Bloggang.com : weblog for you and your gang
...
Group Blog
เรียนโท ณ ญี่ปุ่น
สถาปนิก ณ..โสคะปิง
นานาไร้สาระ
เรียนเอก ณ ญี่ปุ่น
All blogs
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : ย่าเชียร์เบียร์
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : คนตาย ใต้ตึก
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : ตังหมดต่างแดน..แสนลำเค็ญ
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : ชีวิตในออฟฟิศ
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : สัตว์(ในตำนาน)...
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : อะเมซิ่ง โสคะปิง ลำดับ 1...ตากผ้า
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : เทศกาล ผีหิว (อย่าผวน)
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : โรงแรมสุดหรู..พอเปิดประตู เอ๊าา เต็มห้องซะละ!
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : เพราะมัน(แม่ง)..มีกระดูก
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : ประเทศเล็กๆ ที่เรียกว่า โสคะปิง
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : การลาป่วยขั้นเซียน
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : การขนส่งและจราจรขั้นเมพ
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : อีกปัญหากับการกินข้าว .. กินยังไม่เสร็จ จะรีบเก็บหา...
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : จะใส่มาทำไม๊!!!
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : โลกที่โหดร้าย (เด็กไทยตกรางรถไฟฟ้า โดนตัดขา)
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : โค้ดลับในออฟฟิศ
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : สภาวะ..ว่างงานในออฟฟิศ
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : อาหารที่นี่.. สุดยอดดดด!!!
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : หาบ้านอยู่ ในเมืองโสคะปิง
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : ภาษาไม่ใช่ปัญหา
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : หะหลากหลายเชื้อชาติ
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : จบซะที ห้าปี สถาปัตย์...
สถาปนิก ณ..โสคะปิง : ประเทศเล็กๆ ที่เรียกว่า โสคะปิง
ผมจำได้ว่า.... ครั้งแรกที่เห็นแผนที่ ประเทศ โสคะปิง แบบเทียบสเกลกับทั้งโลกเนี่ย
..ผมตกใจมากเลยครับ ว่าเฮ้ยยยย แม่งเหมือนเป็น จุดเล็กๆ อยู่บนโลก
ถ้าคุณปริ้นแผนที่โลกมา ขนาดเอสี่ มากางไว้... จะมาร์ค ประเทศนี้เนี่ย
อย่างแรกที่คุณต้องเตรียมเลยก็ ดินสอ.. และที่เหลาดินสอครับ
กางแผนที่เสร็จปุ๊บ หยิบดินสอมาเหลา ให้มั่นใจว่า แหลมเปี๊ยบบบบบ
แล้วบรรจงจิ้มลงไป ใต้มาเลเซีย อย่าง เบา เบา... นั่นละครับ ประเทศที่ผมอาศัยอยู่ในขณะนี้...
..
ถึงแม้ประเทศจะเล็ก แต่จำนวนประชากรเนี่ย... มันพูดยากที่จะบอกว่าน้อย (เอ่อ..ความรู้สังคมผมแค่หางอึ่งครับ แม้กระทั่งจะเซิชกูเกิ้ลใส่ข้อมูลตัวเลขยัง... ขอข้ามดีกว่า ฮิๆ)
เนื่องจากว่า ไอ้จุดเล็ก ที่คุณบรรจงจิ้มเบาๆลงไปในแผนที่เมื่อกี้เนี่ย ... มันเป็นขุมทองชั้นดีครับ!!
ผู้คนจากหลายหลากประเทศ ต่างก็มาขุดทองกันที่นี่ โดยเฉพาะ ชาวเอเซียน ด้วยกัน นี่แหละ
ไทย มาเล อินโด ฟิลิปิน... พวกเรารัก โสคะปิงครับ ... เพราะเขาจ่ายหนัก ประเทศพวกเรากันเองจ่ายน้อย จนยากที่จะเชื่อ..ทำงานสิ้นเดือน ไม่ทันซื้อ เอี้ยยยยย ไรเลย ตังหมดล๊ะ!..
ทีนี้เลยมี ประเทศย่อมๆของชาว เอเซียนครับ มีจุดรวม ชาวไทย ชาวฟิลิปิน ชาวพม่า ... เหมือนเป็นประเทศเล็กๆ ในประเทศเล็กๆ อีกที.. ซับเซตกันไป
ประเทศไทยเล็กๆ ในประเทศเล็กๆนี่เนี่ย มั่นคงในความเป็นไทยมากครับ... ผมจำได้ว่าครั้งแรกไปเนี่ย
หลังจากดริ้งเพลินๆ พี่จะพาไปหาอาหารไทยกินที่นั่น แทบไม่ต้องบอกเลยว่าถึงแล้ว กลิ่นเยี่ยวมาเตะจมูกแบบเสยหน้าผมตัวแทบลอย... แม๊งเล่นเยี่ยวกันหน้าอาคารเลยครับ ไม่อยากจะเชื่อว่า มันมีอยู่ในจุดดำมืดเยี่ยงนี้ใน โสคะปิง
...
ผมจะเล่าถึงความเล็กๆน่ารัก แต่ทำให้ผมเจ็บปวดจี๊ดๆ ให้ฟัง..
เรื่องแรก อาหารครับ ด้วยความที่ประเทศแม่งเล็ก (ฉิบหาย) เนี่ย ร้านอร่อยๆ คือ แม่ง จะเต็ม เสมอ
ดังนั้น เวลากินเนี่ย ไปเวลาที่แม่งแบบ ธรรมดา ไม่ได้ครับ
ต้องไปให้แม่งแบบ กั๊กๆ กูจะอาหารเช้าแม่งก็ไม่อาหารเช้า จะเที่ยงก็ไม่ใช่ .. หรือจะ เที่ยง หรือจะเย็น ก็สับสนในใจ.. มันจะมีที่ให้เรานั่งครับ
ครั้งนึง ไปฟูดคอร์ท ริมทะเล อาหารที่นี่ ค่อนข้างโอครับ แต่คนเนี่ย มาจากทั่วทุกสารทิศ มาแย่งกันหาที่นั่ง
คือผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ที่จะมาเหยียบประเทศนี้จริงๆ
คือ เราต้อง ไปยืนเฝ้าคนอื่นแดกข้าวครับ เพื่อที่จะ รอเขากินเสร็จแล้ว ไปยึดโต๊ะ เขา!!!! พระเจ้า !!!
ความรู้สึกผมมันแบบ เฮียมาก อะ.. เฮ้ย กูต้องมา ยืนรอคนอื่นแม่งกินข้าว เหมือนกดดันเขาเนืองๆ อะครับ..
ไอคนยืนไม่เท่าไหร่... คนกินนี่สิ โอยยยย... นั่งแทะปู ไป มีลูกตา สามคู่ กำลังเพ่งกระแสจิตแล้วบอกว่า
"มึงเร็วๆ มึงเร็วๆ"
คนกินเนี่ย... มีความสุขมั้ยครับ.. ไม่มี
คนรอโต๊ะเนี่ย... มีความสุขมั้ยครับ .. ไม่มีครับ แถมแม่งหิว อีก
..มันช่างเหมือนกับ ทุ่งหญ้า ในแอฟริกาใต้ ที่สิงโต จำนวน ร้อยตัว แย่งหาม้าลาย ที่มีจำนวน ห้าสิบตัวอะครับ
แต่สิงโตที่นี่เขาไม่แบ่งม้าลายกันนะครับ ต้องของใครของมัน .. ก็เลยเหลือ สิงโค ห้าสิบตัว รอกินม้าลายต่อไปครับ
น่าเศร้ายิ่งนัก
...
เรื่องชายหาดอีกครับ ที่ โสคะปิง มีชายหาด สับขาหลอก (แมนเมด) ให้คนมาเที่ยวกัน
วันหยุดเนี่ย อืออออหืออออออออ หะนี่มัน สวนสยามทะเลกรุงเทพ ช่วงเปิดใหม่ๆชัดๆ... คนเยอะ เฮ้
ไม่ได้มาเล่นน้ำกันนะครับ นั่งตามชายหาด ขี่จักรยาน เล่นโรลเลอเบลด (เขามีให้เช่า)
แล้วก็ เดินเล่น ขี่จักรยาน เบลด กันแบบ แม่งเต็มไปหมด ..เต็มไปหมด...เต็มไปหมด... เต็มไปหมด..
มันปวดจิตแค่ไหนลองคิดนะครับ..
สมมติ ว่า คุณเลิกงาน อ่าว วันนี้วันครบรอบ เรากะแฟนนี่นา ไปงุ้งงิ้ง ริมทะเลกันดีกว่า
คิดแบบเป็นเอ็มวีเลยนะครับ จับมือกิน เดินเหยียบน้ำทะเล วิ่งไล่กัน สาดน้ำใส่กัน ว้าว โรแมนติค
แต่ว่า..!!!
ทุก ทุก ห้า เมตร นั้น!! มี สาย ตา ของ กลุ่ม คน ที่ นั่ง ริม หาด มอง คุณ อยู่ ครับ !!!
ใช่แล้วครับ ผมและเพื่อน เคยเป็น หนึ่งใน สายตา นั้นๆ!
นั่งจิบเบีย มองทะเล จู่ๆก็มีคู่รัก เดินมา จู๋ จี๋ ให้ดูตรงหน้า ... เอิ่มมมม ผมก็ ไม่อะไรนะครับ
แต่คุณ... ไม่อายหรอครับ เพราะว่า ไอข้างซ้ายกลุ่มผมเนี่ย แม๊ง ก็มี อีกกลุ่มคนนั่ง
ข้างขวาผมเนี่ย แม๊งก็มีอีกกลุ่มคน แล้ว ไอข้างซ้าย ของข้างซ้าย.. ข้างขวาของข้างขวา แม๊งก็มีคนนั่งต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ ทุกๆ ห้าเมตร ...
แหม่... ลำบากจริงๆครับ ใช้ชีวิต ในประเทศ โสคะปิง นี่....
แต่ก็อย่างว่า... มาขุดทองนิครับ
...
ปล. ผมรักคนอ่านทุกคนเลยครับ
ปล. อีกรอบ ... ถ้าคนเผลออ่านจนจบเนี่ย ทิ้งคอมเม้นไว้ให้ผมชื่นใจหน่อย จะเป็นพระคุณมากเลยครับ :D
Create Date : 02 มิถุนายน 2554
Last Update : 2 มิถุนายน 2554 0:14:53 น.
12 comments
Counter : 575 Pageviews.
Share
Tweet
มาอ่านแล้วครับ
โดย:
panwat
วันที่: 2 มิถุนายน 2554 เวลา:0:24:12 น.
แว๊บเข้ามาอ่าน อ่านแล้วตลกดี ขอแชร์เรื่องร้านอาหารนะคะ เคยเข้าไปสตาร์ บัค ( แต่ไม่ใช่ที่โสนะคะ )กับเพื่อนค่ะ คิวยาวมากกก และไม่มีที่นั่ง พอดีมองเห็น3 คนลุกจากโต๊ะ และมีชายสูงอายุ ถลาไปที่โต๊ะนั้น เราก็แถตามค่ะ ชายสูงอายุมองเราและถามว่า คุณสั่งเครื่องดื่มมั้ย เราตอบ แน่นอน เครื่องดื่มกำลังมา เฮียพูดว่าเฮียจะอ่านหนังสือ เราก็เฮ้ย (ในใจ) ก็อ่านไปซิ เราบอกว่า แต่เก้าอี้อีก 2 ตัวน่ะว่างนะ เฮียยืนยันค่ะ ว่าจะอ่านหนังสือ เราเลยพูดว่า ถ้างั้นก็ต้องมีเครื่องดื่มสำหรับเก้าอี้อีก2 ตัวด้วยซิ คนมองกันใหญ่เลย แต่ไม่อายค่ะ เราเลยเดินไปที่เคานเตอร์และบอกพนักงาน พนักงานมาคุยกับเฮีย ซึ่งตอนนั้นเฮียลากเก้าอี้ที่ว่างทั้ง2 ตัวไปใกล้ๆเพื่อวางขา พอพนักงานคุยเสร็จ เฮียปล่อยเก้าอี้ 2 ตัวนั้นให้เป็นอิสระ แต่เราบอก ไม่นั่งแล้ว เพื่อนที่ไปด้วยกันบอกว่าถ้าอยู่เมืองไทยและพวกเราเป็นผู้ชาย อาจเกิดเหตุการณ์แบบพี่เต๋ากับโกตาก็ได้ 555 ..คอมเมนท์แล้ว พอใจยัง ?
โดย: ID สำคัญกว่า IP IP: 198.53.67.81 วันที่: 2 มิถุนายน 2554 เวลา:2:13:19 น.
แวะมาอ่านแล้วนะ
อีกอย่าง ร้อนตับแล๊บไปมาแล้ว
โดย: คนเมือง IP: 182.53.136.163 วันที่: 2 มิถุนายน 2554 เวลา:7:22:52 น.
น้องที่ทำงานออฟฟิศเดียวกันตอนนี้ เคยไปขุดทองมาแล้ว กลับมาพบว่าทองที่เห็น แม่...ง... เป็นทองแต่ผิวๆอ่ะ เหอ เหอ..
โดย:
Auntie AnT
วันที่: 2 มิถุนายน 2554 เวลา:13:26:49 น.
มาแล้วค่ะ
ชอบอ่านค่ะ
โดย: น้อย IP: 24.242.200.146 วันที่: 4 มิถุนายน 2554 เวลา:2:32:04 น.
ชอบอ่านมากๆๆเลยค่ะ
เขียนเล่าได้เห็นภาพ มากๆๆเลย
โดย: แคท IP: 203.146.41.125 วันที่: 6 มิถุนายน 2554 เวลา:16:06:12 น.
Thx for every comments kub :)
deaw wang' wang' pom ma up blog ek
โดย: แมวล้า (
HellLight
) วันที่: 7 มิถุนายน 2554 เวลา:17:53:52 น.
เล่าซะเกือบเห็นภาพเลยครับ
...อยากเห็นภาพครับ 55
โดย:
kirofsky
วันที่: 9 มิถุนายน 2554 เวลา:22:47:24 น.
เห็นภาพมันไม่สัมผัสครับ ต้องมาลองล่าที่นั่งดูเอง ฮ่าๆๆ
โดย: แมวล้า (
HellLight
) วันที่: 9 มิถุนายน 2554 เวลา:22:59:45 น.
พอดีเซริทกูเกิ้ลแล้วลิงค์เข้ามาเจอบล็อคนี้ เลยได้โอกาสนั่งอ่าน อ่านๆไปแล้วรู้สึกว่าชอบสำนวนการเล่าเรื่องจังเลย ชอบอ่านอะไรแนวนี้ มันเหมือนจะเอาฮาแต่มันก็มีความจริงที่ซ่อนอยู่ ^^ ดีจัง
โดย: intodaG IP: 58.9.232.196 วันที่: 18 มิถุนายน 2554 เวลา:2:22:28 น.
คนอ่านชอบคนเขียนก็ดีใจครับ :D
เสียดายช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างเลยไม่ได้อัพเรื่องเลย
โดย: แมวล้า (
HellLight
) วันที่: 22 มิถุนายน 2554 เวลา:10:01:51 น.
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ รีบๆๆ up blog นะค่ะ
โดย: แคท IP: 203.146.41.125 วันที่: 23 มิถุนายน 2554 เวลา:16:55:17 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
มำแดว
Location :
[Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
?
]
New Comments
Friends' blogs
Webmaster - BlogGang
[Add มำแดว's blog to your web]
Links
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.