โดน... ประโยคสุดท้ายอีกละ
เดี๋ยวทำงานหาเงินที่เมืองไทยอีกปีสองปี พอได้ตั๋วเครื่องบิน แล้วเจอกันนนนน

เราก็อยู่ออสเตรเลียค่ะ พ่อส่งมาตั้งแต่เด็กๆ 12-13ขวบ ไปอยู่โรงเรียนประจำ แต่เรารู้สึกตลอดว่าพ่อไม่ใด้ทิ้งเรา แต่อยากให้เราเรียนหนังสือในที่ดีๆ พ่อบินมาขับรถไปรับที่โรงเรียนช่วงปิดเทอมประมาณ 3-4 ชั่วโมงจาก Sydney แล้วบางทีก็รอไปส่งตอนเปิดเทอม บางครั้งเรากับน้องร้องไห้ในระหว่างพ่อขับรถกลับ Sydney บางครั้งพ่อขับรถใกล้ถึงSydneyแล้ว แต่พ่อทนเรากับน้องร้องไห้ไม่ไหว ต้องกลับมารับแล้ววันรุ่งขึ้นค่อยไปส่งใหม่ แล้วพ่ออยู่ที่เมืองไทยก็ตื่นตั้งแต่ ตี3 หรือ ตี4 เพื่อโทรมาหาเราก่อนไปโรงเรียน

ตอนนี้เราสามารถทำอะไรเองใด้หลายอย่าง มีความคิดเป็นของตัวเอง และทำอะไรเราคิดถึงพ่อตลอด เพราะความรักที่พ่อให้ จนเราไม่กล้าทำเรื่องไม่ดี ตอนนี้เราก็ใกล้จบปริญญาตรีแล้ว ระหว่างที่เราเรียน เราไม่เคยต้องทำงานลำบากเหมือนคนที่มาที่ Sydney บ้านที่เราอยู่ก็อยู่อย่างดี มีรถขับซึ่งเราก็ไม่ค่อยขับแต่พ่อกลัวลำบากถ้าไม่มีรถ แต่เราตั้งใจเรียนตลอดค่ะ

ความรักพ่อแม่สำคัญกว่าเงินทองที่พ่อให้ลูกค่ะ ถ้าให้ลูกรู้ถึงความรัก หรือคอยบอกรักลูกเหมือนพ่อเรา ลูกๆก็จะรู้สึกถึงความรัก แล้วไม่กล้าทำอะไรให้พ่อแม่ผิดหวังเองค่ะ