบสะพานนี้นักหนา... ตอนเด็กๆก็เคยหลงรักสะพานพุทธฯจนหัวปัก-หัวปำมาทีแร๊ะ แต่ตอนนี้สะพานนี้กลายมาเป็นที่หนึ่งในดวงใจของเราซะแล้ว... เดินย่ำต๊อกไปอีกด้านหนึ่งใต้สะพานจึงเห็นท่าจอดเรือยอท์ชของผู้มีอันจะเหลือกินทั้งหลาย... ก็เพิ่งจะมารู้เที่ยวนี้แหละว่าตรงนี้มีท่าจอดเรือยอท์ชด้วย... แหมรวยกันจนน่าเกลียดนักเชียว... ชื่นชมสะพานอันเป็นที่รักสมอุราดีแล้วเราก็ต้องรีบจรลี หาหนทางกลับไปรับกระเป๋าที่ทิ้งไว้ที่โรงแรมกันอีก... เราเลือกนั่งรถเมล์เพราะอยากเห็นถนนหนทางมากกว่าผนังท่อรถไฟฟ้าใต้ดิน... แต่หารู้ไม่ว่า...นั่นคือทางเลือกที่ผิดมหันต์... เพราะวันนั้นคือวันเฉลิมฉลองของคนผิวดำทั่วทั้งลอนดอน เราคิดว่าเขาจะฉลองกันแค่แถว Notting Hill ซึ่งมี Carnival หรืองานพาเหรดกลางถนน ประจำปี แต่เราดันลืมไปว่าย่านที่เราไปพักอยู่นั้นก็เป็นแหล่งของคนผิวสี... จึงมีการเฉลิมฉลองด้วยเช่นกัน...จึงทำให้การจราจรเกือบเป็นจราจลไป... และรถเมล์คันที่เราโดยสารมานั้นก็แน่นขนัดไม่ต่างจาก ขสมก.บ้านเราเลย บวกกับอากาศที่ร้อนระอุชวนให้มาคุได้ทุกนาทีนั้น...ยิ่งแย่ลงไปทุกที... แต่แล้วก็บังเกิดสิ่งที่แย่หนักไปกว่านั้นอีก... ช่วงนาทีที่เราเบียดเสียดหลุดพ้นออกจากรถเมล์คันนั้นได้... คุณลุงคนหนึ่ง...ก็โซซัด-โซเซลงมาจากประตูด้านหลังของรถเมล์ และล้มลงแน่นิ่งไปต่อหน้าต่อตาเรา......ห่างไปแค่สามฟุตเอง... เราได้ยินเสียงแกล้มฟาดไปกับขอบฟุตบาธอย่างชัดเจนมาก นาทีนั้นทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ งวยงงไปชั่วขณะ รวมทั้งตัวเราเอง... บางคนเริ่มได้สติกรีดร้องขอความช่วยเหลือ...ผู้คนก็เริ่มเฮละโลลงมายืนมอง เราถูกคุณผู้ชายดันหลังให้รีบเดินข้ามไปในโรงแรม... ใจเราก็ยังห่วงว่าจะมีใครเรียกรถพยาบาลมาช่วยแกหรือเปล่า? เราเลยวานให้พนักงานในโรงแรมช่วยโทรเรียกให้... ตอนที่เราออกมาจากโรงแรมผู้คนก็ยังคงยืนล้อมรอบร่างอันไร้สติของคุณลุงคนนั้นอยู่เลย... รถเมล์ก็เคลื่อนตัวไปต่อไม่ได้จนกว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจจะมาถึง... เราเองก็ต้องรีบเดินทางกลับไปสถานีรถไฟให้ทันรถเที่ยวสุดท้าย... ด้วยภาพที่ติดตาและภาวนาขอให้คุณลุงคนนั้นไม่เป็นอะไรมาก...นะคะ... God Bless You.... พอหาหนทางกลับขึ้นรถไฟสายยาวกลับบ้านได้.. จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะหลับเอาแรงซักงีบ..ก็หลับไม่ลง... จิตใจพะว้า-พะวงห่วงคุณลุงคนนั้นมาตลอดทาง... ...กว่าจะกลับถึงบ้านได้ก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว...เก็บข้าวของ-อาบน้ำ เข้านอนตีหนึ่งเศษๆ... โชคดีที่พรุ่งนี้(วันจันทร์)เป็นวันหยุดชดเชยอีกหนึ่งวัน... เลยได้นอนส่ายตูดท้าตะวันกันเกือบเที่ยงแน่ะ...แฮะ แฮะ ...   Create Date : 28 สิงหาคม 2550     Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 18:22:46 น. Counter : 770 Pageviews.   16 comment Share Tweet

พาเที่ยว King's Lynn รักแล้วรอหน่อย   Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2550     Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 18:23:08 น. Counter : 531 Pageviews.   1 comment Share Tweet

"Bath" เมืองโรมันในอังกฤษ โปรดติดตามตอนต่อไป???   Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550     Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 18:23:30 น. Counter : 417 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เมือง(คนเล่น)ม้า Newmarket ถ้ารักกันก็ต้องรอได้น่า...นะๆ   Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550     Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 18:23:53 น. Counter : 448 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เยี่ยมเพื่อนซี้ที่ Guernsey เรามีเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่เคยทำงานด้วยกันในร้าน อาหารไทยชื่อนายโชค ต่อมาเขาได้โยกย้ายไปทำงานที่ ร้านอาหารไทยบนเกาะ Guernsey อยู่ๆวันหนึ่งนายโชคโทรมาบอกว่าวันนี้เป็นวันหยุดล่ะ เนี่ยเรากำลังนั่งกินลมชมวิว อยู่หน้าชายหาด โอ๊ย...สวยอย่างโน้น สวยอย่างนี้ เราอยากให้เธอได้มาเห็นจัง...... เอ๊ะ...ฟังดูดีจังเลยน่าไปเที่ยวจัง!!!! ขณะที่นึกในใจอยู่ว่างั้นก็ชวนตูสักคำซิฟะ???? ...แล้วนายโชคก็เผลอตัวหลุดปากชวนเราจริงๆ... "เฮ้ย...มาสิเราจะพาเที่ยวให้รอบเกาะเลย" แหม...ตูก็อยู่เกาะอยู่แล้วยังจะชวนไปเที่ยวเกาะอีกเร๊อะ... เอาก็เอาฟะ... ไอ้เรารึก็ใจง๊าย-ใจง่าย ใครชวนไปไหนก็ไปหมดแหละ!!!! งั้นเดี๋ยวเราจองตั๋วได้แล้วจะโทรไปบอกนะจ๊ะ.... นี่แหละค่ะโฉมหน้าของนายโชคเพื่อนเรา... หลังจากนั้นก็บอกเล่าเก้าสิบกับคุณพ่อบ้าน แบบเป็นการขออนุญาติกลายๆว่าจะไปเยี่ยมนายโชคล่ะนะ พอคุณพ่อบ้านเปิดไฟเขียวตามใจก็รีบเปิดเวปหาตั๋วทันที จองตั๋วได้แล้วก็ไปลางาน ผู้จัดการถามว่าเธอได้ลากลับ บ้านทั้งเดือนปลายปีนี้ไปแล้วนี่? ยังจะลาอีกเหรอ? เธอจะไปก็ได้นะแต่ไม่ได้เงินพักร้อนหรอกนะจ๊ะ... ไม่เป็นไรค่ะ...เรื่องเที่ยวสำมะคัญกว่า ขอให้ได้ไปเถอะน่า... วันที่เดินทางก็มีคุณพ่อบ้านและลูกชายคนโต(เจ้าเจมส์) ไปส่งที่สนามบิน Norwich แล้วก็โทรนัดแนะกับนายโชคให้มารับที่สนามบินเกอร์นซี่ ใช้เวลาเดินทางบนเครื่องแค่ 45 นาทีก็ถึงแร่ะ... วันนั้นนายโชคไม่ได้หยุดงานเพราะคืนวันเสาร์ที่ร้านนี้ มักจะมีลูกค้าเต็มเสมอ... ถึงสนามบินนายโชคพาเพื่อนขับรถมาด้วย มารู้จักอีกทีว่าชื่อ แมนเวล เป็นคนโปรตุเกส ที่นิสัยดีและน่ารักทีเดียว แมนเวลมีแฟนสาวคนไทยที่กำลังจะพากันไปทำเรื่องแต่งงาน ในวันรุ่งขึ้นที่บ้านเกิดของเขาในโปรตุเกส น้องเอ็มคือแฟนของแมนเวล นิสัยใจคอน่ารักเหมือนๆกัน แต่น่าเสียดายที่เราได้พบกันแค่วันเดียวเอง... แต่หลังจากนั้นเราก็ยังคงติดต่อกันเรื่อยมา... รูปข้างล่างนี่แหละค่ะ กับน้องเอ็มคนสวยของแมนเวล... นายโชคได้แจ้งให้ คุณป้าเย็น ผู้เป็นเจ้าของร้านอาหารที่นายโชค ทำงานอยู่ทราบล่วงหน้าก่อนแล้วว่าจะมีเพื่อน มาขอสิงสถิตย์ด้วยสัก 3-4 วัน ป้าเย็นเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ท่าทางใจดีและใจเย็นสมชื่อเลยค่ะ... (ที่จริงป้าเย็นก็ยังไม่แก่ซักหน่อยแต่น้องเอ็มบอกว่า แกชอบเรียกตัวเองว่าป้ามากกว่าค่ะ)ป้าเย็นต้อนรับด้วยความเมตตา และเป็นกันเองมากๆคืนนั้นเราเลยขออาสาช่วยงานที่ร้านเสียเลย ซึ่งป้าเย็นกลับเกรงใจที่เราเพิ่งไปถึงเสียอีก แกจะให้ ป้าตุ๋ย เพื่อนแกมารับเราออกไปเที่ยวคืนนั้น... แต่เรารู้สึกเกรงใจและซึ้งในน้ำใจของป้าเย็นมากกว่า จึงอยู่ช่วยงานในร้านจนเสร็จ... คนขวามือสุดในรูปข้างล่างนี่แหละค่ะป้าเย็นคนเก่ง... ตอนกลางคืนเลิกจากงานที่ร้านอาหารทุกคนก็กลับมาพักผ่อนกันที่บ้าน ของป้าเย็นซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านนัก... บ้านนี้หลังใหญ่มีห้องหับเยอะแยะและสวนกว้างขวาง ป้าเย็นและลุงปีเตอร์พักอยู่ชั้นล่าง พนักงานคนอื่นๆพักกันชั้นบน... สวนหลังบ้านมีไม้ใหญ่และผักสวนครัวที่พวกเขาช่วยกันปลูกไว้ตั้งแต่ฤดูร้อน ห้องที่ป้าเย็นให้เราพักนั้นกว้างขวางสะดวกสบายมากเลยทีเดียว นายโชคบอกว่าพี่แซมผู้จัดการร้านคนเก่าเพิ่งกลับไปเมืองไทย เราก็เลยมีบุญได้เข้ามาพักในห้องนี้... วันรุ่งขึ้น เอียน ชายหนุ่มผู้กำลังมีความรักให้กับ น้องเบี้ยว ก็อาสามาเป็นไกด์พาพวกเราออกตระเวณเที่ยวชมเกาะ ปกติเอียนจะงานยุ่งมากแต่ก็นับว่าเป็นโชคของเราอีกที่ระหว่างนี้ เอียนลาพักร้อนมานั่งมองหน้าสาวคนรักอยู่ที่ร้าน เลยได้ทีจับมาเป็นไก่ เอ้ยไกด์ให้เราซะเลย..... ที่แรกที่เอียนพาพวกเราไป เป็นคล้ายๆการ์เด้นเซ็นเตอร์ มีร้านขายของที่ระลึก และสวนสนุกเล็กๆ เราแวะถ่ายรูปกับรูปปั้นกันซะหน่อย...นี่แหละค่ะเอียนกับน้องเบี้ยว แล้วเราก็พากันเข้าชมร้านขายของที่ระลึกที่มีworkshopทำเทียน ขายด้วย...คุณสามารถซื้ออุปกรณ์เป็นชุดจากเขามาผลิตเทียน ตามสีและรูปแบบจามที่คุณต้องการได้ด้วย... ที่นี่มีเทียนรูปแบบแปลกๆสวยๆมากมายเยอะแยะไปหมด... รูปแบบและสีสรรแปลกตาน่าสนใจอย่างที่ไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน... หลังจากนั้นก็พากันไปชมพิพิธภัณต์เรือโบราณ... เกาะนี้ในอดีตเคยเป็นสมรภูมิรบแบ่งแยกดินแดนกันระหว่าง อังกฤษ เยอรมันและฝรั่งเศสด้วย จึงมีประวัติศาสตร์และเรื่องราว มากมายให้ค้นหา(ถ้าสนใจและมีเวลาพอนะคะ..) พิพิธภัณต์แห่งนี้ตั้งอยู่บนแหลมที่เคยเป็นป้อมปราการเก่า ที่เห็นเป็นก้อนขาวๆเหมือนมอสเซเรลล่าชีสนั่นแหละค่ะ... และนี่คือรูปจำลองของป้อมปราการในอดีต... ภายในก็อัดแน่นไปด้วยสมบัติและวัตถุโบราณอันมีค่าหามิได้... เดินดูไปอ่านคำอธิบายประกอบไปด้วยจะทำให้รู้ถึงความเป็น มาในอดีต...อุปกรณ์หน้าตาแปลกๆที่เราไม่เคยรู้ไม่เคยเห็น ก็มีคำบรรยายบอกไว้ว่ามันคืออะไร??? เขามีไว้ทำไม??? ออกจากพิพิธภัณต์เราก็ข้ามฟากถนนเข้าไปเดินดูวังไข่มุกกันต่อค่ะ... ร้านนี้เป็นที่รวบรวมไข่มุกทั้งแท้และเทียม ทั้งเก่าและใหม่... หลากหลายที่มา ด้านหน้ามีหุ่นโชว์ชุดไข่มุกที่เขาทำถวายแก่ พระราชาและราชินีในอดีต... ตัวอย่างทองคำแท่งมูลค่า 1 ล้านปอนด์ (คูณด้วย 70 จะเป็นบาทไทยนะคะ) โอ๊ว...ตาลุกวาว...แหมมันน่าจะเป็นของเรานะเนี่ย... และไข่มุกยักษ์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก มีที่มาจากเอเซีย เคยเป็นสมบัติ ของจักรพรรดิ์จีนในอดีตแต่ปัจจุบันนี้ถูกเก็บรักษาอย่างดีไว้ในธนาคาร ที่ปลอดภัยแห่งหนึ่ง ด้วยผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินในกล่องทอง ซ้อนด้วยผ้าคลุมและกล่องหนัง ป้องกันแน่นหนาอีกชั้นด้วยกล่องเงิน แหม...เขาบรรยายซะละเอียดขนาดนี้แต่ไม่ยักบอกด้วยว่าธนาคารไหนแฮะ??? อ้อ....และเจ้าไข่มุกนี้น่ะหนักถึง 2,420 กรัมทีเดียวเชียวนะ... อีกทั้งแหวน สร้อยคอ สร้อยข้อมือ ฯลฯ เครื่องประดับกายและ ของตกแต่งบ้านที่ทำจากไข่มุกแท้และเทียมแบบใหม่ๆตามสมัยแฟชั่น ในราคาที่ไม่รวมภาษี (แต่ก็ยังแพงหูฉี่อยู่ดีล่ะก๊า.....)   Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550     Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 18:24:25 น. Counter : 1433 Pageviews.   0 comment Share Tweet